Morgunblaðið - 03.06.1995, Blaðsíða 32

32 LAUGARDAGUR 3. JÚNÍ 1995
MINNIIMGAR
MORGUNBLAÐIÐ
GESTUR MAGNUS
GAMALÍELSSON
+ Gestur Magnús
Gamalíelsson
fæddist að Forsæti í
Villingaholtshreppi
2. júní 1910. Hann
Iést á Sólvangi 17.
maí síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
Helga Vigfúsdóttir
úr Biskupstungum og
Gamalíel Gestsson
frá Forsæti.
Eftirlifandi eigin-
kona Gests er Jóna
Guðmundsdóttir frá
Gerðum í Garði, hún
dvelst nú á Sólvangi.
Þau eignuðust tvö börn: 1)
Erlu Guðrúnu, f. 1948 d. 1992.
Eftirlifandi eiginmaður hennar
er Ármann Eiríksson. Börn
þeirra eru Jón Gestur, sem
kvæntur er Ástu Birnu Ingólfs-
dóttur frá Innri-
Kleif í Breiðdal og
eiga þau nýfædda
dóttur; Steinunn
Eir, sem á dóttur-
ina Ölfu Karítas
Stefánsdóttur; og
Hermann. Soninn
Gamalíel, f. 1952,
misstu þau
skömmu eftir fæð-
ingu.
Gestur var
húsasmíðameist-
ari og starfaði að
iðn sinni í mörg
ár. Árið 1955 hóf
hann störf í þágu Hafnarfjarð-
arbæjar sem kirkjugarðsvörður
fram til ársins 1978 en bókhald
garðsins annaðist hann til 1981.
Útför Gests hefur farið fram
í kyrrþey að hans eigin ósk.
GESTUR er dáinn, horfinn til nýrra
heimkynna, heimkynna Guðs, dótt-
ur sinnar og sonar, genginna ætt-
menna og ástvina, Guð gefí þeim
fagran endurfundinn.
Eftir skamma sjúkralegu kvaddi
hann þennan heim þjáður og lúinn
- eftir langt og stundum slítandi
dagsverk. Vetur konungur hafði
slakað á kló sinni fyrir náðargeisl-
um sólar og sumars, grængresið
gægðist uppúr sinunni, farfuglar
voru sestir að í mónum og endurn-
ar syntu á læknum við Hörðuvelli,
gömul kempa var hnigin í valinn.
Þegar sól stóð í hádegisstað mið-
vikudagsins 17. s.m. var líf hennar
fullkomnað. Hann er farinn, sögu-
maðurinn góði með allan sinn fróð-
leik. Engan hef ég fyrir hitt um
j dagana sem kunni sögu Hafnar-
íjarðar, sögu manna og málefna
með jafn sérstökum hætti og hann.
Frásagnargleðin og leikhæfíleikar
hans í góðra vina hópi voru einstak-
ir. Oft var hann beðinn að miðla
af þessum fróðleik sínum fyrir út-
gefendur hafnfírskra blaða og rita.
Það sagði engin Gesti að segja sér
hlutina, þeir urðu bara að koma.
Ákveðin hlédrægni hans, lítillæti
og sérstök skapgerð komu í veg
fyrir að miklar ritsmíðar og heim-
ildaskrár yrðu til úr minnishirslum
hans og er það miður að ekki
ávannst að festa neitt teljandi á
blað af því sem hann kunni og sagði
okkur fáeinum útvöldum og gæf-
unnar njótandi.
Gestur var öðlingur, einstakur
persónuleiki, góður tengdafaðir og
ómetanlegur afí bamanna okkar
Erlu. Hann var sannur aðdáandi
séra Friðriks Friðrikssonar og helg-
aði sig hugsjón hans varðandi kristi-
legt starf fyrir ungt fólk, störfum
fyrir KFUM og KFUK.og sumar-
búðunum í Kaldárseli. Hann var
einlægur í sinni kristnu trú og þjón-
aði ötullega m.a. á sönglofti Hafn-
aifyarðarkirkju um margra ára
skeið með sinni björtu, hljómmiklu
tenórröd. Aldrei sagði hann ljótt
nema í mestalagi „ansvíllinn",
hvaðan svo sem það var nú fengið.
Hann lætur eftir sig ágæta eigin-
konu, frú Jónu Guðmundsdóttur sem
fylgt hefur honum í blíðu og stríðu
síðán þau giftu sig og hófu búskap
í Hafnarfírði árið 1942. Hún hefur
átt við veikindi að stríða um árabil
og má nú sjá á bak góðum dreng,
tryggum eigninmanni og vini. Eigin-
kona mín og einkadóttir þeirra
hjóna, Erla Guðrún dó úr krabba-
meini í júní 1992, aðeins 43 ára.
Fráfall hennar á besta aldri var
okkur þungbært áfall og víst má
fullyrða að líf aldraðra foreldra hafí
færst í dekkri búning frá þeim degi
og lífsneistinn daprast til muna.
Ég vil votta Gesti mínar innileg-
ustu þakkir og dýpstu virðingu fyr-
ir þá mannkosti sem hann hafði til
að bera. Einkum vil ég þakka hon-
um þá gæsku og kærleika sem
börnin mín Jón Gestur, Steinunn
Eir og Hermann urðu aðnjótandi í
svo ríku mæli í nærveru hans og
Jónu. Bömin eiga það sameiginlegt
að hafa notið afa, sem alltaf hafði
tíma fyrir þau, fróðleiks- og sögu-
fúsan, ræðandi við þau sem full-
orðnar manneskjur af stakri nær-
gætni og einlægni.
Á Vitastíginn þótti þeim gott að
koma, alltaf eitthvð gott til í „gogg-
inn“, spilastokkur innan seilingar
og dagurinn rann inní nóttina og
hugtakið tími var ekki til. Það var
spilað, spjallað og sagðar sögur,
sungið og farið í ökuferð um miðja
nótt. Það var sérstakt að sitja í bíl
með afa, inngjafirnar þegar hann
var að hita upp voru einstaklega
kröftugar og hávaðasamar og
sýndu glögglega skapgerð hans og
einarðan vilja, sjálfsagt var athæfí
þetta ekki öllum að skapi.
Svo fóru nefnilega ekki margir
framúr honum eftir að hann komst
á skrið. Amma tryggði sig með
föstu handtaki í snagann í loftinu
strax í upphafí ferðar og sagði ekki
orð meðan afí ók og söng. Hann
þurfti mikið olnbogarými við stýrið.
Það sópaði af þessum manni.
Það var einstök gæfa að kynnast
Gesti Magnúsi Gamalíelssyni. Hann
var einstakur tilfinningamaður,
fastur fyrir, hreinskiptinn og göfug-
lyndur. Hann var einn þessara
manna sem undi sæll við það hlut-
skipti sem hann hafði köllun til.
Bar lítið úr býtum fjárhagslega en
uppskar ríkulega í hjarta sínu í
þjónustu við Guð og gæsku til sinna
nánustu.
Hafðu hjartans þökk fyrir tilvist
þína og hlutverk. Góður Guð blessi
minninguna um góðan dreng og
verkin í þágu kærleikans.
Ármann Eiríksson.
Nú er hann afí Gestur fallinn frá
og hér sit ég með penna í hönd og
læt hugann reika aftur í tímann,
eins langt aftur og ég man.
Af nógu er að taka hvað ljúfar
minningar snertir, því við flestar
gleðistundir sem í hugann koma frá
minni fortíð, voru amma og afí
nálæg.
Ég mun minnast afa sem mikil-
mennis, ákveðinn og staðfastur var
hann ef svo bar undir, trúaður og
einstaklega barngóður. Hann kunni
ógrynnin öll af sögum og var gædd-
ur einstökum hæfíleika til að segja
þær, svo sem sögur af gömlu stjóm-
málamönnunum, Jónasi frá Hriflu,
Bjama Ben o.fl. og fylgdu þá gjarn-
an með í sögunum taktar og önnur
persónueinkenni viðkomandi
manns.
Eins kunni hann heilu sálma- og
ljóðabækurnar utan að og ég hef
ekki verið meira en svona þriggja
ára gamall þegar ég fyrst man eft-
ir okkur afa er við sátum í eldhús-
inu, báðir með kaffí í bollum og
hann að segja mér sögur af ýmsum
toga, fara með ljóð eða syngja
sálma, en hann hafði virkilega fal-
lega tenórrödd sem nýttist honum
vel á lífsleiðinni því hann hafði ein-
staklega gaman af að syngja og
var vel lagviss. Hvað mig snerti var
alltaf komið fram við mig sem full-
orðinn mann á hans bæ svo sumum
þótti nóg um, því mér skilst að ég
hafí fengið nokkuð fullorðinslegt
og gamaldags málfar sem fólki
þótti ekki passa við svo ungann
snáða.
Afi var trúaður maður og byijaði
snemma að lesa fyrir mig biblíusög-
ur og kenna mér eitt og annað sem
trúnni tengist, einmitt „kenna mér“,
afi kenndi mér svo margt, hann var
hafsjór af fróðleik á svo mörgum
sivðum og að því bý ég enn í dag.
Ég man að hann sótti mig á barna-
heimilið á miðjum dögum til að leyfa
mér að vera með sér uppi í kirkju-
garði þar sem hann starfaði til
íjölda ára. Þær stundir eru yndis-
legar í minningunni, að vera bara
lítill drengur en samt einn af körlun-
um að mér fannst, afí og Ingólfur
Jónsson (Ingi sótari), það voru sko
fyrirmyndirnar, svona skyldi ég
verða þegar ég yrði stór.
Seinni ár voru svo mjaðmirnar
að hijá afa sem kannski er ekki
skrítið eftir að hafa tekið allar þær
grafir sem hann tók um dagana
með stunguskóflu að vopni, tvo
metra niður í hvert skipti. Fór hann
í þijár aðgerðir sem heppnuðust
vel, en núna síðasta ár fór þetta
t
Maðurinn minn,
HERBERT EYJÓLFSSON,
Valiargötu 9,
Keflavík,
andaðist í Landspftalanum fimmtudag-
inn 25. maí.
Útförin hefur farið fram í kyrrþey.
Ástríður Sigurðardóttir
og ástvinir.
Hugheilar þakkir til allra þeirra, serp sýndu okkur samúð og vinar-
hug við andlát og útför móður okkar, tengdamóður, ömmu og
langömmu,
ÞÓRDÍSAR BJARGAR JAKOBSDÓTTUR,
Spítalavegi 9,
Akureyri.
Jakobina Kjartansdóttir, Valdimar Brynjólfsson,
ÓlafurTr. Kjartansson, Þorbjörg Ingvadóttir,
barnabörn og barnabarnabarn.
t
Elskulegur sonur minn, eiginmaður, faðir, þróðir og mágur,
PÉTUR EIÐSSON
frá Snotrunesi,
Borgarfirði-eystri,
verður jarðsunginn frá Bakkagerðiskirkju í dag, laugardaginn
3. júní, kl. 14.00.
Margrét Halldórsdóttir,
Oddný Vestmann,
Guðmundur Pétursson, Rikey Kristjánsdóttir,
Gróa Eiðsdóttir, Júlíus Snorrason,
Halldór Ármann Eiðsson,
Hulda Eiðsdóttir, Hjörleifur Gunnlaugsson,
Eygló Eiðsdóttir, Knútur Hafsteinsson,
Njáll Eiðsson, Sigrún Viktorsdóttir,
Egill Eiðsson, Fjóla H. Ólafsdóttir.
t
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og hlýhug við andlát og
minningarathöfn ástkœrrar dóttur okkar, systur og mágkonu,
STEFANÍU INGUNNAR JÓHANNESDÓTTUR DONEGAN.
Hulda Magnúsdóttir, Jóhannes Bjarnason,
Guðmunda H. Jóhannesdóttir,
Bjarni M. Jóhannesson, Herdfs Guðjónsdóttir.
t
Einlægar þakkir til allra þeirra, sem sýndu samúð og hlýhug við
andlát og útför
frú SVÖVU FELLS.
Fyrir hönd vandamanna,
Ingvi Rafn Jóhannsson.
t
Þökkum auðsýnda samúð og hlýhug við andlát og útför
KRISTJÁNS S. ARNGRÍMSSONAR,
hjúkrunarheimilinu Skjóli,
áður Breiðagerði 10,
Reykjavik.
Börn, tengdabörn og barnabörn.
að taka sig upp aftur og var hann
kominn á Sólvang til að bíða eftir
aðgerð er örlögin gripu í taumana.
Afí hefði orðið 85 ára núna í
júní og er það hár aldur. Fyrir það
getur maður þakkað að fá að njóta
samvista við hann svo lengi. Segja
má að hann hafi verið búinn að ljúka
sínu dagsverki. Engu að síður er
söknuðurinn sár, en þetta er lífsins
gangur.
Minningarnar af Vitastígnum hjá
ömmu og afa hafa yfir sér svolítið
sérstakan blæ, „maður mátti allt“,
um helgar þegar ég fékk að sofa
hjá ömmu og afa, sem var ansi
oft, þá var sko horft á sjónvarpið
þar til dagskráin var tæmd, svo var
farið á rúntinn með litla snáðann,
og að því loknu var svo spilaður
manni, en þá var oftast komin há-
nótt. Ékki man ég til þess að afi
hafí nokkurn tíma byrst sig við mig
eða skammað, þvert á móti var
hann alltaf hrifinn af því sem ég
gerði, tók þátt í gleði minni eða
studdi við bakið á mér ef illa fór.
Ég vissi að afa væri ekki bjóðandi
nokkur óþekkt eða fíflagangur. Það
var virðingin sem ég bar fyrir hon-
um og mér fannst hann öllum æðri
og ef „afi sagði það“ þá var það
þannig.
Sá tími sem ég hef varið með
ömmu og afa, sem er ansi stór hluti
af minni ævi, er mér ómetanlegur,
tími sem mun vera mér gott vega-
nesti um ókomin ár.
Ég kveð þig afí með söknuði en
hins vegar er það huggun harmi
gegn að þú dvelur nú í faðmi fjöl-
skyldunnar handan móðunnar
miklu og ég veit að þú vakir yfír
litlu dóttur okkar sem þú náðir
ekki að sjá, þar sem hún sefur í
litla rúminu sem þú smíðaðir.
Ég bið Guð að blessa ömmu Jónu
og veita henni styrk sem og okkur
hinum sem syrgjum.
- Hafðu þökk fyrir allt og allt,
hvíl þú í fírði og Guð veri sálu þinni
náðugur.
Jón Gestur Ármannsson.
Nú er elsku afi Gestur dáinn.
Það hvarlaði ekki að mér daginn
sem við mægðurnar fluttum til
Danmerkur í júní á síðasta ári, að
ég ætti ekki eftir að hitta afa á
ný. Hann stóð svo hress og kátur
á hlaðinu er við vorum að kveðj-
ast, tyllti sér á tá og trallaði eins
og hann gerði svo oft, óskaði okk-
ur góðrar ferðar og veifaði svo
skælbrosandi til okkar um leið og
við keyrðum út götuna, glaður fyr-
ir okkar hönd. Þessi dagur verður
mér ávallt ljóslifandi. Það verður
skrítið að koma heim í sumar án
þess að hitta afa á Vitó. Einkum
fyrir Ölfu litlu sem undi sér alltaf
svo vel í heimsókn hjá langafa og
langömmu. Alfa var líf og yndi
langafa síns og var hún ávallt vel-
komin í heimsókn og voru móttök-
urnar alltaf í líkingu við að drottn-
ingin væri væntanleg. Spurning-
arnar eiga eftir að verða margar
hjá þriggja og hálfs árs gömlu
barni sem enn skilur ekki fullkom-
lega tilgang lífsins. Alfa mun
sakna langafa mikið.
Margar á ég og við fjölskyldan
ljúfu minningarnar af Vitastígnum,
þar sem dyrnar stóðu ætíð opnar
upp á gátt er við vorum væntanleg.
Þangað var alltaf svo gott að koma
og fá iskalda mjólk úr ísskápnum
og nýbakaðan bobbing úr bakarínu,
spila nokkur dragspil og tala um
daginn og veginn. Þótt afi hafí átt
við veikindi að stríða síðastliðin ár
var það aldei að sjá á honum, því
alltaf var hann svo hress og kátur
og glaður að sjá okkur og fannst
því hin mesta tímasóun að ræða
veikindi sín er við í staðinn gátum
rætt um allt það sem við systkinin
vorum að aðhafast. Ég minnist þess
sérstaklega er ég fékk að gista á
Vitó sem var ósjaldan. Það var
ætíð glatt á hjalla hjá okkur ömmu
og afa því þá var ekki til neitt sem
hét háttatími eða Karíus og Bakt-
us. Ég mátti horfa á sjónvarpið þar
til þulan bauð góða nótt og sofa
eins lengi frameftir og ég vildi. Það
voru ekki til neinar reglur og aldrei
var neitt bannað í ömmu og afahúsi.