Morgunblaðið - 21.12.1995, Blaðsíða 46

46 FIMMTUDAGUR 21. DESEMBER 1995
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
+ Ólafía Elísabet
Guðjónsdóttir
fæddist 28. október
1911 að Þórustöð-
um í Bitru,
Strandasýslu. Hún
lést í Sjúkrahúsi
Akraness 15. des-
ember siðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Guðjón Mag-n-
ús Ólafsson og Mar-
grét Jóhanna Gísla-
dóttir sem bjuggu
að Þórustöðum.
Systkini Ólafíu eru:
Jónína Ragnheiður,
f. 1910, dáin 1990. Hún var gift
Grími Arnórssyni. Gísli Krist-
ján, f. 1914, dáinn 1965, kvænt-
ur Unni Rögnvaldsdóttur.
Bjarni, f. 1916, dáinn 1991,
kvæntur Steinunni Sigurðar-
dóttur. Jón, f. 1926, býr í
Reykjavík, kvæntur Amdísi
Guðjónsdóttur. Hinn 17. júní
árið 1939 giftist Ólafía Friðriki
Ingólfi Helgasyni, f. 17. janúar
1913, syni hjónanna Helga
Helgasonar og Ingibjargar
Friðriksdóttur er bjuggu í
Gautsdal, þá í Geiradalshreppi.
Við giftingu tóku þau við búi í
Gautsdal. Árið 1940 taka þau
Hjört Ágúst Magnússon, f. 4.
ágúst 1939, í fóstur og ólu hann
upp eins og sinn eigin son.
Iflörtur er trésmiður og kennari
í Reykjavík, kvæntur Jónu Sig-
MIG LANGAR að minnast tengda-
móður minnar með örfáum orðum.
Við segjum við litlu bömin þegar
einhver deyr: „Guð tók hana/hann
til sín og hún er hjá honum og
englunum.“ Þetta er það sem mér
er efst í huga þegar þessi orð em
skrifuð. Það er jú þakklæti til Guðs
fyrir að hún amma Lóa, eins og
hún var alltaf kölluð, þurfti ekki
að líða meira í þessum heimi. Mörg
síðustu ár hafði hún þurft að beij-
ast við minnisleysi og lasleika. Síð-
usfu tvö og hálft ár var hún á
sjúkrahúsinu og hafði litla hug-
mynd um það sem í kringum hana
gerðist. Þann 14. þ.m. fékk hún
heilablóðfall og sofnaði aðfaranótt
15. desember og heldur jólin sín í
þetta sinn í einhveijum öðmm
heimi, vonandi þar sem allir em
henni góðir því hún á ekki annað
skilið með það veganesti sem hún
tekur með sér úr þessum heimi,
þegar talað er um laun hans.
Tengdamóðir mín var yndisleg kona
og mátti ekkert aumt sjá. Hún var
glaðvær og gat verið mjög hnittin
í tilsvömm og hafði frábært skop-
skyn. Hún lét engan eiga neitt tinni
hjá sér. Við göntuðumst oft
tengdadætumar hennar með eitt-
hvað um synina og þá fengum við
það óþvegið til baka. Við fjölskyldan
mín og tengdaforeldrar mínir
bjuggum í sama húsi í tíu ár og
það vom yndisleg ár í huga bam-
urðardóttur og eiga
þau tvö böm, Ingu
Kolbrúnu og Sigurð
Ágúst. Síðan eign-
ast þau tvo syni.
Þeir em: Helgi, f.
30. október 1941,
rafvirki, kvæntur
Sigríði Gróu Kristj-
ánsdóttur og eiga
þau þijú böm;
Kristján, Ólafíu
Margréti og Ingólf.
Helgi og Sigríður
búa á Akranesi.
Maggijjíuðjón, f. 30.
maí 1949, trésmið-
ur, kvæntur Sigrúnu Valgarðs-
dóttur og eiga þau tvo syni,
Bjöm Val og Amþór Snæ. Þau
búa einnig á Akranesi. Bama-
bamabömin em orðin 6.
Árið 1959 flytja Ólafía og
Ingólfur til Akraness og bjuggu
þar eftir það, fyrst að Heiðar-
braut 35, síðan að Brekkubraut
17 sem þau byggðu sjálf og
bjuggu þar í 28 ár. Þá fluttu
þau að Höfðagmnd 16 og
bjuggu þar í rúm tvö ár en
fluttu síðla árs 1990 inn á Dval-
arheimilið Höfða. Að hausti
1993 hrakaði heilsu Ólafíu svo
að hún fór á Sjúkrahúsið á
Akranesi og dvaldi þar til
dauðadags.
Útför Ólafíu fer fram frá
Akraneskirkju í dag og hefst
athöfnin kl. 14.
anna okkar að hafa ömmu og afa
uppi og gott að geta alltaf leitað
þangað. Þar var alltaf bæði hlýja
og eitthvað í munninn. Oft hlupu
þau undir bagga þegar við vomm
við vinnu eða í skóla. Hún var ein-
staklega barngóð og núna við þessi
leiðarlok er gott að heyra litlu
bamabamabörnin segja „manstu
þegar amma var í feluleik" og svona
setningar ýmsar em á kreiki. Það
var gott að koma á þetta heimili
ungur að byija lífið. Þar voru for-
eldrar hennar Lóu einnig, orðin
öldmð og bjuggu hjá tengdaforeldr-
um mínum. Þar var mikill gesta-
gangur og alltaf öllum tekið opnum
örmum. Eg á tengdamóður • minni
mikið að þakka, hún kenndi mér
svo margt og var mér einstaklega
góð. Ég bið Guð að styðja tengda-
föður minn, sem dvelur á Dvalar-
heimilinu Höfða, svo og syni hennar
og ég þakka Lóu fyrir allt sem hún
var mér og bið Guð að geyma hana.
Við viljum biðja fyrir þakklæti til
starfsfólks E-deiIdar Sjúkrahúss
Akráness fyrir frábæra hjúkrun og
hlýju.
Þú sem eldinn átt í hjarta,
óhikandi og djarfur gengur
út í myrkrið ægisvarta
eins og hetja og góður drengur.
Alltaf leggur bjarmann bjarta
af brautryðjandans helgu glóð
orð þín loga, allt þitt blóð;
á undan ferðu og treður slóð.
Þeir þurfa ekki um kulda að kvarta,
sem kunna öll sín sólarljóð.
(Davíð Stefánsson.)
Sigríður Gróa
Kristjánsdóttir.
Hún elsku amma Lóa er dáin.
Mikið er erfítt að sætta sig við
það, en minningin um góða ömmu
lifír áfram.
Amma var yndisleg kona, svo
blíð og góð. Það var alltaf svo gott
að koma til hennar og afa Inga á
Brekkubrautina og mikið af góðum
minningum sem ég á þaðan. Oft
fékk ég að gista hjá þeim þegar
ég var yngri. Þá var alltaf tekið
fram sérstakt bleikt sængurver
handa mér. Heimsóknirnar og gist-
ingin eru í minningunni sæludagar
þar sem ástúð, sakleysi og rósemi
réðu ríkjum.
Sængurverið góða gaf amma mér
svo síðar þegar ég fór að búa, eins
og til að segja að ég væri orðin
fullorðin. Ég á það ennþá og held
mikið upp á það.
Amma var alltaf kát og man ég
aldrei eftir henni öðruvísi en sáttri
og hamingjusamri. Hnittin tilsvör
hennar komu öllum í gott skap.
Ég ætla að muna eftir ömmu
raulandi og flautandi ýmis -lög í
eldhúsinu á Brekkubrautinni, eins
og hún gerði þegar hún var að
hafa til eitthvert góðgæti eða bara
eitthvað að stússast.
Elsku amma, góðu minningamar
um þig lifa áfram.
Hvíl þú í friði.
Þín nafna,
Ólafía.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Okkur systkinin langar með
nokkrum orðum að kveðja elsku
ömmu okkar.
Margs er að minnast og margs
er að sakna þegar hugurinn leitar
til baka á svona stundum.
Þó að við systkinin höfum búið
í Reykjavík en þið amma og afí á
Akranesi voru tíðar ferðimar sem
farnar vom upp á Skaga til ömmu
og afa á Brekkubrautinni. Þegar
við systkinin vomm orðin aðeins
eldri fómm við sjálf að fara með
Akraborginni og alltaf var jafnynd-
islegt að sækja þau heim.
Við systkinin eigum margar góð-
ar minningar um þig, elsku amma,
og þær munum við halda í og varð-
veita. Aðeins var ég þriggja vikna
er ég fyrst dvaldi hjá ykkur ásamt
mömmu þegar pabbi var að vinna
úti á landi.
Það var alltaf svo gott og nota-
legt að vera nálægt ömmu. Hún var
yndislegur persónuleiki, alltaf glöð,
brosandi og einstaklega hlý og góð.
Alltaf hafði amma tíma fyrir okkur
og var tilbúin til að hlusta á og
ræða við okkur krakkana. Það vom
ófá kvöldin upp á Skaga þegar
hlustað var á kaffibrúsakallana og
mikið var hlegið og þegar amma
var orðin þreytt á að hlusta á þá
„aðeins einu sinni enn“ hlupum við
bara fram i eldhús til að segja henni
brandarana. Ekki má gleyma því
hversu amma var alltaf orðheppin
og hnyttin í tilsvörum og segja má
að þessi hæfileiki hafí smitað frá
sér úti í fjölskylduna.
Fyrir okkur var amma, svona
ekta amma eins og í góðu ævintýr-
unum. Elsku afí, þinn er missirinn
mestur. Megi algóður Guð vemda
þig og styrkja nú og um ókomna
tíma.
Elsku pabbi, Helgi, Maggi Guð-
jón og fjölskyldur og Jón frændi,
megi Guð styrkja ykkur í sorginni.
„Þegar þú ert sorgmæddur, skoð-
aðu þá hug þinn og þú munt sjá
að það sem veldur sorg þinni var
gleði þín. (Kahlil Gibran.)
Blessuð sé minning ömmu.
Inga Kolbrún og Sigurður
Ágúst Hjartarbörn.
-U Garðar Guð-
I jónsson fæddist
á Björk í Söivadal
í Eyjafirði 7. apríl
1912. Hann lést á
Fjórðungssjúkra-
húsinu á Akureyri
15. desember síð-
astliðinn. Foreldr-
ar hans voru Aðal-
heiður Jónasdóttir
frá Syðra-Hóli í
Kaupvangssveit, f.
4. nóvember 1875,
d. 16. október 1960,
og Guðjón Benjam-
ínsson bóndi á
Björk, f. 5. mars 1884, d. 25.
maí 1966. Hann var næstelstur
af fjórum bræðrum, Steingrím-
ur var bóndi á Kroppi í Eyja-
firði, Ásgeir og Snorri voru
búsettir á Akureyri. Þeir eru
allir látnir. Hinn 27. ágúst 1941
kvæntist Garðar Freyju Eiríks-
dóttur, f. 27. ágúst 1915, frá
Dvergsstöðum í Eyjafirði. For-
eldrar hennar voru Sigríður
Ágústína Árnadóttir og Eirík-
ur Helgason bóndi. Garðar og-
EKKI er nema rétt rúm vika síðan
ég fékk upphringingu frá móður
minni og þær fréttir að afí minn
væri kominn á sjúkrahús, alvar-
lega veikur. Það fór vart á milli
mála hvert stefndi. Ég var því
feginn að hafa ætlað mér að fara
snemma heim til íslands í jóla-
leyfi, ég átti flug heim frá Kanada
næsta dag.
Ég hafði hlakkað mikið til að
hitta afa og ömmu um jólin. Við
vorum alltaf hjá þeim á aðfanga-
dagskvöld, öll mín bernskuár. Jólin
fyrir sunnan og síðar í Kanada
virtust aldrei vera nema rétt svip-
urinn af jólum eins og þau áttu
að vera, í Engimýrinni hjá afa og
ömmu. Eftir að ég kom heim fóru
erfíðir dagar í hönd. Þar tókust á
von og ótti, og hallaði mjög á von-
ina. Það vakti enn virðingu okkar
og aðdáun, hvílíkan styrk og ósér-
hlífni amma sýndi, jafnt meðan
afí lá sjúkur sem að honum látn-
um. Mikið er á ömmu lagt og
guðirnir, ef einhveijir eru, sýna
henni litla miskunn. Á skömmum
tíma hefur hún misst tvo bræður
sína og nú afa. Skammt er stórra
högga á milli.
Afí ólst upp á Björk í Sölvadal
í Eyjafirði. Foreldrar hans voru
Guðjón Benjamínsson bóndi og
Aðalheiður Jónasdóttir húsmóðir
frá Syðra-Hóli í Kaupvangssveit í
Eyjafírði. Hann átti þijá bræður,
sem nú eru allir látnir. Björk var
ekki gjöful bújörð. Með dugnaði
og útsjónarsemi tókst að hafa allt-
af nóg að bíta og brenna í kotinu,
en lítið umfram það. Skriðuföll og
snjóflóð voru nokkuð tíð á þessum
slóðum og mátti þakka fyrir að
ekki hlaust af þeim annað tjón en
á túnum.
Árið 1931 flutti fjölskyldan frá
Björk og fór bærinn fljótt í eyði
upp úr því. Átján ára gamall hóf
afí vinnumennsku hjá Katli Guð-
jónssyni, bónda á Finnastöðum.
Ketill var vinnumönnum sínum
sérstaklega góður og þótti afa
ætíð mikið til hans koma. Síðar
réðst afi í vinnumennsku hjá Júl-
íusi Ingimarssyni í Litla-Hóli. Eft-
ir að hafa tekið bílpróf um tvítugt
fór afi að keyra mjólkurbíl fyrir
Júlíus. Frosthörkur voru oft miklar
á þessum árum og var ísilögð
Eyjafjarðaráin þá stundum sú leið
sem var greiðfærust um sveitina.
Afí keyrði mjólkurbíl í nokkur ár,
en flutti síðan til Akureyrar þar
sem hann gerðist leigubílstjóri. Því
starfi gegndi hann í hartnær hálfa
öld, og það með miklum sóma.
Afi kvæntist Freyju Eiríksdótt-
ur í ágústlok 1941. Þá áttu þau
tveggja ára son, Viðar. í um það
Freyja eignuðust
tvö börn, Viðar og
Ásu Bryndísi. Við-
ar, f. 24. október
1939, er búsettur á
Akureyri. Hann er
kvæntur Sonju
Garðarsson, þau
eiga fimm börn og
þrjú barnabörn. Ása
Bryndís, f. 28. apríl
1949, er gift Árna
Inga Garðarssyni,
þau eru búsett í
Mosfellsbæ og eiga
tvö börn. Garðar fór
ungur í vinnu-
mennsku, fyrst á Finnastöðum
hjá Katli Guðjónssyni bónda,
síðan í Litla-Hól hjá Júlíusi Ingi-
marssyni. Tvítugur að aldri tók
hann bílpróf og hóf að keyra
mjólkurbíl í Eyjafirði. Nokkrum
árum síðar flutti hann til Akur-
eyrar og gerðist leigubílstjóri.
Þvi starfi gegndi hann í hart-
nær hálfa öld.
Útför Garðars fer fram frá
Akureyrarkirkju í dag og hefst
athöfnin kl. 13.30.
bil áratug bjuggu afí og amma á
Bjarkarstíg 6, í húsi Davíðs frá
Fagraskógi. Þ,ar eignuðust þau
dóttur, Ásu Bryndísi. Davíð reynd-
ist ungu hjónunum afskaplega
vel, þá sem síðar.
Snemma á sjötta áratugnum
byggðu afí og amma sér hús í
Engimýri 2 og bjuggu þar upp frá
því. Þau voru mör£ verkin við
húsbygginguna sem afí vann sjálf-
ur, og ávallt af mikilli vandvirkni.
í þessu húsi komust bömin tvö á
legg. Afi var umhyggjusamur fað-
ir og kenndi börnum sínum góða
siði með þeirri staðfestu og jafnað-
argeði sem einkenndi hann.
Að því kom að barnabömin fóru
að koma í heiminn. Sonarbömin,
böm Viðars og Sonju, eru fímm:
Jón Garðar, Viðar Freyr, Signe,
Bryndís og Margrét Sonja. Við
dótturbömin, börn Ásu og Árna,
eram tvö: Garðar Ágúst og Emma.
Aldrei heyrðist styggðaryrði af
vöram afa þegar við barnabörnin
voram í heimsókn, þó handagang-
ur væri í öskjunni og ýmislegt
gengi á. Oft dró afi fram eitthvert
góðgæti, svo sem bijóstsykurs-
mola eða gosdrykk, til að gefa
okkur gott bragð í munninn.
Margt í lundarfari afa bar þess
merki að hann ólst upp við kreppu
og bág kjör. Hann vandist engu
óhófí, fór vel með alla hluti og
vildi ekkert braðl. Honum var
mjög illa við að skulda öðram og
gætti vel að fjármálum sínum.
Aðhaldssemin var fjarri þeim öfg-
um sem nefnist níska, hún var
mikiu heldur höfðingsskapur
ranninn saman við fyrirmyndar
búmennsku. Gestrisnin var mikil
og aldrei skar hann við nögl þegar
til hans var leitað. Það er einnig
jafnljóst öllum sem hann þekktu
að hann var alinn upp við mikla
snyrtimennsku, kurteisi og prúð-
mennsku. í starfí sínu var hann
ætíð virðulegur og greiðvikinn,
hvort sem farþegarnir vora íslensk
stórskáld, erlendir hermenn,
breskt kóngafólk eða drukknir
unglingar.
I Grikklandi til forna voru spek-
ingar sem héldu því fram að ekki
væri hægt að dæma um hamingju
nokkurs manns fyrr en að honum
Iátnum. Þá fyrst sé hægt að líta
yfir æviskeiðið og dæma um hvort
ævin hafi verið í heild farsæl og
öðram til fyrirmyndar. Þeir mundu
vera á einu máli um að hér hafí
lokið farsælu lífi sem allir mættu
taka sér til fyrirmyndar. Og þá
mundu þeir líka skilja, að afa verð-
ur sárt saknað. Elsku afí, blessuð
sé minning þín.
Garðar Ágúst.
t
JÓN ÁGÚSTSSON,
Hólmgarði 60,
sem andaðist í Landspítalanum 17. desember, verður jarðsunginn
frá kirkju Óháða safnaðarinsföstudaginn 22. desember kl. 10.30.
Jakob Jónsson,
systkini hins látna
og aörir vandamenn.
t
Ástkær
VÍBEKA MAYER EINARSDÓTTIR,
Vesturbergi 78,
Reykjavík,
lést á heimili sfnu 8. desember.
Útförin hefur farið fram í kyrrþey að ósk hinnar látnu.
Jón Magnússon,
Bjarni S. Hjálmtýsson,
barnabörn og fjölskyldur.
ÓLAFÍA ELÍSABET
G UÐJÓNSDÓTTIR
GARÐAR
GUÐJÓNSSON