Morgunblaðið - 19.12.1995, Blaðsíða 56

56 ÞRIÐJUDAGUR 19. DESEMBER 1995
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
SVEINBJORN ÞORARINN
EINARSSON
+ Sveinbjörn Þór-
arinn Einarsson
var fæddur 19. júlí
1919 að Jaðri í Vest-
mannaeyjum. Hann
lést þann 8. desem-
ber síðastliðinn í
Landspítalanum í
Reykjavík. Foreldr-
ar Sveinbjamar Þór-
arins voru þau Einar
Þórðarson, f. 9.6.
1882 í Götu, d. 1927,
sem var síðasti ábú-
andinn á Eiðinu í
Vestmannaeyj um og
Guðrún Gísladóttir,
f. 18.3. 1891 í Indr-
iðakoti, d. 1927. Þegar foreldrar
Sveinbjamar Þórarins dóu fór
hann til hjónanna Gísla Jónsson-
ar og Sigríðar Jónsdóttur, sem
bjuggu í suðurbænum að Ysta-
Skála undir Eyjafjöllum en þar
ólst hann upp. Sveinbjöm Þórar-
inn var elstur af þrem alsystkin-
um, hin vom Þuríður, f. 1920 og
Ingunn, dó ung. Sveinbjöm Þór-
arinn átti einn hálfbróður sam-
mæðra en hann hét Gísli Jóhann
Hinrik, f. 1912. Sveinbjöm Þórar-
inn átti átta hálfsystkini sam-
feðra, þau vom: Asgeir, f. 1907,
Óskar Hafsteinn, f. 1908, Nanna,
f. 1910, Guðlaug Lovísa, f. 1911,
Helga, f. 1912, Páll Vídalín, f.
1914, Svanhvít Kristín, f. 1916,
og Kristinn Ingi, f. 1918.
Sveinbjöm Þórarinn kvæntjst
3. júlí 1943 Kristínu Elíasdóttur,
f. 23.12. 1918, frá Oddhóli á
Rangárvöllum. Hún var dóttir
Eliasar Steinssonar,
f. 3.2. 1884, d. 16.1.
1957, bónda á Odd-
hólifrá 1919 tíl 1944
og Sveinbjargar
Bjaraadóttur, f.
18.10. 1897, d. 21.2.
1984, sem var ættuð
frá Stokkseyri.
Sveinbjöm Þórarinn
og Kristín eignuðust
þrjú böm, þau em:
1) Elías Sveinbjöra,
f. 20.1. 1943, starfs-
maður í áburðar-
verksmiðju ríkisins,
hann á 2 böm, Berg-
lindi Höllu, f. 1967,
og Guðmund Magnús, f. 1972, 2)
Einar. f. 10.7. 1947, starfsmaður
hjá SÍF kvæntur Önnu Þuríði
Guðlaugsdóttur starfsmanni hjá
Landsbanka Islands, þau eiga tvö
böm, Önnu Katrínu, f. 1969, og
Sveinbjöm Þórarin, f. 1978, 3)
Kristín Steinunn, f. 7.10. 1950,
húsmóðir, gift Kristjáni A.
Bjamasyni, húsasmiði, þau eiga
þijú böm, Guðrúnu Kristínu, f.
1973, Huldu Karlottu, f. 1976, og
Steinar Karl, f. 1981. Bama-
bamaböm Sveinbjamar Þórar-
ins og Kristínar em orðin fjögur.
Sveinbjöm Þórarinn starfaði
lengst af sem bílsljóri í Reykja-
vík, fyrst hjá Steindóri, síðan hjá
BSR, en síðustu 15 starfsárin
starfaði Sveinbjöm Þórarinn hjá
Landsbanka Islands.
Útför Sveinbjamar Þórarins
verður gerð frá Dómkirkjunni í
dag og hefst athöfnin kl. 13.30.
ELSKULEGUR tengdafaðir minn
hefur kvatt þennan heim og fengið
bjartari samastað. Erfiðri sjúkralegu
er lokið, þar sem þjáður maður sýndi
hetjulund. Minningamar streyma
fram og verma klökkan hug.
Ég mun ætíð minnast tengdafoður
míns með þakklæti fyrir þann hlýhug
og það vinarþel sem hann ávallt sýndi
mér, hann sem fór svo margs á mis
í æsku.
Andstreymi virðist gera suma
verri en aðra betri. Mikið hefur mót-
lætið verið sem Sveinbjöm mætti í
æsku er hann missti báða foreldra
sína sex ára gamall og systkinin tvís-
tmðust víða um land. Minningin lifði
með honum, um lítinn hnokka er
sáran grét, er hann fór til vanda-
lausra. Kannski var það þessi minn-
ing, sem gerði hann að þeim manni,
sem böm og fullorðnir löðuðust að
vegna gæsku.
Barnabömunum reyndist hann
yndislegur afi. Alltaf var stutt í bros-
ið, þegar langafabörnin komu í heim-
sókn, þrátt fyrir að af honum væri
dregið undir það síðasta.
En kannski stendur lítill drengur
við foreldra hlið, með bros á vör, og
móðir þerrar tárin. Hver veit.
Ég kveð elskulegan tengdaföður
minn og votta tengdamóður minni,
bömum hennar og bamabörnum
samúð mína.
Tengdasonur.
í dag er til hinstu hvflu borinn
elskulegur afí minn, Sveinbjörn Þór-
arinn Einarsson, er lést á Landspítal-
anum að kvöldi 8. desember, eftir
Ljósker
á leiði
B S.HELGAS0N HF
STEINSMIÐJA
SKEMMUVEGI 48 • SÍMI 557 6677
langvarandi og erfíð veikindi. Með
fáeinum orðum langar mig að minn-
ast hans og kveðja. Það virðist vera
svo stutt síðan ég togaði í buxurnar
á afa og bað hann að koma inn í rúm
að lesa fyrir mig „Nýju fötin Keisar-
ans“ og „Kisubókina" fyrir svefninn,
ekki kom til greina að bjóða upp á
annað lesefni og alltaf las afí sömu
sögurnar fyrir mig aftur og aftur.
Afí var mjög rólegur og blíður mað-
ur að eðlisfari og gott að vera ná-
Iægt honum. Það var því engin furða
að barnabörnin löðuðust að honum
og að á milli okkar skapaðist sér-
stakt samband. Alltaf var afí tilbúinn
að sinna okkur, alltaf gaf hann sér
tíma. Ég upplifði þetta því aftur er
dóttir mín, Agnes Lára, kom að heim-
sækja langafa sinn og hafði ég mikla
ánægju af að fylgjast með hvað það
gladdi hann er þau hittust. Þó svo
að liðinn sé langur tími síðan ég tog-
aði síðast í buxumar á afa, eru allar
þessar góðu stundir sem ég átti með
honum, ljóslifandi í huga mér og
þannig mun það alltaf vera.
Þegar komið var til afa og ömmu
Stínu var tekið á móti manni með
opnu hjarta, maður umvafínn hlýju
og blíðu sem einkenndi þau bæði.
Hjá þeim var svo margt í föstum
skorðum, hlutir sem maður gat geng-
ið að vísum, og það eitt veitti manni
öryggi og vellíðan. í barnshuga er
það allt sem skiptir máli. Afí hafði
lengi barist i veikindum sínum, en
aldrei heyrði maður hann kvarta.
Hann tók því sem að höndum bar
með rólyndis- og jafnaðargeði á sinn
sérstaka hátt. Síðustu tvö árin voru
honum þó sérstaklega erfíð og voru
margar ferðimar á spítalann. Allan
þann tíma stóð amma Stína eins og
klettur við hlið hans og studdi hann
og hvatti í veikindunum, alveg eins
og hún hafði alltaf gert í gegnum
tíðina.
Þó að maður viti þegar nær dreg-
ur kveðjustund, er í raun aldrei hægt
að undirbúa sig nægilega vel, það
er alltaf jafnerfitt að kveðja. Ég var
svo lánsöm að vera stödd hjá afa
mínum þegar hann kvaddi og mun
ég ætíð varðveita þá stund á sérstök-
um stað í hjarta mínu. Ég lít svo á
að kveðjustundin vari aðeins um
stundarsakir og að við munum hitt-
ast aftur, þá mun afí taka á móti
okkur, okkur sem eftir sitjum, því
trú mín er sú að einhver góður taki
á móti afa mínum.
Elsku besta amma mín, megi góð-
ur Guð styrkja þig og vaka yfir þér.
Takk fyrir allt sem þú og afí gáfuð
mér.
Blessuð sé minning afa míns,
Sveinbjöms Þórarins Einarssonar.
Anna Katrín.
Hin langa þraut er liðin,
nú loksins hlaustu friðinn,
og allt er orðið rótt,
nú sæll er sigur unninn
og sólin björt upp runnin
á bak við dimma dauðans nótt.
Fyrst sigur sá er fenginn,
- fyrst sorgar þraut er gengin,
hvað getur grætt oss þá?
Oss þykir þungt að skilja,
en það er Guðs að vilja,
og gott er allt sem Guði’ er frá.
(V.Briem)
Sár er hin hinsta kveðjustund. En
gegnum hryggðina og söknuðinn
skín gleði þegar við hugsum um all-
ar góðu stundirnar sem við áttum
með þér, elsku afi.
Sú ást og sú hlýja sem þú veittir
okkur, er nú okkar ljós í myrkri sorg-
arinnar.
Blessuð sé minning þín.
Hulda, Steinar, Guðrún,
Smári og Katrín Eir.
Ef það ætti að líkja honum við
veður, þá var hann eins og vorþeyr-
inn, alltaf í stuði þegar eitthvað kall-
aði á viðbrögð, skapgóður og snögg-
ur að hugsa og hnýta upp rneð
skemmtilegum tilsvörum. Hann Þóri
var einstaklega elskulegur maður og
jákvæður. Auðvitað rigndi einstöku
sinnum í flekkinn, því fjarri var hann
skaplaus, en slíkt fjaraði jafn hratt
og það kom og fyrst og fremst var
fas hans rammað inn með blíðum
augnsvip hans og björtu brosi.
Þóri skipaði aldrei, hann lagði til
málanna á hlýjan og hæverskan hátt
og fékk yfirleitt samskoar svörun,
KRISTIN
GUÐBRANDSDÓTTIR
+ Kristín Guð-
brandsdóttir
fæddist 25. janúar
1911 að Hóli í
Hörðadal, Dala-
sýslu. Hún andaðist
í Reykjavík 8.
desember síðastlið-
inn. Foreldrar henn-
ar vom Margrét
Teitsdóttir frá Hóli
í Hörðadal og Guð-
brandur Gestsson
frá Tungu í Hörðad-
al. Kristín giftist
Franz Jezorski,
klæðskerameistara.
Þau eignuðust tvo
syni, Frans, húsasmíðameistara,
og Guðbrand, gullsmið.
Útförin hefur farið fram í
kyrrþey.
ÞAÐ HÖGGVAST ætíð fleiri skörð
í hóp frændfólks míns úr Dölunum,
en þannig er þetta og verður ætíð.
Alltaf mun ég minnast Kristínar
frænku minnar - hennar Stínu á
Hóli - sem eins allra bezta drengs,
sem ég hefi kynnst, og þau kynni
eru orðin löng, eða öll mín ævi. Milli
foreldra minna og frændfólksins á
Hóli var ætíð hin bezta vinátta og
það hélzt alla tíð.
Kristín var fædd 25. janúar 1911
að Hóli í Hörðadal, dóttir heiðurs-
hjónanna Margrétar Teitsdóttur og
Guðbrands Gestssonar, er þar sátu
um áratugaskeið af mikilli rausn og
frábærri gestrisni, sem fræg var um
nágrannasýslur. Af stórum bama-
hópi þeirra lifa Ása, saumakona hér
í bæ, og Guðmundur
bóndi á Hóli.
Kristín ólst upp í
glöðum hópi systkina,
en þær systur, hún og
Ása, þóttu snillingar í
höndunum og fóru ung-
ar „Suður“, eins og það
var kallað fyrir vestan,
til þess að læra að
sauma. Þær þóttu frá-
bærar í sinni iðn og
urðu eftirsóttar á
saumastofum hér á ár-
unum kringum 1930.
Árið 1932 kom hing-
að til íslands ungur
klæðskerameistari frá
Þýzkalandi, sá hét Franz Jezorski.
Það var litlu þjóðinni við nyrsta haf
mikið happ að fá hingað snillinga í
ýmsum greinum frá því landi og
þeirri þjóð, sem hefur haft vand-
virkni í mestum hávegum og þeirra
handiðn hefur borið af um aldir, en
þar á ég við Þjóðveija, sem höfðu
þá fýrir fáum árum verið hrikalega
leiknir af skammsýnum andstæðing-
um, og það ruddi braut þeirri stefnu
er hratt af stað síðari heimsstyijöld-
inni. Franz var ekki hlynntur þeirri
stefnu og því tók hann stefnuna
norður í svalann.
Til allrar hamingju felldu þau
Kristín frænka og Franz hugi saman
og leiddi það til hjónabands þeirra.
Ég man alltaf þegar ég sá Franz
fyrst hve hann var alúðlegur og þó
að ég skildi ekki hvað hann sagði,
fann ég hlýjuna úr hendinni, sem
hann lagði á kollinn á mér.
Þau Stína og Franz bjuggu fyrst
slík var lagni hans. Hann var
skemmtilega heimspekilega hugsandi
þótt ekki væri hann að flíka slíku,
sérstaklega í umferðarþunga hvers-
dagslífsins, en ég minnist þess til
dæmis sem unglingur heima í Eyjum
á Þjóðhátíð, þegar við sátum eitt sinn
uppi í brekku í Heijólfsdal og allir
voru að dást að flugeldunum sem
skotið var upp á miðnætti, þá var
Þóri að velta því fyrir sér hvernig
fýllinn í björgum Dalsins hefði það
og hvað honum fyndist um alla þessa
ljósadýrð og hamagang flugeldanna.
Þóri var nefnilega húmoristi með af-
brigðum og grínfullur í lífsins melódí
allt fram til þess síðasta þótt erfíð
veikindi settu stórt strik í reikning-
inn. En þannig var Þóri, hann gerði
svo oft meira en hann gat, ekki síst
í hjálpsemi yið samferðamenn sína.
I nær tvo áratugi var Þóri bifreiða-
stjóri hjá Steindóri, lengi á rútuleið-
inni suður með sjó, síðan var hann
leigubílstjóri hjá BSR á annan ára-
tug, en síðast vann hann hjá Lands-
banka íslands í Reykjavík við birgða-
vörslu. Barnungur missti hann móð-
ur sína og föður með stuttu millibili,
en frá 6 ára aldri ólst hann upp á
Skála undir Eyjafjöllum. Eftirlifandi
eiginkona Þóra, Kristín Elíasdóttir
frá Oddhól á Rangárvöllum, var hon-
um traustur og hvetjandi lífsföru-
nautur, hann Ijóðrænn í takt við lífs-
ins vanagang, hún glæsileg kona,
snörp og ákveðin, dugnaðarforkur,
og þekkt fyrir orðtak og skemmtilega
beittar yfirlýsingar og innskot í mál-
efni líðandi stundar eins og þeirra
Oddhólssystkina hefur verið háttur.
Böm þeirra Þóra og Stínu eru
Svenni, Einar og Kittý og öll draga
þau dám af foreldrum sínum.
Þóri var söngelskur maður og
hann laðaði fólk að sér með ljúf-
mennsku sinni. Hann hafði svo gam-
an af lífinu en gætti þess ávallt að
gera ekki of miklar kröfur til þess,
því ungur lærði hann að valt er ver-
aldargengið. Það var gott að hitta
hann, það er sárt að sakna hans og
það mæðir á ástvinum hans sem
góður Guð gefi styrk og traust. Lífs-
hlaupið hans Þóra var ekki endalaus
eltingaleikur við veraldarinnar gæði,
hann naut þess að staldra við og
njóta þess sem lífið gaf af sjálfu sér
í óteljandi myndum og möguleikum
fyrir gesti og gangandi. Þar naut sín
í honum Þóra vorþeyrinn ljúfi.
Arni Johnsen.
hér í Reykjavík, en fluttu síðar aust-
ur á Reyðarfjörð, en þar unnu þau
að iðn sinni um árabil. En svo kom
stríðið og hernámið og þá hrukku
margir Hörðdælir við, því að Bretar
tóku Þjóðveija og fluttu af landi
brott, en sem betur fór létu þeir
Franz i friði.
Þau Kristín og Franz fluttu í bæ-
inn árið 1944, en þá höfðu bætzt við
tveir hressir strákar, þeir Franz og
Guðbrandur. Það var örðugt að fá
húsnæði hér f Reykjavík á þeim tím-
um, en sem betur fór gátu foreldrar
mínir veitt þeim húspláss, þó að
þröngt væri og þær voru tvær saman
í litlu eldhúsi, móðir mín og Stína.
En þótt þröngt væri í litla húsinu
var hjartarými beggja nóg og þær
minntust æ með gleði þessara tíma,
er þær voru saman í eldhúsinu og
allt gekk eins og í sögu.
Nú líður að jólum og mér eru eink-
um minnisstæðir þeir tímar er þær
voru að undirbúa jólin, hve þær voru
samhentar í öllu, í þröngu eldhúsinu.
Þar var bakað af kappi og það var
oft hlegið dátt. Þessar minningar
ylja'mér um hjartarætur.
Eins og ég gat um áður eignuðust
þau Stína og Franz tvo syni, en þeir
eru Franz húsasmíðameistari,
kvæntur Sesselju Berndsen, og Guð-
brandur, gullsmíðameistari, kvæntur
Barböru Haage. Bamabarna- og
bamabarnabarnahópur hennar Stínu
er orðinn þó nokkur.
Nú þegar hún Kristín frænka er
horfin til landa eilífðarinnar hrann-
ast upp endurminningar og þær all-
ar bjartar og fagrar, því að þar er
gengin góð kona - góður drengur
- eins og beztu mönnum okkar er
títt lýst.
Við hjónin, börn okkar og barna-
börn, þökkum henni alla góðvildina
og frændræknina fyrr og síðar.
Veri minningin um Kristínu Guð-
brandsdóttur í raun lofi betri.
Halldór Ólafsson.