Morgunblaðið - 06.12.1994, Blaðsíða 48

- 48 ÞRIÐJUDAGUR 6. DESEMBER 1994
MINIUINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
+ Guðrún Mar-
teinsdóttir
fæddist í Ólafsfirði
15. janúar 1952.
Hún lést á heimili
sínu i Reykjavík 24.
nóvember síðastlið-
inn og fór útför
hennar fram frá
Hallgrímskirkju í
gær.
— í DAG kveð ég
elskulega vinkonu og
mágkonu. Ég kynntist
Rúnu daginn sem ég
hitti Ragga hinn 1.
mars 1976. Þau systk-
inin bjuggu þá saman í Hamrahlíð
3 ásamt Ragnheiði sem þá var fjög-
urra ára. Frá fyrsta degi var Rúna
mér sem besta systir. Við áttum
margar stundir saman á þessum
árum sem ég gleymi aldrei. Við
hlustuðum á Cleo Lane, horfðum á
leiksýningar Ragnheiðar, tókum á
móti gestum eða bjuggum til góðan
mat. Þegar við Raggi þurftum á leið-
sögn að halda eða aðstoð við
menntaskólanámið var Rúna alltaf
jjlbúin að hjálpa. Hún var óþreyt-
andi við að gera okkur að betri
manneskjum. Þegar veikindin fóru
að hrjá Rúnu fann ég hversu einstök
hún var. Hún gaf okkur fjölskyld-
unni styrk í stað þess að biðja um
hann sjálf. Þegar við hittumst síðast
leið mér illa allan daginn þar til ég
kom til hennar. Þá var eins og hún
á sinn einstaka hátt hlúði að mér.
Við spjölluðum saman, deildum
súkkulaði og gosflösku
og töluðum um vænt-
anlegar heimsóknir
Wendyar vinkonu frá
Ameríku og Dúddu
systur og Svenna bróð-
ur frá Svíþjóð. Ég fór
sátt í hjarta mínu frá
henni þennan dag og
sé það nú að það var
hún sem var að und-
irbúamig fyrir viðskiln-
aðinn. Hennar hlýja,
þroski og styrkur lifir í
okkur öllum. Ég sakna
hennar.
Sigríður Anna
Guðjónsdóttir.
Himinninn yfir Denver er fallega
blár. Fururnar eru grænar og Kletta-
fjöllin gnæfa snævi þakin yfir borg-
inni. Sólin skín skært og heimurinn
er fallegur. En nú hafa litir daganna
daprast og ekkert verður framar
alveg sem áður. Ég geng út og horfi
í kringum mig og sé, að allt hefur
gránað. Fölnað. Rúna er dáin. Fjöll-
in segja það, fururnar segja það.
W.H. Auden kvað við lát vinar:
„Stöðvið allar klukkur, takið símana
úr sambandi." Síðar í sama ljóði
segir hann: „Stjarnanna er ekki þörf
lengur. Slökkvið á þeim öllum. Pakk-
ið tunglinu inn og hlutið sólina í
sundur. Látið hafið fjara út og
hreinsið skóginn ...“ (Lausleg þýð-
ing Páls Heiðars Jónssonar.) Fátt
getur lýst tilfinningum mínum betur
á þessari stundu. Samt er ég þess
mjög meðvituð, að það er síst í anda
Rúnu. Bjartsýnni, jákvæðari, hrein-
lyndari og skynsamari manneskju
er tæplega hægt að huga sér. Ég
heyri hana segja:....pakka tungl-
inu inn, slökkva á stjörnunum, - þú
getur ekki verið með öllum mjalla!"
Og sennilega er maður ekki með
öllum mjalla, þegar sorgin lýstur
mann svo þungu höggi. Og vegna
þess, að Rúna er líka svo skilnings-
rík, veit ég að hún skilur það.
Það er haustmorgunn og árið er
1973. Við sitjum nokkrar stelpur á
morgni lífsins í kaffistofunni í hús-
næði Háskóla íslands á Grensás-
vegi. Við erum að byija í hjúkrunar-
fræði. Ein stelpan vekur sérstaka
athygli mína. Er það hárið, ssem lið-
ast eins og fjallalækur niður með
vönguhum? Éða er það svolítið
skakkt brosið? Eða kannski augun,
sem eru einhvern veginn svo djúp
og virðast stundum brún, stundum
græn og stundum blá? Við tökum
tal saman og hún býður instant-
kaffi úr laskaðri leirkönnu. Ég þigg
og þarna drekkum við saman okkar
fyrsta en ekki síðasta kaffibolla. Ég
átti síðar eftir að sjá og finna, að
það sem mér fannst svo athyglisvert
við hana, var einstök manngæska
og útgeislun þroskaðrar sálar. Ég
átti ekki eftir að fara varhluta af
þeim eðlisþáttum hennar, frekar en
aðrir, sem henni kynntust.
Vor í Reykjavík.
Rúna að lesa fyrir próf í hjúkrun-
arfræðinni, núna í húsnæði Rauða
krossins á horni Lönguhlíðar og
Skipholts. Alltaf tilbúin að hjálpa
og skýra út. Alltaf í góðu skapi.
Alltaf til í góðan hlátur, þegar sum-
ir voru að gefast upp á flóknum
fræðum efna og efnaskipta.
Rúna með Ragnheiði sína í kerru
á Laugaveginum að sýna henni
heiminn, kenna henni um undur lífs-
ins, sem henni fínnast svo stórkost-
leg sjálfri. Þar sem við göngum nið-
ur Laugaveg, fínnst mér allt í einu
bjartara og skemmtilegra en áður.
Svei mér þá, ef Esjan hefur ekki
blánað. Súkkulaðið, sem við kaupum
okkur á Mokka er líka enn betra en
venjulega. Meiri töfrakonan þessi
Rúna.
Vinkonurnar á leið á ball.
Rúna að dansa í Óðali. Falleg,
bjartsýn, vinsæl. Grunaði okkur þá,
að hún myndi kveðja okkur svo
fljótt? Grunaði okkur, að lífið yrði
eitthvað annað en dans á rósum?
Tæplega.
Rúna í hjúkrunarsloppnum á
Landspítalanum. Vinnugleðin í öllu
sínu veldi. Við hlæjum góðlátlega
að henni, af því að hún gat tæplega
slitið sig frá sjúklingunum, þegar
vaktin var búin. Alltaf tilbúin að
bjarga heiminum.
Rúna að hjálpa fótbrotinni vin-
konu.
„Góðan daginn, elskan mín, ertu
ekki komin á fætur, uss! Drífum okk-
ur í bað, það verður nú að þvo allt
þetta hár!“ Bað, hárþvottur, eggja-
kaka, ristað brauð. Ógleymanlegt
spjall. Carmina Burana á fóninum.
Er hægt annað en að tárast yfir svona
minningum, svona vinkonu?
Rúna að segja mér frá Halla, sem
líka er fótbrotinn. Hún hjúkrar ekki
einungis fótbrotinni vinkonu, heldur
einnig tilvonandi eiginmanni sínum.
Hjartað hennar Rúnu rúmar svo
marga.
Lífsmyndir.
Héðinn fæðist, Maren fæðist.
Gleðigjafar mömmu sinnar og
pabba, óskabörnin sjálf. Með Halla
sínum fékk Rúna líka tvær fóstur-
dætur, þær Rake! og Svövu, sem
hún tók í faðminn og nærði til full-
orðinsára. Það voru því fímm börnin,
sem nutu hennar Rúnu og syrgja
nú það, sem var gleði þeirra, inn-
blástur, hvatning og fýrirmynd. Þá
varð Rúna einnig þeirrar gleði að-
njótandi að verða amma hans Hlyns
litla Ragnheiðarsonar.
Svo fer Rúna til Bandaríkjanna
til að læra meira í hjúkrunarfræði.
Mastersprófinu lýkur hún með stæl
og elegans og síðan tekur doktors-
námið við. Og nú koma myndir af
Rúnu í Bandaríkjunum, geislandi af
gleði, augun full af fyrirheitum,
heimurinn í höndum hennar. Ákaf-
inn í röddinni, þegar hún segir mér
frá doktorsritgerðarefninu.
Við Rúna að borða skeljasúpu í
Newport, Rhode Island. Talandi um
allt, sem við ætlum að gera, þegar
við erum orðnar gamlar. Við erum
ákveðnar í að hafa það svo gott þá.
Það hvarflar ekki annað að okkur,
en að við verðum gamlar saman.
Hlæjum, fíflumst. Það er svo gott
að hlusta á hláturinn hennar Rúnu.
Rúna heima aftur, að kenna. Fyrst
lektor í námsbraut í hjúkrunarfræði,
síðan dósent. Vinsæl og afkastamik-
il. Gleði öllum þeim, er hana um-
gangast. Rúna á skrifstofunni sinni.
Utsýni yfir vesturbæinn. Þrennt ein-
kennir skrifstofuna: Blóm, sem
blómstra, þegar önnur sams konar
blóm blómstra ekki, myndir af börn-
unum hennar og myndir eftir börnin
hennar. Engin skrifstofa er alveg
eins og skrifstofan hennar Rúnu.
Og nú er hún horfin okkur um
stund, þessi einstaka kona. Eftir sitj-
um við með sálina fulla af myndum
af Rúnu og spurningum um hinstu
rök tilverunnar. Rúna gaf okkur öll-
um svo mikið. Við erum ríkari eftir
kynnin við hana og það ber að þakka.
Sólin er að setjast í Denver.
Skuggarnir lengjast í Klettafjöllun-
um og hugurinn leitar heim. Tárin
renna og myndin af Rúnu horfír á
mig, glaðleg og bjartsýn, en svolítið
óskýr í kertaljósinu. Ég græt það
sem mér þótti svo vænt um, það sem
var gleði mín. Foreldrar Rúnu og
systkini, Halli, Ragga, Maren, Héð-
inn, Rakel og Svava eru öll í huga
mínum og fá innilegustu samúðar-
og vinarkveðjur yfír hafið. Vinahóp-
urinn fær og kveðjur samkenndar
og vináttu.
Rúnu minni þakka ég af alhug
samfylgdina í blíðu og stríðu, sléttum
sjó, svo og boðaföllum lífsins. Vin-
áttu, sem aldrei bar skugga á, mun
ég alltaf meta, þakka og varðveita.
Þú fórst allt of snemma frá okkur,
en minning þín mun lifa með okkur,
máttug, björt og sterk, eins og þú.
Ég sakna þín, ég syrgi farinn vin,
í sálu þinni fann ég dýpsta hljóminn,
er hóf sig snemma yfir heimsins dægur-glys.
Á horfna tímans horfi ég endurskin,
ég heyri ennþá glaða, þýða róminn
frá hreinni sál með hárra vona ris.
(Steinn Steinarr.)
Vertu sæl, fagra sál.
Guðný Anna.
Þegar við komum heim nú í kvöld
beið okkar á símsvaranum sú harma-
fregpi að Rúna væri dáin. Það er
sannarlega mótsagnakennt að halda
upp á þakkargjörðarhátíðina með
góðum vinum hér í Bandaríkjunum
og koma svo heim til að fregna lát
Rúnu. Þó eigum við svo mikið að
þakka að hafa kynnst Rúnu, þessari
kraftmiklu, lífsglöðu stúlku sem
auðgaði líf okkar sem urðum þess
aðnjótandi að umgangast hana.
t
Vinur minn, sonur okkar, bróðir og
mágur,
BJÖRN BRAGI BJÖRNSSON,
Klapparstfg 13a,
lést 2. desember.
Jarðsungið verður frá Fossvggskirkju
föstudaginn 9. desember kl. 13.30.
Peter Locke,
Kristín Sveinbjörnsdóttir,
Þórdís Björnsd. Cortellino,
Árni H. Björnsson,
Björk Bjarkadóttir,
Stefán Bjarkason,
Sveinbjörn Bjarkason,
Björn Jakobsson,
Ruggero Cortellino,
Þórey Bjarnadóttir,
Kristján Friðriksson,
Þorbjörg Garðarsdóttir,
Sólveig Franklínsdóttir.
t
Móðir okkar og tengdamóðir,
ÞURÍÐUR JÓNSDÓTTIR,
Hrafnistu, Hafnarfirði,
áður Suðurgötu 10, Sandgerði,
lóst þann 3. desember.
Fyrir hönd barnabarna og barnabarnabarna,
Ásdís G. Ólafsdóttir,
Rúnar J. Ólafsson,
Vilhjálmur Þ. Ólafsson,
Gottskálk Ólafsson,
Arthúr Guðmannsson,
Margrét Guðmundsdóttir,
Sigrfður Gfsladóttir,
Guðlaug J. Sigtryggsdóttir.
t
Þökkum auðsýnda vináttu og samúð við fráfall og útför
SIGMUNDAR INGIMUNDARSONAR,
Heiðargerði 24,
Akranesi.
Sérstakar þakkir fá læknar og hjúkrunarfólk.
Fyrir hönd fjölskyldu hins látna,
Sæunn Árnadóttir.
t
Þökkum af alhug þá hlýju og hluttekningu sem okkur hefur verið
sýnd vegna fráfalls
ÁRNA ÁRNASONAR HAFSTAÐ.
Sérstakar kveðjur og þakkir til heimahlynningar Krabbameinsfé-
lagsins. Arngunnur Ársælsdóttir,
Kolbeinn Árnason, Ragnheiður Haraldsdóttir,
Árni Árnason, Ólöf Sesselja Óskarsdóttir,
Ársæll Þorvaldur Árnason,
Jón Árnason, íris Ólöf Sigurjónsdóttir,
Finnur Árnason, Marfa Hildur Maack
og barnabörn.
GUÐRUN
MARTEINSDÓTTIR
Ég kynntist Rúnu snemma árs
1984, eða fljótlega eftir að ég kynnt-
ist konu minni, Guðnýju Önnu, vin-
konu Rúnu. í Rúnu eignaðist ég vin
sem stóð með mér í gegnum háskóla-
nám mitt, sem ég átti þá að mestu
eftir. Rúna fylgdist vel með hvernig
mér gekk viðskiptanámið og gladdist
með mér þegar áföngum var náð.
Það voru hæg heimatökin þar sem
ég las að mestu á skrifstofu konu
minnar í námsbraut í hjúkrun við
Háskóla íslands, ekki hvað síst fyrir
velvild Rúnu sem formanns náms-
brautarstjórnar. En ég eignaðist
ekki einn vin með Rúnu, ég kynntist
jafnframt manni hennar, Haraldi
Skarphéðinssyni, stórum manni í
vinskap, vinskap sem ég veit að á
eftir að dafna um ókomin ár. Við
hjónin fylgdumst grannt með þegar
Rúna, Halli og börn tóku sig upp
og héldu vestur um haf til þess að
gera Rúnu kleift að stunda doktors-
nám við University of Rhode Island.
Við höfðum bæði leitt hugann að
framhaldsnámi og það var okkur
uppörvun að sjá hvernig þau tókust
á við það rask og fjárhagslegar
þrengingar sem námsdvöl á erlendri
grundu fylgir. Nú erum það við sem
erum stödd erlendis í námi og getum
ekki fylgt elsku Rúnu okkar til graf-
ar. Það hefur verið mér harmur að
vera svo fjarri Rúnu í veikindum
hennar og ég vildi að ég gæti aðstoð-
að Halla og börnin nú þegar missir
þeirra er mestur. Megi góður Guð
hugga þau og styrkja þegar þau
minnast ómetanlegrar móður og
maka.
Með Rúnu er gengin kona sem
með brautryðandastarfi sínu í hjúkr-
unarkennslu á háskólastigi verður
öðrum fyrirmynd að því sem hægt
er að gera, og gera frábærlega vel
við frumstæðar aðstæður og lítil
efni. Námsbraut í hjúkrun við Há-
skóla íslands er á heimsmælikvarða.
Að því höfum við hjónin komist hér
vestanhafs. Án Rúnu væri náms-
brautin ekki það sem hún er í dag.
Það er mér huggun að ég er þess
viss að handan þessa lífs er annað,
og að þar hefur verið tekið vel á
móti Rúnu af því fólki sem þegar
er gengið og kynntist einstökum
hæfíleikum hennar í mannlegum
samskiptum, hæfileikum til að láta
öllum í kring um sig líða vel og vera
sáttir við sjálfa sig.
Hjálmar Kjartansson,
Colorado.
Gengin er merk kona - ung að
aldri - en skilur eftir sig eftirtektar-
verðan og fagran lífsferil.
Leiðir okkar Guðrúnar lágu fyrst
saman er hún, eftir nám erlendis,
réðst sem lektor við námsþraut í
hjúkrunarfræði í Háskóla íslands.
Ég var þá yfírkennari í Hjúkrunar-
skóla íslands. í fyrstu fylgdist ég
með störfum hennar við námsbraut-
ina, en síðar kynntist ég henni per-
sónulega, bæði sem nemandi hennar
og vinur.
Það fór ekki hjá því að tekið
væri eftir þessari ungu fallegu konu,
sem miðlaði hjúkrunarfræðingum og
nemendum af nýrri þekkingu í hjúkr-
un og áhuga hennar á að bæta hjúkr-
unarmenntun á íslandi. Þá voru
miklir umrótatímar í menntunarmál-
um hjúkrunarfræðinga þar sem öll
hjúkrunarmenntun í landinu var að
færast á háskólastig. Vegna ein-
stakra hæfíleika kom það sífellt í
hlut Guðrúnar að vera í fararbroddi
í umræðu og þróun menntunarmál-
anna. Það var ekki einungis fagleg
hæfni hennar, heldur einnig ljúf
mannleg samskipti, lífsviðhorf og
mannkærleikur sem gerði hana að
leiðtoga, bæði í umræðum og á fund-
um þar sem hjúkrunarmenntun var
rædd. Styrkur hennar kom fram í
því hvernig henni tókst að sætta
ólík sjónarmið, fá hjúkrunarfræð-
inga til að horfa til framtíðar og
vekja áhuga og samhug. Oft var hún
meðal þeirra allra yngstu í hópnum,
en átti samt greinilega hug og virð-
ingu "viðstaddra.
Aðstoð hennar við hjúkrunarfræð-
inga, sem vildu bæta við sig mennt-
un, var mikil. Hún hafði ævinlega
tíma til að setjast niður, fara yfir
málin og skoða hvernig hagkvæmast
var að vinna að þeim. Guðrún var
brautryðjandi í uppbyggingu há-