Morgunblaðið - 19.12.1995, Blaðsíða 36

36 ÞRIÐJUDAGUR 19. DESEMBER 1995 MORGUNBLAÐIÐ
VÍSNAÞÁTTUR
Hefði það
ekki betra í
himnaríki
Farið er um víðan völl
í vísnaþættinum að
þessu sinni. Pétur
Blöndal er umsjónar-
maður þáttarins.
„MÉR DATT aldrei í hug að það
gengi svona vel,“ segir Þórður Hall-
dórsson frá Dagverðará, en hann
hélt nýlega sýningu á verkum sínum
í Menningarstofnun Bandaríkjanna.
„Það var eins og allir vildu allt fyr-
ir mig gera.“
Sýningin var opnuð 25. nóvember
síðastliðinn á níræðisafmæli Þórðar,
en hann er fæddur árið 1905.
„Margir komu á sýninguna vegna
þess að þá langaði til að líta gamal-
mennið augum, en fundu svo ekk-
ert gamalmenni," segir hann.
Hann er einn af fáum sem geta
státað af því að hafa leikið á Elli
kerlingu: „Ég kann ráð við þessu
öllu. Eg get hoppað eins og fífl, er
hvergi stirður og ekki einu sinni
farinn að fá gigt ennþá.“ Hann
segist ekki vera skjálfhentur fyrir
fímm aura: „Ég fór á sjó fyrir
nokkru og skaut fímmtán svart-
fugla án þess að eitt einasta skot
geigaði. Það er ekki nokkur skapað-
ur hlutur að hjá mér og ég vildi
ekki hafa það betra í himnaríki."
Á sýningu sinni bregður Þórður
á það nýmæli að gera vísur við
hvert málverk og kennir ýmissa
grasa. Þórður segist fá kraft úr
jöklinum og við málverkið „Nýárs-
nótt á jöklinum" er vlsan:
Þar glitrar jökullinn himinhátt,
þar hafaldan brosir við steina,
þar Lóndrangar eiga sinn mikla mátt
og minningar fomar geyma.
Við myndina Faldafjúk yrkir hann:
ísalandi eyðist bær
öldur sandi bifa
kaldur andi, grund ei grær
gerist vandi að lifa.
Að lokum er rétt að taka vísu við
málverk af fæðingarstað og
bemskuslóðum listamannsins eða
Bjamarfossi í Staðarsveit:
—s
Þótt skrautið sé fágað og hallimar hækki
má hamingju iífsins þar kasta á glæ,
þó skuggamir lengist og ljósbrotin smækki
var langbest hjá mömmu í fátækum bæ.
Válynd veður á Vopnafirði
HALDINN var bókaupplestur á
Vopnafírði í byijun desember. Þar
komu fram nokkrir rithöfundar
sem gefa út bækur fyrir jólin. Við
sama tækifæri köstuðu Ólína
Þorvarðardóttir ög Hákon
Aðalsteinsson fram vísum, en
ljóðabók eftir Hákon kom út
síðastliðinn föstudag.
Ólína segir að flugið hafi gengið
illa til Vopnafjarðar og áhöld hafí
verið um það í mestu hryðjunum
hvort flugvélin gæti lent. Allt hafi
þó farið vel að lokum og Aðalheiður
og Sigríður Dóra, sem stóðu fyrir
uppákomunni, hafí tekið glaðbeittar
á móti henni á flugvellinum:
Þeir segja að veður válynd hér
veiki styrkleik tauga,
en sólin ljómar sýnist mér
hér sæl úr hveiju auga.
Sigríður Dóra hefur ekki fengið orð
á sig fyrir að vera hlédræg kona
eða feimin. Það kom þvi Hákoni í
opna skjöldu þegar hún byijaði
dagskrána á því að segja að hún
myndi draga sig í hlé og hann ætti
að sjá um kynningu milli þátta:
Ótrúlegur atburður
undrar fljóð og drengi,
Sigga Dóra situr kjur
og segir ekkert, - lengi.
Að sögn Ólínu reyndi Hákon að sjá
um að allt færi siðsamlega fram
og menn væru ekki að kitla aðrar
taugar en hláturtaugarnar.
„Honum gekk nokkuð sæmilega að
halda rithöfundunum í skefjum,"
segir hún:
Líður dátt um Ijóðagátt,
leikum mátti una,
harla átti Hákon bágt
að hemja náttúruna.
Á meðal þeirra rithöfunda sem
komu fram var Gunnar Gunnars-
son, sem kynnti bók sína „Undir
fjalaketti". Hákoni varð vísa á
munni:
Gunnars rós i pllnum reit
grær á viskubletti,
dregur öll sín andlegheit
undan Qalaketti.
Að síðustu kom Ólína með
hnitmiðaða mannlýsingu á Hákoni:
Elginn veður ætíð kátt,
andann seður glaður,
Hákon kveður harla dátt,
hann er séður maður.
Bók Hákonar ber heitið Oddrún og
er nefnd eftir ættarfylgju hans. Hún
fyrirfór sér út af forföður hans og
sór þess eið að fylgja ættinni í níu
ættliði. „Ég skírði bókina eftir
henni, svona til að hressa upp á
hana, vegna þess að mér fínnst
heldur vera farið að draga af
henni,“ segir hann. Margar fallegar
vísur eru í bókinni, meðal annars
þessar, sem eru kveðja á
fímmtugsafmæli:
Morgunblaðið/Kristinn
„ÞAR glitrar jökullinn himinhátt," segir í vísu Þórðar
Halldórssonar við málverkið „Nýársnótt á jöklinum".
Morgunblaðið/Silli
HAGYRÐINGARNIR Hjálmar Freysteinsson og Friðrik
Steingrímsson á góðri stundu á Húsavík.
KATRÍN Eymundsdóttir, stjórnandi tískusýningar og
kvenfélagskona með meiru, ávarpar gesti.
Áfram líður ævin ströng
alltaf vantar tíma,
hér er unnin hörð og löng
hálfrar aldar glíma.
Þó að hér sé brotið blað
bætist nú við árin,
eríitt mun að standa í stað
og stöðva gráu hárin.
Þó að lýsist brún og brá
er best að vera glaður,
því von er til þú verðir þá
virðulegur maður.
Vísnatrúðar á Húsavík
Heldur lengra er síðan
hagyrðingastefna var haldin á
Húsavík. Þá leiddu saman hesta
sína Friðrik Steingrímsson, Hjálmar
Freysteinsson, Ósk Þorkelsdóttir og
Björn Þórleifsson, en Pétur
Pétursson sá um fundarstjóm.
Vettvangurinn var fjölsótt
samkoma kvenfélagsins á Húsavík.
Hjálmar Freysteinsson er
Norðlendingum að góðu kunnur
sem hagyrðingur og ekki fer á milli
mála hvert hann á að sækja það:
Mannkosti tíundað mína ég gæti
marga og hvergi ýkt,
en þingeysk hógværð og lítillæti
leyfir mér ekki slíkt.
Hann yrkir um Björn Þórleifsson:
Bjöm með skáldum betri telst
í bragfræðinni slyngur,
svo maður gæti haldið helst
hann væri Þingeyingur.
Ekki það að Björn sé ekki fullfær
um að lýsa sjálfum sér:
Vestur á fjörðum var mín rót,
virtist i æsku prúður,
en nú er mér sagt á mannamót
að mæta sem vísnatrúður.
Þá er komið að Friðrik:
Friðrik heiti, fáum kær,
fleyti mér á stuðlabárum,
og ég fæddist fyrir nær
íjörutíu og tveimur árum.
Hann kynnir síðan Ósk til leiks:
Ósk er lífsins alda há.
Ósk er fylling vona.
Ósk er það, sem allir þrá.
Ósk er sómakona.
Mörgum eru eflaust ennþá ofarlega
í minni þær deilur sem risu í
Mývatnssveit í lok sumars. Þá hafði
sveitarstjórnin ákveðið að flytja
allt skólahald sveitarinnar í nýjan
skóla við Reykjahlíð, en
Suðursveitungar mótmæltu því
vegna langs aksturs í skólann fyrir
hluta barnanna. Á endanum varð
úr að skólasel verður rekið í vetur
í Skútustaðaskóla, en Ósk velti því
fyrir sér hvort allar deilur væru
koðnaðar niður:
Sitja allir sem á nálum?
Sjóða upp úr máiin heit?
Hvað er títt af kærumálum?
Er komin sátt í Mývatnssveit?
Friðrik var skjótur til svara:
Ég fréttimar fátækar nefni,
þig fýsir að vita hvert stefni.
Það er engin sátt,
þó menn segi hér fátt,
heldur skortur á ágreiningsefni.
Skemmst er frá því að segja að
glatt var á hjalla þetta kvöld á
Húsavík og greinilegt að
áheyrendur kunnu vel að meta það
sem hagyrðingarnir höfðu fram að
færa. Osk hafði þó gert sér vonir
um að sveitungar hennar hefðu
meira til málanna að leggja:
Því ég trúa þarf í kvöld
að Þingeyingar liggi í valnum.
Þögnin rikir þúsundföld,
það er enginn botn úr salnum.
Hagyrðingamir léku á als oddi,
köstuðu fram fjölmörgum vísum og
fylgdi þeim oftast meira gaman en
alvara eða eins og Björn kveður:
Ég mun greinast greindartregur,
gaspra um allt, sem mér er kært,
en að vera alvarlegur
engan veginn get ég lært.
Lokaorðið á Hjálmar:
Ég hef lögmál aðeins eitt
í öllu vísnastriti
og það er að yrkja ekki neitt
af alvöm né viti.
GLER OG
KERAMIK
EFTIR ÞEKKT
LISTAFÓLK
FJÖLBREYTT
ÚRVAL
Hringur Jóhanneson
Ertu í vandræðum
með gjöf til
elskunnar þinnar?
Hvergi meira úrval
af íslenskri myndlist
ART GALLERY
RAUÐARÁRSTÍG
SÍMI 551 0400
OPIÐ A KVOLDIN TIL JOLA