Morgunblaðið - 11.03.1994, Qupperneq 35

MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 11. MARZ 1994
35
þegar pakki kom frá Höllu frænku
í útlöndum.
í matargerð var hún líka snilling-
ur og hafði mikið yndi af að bjóða
ættingjum og vinum í mat. A ég
margar góðar minningar frá boðun-
um hjá Höllu frænku, sem ég var
líka farinn að kalla hana.
Skömmu eftir heimkomuna frá
Bandaríkjunum keypti Halla íbúð í
Eskihlíð 6. Þar kunni hún vel við
sig, en þegar hún hætti störfum í
Blóðbankanum seldi hún þá íbúð og
keypti sér íbúð í Ljósheimum 16a.
Þar leið henni mjög vel og kynntist
þar góðu fólki. Halla giftist ekki,
mun þó ekki hafa skort á áhuga hjá
hinu kyninu. Sjálf sagðist hún ekki
hafa tíma til að standa í slíku, en
líklegra er þó að það hafi ekki sam-
rýmst eðli hennar að binda sig í
hjónabandi eða þá að hún hitti aldr-
ei þann eina rétta. Hún var sérlega
hænd að bömum og þar var áber-
andi hve börn sóttu til hennar.
Halla var alltaf heilsuhraust, en
fyrir nokkrum árum fór að bera á
þeim veikindum sem að lokum yfir-
buguðu hana. Var sorglegt að horfa
upp á hvernig alzheimersjúkdómur-
inn smám saman vann á þessari
sterku og kjarkmiklu konu. Hún gat
þó verið heima hjá sér í nokkurn
tíma með góðri aðstoð. í september
1991 varð hún fyrir því óhappi að
detta í húsinu heima hjá sér og varð
að fara rifbeinsbrotin og meidd á
höfði á Landspítalann. Eftir það kom
hún aldrei heim í Ljósheimana. Af
spítalanum fór hún á Heilsuhæli
NLFÍ í Hveragerði og þaðan á
umönnunar- og hjúkrunarheimilið
Skjól í febrúarlok 1992, en þar lést
hún 2. mars sl.
Ég minnist Höllu Snæbjörnsdótt-
ur með virðingu og þökk.
Blessuð sé minning hennar.
Guttormur Þormar.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(V. Briem.)
í dag kveðjum við kæra frænku.
Með fátæklegum orðum viljum við
minnast hennar og þakka henni það
sem hún gerði fyrir okkur. Ætt-
fræði er óþörf, hún var bara Halla
frænka og það var stórt orð. Það
að hún var systir hennar mömmu
eða hans pabba var aukaatriði, og
þegar fleiri ættliðir bættust við
hurfu þau hugtök. Þací var bara ein
Halla frænka, sem alltaf var tilbúin
að gleðja jafnt unga sem gamla í
okkar litlu fjölskyldu.
Enga af okkur þessum þremur
frænkum hafði hún séð fyrr en hún
kom heim frá hjúkrunarnámi í Dan-
mörku árið 1945 og mikill var
spenningur hjá þeirri elstu að sjá
frænku sína, sömuleiðis hjá þeirri
í miðið að hitta nöfnu sína. Sú
yngsta var þá nýfædd og hátíðleg
var sú stund, þegar Halla frænka
hélt henni undir skírn í stofunni á
Borg þá um sumarið meðan hún
var í Olafsvík.
Þó að dvölin á íslandi yrði ekki
nema eitt ár í það skipti, áður en
hún hélt til starfa og framhalds-
menntunar í Ameríku, var búið að
mynda sterk tengsl við okkur þess-
ar ungu frænkur hennar, tengsl
sem aldrei hafa rofnað. Árin hennar
Höllu í Ameríku urðu mörg, eða
rúmlega sjö, og mikið var gaman
að fá fallegu bréfin og kortin og
fínu pakkana með stórum dúkkum
og fínum fötum, skartgripum og
öðru fínu góssi, því allt var til í
Ameríku. Mest var þó gleðin þegar
Halla fluttist heim 1953 og tók að
sér framtíðarstarfið við að setja á
stofn Blóðbankann og veita honum
hjúkrunarforstöðu.
Halla keypti litla en fallega íbúð
í Eskihlíð 6 og bjó sér þar einkar
fallegt heimili. Naut hún þess að
taka þar á móti ijölskyldu, ættingj-
um og vinum. Hún var einstakur
fagurkeri, allt var fallegt í kringum
hana, hvort sem það voru húsgögn-
in, maturinn á borðinu eða tónlistin
sem hún spilaði á fóninn. Hún valdi
fáa en fallega hluti og mikið leiddi
hún okkur oft með sér á fallega
tónleika, myndlistarsýningar, leik-
hús og aðra staði sem auðguðu
andann og skildu eftir fegurð í sál-
inni. Þegar hún hætti störfum í
Blóðbankanuni flutti hún sig um
set og keypti íbúð í Ljósheimum
16a. Þar bjó hún ekki síður fallega
eða eins og ein kona sagði er hún
kom til hennar. „Þetta er svo fal-
legt heimili, það er eins og að ganga
inn í fallegt lítið ljóð.“ Þannig mun-
um við Höllu.
Litlu börnin í fjölskyldunni nutu
þess ekki síður að vera í návist
hennar og það að fá að gista hjá
frænku var mikil hátíð. Halla var
mikil heimskona í sér og hafði yndi
af að ferðast og skoða heiminn.
Var það hennar áform að njóta
áranna eftir að starfsdegi lauk til
ferðalaga. Gekk það eftir í fýrstu,
en seinni árin hrakaði heilsu hennar
og í Ljósheimunum undi hún sér
vel með góðu fólki. Einkum naut
hún þess að fýlgjast með börnunum
í leik og alltaf gat hún sagt eitt-
hvað skemmtilegt við þau, enda
átti hún þar marga góða vini. Síð-
ustu tvö árin voru henni erfið og
gat hún þá ekki dvalist á heimili
sínu.
.Að lokum þökkum við elskulegri
frænku okkar fyrir allt það sem hún
var okkur og fjölskyldum okkar og
biðjum hennar guðs blessunar.
Minningin lifir um kæra frænku.
Guðrún, Halla og Guðmunda.
Sorgin er gríma gleðinnar. Þeim
mun dýpra sem sorgin grefur
sig í hjarta manns, þeim mun
meiri gleði getur það rúmað.
Skoðaðu hug þinn vel, þegar þú
ert glaður og þú munt sjá að
aðeins það sem valdið getur
hryggð þinni gerir þig glaðan.
Þegar þú ert sorgmæddur skoð-
aðu þá aftur hug þinn og þú
munt sjá að þú grætur vegna
þess sem var gleði þín.
(Úr Spámanninum
e. Kahlil Gibran)
Þessi gullkom úr Spámanninum
komu upp í huga minn er ég heyrði
andlát Höllu. Einhvem veginn
fannst mér að hún myndi aldrei
deyja frá okkur, þessi síglaða, fal-
lega og yndislega kona, sem alltaf
gat komið manni til að hlæja. Já,
hlæja, því hún var sú glaðlyndasta
manneskja sem ég hef kynnst.
Halla var ein úr fjölskyldunni
fannst okkur. Er foreldrar mínir
fluttust til Ólafsvíkur þar sem faðir
minn var ráðinn skólastjóri og móð-
ir mín kennari, var Halla í bekk
hjá pabba. Þegar elsti bróðir minn
fæddist og það vantaði barnfóstru
fyrir hann, spurði pabbi börnin í
bekknum sínum hvort einhver gæti
hugsað sér að gæta stráksa. Stóð
ein stúlkan upp og sagði: „Ég.“ Það
var Halla. Þar hófst vinátta sem
aldrei tók enda.
Ég ætla ekki að rekja ættir henn-
ar né starfsferil, það læt ég aðra
um, en mig langar til að minnast
nokkurra samverustunda sem við
áttum með henni allt frá því að hún
kom heim frá námi í Ameríku. Hún
var sjálfsagður gestur í öllum boð-
um heima hjá foreldrum mínum og
síðan á heimilum okkar systkinanna
hvort sem þau voru stór eða smá
í sniðum og þar var hún hrókur
alls fagnaðar. Halla var snillingur
í að segja frá og alltaf sá hún skop-
legu hliðarnar á öllu og hló svo dill-
andi hlátri að allir voru farnir að
hlæja með henni hvort sem þeir
heyrðu söguna eða ekki. Þannig var
Halla. Hún var frábær „húmoristi“
og gerði mest grín að sjálfri sér.
Aldrei heyrði ég hana hallmæla
nokkurri manneksju, hún sá aðeins
það góða og fallega í hverjum
manni. Foreldrum mínum var hún
alla tíð trú og trygg og talaði mik-
ið um hvað þau hefðu verið sér góð.
Halla var mikill listunnandi, sótti
tónleika, leikhús og listsýningar af
öllu tagi. Hún lærði að spila á þver-
flautu og greip oft til hennar er hún
var yngri. Söngrödd hafði hún fal-
lega. Sem barn var hún í barnakór
hjá pabba í Ólafsvík og mamma
sagði mér að hún hefði verið „leið-
andi“ í millirödd.
Höllu er nú sárt saknað af okkur
hjónunum og af dætrum okkar sem
hún gladdi svo oft með gjöfum á
tyllidögum og skemmtilegum sög-
um. Síðast en ekki síst er hennar
saknað af aldraðri móður minni sem
tregar góða vinkonu og þakkar
henni vináttu og tryggð sem hélst
í yfir sjötíu ár.
Blessuð sé minning Höllu Snæ-
björnsdóttur.
Kolfinna Sigurvinsdóttir.
Jökull Sigurðsson,
Vatni, Haukadals-
hreppi — Minning
Fæddur 24. október 1938
Dáinn 20. febrúar 1994
Störin á flánni
er fölnuð og nú
fer enginn um veginn
annar en þú.
í dimmunni greinirðu
daufan nið
og veizt þú ert kominn
að vaðinu á ánni...
(Hannes Pétursson)
Síðdegis á sunnudaginn var bár-
ust mér þau hörmulegu tíðindi að
frændi minn og vinur, Jökull Sig-
urðsson, hefði orðið bráðkvaddur
fyrr um daginn. Ekki hefur mér
brugðið meira við önnur tíðindi. Á
hugann leituðu minningar frá liðnum
árum og samverustundum.
Jökull var fæddur á Vatni í
Haukadal, sonur hjónanna Sigurðar
Jörundssonar og Sveinbjargar
Kristjánsdóttur. Systkini hans eru:
Bogi, Sigríður, sem er tvíburasystir
hans, Guðrún og Fríður.
Ég man eftir honum frá því ég
var lítill drengur þegar hann bjó
ásamt foreldrum sínum og systkin-
um á Langholtsvegi í Reykjavík.
Vegna aldursmunar tókust ekki
kynni með okkur þá en af og til
hafði ég spurnir af honum. Ég vissi
að hann fór á íþróttaskólann á Laug-
arvatni og lauk þaðan íþróttakenn-
araprófi. Seinna gerðist hann kenn-
ari á Eiðum og kenndi þar frá 1962
til 1968. Hann hélt þá vestur í Dali
og gerðist kennari við Laugaskóla
og var fastráðinn kennari þar til
1983. Síðustu ár og allt til dauða-
dags var hann kennari við Grunn-
skólann í Búðardal. Hann tók einnig
þátt í ýmsum félagsmálum, sat í
hreppsnefnd Haukadalshrepps, var
formaður stjórnar Kaupfélags
Hvammsfjarðar og hreppsstjóri
Haukadalshrepps frá 1985, auk þess
sem hann gegndi ýmsum trúnaðar-
störfum fyrir sveit sína. 1962 kvænt-
ist hann eftirlifandi konu sinni, Hug-
rúnu Þorkelsdóttur frá Hróðnýjar-
stöðum í Laxárdal. Börn þeirra eru:
Sigrún Sóley, Jörundur, Sigurður
Hrafn og Auður Edda.
Haustið 1976 gerðist ég kennari
við Laugaskóla í Dalasýslu. Þar
kenndi Jökull þá og hafði gert um
allmörg ár. Hann var íþróttakennari
við skólann og kenndi auk þess
nokkrar bóklegar greinar. Jökull og
Hugrún ráku búskap á Vatni en
höfðu aðsetur á Laugum í húsi sem
kallað er Laugafell. Ég skynjaði
fljótlega að frændi minn naut trausts
og virðingar bæði kennara og nem-
enda og fljótlega tókst góður kunn-
ingsskapur með okkur frændum og
síðar vinátta. Það var gott að leita
til hans og eiga hann að þegar
óreyndur kennari og próflaus í
þokkabót var að stíga sín fyrstu
skref í kennslu. I mínum huga var
hann ákaflega hlýr maður og gef-
andi. Það var sama hvenær mig bar
að garði á Laugafelli og síðar á
Vatni, alltaf var mér tekið opnum
örmum og ég fann að ég var velkom-
inn. Hann var höfðingi heim að
sækja og veitti vel bæði gestum og
gangandi. Ég skynjaði líka fljótt
hversu vænt honum þótti um konu
sína og hve samhent þau voru. Vel-
ferð barna sinna vildi hann sem
mesta og studdi þau í námi og starfi.
Hann var söngelskur og söng í ýms-
um kórum og sönghópum í Dölum
og var að syngja við messu í Snóks-
dalskirkju þegar kaliið kom óvænt.
Hann var ljóðelskur og mér er minn-
isstætt þegar hann fór með kvæði
Davíðs Stefánssonar en þau kunni
hann mörg.
Á kveðjustund verða öll orð van-
máttug og lítils verð en víst er að
góðar minningar skilur hann eftir.
Innilegar samúðarkveðjur flyt ég
Hugrúnu, konu hans, börnum þeirra,
tengdabörnum og barnabörnum.
Blessuð sé minning Jökuls Sig-
urðssonar.
Ólafur H. Jónsson.
Mig langar með fáum orðum að
minnast Jökuls Sigurðssonar kenn-
ara og bónda á Vatni, Haukadals-
hreppi, Dalasýslu. Sjálfsagt verða
aðrir til þess að fjalla um ætt og
uppruna Jökuls og mun það því ekki
gert hér.
Það var mikil harmafregn er lát
Jökuls um aldur fram fréttist. Hann
var mikill harmdauði nemendum sín-
um og Dalamönnum öllum því hann
var sérstaklega vinsæll og vel látinn
jafnt meðal nemenda sinna, sam-
starfsmanna og íbúa héraðsins.
Jökull var félagslyndur maður og
tók þátt í flestu félagsstarfí í hér-
aði. Hann var söngmaður góður, var
meðlimur kirkjukórs Suðurdala og
söng einnig við fjölmörg önnur tæki-
færi. Honum var einkar lagið að
yrkja vísur og kvæði um jafnt alvar-
leg sem gamansöm efni og síðast
heyrði ég hann syngja frumsamið
efni með félögum sínum í afmælis-
veislu nýlega. í stuttu máli má segja
að Jökull hafí verið driffjöður og
burðarás í flestu félagsstarfi okkar
Dalamanna.
Sami burðarás var Jökull án efa
fjölskyldu sinni. Það var vart hægt
að hugsa sér glaðværari og ham-
ingjusamari hjón en Hugrúnu og
Jökul á Vatni. Síðasta samverustund
okkar konu minnar með þeim hjónum
var á gullfallegum janúardegi í vet-
ur. Við hjónin göngum oft í landi
Vatns meðfram Haukadalsá og
Haukadalsvatni. Fallegra land en það
umhverfi sem Jökull og Hugrún
höfðu kosið sér er vart hægt að hugsa
sér. í þetta sinn hittum við Hugrúnu
á Vatni sem einnig hafði farið í
gönguferð og bauð hún okkur að líta
til þeirra hjóna að gönguferð lokinni
í kaffi því Jökuil, sem var að gefa
fénu, færi að koma inn. Við gerðum
það og Jökull skemmti okkur með
sögum af veru hans og Hugrúnar
austur á Eiðum þar sem Jökull hafði
verið kennari, en kona mín kunnug.
Okkur grunaði ekki þá hversu stutt
Jökull átti eftir meðal okkar, en góð
minning um þetta síðdegi lýsir Jökli,
viðhorfum hans til landsins og hlý-
hug hans til allra er hann kynntist.
Kæra Hugrún og fjölskylda. Við
Emmý vottum ykkur okkar dýpstu
samúð. Og fyrir hönd skólanefndar
Grunnskólans í Búðardal vil ég að
leiðarlokum þakka Jökli öll hans
góðu störf í þágu skólans.
Rögnvaldur Ingólfsson.
Sunnudaginn 20. febrúar sl. and-
aðist Jökull Sigurðsson bóndi og
kennari á Vatni í Haukadal. Hann
varð bráðkvaddur við messugjörð í
Snóksdal í Suðurdalahreppi; hafði
nýlokið við að syngja, ásamt kórnum,
fyrstu erindi fýrsta passíusálms séra
Hallgríms Péturssonar, kenndi sér
þá meins, gekk út á kirkjuhlaðið og
mætti þar dauða sínum með sama
æðruleysinu og einkenndi hann alla
tíð._
Ég man ekki nákvæmlega hvenær a
ég kynntist Jökli á Vatni, en mér
finnst að ég hafi alltaf þekkt hann,
enda hafði hann þannig áhrif á mig
að hann minnti mig ávallt á bjargið
alda, eða eikina hans Stephans G.,
sem bognaði aldrei, en brotnaði í
bylnum stóra seinast. Hlýr, traustur
og vandaður til orðs og æðis. Hann
var hógvær í framkomu; þurfti enda
ekki hávaðans með til að eftir honum
væri tekið.
Við vorum sveitungar um hríð og
seinna samstarfsmenn við kennslu í
Laugaskóla í Sælingsdal og frá þeim
tíma minnist ég þess hversu rólegur
og traustur hann var í allri fram-
göngu, en slíkir eiginleikar eru mikil-
vægir í öllu skólastarfi. Hans var því
sárt saknað á Laugum þegar hann
flutti sig um set og hóf að kenna
við Grunnskólann í Búðardal, þó all-
ir skildu að þannig var honum auð-
veldara að sinna bæði kennslu og
búskap. En það er einmitt til marks
um elju Jökuls og dugnað að hann
gegndi, um aldarfjórðungs skeið,
þessum tveimur störfum jafnhliða og
það vita þeir, sem reynt hafa, að
hvort þeirra um sig er afar krefj-
andi. Én þar naut hann líka stuðn-
ings sinnar góðu konu og saman lyftu
þau mörgu grettistaki við uppbygg-
ingu og búskap á Vatni.
Kveðskapur og vísnagerð var sam-
eiginlegt áhugamál okkar Jökuls og
áttum við nokkur samskipti á því
sviði, sem gjarnan hefðu mátt vera
miklu meiri. Jökuil kunni mikið af
vísum og kveðskap og var hagur
vísnasmiður sjálfur. Hann var líka
gæddur góðum húmor, sem er hveij-
um hagyrðingi eiginlega jafn nauð-
synlegur og kunnátta í braglist.
Hann var óspar á að miðla öðrum
af hæfileikum sínum á þessu sviði
og minnast sveitungar hans þess með
mikilli gleði hversu mjög hann fór á
kostum á síðasta þorrablóti Suðurd-
alamanna í Árbliki hinn 5. febrúar
síðastliðinn. Þá var heimspekileg æð
í Jökli og efniviður hugsana hans
víða að fenginn, enda maðurinn víð-
lesinn og fróður um margt. Hann
hafði unun af góðum söng og hafði
gaman af að taka lagið hvenær sem
færi gafst og það var reyndar hans
síðasta verkefni hér í heimi, eins og
áður er sagt.
Jökull var gæfumaður í einkalífi
sínu. Það var til þess tekið hversu
hann og kona hans, Hugrún Þorkels-
dóttir frá Hróðnýjarstöðum í Laxárd-
al, elskuleg sóma- og myndarkona,
voru samhent um alla hluti og sam-
rýnd. Hjónaband þeirra var öðrum
fagurt fordæmi. Börn þeirra, Sigrún
Sóley, Jörundur, Sigurður Hrafn og
Auður Edda, eru öll hin mannvæn-
legustu, svo og barnabörn og tengda-
börn. Mikill harmur er kveðinn að
fjölskyldunni allri við fráfall hins
trausta lieimilisföður og sendi ég
þeim öllum mínar dýpstu samúðar-
kveðjur um leið og ég þakka Jökli
samfylgdina og eftirminnilega við-
kynningu.
Benedikt Jónsson.
Pétur Hreiðar Sigur-
jónsson - Minning
Fæddur 1. desember 1926
Dáinn 3. mars 1994
Með góðurn minningum kveðjum
við afa okkar, Pétur Hreiðar Sigur-
jónsson, sem lést eftir langvarandi
veikindi. Það er erfitt að sætta sig
við að sjá afa aldrei aftur eftir nær
daglegar heimsóknir síðastliðin ár.
Við minnumst góðmennsku hans
með þakklæti og hans er sárt saknað
er við kveðjum hann.
Blessuð sé minning hans og hafi
hann þökk fyrir allt.
Nú blundar fold í blíðri ró,
og brott er dagsins strið,
og Iíður yfir land og sjó
hið ljúfa næturtíð.
Þá mæða sálar hverfur hver,
svo hvflst þú getur rótt,
og sjálfur Drottinn sendir þér
er sefur, góða nótt.
(Ingemann. Þýð. J. Helgason.)
Árný, Birgir og Svanlaug.