Morgunblaðið - 08.04.1995, Blaðsíða 50

50 LAUGARDAGUR 8. APRÍL 1995
MORGUNBLAÐIÐ
HALLDÓR PÁLL
STEFÁNSSON
+ Halldór Páll
Stefánsson frá
Mörk fæddist 11.
nóvember 1948 í
Vestmannaeyjum.
Hann lést af slys-
förum hinn 1. apríl
síðastliðinn. For-
eldrar hans eru Ása
Guðrún Jónsdóttir,
fædd 25. september
1922, og Stefán
Kristvin Pálsson,
fæddur 26. septem-
ber 1921, lést af
slysförum 5. janúar
1965. Systkini hans
eru: 1) Margrét Steinunn Jóns-
dóttir, f. 31.10.43, gift Arnari
Val Ingólfssyni, eiga þau fjög-
ur börn og ellefu barnabörn
og búa í Vestmannaeyjum. 2)
Tómas Stefánsson, f. 28.10.
1947, kvæntur Steinunni Krist-
ensen, eiga þau tvo syni og eru
búsett í Kópavogi. 3) Gyða
Stefánsdóttir, f. 6.11. 1950,
búsett í Reykjavík. 4) Halldóra
Stefánsdóttir, f. 18.11. 1951,
gift Hauki Gunnarssyni og
eiga þau fjögur
börn og eitt barna-
barn. Þau búa í
Hafnarfirði. 5) Jón
Stefánsson, f. 11.5.
1953, maki Ásta
Sigrún Gylfadóttir
og eiga þau fjögur
börn til saman.
Þau búa í Nes-
kaupstað. 6)
Bryndís Stefáns-
dóttir, f. 9.5. 1955,
dáin 22.5. 1977.
Eignaðist hún eina
dóttur sem alin var
upp hjá Halldóru.
7) Sveinn Stefánsson, f. 19.6.
1956, kvæntur Huldu Kristins-
dóttur. Eiga þau þijú börn og
eru búsett í Hafnarfirði. Hall-
dór var búsettur í Vestmanna-
eyjum utan fáein ár í Noregi.
Stundaði hann sjómennsku
lengst af en einnig vann hann
við smíðar í Noregi. Halldór
Páll var ókvæntur og barnlaus.
Útför Halldórs fer fram frá
Landakirkju í Vestmannaeyjum
í dag og hefst athöfnin kl. 14.00.
Því skal þér, bróðir,
þessi kveðja
allshugar send
þó orðfá sé,
því skulu þér
þðkkuð, bróðir,
öll hin iiðnu ár.
(Guðmundur Böðvarsson)
Enn hefur þungt áfall dunið yfir
fjölskylduna. Haddi bróðir er látinn
af slysförum. Farinn allt of fljótt. Á
einu augnabliki er allt breytt og
verður aldrei eins á ný. Okkur lang-
ar að minnast hans með fáeinum
orðum. Það var alltaf létt að biðja
Hadda um greiða, hann verslaði fyr-
ir alla fjölskylduna í siglingum, það
var alltaf sjálfsagt. Sjómennskan
heillaði Hadda strax á unga aldri
enda kominn af sjómönnum. Fimmt-
án ára gamall hafði hann fest kaup
á trillu og hugði á útgerð með föður
sínum en hann lést sviplega frá konu
og bömum. Hans gæfuspor var að
ráða sig sem háseta á Hugin VE-55
og líkaði honum vel vistin þar, enda
hafði hann verið þar í tvo áratugi
er hann lést. Þar eignaðist hann
góða vini og vann undir stjóm frá-
bærra skipstjóra, Guðmundar Inga
og seinna sonar hans Hugins sem
hann mat ávallt mikils. Viljum við
þakka þeim hlýhug og velvilja í garð
móður okkar.
Haddi var móður okkar stoð og
stytta og er hennar missir mestur.
Hún sér nú á eftir öðru bami sínu
og er það erfitt hlutskipti. Haddi bjó
hjá móður sinni og hvert sem litið er
í Mörk eru hlutir sem hann keypti
og endurbætur sem hann vann. Nú
hefur hann kvatt en eftir lifa minn-
ingar um traustan mann sem heldur
vildi gefa en þiggja.
Biðjum við Guð um styrk til móð:
ur okkar og aðstandenda allra á
raunastund.
Allar stundir okkar hér
er mér ljúft að muna
fyllstu þakkir flyt ég þér
fyrir samveruna.
Systkini.
Haddi eins og ég þekkti hann,
þægilegur í umgengni, duglegur til
allra verka. Dulur að eðlisfari en Iét
skoðanir sínar í ljós og vék ekki frá
þeim ef því var að skipta. Haddi var
góður móður sinni og systkinum.
Færði okkur oft björg í bú og kann
ég honum bestu þakkir fyrir. Ég
veit að sárt er þín saknað af móður,
systkinum og skipsfélögum sem sjá
á bak góðum félaga og vini. Hafðu
þakkir fyrir allt, farðu í friði.
Arnar.
Við spyijum drottin særð, hvers vegna hann
hafi það dularfulla verkalag
að kalla svona vænan vinnumann
af velli heim á bæn um miðjan dag.
(Jóhann S. Hannesson)
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
. Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Hjördís, Jón Bragi,
Sigurdís og Ingólfur.
Það var kalt í veðri laugardaginn
1. apríl og enn kólnaði þegar mér
bárust þær fréttir að þá um nóttina
hafði orðið banaslys í Ólafsvík og
mágur minn, Halldór Páll Stefáns-
son, eða Haddi eins og við kölluðum
hann, hefði látist.
Enn eitt reiðarslagið hafði dunið
yflr. Mér varð hugsað heim á Há-
steinsveginn til móður hans sem
áður hafði mátt þola sviplegt frá-
fall eiginmanns síns, Stefáns Krist-
vins Pálssonar, sem lést með sama
hætti árið 1965, og síðan andlát
Bryndísar dóttur sinnar árið 1977.
Haddi, þessi einstaki drengur
sem lífið virtist blasa við, var hrif-
inn á brott. Hann hafði nýlega keypt
sér íbúð í Reykjavík og innréttað
hana með aðstoð systkina sinna,
Gyðu og Tómasar. Hann hafði
stofnað til sambands með Kolbrúnu
Lilju Antonsdóttur og allt virtist
bjart framundan. Haddi var aðeins
16 ára þegar hann missti föður sinn.
Hann fór því ungur að vinna, draga
björg í bú og aðstoða þannig móður
sína því systkinahópurinn var stór.
Hann réðst í skipspláss hjá Guð-
mundi Inga, skipstjóra á Hugin II,
og má segja að á milli þeirrá hafi
strax myndast sterk vináttubönd
sem aldrei rofnuðu. Um borð í
Hugin eignaðist hann sína bestu
vini. Á sh'kum vinnustað sem loðnu-
skipi, þar sem menn eru að heiman
vikum og jafnvel mánuðum saman,
myndast einstök vinátta milli
manna, sem líkja mætti við fjöl-
skyldubönd. Það kom berlega í ljós
við þetta slys að missir og sorg
áhafnarinnar var mikil.
í árslok 1971 hélt Haddi á vit
ævintýra ásamt Siguijóni, félaga
sínum, til Noregs. Hann réð sig
fljótlega á stórt flutningaskip og
var í siglingum milli Afríku, Evrópu
og Suður-Ameríku. Hann flyst síð-
an til Norður-Noregs og fer að
stunda fiskveiðar við Lófóten yflr
veturinn og vann við smíðar á sumr-
in. Þó að sjómennska ætti hug hans
allan fannst honum gaman að smíð-
um, enda einkar handlaginn.
Mín fyrstu kynni af Hadda voru
þegar hann kom heim frá Noregi
1975. ég beið spenntur að hitta
manninn sem ég hafði heyrt svo
mikið talað um, bæði innan fyöl-
skyldunnar og um borð í Hugin.
Okkur varð strax vel til vina og
MINNINGAR
entist sú vinátta alla tíð, þó oft
segði hann í gríni að hann hefði
áhyggjur af ráðahag Halldóru syst-
ur sinnar.
Haddi var einstaklega mikið
snyrtimenni og man ég það að hann
var alltaf beðinn um að taka að sér
dagvaktimar um borð, því þeirri
vakt fylgdi sú skylda að ryksuga
vistarverunnar og var engum betur
treyst fyrir því.
Fyrir um átta ámm keypti hann
sér plastbát frá Noregi. Hann inn-
réttaði bátinn, bjó handtækjum og
gaf honum nafnið Rúna. Hann fór
að róa á handfæri, en einhvem veg-
inn átti það ekki við hann að róa
einn svo hann seldi bátinn og fór
aftur í gamla plássið sitt um borð
í Hugin, enda hefur hann sjálfsagt
saknúð strákanna.
Haddi var harðduglegur' maður,
eins og hann átti kyn til, vann öll
verk bæði fljótt og vel. Til marks
um það var hann iðulega síðastur
inn af dekki því þegar við hinir
vomm famir inn átti hann það til
að þrífa dekkið aðeins betur.
Mér þótti alltaf aðdáunarvert
hversu vel hann reyndist móður
sinni, hvort heldur var við að lag-
færa húsið eða færa henni eitthvað
sem gladdi hana eða létti henni líf-
ið. Ég held að slíkur stuðningur sé
einstakur og vandfundinn annars
staðar. Sú manngerð sem hann
hafði að geyma laðar að sér fólk
og em böm oft góður mælikvarði
á það. Margar minningar em tengd-
ar því þegar Haddi kom í heímsókn
og krakkamir settust alltaf í fangið
á honum eða í sætið við hliðina á
honum.
Nú að leiðarlokum, kæri vinur,
vil ég þakka þér fyrir allar samvem-
stundimar og vináttuna. Ég bið
góðan Guð að styrkja tengdamóður
mína, hana Ásu, sem hefur þurft
að þola svo mikla sorg. Einnig bið
ég góðan Guð að styrkja Kolbrúnu
Lilju og systkini hins látna og fjöl-
skyldur þeirra.
Ég bið líka fyrir styrk til handa
skipsfélögum hans sem hafa reynst
svo vel á sorgarstund.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt
(V. Briem.)
Haukur Gunnarsson.
%
Mig langar til að minnast með
nokkrum orðum vinar og félaga,
Halldórs Páls Stefánssonar frá
Mörk í Vestmannaeyjum, sem fórst
af slysförum í Ólafsvík 1. apríl sl.
Ég fékk fréttina í gegnum síma
snemma morguns og sló á mig óhug
því þama sá ég á eftir góðum vini
og félaga sem enn var í blóma lífs-
ins. Hann eins og aðrir sjómenn
vinna oft við mjög erfíðar óg hættu-
legar aðstæður og það sannaðist
þarna að hætturnar liggja víða.
Oftast tengja menn slys á sjó við
það þegar skip em úti á sjó en því
fylgir oft hætta þegar sjómenn
þurfa að fara um borð í skip sín í
alls konar veðmm og við erfíð skil-
yrði.
Halldór stundaði sjó mestalla
starfsævi sína, lengst á Huginn VE.
Ég varð þeirrar gæfu aðnjótandi
að vera til sjós með Dóra, eins og
við félagarnir kölluðum hann, en
jafnan var hann kenndur við húsið
í Mörk í Vestmannaeyjum þar sem
hann ólst upp. Ég byijaði á Hugin
árið 1972 en þegar útgerðin keypti
nýjan Hugin, árið 1975 sneri Dóri
aftur um borð. Þama hófust kynni
en hann hafði í millitíðinni stundað
sjó í Noregi.
Það var mjög gott að umgangast-
Dóra og það var alveg s*ama hvað
hann var beðinn um að gera, hann
brást bæði fljótt og vel við. Það var
eitt af einkennum hans, að honum
fannst svo sjálfsagt að ganga í öll
störf og var víkingur til vinnu.
Dóri var hvers manns hugljúfi,
en það var oft líflegt um borð því
þegar sá gállinn var á honum átti
hann það til að æsa menn upp og
var laginn við að vera ósammála
mönnum. Stundum hafði hann
gaman af því að koma inn í eldhús
og æsa kokkinn upp. Ég var kokk-
urinn og ég verð að viðurkenna að
honum tókst stundum ætlunarverk
sitt. En það var segin saga að eftir
stutta stund kom hann aftur eins
og ekkert hefði ískorist og spurði
hvort hann ætti ekki að vaska upp
fyrir mig.
Þetta er aðeins brot af því sem
kemur upp í hugann þegar ég rifja
upp samveruna með Dóra. Leiðir
okkar skildu á sjónum og hef ég
oft síðan hugsað til hans og saknað
þar góðs vinar. Dóri var einstakt
snyrtimenni og var alltaf reiðubúinn
að hjálpa mér við tiltektir og þrifn-
að og hafa fári sem ég hef verið
með til sjós komist með tærnar þar
sem hann hafði hælana í þeim efn-
um. Þetta eru eiginleikar sem ég,
kokkurinn, kunni að meta.
Ég vil votta Ásu, móður hans,
systkinum og öðrum ættingjum
mína dýpstu samúð. Dóri var stoð
og stytta móður sjnnar og er miss-
ir hennar mikill. Ég vona að góður
Guð veiti þeim styrk í sorginni en
ég veit að minningar þeirra um
góðan son, bróður og frænda munu
létta þeim byrði sorgarinnar.
Páll S. Grétarsson og fjölskylda.
Halldór Páll Stefánsson var
drengur góður. Hann var góður sjó-
maður og traustur félagi og vinur.
Halldór hóf störf hjá mér sem há-
seti á Hugin VE árið 1968, þá tví-
tugur strákur, og lengst af ævinnar
var starfsvettvangur hans um borð
í Hugin. Halldór varð strax góður
sjómaður. Hann var varkár og
traustur og hægt að treysta á að
þau verk sem hann tók að sér leysti
hann vel af hendi.
Eftir að hafa starfað á Hugin í
nokkur ár ákvað hann að víkka
sjóndeildarhringinn og hélt til Nor-
egs. Þar réð hann sig á flutninga-
skip og sigldi í nokkur ár. Eftir að
hann kom heim hóf hann fljótt aft-
ur störf hjá Hugin og starfaði þar
nær óslitið til dauðadags.
Það er happ hveiju fyrirtæki sem
hefur trygga og góða starfsmenn.
Halldór var einn þeirra og skilaði
öllum sínum störfum með prýði. Það
fór ekki mikið fyrir honum, ekki
var í honum hávaðinn, og hann
vann sín verk af lipurð og samvisku-
semi. Halldór var-mikið snyrtimenni
í umgengni og sá um að þrifnaður-
inn um borð væri í lagi.
Þó Halldór væri mikið ljúfmenni
I umgengni var hann ákveðinn og
hafði sínar skoðanir á hlutunum.
Þetta varð stundum til þess að mik-
il umræða varð í borðsalnum og
tekist var á, en þó alltaf á léttu
nótunum enda var hann skapgóður
og tryggur félagi.
Það er erfítt að sætta sig við
þegar slysin verða og menn í blóma
lífsins eru hrifnir á braut, en hjóli
tímans verður ekki snúið við og við
verðum að lifa með því sem orðið
er. Halldór Páll hefur nú siglt sína
síðustu sjóferð í þessum heimi, en
drengurinn sem ungur gerði sjó-
mennskuna að lífsstarfí sínu er
eflaust farinn að sigla um í nýjum
heimkynnum. Kvikur og knár er
hann líklega kominn á dekkið og
mun þar stíga ölduna er hann sigl-
ir um óravíddir á æðri tilverustig-
um.
Um leið og við Kristín þökkum
Halldóri fyrir áratuga samstarf og
vinskap sendum við móður hans,
systkinum og öðrum vandamönnum
okkar innilegustu samúðarkveðjur
og vonum að Guð Styrki þau í sorg
sinni.
Blessuð sé minning Halldórs Páls
Stefánssonar.
Guðmundur Ingi
Guðmundsson.
Okkur langar með nokkrum orð-
um að kveðja vin okkar og skipsfé-
laga á Hugin, Halldór Pál Stefáns-
son, er lést af slysförum 1. apríl
sl. Dóri eins og við kölluðum hann
alltaf hóf störf á Hugin II 1968.
Hann starfaði þar til 1972 er hann
fór til Noregs og var þar meðal
annars á norskum millilandaskip-
um. Árið 1975 kom Dóri til lands-
ins aftur og hóf störf á núverandi
Hugin sem þá var nýr. Hann fór
síðan aftur til Noregs og stundaði
þar sjómennsku um tveggja ára
skeið en 1982 kom hann til Islands
aftur og fór þá á togarann Vest-
mannaey þar sem hann starfaði
um hríð. 1987 hóf hann aftur störf
á Hugin og hafði á orði er hann
kom um borð að nú fyndist honum
hann vera kominn heim. Frá þeim
tíma starfaði Dóri á Hugin allt til
síðasta dags.
Við höfum margir lengi starfað
með Dóra og sumir frá- upphafi
sjómannsferilsins. Dóri var okkur
góð fyrirmynd í vinnusemi, sam-
viskusemi og verklagni. Hann
hafði stundað veiðar með flestum
þeim veiðarfærum sem notuð eru
og við þekkjum í dag. Hann hafði
mikla reynslu og þekkingu sem
hann miðlaði til allra og sérstak-
lega til þeirra sem voru að byija
til sjós. Hann var hógvær, hafði
ekki hátt en lét verkin tala þess í
stað.
í litlu samfélagi eins og um
borð í bát er oft létt yfír mann-
skapnum og ýmis umræðuefni og
lét Dóri sitt ekki eftir liggja í þras-
inu. Var hann alltaf hreinskilinn
og kom það vel fram í skotum
hans í borðsalnum. Hann var góð-
ur félagi og samstarfsmaður sem
gat hlaupið í hvaða starf sem var
um borð og skilað öllu vel.
Margar góðar minningar eigum
við um Dóra. Þó hann hafí ekki
verið kokkur þá var hann pizzu-
gerðarmeistarinn um borð því hann
gerði þær bestu pizzur sem völ er
á og kröfðumst við þess oft að
hann færi í eldhúsið og gerði pizz-
ur handa okkur sem hann gerði
alloft.
Eins og gengur um borð í bát
sem er heimili þeirra sem þar vinna
þarf að þrífa íbúðir og fleira. Það
verk tók Dóri að sér og vildi vera
einn í því verki. Hann sá vel um
að halda skipinu hreinu enda var
hann snyrtimenni í allri umgengni.
Dóri var einhleypur og gegnum
árin var hann lítið fyrir að taka
sér frí að óþarfa en nú síðasta
árið hafði orðið breyting á. Er við
impruðum á því við hann hvemig
á því stæði kom í ljós að hann
hafði kynnst konu í Reykjavík. Á
síðasta sjómannadegi fengum við
að kynnast þessari konu er hann
kom með hana til Eyja til að taka
þátt í hátíðahöldum sjómanna-
dagsins með okkur. Sáum við þá
hve ánægður og hamingjusamur
hann var með henni.
Dóri missti fóður sinn er hann
var unglingur. Hann bjó alla tíð í
foreldrahúsum og hélt heimili með
móður sinni. Dóri var stoð og stytta
móður sinnar og hugsaði vel um
hana enda fór vel á með þeim.
Eins bar Dóri mikla umhyggju fyr-
ir systkinum sínum. Móðir Dóra,
eða Hadda eins og hún og systkini
hans kölluðu hana, var ánægð með
að Haddi skyldi vera á Hugin og
hafði haft orð á því að henni liði
vel að vita af honum þar um borð.
Þó Dóri hafi búið hjá móður sinni
alla tíð þá átti hann eigin íbúð í
Reykjavík sem hann hafði fjárfest
í enda var hann vinnusamur og fór
vel með það sem hann vann sér inn.
Á kveðjustund leita margar
minningar á hugann. Við eigum
góðar minningar um Dóra sem
fylgja munu okkur á lífsleiðinni.
Hann var hrifínn á brott í sviplegu
slysi og erfitt er að sætta sig við
að hann sé ekki lengur meðal okk-
ar en minningin um góðan vin og
félaga mun lifa með okkur. Hann
hefur nú örugglega fengið pláss á
himinfleyjum og þar mun hann
örugglega standa vaktina sína eins
og gerði alltaf um borð í Hugin.
Við skipsfélagar Dóra sendum
móður hans, systkinum, Lilju vin-
konu hans og dætrum hennar okk-
ar dýpstu samúðarkveðjur og von-
um að góður Guð styrki þau í sorg
sinni. Blessuð sé minning Halldórs
Páls Stefánssonar.
Skipsfélagar á Hugin VE 55.