Morgunblaðið - 03.06.1995, Blaðsíða 31
MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
LAUGARDAGUR 3. JÚNÍ 1995 31
;
i
i
i
s
3
i
9
i
I
I
I
i
I
j
I
Í
1
<
i
4
I
<J
4
<1
d
-f
+ Jón Sigurðsson
fæddist i
Reykjavík 9. októ-
ber 1973. Hann lést
í Vík í Mýrdal 27.
maí sl. Foreldrar
hans voru Sigurður
Ævar Harðarson
og Helga Elsa Her-
mannsdóttir.
Systkini hans eru:
1) Björn, f. 6.6.
1969. Dóttir hans
er Natalía, f. 29.1.
1993. 2) Ragnheið-
ur, f. 16.11. 1974.
Unnusti ^hennar er
Hlynur Örn Sigurðsson.
Jón verður jarðsunginn frá
Víkurkirkju í Mýrdal í dag og
hefst athöfnin kl. 16.00.
HANN frændi minn, Jónsi eins og
hann var kallaður, er nú dáinn. Það
eru ýmsar tilfinningar sem koma
upp hjá okkur sem þekktum hann
en sterkust er sorgin. Við eigum
erfitt með að trúa því að hann Jónsi
sé ekki á meðal okkar lengur og
um leið og við reynum að skilja
af hveiju, þá rifjast upp allar minn-
ingarnar um hann. Fyrstu minning-
amar mínar um hann eru frá því
við vorum litlir krakkar að leik í
Vík. Ég man að mér fannst alltaf
svo gaman og gott að koma til fjöl-
skyldu Jóns og hvað þau öll tóku
vel á móti manni. Jón átti eldri
bróður, Bjöm, og yngri systir,
Ragnheiði, og vomm við oft að
bralla eitthvað öll saman. Jón var
kraftmikill og oft hugmyndaríkur
krakki og gaf manni mikið. Hann
gat verið ákafur að sýna borgar-
baminu, frænku sinni, dýralífið og
náttúrana í Vík, allt frá Hjallarofí
suður að sjó. Þó Jónsi hafí oft ver-
ið fjörugur þá fannst honum gaman
ef lesnar vora bækur, sérstaklega
ef „Lákasögur" voru lesnar. Síðar
meir komu listrænir hæfileikar
Jóns fram og man ég eftir því hvað
hann gat gert fallegar og skemmti-
legar myndir. Eftir því sem við
urðum eldri þeim mun meir fjar-
lægðumst við, rétt eins og gengur
og gerist. Ég hafði þó alltaf gaman
af því að fylgjast með honum og
sjá hann vaxa úr grasi. Sjá hvernig
litli prakkarinn, hann Jónsi, varð
að sérstaklega myndarlegum
manni. Síðast þegar ég hitti hann
á ættarmóti spurði ég hann hvern-
ig stæði á því að hann yrði ávallt
myndarlegri í hvert skipti sem við
hittumst. Hann brosti bara hæ-
verskur og roðnaði lítið eitt. Mér
er það sérstaklega minnisstætt
hvað hann var alltaf góður og nota-
legur við langömmu okkar og hvað
hún „langa“ mat það mikils. Það
tekur mig sárt að hafa ekki kynnst
honum betur sem fullorðnum en
þakka þó mikið fyrir þær stundir
sem ég átti með honum sem barni
og era þær mér dýrmætar.
Elsku Helga, Ævar, Bjössi,
Ragnheiður, Bagga og aðrir að-
standendur, mér þykir það sárt að
geta ekki verið nær ykkur á þess-
ari erfiðu stundu en ég hugsa mik-
ið til ykkar og vona að þið finnið
bæði innri styrk og styrk meðal
hvers annars. Þó Jónsi sé ekki leng-
ur hjá ykkur þá mun minning hans
ætíð lifa með okkur.
Jóna Rut Guðmundsdóttir,
Atlanta, USA.
Þú kvaddir brosandi, vinur í Víðihvammi,
þegar vorblærinn glaður hló,
söðlaðir kátur fák þinn, og frelsið
fagnandi í hug þér bjó.
Horfinn ertu yfir hafið mikla,
nú er heitasta óskin til þín
að Guð þig beri í birtu og hlýju
beina leið heim til sín.
(Brynja Bjamadóttir.)
„Nei, ekki Jónsi!“ var það fyrsta
sem ég hugsaði þegar ég fékk frétt-
imar um að minn kæri
vinur og félagi væri
dáinn.
Alltaf, rétt áður en
ég fer að sofa á kvöld-
in, hugsa ég með mér
að þetta sé ekki satt
og ég vakni á morgun
við það að Jónsi standi
á tröppunum og sé að
bjóða mér á rúntinn.
Það var svo gott að
tala við Jónsa enda var
margt spjallað og
spekúlerað þegar við
voram á rúntinum. Við
rökræddum um lífíð og
tilverana eða við töluðum um hvað
okkur langaði að gera í framtíð-
inni. Hans aðaláhugamál vorajepp-
ar og svo var hann algjör galdra-
maður í höndunum. Hann var alltaf
að sýna mér nýjustu myndimar
sínar sem hann hafði teiknað eða
eitthvað sem hann var að smíða
þá stundina. „Sólborg, leyfðu mér
nú að teikna þig,“ sagði hann ein-
hvem tímann en það varð ein-
hverra hluta vegna ekkert úr því.
Það leynist víða í Víkinni eitthvað
eftir hann. Hann smíðaði og málaði
víking sem bendir á skilti fyrir
framan Víkurpijón hf. Og það era
að minnsta kosti tvær lopapeysur
sem Víkurpijón framleiðir sem
hann teiknaði munstrið á. Hann
var sem sagt listamaður af lífi og
sál og það var það sem hann lang-
aði að leggja fyrir sig. Svo var
hann svo mikill jeppakall. Oftast
nær þegar maður kom í heimsókn
var mér sagt að leita að honum
niðri í bflskúr og það stóð heima.
Maður opnaði dymar og þá stóðu
tvær lappir út undan bílnum. Þá
settist ég niður og spurði kurteis-
lega hvort ég gæti eitthvað hjálp-
að. Þetta var hálfgerður brandari
okkar á milli því að einhvem tím-
ann leyfði hann mér að hjálpa sér.
Nú, ég hafði auðvitað klúðrað því
svo að hann hafði enga trú á mér
í bflaviðgerðum. En hann fór oft
með mig í torfærar annaðhvort
niður í fjöra eða upp á fjall í snjó.
Stundum fékk ég að keyra en það
endaði oftast á því að hann þurfti
að losa bílinn úr snjó- eða sand-
skafli. Þess á milli gátum við legið
heilu og hálfu nætumar og glápt
á video. Og nú spyr maður sjálfan
sig, með hverjum á ég að fara á
rúntinn núna eða horfa á video?
Elsku Ævar, Helga, Bjössi,
Ragnheiður og Bagga, megi Guð
styrkja ykkur í sorginni. Við eigum
þó allar minningarnar um góðan
dreng til að ylja okkur við.
Sólborg.
Hver minning dýimæt peria að liðnum lífsins degi
hin ljúfú og hljóðu kynni af alhug þakka hér,
þinn kærleikur í verid var gjöf, sem gieymist eigi
og gæfa var það öllum, er fengu að kynnast þér.
(Ingibjörg Sig.)
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(V. Briem.)
Þú ert farinn en minningin um
góðan dreng lifir í hjarta okkar.
Kæri vinur, takk fyrir allt og
Guð veri með þér.
Unnur Björk Garðarsdóttir.
Mig langar að minnast í örfáum
orðum Jónsa, bekkjarféiaga míns
og vinar. Jón var hluti af vinahópn-
um í Vík, einn af þeim sem auðg-
uðu unglingsárin. Hans heimili var
okkar heimili, þangað vora vinir
hans ávallt velkomnir. Þær vora
líka ófáar stundirnar sem við áttum
vinimir heima hjá Jónsa og Ragn-
heiði. Það var glatt á hjalla við eld-
húsborðið, ýmislegt spjallað og
brallað og allir nutu góðs af nýj-
asta bakkelsinu hennar Helgu Elsu.
Eftir 9. bekk fór samverustundun-
um við Jónsa fækkandi. Við vinim-
ir fóram að takast á við mismun-
andi hluti á mismunandi stöðum
eins og gengur og gerist. En þótt
við hittumst ekki jafn oft þá voru
endurfundirnir bara því að ánægju-
legri. Vináttuböndin sem tengja
æskuvinina era sterk og Jónsi minn
var einn sem ég tengdist slíkum
böndum.
Ég hitti Jónsa á förnum vegi
núna fyrir stuttu. Við tókum að
sjálfsögðu tal saman og þar var
hann kominn, sami góði félaginn.
Rólegur og yfirvegaður og tilbúinn
að slá á létta strehgi og hlæja að
kjánalátunum í mér eins og hann
var vanur. Við töluðum um að hóa
saman gömlu vinunum og fagna
endurfundunum vel og rækilega.
Þegar ég kvaddi þig þann daginn
grunaði mig ekki að þú hefðir sent
mér þitt síðasta bros.
Þú ert nú horfinn frá okkur, vin-
ur. Orð fá engu um það breytt.
Við söknum þín og hefðum svo
gjaman viljað eiga þig lengur en
eram þakklát fyrir fallegu minning-
arnar sem þú skilur eftir hjá okk-
ur. Ég kveð þig nú í von um að
þú hafír höndlað hamingjuna hin-
um megin, Jónsi minn, og verðir
alltaf sami góði drengurinn.
Man ég æskuárin,
yndisbros og tárin,
gleði og sviða sárin,
sól og daga langa.
vinarhönd á vanga.
(Stefán frá Hvítadal.)
Elsku Helga, Ævar, Bagga,
Ragnheiður og Bjössi. Guð blessi
ykkur og græði sárin.
Sigrún Tómasdóttir.
„Allt er í heiminum hverfult"
orti Jónas forðum. Þessi orð komu
upp í hugann við fráfall vinar okk-
ar, Jóns Sigurðssonar í Vík, sem
nú hefur skyndilega verið kallaður
burt úr þessum heimi aðeins 21 árs
gamall. Fréttin um lát hans kom
eins og ísköld vatnsgusa fyrir þá
sem hann þekktu en þeir era marg-
ir, vinir, kunningjar og hinn stóri
frændgarður. Við lát hans hafa að
engu orðið þær vonir sem bundnar
voru við framtíð hans.
Mannshugurinn og sálarlífíð eru
flókin fyrirbæri. Þrátt fyrir glaðlegt
viðmót virðist hann hafa háð erfiða
innri baráttu og ekki tekist að leysa
þau vandamál sem honum hefur
fundist að sér steðja þrátt fyrir
stuðning foreldra, systkina og
ömmu.
Hann ólst upp á stóra heimili
þar sem vora Björn langafí hans,
Snjófríður langamma, Sigurbjörg
amma, foreldramir Helga Elsa og
Sigurður Ævar og systkinin Bjöm
og Ragnheiður. Allir sem til þekktu
vissu hve náið samband var á milli
þeirra allra, glaðværðin ríkti,
snyrtimennska og gestrisni alkunn.
Þegar hann óx úr grasi komu
fljótt í ljós hæfileikar hans sem
teiknara og handlaginn var hann
með afbrigðum eins og hann átti
kyn til í báðar ættir. Hann hóf nám
í trésmíði en náði ekki að ljúka því
áður en hann lést. Þannig var hann
rétt að hefja lífsstarfíð svo að hon-
um gafst ekki að fullu tækifæri til
að sýna hvað í honum bjó.
Við höfum þekkt hann frá því
hann var bam og fylgst með þroska
hans eftir því sem árin liðu. Hann
var ættð glaðvær og tók okkur fagn-
andi þegar við komum austur en
við eram næstu nágrannar foreldra
hans og ættmenna í Sandpiýði.
Missir foreldra og annarra ást-
vina er mikill þegar ungur og efni-
legur piltur hverfur svo skyndilega
úr heimi hér. Það sem er þó til
huggunar eru minningar sem
tengjast þessum góða dreng. Fá-
tækleg kveðjuorð mega síns lítils.
Samt sem áður virðist mér nokkra
huggun megi sækja í hið fagra og
ljúfsára tregaljóð Tómasar Guð-
mundssonar um Jón Thoroddsen
sem lést ungur. Ljóðið hefst í
JON
SIG URÐSSON
myrkri sorgar og trega en smám
saman færist yfir birta og fegurð.
Þriðja erindi ljóðsins er svo:
En meðan árin þreyta hjörtu hinna,
sem horfðu eftir þér í sárum trega,
þá blómgast enn, og blómgast ævinlega,
þitt bjarta vor í hugum vina þinna.
Blessuð sé minning Jóns Sigurð-
sonar. Við færum foreldrum hans,
systkinum og ömmu innilegar sam-
úðarkveðjur.
Ólafur Jónsson og fjölskylda.
Þó að flestum okkar fínnist
dauðinn sjálfsagður hlutur þá er
það alltaf jafn sorglegt þegar ungt
fólk deyr í blóma lífsins.
Mig langar með þessum fátæk-
legu orðum að minnast Jónsa vinar
míns og bróður æskuvinkonu
minnar sem dó svo langt fyrir ald-
ur fram.
Jónsi var alveg frábær félagi og
hann var einn af þeim sem alltaf
var gaman að hitta. Hann var frek-
ar alvöragefinn en samt alveg ein-
staklega fyndinn og orðheppinn og
hann gat alltaf fengið mann til að
hlægja.
Jónsi var að læra trésmíði og
það átti vel við hann því hann var
mjög laginn í höndunum og allt sem
hann gerði var svo vandað og vel
gert, það sanna nú best teikning-
amar hans og hlutimir sem hann
smíðaði.
Góðvildina vantaði ekki í Jónsa.
Hann var mjög hjálpsamur og vildi
allt fyrir mann gera. Ég minnist
þess sérstaklega að í fyrra sumar
bað ég hann um að pússa fyrir
mig gamla borðplötu en hann tók
sig til og mætti heim til mín stuttu
seinna með nýtt borð sem hann
hafði smíðað.
Elsku Jónsi, ég vildi að þú hefð-
ir viljað leyfa okkur að kynnast þér
betur en hjartað á sín rök sem
skynsemin skilur ekki. Róðurinn
var þungur en eftir sitjum við hin
og söknum þín og minnumst allra
góðu stundanna með þér .Stórt
skarð hefur verið höggvið í litla
vinahópinn okkar í Vík sem verður
aldrei fyllt.
Elsku Bagga, Ævar, Helga Elsa,
Bjössi, Ragnheiður mín og Hlynur.
Ég votta ykkur mína innilegustu
samúð á þessum sorgarstundum,
missir ykkar er mikill. En munið
að öll él birtir upp um síðir.
Framtíð
Ferð þín er hafin.
Fjarlægist heimatún.
Nú fylgir þú vötnum
sem falla til nýrra staða
og sjónhringir nýir
sindra þér fyrir augum.
En alnýjum degi
fær þú aldrei kynnst.
í lind reynslunnar
fellur ljós hverrar stundar
og birtist þar
slungið blikandi speglun
alls þess er áður var.
(Hannes Pétursson.)
Sigurborg Kristinsdóttir.
Það var erfitt að trúa þeirri fregn
að hann Jónsi „uppi í bæ“ væri
dáinn. Okkur sem eftir stöndum
þykir það ósanngjarnt að svo ungur
maður í blóma lífsins, sé kallaður
burt úr þessum jarðneska heimi
svona fljótt. Með þessum fátæklegu
orðum viljum við kveðja hann
frænda okkar og vin.
Jónsi átti svo margt eftir ógert
af því sem hann dreymdi um. Hann
átti eftir að þroska með sér og jafn-
framt vinna úr listrænum hæfileik-
um sínum sem hann hafði svo mik-
ið af. Sama var hvort hann tók ‘sér
í hönd blýant tit að teikna, smíða-
eða viðgerðaráhöld til að vinna með
eða áhöld til útskurðar, ætfð var
útkoman fallegt handbragð og
listaverk. Hann var einn vetur í
Myndlistaskóla Reykjavíkur og síð-
an á listabraut við Fjölbrautaskól-
ann í Breiðholti. Það er of oft ein-
kenni skóla að vilja móta einstakl-
inginn, þegar það á alls ekki við,
í stað þess að þroska það besta
með honum og kannski varð því
skólavistin í listinni ekki lengi. Of-
arlega var þó í huga hans að læra
enn frekar eitthvað sem tengdist
myndlist á einn hátt eða annan.
Minningin um glaðlegan og góð-
an dreng, eins og hann var ætíð
þegar við hittum hann, mun lifa
með okkur. Það er huggun harmi
gegn, að hann er kominn til
langömmu og langafa. Við sem
eldri erum minnumst þess er hann
sat tímunum saman hjá henni löngu
sinni, eins og hann kallaði hana,
og spjallaði. Hún mun öragglega
taka hann aftur í fangið og taka
upp talið þar sem frá var horfið.
Rafn og Reynir Ingi þakka þér,
Jónsi, allar ánægjulegu samveru-
stundirnar og vinarþel í þeirra garð. -*
Kata og Geiri og aðstandendur
þeirra þakka þér samfylgdina og
biðja þér Guðs blessunar.
Á burtu með söngvunum sál min líður
um sundin blá ...
í líðandi niðið vorblárra vatna
vaggaðu, húmnótt, sorg minni og þrá -
Lát hægan dijúpa af dularhönd þinni
draumveig á syrgjandans brá.
(Tómas Guðmundsson.)
Elsku Ævar, Helga, amma
Bagga, Bjössi, Natalía, Ragnheiður
og Hlynur, Guð styrki ykkur öll á
erfiðri stundu.
Arni, Lína, Rafn,
Reynir Ingi og Róbert. - -
Nú er minn kærasti vinur fallinn
í valinn. Eftir sitja margar góðar
minningar úr Víkinni sem við Jónas
áttum saman. Þegar ég fluttist til
Reykjavíkur urðu rætumar eftir
fyrir austan. Við hvert færi sem
gafst fór ég til Víkur og var það
ekki síst til þess að hitta Jónsa vin
minn. Þegar þangað var komið fór
maður strax uppí bæ til Jónsa og
voram við saman nánast öllum .
stundum þangað til ég fór aftur tif
Reykjavíkur.
Það er mér minnisstætt eitt vor-
ið er ég kom heim frá Bandaríkjun-
um. Þá hafði ég ekki sofið í heilan
sólarhring og það var morgunn
þegar við komum til Reykjavíkur.
Ég hlakkaði svo mikið til að hitta
Jónsa að ég var kominn til Víkur
seinna um daginn og fóram við
félagamir síðan að tína egg og
vorum að því fram eftir nóttu.
Hann naut þess að vera í fallegri
náttúranni í Víkinni.
Jónsi sem var ákaflega ljúfur,
myndarlegur og glaðvær drengur
og hafði mikið yndi af dýram.
Honum fannst þægilegt að sitja
með kettina sína sem hann kallaði
Kisu og Kött og stijúka þeim. Síð-
ustu mánuðum ævinnar eyddi hann
síðan með kærkomnum hvolpi sem
heitir Neró. Þegar ég sá Neró eftir
lát Jónsa fannst mér sem hluti af
honum væri ennþá meðal okkar.
Jónsi var ákaflega laginn í hönd-
unum. Hann teiknaði einstaklega
vel og þegar hann var með Huldu
í Myndlistarskóla Reykjavíkur
teiknaði hann allt að því tvöfalt á
við aðra því að hann var ekki lengi
að afgreiða hlutina þegar hann var
byijaður á þeim. Einnig era til fjöl-
margir hlutir sem hann smíðaði og
eru hrein listasmíð. í bflskúmum
uppí bæ var hann líka á heima^
velli. Þar var Jónsi ailtaf með eitt-
hvað verkefni í gangi. Áhugamálin
hans voru nokkur en þó var listin,
smíði, bílar og veiði alltaf ofarlega.
Jónsi hafði alltaf tíma fyrir vini
sína og var ávallt tilbúinn að hlusta
ef manni lá eitthvað á hjarta. Þó
að við höfum ekki hist eins oft á
síðastliðnum áram eins og ég hefði
viljað var Jónsi mér alltaf mjög
kær. Við Hulda munum sárlega
sakna vinar okkar og megi góður
guð styrkja og vernda Ævar,
Helgu, Bjössa, Ragnheiði og Böggu
í gegnum þennan erfíða tíma.
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama,
En orðstír
deyr aldregi
hveim er sér góðan getur.
(Hávamál.) .
Rúnar og Hulda.