Morgunblaðið - 05.05.1995, Page 41

Morgunblaðið - 05.05.1995, Page 41
J MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 5. MAÍ1995 41 . I i I i I J 1 J ] I i f I ; i i i i R LEIFUR EINAR LEÓPOLDSSON + Leifur Einar Le- ópoldsson var fæddur í Stykkis- hólmi 20. júlí 1965. Hann lést af slysför- um 25. apríl síðast- iiðinn. Foreldrar hans eru Olga Sig- urðardóttir frá Hrisdal á Snæfeils- nesi og Leópold Jó- hannesson, uppalinn á Laugarbóli við Isa- fjarðardjúp. Al- systkin hans eru Jó- hanna, Sigurður Hjarðar og Margrét. Hálfsystkini hans samfeðra eru Anna, lést 1989, Magnús og Hallur. Móðir þeirra er María Magnúsdóttir, fyrri kona Leóp- olds. Leifur ólst upp hjá foreldrum sínum í Hreðavatnsskála. Hann stundaði nám í Garðyrkjuskóla ríkisins í Hveragerði og vann við ýmis störf eftir það. Útför Leifs fer fram frá Kópavogskirkju í dag og hefst athöfnin klukkan 15.00. ELSKU Leifur. Þegar þú hefur kvatt renna minn- ingarnar gegnum huga minn. Þær renna hjá eins og bæjarlækurinn í Grafarkoti sem aldrei stöðvast, en árstíðir og veðurfar breyta miklu um ásýnd og áhrif. Mér fínnst nú að það séu dásamlegir vordagar þar sem fuglamir á bakkanum gera sig til hver fyrir annan svo lífskeðjan slitni ekki. Þeir undirbúa hreiðrin fyrir eggin sín og ekkert annað kemst að. Ég man svo vel þegar þú fædd- ist. Mamma var hjá Ellu ljósu í nokkra daga áður en þinn tími kom og hún tók á móti þér hjá nunnunum á Sjúkrahúsinu í Stykkishólmi. Þangað fómm við Siggi með pabba á Rússanum til að sjá þig. Það var mikið ferðalag í þá daga. Við vomm á svipuðum aldri og eldri börnin mín eru núna og líf okkar hafði verið í föstum skorðum. Við hlökk- uðum mikið til að fá þig inn í ver- öld okkar. Þú varst allt öðmvísi en ég hélt, krumpaður í framan og hafðir klórað þig allan og eymn vom svo útstæð. Mig langar að nota orð bamanna minna um litlu systur sína til að lýsa tilfínningum mínum á þessari stund, þú varst „algjört æði“. Ég var svo stolt og ábyrgðarfull stóra systir. Þegar heim kom vildum við Siggi að þú fengir að njóta alls hins besta sem lífíð hafði upp á að bjóða, ekk- ert sem í okkar valdi stóð var of gott. Nokkmm dögum eftir að þú komst heim gáfum við þér kók í teskeið. Það kom okkur algjörlega í opna skjöldu, að þú grettir þig, það gat ekki verið að þér þætti drykkurinn vondur, við gáfum þér nokkrar skeiðar í viðbót áður en við trúðum því að þessar voðalegu grettur væm vegna þess að þér þætti kókið vont. Þannig gengu fyrstu vikumar, mánuðirnir og árin. Allt var svo merkilegt sem þú gerð- ir eða gerðir ekki. Við tókum upp grát þinn til frekari rannsókna. Magga slapp við allar þessar tilraun- ir af okkar hálfu, en mér skilst á henni að þú hafír bætt henni skað- ann. Mamma hefur rifjað upp fyrir okkur orð Sigga morguninn eftir að við höfðum deilt fyrstu nóttinni öll saman heima í Skálanum: „Hvemig getur veröldin breyst svona mikið á einni nóttu?“ Nú hef- ur veröldin aftur breyst á andar- taki. Elsku Leifur minn, eins og alltaf þá fylgja þér mínar bestu ósk- ir og ég veit að þú fórst í friði og ert eins og svo oft áður að kanna nýjar og spennandi slóðir. Hanna systir. Stundum hittir maður fólk á lífs- leiðinni sem maður er viss um að á því miður lítið sem ekkert erindi inn í þennan kalda, harða og oft á tíðum ömur- lega heim sem hér blasir strax í æsku við mörgum ef ekki flest- um nýjum jarðarbúum sem í þennan garð ganga - annaðhvort nauðugir eða viljugir sem reyndar um er deilt hvort er. En Leif- ur Leópoldsson var óumdeilanlega einn slíkra manna. Ég varð einn þeirra fjölmörgu sem urðu þeirrar gæfu aðnjót- andi að fá að kynnast Leifi og öðru- vísi kostum hans en samferðafólk okkar ber að jafnaði í fari sínu. Því Leifur var allra, eða a.m.k. lang- flestra. Og Leifur var fljótur að fyr- irgefa nánast allt sem á hlut hans hafði verið gert. Enda var oft mikið að fyrirgefa af hans hálfu því mið- ur. Stundum fannst okkur vinum hans hann reyndar allt of fíjótur að fyrirgefa þegar illa hafði verið á hlut hans gert. En þannig var nú annars þessi borgfírski piltur hvað sem tautaði. Og alls ekki má ég gleyma því í upptalningu sérkenna Leifs að hann var síðast en ekki síst ein skyggnasta mannveran sem ég hefi hitt þessi 25 ár sem ég hef verið viðriðinn skyggnigáfuhluta þjóðarinnar. Fundum okkar Leifs bar fyrst saman upp úr því góða starfí sem nokkrir frumheijar stóðu að í sam- tökunum og andlegu miðstöðinni Þrídrangi fyrir um áratug. Það var eitt af þessum andlegu og góðu mannræktarfélögum Islands sem reglulega verða fjárhagslega gjald- þrota hér á landi, á sama tima og flest hin hógværu og lítillátu hnefa- réttar- og karlrembuíþróttafélög raka að sér tugum milljóna á hveiju ári til að „kaupa" og „selja“ leik- menn sína eins og hveija aðra öm- urlega markaðsvöru - og græða vel á öllu saman. Enda urðu það enda- lok Þrídrangs sem flestra annarra lífsstefnufélaga heimsins, því miður, að komast í rekstrarþrot og hús- næðisleysi og aðra slíka óáran sem þetta efnishyggjusamfélag aldrei skilur og aldrei metur að verðleikum við slík manngildisfyrirbæri. En hann Leifur Leópoldsson var heldur ekkert að víla það fyrir sér frekar en annað sem á dundi. Hann hélt áfram ótrauður í að kanna huldar lendur skyggnigáfu sinnar sem ann- arra sem svipað var ástatt fyrir. Það er hryggilegt til þess að hugsa að oftar en ekki verða jafn „stórskrýtnir" einstaklingar og Leif- ur var, með alla næmnina sína, og með alla barnslegu og fölskvalausu einlægnina sína að eineltisfóm- arlömbum strax í barnaskóla, sem síðan heldur kerfísbundið áfram í gagnfræðaskóla og öðrum fram- haldsskólum þessa þjóðfélags, sem og víðast hvar annars staðar þar sem andlegri kúgun verður við kom- ið í þessum „siðaða“ samfélagi okk- ar og ekkert er gert í. Því Leifur fór ekki varhluta af eineltinu frekar en aðrir í lífínu sem höfðu örlítið örðuvísi göngulag hér í þessum harða heimi ímynda, stöðutákna, auðs og útlits. í raun má segja að lífsganga þessa stráks ofan af Hreðavatni hafi verið linnulítil vinna við beinar og óbeinar afleiðingar þess hlutverkaleiks sem samfélagið úthlutaði þessum öðmvisi pilti. En einmitt þess vegna ekki síst er sárgrætilegt til þess að hugsa að núna þegar Leifur vinur mihn var rétt að ná sér í örlitla fótfestu í þessu lífí og í þann veginn að byija að blómstra sæmilega að þá skuli hann vera kallaður burt úr þessum stirðnaða efnishyggju efn- isheimi sem hann hafði annars svo miklu að miðla til. Það er bara meira en nóg ástæða til að grenja heilmikið yfír því einu saman. En þannig þróuðust málin að við Leifur tókum upp mun nánara sam- starf fyrir um hálfu ári en áður MINNINGAR hafði verið. Kom það til af tveimur ástæðum. Annars vegar vegna þess að ég var orðinn skólastjóri Sálar- rannsóknarskólans og vantaði sífellt fleiri og betri kennara í álfa- og huldufólks- og hulduverufræðum - sem auðvitað og í öðmm greinum skólans. Og hins vegar vegna þess að ég taldi mig ekki geta slegið því lengur á frest að hefja kerfísbundna skráningu á öllu því sem Leifur skynjaði í öðmm víddum og á öðmm tíðnisviðum hér umhverfís okkur vegna hins ógnargóða og sterka sambands sem hann hafði við þessa furðuheima af náttúmnnar hendi. Varð það því að sameiginlegu markmiði okkar að reyna að kanna og ná sambandi við flestar eða allar þær huliðsverar sem hann gat með einu eða öðm móti skynjað á sinn sérstaka hátt gegnum hina ótrúlega sterku skyggnigáfu sína og koma því niður í skipulegan texta, sem síðar meir var hugsaður til að koma ef til vill út í bókarformi. Það var þá sem mér varð það fyrst almenni- lega ljóst eftir að við höfðum hist á um fímm eða sex slíkum samtals- og „sambands“-fundum að þessi flóra huliðsvera í kringum okkur hér í þessum smáborgaralega efnis- heimi var miklum mun stærri en mig hafði órað fyrir. Því af flestu því yndislega fólki sem ég hefi kynnst og fengið að sveima um í huganum með í allar þessar huliðs- Iendur á fund álfa, huldufólks og annarra kynjavera þá stendur sam- bandsnæmni Leifs uppúr hvað þetta varðar. Og við sem vomm rétt byijaðir í þessari landakortavinnu þegar svo Leifur hverfur óvart og ótímabært burt úr þessum heimi. Við vomm ekki nema rétt tæplega hálfnaðir í • þessu andlega huliðslandnámi í þess bestu orðs merkingu þegar kallið kom og eftir sit ég og allir nemend- ur Sálarrannsóknarskólans með sárt ennið og hálftómar hendur en þess fleiri spumingar um þessi mál sem Leifur ætlaði að reyna að hjálpa okkur að kanna og svara. Það er á stundum sem þessum sem mér finnst ég eiga fjársjóði þegar ég hugsa til allra þeirra klukkustunda sem við sátum saman í stofunni minni og segulböndin gengu og Leifur miðlaði til mín og bandsins hveijum gullmolanum á fætur öðr- um um hina ótrúlegu furðuheima og vemr sem skráning stóð og stendur yfír á hjá okkur í dag með hans hjálp og annarra góðra manna og kvenna einnig. Og enn meira hlökkuðum við til að njóta kennslu Leifs við skólann sem átti að heíjast núna í vor og enn meira á komandi haustönn. Þar átti Leifur að verða einn af nítján kennumm skólans, og sá sem einna mest gat miðlað okkur af huliðs- heimafræðunum. Til þess höfðum við hlakkað svo mikið. En ekki þýð- ir að súta það í dag þótt ég og vin- ir hans séum staðráðnir í að koma bókinni út í fyllingu tímans. í hana mun auðvitað vanta bróðurpart efn- isins þótt enginn muni taka eftir því vegna hins viðamikla efnis sem þar mun eigi að síður nást að setja fram af því sem nú þegar liggur. fyrir. A þessari kveðjustundu er mér tvennt einna efst í huga: Þakklæti fyrir að rekast á svona fólk í tilver- unni eins og Leifur óumdeilanlega var. Og hins vegar það hve oft á huga minn hefur leitað undanfarna daga hversu mjög ég vildi hafa eins hreinan skjöld í lífinu og Leifur hafði þegar héðan var haldið. Ekki svo að skilja að ég telji mig neinn misindismann. En það hafa ömgg- lega ekki verið erfíð samtöl við skap- arann þegar rennt var yfir lífsregist- erið hans Leifs við gullna hliðið á þriðjudagskvöldið 25. apríl síðastlið- ið. Með slíka samvisku myndi ég og flestir aðrir smáborgarar heims- ins sofa mun betur en þeir gera margir hveijir í dag. Um það þori ég fullkomlega að fullyrða. Svo mik- ið er víst hvað sem hver segir um þessi mál annars. Og það segir líka sína sögu. Hafðu þökk fyrir, Leifur minn. Og gangi þér allt í haginn á nýjum lífsbrautum heimsins. Magnús H. Skarphéðinsson. Við viljum nú í fáum orðum minn- ast æskuvinar okkar, Leifs, sem var kallaður frá okkur svo snögglega. Undanfarna daga hefur bemska okkar verið að riíjast upp og minn- ingar um góðan vin og leikfélaga streyma fram. í svo mörgum minninga okkar, leik, gleði og sorg, á hátíðisdögum jafnt sem hversdags, vom Leifur og Magga með okkur. Leifur var elstur og sjálfkjörinn foringi í hópn- um, jafnframt framkvæmdastjóri og hugsuður í öllum okkar leikjum. Einna minnisstæðast er þegar við stelpumar fengum að dúsa bundnar og keflaðar inni í hænsnahúsi, þeg- ar Leifur og Steini höfðu tekið okk- ur til fanga og höfðu sína hentisemi með að gefa okkur frelsið aftur. í eðli sínu var Leifur mikill bis- nessmaður, sem kom glögglega í ljós þegar hann á unga aldri seldi Steina frænda sínum á Brekku, kæmstuna fyrir Andrésblað, enda fannst honum ékki viðeigandi að þeir væm skotnir í sömu stúlkunni. Við minnumst líka allra göngu- ferðanna og útivemnnar, enda heill- aðist Leifur snemma af náttúmnni og því sem hún hefur að bjóða, og miðlaði óspart til okkar af þekkingu sinni. Vjð getum ekki heldur látið hjá líða að tala um hvað Leifur var til- fínningaríkur og stutt var í blíðuna, sem er best lýst með lítilli sögu: Ragnhildur, sem var yngst okkar, skemmdi fyrir honum Legóbygg- ingu og þegar Leifur skammaði hana fyrir verknaðinn beit hún hann illa í kinnina, þegar Dóra kom á staðinn, gerði hún að sárum Leifs og ætlaði síðan að atyrða dóttur sína, snökti Leifur milli ekkasog- anna: „Nei, ekki skamma hana, hún hefur svo lítinn heila." Eftir að við komumst á fullorðins- ár minnkuðu samskipti okkar við Leif, þó við fylgdumst alltaf með hvort öðru og alltaf var jafn gaman að hittast því það var aldrei nein lognmolla í kringum Leif. Það er svo sárt að einn úr litla hópnum okkar sé horfinn. Elsku Olga, Leópold (afi), systkini, aðrir ættingjar og vinir, guð gefi ykkur styrk í sorg ykkar, missirinn er mikill fyrir alla sem fengu að kynn- ast Leifi. Elsku Leifur okkar, þegar við vomm lítil og amma í gamla húsinu á Hvassafelli dó, hughreystir þú okkur með þeim orðum, að það væri bara eins og hún hefði farið í ferðalag. Núna þegar þú heldur af stað í þitt ferðalag, viljum við þakka fyrir að hafa fengið að kynnast þér, og finnum svo sterkt hvað við emm rík að eiga þessar minningar um þig. Nú tjaldar foldin fríða, sinn fagra blómasal. Nú skal ég léttur líða, um lífsins táradal. Mér finnst oss auðnan fái, þar fagra rós á braut. Þótt allir aðrir sjái, þar aðeins böl og þraut. (Þorsteinn Erlingsson.) Ragnhildur Osp, Ingibjörg, Sigurlaug og Þorsteinn. Héðan úr þessu jarðneska lífi er horfinn mjög sérstakur maður. Við kveðjum vin okkar Leif E. Leópolds- son sem hefur reist bjartan minnis- varða í hjörtum okkar. Það sem ber hæst í minningunni er það hversu mikil tilfinningavera hann var, hans stöðuga leit að and- legum verðmætum og rík ævintýra- þrá. Hann hafði óvenjumikið innsæi í mannlegar tilfínningar og bar mikla virðingu fyrir tilfinningum annarra. Þetta birtist í því að hann var alltaf til staðar fyrir vini sína. Hann tók þátt í gleði þeirra og sorgum og hafði alltaf tíma þegar á reyndi. Hann var í eðli sínu hugsjóna- maður og ástríðufullur í öllu því sem hann tók sér fyrir hendur, stóru sem smáu. Hann var náttúmbarn og í mjög sterku og persónulegu sam- bandi við náttúmna. Hann skynjaði 5 henni ævintýraheim sem hann heillaðist af og átti auðvelt með að smita aðra af ást sinni á náttúrunni. Virðing og næmni hans fyrir öllu lífi var einstök, jafnt fyrir dýrarík- inu, jurtaríkinu og mannlífinu. Hann átti það t.d. til þegar hann kom í heimsókn að gera athuga-' semdir ef honum fannst að blómin á heimilinu væm ekki í nógu góðu formi og gaf þá gjarnan góð ráð. Það var nánast eins og hann liti á plönturnar sem skjólstæðinga sína og fannst það sjálfsagt hlutverk sitt að vera málsvari þeirra. Hann hafði líka sérstakan áhuga á steina- ríkinu og rak um tíma verslun með kristöllum og steinum. Þar var oft notalegt að líta inn og spjalla. Oft var margt um manninn og glatt á hjalla. Leifur hafði mjög heildræna lífs— sýn og var aðdáunarvert hve trúr hann var sinni lífsskoðun í því hvemig hann lifði og starfaði. Hann lauk námi í garðyrkjuskól- anum og lagði sig almennt eftir þekkingu á náttúrunni og hvemig best væri hlúð að jafnvægi hennar. Það kom m.a. fram í því að hann var mjög vel að sér í lífríki fiska- búra og var það bæði hans áhuga- mál og vinna að setja saman fiska- búr og annast þau af alúð og natni. Hann heillaðist mjög af hinum dularfulla og heillandi heimi undir- djúpanna og köfunaráhugi hans endurspeglaði það. Hann hafði þörf fyrir að láta reyna á eigin hæfileika til að sigrast á erfíðum aðstæðum w og tefldi þá stundum á tæpasta vað. Sú þörf sameinaðist áhuganum á því að styrkja góðan málstað, þegar hann gekk einn þvert yfir hálendi Islands, frá Austfjörðum og að Snæfellsjökli, fyrir nokkmm ámm, til styrktar Krísuvíkursam- tökunum. Ferðin tók tæpan mánuð og tókst giftusamlega, enda var hann mjög vel undirbúinn. Þessi ferð var gífurlega erfíð og mikill persónulegur sigur fyrir hann. Leifur var hrífandi blanda af tíl- " finningaríkum viðkvæmum álfí og kraftmiklum jötni. Hann var líka sérstök blanda af bami og öldungi. Annars vegar fullur af trausti, áhyggjulausri gleði, forvitni og ærslafullum leik, en hins vegar bjó hann yfir þroska manns sem þekkti svo vel takmarkanir og sársauka mannlegrar tilvera. Elsku Leifur, við þökkum þér allar fallegu minningamar, ógleym- anlegu stundimar og lærdóminn sem þú gafst okkur. Guð geymi þig og styrki þá sem eftir lifa og syrgja. Þínar vinkonur, Þórlaug og Anna María. Elsku Leifur. Við viljum þakka þér fyrir gott og ánægjulegt sam- starf á síðastliðnum sex mánuðum. Þú varst einlægur, ljúfur og hjálp- samur. Ahugi þinn á hollustu og heil- næmu fæði mun verða okkur inn- blástur, að gera vel og enn betur um ókomna framtíð. „Ég tel ekki allt fengið með því að hafa komist til botns í sálarlífí einhvers manns. Öllu ánægjulegra er að uþpgötva ný og ný dýpi í þeim sem við elskum og finna það að innstu eðlisþættir mannsins em órannsakanlegir.“ (F.M.Dostojevski.) Foreldmm og öðmm ástvinum Leifs sendum við okkar innilegustu samúðarkveðjur. Fríða Sophía, Guðrún, Hulda og Júlía. Crfisdrykkjur ’fd^Tt'Vciliogohú/ið IralGAn-inn Sími 555-4477 ^fandaðir legsteinar Varanleg minning BAUTASTEINN I Brautarholti 3,105. R J Sími 91-621393

x

Morgunblaðið

Direct Links

If you want to link to this newspaper/magazine, please use these links:

Link to this newspaper/magazine: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Link to this issue:

Link to this page:

Link to this article:

Please do not link directly to images or PDFs on Timarit.is as such URLs may change without warning. Please use the URLs provided above for linking to the website.