Morgunblaðið - 10.06.1995, Blaðsíða 32

32 LAUGARDAGUR 10. JÚNÍ 1995
MORGUNBLAÐIÐ
SIGURÐUR M.
SÓLMUNDARSON
+ Sigurður
Magnús Sól-
mundarson, hús-
gagnasmiður,
handavinnukenn-
ari og myndlistar-
maður, fæddist 1.
október 1930 í
Borgarnesi. Hann
lést af slysförum
3. júní síðastliðinn.
Foreldrar hans
voru Sólmundur
Sigurðsson, f. í
Smiðjuhólsveggj-
um í Alftanes-
hreppi 1899, d.
1985, skrifstofu-
maður hjá Kaupfélagi Borg-
firðinga, og Steinunn Magnús-
dóttir, f. í Fossi í Staðarsveit
1902, d. 1991. Þau byggðu ný-
býlið Hlíðartungu í Ölfusi 1954
og bjuggu þar til ársins 1972
er þau fluttu til Reykjavíkur.
Systkini Sigurðar eru fjögur.
Þau eru: Kári, f. 4.4. 1926, bú-
settur í Reykjavík, Þórdís, f.
19.9. 1927, búsett í Kópavogi,
Elín, f. 28.8. 1929, búsett í
Reylgavík og Magnús, f. 14.10.
1939, búsettur í Reykjavík. Sig-
urður stundaði iðnnám í hús-
gagnasmíði og lauk þar sveins-
prófi 1952. Hann starfaði við
húsgagnasmíði í Ólafsvík, hjá
Trésmiðjunni Víði, í Kaupfélagi
Arnesinga og víðar. Auk þess
sem hann rak eigin trésmiðju
og stundaði búskap í Akurgerði
í Ólfusi á árunum 1960-1970.
Hann var handavinnukennari í
Hveragerði, á Stokkseyri og nú
hin síðari ár í Þorlákshöfn. Sig-
„EF LÍF okkar hefur meiningu þá
hlýtur dauðinn einnig að hafa það,“
er sagt á einum stað.
Þegar hringt var til mín og mér
borin sú fregn að vinur minn og
samstarfsmaður hann Sigurður Sól-
mundarson væri látinn, farinn frá
okkur hér á jörðu, þyrmdi yfír mig,
mig setti hljóðan, ég vildi ekki trúa
þessu. Mér kom þá til hugar þessi
setning sem þessi hugleiðing mín
byijar á. Þegar maður I fullu fjöri,
staddur í sinni eigin paradís á jörðu
að vinna sér og sínum í haginn
fyrir komandi ár, fellur svo skyndi-
lega frá, þá hlýtur dauðinn að hafa
sinn tilgang.
Allir þekktu Sigurð sem Sigga
Sól, jafnt bömin sem hann var að
kenna sem foreldrar þeirra og allir
hans vinir. Við Siggi Sól kynntumst
fyrst haustið 1982 þegar ég kom í
urður var myndlist-
armaður og hefur
haldið fjölmargar
einkasýningar á
myndum gerðum
úr náttúrulegum
efnum og öðrum
listmunum. Sigurð-
ur kvæntist 16.12.
1956, eftirlifandi
konu sinni Auði
Guðbrandsdóttur,
f. 1.6. 1932, fyrrum
eiganda þvotta-
hússins Hveralín.
Auður er dóttir
Guðbrandar
Magnússonar frá
Tröð í Kolbeinsstaðahreppi og
konu hans Bjargeyjar Guð-
mundsdóttur. Þau hófu búskap
í Reykjavík en byggðu fljótlega
nýbýli í Akurgerði í Ölfusi og
bjuggu þar i 12 ár, hin seinni
ár hafa þau verið búsett í
Hveragerði. Sigurður og Auður
eignuðust fimm börn. Þau eru
Sólmundur, f. 2.6. 1956, í sam-
búð með Margréti Ásgeirsdótt-
ur, Anna Kristín, f. 5.8. 1957,
gift Magnúsi Ögmundssýni,
Guðbrandur, f. 14.7. 1960,
kvæntur Sigríði Helgu Sveins-
dóttur, Bryndís, f. 9.3. 1962, í
sambúð með Kent Lauridsen,
og Steinunn Margrét, f. 28.2.
1964, gift Andrési Ulfarssyni.
Barnabörnin eru sextán. Börn
Sigurðar og Auðar eru öll bú-
sett í Hveragerði nema Anna
Kristín sem býr á Selfossi.
Útför Sigurðar verður gerð
frá Hveragerðiskirkju í dag og
hefst athöfnin kl. 13.30.
fyrra skiptið sem kennari til Hvera-
gerðis. Við tengdumst sérstökum
vináttuböndum strax við fyrstu
kynni og þau bönd héldust og efld-
ust til hinsta dags.
Mér er ætíð sérlega minnisstætt
þegar ég sá Sigga fyrst. Daginn
eftir að ég kom til starfa var ákveð-
ið að senda nemendur til fjalla eða
nánar tiltekið, að skoða og tína
steina í Hestfjalli í Borgarfírði. Ég
mætti í rútuna ásamt öðrum kenn-
ara og sá þar sitja þann þriðja. Ég
man eftir því að mér fannst þessi
maður dálítið sérstakur, hann virt-
ist stundum svolítið utan við sig,
eins og hann kæmi úr öðrum heimi.
En eftir þessa ferð urðum við, þess-
ir þrír sem í hana fórum, samrýnd-
ir og nánir vinir þó svo að aldurs-
munur væri töluverður. Ég gerðist
nánast heimilismaður hjá honum
t
Móðir okkar, tengdamóðir, amma og langamma,
LEOPOLDÍNA BJARNADÓTTIR,
Þrastargötu 3,
Reykjavfk,
lést 8. júní.
Sigríður Ella Magnúsdóttir, Simon Vaughan,
Bjarni P. Magnússon, Steingerður Hilmarsdóttir,
Hallgrímur Þ. Magnússon, Sigurlaug Jónsdóttir,
Sigrún K. Magnúsdóttir, Tryggvi Felixson,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Ástkær sonur minn og bróðir,
JÓHANNES HERMANNSSON,
Hátúni 12,
áðurtil heimilis
Hjallatúni, Tálknafirði,
lést miðvikudaginn 7. júní.
Jarðarförin auglýst síðar.
Hermann Jóhannesson,
Pálína Kr. Hermannsdóttir.
MINNINGAR
svo oft kom ég inn á heimili hans
og Auðar konu hans og drakk þar
í mig vináttu, hreinskilni, hlýhug
og traust en af því átti Siggi svo
mikið.
Siggi Sól var persónuleiki sem
allir tóku eftir. Hann var áberandi
og það var alltaf eitthvað að gerast
þar sem hann var. Það hafa verið
sagðar margar skemmtilegar sögur
af Sigga en bestar eru þær sem
hann sagði sjálfur af sér og gat
hann þá látið áheyrendur sína velt-
ast um úr hlátri. Siggi gat aldrei
stoppað, honum féll aldrei starf úr
hendi en það sést best á öllu því
sem hann hefur komið í verk. Siggi
var einstaklega bóngóður maður
sem aldrei gat sagt nei ef hann var
beðinn um aðstoð og naut ég eins
og svo margir aðrir góðs af því.
Siggi var húsasmíðameistari að
mennt en hann vann í mörg ár sem
leiðbeinandi í smíðum og mynd-
mennt og sem listamaður var hann
vel þekktur enda verk hans sem
unnin eru úr íslensku gijóti, viði
og ýmsu fl. sérlega falleg og sér-
stök.
Árið eftir að ég gerðist skóla-
stjóri í Þorlákshöfn réðst Siggi sem
leiðbeinandi við Grunnskólann í
Þorlákshöfn. Hér hefur hann því
unnið samfellt í sex ár. Siggi féll
vel inn í starfsmannahóp skólans
og var ætíð til reiðu ef vantaði
mynd í verkefni nemenda eða í eitt-
hvert blaðið.
Sigga var margt til lista lagt og
hér við skólann var hann ákaflega
áhugasamur í hinu frjálsa félags-
starfí. Hann sá t.d. um allt skáklíf
skólans en Siggi var mjög virtur
skákmaður og hafði náð ágætum
árangri á móti mörgum mjög sterk-
um skákmönnum. I allflestum upp-
færslum skólans á leiksýningum
hefur Siggi lagt hönd á plóginn
hvað varðar leikmynd og eru það
ófáar myndimar sem hafa litið
dagsins ljós og vakið verðskuldaða
aðdáun áhorfenda.
Föstudagsmorguninn fyrir hvíta-
sunnu, daginn áður en hann lést,
kom hann til mín í skólann og sett-
ist fyrir framan mig á skrifstofu
minni. Þar áttum við gott samtal
um liðinn vetur og framtíðina. Að
þetta skuli hafa verið mitt síðasta
samtal við minn góða vin Sigga Sól
á ég erfitt með að sætta mig við.
En Siggi trúði á framtíð eftir þetta
líf og því verðum við að horfa fram
á við, það hefði hann viljað. Við
skulum minnast Sigga eins og hann
var, muna gleðina sem hann stráði
i kringum sig, muna hvað hann var
sérstakur.
Elsku Auður mín, við Ester og
allir aðrir starfsmenn Grunnskólans
í Þorlákshöfn sendum þér og fjöl-
skyldu þinni, innilegar samúðar-
kveðjur og biðjum góðan Guð að
styrkja ykkur í söknuði ykkar og
harmi.
Halldór Sigurðsson,
skólastjóri.
Feijan hefur festar losað,
farþegi er einn ura borð.
Mér er ljúft af mætti veikum
mæla fáein kvefjuorð.
Þakkir fyrir hlýjan hug,
handtak þitt og gleðibrag.
Þakkir fyrir þúsund hlátra.
Þakkir fyrir liðinn dag.
(J. Har.)
Með þessum orðum viljum við
hjónin kveðja kæran vin, Sigurð
M. Sólmundarson.
Hann var einstakur listamaður
eins og allir vita sem til þekkja.
Hvatning hans var mér ómetan-
leg þegar ég byijaði að fást við
myndlist og við höfðum fyrirhugað
að vera með í samsýningu í sumar
á Laugarvatni og unnum saman að
því.
Siggi Sól hefur kvatt okkur en
verk hans munu lifa. Við lesum
ekki ensku oftar saman og gerum
að gamni okkar en minningin lifir.
Ég sakna þín, ég syrgi farinn vin,
í sálu þinni fann ég dýpsta hljóminn,
er hóf sig yfir heimsins dægur - glys.
Á horfna tímans horfi ég endurskin,
ég heyri ennþá glaða, hýra róminn,
frá hreinni sál með hárra vona ris.
(Steinn Steinarr.)
Minningin um góðan dreng mun
lifa um ókomin ár. Við vottum eig-
inkonu, bömum og öðmm ættingj-
um innilega samúð.
Halldóra og
Snorri Snorrason.
Á laugardagskvöldið hringdi sím-
inn óvenju seint, ég hugsaði hver
hringir svona seint. Þetta var Sól-
mundur að tilkynna mér að pabbi
hans hefði látist í hörmulegu slysi
fyrr um kvöldið þar sem hann var
að dytta að sínum unaðsreit, sumar-
bústaðnum. Það er dapurlegt að
hugsa til þess að núna þegar þau
Auður og Siggi voru búin að selja
fyrirtækið og sáu fram á að geta
farið að njóta lífsins að þetta þyrfti
að gerast.
Þegar ég minnist Sigga Sól, fyrr-
verandi tengdaföður míns, kemur
fyrst upp í hugann hvað hann var
góður. Hann var fyrst og fremst
eiginmaður, pabbi og afí, þar sló
hans hjarta, fátt annað komst að.
Synir mínir sjá nú á bak yndislegum
afa sem vildi þeim alltaf svo vel.
Undanfarna mánuði hefur Siggi Sól
yngri búið hjá ömmu og afa í Dyn-
skógum. Hann segist aldrei hafa
haft það betra, þar er dekrað við
hann og þau eru svo skemmtileg.
Siggi yngri minntist á það við mig
um daginn að það væri alveg merki-
legt með hann afa að þó hann væri
oft í öðrum heimi og annað að hugsa
þá vissi hann nú alveg hvað var að
gerast í kringum hann, fylgdist al-
veg með öllu. Já, hann Siggi minn
er sannarlega heppinn að hafa
kynnst afa sínum svona náið undan-
farið. Ég veit að það hjálpar honum
mikið á þessari sorgarstundu að
eiga þessar Ijúfu minningar.
Siggi hafði unun af því að gleðja
aðra og að koma fólki á óvart hann
var einstaklega gjafmildur. Einu
sinni datt honum í hug seint á Þor-
láksmessukvöldi að gaman væri að
smíða dótaflutningabíl handa Daða
mínum í jólagjöf, hann þaut upp,
útí bílskúr og var þar alla nóttina.
Á jólunum var þessi rosa fíni bíll
tilbúinn. Það var ekki að sjá á afa
að hann hefði vakað alla nóttina
hann taldi það ekki eftir sér, hann
var að gleðja bamið. Svona var afí
Siggi Sól alltaf að gefa af sér. Þeg-
ar ég fór í sveitina til Sólmundar
yngsta sonar míns og sagði honum
að afí hefði slasast og dáið, þá sagði'
hann kannski var betra fyrir afa
að deyja fyrst hann slasaðist svona
mikið því hann hefði ekki viljað
vera í hjólastól eða einhveiju svo-
leiðis hann var nefnilega alltaf
hlaupandi, gekk eiginlega aldrei,
hann hefði ekki viljað lifa heftur.
Ábyggilega orð að sönnu.
Nú þegar ég kveð fyrrverandi
tengdaföður minn og þakka honum
allt sem hann gerði fyrir mig og
mína drengi, leitar hugurinn til
elsku Auðar minnar „bestu ömmu
í heimi“. Hún hefur ekki bara misst
sinn lífsfömnaut heldur líka sinn
besta vin. Auður mín og fyölskylda,
ég veit að þið eigið hafsjó af góðum
minningum sem ömgglega eiga eft-
ir að ylja ykkur um ókomin ár.
Megi góður guð styrkja alla sem
eiga um sárt að binda.
Hólmfríður Hilmisdóttir.
Ótal minningar hafa hrannast
upp í hugann frá því ég heyrði að
Siggi Sól væri ekki lengur á lífi.
Það er eins og síðustu tveir áratug-
irnir hafi skyndilega þjappast sam-
an og löngu liðnir atburðir verða
ljóslifandi fyrir hugskotssjónum.
Við kynntumst þegar við unnum
saman í sumarbúðum þjóðkirkjunn-
ar í Skálholti sumaríð 1977. Þar
var Siggi staðarsmiðurinn og Auður
ráðskonan. Það fyrsta sem batt
okkur Sigga vinaböndum var ást
okkar á skyri með ijóma. Dálæti
okkar á þessum rétti var þvflíkt að
sumum fannst nóg um. Þetta sumar
var lagður gmnnurinn að dýrmætri
vináttu og við áttum eftir að eiga
margar góðar stundir saman, í
„ljónagryfjunni" í Dynskógunum, á
ferðalagi austur um land eða til
Austur-Evrópu. Alltaf gerðist eitt-
hvað minnisstætt, eitthvað sem
gleymist ekki, og oftar en ekki var
það Siggi sem átti fmmkvæðið eða
hugmyndina.
Siggi var skemmtilegur maður
sem hafði lag á að krydda tilveruna
með ýmsum uppátækjum. Eigin-
leikar hans eins og einlægni, heiðar-
leiki og tryggð koma strax upp í
hugann, en fyrst og fremst var
hann góður húmoristi, frumlegur,
fijór og athafnasamur, bæði í hugs-
un og verki. Hann fór gjarnan
ótroðnar slóðir eins og sjá mátti í
smíðum hans, kennslu og listsköp-
un. Hann var þjóðlegur í list sinni
og sótti efnivið í náttúm landsins,
en mörg verka hans vom unnin úr
muldu gijóti í ýmsum litum. Segja
má að gijót og lím hafí verið olíulit-
ir hans og pensill. Fyrsta listaverka-
sýning hans í félagsheimili Ölfus-
inga um páskana 1978 var ógleym-
anleg fyrir okkur sem fylgdumst
með aðdraganda hennar og upp-
setningu. Og sýningamar urðu
fleiri, oftast haldnar um páska, nú
síðast á þessu ári í Þorlákshöfn.
Það er erfit að fínna viðeigandi
kveðjuorð, en
Hver minning dýrmæt perla að liðnum lífs-
ins degi,
hin ljúfu og hljóðu kynni af alhug þakka ber.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem gleym-
ist eigi
og gæfa var það öllum,
er fengu að kynnast þér.
(Ingibjörg Sigurðardóttir)
Kæra Auður og börnin öll, megi
góður Guð styrkja ykkur í sorg-
inni. Góðar minningar munu auð-
velda ykkur lífíð.
Jón Friðrik.
Nú þegar skákvinur minn og
bróðir í andanum, Sigurður Sól-
mundarson, er farinn frá, óvænt
og langt um aldur fram, fínnst mér
tilhlýðilegt að minnast hans nokkr-
um orðum og þá þannig, sem ég
trúi að honum hefði fallið vel. Hann
var sá Hvergerðingur, sem ég
kynntist gerst og því þykir mér nú
skarð fyrir skildi. Enda þótt mörg
ár séu liðin frá því við sátum síðast
að tafli, em minningarnar ennþá
skýrar og sterkar. Manntaflið leiddi
okkur saman og í sérkennilegum
heimi þess bundust þau bönd milli
okkar, sem í raun rofnuðu aldrei,
þótt samskiptunum á borðinu fækk-
aði. í mörg ár var sest að tafli hve-
nær sem færi gafst og alltaf með
sama ódrepandi áhuganum. Auðvit-
að var alltaf teflt til sigurs, en fyrst
og síðast réð ánægjan og hin mann-
legu samskipti: hugsanir skák-
mannanna tvinnast saman og þeir
kynnast hvor öðrum með dýpri og
nánari hætti en almennt gerist. A
skákborðinu komu eðliskostir Sig-
urðar skýrt fram. Hann var skarpur
í hugsun og stefndi markvisst að
takmarki sínu, var úrræðagóður
jafnt í vöm sem sókn, æðrulaus í
ósigri en hógværðin sjálf í sigrinum.
Framkoma hans einkenndist ætíð
af fágaðri ljúfmennsku. Og þannig
hygg ég að hann hafi verið í dag-
lega lífínu. Hann hafði til brunns
að bera smitandi lífsgleði og minn-
ist ég margra gleðistunda með hon-
um, þar sem hann var hrókur alls
fagnaðar.
Sigurður var fjölgáfaður maður,
verk hans báru vitni miklum hag-
leik og listin var honum í blóð bor-
in. Það er von mín, að einhver verði
til þess að minnast hans sem þess
listamanns sem hann var.
Um hádegisbil laugardaginn 3.
júní komu þau Sigurður og Auður
við á hlaðinu í Laufskógum 19,
húsinu sem Sigurður byggði fyrir
tuttugu árum. Þau hjón voru á leið
í sumarbústaðinn vestur á Mýrum.
Að gamalli venju voru á stuttri
stund höfð uppi gamanmál og við
hlógum dátt, grunlaus um framtíð-
ina. Síðar sama dag var Sigurður
allur. Þegar ég frétti lát hans tveim
dögum síðar, fannst mér sá annars
bjarti dagur glata lit sínum.
Fjölskyldu Sigurðar, Auði ekkju
hans, börnum þeirra og barnaböm-
um, vottum við hjónin samúð okkar
af heilum hug.
Þórhallur B. Ólafsson.