Morgunblaðið - 10.09.1994, Qupperneq 29

MORGUNBLAÐIÐ
LAUGARDAGUR 10. SEPTEMBER 1994 29
HELGA JÓNSDÓTTIR
+ Helga Jóns-
dóttir var fædd
í Reykjavik 15. jan-
úar 1928. Hún lést
í Borgarspítalan-
ura 3. september
síðastliðinn. For-
eldrar Helgn voru
Kristjana Þor-
steinsdóttir, fædd
26. september
1900, dáin 3. júlí
1959 og Jón Hjört-
ur Vilhjálmsson,
fæddur 17. júlí
1900, dáinn 24. ág-
úst 1938. Helga var
elst þriggja barna þeirra hjóna.
Hin eru Guðjón, fæddur 1929
og Hulda, fædd 1930. Hún átti
eina hálfsystur, Hjördísi,
fædda 1923, dáin 1983. Helga
ólst up í Reykjavík, lauk barna-
skólaprófi og starfaði í Lauga-
vegsapóteki þar til hún giftist
Magnúsi Hagalín Gíslasyni frá
Borg i Skötufirði 24. júlí 1948.
Börn Magnúsar og Helgu eru:
Jón Hjörtur, fæddur 1948,
maki ída Atladóttir og eiga þau
tvær dætur; Ingólfur Már,
fæddur 1951, maki Sigrún
Agnes Njálsdóttir og eiga þau
tvo syni; Rúnar Þröstur, fædd-
ur 1955, maki Her-
dís Hafsteinsdóttir
óg eiga þau fjögur
börn; Sigrún, fædd
1957, maki Jóhann
Hauksson og' eiga
þau þijú börn;
Ólafur Gísli, fædd-
ur 1960, lést í um-
ferðarslysi 1978.
Hann var ókvænt-
ur og barnlaus;
Edda, fædd 1962,
maki Arnar Sverr-
isson og eiga þau
tvær ■ dætur;
Magnea - Helga,
fædd 1964, sambýlismaður
Sigurður Ingvi Hjaltason og
eiga þau einar dóttur; Hrafn,
fæddur 1968, hann á einn son.
Sambýliskona Hrafns er Heiða
Björk Jónsdóttir og eiga þau
eina dóttur. Helga og Magnús
hófu búskap á Oðinsgötu 13 í
Reykjavík 1948. Þau bjuggu á
ísafirði 1951-1953 og á Norð-
firði í sjö ár. Frá 1959 hafa
þau verið búsett í Garðabæ og
Reykjavík. Hin síðustu ár
starfaði Helga við afleysingar
á Hrafnistu í Reykjavík. Útför
Helgu fer fram frá Garða-
kirkju í dag.
HELGA Jónsdóttir tengdamóðir mín
lést hinn 3. september sl. Andlát
hennar bar mjög snöggt að og kom
öllum að óvörum. Hún var að vinna
á Hrafnistu að kvöldi 2. september
og var hress og kát er ég kvaddi
hana um klukkan 18. Undir morgun
3. september hringdi Magnús og
sagði mér að Helga væri svo veik.
í Ijós kom að Helga hafði fengið
alvarlegt hjartaáfall og andaðist hún
síðar um daginn.
Helgu og Magnúsi kynntist ég
árið 1968 þegar ég fór að venja
komur mínar á Langholtsveginn til
að hitta elsta son þeirra. Strax þá
og ævinlega síðan tóku þau mér ein-
staklega vel.
Magnús stundaði sjómennsku og
útgerð og var því mikið að heiman.
Tengdamóðir mín þurfti því eins og
aðrar sjómannskonur að sinna börn-
um og búi, en þau Magnús eignuð-
ust átta böm og eru sjö á lífi. Aldr-
ei heyrði ég Helgu kvarta, þó hún
ætti sjaldan stund fyrir sjálfa sig.
Nú er komið að kveðjustund. Ég
hugsa til baka og riija upp hvernig
Helga kom mér fyrir sjónir. Helga
hafði létta lund, hún var sérstaklega
greiðvikin og traust. Hún var ákveð-
in og mjög samviskusöm í vinnu á
Hrafnistu, mætti ævinlega tíman-
Iega og skilaði störfum sínum vel.
Börn, tengdabörn og bamaböm
sóttust sérstaklega eftir að vera
samvistum við Helgu og Magnús
hvenær sem tækifæri gafst.
Fastur liður var sameiginlegt
matarboð á jóladag, fyrstu árin
heima hjá þeim en síðan til skiptis
hjá systkinunum.
Alltaf var sjálfsagt að barnaböm-
in fengju að dvelja um lengri eða
skemmri tíma hjá ömmu og afa.
Ég er þakklát fyrir að hafa átt
Helgu fyrir tengdamóður, hún var
góður vinur og samferðamaður, en
samfylgdin hefði mátt vera lengri.
ída Atladóttir.
En þó eru sumir sem láta sér lynda það
að lifa úti’ í homi, óáreittir og spakir,
því það er svo misjafnt sem mennimir leita að,
og misjafn tilgangurinn, sem fyrir þeim vakir.
(Tómas Guðmundsson)
Á mælikvarða þeirra sem allt
meta eftir starfsheitum, skóla-
menntun og „félagsmálabrölti" var
lífshlaupið hennar Helgu ef til vill
ekki ýkja stórfenglegt. Saga hennar
lætur í fljótu bragði ekki mikið yfir
sér og rödd hennar heyrðist ekki
hátt í skarkala nútímans.
Hún var fædd og uppalin í Reykja-
vík, nett og falleg Reykjavíkurdama,
lauk sínu skyldunámi og starfaði að
því loknu í Laugavegsapóteki um
sinn. Lífsförunauturinn birtist þegar
hún var innan við tvítugt í mynd
ungs frænda hennar, Magnúsar H.
Gíslasonar, skipstjóra frá Vestfjörð-
um, og unga Reykjavíkurdaman
varð sjómannskona. Saman háðu
þau Magnús síðan lífsbaráttuna frá
1948. Eins og við er að búast skipt-
ust á skin og skúrir. Þeim varð átta
bama auðið en urðu fyrir þeirri sorg
að missa einn soninn, Ólaf Gísla, af
slysförum, aðeins 18 ára gamlan.
Hún talaði ekki mikið um missi sinn
og söknuð, en víst er að hann var
ekki minni fyrir það. Helga hafði
enda almennt ekki hátt um tilfinn-
ingar sínar. Hin sjö bömin komust
öll til manns, hafa stofnað eigin
heimili og eiga maka og böm og í
fjölskyldunni em nú 30 manns.
Helga og Magnús bjuggu fyrst í
Reykjavík, síðan á ísafirði og þá í
nokkur ár á Norðfirði og að lokum
aftur á höfuðborgarsvæðinu frá
1959. Magnús var fyrst skipstjóri
hjá öðmm en síðan útgerðarmaður
og skipstjóri á eigin bát um alllangt
skeið en Helga sinnti búi og börnum.
Um tíma starfaði hún við heimilis-
hjálp og einnig stundaði hún afleys-
ingavinnu í býtibúri á Hrafnistu í
Reykjavík. Síðustu vaktinni sem hún
ætlaði að taka í bili lauk hún ein-
mitt kvöldið áður en hún kvaddi. Það
var henni líkt að klára að ganga
frá. Hún hafði gaman af handa-
vinnu, var mjög handlagin og hafði
m.a. sótt námskeið í tréskurði og
flosi. Stór og falleg ísaumsmynd
eftir Helgu prýðir m.a. einn vegginn
á heimili okkar hjóna sem hún gaf
okkur þegar við fórum að búa.
Ég sagði í upphafi að rödd hennar
hefði ekki heyrst hátt og það er rétt,
það fór ekki mikið fyrir Helgu í
amstri daganna. En er ekki drjúgt
dagsverkið sjómannskonunnar sem
kom svo mörgum börnum til manns
og hélt heimilinu gangandi þegar
eiginmaðurinn var víðs fjarri við
fiskveiðar, jafnvel svo vikum skipti?
Jú, ég held það sé óhætt að segja
það. Um slík afrek er að vísu ekki
skrifað í mannkynssögubækur né
annála en þau eru ekki minni fyrir
það.
í rúm 20 ár áttum við tengda-
mamma samleið. Sú vegferð reynd-
ist að öllu leyti hæg og ljúf og bar
ekki skugga á. Þó vorum við ólíkar
um margt og víst er að tengdadótt-
irin gerði ýmislegt og hagaði bæði
heimilishaldi og barnauppeldi á ann-
an veg en Helga taldi réttast, en
aldrei setti hún út á eitt eða neitt
eða skipti sér af. Það var einna helst
að hún bæði mig að staldra við þeg-
ar henni fannst við tengdapabbi vera
farin að ræða heldur hátt um stjórn-
mál, sem ekki voru hennar uppá-
haldsumræðuefni. Þegar öldurnar
risu sem hæst á þeim vettvangi og
Magnús orðinn blárri en blátt og
tengdadóttirin komin vinstra megin
MINIMIIMGAR
við vinstri línuna hnussaði hún bara
og sagðist ekkert skilja í því að fólk
gæti verið að æsa sig yfir svona
riokkru, stjórnmálamenn væru allir
eins, og þar með var málið afgreitt
af hennar hálfu. Hún var fús til
aðstoðar ef á þurfti að halda en tran-
aði sér ekki fram. Synir mínir áttu
vísa örugga gæslu ef á þurfti að
halda þegar við hjónin brugðum
okkur af bæ og óskuðum næturgist-
ingar fyrir þá, annan eða báða. Þá
var gjarnan eitt og annað látið eftir
þeim sem ekki var gert á heimaslóð
og ævinlega haft á orði að hún hefði
„bara ekki vitað af þeim“. Af reynslu
vissu foreldramir reyndar vel að það
gat varla verið rétt. Þeir geyma nú
báðir ljúfar minningar um ömmu.
Og nú verður ekki oftar hægt að
skreppa í kvöldkaffi til „tengdó" og
ásaka hana í gríni í leiðinni um það
að ekkert þýði í raun að heimsækja
hana því hún sé „aldrei heima“. Ég
á ekki eftir að stríða henni oftar á
kaffibollanum á hvolfi á ofninum í
eldhúsinu og spytja hvað hafi ræst
af síðustu spádómum í hann. En ég
á eftir að sakna þessa alls.
Og hægt hún fer, en hún færist um set,
þessi fylgd yfir veginn auðan,
kynsióð af kynslóð og fet fyrir fet
Og ferðinni er heitið í dauðann.
(Tómas Guðmundsson)
Já, við vitum það öll að ferðinni
er heitið í dauðann. En samt erum
við aldrei viðbúin þegar hann ber
að dyrum og mér finnst sem Helga
mín hafi komist á leiðarenda of fljótt.
Ég þakka henni samfylgdina, ég
hefði kosið að hafa hana lengri, en
hafi Helga haft rétt fyrir sér um
eilífðarmálin, þá eigum við eftir að
hittast á ný.
Sigrún Agnes.
Þú varst líknin, móðir mín,
og mildin þín
studdi mig fyrsta fetið.
(Öm Amarson)
Mamma mín er dáin! Af hveiju
hún, hún sem var búin að vera svo
hraust! Við mamma voru líka miklir
félagar, ég treysti mikið á hana og
sagði henni marga hluti og hún mér
eins og við værum góðar vinkonur.
Sumarið sem ég meiddi mig bjó
ég hjá mömmu og pabba í nokkrar
vikur. Mamma sá alveg um mig,
hvort sem það var að degi til eða
nóttu eða hvað ég bað hana um.
Ég þurfti aðeins að lyfta litla putta
og þá var mamma komin. Það hefði
ekki verið hægt að hugsa sér betri
umönnun.
Er dóttir mín, Andrea, fæddist
var mamma alltaf tilbúin að koma
og hjálpa og var mikið hjá mér fyrstu
vikurnar. Þær voru ófáar ferðirnar
sem við Andrea áttum til mömmu í
Unufellið. Það leið varla sá dagur
að við töluðum ekki saman, ef við
fórum ekki til mömmu þá var hringt
á milii. Mamma var mjög hreykin
er Andrea gat sagt nafnið hennar
og voru þær ófáar stundimar sem
þær áttu saman, þó þær hefðu mátt
vera fleiri.
Þegar við Siggi ætluðum að fara
eitthvert út var alltaf hringt í
mömmu til að biðja hana að líta
eftir Andreu. Það var sama hve fyrir-
varinn var stuttur, það var ekkert
mál, „komið bara með hana“.
Núna verður ekkert skroppið yfir
til mömmu í kaffi og skrafað.
Mamma var mjög góð við okkur
og var hún alltaf tilbúin til að rétta
okkur hjálparhönd. Við erum mjög
þakklát fyrir að hafa átt allar þessar
samverustundir með henni. Guð
blessi hana og hvíli hún í friði.
Magnea, Sigurður
og Andrea Rakel.
Sumarið er að kveðja og hallar
að hausti. Árstíðirnar taka við hver
af annarri og mannsævin líður ótrú-
lega fljótt. Ættingjar og vinir hverfa
yfir móðuna miklu án þess að nokk-
ur fái rönd við reist. Sumir hverfa
allt of fljótt og alltaf kemur dauðinn
manni að óvörum. Þannig var það
með skyndilegt fráfall Helgu. Hún
kom til okkar nokkrum dögurn fyrir
andlátið, hress og kát eins og hún
var ævinlega. Það hvarflaði því ekki
að okkur að þetta væri í síðasta
skiptið sem að við sæjum hana. Við
svo skyndileg umskipti verður maður
orðlaus og trúir varla að hún sé far-
in fyrir fullt og allt.
Helga var á 67. aldursári þegar
hún lést. Öll eru böm hennar mikið
myndarfólk sem hefur stofnað sín
eigin heimili og komið sér vel áfram
í lífinu. Uppeldi bamanna hvíldi
mest á Helgu, þar sem Magnús
stundaði sjómennsku og var af þeim
sökum mikið að heiman. Það var
mikið verk að stjórna svo stóru heim-
ili og ala upp stóran bamahóp og
skila þeim út í lífið heilbrigðum og
traustum einstaklingum. Helgu fórst
þetta vel úr hendi eins og bömin
bera glöggt vitni um. Helga var
glæsileg kona í útliti, vel greind og
hafði hlýja og góða framkomu og
var ævinlega glöð og hress. Hún var
traust og ábyggileg í öllu sem hún
tók sér fyrir hendur og vann sér
traust hvar sem hún kom.
Við, sem þessar línur skrifum,
eigum mikið að þakka fyrir sam-
fylgd með Helgu og fjölskyldu henn-
ar og er hennar sárt saknað af okk-
ur og okkar börnum. Það skarð sem
hún skilur eftir í hjörtum okkar
verður aldrei fyllt. Elskuleg systir,
mágkona og frænka er kvödd með
virðingu og þökk fyrir allt sem hún
hefur verið okkur á liðnum árum.
Mestur er söknuður Magnúsar,
barna, tengdabarna og ömmubarna
við svo skyndilegt fráfall Helgu.
En þau eiga mikinn fjársjóð af
minningum um góða eiginkonu,
móður, tengdamóður og ömmu.
Maggi minn, við biðjum góðan guð
að styrkja þig á þessum erfiðu
stundum. Megi minningin um Helgu
lifa með okkur um ókomin ár.
Hulda og Markús.
Við minnumst Helgu með kær-
leika og söknuði. Hún var okkur
einstaklega hlý og góð og því er
mjög erfitt að kveðja hana svona
snögglega.
Við vorum nýlega búin að vera
að spjalla hér úti öll þrjú saman
og hlæja, en svona gerir nú engin
boð á undan sér.
Ég bjó á heimili þeirra Helgu og
Magnúsar um eins og hálfs árs
skeið sem tilvonandi tengdadóttir
þeirra og eignaðist á því tímabili
son minn, Amór Rafn. Á þessum
tíma kynntist ég þeim hjónum vel
og hugsa ég ætíð til þeirra með
hlýhug og á þeim báðum margt að
þakka.
Helga lét mig ætíð fínna að henn-
ar dyr væru mér alltaf opnar. »
Þegar ég sagði Amóri frá því að
amma hans væri dáin sagði hann
strax að hún hefði verið besta
amma í heimi, það lýsir því hve góð
amma hún var sínum bamabörnum,
enda vora þau mikið hjá henni sér
til gamans. Andlátsfregnin fékk
mjög á mig og sé ég eftir að hafa
ekki farið til hennar í kaffi eins og
hún hafði boðið mér. En nú er hún
í góðum höndum. Eftirlifandi eigin-
manni Helgu, Magnúsi, börnum
þeirra og öllum þeim sem eiga um
sárt að binda sendum við okkar
innilegustu samúðarkveðjur og biðj-
um góðan Guð að vera með ykkur
á erfiðum tímum. Við kveðjum ynd-
islega konu með söknuði.
Lilja Hafdís og Arnór Rafn.
-------» ♦ ♦
Leiðrétting
Vegna mistaka í vinnslu féllu nokkr-
ar línur niður úr niðurlagi minning-'
argreinar Ingveldar Sveinsdóttur um
Hjördísi Böðvarsdóttur á blaðsíðu
32 í Morgunblaðinu í gær. Hér birt-
ist lokakaflinn að nýju og era hlutað-
eigendur innilega beðnir afsökunar
á mistökunum.
Heimili þeirra hjóna Hjördísar og
Eyþórs í Heiðargerði 15 er mjög
glæsilegt og ber þeim fagurt vitni
um snyrtimennsku og hagsýni. Allt-
af var jafn gott að koma þangað,
gestrisni og hlýtt viðmót í fyrir-
rúmi. Alltaf fór maður þaðan auð-
ugri að manngæsku, sem streymdi
frá þeim hjónum.
Nú við leiðarlok vil ég þakka
elskulegri vinkonu minni ánægju-
stundirnar sem við áttum saman
gegnum árin og um leið þakka henni
fyrir það æðruleysi sem hún sýndi
okkur öllum. Guð blessi minninguna
um hana, hún fymist aldrei.
Eyþóri, bömum hans og fjölskyld-
um þeirra og einnig systkinum Hjör-
dísar votta ég og fjölskylda mín inni-
lega samúð.
Ingveldur Sveinsdóttir.
WT
AÐALSTEINN HALLDÓRSSON
+ Aðalsteinn
Halldórsson
var fæddur í Foss-
garði í Eiðaþinghá
16. október 1923.
Hann andaðist á
heimili sínu á Egils-
stöðum 4. septem-
ber síðastliðinn.
Foreldrar hans
voru Halldór Árna-
son og Ingibjörg
Þorsteinsdóttir.
Aðalsteinn starfaði
sem skrifstofumað-
ur hjá Kaupfélagi
Héraðsbúa. Útför
hans fer fram frá Egilsstaða-
kirkju í dag.
Sól lækkar á lofti, haustlitimir
færast yfir skóginn og óneitanlega
hefur haustað að í félaginu okkar.
Kær félagi er fallinn frá. Aðalsteinn
Halldórsson var einn af stofnfélög-
um Leikfélags Fljótsdalshéraðs og
starfaði með því samfellt til dauða-
dags. Störf hans fyrir
félagið verða seint full-
þökkuð. Það var sama
hvað þurfti að gera,
Alli hvíslaði, lék, smíð-
aði, málaði, flutti dót
og seldi aðgöngumiða.
Hann sat í stjóm fé-
lagsins um árabil,
lengst af sem gjald-
keri, og það var haft
á orði að kassinn
tæmdist ekki meðan
Alli gætti hans. Félag-
ar í Leikfélagi Fljóts-
dalshéraðs eiga marg-
ar góðar minningar frá
nær þriggja áratuga starfí og Alli
kemur alltaf við sögu. Við minn-
umst hans sem Óla í Fitjakoti í Bör
Börson, Péturs í Hart í bak, Jukka
í Kvíum í Sölku Völku, — hann lék
presta og rabbía, glæpamenn og
fyllibyttur og svo mætti lengi telja.
Yngsta kynslóðin í félaginu var svo
lánsöm að fá að kynnast Alla og
starfa með honum í Kardimommu-
bænum, þar sem hann lék Tobías
í turninum. Yngstu leikararnir þar
geta því, þegar þeir halda upp á
75 ára afmæli félagsins eftir tæp-
lega hálfa öld, minnst þess að þeir
léku með einum af stofnfélögunum.
Alli var einstaklega óeigingjam í
öllu félagsstarfi, hann var alltaf til-
búinn til starfa en á sama hátt var
það mjög fjarri honum að trana sér
fram á nokkum hátt. Hann var
hógvær og hæglátur maður, sem
ávann sér virðingu og traust sam-
starfsmanna. Leikfélag Fljótsdals-
héraðs þakkar Aðalsteini Halldórs-
syni gjöfult starf og ógleymanlega
samfylgd. í nýju hlutverki á æðri
sviðum gengur hann nú í enn bjart-
ara ljósi en sviðsljósin vora nokkum
tíma. Við minnumst Alla og söknum
hans þegar sviðsljós félagsins verða
kveikt í vetur en við vitum að andi
hans fylgir okkur.
Þökk fyrir allt og allt.
Fyrir hönd Leikfélags Fljótsdals-
héraðs, .. .
Kristrún og Inga Rósa.