Morgunblaðið - 26.07.1991, Blaðsíða 33

ætíð var svo hjálpsamur og traustur
mun lengi lifa. Séreinkenni Hilmars
í samskiptum við okkur félagana
svo og aðra, var þessi skemmtilegi
léttleiki og dillandi hlátur sem vakti
athygli allra sem í kringum hann
voru. Hvort sem það var í veiðiferð-
um eða við önnur tækifæri, var
hann hrókur alls fagnaðar. Hilmar
átti auðvelt með að kynnast fólki
og er okkur það minnisstætt þegar
við komum að ókunnugum bódabæ
og börðum þar dyra, þá leið ekki á
löngu þar til Hilmar talaði við heim-
ilisfólkið eins og hann hefði þekkt
það lengi, slíkt var viðmót Hilmars.
En nú er hann Hilmar horfinn
og fer ekki í fleiri veiðiferðir með
okkur, en minningin um hann verð-
ur þó með okkur um alla framtíð.
Við félagarnir sitjum hér eftir,
dofnir og ekki síst undrandi, því
það er erfitt að hugsa sér að þessi
lífsglaði maður skuli vera allur.
Með þessum fátæklegu orðum,
kveðjum við þennan félaga okkar,
með þakklæti fyrir að hafa fengið
að kynnast honum.
Elsku Dísa og börn svo og aðrir
aðstandendur, vottum við ykkur
dýpstu samúð.
„Landsliðsfélagar"
Ég átti því láni að fagna að kynn-
ast Hilmari Guðbjörnssyni, tengda-
föður mínum, fyrir rétt tæpum
tveimur árum. Ég man þegar við
hittumst í fyrsta sinn, Hilmar var
þá úti í bílskúr að vinna við bíl ein-
hvers fjölskyldumeðlims. Það átti
eftir að koma á daginn að Hilmar
varði drjúgum hluta sinna frístunda
f að halda bílum fjölskyldunnar
gangandi, enda einkar laginn og
vandvirkur við bílaviðgerðir sem og
aðrar viðgerðir. Hilmar var geysi-
lega metnaðarfullur, hann var aldr-
ei sáttur við hálfkláraða hluti eða
hroðvirknisleg vinnubrögð, heldur
varði hann lengri tíma í það sem
hann var að gera og gerði hlutina
vel í eitt skipti fyrir öll.
Ég er einstaklega þakklátur fyrir
að hafa fengið að kynnast Hilmari.
kynni okkar voru alltof stutt en
mjög ánægjuleg og sérstaklega
lærdómsrík. Hilmar var ekki aðeins
tengdafaðir minn, heldur einnig
nágranni og náinn vinur. Þau voru
ófá skiptin sem við settumst niður
yfir kaffibolla og ræddum fjöl-
skyldumál, dægurmál og um fram-
tíðina. Skoðanir okkar voru stund-
um ólíkar á einstökum málum, en
slíkt er aðeins hollt og eðlilegt,
enda koma þá fram fleiri sjónar-
mið. Hilmar fylgdist mjög vel með
öllu því sem var að gerast á hveijum
tíma og hafði frá mörgu að segja
sem hafði drifið á hans daga um
tíðina. Einnig átti hann þátt í að
kenna mér, nýgræðingnum, rétt
vinnubrögð við vinnu og viðhald
heimilisins svo og lítilega við bila-
viðgerðir. Reynsla hans sem hann
miðlaði til mín og vináttu munu
reynast mér ómetanlegt veganesti
fyrir framtíðina.
Hilmar var tekinn frá okkur ást-
vinum hans svo óvænt og svo
snöggt. hann varð aðeins 48 ára
gamall. Hilmar stóð í miklum fram-
kvæmdum við hús fjölskyldunnar í
Hafnarfirði og hafði, þegar hann
var kallaður burt, nánast endur-
byggt húsið að innan. Auk þess var
hann byijaður að vinna að miklum
endurbótum utanhúss og voru verk-
efnin nánast óþtjótandi. Hilmar
lagði mikinn metnað í þessar viðam-
iklu endurbætur hússins og gaf sig
allan í verkefnið. Ég tel að það
sýni best mannkosti Hilmars að
þrátt fyrir allt það sem hann hafði
á pijónunum í þessu lífi, er enn
meiri þörf fyrir hans annars staðar
þar sem honum eru ætluð enn
stærri og viðameiri verkefni.
Hilmar var ríkur maður. Hann
eignaðist yndislega konu, Hjördísi
Guðmundsdóttur og sex börn. Eitt
þeirra lést úr veikindum í æsku en
hin eru uppkomin og þijú þeirra
komin með fjölskyldu.
Ég votta elsku tengdamóður
minni Hjördísi Gumundsdóttur,
bömum, tengdabörnum, barna-
börnum og öðrum aðstandendum
mínar dýpstu samúðarkveðjur.
Sigurður Þórarinsson
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 2ö' JÚLÍ 1991 33
EinarL Guðmunds
son - Kveðjuorð
Fæddur 22. ágúst 1907
Dáinn 24. júní 1991
Togarajaxlinn, tengdapabbi minn,
er fallinn frá. Þó ég hafí ekki kynnst
honum fyrr en hann hætti tií sjós
finnst mér þetta orð lýsa honum
best. Hann var nefnilega hvorki lin-
gerður né sjálfhverfur maður, hann
tengdafaðir minn, heldur skapharð-
ur dugnaðarforkur. Hann var sann-
arlega maður vinnunnar og þoldi illa
hags eða slugs. Þegar hann vann í
Norðurtanganum minnist ég þess
ekki að tímakaupið hafi verið það
sem var honum efst í huga, heldur
hvað færu mörg tonn í gegn um
húsið. Nei, hann var enginn nútíma-
maður sem vaknar á síðustu stundu
og drattast í vinnuna ívið of seinn.
Einar þurfti ekki vekjara þótt hann
vaknaði klukkan fimm tií að geta
rölt niður ^ftir í rólegheitunum og
notið morgunkyrrðarinnar áður en
hann mætti til vinnu. Hann var allt-
af tengdur náttúrunni og sveitalífinu
sem hann var sprottinn úr, til að
mynda var hann alla tíð Ijárglöggur.
Einar var Önfirðingur að upp-
runa, fæddur á Selabóli, fimmti í röð
sjö systkina. Foreldrar hans voru
Theódóra Jakobsdóttir ættuð úr
Breiðafirði og Guðmundur Einarsson
sem var Önfirðingur. Þegar Einar
var fárra ára gamall fluttust þau
að Vífilsmýrum og bjuggu þar allan
sinn búskapð eftir það. Systkinin
voru Þorgerður, Guðmunda, Kristín
og Gyða, sem allar eru látnar, þá
kom Einar, en yngst eru þau Krist-
inn, fyrrum bóndi á Vífilsmýrum,
nú búsettur á Akureyri, og Ingveld-
ur búsett í Reykjavík.
Árið 1939, þann 26. september,
kvæntist Einar Björgu Aðalheiði
Jónsdóttur á Hlíðarenda á ísafirði,
og þar hafa þau alla tíð búið. Börn
þeirra fimm eru: Garðar Sævar,
ókvæntur, Þorgerður Sigrún, gift
Guðmundi Marinóssyni og eiga þau
tvær dætur, Ingibjörg Steinunn, gift
Jóni Kr. Kristjánssyni og eiga þau
tvö börn, Guðmund Sigurbjörn,
kvæntur Ingibjörgu Daníelsdóttur
og eiga þau tvö börn en Ingibjörg á
einnig tvö börn af fyrra hjónabandi.
Yngstur er Tryggvi Sæberg sem er
ókvæntur. Þau eru öll búsett á
ísafirði. Barnabarnabörnin eru orðin
þijú.
Sem drengur og unglingur hafði
Einar farið að heiman um tíma sem
vinnumaður, bæði í Önundarfirðin-
um og inn í Æðey, en síðan tók sjó-
mennskan við. Hann kom snemma
til ísafjarðar og var þar lengi á Sam-
vinnubátunum og síðar á Huganum
III. með mági sínum Indriða Jóns-
syni. Þegar Borgirnar komu til ísa-
fjarðar var hann á þeim, fyrst á ís-
borgu og síðan Sólborginni með
Páli Pálssyni, allt þar til hún var
seld. Þegar síðutogararnir hurfu úr
bænum fór Einar eina vertíð á línu
en kunni ekki jafn vel við sig þar og
á togurunum. Árið 1962 fór hann
því á togara suður til Reykjavíkur.
Var hann þar lengst á Ingólfi Arnar-
syni með Siguijóni Stefánssyni skip-
stjóra, sem hann hafði.miklar mætur
á. Alltaf kom hann þó vestur á sumr-
in og var þá á færum. Hann kom
ekki alkominn vestur aftur fyrr en
hann var kominn um sjötugt og
hætti þá til sjós. Það sem eftir var
starfsævinnar vann hann í hrað-
frystihúsinu Norðurtanganum, og
þar var hann þegar ég kynntist hon-
um.
Ég man vel þegar við Einar hitt-
umst fyrst. Hann leyndi ekki rann-
sakandi augnaráðinu, tilvonandi
tengdadóttir kom honum við. Alla
tíð hefur hann látið sig um okkur
varða, án þess þó að vera nokkurn
tíma uppáþrengjandi. Það var dagleg
regla meðan Bjössi var á línu á
Norðurtangabátum að hann gekk
við hjá mér þegar hann kom heim
úr vinnu, til að láta mig vita hvenær
hann yrði í landi það kvöldið og jafn-
vel hvað þeir væru með. Hann leit
oft inn til mín í kaffi og það var
góður félagsskapur. Honum var al-
veg jafn eðlilegt að vera góður við
börnin og að tala við mig um ætt-
fræði, aflabrögð eða pólitík. Um-
ræðuefnin voru næg því allstaðar
var hann vel heima, enda las hann
alltaf mikið, bæði bækur, blöð og
tímarit og fylgdist vel með fréttum.
Hann hafði ákveðnar skoðanir sem
hann mótaði á eigin spýtur, því hann
var á verði gegn áróðursmali fjölm-
iðla eða fljótfærnislegum fréttaflutn-
ingi. Og alltaf var kryddað með
spaugi.
Þegar Einar var kominn um átt-
rætt var fjölskyldan farin að impra
á því við hann, hvort honum þætti
ekki alveg nóg að vinna hálfan dag.
Slíkt og þvílíkt hafði auðvitað aldrei
hvarflað að honum og var einfald-
lega ekki til umræðu. Hann gekk
til vinnu hvernig sem viðraði, og
vann sinn fulla vinnudag og vel það
fram undir árslok 1988 þegar hann
varð að fara í læknismeðferð.
Þegar veikindin neyddu hann til
að hætta vinnu kveið ég því að sú
breyting yrði erfið svo vinnusömum
manni, sem mér hafði varla þótt una
sér í sumarfríi. Hann lagaði sig hins
vegar merkilega vel að aðstæðum.
Ég ætla ekki að efa að þetta hafi
verið honum erfitt, en hann lét ekki
á því bera og gerði alltaf það besta
úr öllu. Jafnvel sjúkraferðirnar suður
gerði hann sér að upplyftingu þar
sem hann hitti gamla kunningja og
nýtt fólk sem hann gat rakið
lífshlaupið úr.
En það átti ekki af honum að
ganga, því í sumarbyijun 1989
veiktist hann það illa að hann missti
jafnvægisskynið varanlega. Það
sumar er mér sárast um eftirá, því
það var ekki fyrr en um haustið að
nokkur áttaði sig á að til eru göngu-
grindur sem hægt er að nota úti
við. Hann sat því mest á kvistinum
sínum og naut lítillar útivistar. En
strax og hann fékk grindina fór
hann á stjá, leit til gömlu starfsfélag-
anna í Norðurtanganum, fékk aflaf-
réttirnar og gat setið og rabbað á
bekkjum bæjarins. Upp úr því fór
hann líka að fara í æfingar á endur-
hæfingardeild sjúkrahússins og yfir
í dagdeildina á Hlíf að spila, og voru
bæði líkamsræktin og félagsskapur-
inn honum mikils virði.
Hinn erfiði lokasprettur er nú á
enda. Það tekur á að fylgjast með
þess konar baráttu, en að leiðarlok-
um er það ekki sársauki eða sorg
sem stendur eftir, heldur væntum-
þykjan og aðdáun á manni sem gat
nýtt sér skaphörku togarajaxlsins
og óendanlega kímnigáfuna allt til
hins síðasta. Hann gekk teinréttur
alla leið.
Inga
t Ástkær faðir okkar, tengdafaðir og afi, SIGURJÓN JÓNSSON bóndi, Smjördölum, Sandvíkurhreppi, verður jarðsunginn frá Selfosskirkju laugardaginn 27. júlí kl. 13.30. Jarðsett verður í Laugardælum. Stefán Sigurjónsson, Svanbjörg Gísladóttir, Eiríkur Sigurjónsson, Guðbjörg Hulda Albertsdóttir, Jón Kristinn Sigurjónsson, Kristfn Alda Albertsdóttir, Grétar Sigurjónsson, Margrét Sigurjónsdóttir og barnabörn. t ipÉ%| Elskulegur sonur okkar og bróðir, BARÐI PÁLL ÓSKARSSON, sem lést af slysförum laugardaginn I r **"v*s), -•>- ^ 13. júlí sl., verður jarðsunginn frá Eyrar- I } 'f- 1 bakkakirkju laugardaginn 27. júlí kl. ji M 14.00. R .--41 Þórunn Vilbergsdóttir, Óskar Magnússon og systkini hins látna.
t innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og vináttu við andlát og Utf°r ÓLA BJARNA JÓSEFSSONAR bifreiðastjóra hjá Reykjavíkurborg. Sesselja Eiríksdóttir, Unnur Óladóttir, Jón Aðalbjörn Kratsch, Katrfn Óladóttir, Hafliði Sívertsen, Kristján Ólason, Kristín Halla Þórisdóttir og barnabörn. t Ástkær afi okkar, SIGURJÓN JÓHANNESSON, Fálkagötu 10a, Reykjavík, lést þann 24. júlí á elli- og hjúkrunarheimilinu Grund. Jarðarförin fer fram í Nýju kapellunni í Fossvogi þann 1. ágúst kl. 13.30. Matthildur Kristmannsdóttir, Helena Kristmannsdóttir.
t Þökkum hjartanlega alla alúð, samúðarkveðjur og vináttuþel vegna andláts og útfarar KRISTBJARGAR EIÐSDÓTTUR frá Hánefsstöðum í Svarfaðardal. Eyvör Friðriksdóttir, Oddur Guðmundsson, Sigrún Friðriksdóttir, Helgi Björnsson, Sigursveinn Friðriksson, Eiður Friðriksson, Erla Guðjónsdóttir, Valgerður Friðriksdóttir, Anton Þór Baldvinsson, Lilja Friðriksdóttir, Ómar Arnbjörnsson, Hafliði Friðriksson, Guðrún Garðarsdóttir, barnabörn og barnabarnabörn. t Útför mannsins míns, EIRÍKS ÞORSTEINSSONAR, Glitstöðum, fer fram frá Borgarneskirkju laugardaginn 27. júlí kl. 14.00. Jarðsett verður í Hvammi. Blóm vinsamlega afþökkuð, en þeim, sem vildu heiðra minningu hans, er bent á að láta Dvalarheimili aldraðra í Borgarnesi njóta þess. Katrfn Jónsdóttir.
t Innilegar þakkir sendum við öllum þeim sem sýndu okkur samúð og hlýhug við andlát og útför bróður okkar, AGNARS EYLANDS HALLDÓRSSONAR, Njörvasundi 5, Reykjavík. Sérstakar þakkir til starfsfólks Sementsverksmiðju ríkisins. Lilja Halldórsdóttir, Stefanía Halldórsdóttir.
Birting afmælis- og minningargreina Morgunblaðið tekur afmælis- og minningargreinar til birting- ar endurgjaldslaust. Tekið er við greinum á ritstjórn blaðsins á 2. hæð í Aðalstræti 6, Reykjavík og á skrifstofu blaðsins í Hafn- arstræti 85, Akureyri.