Morgunblaðið - 24.11.1995, Síða 37

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
FÖSTUDAGUR 24. NÓVEMBER 1995 37
I
I
I
)
)
I
I
I
j
I
1
J
I
I
l
i
I
árið 1969 en honum kynntist ég
aldrei nema í gegnum hlý orð ömmu
í hans garð. Hún bjó því ein á Vest-
urgötunni frá því að pabbi flutti að
heiman fyrir 24 árum og þar til
fyrir þremur vikum fyrir andlát sitt
er hún lagðist inn á Landspítalann.
Hún hélt reisn sinni og dugnaði
allan tímann og hugsaði um heim-
ili sitt sjálf að öllu leyti en fékk þó
heimilishjálp fyrir nokkrum árum.
Okkur fjölskylduna langar sérstak-
lega að þakka Elínborgu fyrir hug-
ulsemi hennar við ömmu.
Elsku amma mín. Nú er komið
að kveðjustundinni. Ég veit að þú
varst tilbúin til fararinnar fyrir all-
löngu en ég hefði svo gjarnan viljað
hafa þig lengur á meðal okkar. Mig
tekur það svo sárt að hafa ekki
getað verið hjá þér þegar þú fórst
á spítalann og haldið í hönd þína
þar til yfir lauk en þótt ég væri í
fjarlægu landi þá var hugUr minn
ávallt hjá þér, amma mín. Nú er
ég komin til að kveðja þig og fylgja
þér á leiðarenda. Ég veit að nú líð-
ur þér vel og þú vakir yfir mér.
Þín
Dröfn.
Elsku amma mín.
Þó að ég gerði mér alveg grein
fyrir að sennilega sæjumst við ekki
aftur, þá þykir mér sárt að geta
ekki fylgt þér síðasta spölinn. Lík-
lega verð ég þó að viðurkenna að
sennilega er gamall draumur okkar
beggja að rætast, því báðar fórum
við í langt ferðalag þótt þau séu á
hvort sinn hátt. Fleira höfum við
átt saman eins og nöfnin okkar, sem
eru þó ekki alveg eins, þar sem þér
fannst ekki við hæfi að gefa ungu
barni nafnið Vilhelmína. Sigríðar-
nafnið geymdum við báðar fyrir
okkur sjálfar.
Fyrsta minningin um þig er þeg-
ar ég sat í eldhúsinu hjá þér á
Ránargötunni og fylgdist með þér
taka til hádegismatinn. Ég held að
ég hafi ekki verið há í loftinu þegar
ég fór að sækja til þín, þó að þetta
hafi verið svolítil hættuför að mínu
mati. Yfir tvær götur að fara.
Spennandi fannst okkur Jóni Inga
bróður og mér að fá að taka þátt
í því þegar þið afi og Venni fluttuð
á Vesturgötuna og við fengum að
sitja í búslóðinni á vörubílnum hans
Bensa. Ekki nóg með það, heldur
var nýja húsið með lyftu!
Þegar við fluttum úr vesturbæn-
um tognaði á tengslunum, en alla
tíð hefur mér þótt ljúft að sitja í
eldhúsinu þínu og hlusta á þig segja
frá.
Frá því fyrsta hefur mér þótt
merkilegt að þú fæddist aldamóta-
árið því að þá var svo auðvelt að
reikna út hversu gömul þú værir.
Eins að þú stundaðir nám við Mið-
bæjarskólann, sem mig óraði ekki
fyrir að væri orðinn svo gamall. Þú
þekktir þar af leiðandi gömlu
Reykjavík og fræddir mig um nöfn
bæja, húsa, túna og stíga sem síðar
urðu að þeirri byggð vesturbæjar-
ins. Síðar komu sögur um það þeg-
ar þið afi kynntust á Álafossi þegar
þú varst að vinna þar og hann að
byggja verksmiðjuhús. Flateyrarár-
in komu næst og fengu heldur bet-
ur líf þegar lifandi frásagnir föður
míns bættust við.
Þegar ég fór að búa kom um-
hyggjan frá þér í ljós. Alltaf voru
að koma ýmsar óvæntar gjafir sem
komu að góðu gagni, ýmist fyrir
heimilið eða börnin.
Árin færðust yfir og einhvern
veginn fannst mér að þú værir orð-
in svo fullorðin að það hlyti að
bætast eitt ár við enn. Síðast í sum-
ar tókstu svo á móti gestum á 95
ára afmælinu þínu og ennþá búsett
á Vesturgötunni og það ein.
Þú hefur alla tíð haft ákveðnar
skoðanir á lífinu og sterkan vilja.
Þetta held ég að gagnist okkur að
skilja að sá sem veit hvað hann
vill, fær það sem hann vill.
Guð gefi þér góða heimkomu.
Vildís og fjölskylda.
0 Fleiri minningargreinar um
Vilhelmínu Sigríði Kristjánsdótt-
ur bíðn birtingnr ogmunu birtast
/ blaðinu næstu daga.
AÐALHEIÐ URINGI-
BJÖRG ÓLAFSDÓTTIR
Aðalheiður
Ingibjörg Ólafs-
dóttir var fædd að
Butru í Fljótshlíð
22. september 1914.
Hún lést í Landspít-
alanum sunnudag-
inn 19. nóvember
síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
Ólöf Halldórsdóttir
og Ólafur Einars-
son frá Butru í
Fijótshlíð. Alsystk-
ini Aðalheiðar
voru: Jóhanna, f.
19. júlí 1908; Hall-
dór, f. 29. október 1909, d. 13.
desember 1925; Margrét, f. 7.
mars 1911; Óskar, f. 26. mars
1913, d. 21. maí 1995. Hálfbróð-
ir hennar var Ólafur Konráð
Sveinsson, f. 18. júlí 1920, d.
9. mars 1988. Árið 1935 giftist
Aðalheiður Sigurði O.E. Waage
frá Litla-Kroppi í Borgarfirði,
f. 14. júlí 1907, d.
7. mars 1942. Börn
þeirra eru Ólöf
Dóra, f. 2. febrúar
1935, og Eggert
Stefán, f. 8. septem-
ber 1936. Árið 1943
hóf Aðaiheiður
sambúð með Agli
Þorsteinssyni, f. 1.
ágúst 1921, d. 15.
júlí 1964. Þeirra
börn eru Sigurður
Óskar, f. 15.
september 1945;
Þóra, f. 17. maí
1948; og Elín Haf-
dís, f. 16. janúar 1951. Árið
1971 giftist Aðalheiður eftirlif-
andi eiginmanni sínum, Böðvari
Kristjánssyni frá Butru í Fþ’óts-
hlíð, og bjuggu þau í Þorláks-
höfn allan sinn búskap.
Aðalheiður verður jarðsung-
in frá Fossvogskirkju í dag og
hefst athöfnin kl. 10.30.
ELSKU mamma mín, með söknuði
og trega kveð ég þig í hinsta sinn,
en minningamar munu lifa. Það var
svo gaman og fræðandi að hlusta
á þig tala um gömlu dagana. Þegar
mamma þín fór með þig unga telpu
út í Flóa eftir lát pabba þíns, en
að ári liðnu fórst þú aftur austur í
Fljótshlíð og varst hjá vandalausum
þangað til þú varst sjö ára gömul,
en fórst þá til Vestmannaeyja.
Þangað hafði mamma þín flust áð-
ur. Þú áttir heima þar til 14 ára
aldurs og eru margar minningar,
þaðan bæði við leik og störf.
Það var mér oft undrunarefni
hvað þú mundir þessi ár í Eyjum
vel. Svo liðu árin og oft hefur verið
erfitt hjá þér, en þú varst svo já-
kvæð og raunsæ og sást alltaf
björtu hliðarnar á öllum málum.
Alltaf gast þú hlustað á mig sem
bam, ungling og fulltíða konu. Þú
hafðir alltaf áhuga á því sem ég
sagði og lagðir gott til málanna.
Ég þakka þér fyrir dætur mínar sem
þú varðst svo góð amma og alla
hjálpina með öllu Möggu litlu sem
hvílir við hliðina á þér í Fossvogs-
kirkjugarði. Alltaf geymi ég minn-
ingarnar sem við áttum saman þann
tíma sem hún lifði.
Elsku mamma mín, það er svo
margt sem ég hef að þakka þér,
en ég mun geyma það í hjarta mínu.
Hvíl þú í friði.
Þín dóttir,
Elín Hafdís.
Kæra Alla mín, þar sem þessari
lífsgöngu þinni er lokið er mér
bæði ljúft og skylt að þakka þér
fyrir öll þau ár sem við áttum sam-
an. Kynni okkar hófust þegar þú
bjóst á Kirkjuhvoli á Eyrarbakka
og ég var að draga mig eftir Ólöfu
dóttur þinni sem nú er eiginkona
mín.
Ég var satt að segja dálítið kvíð-
inn að hitta þig fyrsta sinni, en sá
kvíði hvarf skjótt, því þú lést mig
fínna eins og ég væri heima hjá
mér. Það hjálpaði til að þú þekktir
vel til í Eyjum frá þeim árum sem
þú áttir heima þar sem barn með
móður þinni og systkinum.
Við vorum því ekki í vandræðum
með umræðuefni og átti ég fullt í
fangi með að standa fyrir svörum.
Ég fann strax hve Eyjarnar áttu
mikil ítök í þér og hve minnug þú
varst um menn og málefni Eyj-
anna. Seinna þegar við dóttir þín
hófum búskap varstu dugleg að
heimsækja okkur og taldir ekki eft-
ir þér erfiðar sjóferðir til að geta
verið hjá okkur nokkra daga.
Ógleymanlegar voru móttökur
þínar þegar við urðum að flýja
heimili okkar vegna eldgossins
1973 og þar var ekki í kot vísað,
þótt stór væri hópurinn því foreldr-
ar rnínir voru einnig með í för.
Á heimili þínu fengum við síðan
að vera það sem eftir lifði vetrar
og þar til úr rættist hjá okkur.
Það er þvi margs að minnast
þegar litið er yfir farinn veg, elsku
Alla mín, og þær minningar lifa,
þó þú sért horfin sjónum okkar.
Börnum þínum og Böðvari eigin-
manni þínum votta ég innilega sam-
úð, því þeirra missir er stór.
Far þú í friði.
Sveinn Tómasson.
Af eilífðar ljósi bjarma ber
sem brautina þungu greiðir.
Vort líf, sem svo stutt og stopult er
það stefnir á æðri leiðir.
Og upphiminn fegri en augað sér
mót öllum, oss faðminn breiðir.
(Einar Ben.)
Kær og góð vinkona, Aðalheiður
Ólafsdóttir, er látin. Ofangreind orð
ljóðskáldsins Einars Benediktsson-
ar komu í huga minn, þar sem mér
fannst þau lýsa vel lífsviðhorfi
hennar. Hún sá ævinlega birtuna á
bak við sortann, brosið hennar var
vermandi, glatt og gott. Ekki var
það vegna þess að hún hefði ekki
reynslu af því hvað lífið getur á
stundum verið erfitt og miskunnar-
laust. Hún átti á bak að sjá tveim-
ur mönnum sínum. Með þeim eign-
aðist hún fimm börn, tvo syni og
þijár dætur, svo henni var mikið
gefið af Guði. Hún brást heldur
ekki hlutverki sínu, hún var mikil
móðir og unni bömum sínum heitt.
Börn hennar og tengdaböm reynd-
ust henni elskuleg og góð, frænd-
garðurinn var orðinn stór sem elsk-
aði og virti góða og mikilhæfa konu.
Sérstaklega var samband og um-
hyggja dætra hennar náin og góð
og mat hún það mikils.
Kynni okkar hófust ekki fyrr en
hún flutti til Þorlákshafnar og gift-
ist eftirlifandi eiginmanni sínum,
Böðvari Kristjánssyni, valmenni
sem reyndist henni svo óendanlega
vel. Þeim leið vel saman. Hjá þeim
réð ríkjum velvild og góðhugur til
allra manna. í slíku andrúmslofti
líður öllum vel. Svo var það með
mig. Það leið varla svo dagur að
kvöldi að ég hefði ekki samband
við þau hjón og ef ekki var gest-
kvæmt sátum við saman í stofunni
hennar og saumuðum út myndir eða
dúka, völdum liti hvor með ann-
arri. Hún Alla var listræn í besta
lagi. Svo var farið með ljóð og rifj-
aðar upp hálfgleymdar sögur. Allt
var þetta gamalt eins og við sjálf-
ar. Við nefndum þessar samveru-
stundir okkar í gamni og alvöru
„stundirnar okkar“.
Ef einhver hefði spurt frétta af
þessum fundum hefði orðið fátt um
svör.
Þetta voru ekki þannig fundir.
Skaphöfn Aðalheiðar var létt og
góð. Var því gott að blanda geði
við hana. Því er mér nú efst í huga
þakklæti þegar ég kveð hana með
söknuði og þökk fyrir allt sem við
áttum saman, nágrennið við þau
hjón og vináttuna sem aldrei féll
skuggi á um meira en tuttugu ára
skeið. Að leiðarlokum biðjum við
hjónin Guð að styrkja og blessa
aldraðan eiginmann, börn hennar
og fjölskyldur þeirra, svo og ástvini
alla.
Blessuð sé minning hinnar mætu
heiðurskonu.
Ragnheiður Ólafsdóttir.
Ein af hvunndagshetjum. þessa
lands er fallin frá. Alltaf kemur
dauðinn okkur á óvart, jafnvel þótt
aldnir eigi í hlut.
„Það er svo margs og mikils að sakna
ef minninga er farið um lönd.
Æskustundir í vitund vakna
þá vorinu gekkstu á hönd.
Þreytt og aldin frá þrautum liðin,
þetta er gangur lífs,
nú hefur þú öðlast eilífa friðinn
frá erfíði jarðarkífs."
Hér er okkur horfin mikil heið-
urskona, dugnaðarkona, sem tók
alltaf lífinu með öllum þess áföllum
eins og það kom fyrir, hún tókst á
við erfiðleikana og datt aldrei í hug
að leggja árar í bát.
Og erfiðleikarnir voru vissulega
margir, en sólskinsstundir voru líka
margar og sannarlega vel notaðar.
Aðalheiður var sterkur og heil-
steyptur persónuleiki, hún var alltaf
sá klettur, sem börn hennar,
tengdabörn og barnabörn gátu
byggt á, ef vanda bar að höndum.
Amma í Þolló og Böðvar afi, það
voru nöfn sem ég fékk oft að heyra
á liðnum árum, og ekkert undar-
legt, því bamabörnin hennar Aðal-
heiðar voru jafnframt barnabörnin
mín.
Hún amma í Þolló kunni svo mik-
ið af ljóðum og vísum og söng við
bömin, og hún sagði þeim svo
skemmtilegar sögur og svo var hún
svo flink að teikna alls konar myndir.
Mig langar persónulega að færa
Aðalheiði sérstakar þakkir fyrir það
sem hún var syni mínum, bæði fyrr
og síðar, hann var alltaf eins og
eitt barnið hennar, þótt vegir hans
og Elínar dóttur hennar skildu.
Aðalheiður var ekki dómhörð á
menn eða málefni og ég veit þess
mörg dæmi að þeir sem á einhvern
hátt áttu erfitt uppdráttar í lífinu
áttu skjól hjá henni. Hún reyndi
alltaf að bæta hvað hún gat og
hennar glaða og góða lund hjálpaði
þar mikið til. Aðalheiður var þeirrar
gerðar að öllum leið vel í návist
hennar.
Alltaf var jafngaman að heim-
sækja Ollu og Böðvar í Þorlákshöfn
og þótt sjúkleiki ykist með árum,
hélt hún alltaf reisn sinni og kímni-
gáfu fram til hins síðasta.
Við hjónin erum þakklát fyrir að
hafa fengið að umgangast Aðal-
heiði og Böðvar um árabil. Sérstök
ánægja var mér að því að sjá hve
samstiga þau voru og hvað þau
sýndu hvort öðru mikla væntum-
þykju og virðingu.
Böðvar minn, þú hefur mikið
misst, guð gefi þér styrk til að bera
söknuðinn.
Við óskum Aðalheiði góðrar ferð-
ar inn á fyrirheitna landið með þökk
fyrir allt.
Aðstandendum vottum yið inni-
lega samúð.
Ragna S. Gunnarsdóttir.
Elsku amma, nú kveðjum við þig
að sinni. Við vorum oft hjá ykkur
afa í Þolló og vorum ekki gamlar
þegar við sátum í fangi þér og þú
söngst fyrir okkur og kenndir okkur
kvæði og margt höfum við lært af
þér. Það er svo stutt síðan við sátum
hjá þér í Þolló og þú varst að rifja
upp með okkur að við hefðum alltaf
beðið þig að fara með álfakónginn
og móðurást þegar við vorum úti
að keyra.
Amma, þú varst mikil kjarna-
kona og við kveðjum þig með sorg
og trega.
Þínar dótturdætur,
Ragna, Aðalheiður
og Þórunn.
Það er einungis tæp vika síðan
ég sá ömmu síðast og þá var hún
mjög veik. Ég tók í höndina á henni
en ég vissi ekki hvort hún skynjaði
að ég væri þama hjá henni því hún
svaf. Upp úr þessum svefni vaknaði
hún ekki í þessum heimi, kannski
öðrum, hver veit? Nú er hún amma
dáin. Það er sárt að hugsa til þess
að sjá hana ekki aftur í þessu lífi
en þetta er víst hringrás lífsins,
maður fæðist, lifir og deyr. Hlut-
verki ömmu var lokið hér, ég verð
víst að sætta mig við það.
Hún amma mín var mér alltaf
góð og minnist ég sérstaklega und-
anfarinna ára því þá fór ég oft til’
hennar að læra fyrir próf og ritgerð-
ir. Síðast var það fyrir einum og
hálfum mánuði. Hún hafði alltaf
tilbúið skrifborð fyrir mig sem sam-
anstóð af músarspjaldinu góða og
kommóðunni hennar Tótu gömlu.
Það var alltaf gott að koma til
ömmu og afa því andrúmsloftið var
alltaf svo rólegt og afslappað, aldr-
ei neitt stress á þeim bæ. Það verð-
ur hálf tómlegt í kotinu, nú þegar
amma er farin og ég er viss um
að hann afi samsinnir því. Mig
dreymdi í nótt að ég væri í Þorláks-
höfn. Ég var heima hjá þeim en
engin amma kom að taka á móti
mér með faðmlagi og kossum. Það
var skrýtin og óþægileg tilfinning.
Elsku afi, ég votta þér mína
dýpstu samúð og, elsku amma mín,
þakka þér fyrir allar samverustund-
irnar, ég mun alltaf minnast þeirra.
Þín nafna,
Aðalheiður (Heiða).
+ Frændi okkar, ÞÓRÐUR KRISTINN JÓNSSON, dvalarheimilinu Lundi, Hellu, áður Kirkjuvegi 8, Selfossi, verður jarðsunginn frá Hábæjarkirkju, Þykkvabæ, laugardaginn 25. nóvember kl. 14.00. Vandamenn.
-
+ Elskuleg móðir okkar, fósturmóðir, tengdamóðir, amma, langamma og langalangamma, JÓNA MAGNÚSDÓTTIR, Borgarheiði 14, Hveragerði, er lést 19. nóvember, verður jarðsungin frá Hveragerðiskirkju laugardaginn 25. nóvember kl. 10.30. Marfa Anna Óladóttir, Hjalti Jóhannesson, Sigurbjörn Ólason, Guðmunda Einarsdóttir, Magnús Einarsson, Gyða Siggeirsdóttir, Jóna Sigríður Gestsdóttir, Árni Rúnar Baldursson, barnabörn, barnabarnabörn og barnabarnabarnabörn.