Morgunblaðið - 03.04.1991, Blaðsíða 58

#>S8
'MÓRÖÍfNBLÁÖIÐ 'tóÐVÍKÚE/ÁGtÍR 3.' ÁPRÍt 1'991
Minning:
Kristján Benedikts-
son, rafvirki
Með þessum fátæklegu orðum
ætlum við að kveðja hann afa okk-
ar, Kristján Benediktsson rafvirkja.
Það tók mikið á okkur þegar við
fréttum að hann væri dáinn. Um
huga okkar runnu allar góðu stund-
imar sem við áttum með honum.
Þar á meða! voru veiðiferðirnar sem
voru margar. Það var líf hans og
yndi að kenna okkur að veiða. Stolt-
ið skein úr andliti hans þegar við
veiddum fisk.
Hann ferðaðist með okkur á
æskuslóðir sínar sem voru honum
mjög kærar, vestur í Djúp.
Er við vorum minni vorum við
alltaf að heimsækja afa og ömmu í
Safó. Þau pössuðu okkur líka oft.
Ung að aldri spilaði hann mikið við
okkur lönguvitleysu og kenndi okkur
að leggja kapla. Hann var ætíð gjaf-
mildur og hugulsamur við okkur
krakkana.
Þegar Við uxum úr grasi fylgdist
hann vel með og tók virkan þátt í
uppvaxtarárum okkar. Hann afi
okkar gat verið með eindæmum
stríðinn. Hann lék líka mikið við
okkur.
Hann vitnaði alltaf í ljóð, vísur
og brandara þegar hann talaði. Hann
kunni ósköpin öll af ljóðum, enda
hafði hann mjög gott minni.
Nú kveðjum við hann afa okkar
með söknuði. Það er gott að vita að
hann er hjá Guði því þar er hann
öruggur og líður vel.
Ásdís Margrét Rafnsdóttir,
Ólöf Sigriður Einarsdóttir,
Ólafur Þór Rafnsson, Kristján
Haukur Einarsson.
Við hlökkuðum svo til að fá að
sjá hann afa aftur um páskana og
fá að heyra aftur „Komdu sæll og
blessaður" en því miður var hann
kallaður í burt áður en við komum.
Við töluðum oft um afa heima í
Englandi og áttum góðar stundir
með honum og ömmu, sem hefðu
betur verið fleiri.
Við söknum elsku afa.
Daníel og Anna Lísa.
í gær, 2. apríl, fór fram útför
Kristjáns Benediktssonar, rafvirkja-
meistara, en hann andaðist í Lands-
pítalanum 21. mars sl. Þessa mæta
manns langar mig að minnast í fáum
orðum.
Hann var Vestfirðingur að ætt
og uppruna. Fæddur var hann 20.
apríl 1919 að Hrafnabjörgum, Ögur-
hreppi, N-ísafjarðarsýslu. Foreldrar
hans voru Rannvéig Kristjánsdóttir
og Benedikt Ásgeirsson. Þau áttu
ekki samleið í lífinu, en Rannveig
giftist síðar Jóhannesi Dósóþeusar-
syni, hinum ágætasta manni og
bjuggu þau allan sinn búskap á
Sveinhúsum við Djúp. Þar ólst
Kristján upp og vandist þar öllum
venjulegum störfum, sem þá tíðkuð-
ust í sveitabúskap. En hugur hans
stóð til að afla sér frekari menntun-
ar. Árið 1941 fór hann til náms í
Bændaskójanum að Hólum í Hjalta-
dal og Jauk þaðan prófí tveim árum
síðar. Á þessum árum kynntist hann
Ólöfu ísfeld, sem er ættuð austan
af fjörðum. Hún varð síðar Iífsföru-
nautur hans. En þau giftust 9. febrú-
ar 1945.
Þeim hjónum, Ólöfu og Kristjáni,
varð þriggja barna auðið. Þau eru:
Einar Kristján ísfeld, f. 25. júlí 1946,
dáinn 12. mars 1987. Hann nam
verslunarfræði og starfaði lengst af
sem fulltrúi-hjá Tryggingastofnun
ríkisins. Hann kvæntist Hrafnhildi
Hauksdóttur. Þau skildu. Þau eign-
uðust tvö börn. Jóhannes Rafn
Kristjánsson, f. 6. febrúar 1948.
Hann er tæknifræðingur og er
starfsmaður og meðeigandi í verk-
fræðistofunni Fjarhitun hf. Kvæntur
Hrafnhildi Þorgrímsdóttur kennara.
Þeirra böm eru tvö. Yngst er Margr-
ét Sigríður, f. 6. desember 1953.
Hún er stúdent frá Verslunarskóla
íslands. Hún er búsett í Manchester
og er gift John Duncombe verkfræð-
ingi. Þeirra börn eru tvö.
Ólöf og Kristján settust að í
Reykjavík og vann Kristján ýmis
störf er til féllu, uns hann settist á
skólabekk á ný og nú í Iðnskólanum
og lauk þar námi í rafvirkjun og við
þá iðngrein starfaði hann síðan.
Nærri má geta að ekki var auðvelt
fyrir fjölskyldumann að hefja nám á
þeim árum. Þá var ekki hægt að
sækja um námslán eins:. og nú
Helga R. Sigurbjörns-
dóttír, hárgreiðslu-
meistari — Minning
Fædd 22. nóvember 1928
Dáin 22. mars 1991
Mamma, Helga Ragnheiður, er
farin. Það er erfitt að hugsa sér
lífið án mömmu, sem var mér svo
mikið. Besta vinkona mín allt mitt
líf. Hún var svo sterk, sama hvað
bjátaði á.
Alltaf var huggun að koma og
tala við hana.
Ekki var alltaf dans á rósum, lífið
sem við fjölskyldan áttum saman,
en alltaf gekk þetta allt saman ein-
hvern veginn. Hún var okkar stoð
og stytta, mér og bræðrum mínum.
Oft áttu mamma og pabbi erfitt,
en alltaf, án nokkurrar aðstoðar,
“gátu þau framfleytt öllum þessum
bömum.
Veraldleg gæði og ptjál voru svo
langt frá henni. Það er einhvern
veginn þannig að þeir, sem ganga
erfiða veginn í þessu lífí, sjá Ijósið
sem aðrir sjá ekki.
Það var hún mamma sem sá ljós-
ið. Hennar gleði var okkar gleði.
Fyrir nokkrum árum gaf hún
mér mynd í jólagjöf, undir mynd-
inni var texti sem á vel við mömmu.
Textinn segir: „Þeir sem færa
sólskin inn í líf annarra geta ekki
haldið því frá sjálfu sér.“ Mamma
færði sólskin inn í mitt líf.
Minningarnar geymi ég. Núna
líður-hefMH-vek------ -----------
Fyrir hönd fjölskyldu minnar, vil
ég þakka heimaaðhlynningu
Krabbameinsfélagsins fyrir þeirra
ómetanlegu hjálp, er okkur var
Líf er mikið líkt - ef gáum
Ijósi, er þykir brenna fljótt,
eða kvikmynd, er við sjáum
augnablik, en hverfur skjótt.
(Þ.B. Þorskabítur)
Helga fæddist á Akureyri 22.
nóvember 1928. Foreldrar hennar
voru hjónin Dagmar Helgadóttir og
Sigurbjörn Friðriksson. Hún var
elst þriggja systkina. Ung missti
hún móður sína og varð það henni
mikið áfall.
Snemma kom í ljós sköpunar-
gleði og handlagni Helgu og nam
hún hárgreiðslu á Akureyri. Við þá
iðn starfaði hún um árabil á Akur-
eyri og síðar í Reykjavík. Þar komu
fram listrænir hæfileikar og dugn-
aður hennar.
Það má segja að örlög Helgu
hafi ráðist þegar hún kynntist eftir-
lifandi eiginmanni sínum Gunnari
Heiðdal, prentmyndaljósmyndara,
núverandi húsverði í Norræna hús-
inu. Þau giftu sig á Akureyri árið
1953 og vöktu athygli fyrir glæsi-
leik. Ungu hjónin fluttu suður og
bjuggu síðan á Stór-Reykjavíkur-
svæðinur Þair eignuðnst sex-rrmnrr-'
tíðkast. Lífsbaráttan var hörð, og
menn þurftu að leggja hart að sér
til að framfleyta sér og sínum. En
Kristján var tápmikill og naut dyggi-
legs stuðnings konu sinnar og allt
fór vel.
Kristján starfaði nú við rafvirkjun
á ýmsum stöðum, þar á meðal í
Áburðarverksmiðjunni. Þar kynntist
hann Gunnlaugi Óskarssyni og
skömmu síðar hófst samstarf þeirra.
Þeir stofnuðu verktakafyrirtækið
Gunnlaugur & Kristján sf., og ráku
það saman alla tíð síðan.
Þeir félagarnir Kristján og Gunn-
laugur reistu sér hús í Safamýri 45,
og fluttu þangað með fjölskyldur
sínar árið 1964 og bjuggu þar á sinn
hvorri hæðinni í um það bil aldar-
fjórðung, uns Kristján seldi sína hæð
og keypti íbúð í blokk á Háaleitis-
braut 24. Á þessum árum kynntist
ég Kristjáni vel og fjölskyldu hans.
Sambýlið gekk vel og minnist ég
þess ekki að nokkru sinni hafí verið
ágreiningur um neitt sem máli skipt-
ir í húsinu. Heimili þeirra Ólafar og
Kristjáns var alla tíð myndarheimili
og bæði hjónin afar gestrisin. Þau
voru og samhent um að koma börn-
um sínum til manns, og er óhætt
að segja, að allir afkomendur þeirra
eru myndarfólk.
Þegar að því kom, að börnin færu
að heiman að stofna sín eigin heim-
ili, var faðir þeirra vakinn og sofinn ’
við að aðstoða þau, seni hann fratn-
ast mátti, enda var hann mjög dug-
legur maður og ósérhlífinn.
í daglegri umgengni var Kristján
að jafnaði glaðbeittur og hressileg-
vænleg börn, sem þau voru samtaka
um að veita gott uppeldi.
Börn þeirra eru: Sigurður Heið-
dal læknir, New York, Sigurbjörn
Heiðdal múrari, Bernhard Heiðdal
trésmiður, Dagmar Jóhanna Heið-
dal verslunareigandi, Garðabæ,
Jörgen Friðrik Heiðdal tannsmiður
í Reykjavík og Gunnar G. Heiðdal
nemi. Þau hafa öll stofnað eigin
heimiii og eiga börn, nema Gunnar,
yngsti sonur þeirra sem býr enn í
foreldrahúsum og er í námi.
Barnabörnin voru ömmu sinni
mjög hjartfólgin. Fjölskyldan var
samhent og kom það ekki síst fram
eftir að Helga greindist með erfiðan
sjúkdóm. Eiginmaður hennar og
aðstandendur veittu henni mikinn
stuðning og fékk hún þá ósk st'na
uppfyllta að vera á eigin heimili til
hinstu stundar.
Kynni okkar Helgu hófust árið
1972-, þegarHeiga-og Gunnar-réðu-
ur, og það þótt honum væri þungt
niðri fyrir. Enginn vaft er á því, að
þi ng sorg var það honum, og auðvit-
að konu hans og fjöískyldu allri, er
Einar, eldri sonurinn, andaðist í
blóma lífsins. Mér virtust þeir feðgar
vera alla tíð mjög samrýndir.
Kristján var félagslyndur maður,
þótt ekki hefði hann mikinn tíma
aflögu til að sinna félagsstörfum.
Þó er mér kunnugt um, að hann var
alla tíð áhugasamur og virkur með-
limur í Alþýðuflokknum. Einnig
starfaði hann í Félagi ísl. rafvirkja.
Sat hann þar nokkur ár í stjórn og
hlaut gullmerki félagsins árið 1987.
Uppáhalds tómstundagaman
Kristjáns voru laxveiðar, en þær
stundaði hann á sumrum meira og
minna. Meir en áratug áttu þeir fé-
lagarnir Gunnlaugur og hann, ásamt
þrem öðrum aðilum, laxveiðijörðina
Hrafnagil í Laxárdal, Skagafirði.
Veiðifélag var stofnað ásamt öðrum
landeigendum í dalnum og stefnt að
því, að rækta lax í ánni. Að Hrafna-
gili voru margar ferðir farnar til
lax- og silungsveiða.
Kristján hélt ávallt tryggð við
heimahagana á Vestíjörðum. Fór
hann gjarnan þangað með fólki sínu
á sumrum, einkum á seinni árum.
Þar var líka hægt að veiða silung
og jafnvel lax.
Kristján las alla tíð talsvert og
þá einkum þjóðlegan fróðleik. Þar
var hann vei að sér. Kvæði og vísur
kunni hann margar og raulaði stund-
um fyrir munni sér. Komið gat fyr-
ir, að hann heyrðist kveða, þegar
hann var einn eitthvað að dunda í
bílskúrnum sínum eða utan við hú-
sið.
Margir munu sakna Kristjáns
Benediktssonar, því hann var vin-
sæll maður, enda var hann bæði
bóngóður og hjálpsamur og óáleitinn
við aðra menn. Hitt er annað mál,
að hann mun hafa átt hjá sér að
vera harður í horn að taka, ef hann
fann sig rangindum beittan eða að
sér veist að ósekju, því maðurinn
var skapmaður. Heiðarlegri mann
en Kristján hefi ég ekki kynnst, og
raungóður var hann. Er þar
skemmst að minnast, hve vel hann
bjó í haginn fyrir konu sína, þegar
hennar heilsá fór að bila. Hann gerði
allt sem í hans valdi stóð, til þess
að henni mætti líða sem best.
Nú eru liðnir nokkrir áratugir
síðan Vestfírðingurinn ungi fór að
héiman og gerðist Reykvíkingur.
Hann skilaði dijúgu ævistarfi og
veitti méð sóma forsjá Tjölskyldu
sirtni. ''i. - V ' ..
Við Gunnlaugur kveðjum heiðurs-
—,—;----------------t— ---------—
sig til starfa í Norræna húsið. Hann
sem húsvörður og hún við ræsting-
ar. Fljött myndaðist góð vinátta
milli okkar. Helga mætti snémma
til vinnu og eru ógleymanlegar þær
stundir sem við áttum saman á
morgnana.
Þá var oft glatt á hjalla og það
var ekki síst að þakka góðri kímni-
gáfu og frásagnarhæfileikum henn-
ar. Helga vann í Norræna húsinu
lengst af til ársins 1989. Auk þess
að starfa við ræstingar var hún
góður liðsmaður í kaffistofu Nor-
ræna hússins. Það var sama að
hvaða verki hún gekk, alltaf geisl-
aði af henni lífskraftur og vinnu-
gleði.
Ég, Sigríður Gunnarsdóttir, og
aðrar starfsstúlkur í kaffistofu
Norræna hússins viljum að leiðar-
lokum þakka Helgu samstarf og
vináttu. Hún var kona sem gott er
að minnast. Við óskum henni farar-
heilla til æðri heima.
Vóttum við eiginmanni hennar,
börnum og fjölskyldum þeirra ein-
læga samúð.
Blessuð sé minning hennar.
Kristín Eggertsdóttir
Tengdamóðir mín elskuleg lést
föstudaginn 22. mars. Slíkra sorg-
artíðinda má ávallt vænta þegar
barátta við erfiðan sjúkdóm hefur
verið háð mánuðum saman. Dauð-
inn virðist þó alltaf koma manni í
jafn opna skjöldu og innibyrgð ang-
ist brýst út. Rúmt ár er liðið síðan
ljóst var að Helga amma gengi með
hættulegan sjúkdóm. Um tíma var
útlitið mjög slæmt en þegar líða tók
á veturinn leit allt betur út. Hún
dvaldist heima hjá sér í veikindun-
nm -og- fékk -að -kveðja þaðan -með
manninn Kristján Benediktsson og
þökkum góða viðkynningu.
Konu hans, börnum og ijölskyld-
unni allri vottum við samúð. Hvíli
hann í friði.
Erla Guðmundsdóttir
Kveðja frá Alþýðuflokknum,
Jaf naðarmannaflokki
Islands
í gærdag, 2. apríl, var gerð frá
Fossvogskirkju útför jafnaðar-
mannsins Kristjáns Benediktssonar,
rafvirkja. Kristján fæddist á Hrafna-
björgum í Ögurhreppi, Norður-ísa-
fjarðarsýsiu þann 20. apríl 1919 og
lést í Landspítalanum 21. apríl 1991.
Var honum þá aðeins þijátíu daga
vant í að fylla sjötugasta og annað
aldursárið.
Á þeim stundum þegar hugur
okkar staldrar við til að minnast
lífshlaups manna eins og Kristjáns
Benediktssonár þá víkkar vitund
okkar oft svo að í örskammri sjón-
hendingu getum við skynjað þær
miklu breytingar og umbætur sem
orðið hafa á íslensku samfélagi á
skeiði þeirrar kynslóðar, er hann til-
heyrði.
Á barnsárum Kristjáns höfðu hug-
sjónir okkar jafnaðarmánna nýlega
haslað sér völl með skipulögðum
hætti meðal launþega hér á Islandi,
þegar réttlítið múgafólk reis gegn
ranglæti samfélagsins og stofnaði
Alþýðuflokkinn, og valdi sér kjörorð-
in jafnrétti — frelsi — bræðralag.
Fjölda fólks, sem nú á dögum
þykir innihald þessara kjörorða Al-
þýðuflokksins svo sjálfsagður þáttur
í lífí þess, að það gerir sér ekki grein
fyrir, að þegar þau voru fyrst sett
fram sem markmið ungrar stjórn-
máiahreyfingar þá voru þau
stríðsyfirlýsing gegn lögvernduðu og
hagsmunavernduðu ranglæti samfé-
lagsins.
Á þessum tímum varð það oft
hlutskipti einstæðra mæðra að börn
þeirra voru af þeim tekin og komið
fyrir hjá vandalausum. Þá voru eng-
in mæðralaun, þá voru engar ekkna-
bætur, þá voru engar fjölskyldubæt-
ur. Þá missti fólk kosningarétt sinn
fyrir það eitt að taka við fjárfram-
lagi úr sjóðum samfélagsins. Þá var
hugsjón jafnaðarmanna um trygg-
ingastofnun aðeins íjarlægur
draumur.
Sömu laun fyrir sömu vinnu. Sum-
arfrí og orlofsgreiðslur. Félagslegt
húsnæðisiánakerfí. Jafnir möguleik-
ar til náms. Og margt margt fleira
sem of langt er hér upp að telja og
þeirri reisn sem hún átti í svo ríkum
mæli.
Á kveðjustund rifjast upp ótal
yndislegar minningar og hve heppin
ég var að fá að eiga þana fyrir
tengdamóður. Alltaf var hún boðin
og búin að rétta fram hjálparhönd.
Bamabörnunum var hún sem besta
amma. Pijónaði alla þá sokka, vettl-
inga og lopapeysur sem þurfti á þau
öll.
Hennar er sárt saknað af börnun-
um, en minningin um yndislega
ömmu á eftir að ylja þeim um
hjartarætur.
Ég þakka fyrir að hafa átt með
henni samleið, þó að ég hefði viljað
að sú samleið yrði lengri.
Blessuð sé minning elskulegrar
tengdamóður minnar.
Sigríður Ástvaldsdóttir
Föstudaginn 22. mars sl. blöktu
fánarnir í Vatnsmýrinni í hálfa
stöng. Helga var dáin.
Helga starfaði í Norræna húsinu
við ræstingar frá árinu 1972 til
1989 að undanteknum tveim árum
sem hún vann samskonar störf á
Landsbókasafninu. Dugnaður, trú-
mennska og vandvirkni einkenndu
öll hennar störf og hún lagði metn-
að sinn í að skila verki sínu óaðfinn-
anlega. Sú hugsun að reyna að
komast létt frá verki var ekki henn-
ar máti.
Hún mætti til starfs ásamt manni
sínum Gunnari Heiðdal húsverði
eldsnemma á morgnana. Yngsta
barnið af sex, Gunnar yngri, höfðu
þau gjarnan með sér og einnig
Rebekku dótturdóttur sína.
Störf Helgu í Norræna húsinu
voru ekki bundin við ræstingarnar
einar. Um tíma vann hún einnig í
kaffistofuririi.