Morgunblaðið - 17.06.1992, Blaðsíða 43

MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 17. JÚNÍ 1992
43
Viktoría A. Ás-
mundsson — Minning
Fædd 5. júlí 1947
Dáin 8. júni 1992
Hún Viddý er dáin eftir erfíða
baráttu við hinn skæða sjúkdóm
krabbamein sem staðið hefur í tæp
fjögur ár. Vonin um bata hefur
því miður brugðist. Við níu skóla-
systurnar úr Ljósmæðraskóla ís-
Iands sem útskrifuðumst 26. sept-
ember 1969 erum nú einni færri.
Viktoría Alfreðsdóttir
Ásmundsson fæddist 5. júlí 1947
í Breiðvík á Snæfellsnesi og varð
því aðeins tæplega 45 ára er hún
lést. Foreldrar hennar voru Alfreð
Lárusson og Ása Georgsdóttir.
Viktoría verður jarðsett frá
Bústaðakirkju 18. júní kl 13.30.
Það var á haustdögum 1967
sem við níu tilvonandi ljósmæðra-
nemar hittumst fyrst í heimavist
Ljósmæðraskóla Islands sem var
til húsa á fæðingardeild Landsp-
ítalans. Allar komum við hver úr
sinni áttinni, með ólíkar skoðanir
og misjafnan bakgrunn en allar
stefndum við að sama marki. Á
þessum árum urðu ljósmæðra- og
húkrunamemar að búa í heima-
vistum skólanna og sæta ströng-
um reglum um útivist sem þeir
settu. Þetta leiddi óhjákvæmilega
til þess að við kynntumst mjög
vel, og mikil og góð samstaða
náðist á milli okkar allra. Þessi
tveggja ára samvera okkar skilur
eftir ótal minningar í hugum okk-
ar.
Þó ótrúlegt sé þá rifumst við
aldrei og ekki fóru einu sinni
styggðaryrði okkar á milli. Viddý
okkar var ákaflega hæg og róleg
í allri framkomu og ekki fór mikið
fyrir henni. Enginn komst þó hjá
því að taka eftir henni með sína
Ijósu húð, dökka hárið, fallegu
augu og ljúfa bros.
Á námsárum sínum kynntist
hún eftirlifandi manni sínum, Axel
K. Bryde símvirkja, sem starfað
hefur lengst af hjá tæknideild
Flugleiða. Þau giftust 18. júlí
1970. og bjuggu sér heimili í Ljó-
salandi 10 í Fossvoginum. Viddý
og Axel eignuðust fjögur böm:
Ásu Láru, f. 28. febrúar 1972;
Kristínu Elfu, f. 7. september
1979; Pál Vigni, f. 2. júní 1982;
og Ingibjörgu Petru, f. 8. október
1984.
Að námi loknu skildu leiðir. Líf-
ið utan öruggra veggja skólans tók
við. Við giftum okkur ein af ann-
arri, eignuðumst böm, en unnum
þó allar eitthvað við ljósmæðra-
eða hjúkrunarstörf. Sumar kusu
að afla sér meiri menntunar. Viddý
var ein af þeim og lauk hún námi
frá Nýja hjúkrunarskólanum
1977. Hún starfaði síðast á Borg-
arspítalanum 1978-79. Eftir það
helgaði hún heimilinu alla sína
krafta enda stækkaði fjölskyldan
ört.
Við skólasysturnar reyndum að
hittast sem flestar að minnsta
kosti einu sinni á ári, en oft var
það erfiðleikum háð, þar sem við
bjuggum á misjöfnum stöðu á
landinu eða erlendis.
Þegar við héldum upp á 20 ára
útskrift var Viddý þegar búin að
gangast undir erfiða aðgerð og
eftirmeðferð og fyrirsjáanlegt var
að fleiri biðu.
Við áttum þó ánægjulega kvöld-
stund saman og ég veit að þær
tvær sem vantaði voru með okkur
í huganum. Þrátt fyrir þann
skugga sem hvíldi yfír þessum
fundi okkar gerði Viddý hann létt-
bærari með því að ræða óhikað
um sjúkdóm sinn. Það var í raun
hún sem stappaði í okkur stálinu
með bjartsýni sinni og trú á að
hún myndi yfírstíga þá erfíðleika
sem framundan voru.
Ég minnist þess sérstaklega hve
hlýlega og með miklu stolti hún
talaði um elstu dóttur sína, Ásu
Láru, hve dugleg og hjálpsöm
húnværi. Það var mikill gleðidagur
er Ása Lára útskrifaðist sem stúd-
ent í maí sl. Eftir síðustu aðgerð-
ina sem gerð var í nóvember sl.
vissum við allar hvert stefndi, að-
eins var spurning um tíma, þann
tíma sem hún hafði meðal ástvina
sinna. Viddý dó að morgni 8. júní
á heimili sínu í Fossvoginum.
Ég neita því ekki að þessa síð-
ustu mánuði hafa söknuður, sorg
og reiði skipst á í huga mér. Reiði
yfir vanmættinum sem maður
fínnur fyrir að geta ekkert gert
til að breyta hinu óumflýjanlega.
Sorg yfír þvi að ung móðir fái
ekki að horfa á börnin sín verða
fullorðin, söknuður yfír þeim
stundum sem við getum ekki átt
saman. Þessi nístandi sársauki
sem kom þegar ljóst var að öll von
var úti.
í lok mars fórum við fímm sem
áttum heimangengt í heimsókn til
Viddýjar á heimili hennar. Allar
vissum við að komið var að kveðju-
stund og við værum að sjást í síð-
asta sinn. Þetta var mjög erfíð
stund sem ég held að við allar
höfum kviðið fyrir, en sem fyrr
gerði Viddý okkur hana léttbærari
með æðruleysi sínu.
Þegar barn fæðist skynjum við
nálægð og mikilleika Guðs, þá er
gleðin allsráðandi. Við megum
ekki gleyma því að Guð er líka
hjá okkur í dauðanum. Ykkur öll-
um sem gerðuð Viddý kleift að
dveljast á heimili sínu til hinstu
stundar færum við skólasystur
alúðarþakkir.
Kæri Axel, Ása Lára, Kristín,
Páll Vignir, litla Ingibjörg Petra,
móðir og tengdamóðir og aðrir
ástvinir, megi blessun Guðs
styrkja ykkur í þeim söknuði og
þeirri sorg sem framundan eru.
Kveðjur okkar skólasystranna,
Sveinu, Sjöbbu, Ester, Helgu,
Sollu, Gunnu Eggerts, Gunnu
Björns og minnar viljum við enda
með erindum úr ljóði sem
Guðmundur Guðjónsson söng við
útskrift okkar 1969. Megi okkar
kæra Viddý fara í friði.
Geturðu sofíð um sumamætur?
- Senn kemmur brosandi dagur. -
Hitnar þér ekki um hjartarætur,
hve heimur vor er fagur?
Finnurðu hvað það er broslegt að bogna
og bamalegt að hræðast,
er Ijósmóðurhendur himins og jarðar
hjálpa lífinu að fæðast?
Er ekki gaman að eiga þess kost
að orka þar nokkra í haginn,
og mega svo rólegur kveða að kvöldi
með kærri þökk fyrir daginn?
(Sr. Sigurður Einarsson í Holti.)
Fyrir hönd Ijósmæðra
útskrifaðra 1969,
Fríða Einarsdóttir.
Dáin frá öllum börnunum,
manninum, starfínu og öllu því
sem hún átti eftir að gera. Af
hveiju? Það er erfítt að skilja og
sætta sig við. Á tímum vísinda,
framþróunar og hátækni er
kaldranalegt að geta ekki ráðið
betur við sjúkdóm eins og þann
sem lagði Viktoríu að velli eftir
hetjulega baráttu hennar við vá-
gestinn.
Það var mér lærdómsríkt að
fylgjast með því hvemig hún barð-
ist, missti í raun aldrei vonina um
bata, enda sagði hún að þá væri
allt farið og barnanna vegna hefði
hún ekki rétt til þess.
Fjölskyldan hjúkraði henni eins
vel og hún gat og í faðmi hennar
dó hún.
Viddý kynntist ég fyrst er við
hófum nám saman í Ljósmæðra-
skólanum. Þar reyndi á mannkosti
hennar eins og alltaf, hún var
trygg vinum sínum, samviskusöm,
hógvær og sinnti námi og störfum
af trúmennsku.
Viddý var kvenleg, fínleg og
dálítið veikburða og ekki hefði ég
trúað því þá hve sterk hún varð í
veikindum sínum síðustu árin.
Vinátta okkar og kynni urðu
þó fyrst náin upp frá því að við
vorum saman í Nýja hjúkrunar-
skólanum í tveggja ára hjúkrun-
arnámi. Við sátum saman, lærðum
sapian og hlógum saman, en Viddý
sá oft spaugilegu hliðamar á hin-
um ýmsu hlutum og átti þá erfitt
með halda aftur af hlátrinum.
Hún eignaðist fjögur börn með
sínum góða eiginmanni og var
mjög sátt við að helga sig heimil-
inu enda era börnin öll glæsileg
og vel gerð.
Þegar yngsta dóttirin var orðin
fjögurra ára talaði Viddý um að
nú væri gaman að koma í afleys-
ingar um sumarið á fæðingardeild-
ina og rifja upp starfið sem hún
hafði menntað sig til. Þá kom
fyrsta áfallið og síðan hvert af
öðru svo að sú von hennar brást
eins og aðrar. Við töluðum oft um
það hvað veraldlegir hlutir eru lít-
ils gildir þegar heilsan bilar. Hún
sagði að þótt margir væru tilbúnir
að veita henni hjálp þá væri það
enginn sem gæti sett sig í spor
hennar, það var „hún“ sem þurfti
að beijast við sjúkdóminn.
Ég kveð og þakka Viddý fyrir
allt sem hún kenndi mér, það var
meira en ég hefði lært af mörgum
bókum. Guð styrki aldraða móður,
tengdamóður, Axel, Ásu Láru,
Kristínu, Palla og Ingu í þeirra
miklu sorg. Orð Kahlil Gribran
lýsa vel þessari samhentu fjöl-
skyldu: „Að gefa af eigum sínum
er lítil gjöf. Hin sanna gjöf er að
gefa af sjálfum sér.“
Hvíl mín kæra vinkona í friði.
Guðrún G. Eggertsdóttir.
Mig langar í fáum og fátækleg-
um orðum að minnast frænku
minnar Viktoríu sem nú er nýlátin.
Árið 1947 var ég ung stúlkan
að heima, hafði hleypt heim-
draganum eins og sagt er, og fékk
þær fréttir að Ásu systur minni
hefði fæðst stúlkubarn heima í
Miðhúsum. Mikil var tilhlökkunin
að koma heima og sjá þessa
glænýju frænku sem komin var í
hópinn heima í Miðhúsum, þar sem
allar litlar sálir áttu skjól og hlíf.
Viktoría frænka óx þar upp í
hópi okkar systkinanna, hvers
manns hugljúfí, falleg og lífsglöð
stúlka.
Að loknu skyldunámi lá leið
hennar suður í Reykjavík, eins og
svo margra annarra ungmenna,
hvar hún innritaðist í Ljósmæðra-
skólann og gerðist ljósmóðir þar
að loknu námi. Þar lagði hún líka
grunn að gæfu sinni í einkalífnu
með því að gefast ungum prýði-
spilti, Axel Bryde.
Fljótlega voru þau búin að koma
yfír sig húsi og eignast litla stúlku
er hlaut nafn Ásu ömmu sinnar.
Þá tók Viktoría sig til og bætti
við sig hjúkrunamámi og varð
þannig bæði ljósmóðir og hjúkrun-
arkona.
Seinna eignuðust þau Axel þijú
börn í viðbót, tvær dætur og einn
son.
Svona liðu árin þeirra eins og
flestra við brauðstritið og umönn-
um fjölskyldunnar. Allt virtist í
góðu gengi, en skjótt skipast veð-
ur í lofti þegar heilsan bilar. Það
sannaðist á Viktoríu frænku,
hennar hlutskipti varð það að
heyja þrotlaust stríð við þungan
sjúkdóm árum saman. Það gerði
hún með reisn og prýði og studd
af sínum góða maka, en hlaut þó
að láta undan að lokum.
Sárt er að sjá eftir sínum þegar
sorgin kveður dyra og svo lítið sem
maður getur gert til léttis þeim
er mestan harminn bera.
En þá er frá líður og mesta
áfallið er um garð gengið veit ég
að Axel og börnin .geyma góðar
minningar um elskulegan ástvin
og góða mömmu þar sem Viktoría
frænka var.
Blessuð sé minning hennar og
Guð styrki Axel, börnin og þau
hin sem um sárast eiga að binda.
Palla frænka.
GOLFMÓT
Golfmót Félags vióslcipta- og hagfræðinga verður
haldið á Strandarvelli/Hellu föstudaginn 19. júní.
Lagt verður af stað í rútu frá Holiday Inn kl. 1 1.00
stundvíslega. Kvöldverður í golfskálanum.
Þátttöku skal tilkynna:
Sigurði Kolbeinssyni, vs. 680945
Ólafi Ó. Johnson, vs. 624000
Stefáni Unnarssyni, vs. 46799
Gylfa Sigfússyni, vs. 81341 1

* - ‘ "• "* r 1
tgMöirar
fyrir börnin sem klára matinn sinn
Pítur
Grillsteikur\**f
Hamborgarar
Samlokur
Bamabox

Opfí'