Morgunblaðið - 19.12.1995, Blaðsíða 58

58 ÞRIÐJUDAGUR 19. DESEMBER 1995
MINIMINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
+ Brynhildur
Skúladóttir
fæddist á Blönduósi
19. janúar 1915.
Hún andaðist í
Reykjavík aðfara-
nótt 10. þ.m. For-
eldrar hennar voru
Skúli Jónsson kaup-
félagsstjóri á
Blönduósi, áður
verslunarstjóri á
Borðeyri, f. 23. nóv.
1870 á Auðólfsstöð-
um í Langadal, d. á
Blönduósi 25. sept.
1915, og kona hans,
8. apríl 1905, Elín Theódórsdótt-
ir, f. 24. ágúst 1886 á Borðeyri,
d. í Reykjavík 7. nóv. 1935, en
Brynhildur var skirð við kistu
föður síns. Systkini Brynhildar
voru þessi: 1) Þorvaldur, listmál-
ari, f. 30. apríl 1906, d. 30. ág.
1984. Hann kvæntist Astrid
Fugman. Þau eignuðust eitt
barn. 2) Theódór Jón, læknir,
síðar aðst. yfirlæknir og dósent,
f. 28. febr. 1908, d. 27. júli 1970.
Hann kvæntist Guðlínu Ingiríði
Jónsdóttur. Þau eignuðust flmm
börn, skildu. Síðari kona Theó-
dórs var Rósa Margrét Stein-
grímsdóttir. Þau eignuðust eitt
barn. 3) Arndís, f. 25. jan. 1911,
d. 5. júní 1987. Hún giftist Hans
A. N. Guðmundssyni, eftirlits-
manni, f. 24. nóv. 1914, d. 27.
maí 1967. Þau eignuðust fjögur
börn. 4) Guðrún Skúladóttir, f.
8. okt. 1912. Hún giftist Paul
Groes-Petersen, apótekara í
Danmörku. Þau eiga tvö böm.
Brynhildur giftist 19. okt.
1936 eftirlifandi eiginmanni
sínum, Ingólfi Möller, stýri-
manni, síðar skipsfjóra og loks
deildarstjóra hjá Eimskipafé-
lagi íslands til starfsloka. Börn
þeirra eru: 1) Skúli Möller, f.
20. apríl 1939, siglingafræði-
kennari við Stýrimannaskól-
ann, síðar stórkaupmaður í
Reykjavík. K.l. 7. nóv. 1964,
skildu, Asta Högnadóttir. Þau
eignuðust tvö böm: 1. Huldu
Brynhildi, f. 4. nóv. 1965 og
Ég fel í forsjá þína,
Guð faðir, sálu mína,
því nú er komin nótt.
Um ljósið lát mig dreyma,
og ljúfa engla geyma,
öll bömin þín, svo biundi rótt.
(M. Joch.)
í dag er til moldar borin tengda-
móðir mín og vinkona Brynhildur
Möller. Þegar ég nú sest niður til
að minnast hennar nokkrum orðum
þá koma upp í hugann hugljúfar
minningar um ástríka og milda
dugnaðarkonu. Hún var glæsilegur
fulltrúi íslenskra húsmæðra sem oft
þurftu að hafa mikið fyrir lífinu.
Og hún fór ekki varhluta af því,
þar sem uppeldi bamanna og allur
heimilisrekstur Rvíldi nær eingöngu
á hennar herðum því að eiginmað-
urinn dvaldi lengstum á sjó við sín
störf. Öll sín störf vann hún af
æðruleysi og kvartaði ekki þó
vinnudagurinn væri oft langur, og
heilsan ekki alltaf eins og best varð
á kosið.
Elskuleg tengdamóðir. Mig lang-
ar með þessum fátæklegu orðum
til að þakka þér samfylgdina og
vináttuna. Ég mun ávallt minnast
þess með þökk hvemig þú tókst á
Pétur Högna f. 23.
okt. 1967, d. 14. maí
1995. K.2. 22. des.
1972, Kristín Sjöfn
Helgadóttir, f. 9.
nóv. 1943. Þau
Kristín Sjöfn og
Skúli eiga einn son:
Ingólf Þórð, f. 13.
apríl 1976. 2. Jakob
Ragnar Möller,
hæstaréttarlögmað-
ur, áður starf-
mannastjórí ISAL í
Reykjavík. 3. Þóra
Möller, f. 7. júní,
1942, d. 14. ág.
1969. Hún giftist 16. jan. 1965
Jóni Sigurði Þórhallssyni, rak-
arameistara og verslunarmanni
í Reylyavík, f. 11. febr. 1933 á
Sandfelli í Oræfum. Þóra og
Jón eignuðust einn son: Ingólf,
f. 19. sept. 1966, hann er prent-
ari og bílasali í Keflavík. Eigin-
kona hans er Kristjana Hafdís
Hreiðarsdóttir, f. 23. des. 1956.
Barn þeirra: Þóra, f. 12. okt.
1993. 4. Elín Möller, f. 16. sept.
1946, húsmóðir og ritari. Hún
giftist 23. okt. 1966 Jóni Gunn-
ari Baldvinssyni, stórkaup-
manni. Börn Elínar og Jóns
eru: 1: Hildur Magnea, f. 17.
júlí 1967, stúdent og meðferð-
arfulltrúi. Maki: Pétur Jóhann
Sigvaldason, f. 23. mars 1964,
skildu. Börn þeirra: Elín Björg,
f. 9. maí 1988, Viggó Pétur, f.
29. sept. 1991. 2. Baldvin, f. 9.
des. 1970. 3. Þóra, f. 2. júní
1974. 4. Brynhildur, f. 8. apríl
1976. 5. Anna Ragnheiður Möll-
er, f. 18. ág. 1952, húsmóðir og
skrifstofustúlka. Maki 25. nóv.
1972, Stefán Hjaltested, f. 22.
des. 1948, fyrrverandi banka-
starfsmaður. Börn Önnu og
Stefáns: 1. Þóra Margrét, f. 9.
nóv 1973, laganemi, sambýlis-
maður: Eiríkur Aðalsteinsson,
viðskiptafræðinemi, f. 27. nóv.
1971. 2. Friða, f. 5. sept., 1979.
3. Anna Sif, f. 29. nóv. 1984.
Útför Brynhildar fer fram
frá Neskirlý’u í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
móti mér, strákpjakknum, fyrir 33
árum þegar við Elín byijuðum að
draga okkur saman. Það var ekki
og varð aldrei neitt tilefni til að búa
til neina „tengdamömmubrandara"
í því sambandi. Ég þakka þér
hjartahlýju þína og jákvætt viðmót
sem ég og fjölskylda mín fengum
svo ríkulega af notið. Um leið þakka
ég þér þinn ómetanlega þátt í upp-
eldi bama minna, sem nú sakna
ömmu sárt.
Megi vegir þínir í nýjum heim-
kynnum verða bjartir og blómum
prýddir. Guð blessi minningu þína.
Þinn vinur,
Jón G. Baldvinsson.
Hræddist eg fákur, bleika brá
er beizlislaus forðum gekkstu hjá.
Hljóður spurði eg hófspr þín:
Hvenær skyldi hann vitja mín?
Loks þegar hlíð fær hrím á kinn
hneggjar þú á mig fákur minn.
Stíg eg á bak og brott eg held,
beint inn í sólarlagsins eld.
(Ólafur Jóhann Sigurðsson)
Elskuleg móðursystir okkar,
Brynhildur Möller, hefur kvatt okkar
heim og eftir stöndum við vinir og
ættingjar og drúpum höfðum í sorg
og eftirsjá. Við getum huggað okkur
við, að tekið verður á móti henni
af þeim sem hún saknaði mest og
fóru á undan henni þessa ferð.
Dúlla var síðasti tengiliðurinn við
okkar móðurfólk af hennar kynslóð,
og er hennar sárt saknað.
Það var margt líkt í fari systr-
anna Dúllu og Dæju, móður okkar,
svo sem hugrekki ásamt prúð-
mennsku. Eftir fráfall móður okkar
kom Dúlla oft í hennar stað hjá
okkur systrunum.
Sorgin var Dúllu ekki ókunn og
hafa hennar byrðar verið þungar,
en hún hefur staðið undir þeim eins
og sönn hetja.
Elsku vinur okkar Ingólfur á um
sárast að binda og biðjum við hon-
um, börnum hans og þeirra fjöl-
skyldum Guðs blessunar um leið
og við sendum þeim okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur.
Elín, Lára og Hrafnhildur
Hansdætur.
Sæll er sá maður,
er eigi fer að ráðum óguðlegra,
eigi gengur á vegi syndaranna
og eigi situr í hópi þeirra, er hafa Guð að
háði,
heldur hefir yndi af lögmáli Drottins
og hugleiðir lögmál hans dag og nótt.
Hann er sem tré, gróðursett hjá rennandi
lækjum,
er ber ávöxt sinn á réttum tíma,
og blöð þess visna ekki.
Allt er hann gjörir lánast honum.
(Davíðssálm. 1;1—3)
Elsku amma okkar, á þennan
hátt munum við minnast þín. Við
erum þér ævinlega þakklát fyrir
alla þá hlýju og ástúð er þú barst
í hjarta þínu og fyrir að leyfa okk-
ur að njóta góðs af þínum ótæm-
andi kærleik.. Við geymum minning-
una um þig, styrk þinn og óeigin-
gjarnan stuðning í hjörtum okkar.
Hafðu ekki áhyggjur, elsku
amma, af okkur hinum, við styðjum
hvert annað og vitum það, að þú
vakir yfir okkur.
„Því að svo elskaði Guð heiminn,
að hann gaf son sinn eingetinn, til
þess að hver, sem á hann trúir,
glatist ekki, heldur hafí eilíft líf.
(Jóh. 3;16)
Þín barnabörn.
Mágkona mín, Skúlína Brynhild-
ur Möller, lést að heimili sínu og
Ingólfs bróður míns aðfaranótt
sunnudagsins 10. þ.m. að Dalbraut
21 en þar höfðu þau fengið íbúð
og búið um nokkra hríð við frábært
atlæti á þeirri góðu stofnun sem
er bjargvættur margra aldraðra og
sjúkra, sem mikillar aðhlynningar
njóta þar, en geta haldið sjálfstæði
sínu og góðri reisn. Vegna erfiðra
veikinda bróður míns, sem fylgdu
mjög miklir uppskurðir, sem hann
hafði þraukað í gegnum, þurfti
hann á þeim tíma svo mikla að-
hlynningu, að þrátt fyrir járnvilja
hennar var það langt umfram henn-
ar getu, svo að ekkert vit var í til
lengdar að hún annaðist hann ein,
en á Dalbrautinni áttu þau góðan
tíma saman og hans heilsa var
miklu bærilegii við þessar bættu
aðstæður. En þegar fyrst hann og
síðan hún fengu mjög slæmt kvef,
með hita, sem trúlega hefir verið
slæm inflúensa, elnaði henni
skyndilega sóttin en hún vildi ekki
kalla til lækni, þótt hún engan veg-
inn hefði gengið heil til skógar um
langa hríð og kallið kom fyrirvara-
laust í svefni.
Þau giftust fyrir rúmum 59 árum
en hann var þá stýrimaður á
„gömlu“ Heklu, í langsiglingum
með sjávarafurðir og á ströndinni
til farmtöku.
Stuttu fyrir stríð fékk hann starf
við hafnsögu, þannig að hann var
í landi þegar börnin fóru að fæð-
ast. Síðan er hitaveitan var lögð,
fékk hann starf sem verkstjóri hjá
Höjgárd & Sehulz, en 1947 kallaði
sjórinn aftur á hann. Hann fékk
skipstjóm á „Foldinni" og síðar á
skipum Jökla í mörg ár, svo að
Brynhildur var aftur orðin sjó-
mannskona, og nú um miklu fleiri
ár. En þegar skipstjóraárin voru
orðin nógu mörg að honum fannst,
hætti hann því og gerðist deildar-
stjóri hjá Eimskipafélagi íslands við
skipulag farmflutninga og gegndi
því starfi til venjulegra starfstíma-
loka og var þá liðinn ærinn tími frá
því Ingólfur fór á sjóinn, um 16 ára
aldur.
Þau Brynhildur og Ingólfur áttu
nú nokkur góð ár uns heilsa hans
fór að gefa sig og nutu nú saman
góðra barna og barnabarna og
Brynhildur hélt sinni reisn, sem allt-
af hafði prýtt hana og naut elsku
og virðingar þeirra allra og reyndar
allrar fjölskyldu þeirra.
Brynhildur var hlédræg að eðlis-
fari og hneigðist lítt til félags-
starfa. Hún gerðist þó meðlimur í
, félagi „stýrimannakvenna" fyrir
mikla hvatningu og undi því félags-
starfi vel og lengi. Einnig starfaði
hún um hríð á Landspítalanum á
vegum Rauða krossins ásamt fleiri
konum í sjálfboðastarfi við sölu
varnings og dreifingu bóka til sjúkl-
inga.
Hún hverfur nú brott, en hún
heldur áfram að vera hjá okkur
öllum - í huga okkar og hjörtum.
Baldur Möller.
Elsku langamma, ég þakka þér
fyrir yndislegan en allt of stuttan
tíma með þér. Ég veit að þú verður
alltaf með mér og vakir yfir mér.
Pabbi og mamma hjálpa mér að
muna þig.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vöm í nótt.
Æ, virzt mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Þýð. S. Egilsson)
Elsku langafi, Guð gefi þér styrk
og stuðning í sorginni. Guð blessi
elsku langömmu.
Þín,
Þóra Ingólfsdóttir.
Elsku amma mín, þú varst eina
móðirin sem ég þekkti og þér á ég
allt að þakka.
Hví skyldi ég yrkja’ um önnur fljóð,
en ekkert um þig, ó, móðir góð? -
Upp, þú minn hjartans óður!
Því hvað er ástar og hróðrar dís,
og hvað er engill úr Paradís
hjá góðri og göfugri móður.
Þá lærði ég allt, sem enn ég kann,
um upphaf og enda, um Guð og mann
og iífsins og dauðans djúpin.
Mitt andans skrúð var skorið af þér,
sú skyrtan best hefir dugað mér
við stormana, helið og hjúpinn.
(M. Joch.)
Blessuð sé minning þín, elsku
amma.
Ingólfur Jónsson.
„Nú árið er liðið í aldanna skaut
og aldrei það kemur til baka...“
Það voru hátíðlegar stundir þeg-
ar öll stórfjölskyldan söng þennan
fallega sálm á heimili Dúllu og föð-
urbróður míns, Ingólfs, á áramót-
um, ár eftir ár. Frá þvi að ég man
fyrst eftir mér var það föst regla
að allir kæmu saman hjá bræðrun-
um til skiptis, hjá foreldrum mínum,
Gunnari og Distu, á aðfangadags-
kvöld, hjá Þórði heitnum og Diddu
konunni hans á jóladag, hjá Ingólfi
og Dúllu um áramótin og hjá Baldri
og Sigrúnu á þrettándanum með
tilheyrandi söng og spili. Þetta var
fastur punktur í tilverunni og gott
að eiga svona stóra, góða fjöl-
skyldu. En það varð óhjákvæmilegt
undanfarin ár að þessi siður legðist
af og fjölskyldan færi að leysast
upp í minni einingar, enda börnin
frá æskudögunum löngu orðin for-
eldrar sjálf og sum meira að segja
ömmur og afar. Þó sér hetjan hún
Didda hans Þórðar um að við hitt-
umst ennþá öll á jólunum.
Ægisíða 90 var sannkallað fjöl-
skylduhús, á fyrstu hæð og kjallara
bjuggum við systkinin fjögur með
foreldrum okkar, Ingólfur og Dúlla
með börnin sín fimm á næstu hæð
fyrir ofan og Doddi og Didda uppi
í risi, þar til hann gerðist yfirlækn-
ir á Kleppi ogþau fluttu í læknisbú-
staðinn þar. Öll fjölskyldan eins og
hún lagði sig fór þá á Klepp á jóla-
dag, eins og við höfðum gaman af
að gantast með við kunningjana.
Vegna þessarar nærveru var
Brynhildur Möller, Dúlla, einn þess-
ara föstu punkta í lífinu, hvort sem g
það fólst í hljóðinu frá buffhamrin-
um hennar ofan af loftinu rétt fyr- -
ir hádegi á sunnudögum, fótataki {
hennar þegar hún gekk niður stig-
ann bakdyramegin á leið í geymsl-
una eða þvottahúsið, eða þegar við
Anna lögðum undir okkur hjónaher-
bergi hennar og Ingólfs við tíða
mömmuleiki.
Fyrsta minning mín tengist ein-
mitt þeim mæðgum. Ég var tæpra
tveggja ára þegar Anna fæddist og
mamma leiddi mig upp á loft til að
skoða þessa nýju frænku mína.
Dúlla ól börnin sín upp að miklu (
leyti ein. Ingólfur var skipstjóri og
sigldi um heimsins höf og var sveip-
aður tilheyrandi ævintýraljóma í
huga okkar krakkanna. Dúlla hafði
hins vegar töglin og hagldimar á
heimilinu. Hún þurfti því að halda
uppi aga og gerði það, þótt stutt
væri í hlýjuna. Það var til dæmis
oft mjög erfitt að sætta sig við |
hvað Anna þurfti að fara snemma
að sofa, kannski mitt í einhveijum
skemmtilegum leiknum. En orð (
Dúllu voru lög og börnin hennar
hlýddu henni. Ég man þó vel eftir
einu skipti þegar Anna, aldrei þessu
vant, tregaðist við að fara út í búð
fyrir mömmu sína enda dúkkulísu-
leikurinn á hástigi. Þá sagði Dúlla:
„Anna Ragnheiður, ef þú ferð ekki
út í búð, þá geri ég það.“ Það þurfti
ekki fleiri orð og hlé varð gert á l
leiknum meðan Anna skoppaði auð-
sveip upp í Hagabúð.
Það var öllu betra þegar Ingólfur
kom heim úr siglingum með mesta
dýrindis góðgæti í öllum heiminum:
Baby Ruth. Þá var ekki ónýtt að
vera heimagangur á loftinu.
Það gerði ekki alltaf lukku hjá
frændfólkinu uppi hversu hænd ég
var að köttum og laðaði þá víst
full marga að húsinu með ýmsu
móti. Frægur varð slagur fresskatta
í þvottahúsinu þegar þeir sóttust
báðir eftir yfirráðum á þessum
sælustað og ekki var aðkoman beys-
in. Mér var hins vegar fyrirgefið
að stuðla að slíkum uppákomum
og þegar ég heimsótti Dúllu á átt-
ræðisafmæli hennar stakk hún að
mér postulínsstyttu af lítilli stúlku
með kött sem hún hafði átt frá því
ég var krakki og ég hafði löngum
dáðst að. „Ég hef alltaf hugsað
mér að þú eignaðist hana,“ sagði
hún brosandi. Styttan er á heiðurs-
stað og mun alltaf minna mig á
Dúllu.
Allt er breytingum háð. Það sem
var raunveruleiki gærdagsins er í
dag minningin ein. En minningarn-
ar eru dýrmætar perlur sem verða
manni sífellt meira virði eftir því
sem tíminn líður. Enn riðlast þessi
heimur sem var. Dúlla er gengin
og bætist í hóp fjölskyldumeðlima
sem áður voru farnir, Þóru dóttur
sinnar, Gunnu Magg, Þórðar
frænda, Thors hennar Helgu,
pabba, Ágústu Helgu og sonarsonar
síns Péturs Högna.
Nú eru jólin að koma. Það verður
erfitt fyrir Ingólf, börn hans, barna-
börn og barnabarnabörn að finna
jólagleðina. Víst er þó að minningin
um svo ótal mörg gleðileg jól og
áramót mun ylja, svo og vissan um
fagnaðarfundina hjá mæðgum á
himni sem halda á ný jól eftir svo
langan aðskilnað. Og þegar árið
1995 líður í aldanna skaut og fjöl-
skyldan syngur, þótt hver í sínu
húsi sé, munum við öll hugsa til
Dúllu og þakka í huganum fyrir
samvistirnar öll þessi ár. Kannski
munum við í huganum standa sam-
an við stofugluggann á efri hæðinni
á Ægissíðu 90 og horfa á áramóta-
brennuna og raketturnar sem
breiddu úr sér í hvarfi frá þak-
skegginu.
Guð blessi minningu góðrar
konu, Brynhildar Möller.
Helga Möller.
+
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og hlýhug við andlát og
útför móöursystur minnar,
SIGURLEIFAR HALLGRÍMSDÓTTUR
sjúkraþjálfara,
Eskihliö 6.
Fyrir hönd vandamanna,
Andrea Oddsteinsdóttir.
BRYNHILDUR
MÖLLER