Morgunblaðið - 10.06.1995, Blaðsíða 34

34 LAUGARDAGUR 10. JÚNÍ 1995
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
ÞÓRDÍS
G UÐJÓNSDÓTTIR
-I- ÞÓRDÍS Guð-
' jónsdóttir fædd-
ist á Kirkjubæ i
Vestmannaeyjum
26.11. 1908. Hún
lést á sjúkrahúsi
Vestmannaeyja 2.
maí sl. Foreldrar
hennar voru hjónin
Guðjón Eyjólfsson,
útvegsbóndi, f. 9.3.
1872, d. 14.7. 1935,
og Halla Guð-
mundsdóttir, hús-
freyja, f. 4.9. 1876,
d. 7.9. 1939. Þórdís
var ein af 14 systk-
inum en þar af komust 9 til
fullorðinsára. Hinn 7.6. 1930
giftist Þórdís Sigurði Bjarna-
syni skipstjóra og útgerðar-
manni frá Hlaðbæ í Vestmanna-
eyjum, f. 14.11. 1905. Þau hjón-
in eignuðust 5 börn: Jóhann, f.
30.6. 1930, Bjarna Hilmi, f. 3.9.
1932, Höllu, f. 18.7. 1936, Sig-
urð, f. 12.8. 1945, og Gunnar
Þór, f. 7.7.1948. Útför Þórdísar
fer fram frá Landakirkju í
Vestmannaeyjum í dag, og
hefst athöfnin kl. 14.
NÚ HEFUR Dísa amma lagt sín
augu aftur í hinsta sinn og langar
mig að minnast hennar í nokkrum
orðum.
Þegar ég var lítil skvetta var ég
svo lánsöm að fá að dvelja hjá ömmu
og afa á sumrin og tóku þau stóran
þátt I uppeldi mínu. Hafa þau bæði
skilið eftir dýrmæta gullmola í hjarta
mínu sem gleymast ekki og er ég
þeim þakklát fyrir þeirra innlegg í
þroskaferil minn.
Fyrstu minningar mínar um Dísu
ömmu eru úr eldhúsinu í Svanhóli
þar sem hún sýndi takmarkalausa
þolinmæði við að koma í mig hafra-
grautnum og þurfti hún að segja
mér söguna um Kiðhús 2-3 sinnum
áður en grauturinn kláraðist, og ég
var í leiðinni mötuð á þeim borðsið-
um sem ungar dömur áttu að temja
sér.
Þegar ég hugsa til baka þá held
ég að ömmu hafi oft fundist von-
laust að breyta litlu skvettunni í
dömu, og held ég að hún hafi endan-
lega gefíst upp við það þegar hún
sendi mig til Laufeyjar í Háagarði
til að fá lánuð egg, alla bakaleiðina
valhoppaði ég eins og ég ætti lífið
að leysa og sveiflaði pokanum í
kringum mig og að sjálfsögðu voru
öll eggin brotin þegar ég rétti ömmu
þau. Amma sagði ekki neitt en leit
á mig með uppgjafar augnaráði.
Annars eru bemskuminningar
mínar úr Svanhóli sveipaðar rós-
rauðri slæðu og á ég
ekkert nema yndisleg-
ar minningar í faðmi
afa og ömmu sem voru
full af elsku og visku.
Það var líka stórkost-
legt fýrir borgarbamið
að fá að kynnast nátt-
úmnni og njóta hennar
í öllum sínum mynd-
um, hvort heldur sem
var í frumskógarleik í
njólabreiðum, könnun-
arleiðangram í fjalls-
hlíðum eða bara í bæ-
jarleik.
Amma var glæsileg
kona sem ég leit upp til og vildi líkj-
ast þegar ég yrði stór. Hún var ein
af þessum konum sem gerði allt án
þess að tekið væri eftir því, alltaf
var allt á sínum stað og nýbakað
kaffíbrauð á borðum. Henni féll aldr-
ei verk úr hendi og liggja eftir hana
ófá listaverkin, sem verða varðveitt
og minna okkur á ömmu um ókom-
in ár.
Því miður geta hvorki faðir minn,
Hilmir, sem er við veiðar við Kanada
né bróðir minn, Sigurður Gísli, sem
er búsettur í Bandarílq'unum fýlgt
ömmu í dag en ég veit að þeir era
með okkur í huga sínum.
Að lokum vil ég, elsku amma,
láta hér fylgja með vísuna sem þú
söngst svo oft fyrir okkur og fékk
mig alltaf til að tárast, því mér
fannst svo sorglegt til þess að hugsa
að ömmur færu til himna.
Ó, amma, 6, amma, æ, ansaðu mér,
því ég er að gráta og leita að þér.
Fórst’út úr bænum eða fórst’út á hlað
eða fórst þú til jesú í sæluna þar.
Hafdís.
Það er komið að kveðjustund,
margs er að minnast og margt er
að þakka. í dag fer fram frá Landa-
kirkju útför tengdamóður minnar
Þórdísar Guðjónsdóttur frá Svan-
hóli í Vestmannaeyjum.
Sorgin kvaddi oft dyra á æsku-
heimili Dísu, fjórir bræður hennar
drukknuðu, allt menn í blóma lífs
síns.
Dísa giftist Sigurði Bjarnasyni
frá Hlaðbæ á sjómannadaginn árið
1930, miklum öðlingi og mann-
kostamanni sem lést snögglega
1970 og var það Dísu og fjölskyld-
unni allri mikið áfall. Saman áttu
þau fímm böm fjóra syni, og eina
dóttur. Dísa og Siggi bjuggu allan
sinn búskap í Vestmannaeyjum.
Heimili þeirra var annálað myndar-
heimili, þar sem allir vora velkomn-
ir og þar var veitt af rausn. Þegar
jarðeldar bratust út á Heimaey 23.
+
Hjartkœr eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir og afi,
SIGURÐUR MAGNÚS
SÓLMUNDARSON,
Dynskógum 5,
Hveragerði,
sem lést þann 3. júní, verður jarðsung-
inn frá Hveragerðiskirkju í dag, laugar-
daginn 10. júní, kl. 13.30.
Auður Guðbrandsdóttir,
Sólmundur Sigurðsson, Margrét Ásgeirsdóttir,
Anna Kristín Sigurðardóttir, Magnús Ögmundsson,
Guðbrandur Sigurðsson, Sigríður Helga Sveinsdóttir,
Bryndfs Sigurðardóttir, Kent Lauridsen,
Steinunn Margrét Sigurðardóttir, Andrés Úlfarsson
og barnabörn.
t
Þökkum auðsýnda samúð og hlýhug vegna andláts og jarðarfarar
HÓLMFRÍÐAR SIGURÐARDÓTTUR
fyrrum húsfreyju
á Laxfossi.
Fyrir hönd annarra vandamanna,
Jakob Jónsson.
janúar 1973 missti Dísa eins og
margir Vestmannaeyingar húsið
sitt Svanhól undir hraun. Þá settist
hún að í Reykjavík og bjó þar í
nábýli við dóttur sína Höllu, þar til
fyrir tæpum fjóram árum að hún
fluttist hingað að Hraunbúðum,
dvalarheimili aldraðra, og síðan á
sjúkrahúsið. Meðan hún bjó í
Reykjavík kom hún á hveiju sumri
og dvaldi hjá okkur nokkrar vikur
í senn. Dísa var með afbrigðum
gjafmild og mátti ekkert aumt sjá
og ófáar vora sendingar til fólks
sem átti í erfiðleikum og því var
hún ekki að flíka.
Dísu var margt til lista lagt, það
var sama hvort það var saumaskap-
ur, bakstur, matargerð eða hann-
yrðir allt fór henni jafnvel úr hendi
en fyrst og síðast var Dísa góð
móðir, tengdamóðir og amma og
fór mín fjölskylda ekki varhluta af
því.
Ég vil nú á kveðjustund þakka
kærri tengdamóður minni fyrir allt
sem hún hefur gert fyrir mig og
mína fjölskyldu í gegnum árin. Hún
var hvíldinni fegin og dó sátt við
guð og menn.
Dísa mín.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Margrét Sigurðardóttir.
Gengin er til mæðra sinna og feðra,
Þórdís Guðjónsdóttir frá Svanhóli í
Vestmannaeyjum. Þórdís var fulltrúi
atvinnuhátta sem horfnir era í blá-
móðu tímans, horfnir eins og Svan-
hóll, húsið þeirra glæsihjóna Þórdís-
ar og Sigurðar heitins Bjamasonar,
útgerðarmanns frá Hlaðbæ. Svan-
hóll hvílir nú undir 60 metra hraun-
stafla sem hlóðst upp eftir ógnar-
nóttina 23. janúar 1973.
Æskuheimili þeirra Svanhóls-
systkina var mikið og annasamt.
Annasamt með afbrigðum því jafn-
framt venjulegu heimilishaldi var
Sigurður með skipshöfn sína heima
á Svanhóli á vetrartíðum. Þurfti
heimilið því mikils með og var þar
þáttur Þórdísar mestur. Hún var
GUÐRÚN
EIRÍKSDÓTTIR
+ Guðrún Eiríks-
dóttir fæddist í
Borgarkoti, Skeið-
um, hinn 11. apríl
1941. Hún lést í
Landspítalanum
hinn 4. júní síðast-
liðinn. Foreldrar
hennar voru Eirík-
ur Eiríksson bóndi
og Ingibjörg Krist-
insdóttir. Guðrún
átti þrjú eldri
systkini, Kristínu,
Vilhjálm og Leif og
einn uppeldisbróð-
ur, Orra Erlends-
son. Hinn 28. desember 1963
giftist Guðrún fyrri eiginmanni
sínum, Siguijóni Sigurgeirs-
syni, bónda í Hlíð í A-Eyjafjalla-
hreppi, f. 9. júní 1914, d. 17.
júlí 1984, og eignuðust þau þijú
börn saman, Eirík, f. 1964,
bónda í Hlíð, unnusta hans er
Guðrún Guðmundsdóttir; Sig-
urlín, f. 1966, eiginmaður
ÁSTKÆR móðir mín er látin. Það
er alltaf sárt að missa svo náinn
ættingja og jafnframt vin, því við
mamma áttum margar góðar stund-
ir saman.
Ég minnist mömmu sem kær-
leiksríkrar og umhyggjusamrar
mömmu sem vildi allt fyrir mann
gera, sama hvað það kostaði.
Mamma sagði alltaf: Þetta fer allt
vel. Og þá fór allt vel að lokum.
Því maður lifir alltaf í voninni og
hún er sterk.
Núna er hún mamma farin og
kemur aldrei aftur og mun sá sökn-
uður fara seint og enginn mun
koma í hennar stað.
Hún gaf okkur systkinunum gott
uppeldi eins og hún ein var fær um
með aðstoð pabba heitins. Hún var
ekki vön að kvarta og segja hvað
væri að. Frekar lét hún þar við sitja
því hún vildi ekki að aðrir væra að
hafa áhyggjur af sér. Mamma var
að eðlisfari jákvæð og glöð kona,
gerði að gamni sínu þegar maður
átti síst von á því. T.d. síðustu daga
sína þá brosti hún og gerði að gamni
sínu við alla þrátt fyrir veikindin,
því hún var hraust og veikindum
hafði hún lítið kynnst.
Ég hugsa til mömmu með mikl-
um söknuði en um leið með gleði
að hún er núna hjá Jesú og sé ekki
lasin lengur en hvílist í friði hjá
frelsara sínum á himnum.
Megi okkar himneski faðir styrkja
okkur öll í þeim söknuði sem á sér.
stað er við minnumst Guðrúnar.
Sigurlín.
Nú er komið að hinstu kveðju-
stund tengdamóður minnar, Guð-
rúnar Eiríksdóttur eða Gunnu eins
hennar er Einar V.
Jónsson sjúkraliði
og barn þeirra er
Jósúa; Sigurgeir, f.
1973, bifvélavirki,
unnusta hans er
Eva Helgadóttir.
Guðrún fluttist til
Reykjavíkur árið
1986. Guðrún eign-
aðist Hugrúnu K.
Helgadóttur áður
en hún kynntist
fyrri eiginmanni
sínum. Eiginmaður
Hugrúnar er Guð-
jón M. Ólafsson og
synir þeirra eru Davíð og Atli.
Hinn 30. september 1989 giftist
Guðrún eftirlifandi eiginmanni
sínum, Steingrími Guðna Pét-
urssyni, deildarverkstjóra hjá
Pósti og síma.
Útför Guðrúnar fer fram frá
Eyvindarhólakirkju í dag og
hefst athöfnin kl. 14.00.
og hún var ávallt kölluð. Ég kynnt-
ist henni fyrir tæpum þremur árum
er ég fórað vera með yngstu dóttur
hennar, Sigurlín Þórlaugu, og innan
þess árs voram við Sigurlín gengin
í hjónaband. Við Sigurlín vorum
þeirrar blessunar aðnjótandi að
eignast lítinn dreng í september
1994 sem heitir Jósúa. Þessi litli
drengur kom sem ljósgeisli inn í líf
Guðrúnar, ekki síst í veikindum
hennar.
Gunna átti tvö önnur barnabörn,
þá Davíð og Atla, en ekkert af
barnabömunum var mikilvægara
en annað. Alltaf var gott að koma
til Gunnu og Guðna, eftirlifandi eig-
inmanns hennar. Ástin og kærleik-
uripn var og er þar alltaf í fyrir-
rúmi. Alltaf tók Gunna við manni
opnum örmum og með kossi hversu
veik sem hún var, en veikindin bar
hún með reisn og aldrei heyrði ég
hana kvarta.
Elsku Gunna, ég þakka þér fyrir
allt sem þú hefur gefíð mér og all-
ar þær stundir sem ég og Jósúa
áttum með þér. Við þökkum Drottni
að í dag ert þú með honum í Para-
dís.
Guðni, Hugrún, Eiríkur, Sigurlín
og Sigurgeir, Drottinn blessi ykkur
og varðveiti og gefí ykkur sinn styrk
í dag og um alla tíð.
Einar Valgeir og Jósúa.
Hún amma okkar, Guðrún Ei-
ríksdóttir, er dáin. Löngum og erfíð-
um veikindum hennar er lokið, en
alla tíð var hún amma jafn hress
og jákvæð.
Síðustu árin bjó amma ásamt
Guðna afa í Hraunbæ 68 og þangað
var alltaf gott að koma. Þar var
hannyrðakona með því sem best
þekkist og sást það glöggt á fallega
prýddu heimili þeirra hjóna. Sú gíf-
urlega vinna sem konur í hennar
stöðu lögðu á sig þætti ekki boðleg
nokkurri manneskju í dag. Allur
þvottur var handþveginn á þvotta-
brettum og matargerð öll unnin með
framstæðri tækni. Hvert heimili var
sjálfstæð framleiðslueining svo sem
mest gat orðið. Þetta gífurlega álag
stóðst Þórdís með stakri prýði og
um líf Þórdísar mætti segja að ef
mannkyn lifði sem hún gerði, þyrfti
hvorki her né lögreglu, fangelsi né
dómstóla.
Örlögin höguðu því svo að við
hjónin tengdumst Svanhólsfólkinu
góðu heilli þar sem dóttir okkar,
Bjartey, giftist yngsta syninum frá
Svanhóli, Gunnari.
Ef að líkum lætur fær Þórdís
„svítu“ í einni af hinum mörgu vist-
arveram himnasmiðsins þar sem
Sigurður skipstjóri bíður hennar,
broshýr að vanda.
Við biðjum öllum ættboga Þórdís-
ar Guðs blessunar.
Jóhanna Friðriksdóttir,
Sigurður Sigurðsson.
tekið á móti okkur með útbreiddan
faðminn og alla tíð var gott að liggja
í örmunum hennar ömmu.
Nú er hún amma komin til Guðs
og hennar veikindum er lokið. Þeg-
ar við'lítum til baka er svo ótal
margt sem við getum þakkað
ömmu, allar gleðistundirnar í
Hraunbæ, sumarbústaðnum, hér
heima hjá okkur eða í veiðitúram
og ferðalögum, alltaf var hún með
bros á vör.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Nú kveðjum við ömmu í hinsta
sinn. Tómarúm hefur myndast, en
við vitum að ömmu líður vel núna
á himnum.
Elsku amma, við viljum þakka
þér fyrir allar þær ógleymanlegu
stundir sem við áttum með þér.
Góður Guð styrki afa á þessum
erfiðu tímum.
Atli Freyr og Davíð
Eiríkur Guðjónssynir.
Látin er langt fyrir aldur fram
Guðrún Eiríksdótir frá Hlíð undir
Eyjafjöllum eftir nokkurra ára bar-
áttu við erfiðan og óvæginn sjúk-
dóm.
Við kynntumst Gunnu, eins og
við kölluðum hana, fyrir átta áram.
Þá var hún að bregða búi, nýorðin
ekkja eftir fyrri mann sinn, Sigur-
jón, og í þann mund að flytja f
bæinn. Það var okkar lán að fá að
kynnast Gunnu. Hún var afskaplega
heilsteypt kona, skapgóð með af-
brigðum, traust og hlý. Hún var
lágvaxin og grönn, en gædd ótrú-
legri orku og aldrei var slegið af.
Fjölskyldu Gunnu kynntumst við
líka, sérstaklega dætram hennar,
Hugrúnu og Sigurlín, en bömin vora
henni mjög kær og hugleikin.
Þegar Gunna kynntist seinni
manni sínum, Guðna, hófst nýr kafli
í lífi hennar. Þau vora samhent og
áttu sameiginleg áhugamál, einkum
ferðalög og útivist.
Við fylgdumst með veikindum
Gunnu, uppskurðum og lyfjagjöfum.
Æðralaus mætti hún örlögum sín-
um, þó að hún væri þess fullviss að
hveiju stefndi og sýndi óbilandi
kjark og dugnað til hins síðasta.
Elsku Gunna, við og fjölskyldur
okkar þökkum þér af einlægni fyrir
alla hjálpsemina og trygga vináttu.
Blessuð sé minning þín.
Við vottum fjölskyldu Gunnu okk-
ar innilegustu samúð.
Hólmfríður, Margrét,
Sigrún og Sjöfn.