Morgunblaðið - 17.05.1991, Blaðsíða 35

MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 17. MAÍ 1991
35
í „horninu" hjá tengdaforeldrum
mínum, lítilli íbúð á neðri hæðinni á
Einimel 11. Þar bjuggum við fyrstu
sex hjúskaparár okkar og ekki fer
hjá því að margt var það sem ég
lærði jákvætt og gagnlegt af þeim
hjónum sem komið hefur mér að
ómetanlegu haldi á lífsleiðinni.
Kristín var lífsglöð og mannblend-
in kona og hafði yndi af mannamót-
um. Meðal annars var hún í fram-
varðasveit Sjálfstæðisflokksins og lét
verulega að sér kveða á þeim vett-
vangi. Einnig lét hún félagsmál
kvenna mikið til sín taka og var
m.a. virkur félagi í Oddfellowhreyf-
ingunni til hinsta dags, svo eitthvað
sé nefnt. Svo mikill neisti var í henni
að ég fyrir hvatningu hennar fór að
mæta á fundum með henni og hafði
gaman af, ekki síst að fylgjast með
vinnubrögðum hennar og sjá hversu
gott nef hún hafði fyrir stjómun og
félagsmálum.
Ef elsku tengdamamma mín mætti
til mín heyra nú, vildi ég að leiðarlok-
um segja við hana þessi orð: Að hún
hafí verið atorkukona sem vann sitt
dagsverk af trúmennsku og alúð og
mikið er ég henni þakklát fyrir allt
það sem hún miðlaði mér af dýr-
mætri reynslu sinni, jafnt sem móð-
ir, eiginkona og félagsmálakona.
Hún var svo sannarlega vinur vina
sinn og er hennar nú sárt saknað
af vinum og vandamönnum. Enn og
aftur þakka ég tengdamóður minni
fyrir allt og allt og bið algóðan Guð
sem öllu stýrir, að styðja hana og
styrkja í ljóssins göngu. Við munum
minnast hennar um ókomna tíð, en
kveðjum hana að sinni með virktum,
vináttu og virðingu. Fari hún í Guðs
friði.
Guðrún Beck
Við virðumst aldrei vera búin und-
ir kveðjustund, svo varð okkur einnig
er við fréttum lát frænku okkar,
Kristínar Magnúsdóttur, en við vor-
um systradætur.
Ungar að árum áttum við því láni
að fagna að dveljast á heimili for-
eldra hennar, Magnúsar Magnússon-
ar og Helgu Jónsdóttur móðursystur
okkar. Hófust þá kynni okkar af
Buddu frænku en svo var Kristín
ávallt nefnd í vinahópi. Urðu þau
kynni okkar að vinskap sem hélst æ
síðan. Ekki spilltist sá vinskapur er
Budda giftist manni sínum Tryggva
Jónssyni mannkosta- og drengskap-
armanni í hvívetna, sem nú er látinn.
Budda og Tryggvi eignuðust tvö
börn, Önnu Ló og Magnús, sem hafa
fetað í fótspor foreldra sinna að
manngæsku og góðvild.
Þó er huggun harmi gegn, að vita
af elsku frænku okkar aftur umvafða
örmum ástkærs eiginmanns sem hún
saknaði svo sárt.
Við systurnar vottum börnum
hennar, barnabörnum, tengdaböm-
um og öðrum vinum, dýpstu samúð
og kveðjum elskulega frænku með
virðingu og þakklæti og munum
ávallt geyma fagrar og góðar minn-
ingar um góða og heilsteypta konu
um ókomna tíð.
Hrefna, Fjóla, Tóta og Lilja
Sigurðardætur.
Tengdamóðir mín elskuleg er lát-
in. Það er orðinn rúmur aldarfjórð-
ungur síðan ég bankaði upp á Eini-
melnum og spurði hvort stelpan,
sem ég var skotinn í væri heima.
Nei, hún er ekki heima, kom stuttar-
alegt svar, og hurðinni var lokað,
svo ég segi nú ekki skellt á mig.
Gæfuleg byijun það, hugsaði ég,
og hef hana þá grunaða um að hafa
ekki sagt mér satt í þetta skiptið.
En það verður að reikna henni til
vorkunnar, að þessi strákhvolpur
var þremur árum eldri en dóttirin
og að auki þessum þremur árum á
eftir í skóla. Þetta voru því nánast
eðlileg viðbrögð móður sem vildi
barninu sínu vel og forða því frá
skakkaföllum. Hún feilreiknaði sig
bara á einu. Sjaldan fellur eplið
langt frá eikinni. Þessi ákveðna
kona gat af sér ákveðna einstakl-
inga, sem gerði það að verkum, að
hún sat að lokum uppi með mig sem
tengdason. En hafi hún ætlað dóttur
sinni betra hlutskipti hafði hún alla-
vega ekki orð á því við mig. Reynd-
ar var þessi stutta kynning okkar
Kristínar upphafíð að afar góðum
vinskap,_ sem ég hef alltaf metið
mikils. Ég þurfti að vísu að ganga
í gegnum hreinsunareld. Kristín og
Tryggvi voru af sama skólanum og
voru nánast púritanísk í hugsana-
gangi hvað varðaði samband ungra
elskenda fyrir innsiglið, þ.e. brúð-
kaupið. Ég kom sjálfur frá gerólíku
heimili og að auki var öldin orðin
allt önnur þegar ég og konan mín
vorum ung. Það gat því strekkt á
taugunum, og stundum samband-
inu, á meðan þessi kraftmikla og
sterka kona var að sleppa hendinni
af annarri af sinni dýrmætustu eign.
Og í sannleika sagt gerðist það í
reynd ekki fyrr en við giftinguna.
Eftir það held ég að hún hefði var-
ið mig með kjafti og klóm, rétt eins
og dóttur sína. Og víst var að þegar
ég þurfti á aðstoð að halda, og það
var ekki svo sjaldan, var sú aðstoð
veitt með glöðu geði. Fyrir það
þakka ég hér og ætíð.
Ég ætla mér ekkert að hvítþvo
Kristínu hér. Fólk eins og hún, dug-
mikið, sterkt skapgerðarfólk, með
ákveðnar skoðanir og hugsjónir,
fólk sem gustar af, það hefur líka
alltaf skarpari fleti. Kristín var afar
föst á sínum skoðunum. Þegar ég
kom inn í hennar líf var hún á kafi
í pólitík. Sjálfstæðisflokkurinn var
hennar flokkur; sjálfstæðisstefnan
hennar stefna. Ég var alls ókunnug-
ur pólitískri skoðun verðandi
tengdamóður minnar, þegar ég fór
að gera hosur mínar grænar fyrir
dóttur hennar, en ég fullyrði, að
það, að við tengdó vorum samstiga
í pólitík, opnaði dymar að okkar
góða sambandi.
Hún gegndi fjölda trúnaðarstarfa
fyrir hverfasamtök Sjálfstæðis-
flokksins, fyrir Hvöt, fyrir Vörð,
fulltrúaráð og flokksráð Sjálfstæðis-
flokksins sem ég tíunda ekki hér,
og var ein dyggasta hjálparhella og
trúnaðarvinur Alberts Guðmunds-
sonar, frá því hann hóf sinn pólit-
íska feril. Hún var alls óhrædd við
að hafa skoðanir á hlutunum. Hún
var ekki að safna vinum með því
að vera sammála síðasta ræðu-
manni. Onei. Þeir, sem voru vinir
hennar, voru það hennar vegna, og
máttu því allt eins eiga von á því
að heyra það óþvegið. Og það var
allt í lagi því hún erfði heldur aldr-
ei neitt. Það var alltaf hægt að eiga
skoðanaskipti við hana og maður
þurfti ekkert að vera henni sam-
mála.
Kristín og Tryggvi voru óvenju
samrýnd hjón. Þau voru gerólík, hún
opin og glaðvær, hann hógvær og
rólegur. Algerar andstæður. En
svona andstæður vinna oft best
saman. Heimili þeirra í Hellusundi
7 var rómað fyrir gestrisni og nota-
legheit, og þá var Kristín „bara“
húsmóðir. Hún var listakokkur, og
veit ég að margir eru mér sammála
í því. Sem betur fer skildi hún eftir
hluta af þeim hæfíleikum sínum í
konunni minni, sem og sínum list-
rænu hæfíleikum, en hún hafði mjög
næmt auga fyrir listrænni fegurð,
og málaði talsvert sem yngri kona,
þó fæstir vissu af því. Heimili þeirra
bar ætíð merki hennar miklu smek-
kvísi.
Þau ferðuðust mikið, og þær eru
óteljandi laxveiðiferðirnar, sem þau
fóru, og þá helst með alla fjölskyld-
una með sér þegar hægt var, börn
og bamabörn. Þau voru bæði mjög
ákveðnir einstaklingar, og það
gneistaði þegar árekstrar urðu. En
þau voru algjörlega samofín. Það
skildi ég best, þegar Tryggvi lést,
rétt fyrir jólin 1987. Þá hvarf eitt-
hvað úr fasi minnar elskulegu
tengdamóður. Einhver hvati, sem
hafði gætt hana lífí, sem leiftraði.
Hún stöð sig eins og hetja, það
vantaði ekki. Og ein vildi hún búa
á Einimelnum, annað kom ekki til
greina. En eftir á veit ég, að þar
bjó hún við endurminninguna .um
sinn góða dreng og þeirra góða sam-
band, og þau tengsl vildi hún ekki
slíta.
Nú er hún öll hérna megin, og
búin að endurnýja tengslin hinum
megin. Hún færði mér allt það besta,
sem ég á, og fyrir það get ég aldr-
ei nógsamlega þakkað. Hún signdi
yfír bömin mín á hveiju kvöldi,
meðan ég bjó í hennar húsum, en
nú er komið að mér að gera kross-
mark yfír henni. Það geri ég með
miklum trega, en jafnframt þakk-
læti, og mun ætíð minnast hennar
með hlýju.
Guð blessi minninguna um góða
konu.
Heimir Sindrason
Okkur, samstarfskonur í Minning-
arsjóði Ingibjargar Sigurðardóttur,
setti hljóðar, er við fréttum af frá-
falli okkar góðu vinkonu, Kristínar
Magnúsdóttur.
Við höfðum stuttu áður eða nánar
tiltekið á sumardaginn fyrsta verið
samankomnar á heimili einnar sam-
starfskonu okkar, sem bauð okkur
til hádegisverðar vegna fimmtugsaf-
mælis síns. Kristín var þá eins og
endranær glöð og kát, og það hvarfl-
aði sennilega ekki að neinni okkar
að við ættum ekki eftir að hitta hana
aftur.
Kristín var vel greind og oft hnytt-
in í tilsvörum og oft kom hún okkur
til að hlæja með sínum skemmtilegu
athugasemdum.
Ein úr okkar hópi er æskuvinkona
Kristínar, Unnur Magnúsdóttir. Þær
voru skólasystur úr Verzlunarskólan-
um og áttu nú í vor 60 ára útskriftar-
afmæli úr skólanum. Það var yndis-
legt að sjá hversu einlæg vinátta
þeirra var alla tíð og hvað þær báru
velferð hvör annarrar ævinlega fyrir
bijósti.
Við samstarfskonur Kristínar í
Ingibjargarnefndinni söknum góðs
félaga. Kristín verður okkur ógleym-
anleg vegna þess hve gott var að
njóta samvista við hana bæði í starfi
og leik og hve iétt hún gat verið í
lund. Þökkum við allar góðu sam-
verustundimar, sem við áttum sam-
an.
Við sendum börnum, tengdabörn-
um, barnabörnum, svo og hennar
góðu vinkonu, Unni, okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur.
Samstarfskonur í Minningarsjóði
Ingibjargar Sigurðardóttur
Iiaupið VII
sáið sjálf!
/
Undir hatti Alfs eru birki- og lúpínufræ
sem við getum sáð sjálf, til að græða upp landið.
Um leið tökum við á með S.Á.Á.
/
Alfurinn verður seldur
dagana 17. og 18. maí.
wm* ■ fe

&' .

w w
S-A-A
byggir upp fólk
15% afslátturaf HARDY
HARDY veiðistöiigum og -hjólum 1940
Hafnarstræti 5 ■ Símar 1 67 60 og 1 48 00
Útilíf Glæsibæ • Sportval í Kringlunni • KEA Akureyri • Veiðimaðurinn í Hafnarstræti