Morgunblaðið - 24.11.1995, Blaðsíða 35

MORGUNBLAÐIÐ
MINIMINGAR
FÖSTUDAGUR 24. NÓVEMBER 1995 35
Með þessu erindi vil ég kveðja
ástkæra móður mína. Minning
hennar og föður míns mun lifa í
hjörtum okkar allra.
Emma Árnadóttir og börn.
Elsku Ágústa-mamma mín er dáin
og það er ennþá hrollur í mér, innri
hrollur af söknuði og tómleika. Hvað
er ég búin að kveðja hana oft? Hald-
andi að nú væri það í síðsta skiptið
sem ég fengi að sjá þessa sterku,
stoltu konu sem lifði í rúm 100 ár.
Á ættarmótinu og í 100 ára af-
mælisveislunni hennar, sem haldin
var sl. sumar, mátti best sjá hvað
hún var með allt á hreinu. Þegar ég
kom með son minn, Hafþór, með
mér og ætlaði að fara að afsaka að
það væri nú kannski ekki von að hún
myndi eftir honum, því að við erum
búin að búa svo lengi erlendis leit
hún á mig, með þessu sérstaka sterka
augnaráði, og sagði í ávítunartón:
„Heldurðu að ég muni ekki eftir
honum Hafþóri? Skárra væri það
nú.“ Svona var hún Ágústa-mamma.
Ég var alin upp hjá henni og afa,
Árna Valdemarssyni, sem í mínum
augum var besti afi í heimi, til níu
ára aldurs. Síðar var ég hjá þeim
óteljandi sumur. Ógleymanleg eru
kvöldin þegar setið var og hlustað á
kvöldlesturinn í útvarpinu. Tifið frá
prjónunum hennar Ágústu-mömmu
verkuðu sem undirspil við lesturinn,
því að aldrei féll henni verk úr hendi.
Margar handavinnumuni eigum við
eftir hana og hún minnti okkur alltaf
á að vera vandvirk og að útsaumur
ætti að vera jafn fallegur á röngunni
sem á réttunni. Hún elskaði Island
og átti mjög mörg falleg blóm, hún
átti einn af fallegustu görðum á
Akureyri.
Hún var mikil kona, full af heið-
arleika, visku og trausti, og oft var
talað um hana sem frú Ágústu. Ekki
var hann afí minn síður tignarlegur,
með hatt sinn og staf, labbandi í
vinnuna, úr Byggðaveginum, niður á
skrifstofu KEA, þar sem hann vann
í mörg ár.
Ég get seint fullþakkað að hafa
fengið að vera hjá þeim, þau kenndu
teinninn" reddaði öllu, þökk sé hon-
um að undirrituð komst heim eftir
ársdvöl í Danaveldi með allan far-
angurinn í risastórri bastkörfu.
Jenný og Toni bjuggu lengst af
í Hlíðargerði 18. Þar áttu þau sér-
lega fallegt heimili og þangað er
alltaf gott að koma. Mestur er
eflaust missir Jennýjar, barna
þeirra og þeirra fjölskyldna. Stutt
er síðan Gógó, systir Tona, andað-
ist og þar missti Jenný líka góða
vinkonu.
Einhvern veginn er svo sárt að
missa, sárt að missa einhvem sem
alltaf hefur verið til staðar. Það er
einum hlekk færra í fjölskyldukeðj-
unni og við minnt á hve hverful og
stutt þessi jarðvist okkar er. En
framundan er lengri dagur, birtan
verður lengur með okkur og hjálpar
til við að sefa sorgina sem því mið-
ur gleymir engum. Við skulum
muna að nú eru erfið veikindi Tona
að baki.
Elsku frænka mín, megi góður
Guð hjálpa ykkur öllum til að tak-
ast á við morgundaginn og njóta
hans. Megi góður Guð einnig geyma
góðan dreng, Anton G. Axelsson.
Þín frænka,
Erna og fjölskylda.
Kynni okkar Tona hófust árið
1945 í Spartan-flugskólanum,
Tulsa Oklahoma, þar sem við stund-
uðum báðir flugnám. Þá tókust með
okkur þau kynni sem hafa varað
alla tíð síðan. Þá urðum við og sam-
ferða ásamt fleiri íslendingum í
blindflugsnám í Erie, Pennsylvaníu,
að loknum prófum frá Spartan.
Að flugnáminu loknu lágu leiðir
okkar saman heim til íslands þar
sem áætlað var að sigla frá Hali-
fax. Það varð hinsvegar vikutöf á
því að skipið héldi úr höfn og það
voru auralitlir námsmenn sem sáu
fram á erfiða vikudvöl þar í borg.
En þar sem Toni var staddur var
alltaf lausn á vandanum á næsta
leiti og sá hann til þess að nóg var
við að vera og hægt að skemmta
mér svo ótal margt fallegt. Þau sögðu
mér sögur frá æskuárum sínum og
töluðu um hvað hlutimir væru miklu
auðveldari í dag, miðað við þegar
þau voru að alast upp.
Öll barnabörnin bám sérstaka
virðingu fyrir Ágsústu og Áma, þau
voru svo miklu, miklu meira en bara
amma og afí.
Marga sumarmorgna man ég eftir
því að Ágústa-mamma kom inn í
herbergið sem ég svaf í. Hún dró
gardínurnar frá gluggunum og hafði
yfír hið alkunna ljóð eftir Hannes
Hafstein:
Blessuð sólin elskar allt,
allt með kossi vekur,
haginn grænn og hjamið kalt
hennar ástum tekur.
Á sérstökum sólríkum dögum átti
hún til með að bæta við: „Ástar-
Gústan mærin mín, má nú til að
klæða sig.“
Ágústa-mamma og afí voru svo
góð og ég mun ævinlega standa í
þakkarskuld við þau. Akureyri verð-
ur aldrei eins án ykkar og ég mun
minnast ykkar með ást, þakklæti og
söknuði í hjarta. Blessuð sé minning
dásamlegra hjóna.
Ykkar,
Ágústa Garðarsdóttir, (Gilla).
í eldhúsinu hjá Ágústu
var alltaf líf og fjör
ótal munnar að metta
og mikið um skemmtileg svör.
Þú kunnir þá list að lifa
lífinu björt og hlý
leyfðir engum að glúpna né gráta
en gafst öllum vonina á ný.
Öll fýlgjum við tímans hjartslætti hröðum
svo hverfa okkur dagar og ár.
Enn muntu Ágústa gleðjast með glöðum
og græða annarra sár.
Freyja Eiríksdóttir.
0 Fleiri mintiingiugreinar um
Ágústu Gunnlaugsdóttur bíða
birtingar ogmunu birtast í blað-
inu næstu daga.
sér og skoða sig um án þess að það
þyrfti að kosta mikið.
Það er lýsandi fyrir Tona að allt-
af þegar vandamál komu upp þá
leysti Toni þau fyrst og fremst með
jákvæðu hugarfari. Hann var sér-
stakur að því leyti að hann sá allt-
af jákvæðu hliðarnar. Hann var
jafnframt viðkvæmur og næmur og
varð fljótt snortinn hvort sem það
var tónlist eða önnur list sem í hlut
átti og tilfinninganæmur var hann.
Eftir heimkomu okkar hófum við
báðir störf sem flugmenn en hjá
sitt hvoru félaginu. Hann hjá Flug-
félagi íslands og ég hjá Loftleiðum.
Vinabönd okkar héldust og styrkt-
ust með árunum. Ég kynntist
Jenný, konu hans, og leigði um tíma
hjá þeim herbergi í Eskihlíðinni.
Þá umgengumst við mikið og þetta
var gott tækifæri að kynnast Jenný
og þeirra fólki. Þetta var allt gott
fólk og ánægjulegt að svo góður
kunningsskapur skuli hafa enst
óslitið öll þessi ár.
Toni var farsæll maður, ekki síst
í sínu flugmannsstarfi. Á síðustu
árum áttum við Toni þess kost að
ferðast saman, ýmist tveir eða
ásamt fleiri félögum. Aðaldriffjöð-
urin í þeim ferðum var auðvitað
Toni og hugmyndirnar flestallar
hans. Hann var góður ferðafélagi
því hann naut þess að ferðast og
skoða sig um. Hann var léttlyndur
að eðlisfari og var því vinmargur
maður. Það var alltaf ánægjulegt
að vera með honum sama hvað
gekk á því alltaf kom hann auga á
björtu hliðarnar.
Ég tel mig lánsaman að hafa
orðið vináttu hans aðnjótandi og
um leið og ég kveð góðan dreng
þakka ég Jenný og fjölskyldu fyrir
vinarhug og sendi þeim einlæga
samúðarkveðju mína.
Dagfinnur.
0 Fleiri minningargreinar um
Anton Axelsson bíða birtingar og
munu birtast i blaðinu næstu
daga.
ELLY
VILHJÁLMS
Henny
Vilhjálmsdóttir
(Elly Vilhjálms
söngkona) fæddist á
Merkinesi í Höfnum
28. desember 1935.
Hún lést í Reykjavík
16. nóvember síðast-
liðinn. Foreldrar
hennar voru Vil-
hjálmur Hinrik
ívarsson og Hólm-
fríður Oddsdóttir.
Þau létust bæði á
síðasta ári í hárri
elli. Bræður átti hún
fjóra og var þar
elstur Sigurjón, rúmum tíu
árum eldri en hún. Yngri bræð-
ur hennar voru Þóroddur, Mar-
on Guðmann og Vilhjálmur, sem
fórst í umferðarslysi í Lúx-
emborg fyrir hálfum öðrum ára-
tug.
Að loknu barnaskólanámi
settist hún í Laugarvatnsskóla
og lauk þaðan landsprófi. Síðar
á ævinni fór hún í Oldungadeild
MH og lauk stúd-
entsprófi 1985. Hún
var vel ritfær og
skrifaði greinar í
tímarit — og ekki
hvað síst í Sunnu-
dagsblað og Lesbók
Morgunblaðsins.
Ung hóf hún að
syngja með hljóm-
sveitum og á ævi-
ferli sínum söng hún
um 100 lög inn á
plötur, þar af all-
nokkur með Vil-
hjálmi bróður sín-
um.
Hún giftist Svavari Gests
hljómlistarmanni 5. júlí 1966 og
eignuðust þau tvo syni; Mána
hljómlistarmann, f. 15. janúar
1967, og Nökkva verzlunar-
mann, f. 28. júní 1971. Áður
hafði hún eignast soninn Atla
Rafn og dótturina Hólmfríði
Ástu í fyrri hjónaböndum.
Utför Hennyjar Eldeyjar Vil-
hjálmsdóttur fór fram í kyrrþey.
ÁSTKÆR mágkona og svilkona
okkar, Elly Vilhjálms, er látin.
Margs er minnast eftir þriggja ára-
tuga samleið. Hæst ber í minning-
unni samverustundir á heimili
þeirra Svavars og aðrir fjölskyldu-
fagnaðir. Elly var afar vandaður
listamaður og lét ekkert frá sér
fara nema það væri vel undirbúið,
eins og allar hennar hljómplötur
bera ljósan vott um. Hún var mjög
listræn, hannyrðir hvers konar léku
í höndum hennar og var í því sem
öðru afar vandvirk og bar heimili
þeirra Svavars því glöggt vitni.
Elly var mikill og sterkur per-
sónuleiki sem markaði djúp spor í
samtíð sína með hæfileikum sínum
og var gleðigjafí þessarar þjóðar frá
því fyrst er hún kom fram sem
söngkona. Nú er hin tæra og fal-
lega rödd Ellyjar hljóðnuð en mun
lifa á öldum ljósvakans um ókomna
framtíð. Við hjónin og fjölskyldur
okkar þökkum henni alla þá tryggð
er hún sýndi okkur á samleið okk-
ar. Hún lifir í minningunni sem
góð, falleg og gáfuð kona.
Við vottum Svavari og börnunum
og öðrum aðstandendum okkar
dýpstu samúð.
Blessuð sé hennar minning.
Gyða Erlingsdóttir,
Aðalsteinn Dalmann Októsson.
Okkur bregður alltaf þegar við
heyrum um lát góðs vinar. Svo fór
einnig fyrir mér þegar hringt var
til mín árla morguns og mér til-
kynnt að Elly Vilhjálms væri látin.
Það eru eðlileg viðbrögð, við gerum
okkur grein fyrir því að dauðinn
er endanlegur og við eigum ekki
eftir að hitta viðkomandi aftur í
lifanda lífí. En vonandi eigum við
eftir að hitta ástvini okkar á ný,
þegar við verðum sjálf komin í hin
sígrænu engi alheimsins.
Við Elly erum búnar að vera
vinkonur í meira en þrjátíu ár. Vin-
skapur okkar hófst þegar Elly gift-
ist bróður mínum, Jóni Páli Bjarna-
son. Þau skildu eftir nokkuð
stormasama og stutta sambúð, en
vinátta okkar Ellyjar hélzt alla tíð
og þótt við töluðumst ekki við á
hverjum degi hittumst við af og
til, skrifuðumst á og töluðum sam-
, an í síma nokkrum sinnum á ári.
Elly var um margt afar sérstæð
persóna. Hún var einhver vandvirk-
asta kona sem ég hef kynnst um
mína daga. Allt sem hún gerði
gerði hún svo vel að það var ekki
hægt að gera það betur. Hún hefur
um áratugaskeið verið bezta
dægurlagasöngkona Islendinga og
á síðari árum fór hún að syngja
aftur og voru vinsældir hennar sízt
minni þá en á fyrri söngferli henn-
ar.
Elly söng svo sannarlega fram
að sínum síðasta degi, því nokkrum
vikum áður en hún lézt söng hún
inn á síðustu plötuna sína. Hún
skrifaði mér í bréfi í september að
hún hefði verið svo máttfarin er
hún hélt til upptökunnar að það
þurfti að bera hana upp tröppurnar
og hún hefði orðið að sitja við upp-
tökuna, því hún gat ekki staðið
óstudd.
Elly var alltaf dugleg, hvað sem
á gekk. Hún hlúði afar vel að for-
eldrum sínum þar til þau létust
fyrir fáum árum. Pabbi hennar var
blindur síðustu árin og mamma
hennar óvinnufær eftir að hafa
fengið slag. Elly fór suður í Hafnir
til þeirra í hverri viku til þess að
hlúa að þeim. Það hefur áreiðan-
lega verið létt af henni þungu fargi
þegar þau komust loksins á elli-
heimili, þar sem hún vissi að vel
var um þau hugsað.
Elly sýndi foreldrum mínum,
fyrrverandi tengdaforeldrum sín-
um, jafnan mikla vinsemd og alúð
þar til þau létust fyrir nokkrum
árum.
Hún þurfti að sinna Hólmfríði,
einkadóttur sinni og frænku minni,
sem greindist með hinn hræðilega
MS-sjúkdóm á unga aldri. Ég veit
að Élly hafði oft áhyggjur af
heilsufari og aðbúnaði Fríðu okkar
og var því öðru fargi af henni létt
þegar Éríða komst í öruggt hús-
næði á Sléttuveginum.
Einn af sólargeislunum í lífi Elly-
ar var Svenni, litli dóttursonur
hennar, sem nú er átta ára gam-
all. Elly sagði við mig í símtali sl.
sumar að hún öfundaði mig reglu-
lega af því að eiga svona mörg
barnabörn, hún þráði að eignast
fleiri. Hún hafði svo mikið að gefa
— henni var unun að gefa og miðla
gleði og ánægju meðal fólks.
Elly bjó seinasta eiginmanni sín-
um, hinum góðkunna hljómlistar-
og útvarpsmanni, Svavari Gests,
yndislegt heimili, þar sem smekk-
vísi hennar sat í fyrirrúmi. Því
miður auðnaðist mér ekki að heim-
sækja hana á seinasta staðnum sem
hún bjó, en ég efast ekki um að
það hafi verið glæsilegt hjá henni
þar sem annars staðar.
Það er mikill harmur kveðinn að
eftirlifandi fjölskyldu Ellyjar,
Fríðu, sonunum Nökkva og Mána
og Atla og Svavari. En það er gott
að eiga góðar minningar og smám
saman vinnur tíminn á sorginni og
eftir standa góðu minningarnar.
Við Atli og fjölskylda okkar
sendum syrgjendunum innilegar
samúðarkveðjur og biðjum góðan
guð að styrkja og styðja þau öll í
sorginni.
Anna Bjarnason, Flórída.
Elskulegur fulltrúi íslensku Li-
onshreyfingarinnar er fallinn frá.
Allt of fljótt var hún hrifin burt
en líklega hefur henni verið ætlað
annað hlutverk á æðri stöðum. Því
verðum við hin að trúa sem sitjum
hnípin eftir við brottfall Ellyjar
Vilhjálms.
Elly var um margt óvenjuleg
kona, glæsileg á velli svo að af
bar, með einkar fágaða framkomu
og viðmót sem allir löðuðust að.
Elly vann um nokkurra ára skeið
á skrifstofu Lionshreyfmgarinnar á
íslandi. Hún vann störf sín þar af
stakri prýði og gott var að leita í
smiðju til hennar og sækja til henn-
ar visku og fróðleik en hún og eigin-
maður hennar störfuðu í mörg ár
saman á skrifstofu hreyfíngarinnar
í Sigtúni í Reykjavík.
Á þeim árum sem Svavar eigin-
maður hennar sinnti starfí í Al- T
þjóðastjórn Lions fóru þau hjónin
víða og báru hróður íslands vítt
og breytt. Eitt er víst að þeir eru
æði margir sem spurst hafa fyrir
um Ellyju er fram liðu stundir og
mjög margir minnast gamalla og
góðra kynna frá þessum árum.
Elly var glæsilegur fulltrúi okkar
íslenskra Lionsmanna bæði hér-
lendis og erlendis. Hún var víðlesin
og átti einkar gott með að tala við
fólk enda kom það sér vel í starfi
hennar fyrir Lionshreyfinguna og
veit ég að margir minnast hennar
með þökk og virðingu fyrir vel
unnin störf.
Ég átti því láni að fagna að -
kynnast Ellyju á heimaslóðum
hennar en hún var einkar gestrisin
og gott var að heimsækja hana.
Eigum við hjónin ljúfar minningar
frá heimsóknum á heimili Ellyjar
og Svavars og færi ég bestu þakk-
ir fyrir þau kynni.
Fyrir hönd Lionsmanna í Um-
dæmi 109 A sendi ég innilegustu
samúðarkveðjur til Svavars og fjöl-
skyldunnar allrar. Hafí Elly Vil-
hjálms hugheilar þakkir fyrir vel
unnin störf í þágu Lions á íslandi.
Megi góður Guð varðveita hana á ■
ókunnum vegum.
Laufey Jóhannsdóttir,
umdæmisstjóri
Lions 109 A.
Með fáeinum orðum langar mig
að minnast Ellyjar sem nú er látin
eftir baráttu við erfiðan sjúkdóm.
Ég kynntist Elly fyrir nokkrum
árum og komst þá fljótlega að raun
um að þarna var á ferð alveg ein-
stök kona. Fyrir utan alla þá feg-
urð og glæsileika sem Elly hafði
til að bera, sem var ávallt einkenn-
andi fyrir hana, þá var hún sérstak-
lega glaðlynd, skemmtileg og heill-
andi kona, enda kom nærvera
hennar manni alltaf til að líða vel
og var þá undantekningarlaust
stutt í brosið og hláturinn. Það sem
einkenndi Elly þó öðru fremur var
hversu gott og ástríkt hjarta hún
hafði. Umhyggjusemi hennar virt-
ust engin takmörk sett og ef hún
mögulega gat gerði hún ætíð allt
sem í hennar valdi stóð til að hjálpa
öðrum. Hún gladdist yfir því að sjá
aðra gleðjast en sjálf vildi hún sem
minnst láta hafa fyrir sér.
Ég heimsótti Elly síðast fyrir
tæpum þremur mánuðum rétt áður
en ég hélt utan til Frakklands þar
sem ég dvel nú. Þá eins og áður>’"
tók hún á móti mér opnum örmum,
brosandi og sem fyrr dáðist ég að
því hversu hetjulega hún bar sig
þrátt fyrir veikindin. Þessi heim-
sókn mun ávallt verða mér minnis-
stæð, en fyrir utan að hafa verið
ánægjuleg stund eins og alltaf í
návist Ellyjar þá hefur þetta reynst
vera okkar síðasta stund saman.
Það er mikil gæfa að hafa kynnst
jafn yndislegri konu sem Elly var
og minningin um hana er og verð-
ur mér alltaf mjög kær. Með sökn-
uði og þakklæti fyrir allt kveð ég
nú vinkonu mína í liinsta sinn.
Aðstandendum votta ég mína
dýpstu samúð.
Nanna Hrund Eggertsdóttir.
• Fleiri minningargreinar um
Elly Villyálms bíða birtingar og
munu birtast í blaðinu næstu
daga.