Morgunblaðið - 14.12.1989, Page 64

M______________________
VEISLUELDHÚSIÐ
ÁLFHEIMUM 74
• Veislumatur og 011 áhöld.
• Veisluráðgjöl.
• Salarleiga.
• Málsveröir í tyrirtæki.
• Tertur, kransakökur.
• Snittur og pinnamatur.
686220-685660
Rosenthaiverslunin,
Laugavegi91, sími 18400.
Rosenthal
Sköpunargáfan
sýnd á
fagran hátt
í postulíni.

Frábœr eldavél!
HL 66120
• 5 ólíkar hitunaraðferðin
venjuleg hitun, hitun
með blæstri, glóðar-
steiking m. blæstri,
venjuleg glóðarsteiking
og sjálfvirk steiking.
SMITH&
NORLAND
Nóatúni 4 - Sími 28300
Mpj^Uþlf^ÐIff .FIMiytTyDApiJR, DESEMBER ,1989,.
Minning:
Huld Gísladóttir
Fædd 5. janúar 1917
Dáin 7. desember 1989
Hugurinn hvarflar aftur nokkra
áratugi. Ungur drengur fylgist með
að von er á ungri stúlku frá Seyðis-
firði sem ætlar að koma til aðstoðar
á heimili foreldra hans, þar sem
jafnan voru mikil umsvif, auk þess
sem á heimilinu voru báðar ömmur
mínar, önnur blind, og móðir mín
löngum við störf í verslun sem hún
rak í félagi við vinkonu sína. Var
því ærið verk að vinna, enda þá
fæst þau hjálpartæki til staðar sem
nú þykja sjálfsögð til heimilishalds.
Og nú var hún komin, þessi bjarg-
vættur sem ætlaði að veita heimil-
inu liðsinni við hlið annarrar ágætis-
stúlku, Elínar Jóhannesdóttur. Og
þarna birtist hún, hnellin 18 ára
seyðfirsk stúlka, ákveðin og einörð
til orðs og æðis, og réð sig þegar
til vistarinnar. Þótt auðvitað væri
óljóst hversu lengi vistin- mundi
vara, óraði víst engan fyrir að þarna
var upphaf langrar og dyggrar
þjónustu og ævilangra tengsla, vin-
áttu og tryggðar við fjölskylduna
alla. Þessi unga stúlka var Huld
Gísladóttir sem við kveðjum hinstu
kveðju í dag. Þótt enginn megi
sköpum renna og eitt sinn skuli
hver deyja, var það fjarri vinum
hennar að ætla að komið væri að
leiðarlokum. En svo var að hún lést
7. desember sl.
Hulla, en svo var hún gjarnan
nefnd, fæddist á Seyðisfirði 5. jan-
úar 1917. Voru foreldrar hennar
Gísli Guðjónsson, sem lést er hún
var aðeins tveggja ára, og Þorbjörg
Sigurðardóttir, en hún átti síðar
öðlingsmanninn Hávarð Helgason
sjómann. Æskuárin á Seyðisfirði
liðu við störf og leik, en alvara
lífsins er sjaldan langt undan. Og
það var einmitt á nokkrum tíma-
mótum að sambandið við heimili
foreldra minna hófst.
„Svipþyrping sækir þing í sinnis
hljóðri borg.“ Minningarnar úr blíðu
og stríðu eru ótal margar. Ekki er
ætlunin að rekja þær, en aðeins að
þakka samskiptin nokkrum orðum.
Huld var óvenju atorkusöm, dug-
leg og ósérhlífin til allra verka. Kom
það sér vel þar sem oftast var
mannmargt á heimilinu, veikindi
steðjuðu að langa hríð, vinafjöid
mikil og heimsóknir vina, vanda-
manna og skólafélaga tíðar. Varð
það og svo að fljótlega varð hún
ómissandi hlekkur í fjölskyldunni í
flestu tilliti og bast þeim böndum
við unga og aldna sem aldrei rofn-
uðu. Eru þeir orðnir býsna margir
sem minnast hennar frá þessum
árum með virðingu og þökk, ekki
síst þeir sem á barnsaldri nutu
umhyggju hennar og vináttu, og
eru þeir ófáir.
Árið 1956 hóf hún störf á Elli-
og hjúkrunarheimilinu Grund og
vann þar síðan, ýmist í fullu eða
hlutastarfí uns yfir lauk. Vann hún
sér þar hylli og vináttu stjórnenda,
starfsfólks og vistmanna. Þakkaði
hún jafnan fyrir það sem þau kynni
gáfu henni. Eftir erfið veikindi gafst
henni kostur á íbúð á Minni-Grund
þar sem hún bjó síðan. Var hún
einlæglega þakklát forstjóra heimil-
isins, konu hans og annarri fjöl-
skyldu fyrir þá stoð sem þau þann-
ig veittu henni.
Hún var prýðilega söngelsk og
hafði unun af fagurri léttri tónlist,
einkum söng. Hefur sá áhugi óefað
örvast fyrir áhrif frá Kristjáni hér-
aðslækni Kristjánssyni og Inga T.
Lárussyni, en lög hans dáði hún
mjög, en báðir bjuggu og störfuðu
á Seyðisfirði á uppvaxtarárum
hennar. Hún hafði piýðilega rödd,
og er mörgum áreiðanlega minnis-
stætt þegar safnast var á hátíðum
og öðrum stundum kringum hljóð-
færin í Hofi, en þá tók hún þátt í
söngnum af lífi og sál.
Hulsd eignaðist tvö börn. Hið
eldra er Atli Hauksson endurskoð-
andi, er um skeið á skólaárum
sínum átti heimili með henni í Hofi.
Er ljúft að minnast þess skeiðs.
Atii er kvæntur Sigríði Nielsen.
Eiga þau þrjú börn, Þorbjörgu, Al-
freð og Steinunni Huld, eru barna-
börnin 4.
Hið yngra er Guðbjörg Ólöf, fædd
1942. Þær mæðgur bjuggu saman
í Hofi til ársins 1962, en þá stofn-
uðu þær saman heimili til ársins
1970, að Guðbjörg Ólöf giftist
manni sínum, Jóni Ægi Ólafssyni
framkvæmdastjóra. Eiga þau þrjá
syni, Ólaf Þór, Lárus Frey og Einar
Braga.
Allt Hofsfólk og skyldulið þakkar
að leiðarlokum gervallt starf henn-
ar, umhyggju og vináttu alla tíð,
og þótt hún sé öll munu minning-
arnar ylja vinum hennar um
ókomna tíð.
Einar Pétursson
Mig langar í fáeinum orðum til
að minnast Huldar Gísladóttur, sem
í dag verður jarðsungin frá Dóm-
kirkjunni í Reykjavík.
Eg kynntist Huld, eða Hullu eins
og hún var oftast kölluð, fyrir ell-
efu árum. Það var þegar ég fór að
venja komur mínar í hús tengdafor-
eldra minna, Hof við Sólvallagötu,
en þar hafði Hulla verið ráðskona
í tæpa þrjá áratugi. Á þeim tíma
hafði tekist ævilangur vinskapur
milli hennar og fjölskyldunnar í
Hofi, vinskapur sem hafði svo djúp-
ar rætur að fjölskyldan leit fremur
á hana sem nákominn ættingja.
Þegar ég kom fyrst í Hof voru liðin
16 ár frá því að Hulla flutti þaðan,
en hún var tíður gestur. Hún bjó
skammt frá og leit oft inn á leið
sinni í eða úr vinnu á Elliheimilinu
Grund sem einnig er í næsta ná-
grenni. Hulla kom ekki einvörðungu
til að rabba um daginn og veginn,
heldur lét hún hag fjölskyldunnar
í starfi og Ieik sig miklu varða. Ég
veitti strax athygli þessari miklu
og einlægu ræktarsemi sem er svo
einkennandi fyrir Hullu, en síðan
hef ég sjálfur fengið að njóta um-
hyggju hennar og tryggð og það
hefur sannarlega verið gott að eiga
hana að.
Það er óhætt að fullyrða að Hulla
hafi verið sérlega aðlaðandi og
skemmtileg persóna. Hún hafði
ákveðnar skoðanir á hlutunum og
var ekkert feimin við að láta þær
í ljós. Þar að auki hafði hún gott
skopskyn og sagði skemmtiiega frá
og var því gjarnan miðpunktur
umræðnanna þegar fólk kom sam-
an. Það var jafnan hlegið mikið þar
sem hún var annars vegar.
Lífsskoðanir Hullu mótuðust
mjög af eigin lífi. Hún var mikill
dugnaðarforkur og hefur þurft að
vinna hörðum höndum til að sjá sér
og börnum sínum farborða. Oft
hefur vinnudagurinn verið langur
og strangur og kjörin knöpp. Hulla
kunni að meta þá sem tóku daglegu
amstri með jafnaðargeði og gengu
þegjandi til vinnu sinnar, en hvers
kyns barlómur og ræfildómur voru
henni mjög á móti skapi. Eftir að
hafa sjálf upplifað kreppuárin með
hrikalegu atvinnuleysi og bágind-
um, stríðsárin og síðan eftirstríðsár-
in með stórkostlegustu framförum
í lífsgæðum sem þjóðin hefur
kynnst, átti hún erfitt með að sætta
sig við sífelldar kvartanir og nei-
kvæðni sem einkennir svo mjög
þjóðfélagsumræðuna í dag. Hulla
var nefnilega sjálf jákvæð og bjart-
sýn og þakklát fyrir það sem lífið
hafði gefíð henni.
Þótt Hulla væri orðin 72 ára, kom
dauði hennar mjög á óvart. Hún
hafði verið með hressasta móti und-
anfama mánuði, bæði á líkama og
sál og engin veikleikamerki á henni
að finna. En trúlega hefði hún sjálf
kosið að geta haldið fullu þreki fram
á hinsta dag og kveðja síðan skyndi-
lega án þess að nokkur þyrfti að
hafa af henni áhyggjur eða kvíða.
Því miður hef ég ekki hitt Hullu
oft síðastliðin ár, en mér er sérstak-
lega minnisstæð heimsókn hennar
til okkar hér á Akureyri í fyrrasum-
ar. Þá hafði hún verið hjá ættingjum
sínum á Seyðisfirði og dvaldi hjá
okkur í nokkra daga á leiðinni suð-
ur. Það lá einstaklega vel á Hullu
þessa daga og hún hafði frá mörgu
að segja. Frásagnir hennar voru lif-
andi og skemmtilegar og ki-yddaðar
háði í eigin garð eins og henni einni
var lagið. í minningunni sé ég þessa
daga fyrir mér sem samfellda gleði
og hlátur.
Minning:
Salvör Jónsdóttir
Fædd 27. október 1903
Dáin 8. desember 1989
Nú er hún dáin elsku amma okk-
ar, Salvör Jónsdóttir, eftir erfið
veikindi. Hún sem alltaf var okkur
svo góð.
Það var gott að koma í heimsókn
til ömmu á hennar fallega og hlý-
lega heimili á Skúlagötunni. Þar
hittist íjölskyldan oft saman. Hún
elskaði blóm og margar voru ferð-
irnar farnar með hana í blómaversl-
anir. Hún var alltaf að gefa og
veita öðrum gleði og sælgætisskálin
alltaf tilbúin handa öllum.
Það var gaman þegar amma var
að segja okkur frá árunum sem hún
átti heima í Danmörku, þar ræktaði
hún jarðarber, grænmeti og hafði
býflugnabú.
Eftir að hún fluttist aftur til ís-
lands starfaði hún við blómaskreyt-
ingar og sá um veislur fyrir fólk
og ýmis önnur störf.
I mörg ár kom hún til okkar á
jólunum og vantaði mikið er amma
gat ekki komið hin síðustu ár.
Síðastliðið eitt og hálft ár dvald-
ist hún á Droplaugarstöðum við
góða umönnun.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(Vald. Briem)
Salvar og Þröstur
Ég er þakklátur fyrir kynni mín
af þessari sómakonu og endurminn-
ingarnar munu ylja mér og mínum
um ókomin ár.
Aðstandendum hennar vótta ég
mína dýpstu samúð.
Ingólfúr Kristjánsson
Huld Gísladóttir, sem fæddist á
Seyðisfirði 5. janúar 1917, verður
í dag til moldar borin. Hún lést
snögglega að morgni 7. desember
og er nú stórt skarð rofið í ástvina-
hóp hennar. Af óendanlega mörgu
er að taka, en mig langar að minn-
ast hennar í örfáum orðum.
Hún var, ásamt Lóu dóttur sinni,
á heimili ömmu minnar, Ólafíu Ein-
arsdóttur og foreldra, Einars og
Kristjönu í Hofi, þegar ég fæddist.
þar hafði hún komið sem ráðskona
um tuttugu árum áður, enda voru
þær mæðgur þegar þarna var kom-
ið sögu orðnar ómissandi hluti fjöl-
skyldunnar. Hulla vann á þessum
árum hlutastarf á Elliheimilinu
Grund, en hluta dagsins annaðist
hún mig og síðar bróður minn,
Halldór, þar sem móðir okkar var
í vinnu utan heimilis.
Þarna mynduðust tilfinninga-
bönd ástar og virðingar sem aldrei
síðan hafa rofnað og eru allar mínar
yndislegustu bernskuminningar
tengdar Hullu.
Eg á ófáar minningarnar frá
Elló þar sem ég skokkaði á eftir
henni um Vesturganginn er hún
sinnti gamla fólkinu sínu, sem allt
voru miklir vinir hennar og ég fékk
leyfi til að sitja á matarvagninum
eða jafnvel ýta honum. Ef hún var
spurð hvaða litla hnáta þetta væri,
svaraði hún því gjarnan til að þetta
væri nú hálfgerð dóttir sín. Þessi
lýsing á sambandi okkar er ekki
fjarri lagi og mörg voru sporin til
hennar Hullu og margar næturnar
sem ég fékk að gista hjá þeim
mæðgum, eftir að þær fluttust af
heimili mínu. Oft hef ég hugsað um
það síðar hversu eftirlátssöm og
góð hún var mér og aldrei man ég
eftir að hafa fengið þau svör hjá
henni að hún hefði ekki tíma fyrir
mig.
Aðventukvöldin í Dómkirkjunni
voru fastur liður í komu jólanna
hjá okkur og þar sungum við saman
jólasálma eins og við gerðum ávallt
á aðfangadagskvöld, og hafði Hulla
ákaflega fallega og sterka söngrödd
og hafði svo gaman af að syngja.
Þó að ýmsir aðrir í fjölskyldunni
hafi lagt af þennan sið reyndi hún
alltaf að mæta þar og var hún þar
nú síðast á fyrsta sunnudegi í að-
ventu ásamt öðrum vistmönnum á
Elliheimilinu.
Ég minnist með sérstakri hlýju
aðfangadagskvöldanna í Hofí, þar
sem öll stóra fjölskyldan var saman
komin kl. 18. En þetta kvöld vann
Hulla iðulega á Elló til kl. 20 og
mikil var tilhlökkunin alltaf eftir
að fá hana í hópinn, því jólin voru
aldrei alveg komin til mín fyrr en
hún var mætt. Það verður því tóm-
legt að taka á móti jólunum í ár
og eigum við mörg eftir að sakna
hennar.
Hulla var mér ákaflega kær vin-
ur og að öllum öðrum ólöstuðum,
var engin sem ég hafði meiri hug
á að nefna litlu dóttur mína í höfuð-
ið á en einmitt henni og fékk hún
nafnið María Huld.
Lóu og Jóni reyndist hún hin
mesta stoð í veikindum dóttur
sinnar og tók hún iðulega við heim-
ili þeirra og drengjunum þeirra
þremur, Óla, Lárusi og Einari
Braga. Voru þeir þá litlir og annað-
ist hún þá af mikilli ást og um-
hyggju. Fyrir þetta voru þau henni
ákaflega þakklát og gerðu þau ein-
staklega vel við Huldu í alla staði
og voru strákarnir ömmu sinni
óskaplega góðir. Missir Lóu er mik-
ill því þær mæðgurnar voru ákaf-
lega samrýndar og veit ég að sjald-
an leið dagur án þess að þær hefðu
samband hvor við aðra.
Ég og fjölskylda mín eigum mik-
ið að þakka fyrir að hafa fengið
að eiga hana að og á kveðjustund
gleðjumst við yfir minningunum frá
liðnum samverustundum og munu
þær hjálpa okkur í gegnum sorgina.
Ég veit að margir hafa nú misst
góðan vin og votta ég þeim öllum
einlæga samúð mína.
Ólafía