Morgunblaðið - 11.05.1995, Blaðsíða 37

MORGUNBLAÐIÐ
FIMMTUDAGUR 11. MAÍ 1995 37
kærleika sinntuð þið Pálmi henni nú
síðustu mánuðina, sem voru hvað
erfiðastir.
í rúm 30 ár vann Hulda við skrif-
stofustörf, og nutum við hjónin þess,
þegar við um áramótin 1988/1989
tókum við rekstri Vélalands hf. Þ.
Jónsson ásamt tengdaföður mínum.
I sex ár ert þú búin að hjálpa mér
við bókhald fyrirtækisins, og skal það
þakkað sérstaklega.
Börnum mínum varst þú albesta
frænka, sem hugsast gat, og eiga
þau erfitt með að sjá á bak þér nú.
Áður en ég lýk þessum fáu orðum
mínum, vil ég láta í ljós þakklæti
mitt og okkar allra til Sigurðar
Björnssonar læknis og starfsfólksins
á deild 3B á Landakotsspítala fyrir
umönnunina síðustu mánuðina.
Elsku Pálmi minn, þinn missir er
mikill, en minningin um yndislega
eiginkonu lifir. Innilegustu samúðar-
kveðjur frá okkur Sigga og börnun-
um.
Erna Björnsdóttir.
Drottin er minn hirðir,
mig mun ekkert bresta.
A grænum grundum lætur hann mig hvflast,
leiðir mig að vötnum,
þar sem ég má næðis njóta.
Hann hressir sál mína,
leiðir mig um rétta vegu,
fyrir sakir nafns síns.
(Sálm. 23)
Þessi yndislegi Davíðssálmur kom
sterkt upp í huga minn, er ég var
við sjúkrabeð minnar elskulegu móð-
ursystur, Huldu Helgadóttur, þar
sem hún háði sitt stranga og erfíða
dauðastríð.
Sálmurinn bregður upp mynd af
hirðinum góða, sem leiðir hjörð sína
um grösugar lendur og verndar hana
gegn öllum ytri hættum. Hirðirinn
þekkir hjörð sína og hjörðin þekkir
sinn hirði. Hún treystir því að hirðir-
inn annist hana svo sem henni er
fyrir bestu. Hirðinum er annt um
hörðina og ber umhyggju fyrir henni.
Ef einhver verður viðskila við hana
þá leitar góði hirðirinn að hinum
týnda og finnur hann og færir hann
aftur til hjarðarinnar. I Nýja testa-
mentinu notar Jesús Kristur þessa
sterku h'kingu um hlutverk sitt gagn-
vart okkur mönnum. Hann bendir á
sjálfan sig og segir: „Ég er góði hirð-
irinn. Góði hirðirinn leggur líf sitt í
sölumarfyrir sauðina." (Jóh. 10:11).
Boðskapurinn um hirðinn góða var
hluti af þeim arfi sem Hulda frænka
mín fékk í veganesti frá bernsku-
heimili sínu. Hún var alin upp á heim-
ili þar sem guðsótti og góðir siðir
voru í hávegum hafðir. Áhersla var
lögð á hin andlegu verðmæti, sam-
viskusemi, heiðarleika og góðvild í
mannlegum samskiptum.
Fjölskyldan var stór. Systkinin
voru sex að tölu. Hulda og tvíbura-
systir hennar Fjóla, voru yngstar í
hópnum. Hulda er önnur í röðinni,
sem yfírgefur þennan heim úr hópi
systkinanna. Fjölskyldan var mjög
samhent og tókst á við mikla erfið-
leika, sem upp komu er fjölskyldufað-
irinn lést langt um aldur fram. Þessi
lífsreynsla mótaði að sjálfsögðu
Huldu og átti stóran þátt í því að
byggja upp það andlega þrek og
þor, sem hún sýndi í ríkum mæli síð-
ar á ævinni. Að gefast upp við mót-
læti og margra ára veikindi var ekki
til í hennar vitund. Efst í huga henn-
ar var bjartsýni, lífsgleði og einstak-
11 r baráttuvilji.
Á langri samleið okkar Huldu hef-
ur margt á dagana drifíð og margs
er að minnast. Hún hefur ásamt tví-
burasystur sinni verið stór hluti af
lífí mínu frá því ég man fyrst eftir
mér. Heimili okkar voru nátengd og
mikill samgangur þar á milli. Móðir
mín bar mikla urnhyggju fyrir sér
yngri systkinum og tengdist þeim á
sérstakan hátt.
Ur sjóði minninganna koma
bernsku- og unglingsár mín fyrst upp
í hugann. Hulda var þá starfandi á
lögfræðiskrifstofu hjá bróður sínum
Inga, þar sem hún sinnti ótal verk-
efnum, allt frá því að vera síma-
stúlka, einkaritari og oft á tíðum
stjómaði hún skrifstofunni er Ingi
var önnum kafinn á öðrum vett-
vangi. Þær eru mér ógleymanlegar
stundirnar þegar ég heimsótti hana
á skrifstofuna. Hún fagnaði mér með
miklurn innileik, hversdagurinn
breyttist í fallegt ævintýri, þar sem
unglingsstúlkunni var m.a. boðið á
veitingastað til að þiggja kaffi og
meðlæti. Hún hafði þann eiginleika
að gefa öðrum af sjálfri sér og feng-
um við systkinabörnin að njóta ástar
hennar og umhyggju. Hún var ákaf-
lega frændrækin og næm á þarfír
okkar og langanir.
Hulda var feikna fagurkeri og
naut alls þess sem fagurt vart. Það
reyndi á smekkvísi hennar þegar hún
aðstoðaði mig unga og óreynda við
val á brúðarklæðum, er ég var í þann
mund að fara að gifta mig. Hún
sýndi mikla natni og var fundvís á
allt fagurt.
Ég dvaldi erlendis um árabil og
saknaði fjölskyldutengslanna sem og
samskipta við mína nánustu. Það var
því eins og ferskur andblær þegar
þau heimsóttu mig frændsystkini
nún þijú, Hulda, Fjóla og Ingi. Þá
var grátið og hlegið í senn og fagnað-
arfundir voru miklir. Þessi heimsókn
þeirra systkina var mér mjög dýr-
mæt.
Myndir frá síðustu árum leita á
huga minn. Ég er komin á heimili
Huldu og Pálma í Akraseli 6, tónlist-
in fyllir þar hvert rúm, þar sem Pálmi
situr við orgelið og leikur af fingrum
fram. Það kunni Hulda vel að meta.
Samverustundirnar með Huldu og
Fjólu í Akraselinu einkenndust af
glaðværð og kátínu. Oftar en ekki
var setið fram á rauða nótt og var
þá ekki spurt um tíma eða stund.
Efst í huga mínum er þakklæti til
Huldu fyrir allt það góða og allar
þær stundir, sem við áttum saman
í blíðu og stríðu í gegnum lífíð. Þeg-
ar móðir mín dó, reyndust Hulda og
Pálmi föður mínum góður stuðning-
ur. Það var ekki ósjaldan sem Hulda
frænka hringdi og bauð honum í
heimsókn og fékk ég þá oft að fylgja
með. Veit ég að faðir minn kunni
vel að meta þann vinarhug, sem lá
að baki og næmi fyrir þörfum hans,
er hann sjálfur stóð í miðjum sorgar-
ferli eftir andlát móður minnar.
Síðustu mánuðir hafa verið erfiðir.
Það var hart barist og ekki gefíst
upp fyrr en í fulla hnefana. Pálmi
lagði sitt af mörkum til að Huldu
gæti Iiðið sem best og studdi hana
i hvívetna. Það var afskaplega virð-
ingarvert að verða vitni að slíkri
umhyggju. Veit ég að fjölskylda
Huldu er honum ævinlega þakklát
fyrir hversu hann reyndist eiginkonu
sinni vel í öllum hennar veikindum.
Eins var með Fjólu. Hún var vak-
andi og sofandi yfír velferð sinnar
elskulegu tvíburasystur enda voru
þær tengdar óijúfanlegum böndum.
Er því missir þeirra sár og sorgin
mikil.
Jafnvel þótt ég fari um dimman dal.
óttast ég ekkert illt,
því að þú ert hjá mér,
sproti þinn og stafur. hugga mig.
Þú býrð mér borð
frammi fyrir fjendum mínum,
þú smyr höfuð mitt með olíu,
bikar minn er barmafullur.
Já, gæfa og náð fylgja mér
alla ævidaga mína,
og í húsi Drottins bý ég
langa ævi.
(Sálm. 23.)
Hulda átti góða hirðinn að, jafnvel
þótt hún færi um dimman dal, hirð-
inn sem lét sér annt um hana og
umvafði hana með kærleika sínum.
Hann vissi um alla þjáningu hennar
og með Hann sér við hlið gekk hún
í gegnum lífið og dauðann. Þannig
er svo gott að fá að kveðja Huldu
mína. Vitandi að hún hvílir í faðmi
góða hirðisins. Efst í huga mínum
er þakklæti til hennar fyrir allt það
góða sem hún var mér og mínum.
Elsku Pálmi, Fjóla, Björn og aðrir
ástvinir. Orð eru fátækleg á sorg-
arstundu. En góði hirðirinn gefur
stóra von, sem enginn annar getur
gefið. Hann er aldrei eins nálægur
og einmitt þegar sorgin knýr dyra
að hjörtum okkar. Guði séu þakkir
fyrir það. Með þeim orðum kveð ég
Huldu móðursystur mína. Megi hún
hvíla í friði. Bið ég góðan Guð að
gefa hinum dánu ró og þeim líkn sem
lifa.
Guðlaug Ragnarsdóttir.
Af eilifðar Ijósi bjarma ber,
sem brautina þungu greiðir.
Vort líf, sem svo stutt og stopult er,
það stefnir á æðri leiðir.
MINNINGAR
0g upphiminn fegri’ en augað sér
mót öllum oss faðminn breiðir.
(Einar Benediktsson.)
Langvinnu stríði er lokið. Hetjan
er fallin. Eftir standa ættingjar og
vinir, hnípnir og hljóðir.
Það hefur verið mikil lífsreynsla
að fylgjast með áralangri baráttu
Huldu Helgadóttur við illvígan sjúk-
dóm sem engu eirir. Margir forðast
með ýmsu móti að lifa lífínu í með-
byr og andstreymi þótt heilbrigðir
séu. Mikill viljastyrkur þessarar
myndarlegu konu, kjarkur hennar
og þrek höfðu smitandi áhrif. Minn-
ingarnar hrannast upp á kveðju-
stund. I huga okkar sjáum við stóra
blómakörfu við útidyr heimilis okkar
hjóna fyrir rúmum 20 árum. Á korti,
sem fylgdi, stóðu nöfnin Hulda,
Pálmi, Fjóla og Björn. Það tók okkur
nokkurn tíma að átta okkur á að
þetta voru tilvonandi nágrannar okk-
ar í Akraselinu. Það voru góðir
straumar sem fylgdu þessari blóma-
körfu. Henni fylgdu fyrirheit um þau
vinabönd sem bundið hafa heimili
okkar frá þeirri stundu.
Tvíburasystumar, Hulda og Fjóla,
þessar hávöxnu og glæsilegu konur
settu fljótt sterkan svip á mannlífið
í Akraselinu. Glaðværð þeirra og
hressileiki smitaði langt út yfír öll
lóðamörk.
Efst í huga okkar er þakklæti.
Þakklæti fyrir ánægjulegar stundir
í gleði og á erfiðum tímum. Við þökk-
um Huldu fyrir samfylgdina, þær
stundir með okkur þegar hún hlust-
aði og gaf góð ráð. Hún kunni flest-
um mönnum betur samræðulistina,
listina að kunna að tala og hlýða á,
hvort sem um var að ræða gaman-
mál eða alvarleg efni.
Það er og þakkarvert að hafa feng-
ið að sjá og heyra hið óeigingjarna
og nána samband Huldu og Fjólu.
Ævinlega skiptust þær á að styðja,
þiggja og veita, allt eftir þörfum og
getu hveiju sinni.
Orð fá vart lýst þeirri samúð sem
við höfum með fjölskyldu Huldu.
Söknuður og harmur Pálma er mik-
ill. Umhyggja hans og þolinmæði á
löngpim og erfíðum stundum er ein-
stök.
Megi gæfa og guðs blessun fylgja
Pálma, Fjólu og Birni. Við sendum
ennfremur öðrum ættingjum og ást-
vinum Huldu Helgadóttur innilegar
samúðarkveðjur.
Edda og Þorsteinn.
Elsku Hulda vinkona mín er dáin.
Erfíðu veikindastríði sem stóð í 23
ár er lokið. Sá vágestur sem krabba-
meinið er, lét hana svo sannarlega
vita af sér, en hún barðist hetjulega.
Oft héldum við að hún hefði sigrað
í baráttunni, en því miður var aldrei
um bata að ræða nema tímabundið.
Þann tíma nýtti Hulda eftir bestu
getu. Eftir því sem árin liðu, varð
styttra á milli stríða, en uppgjöf var
ekki til hjá Huldu. Hún gaf aldrei
upp vonina um að sigra í þessari
hörðu baráttu, bartsýnin réð ríkjum
á þeim bæ. Gleðin og hamingjan var
því mikil í hvert sinn er Hulda kom
heim af sjúkrahúsi eða þá að hún
var að enda í geislameðferð. Þá var
svo sannarlega ástæða til að fagna
og srax farið að tala um að gera
eitthvað skemmtilegt.
Við vorum búnar að ákveða hvað
við ætluðum að gera, þegar hún
kæmi heim, en það bíður þar til við
hittumst á ný.
Það er stórt skarð höggvið í Lóu-
klúbbinn því Hulda var sú sem alltaf
var til í allt og kátust allra þegar
eitthvað stóð til. Það var sama hvort
við ætluðum í sumarbústaðaferð,
utanlandsferð eða bara á veitinga-
hús. Alltaf fannst Huldu jafngaman,
það var mikil hlegið og margt talað.
Kannski gerði Hulda sér betur grein
fyrir en við hinar hvað tíminn er
dýrmætur.
Sorgin er mikil hjá okkur öllum
sem þekktum Huldu, en þó er hún
mest hjá Pálma. Það er huggun
harmi gegn, hvað Pálmi á fagrar
minningar um þá ást, vináttu og virð-
ingu sem þau sýndu hvort öðru. Ég
þekki engan mann sem reynst hefur
konu sinni jafnvel og Pálmi reyndist
Huldu í veikindurn hennar. Það var
allt svo sjálfsagt bara ef það gat
glatt Huldu og létt henni lífíð. .Oft
sagði Hulda við mig: „Ég veit ekki
hvernig ég færi að ef ég hefði ekki
hann Pálma minn, alltaf svona skap-
góðan og kátan.“ Undir þessi orð
geta allir tekið sem til þekktu.
Ég get ekki látið hjá líða að minn-
ast á Fjólu tvíburasystur Huldu, hún
var alltaf til staðar fyrir systur sína
hvort heldur að Hulda var heima eða
á spítala. Fjóla var boðin og búin að
létta undir og gera hvað sem var til
að gleðja Huldu. Nú er sorg, en þeg-
ar frá líður víkur sorgin fyrir gleð-
inni yfír öllu því sem þær áttu sam-
eiginlegt og gáfu hvor annarri i
gegnum lífíð. Samband Huldu og
Inga bróður hennar var einnig mjög
náið. Ingi var alltaf til staðar þegar
Hulda þurfti á honum að halda.
Þegar ég átti í erfiðleikum kom
best í ljós hvað góðir vinir eru mik-
ils virði. Þá sannaðist hvað Hulda
og Pálmi áttu mikið að gefa og vildu
allt fyrir mig gera. Það get ég seint
fullþakkað. Eftir að hafa kvatt Huldu
aðfaranótt 1. maí, fann ég hvað ég
var miklu fátækari. Sorgin helltist
yfír mig og ég spurði sjálfa mig:
Getur það verið að ég eigi aldrei
eftir að hitta Huldu aftur? Já, það
er staðreynd. Ég tók fram myndirnar
frá samverustundum okkar síðastlið-
in tuttugu ár og þegar andlit Huldu
birtist mér geislandi af gleði á hverri
mynd gat ég brosað í gegnum tárin.
Á þeirri stundu þakkaði ég fyrir að
Hulda hefur verið leyst undan þján-
ingunum sem voru svo þungbærar.
Elsku Pálmi, sorg þín er mikil,
sorgarský hvílir yfír Ákraseli 6 en
með hækkandi sól birtir til.
Ég og börnin sendum öllum að-
standendum okkar innilegustu sam-
úðarkveðjur.
Hanna Gísladóttir.
Ég kynntist Huldu þegar ég var
aðeins fímm ára gömul. Þá hafði hún
kynnst föður mínum stuttu áður. Það
var feimin stúlka sem var leidd inn
í stofu á Hverfisgötu lOOb. Þar fyrir
var fólkið hennar sem ég hitti þá í
fyrsta skipti og hef tengst síðan
góðum böndum. Eftir þetta urðu
ferðimar niður á Hverfísgötu margar
og oft gistum við systurnar, ég og
Ingibjörg Laufey, hjá þeim pabba og
Huldu og var þá gaman ekki síst þar
sem gestkvæmt var mjög hjá þeim
og þá gat verið gaman að sitja hjá
fullorðna fólkinu í eldhúsinu þar sem
alltaf var heitt á könnunni. Við fórum
öll saman í ferðir hér innanlands sem
utan og áttum saman ógleymanlegar
stundir því það var ákaflega gott að
Legsteinar Krossar Skildir
Maliroteypan kaplahraunib IJPT T Á Kf 220 HAFNARFJÖRÐUR IlullllA ill. SlMI 565 1022 FAX 565 1587
Sími 555-4477
✓
Utfararþjónusta
O 5 áQ
fPc rson u l cjj þjóti usta
Rúnar Geirmundsson
útfararstjóri
Snmir 567-0110 og 9«9- 3«63«
ferðast með Huldu, jafn skapgóð,
skipulögð og nærgætin sem hún var.
Tvær ferðir koma þó oftast í huga
minn þegar ég minnist þessara ferða
en það var ferðin upp í Jökulheima
og ferðin til New York sem við fórum
saman fyrir rúmum 20 árum. Um
svipað leyti fluttu pabbi og Hulda í
Akraselið en árið 1983 buðu þau
mér og Guðlaugi, manninum mínum,
að flytja til sín og þar bjuggum við
í þijú ár á meðan við eignuðumst
okkar fyrsta húsnæði. Þar áttum við
margar góðar stundir. í dag þegar
ég kveð hana Huldu streyma minn-
ingarnar um góða konu í gegnum
hugann, minningar sem munu ylja
manni um hjartarætur um ókomin ár.
Hulda bjó yfir ótrúlegum andleg-
um styrk sem sýndi sig best þegar
hún barðist í sínum veikindum en
þegar hlé varð á hjálpaði hún öðrum
og þar á meðal mér. Það er mér
ákaflega minnisstætt þegar sonur
minn fæddist og var mikið veikur.
Okkur hjónunum leið mjög illa og
þá var það hún Hulda sem mætti á
hveijum degi til mín og kenridi mér
að tala við Guð. Hún sagði eitthvað
á þá leið að þegar ég væri ein skyldi
ég bara loka augunum og spenna
greiparnar og tala upphátt við Guð
og segja honum allar mínar áhyggjur
og líðan. Hún sagði að ég skyldi
prófa þetta því það hefði hún svo
oft gert. Ég gerði eins og hún sagði
og það bar góðan árangur þá og nú.
Svona var Hulda, hún gaf sér alltaf
góðan tíma til að ræða málin og í
ótal skipti hringdi ég í hana til að
vita hvernig ég ætti nú að gera hitt
og þetta því myndarlegri húsmóður
er vart hægt að hugsa sér.
Hennar verður sárt saknað nú
þegar hún er farin frá okkur líkt og
við söknum Ingibjargar systur sem
við misstum fyrir sjö árum. Ég, Gulli
og bömin okkar Pálmi og Ingibjörg
þökkum allar stundirnar sem við átt-
um með ömmu Huldu, eins og böm-
in mín kölluðu hana ávallt. Hún mun
alltaf eiga fastan stað í hjörtum
þeirra enda gaf hún þeim iðulega
góðan tíma hvað svo sem það var
sem þau vildu ræða við ömmu sína.
Við þökkum fyrir árin sem við áttum
með Huldu. Blessuð sé minning
hennar.
Sigríður Ósk Pálmadóttir.
• Fleiri minningargreinar um
Huldu Helgadóttur bíða birtingar
og munu birtast í blaðinu næstu
dagn.
yandaðír legsteinar
Varanleg minning
BAUTASTEINN
Brautarholti 3. 105 Reykjavík
Sími: 91-621393
J