Morgunblaðið - 25.07.1989, Blaðsíða 38

/
88
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUÐAGUR 25. JULI 1989
Jóhann Guðmundsson
skipstjóri—Kveðjuorð
Bernskustöðvarnar heilla ætíð,
sérstaklega þá sem frá þeim eiga
góðar minningar, bæði um land og
lýð. Ég er svo lánsamur að minning-
ar mínar úr Strandasýslu eru flest-
ar slíkar að þær eru með því dýr-
mætasta sem ég á, enda sæki ég
mikið norður í hina fögru sveit sem
Strandasýslan í mínum augum er.
En ekki síður fer ég norður til að
hitta mína bestu vini. Mér finnst
mikið og gott samræmi milli
Strandasýslu og íbúa hennar. Af-
bragðs fólk í fagurri sveit. Einn af
mörgum ágætum hagyrðingum
Strandamanna (Br. Sæm.) segir
svo:
Strandafjöllin standa vörð
stormum barin fagurgjörð
vama því að veður hörð
vinni grand við Steingrímsfjörð.
Því koma mér þessar ljóðlínur í
hug að þrátt fyrir að allt það sem
vísan segir frá sé enn til staðar,
fjöllin fagurgjörð, lognið og blíðan
þeirra vegna og einnig veðrin hörð,
sem mótað hafa í gegnum árin
bæði menn og umhverfi, þá hefur
nú orðið mikið grand við
Steingrímsfjörð.
Einn af sýslunnar bestu sonum
hefur verið burtkallaður alltof
snemma. Minn góði vinur Jóhann
Guðmundsson eða Jói Guðmunds
eins og hann í daglegu tali var
kallaður er dáinn, og þó að ásjóna
landsins breytist ekki við það, þá
rýrna innviðir Hólmavíkur mikið við
fráfall hans.
Allt frá því ég man eftir mér og
til dánardægurs Jóa, þá var hann
í forystusveit þeirra manna sem
gerðu öðrum það kieift að lifa góðu
lífi á Hólmavík. Allt hans starf var
skapandi. Það var ekki áður frekar
en nú auðvelt að stunda útgerð við
Húnaflóa. Þau voru mörg mögru
árin ekki síður en hin feitu, en
aldrei gafst Jói upp þótt á móti
blési. Hann hélt ótrauður áfram,
fullviss um mátt sinn og megin og
þess meðvitaður að starf hans var
einn helsti grundvöllur þess að
byggð héldist í þeirri sveit sem
hann unní. Og því markmiði gaf
hann sig allan.
t Eiginmaður minn, faðir, tengdafaðir og afi, HARALDUR ÓLAFSSON, Nökkvavogi 62, sem lést þann 17. júlí sl., verður jarðsunginn frá Fossvogskirkju ( dag kl. 15.00. Margrét ísólfsdóttir, Þuriður Haraldsdóttir, Snorri Ólafsson, Haraldur Tr. Snorrason og Ingólfur Snorrason.
t Faðir okkar, tengdafaðir, afi og langafi, MAGNÚS KRISTJÁNSSON frá Bíldudal, verður jarðsunginn frá Fossvogskapellu miðvikudaginn 26. júlí kl. 13.30. Friðrik Magnússon, Guðrún Þórarinsdóttir, Ingibjörg Magnúsdóttir, Sigurd Evje Markússon, barnabörn og barnabarnabörn.
t Þökkum innilega samúð og vinarhug við andlát og útför föður okkar, SIGURJÓNS HALLBJÖRNSSONAR sfmvirkjameista.ra, Sörlaskjóli 82. Fyrir hönd aðstandenda, Halldóra Guðný Sigurjónsdóttir, Erna Sigurjónsdóttir.
t
Þökkum auðsýnda samúð og hlýhug vegna andláts og útfarar
STEINUNNAR ÓLAFSDÓTTUR.
Knútur R. Magnússon, Guðrún Leósdóttir,
Svava Magnúsdóttir, Páll H. Kristjónsson,
Katarína S. Magnússon,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Þakka auðsýnda samúð og vinsemd við andlát og útför eigin-
manns míns,
ARNODDAR MARINÓS EINARSSONAR
frá Hólkoti,
Miðneshreppi.
Sigurlaug Pétursdóttir.
t
Þökkum innilega auðsýnda samúð og vinarhug við andlát og út-
för föður okkar og tengdaföður,
EGILS JÓNASSONAR,
HúsaVfk.
Herdís Egilsdóttir,
Þorgerður Egilsdóttir,
Jónas Egilsson,
Hulda Þórhallsdóttir.
Ég er nógu gamall til að vita það
að ef Jói hefði á erfiðleikatímum í
útgerðinni gefist upp eins og varð
um marga útgerðina við Stein-
grímsflörð, þá væri margt öðruvísi
á Hólmavík í dag. Jóhann Guð-
mundsson var Strandamaður í þess
orðs bestu merkingu, máttarstólpi
sem skilur eftir sig djúp spor í at-
vinnu og menningarsögu Hólmavík-
ur, spor sem ekki verða útmáð.
Hann var maður farsæll, virtur og
metinn af þeim sem hann þekktu.
Ég var svo lánsamur að mega
vera heimagangur á heimili Jóa og
Boggu. Það á ég að þakka mínum
góða vini, þá og æ síðar syni þeirra
hjóna Guðmundi Ragnari. Það var
alltaf gaman að koma í hús þeirra
og vel á móti manni tekið. Mér
fannst ríkja þar sérstakur andi,
mikil kátína, léttleiki og gleði.
Bogga stjórnaði sínu heimili eins
og þurfti og alltaf fannst mér hún
vera í góðu skapi þó að í mörgu
væri að snúast. Ég man vel eftir
Ragnheiði móður Jóa sem í öllu til-
liti var einstök kona, hún sagði að
ég væri frændi sinn og það þótti
mér vænt um.
Þegar ég fullorðnaðist sá ég bet-
ur hvað Jói og Bogga voru hvort
öðru mikils virði. Þeirra á milli ríkti
ást og virðing. Jóhann var í einka-
lífi mikill gæfumaður. Eiginkona
eins og Bogga var ekki lítið lán.
Böm þeirra, Guðmundur Ragnar,
Marinó, Hrafnhildur, Gunnar og
Rakel, bera þess glöggt merki að
þau em af góðu fólki, frá góðu
heimili. Svo komu bamabörnin og
bamabamabörnin. í dag er þetta
orðinn stór og glæsilegur hópur.
Með samheldni og kærleika sem
öll þessi fjölskylda býr yfir verða
þau hvert öðm það afl sem með
tímanum getur sefað sorgina sem
nú steðjar að.
Ég votta ykkur öllum, kæm vin-
irí, mína dýpstu samúð, en um leið
vil ég lýsa þakklæti mínu fyrir að
hafa kynnst ykkur svo vel sem raun
er á. Það að hafa átt Jóa sem vin
og eiga enn fjölskyldu hans sem
vini er mér afar dýrmætt.
Elsti sonur Jóa og Boggu, Guð-
mundur Ragnar, giftist ungur Guð-
rúnu Guðmundsdóttur, aiveg ein-
stakri konu, sem fyrir tveim dögum
stóð yfir moldum móður sinnar. Og
í dag kveður hún ástkæran tengda-
föður, en þess er ég viss að Guðrún
bognar ekki, hún verður eftir sem
áður sú sterka stoð sem aðrir kunna
að þarfnast. Gunna og Guðmundur,
mínir góðu vinir, Guð blessi ykkur.
Ég hefi aldrei áður skrifað minn-
ingargrein og kanrí ekki til slíkra
skrifa, en þegar ég frétti andlát
Jóa, þá fannst mér ég verða' að
kveðja góðan vin og þakka honum
allt sem hann var mér, sem ég finn
núna að var miklu meira en ég hélt.
Það er margs að minnast bæði
fyrir mig og aðra. Marga brott-
flutta Strandamenn hefi ég heyrt
ylja sér við minningar frá Hólmavík,
minningar tengdar Jóa, bátnum
hans pg bátsferðum með honum.
Jói var einstaklega bamgóður mað-
ur enda hændumst við strákamir
að honum.
Ég ætla ekki hér og nú að tíunda
allt sem Jói var og gerði en einu
vil ég ekki sleppa, en það var söng-
röddin hans. Hún var svo falleg að
hún hljómar oft í eyrum mér, enda
var Jói þátttakandi í öllu sönglífi á
Hólmavík, bæði kómm og kvartett.
Og þar sem á öðmm stöðum verður
skarð hans vandfyllt.
Það er erfitt að finna viðeigandi
lokaorð. Margt fleira mætti segja
en þess er í raun ekki þörf, því
minningin um Jóhann Guðmunds-
son talar til hvers og eins, eins og
hann gerði sjálfur. Blessuð sé minn-
ing hans.
Páll Þorgeirsson
Mistök urðu við birtingu þessara
minningarorða í blaðinu á laugar-
daginn var. Beðist er velvirðingar
á því um leið og þau birtast aftur.
Svava Jóhannes-
dóttir - Kveðjuorð
í gegnum móðu og mistur
ég mikil undur sé.
Eg sé þig koma Kristur,
með krossins þunga tré.
Af enni daggir dijúpa,
og dýrð úr augum skín.
Á klettinn vil ég kijúpa,
og kyssa sporin þín.
(D. ST.)
Nú er komið að kveðjustund og
leiðir skiljast hjá okkur öllum, en
samt höldum við áfram, breytum
aðeins um farveg. Og þó að kveðju-
stundin sé sár á sorgarferli okkar
þá er eins og okkur sé það gefið
„að sorgin varir ekki að eilífu, frek-
ar en gleðin“. Allt verður að hafa
sitt jafnvægi, „einn kemur þá annar
fer“, þannig er sköpun jarðar.
Mig langar að kveðja mágkonu
mína í fáum orðum, Svövu Jóhann-
esdóttur af flestu okkar fólki kölluð
Daja.
Það er örlítill kafli úr ævi beggja
sem mig langar að senda henni
nokkkur þakkarorð fyrir . Kaflinn
byijar á kynnum okkar þegar Daja
kemur inní fjölskyldu foreldra
minna, sem unnusta bróður míns,
Guðmundar, hann svona ljúfur og
mildur, og hún svona Ijúf, kát og
falleg ung stúlka. Á þessum tíma
þekkti ég Daju best og minntumst
við oft á þennan stutta kafla í lífi
Blómastofa
Suðuriandsbraut 10
108 Reykjavfk. Sími 31099
Opið öll kvöld
til kl. 22,- einnig um helgar.
Skreytingar við öll tilefni.
Gjafavörur.
okkar beggja. Eg var eina systir
eftir heima ásamt bróðurdóttur og
fóstursystur ásamt yngri bræðrum,
en Daja aftur ein margra systra.
Þótti mér mikið í mun að fá þarna
jafnöldru þótt vinkonur ég ætti.
Daja og bræðumir gátu aldrei á sér
setið og göntuðust og kættust með
allskonar glettni og var oft hlegið
mikið og meira en það og er hægt
að ylja sér við um svona-minningar
fram eftir ævinni.
Einnig minnist ég þess að Daja
borðaði oft kvöldverð hjá okkur
þegar Guðmundur var að vinna eft-
irvinnu, og var oft gaman hjá okk-
ur öllum fram eftir kvöldinu. Að
því loknu ýtti Daja við mér og bað
mig oft að fylgja sér vestur göt-
una, fjölskylda mín átti heima í
austurbænum, en hennar í vestur-
bænum, og kom það ósjaldan fyrir
\ að ég rankaði ekki við mér fyrr en
á Vesturgötunni. Hlógum við mikið
þegar það henti okkur, og þá var-
aði maður sig kannski á því næst,
en það kannski gleymdist aftur, en
alltaf kvaddi Daja á sinn glaðlega
hátt eins og venja hennar var, því
fyrir „gleðinni voru dyrnar ætíð
opnar“.
Svo skildu leiðir í þijú ár, og
satt best að segja fann ég aldrei
þennan kafla aftur og saknaði hans,
eins og margra annarra. Nú vorum
við báðar komnar á efri ár .og Daja
varð á undan mér yfir móðuna
miklu. Hún var búin að vera mikill
sjúklingur til fyölda ára, samband
var ávallt á milli okkar, þráðurinn
slitnaði aldrei og ávallt mun ég
minnast hennar og auðvitað með
gleði því annað væri ekki hægt.
Ég bið góðan Guð að styrkja
bróður minn, dætur hans tvær og
allt hans fólk, um ókomna framtíð.
Ég kveð kæra mágkonu og ef
ég mætti hafa einhver lokaorð þá
trúi ég ekki öðru en „dyr gleðinnar
og sælunnar" opnist fyrir henni.
Guð veri með henni.
Hjördís
Bjarmar Smári Elías-
Minning
son
Fæddurll. marsl982
Dáinn 5. júnl 1989
Það er okkur eftirlifendum óskilj-
anlegt að hinn ljúfi drengur Bjarm-
ar Smári Elíasson sé ekki hér á
meðal vor, að við fáum ekki að
heyra lengur létt fótatak hans, þeg-
ar hann kemur hlaupandi, heilsar
glaðlega og uppörvandi.
Bjarmar litli, vinur okkar var
sannkallaður sólargeisli í lífi
mömmu sinnar og stóra bróður og
náðu geislar hans að skína til okkar
allra hinna.
Bjarmar Smári Iést að kveldi 5.
júní síðastliðins, af slysförum er
hann og aðrir drengir voru að leik
vð ána Glerá hér á Akureyri.
Alltaf á ég eftir að minnast þess
hve kátir þeir voru vinirnir, Bjarm-
ar og Valdimar er þeir léku sér
saman í síðasta sinn. Þeir litu varla
upp er á þá var yrt, svo niðursokkn-
ir voru þeir í leik sinum. Og þegar
Bjarmar fór var allt dótið skilið
eftir á gólfinu, tilbúið fyrir þá vin-
ina, því Bjarmar ætlaði að koma
fljótt aftur. Ekki gat okkur órað
fyrir því að þetta væri í síðasta sinn
sem hann væri heima hjá okkur í
Einholtinu.
Bjarmar átti marga vini og það
er alveg víst að hans verður sárt
saknað. Hann átti líka svo margt
ógert.
Svo yndislega æskan
úr augum þínum skein
Svo saklaus var þinn svipur.
og sál þín björt og hrein.
(Tómas Guðm.)
Elsku Heiða mín, Stefán og Ólaf-
ur. Við óskum þess að minningin
um góðan, blíðan dreng verði ykkur
styrkur í sorginni.
Bjarnfríður, Páll og Valdimar