Morgunblaðið - 21.12.1995, Blaðsíða 40

MORGUNBLAÐIÐ
40 FIMMTUDAGUR 21. DESEMBER 1995
Keimilisins 1
ide line 743-036
er tveggja sneiða
samlokugrill, með
hita- og gaumljósi.
700 W.
Ide line 161 er
800 W12 bolla
kaffivél með
dropaloku. Hvít,
svört.
Ide line 743-007
er tveggja sneiba
brau&rist, 800 W
rafeindastýrð
ristun.
Ide line Aqua-steam
er gufustraujárn með
hitastillingu.gaumljósi,
úbarofa, gufuskoti o.fl.
mZm 'MM
mmm
Ide line/40-006 er
handsuga meb
hlebslurafhlöbu, fyrir ^
bæbi ryk og vatn.
Létt og handhæg
hvar sem er I
Ide line |K-200 er 1,5 Itr. hrabsubu-
kanna, 2000 W, meb mælistiku á hlib.
Ide line 746-012 er blandari sem
blandar, kurlar og maukar hratt og
árangursríkt. 3 hrabar, 1,4 Itr.
Sendum í póstkröfu
um allt land!
Greiöslukjör til allt að
36 mánuðum
Skipholti 19 ^5
Sími: 55^9800^
MIIMNIIMGAR
HULDA ASTRID
BJARNADÓTTIR
+ Hulda Astrid
Bjarnadóttir
var fædd í Reykja-
vík 14. nóvember
1942. Hún lést í
Landspítalanum 9.
desember síðastlið-
inn. Foreldrar
hennar eru hjónin
Bjarni Andrésson,
f. 4.5.1897, fyrrver-
andi skipstjóri og
útgerðarmaður frá
Hrappsey á Breiða-
firði, og kona hans
Karen f. Sörensen,
f. 18.6. 1902, ættuð
frá Arósum í Danmörku. Dóttir
þeirra auk Huldu er Alda, f.
16.12. 1936, hárgreiðslumeist-
ari, gift Kára Ævari Jóhannes-
syni, f. 3.5. 1937, fyrrverandi
framkvæmdastjóra hjá Samein-
uðu þjóðunum. Hulda giftist
Krisjáni Óskarssyni, f. 17.5.
1943, rafeindavirkjameistara
30. september 1967. Þau eign-
uðust tvo syni;
Bjarna Inga, f.
14.10. 1965, bifvéla-
virkja, sem er bú-
settur í Haugasundi,
Noregi, og Orn Ósk-
ar, f. 16.12. 1969,
kerfisfræðing í New
York.
Hulda lauk gagn-
fræðaprófi frá
Gagnfræðaskóla
Vesturbæjar og vor-
ið 1982 útskrifaðist
hún stúdent frá öld-
ungadeild MH. Hún
stundaði grunnnám
í viðskiptagreinum við endur-
menntunarstofnun HÍ veturinn
1993-1994. Starfsvettvangur
hennar var lengst af við bók-
halds- og skrifstofusljórastörf,
m.a. hjá Miðstöð hf. og Blikk-
smiðju J.B.P.
Útför Huldu Astrid fer fram
frá Dómkirkjunni í dag og hefst
athöfnin kl. 13.30.
ÞAÐ VAR fyrir nokkrum vikum á
haustmánuðum að við Hulda mág-
kona sátum saman, spjölluðum og
skoðuðum gömul albúm heima hjá
henni. Þar á meðal var eitt frá
heimsókn hennar til Oman í Aust-
urlöndum fjær, en þar dvöldu um
tíma systir hennar Alda og Kári
maður hennar vegna starfá hans
hjá Sameinuðu þjóðunum. Hulda
virtist lifna öll við þegar hún rifj-
aði upp þessa ævintýraferð. Hún
gleymdi stað og stund og fræddi
mig um lífið á þessum slóðum.
Annars vegar fjölbreytileika lands-
lagsins, þ.e. fjallanna, djúpra gilja,
sléttnanna, þar sem sjá mátti bedú-
ína rölta með dýr sín og hins vegar
hreinna, nýtískulegra borga út við
hafið með gylltum turnum og öllu
því sem ríkidæmið þar býður upp á.
Þetta minnti helst á ævintýri úr
1001 nótt. Hún minntist þessarar
ferðar sem ferðar í „Paradís“.
Þarna keypti hún margvísleg fata-
efni, sem seinna urðu að skartklæð-
um eftir hennar hugmyndum og
handverki. Þetta augnablik sem ég
rifja hér upp var stund á milli
stríða. Þegar hér var komið sögu
var hún orðin helsjúk og lá síðustu
leguna heima í Trönuhólum 2, áður
en hún fór í hinsta sinn á deild
11-E á Landspítalanum.
Nú þegar hún er öll, leita á hug-
ann minningabrot undanfarinna
áratuga. Hulda var um margt sér-
stök kona. Kannski voru það and-
stæðumar í hennar eigin uppruna
sem gerðu það að verkum. Faðirinn
nú 98 ára gamall, breiðfirskur sjó-
maður, dugnaðarforkur og móðirin,
93 ára gömul, dönsk (ungversk-
tékknesk-ættuð) húsmóðir, opin og
lífsglöð manneskja.
Huldu sá ég fyrst sem flug-
freyju, glæsilega, ljóshærða, há-
vaxna stúlku, með bjartan svip og
tignarlegt göngulag. Kristján bróð-
ir minn hafði fundið sinn lífsföru-
naut og kom nú með hana stoltur
á heimili foreldra okkar. Hún var
frekar dul um eigin hagi, ákaflega
kröfuhörð á sjálfa sig og aðra og
var mjög trygglynd. Við náðum oft
vel saman, kannski vegna þess hve
ólíkar við vorum. Ymislegt brölluð-
um við saman, fórum á námskeið
í fatasaumi o.fl. Einnig vorum við
saman í samaklúbbi um árabil með
vinkonum og skólasystrum Huldu.
Henni var svo margt til lista lagt
einkum og sér í lagi allt sem laut
að handverki og námfús var hún
með afbrigðum. Hulda fór í öld-
ungadeild MH og þaðan útskrifað'-
ist hún stúdent vorið 1982. Þá
höfðu þau Kristján reist íbúðarhús-
ið að Trönuhólum 2. Þetta var mik-
ið afrek, því Hulda hafði alltaf
unnið hálfa vinnu utan heimilisins
með náminu, auk þess að ala upp
tvo syni og hjálpa mikið til við sjálfa
húsbygginguna. En þetta tókst allt
með góðri samvinnu þeirra hjóna.
Allt sem Hulda tók sér fyrir hendur
var unnið af samviskusemi og
vandvirkni. Hún var svo mikil ná-
STEINAR WAAGE
a
SKOVERSLUN
KRINGLUNNI
Póstsendum samdœgurs
STEINAR WAAGE
SKOVERSLUN
Kringlan sími: 568 9212
kvæmnismanneskja, að mér þótti
stundum alveg nóg um. Einnig
höfðu þau hjónin mikinn metnað
fyrir hönd sona sinna og vildu hag
þeirra sem mestan og bestan.
Starfsvettvangur hennar var að
mestu leyti bókhalds- og skrifstofu-
stjórastörf, lengst af hjá innflutn-
ingsfyrirtækinu Miðstöð hf. og hjá
Blikksmiðju J.B.P. Veturinn
1993-94 stóð henni til boða
grunnnám í viðskiptagreinum við
Endurmenntunarstofnun H.í.
Henni sóttist námið vel og hún tók
próf þá um vorið, en sökum veik-
inda gat hún ekki haldið því áfram.
Með náminu stundaði hún bók-
haldsstörf hjá Pharmaco hf. og var
það hennar síðasti vinnustaður.
Þau hjónin ferðuðust heilmikið
og mér er einkum minnisstæð ferð
sem þau fóru fyrir nokkrum árum
til systur okkar Svandísar sem býr
í Fort Lauderdale í Flórída, Banda-
ríkjunum. Þar leigðu þau sér skútu
ásamt Svandísi og Sigurði Jóhanns-
syni manni hennar og sigldu henni
til Bahamaeyja, nánar tiltekið Bim-
ini. Hulda var mjög sjóveik, en hún
var ekki á því að gefast upp, lá í
kojunni báðar leiðir, en Kristján og
Sigurður mágur okkar stóðu vakt-
ina til skiptis. En hún hafði mjög
gaman af þessari ferð, þrátt fyrir
sjóveikina.
Nú er komið að kveðjustund,
ófáar eru minningar úr ferðalögum,
þegar börnin voru yngri, farin var
kræklingaferð við Kjalarnes, tjald-
ferð í Þjórsárdal og svo síðasta
heimsókn þeirra hjóna norður í
Skagafjörð í fyrra til okkar Bjarna.
Eg bið góðan Guð að gæta bróð-
ur míns, sona þeirra, aldraðra for-
eldra Huldu, svo og systur og fjöl-
skyldu hennar. Pjölskylda mín í
Svíþjóð biður einnig fyrir saknaðar-
og samúðarkveðjur.
Ég sé Huldu mágkonu mína fyr-
ir mér í sinni „Paradís" þar sem
ríkir eilíft sumar og fjöllin ber við
í fjarska og handan hafsins er
ströndin langa, þar sem við hitt-
umst síðar.
Bryndís Óskarsdóttir.
í dag er til moldar borin mág-
kona mín Hulda Astrid Bjarnadótt-
ir. Um nokkurra missera skeið hef-
ur hún átt við erfið veikindi að
stríða sem um síðir náðu yfirhönd-
inni í hinni miskunnarlausu bar-
áttu.
Við fráfall hennar reikar hugur-
inn aftur til þeirra ára þegar Krist-
ján bróðir minn og Hulda hófu
búskap. Þau voru bæði atorkusöm
og komu sér upp íbúð í Efstalandi
í Fossvogi eftir að hafa um nokk-
urt skeið búið hjá foreldrum hennar
á Vesturgötu. Lífið var bjart hjá
þeim og óhikað stefndu þau að því
marki að búa fjölskyldunni sem
best húsnæði. Á næstu árum
byggðu þau sér einbýlishús við
Trönuhóla, en það hús var byggt
af miklum stórhug. Mér segir svo
hugur um að Hulda hafi alltaf haft
ákveðnar hugmyndir um hlutina,
hvort um var að ræða húsbygging-
ar eða önnur verkefni og fylgdi hún
skoðunum sínum alltaf eftir af
mikilli festu.
Þau hjón eignuðust tvo drengi
sem báðir hafa hleypt heimdragan-
um, en þeir eru Bjarni Ingi sem
er bifvéjavirki og starfar í Noregi
og Örn Óskar sem er kerfísfræðing-
ur og starfar í New York.
Kristján og Hulda nutu sín vel
í hópi góðra vina og ferðuðust þau
víða hin síðari ár, en unnu hörðum
höndum þess á milli. Hulda vann
alltaf með heimilisstörfum og allt
fram til þess tíma að veikindi henn-
ar fóru að skerða starfsþrekið, en
aðalstarfsvettvangur hennar var
við skrifstofu- og bókhaldsstörf í
Reykjavík. Fyrir nokkrum árum hóf
hún nám í öldungadeild MH og
lauk því með stúdentsprófi. En hún
lét ekki þar við sitja, heldur hóf
hún nám í viðskiptagreinum við
Endurmenntunarstofnun HÍ vorið
1994 en því námi náði hún ekki
að ljúka. Hún lét þó aldrei deigan
síga og var allt fram til þess síð-
asta bjargfastur ásetningur hennar