Morgunblaðið - 13.04.1996, Page 37

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
LAUGARDAGUR 13. APRÍL 1996 37
í störfum sínum stóð Jóhannes
ekki heldur einn því við hlið hans
stóð eiginkona hans, Ingibjörg Ól-
afsdóttir frá Stóru-Asgeirsá í Víði-
dal. Jóhannes leitaði þannig ekki
langt eftir lífsförunaut og það varð
þeim báðum mikið gæfuspor því
samhentari og elskulegri hjón og
heimili var ekki hægt að hugsa sér.
Frá því að undirritaður kom heim
frá námi erlendis fyrir um þremur
áratugum hefur ekki liðið það sum-
ar að ekki hafi verið farið norður
að Auðunarstöðum og þá þelst dval-
ið í nokkra daga hafi því orðið við
komið. Þetta hafa verið slíkar fróð-
leiks- og ánægjustundir að við sem
nutum þess að vera gestir þeirra
hefðum ekki fyrir nokkurn mun
viljað fara á mis við þær.
Það var von okkar að Jóhannesar
mætti lengi njóta við en enginn
veit sitt skapadægur og þegar mað-
urinn með ljáinn kemur verður ekki
undan flúið.
Við sem höfum átt því láni að
fagna að vera samvistum með Jó-
hannesi munum sakna vinar í stað
en minningin um góðan dreng mun
ekki gleymast.
Nú að leiðarlokum vil ég fyrir
hönd fjölskyldunnar frá Reykjum í
Ölfusi þakka allar liðnu samveru-
og ánægjustundirnar.
Hugur okkar allra er nú hjá þér,
kæra Lilla frænka, börnum ykkar,
tengdabörnum og barnabörnum
sem hafa veitt ykkur svo mikla gleði
og sem nú sjá á bak kærum afa
sínum.
Við vottum ykkur okkar dýpstu
samúð.
Blessuð sé minning hans.
Grétar J. Unnsteinsson.
Andlátsfregnin kom á óvart.
Hann virtist heilsugóður og sýndist
furðu lítið hafa elst, þótt orðinn
væri áttræður. Þegar ég hitti hann
síðast var yfirbragðið að mestu
óbreytt, hlýjan og glampinn í augum
hans hinn sami og áður. En skyndi-
lega var gesturinn kominn sem að
lokum sækir okkur öll heim.
Jóhannes á Auðunarstöðum var
bóndi, alinn upp á grónu myndar-
heimili og bar uppi hróður stéttar
sinnar með reisn langa ævi. Hann
var forystumaður í sveit og héraði,
traustur, rökvís og góðgjarn. Hann
sagði skoðun sína umbúðalaust og
drengskap hans efaði enginn. Hvert
það verk sem hann tók að sér var
í góðum höndum.
Jóhannes var í forystusveit sjálf-
stæðismanna í sínu héraði þegar ég
kom til leiks á þeim vettvangi fyrir
þijátíu árum. Þá hófust kynni okk-
ar, þótt ég hefði oft séð hann áður.
Hann skipaði Ijórða sæti á fram-
boðslista Sjálfstæðisflokksins hér í
kjördæminu 1971 og sat um hríð á
Alþingi sem varaþingmaður. Síðar
hvarf hann af framboðslistanum að
eigin ósk. Hann vann mikið starf í
samtökum okkar sjálfstæðismanna.
Þar sem annars staðar munaði um
það sem Jóhannes lagði til mála.
Ég á honum gríðarlega mikið að
þakka frá þeim árum.
Minnisstæðastur er hann mér þó
heima á Auðunarstöðum. Þegar
hann kom til dyranna var sem hann
fyilti upp í þær, hæglátur, yfir-
bragðsmikill og þreklegur. Bros lék
um varirnar og hlýjan stafaði af
honum er hann bauð til stofu og
síðan í eldhúsið, þar sem Ingibjörg
húsfreyja reiddi fram veitingar af
rausn. Okkur varð oft skrai'dtjúgt.
Við vorum vaxnir úr svipuðum jarð-
vegi, skoðanir okkar fóru yfirleitt
saman, hvort sem rætt var um
menn eða málefni. Hann var mér
ráðhollur vinur og svo bjargtraustur
að engan vissi ég sannari. Aðrir
gátu staðið jafnfætis en tæplega
framar.
Nú er hann allur. Hugurinn fyll-
ist söknuði en jafnframt þakklæti
fyrir vináttu hans og þær dýrmætu
minningar sem hann skilur eftir.
Hans mun ég minnast er ég heyri
góðs manns getið.
Við Helga sendum Ingibjörgu,
i börnum þeirra hjóna og þeirra fjöl-
skyldum einlægar samúðarkveðjur.
Blessuð sé minning Jóhannesar á
Auðunarstöðum.
Pálmi Jónsson.
DAGNY
DANÍELSDÓTTIR
+ Dagný Daníels-
dóttir fæddist
að Merkigili í Eyja-
firði 23. nóvember
1975. Hún lést í
Reykjavík 3. apríl
síðastliðinn. For-
eldrar hennar eru
Guðný Guðlaugs-
dóttir starfsmaður
í Garðaskóla og
Daníel Björnsson
leigubifreiðasljóri.
Guðný er frá Merk-
igili, dóttir hjón-
anna Guðlaugs
Halldórssonar
bónda og Öldu Krisfjánsdótt-
ur. Daníel er sonur Björns
Júlíussonar pípulagninga-
meistara og bónda úr Svarfað-
ardal og Snjólaugar Hjörleifs-
í dag kveðjum við Dagnýju Daní-
elsdóttur sem lést aðfaranótt 3.
apríl aðeins tvítug að aldri. Þótt
hún hafi legið undanfarið á Land-
spítalanum þá kom andlát hennar
sem reiðarslag.
Hún hafði átt að fá að fara heim
um páskana til að vera við fermingu
bróður síns, en veiktist hastarlega
og var látin tveim dögum síðar.
Minningar koma fram í hugann
og þá fyrst frá Merkigili í Eyjafirði
þar sem Dagný átti heima fram á
14. ár. Þar bjuggu foreldrar henn-
ar, Daníel Björnsson og Guðný
Guðlaugsdóttir, rausnarbúi. Fyrst
félagsbúi með foreldrum Guðnýjar
en síðar ein með barnaskaranum
sínum. Börnin urðu sex, fimm stelp-
ur og einn strákur. Það var einstak-
lega gaman að koma í heimsókn
að Merkigili. Alltaf þegar bíll kom
akandi upp brekkuna komu krakk-
arnir hlaupandi á móti og manni
fannst sem þau hefðu beðið mánuð-
um saman, svo glöð voru þau og
kát og föðmuðu mann ákaft.
Dagný var ljóshærð, brúneyg og
falleg. Hún var líka vel gefin og
afar lífleg stúlka, sem hafði ævin-
lega frá mörgu að segja og margt
dóttur, konu hans.
Dagný var þriðja
barn foreldra
sinna. Hin eru: Ey-
gló, fædd 1969,
maki Agnar Sverr-
isson, sonur Hall-
dór Björn. Anna
Dóra, fædd 1974,
unnusti Sævar
Ilallsson. Fanney,
fædd 1980. Heimir,
fæddur 1982 og
Inga Sif, fædd
1983. Fjölskyld-
an bjó fyrst að
Merkigili en flutti
til Garðabæjar í júlí 1989, þar
sem hún býr á Hagaflöt 6.
Utför Dagnýjar fer fram frá
Garðakirkju í dag og hefst
athöfnin kl. 13.30.
að sýna. Það voru nýir kálfar, lömb
eða kettlingar og ýmislegt fleira
merkilegt. Hún var mjög söngelsk
og þau öll systkinin eins og báðir
foreldrarnir. Þau kunnu ógrynni af
lögum og textum og það var unun
að hlusta á þau syngja saman.
Bernskan var falleg og björt, en
svo syrti í álinn. Rétt fyrir tíu ára
afmæli sitt fór Dagný að fá mikla
verki í mjaðmirnar. Þeir ágerðust
svo ört að á afmælisdaginn sjálfan
var hún flutt til Reykjavíkur á
Landspítalann og var orðin alveg
lömuð fyrir neðan mitti á nokkrum
dögum. Það tók um 3 ár og ótal
ferðir á sjúkrahús, meðal annars
langdvalir í Svíþjóð, áður en endan-
lega var vitað að hún myndi ekki
stíga aftur í fæturna. Fjölskyldan
flutti búferlum suður í Garðabæ
vegna breyttra aðstæðna. Allur
þessi tími hafði verið afar erfiður,
en Dagný bar sig vel. Hún trúði
því statt og stöðugt að sér myndi
batna. Því var mjög sárt fyrir hana,
aðeins 13 ára gamla að þurfa taka
því að verða alla ævi bundin hjóla-
stól.
Það getur verið erfitt að vera
unglingur, en að vera lamaður ung-
MARGRÉT
SIG URÐARDÓTTIR
+ Margrét Sig-
urðardóttir
fæddist á Eiðsstöð-
um í Blöndudal 3.
janúar 1904. Hún
Iést á Héraðssjúkra-
húsinu á Blönduósi
8. apríl síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Sigurður Jóns-
son, síðar bóndi á
Vöglum í Vatnsdal,
og Þorbjörg Jósa-
fatsdóttir, ættuð frá
Litlu-Asgeirsá.
Systkini Margrétar
voru Anna hús-
freyja í Brekkukoti í Sveins-
staðahreppi, Lárus bóndi á
Tindum í Svínavatnshreppi,
Soffía húsfreyja á Njálsstöðum
í Vindhælishreppi, Ingibjörg
húsfreyja á Neðra-Skarði í
Leirársveit. Hálfbróðir þeirra
er Jón Sigurðsson, póstmaður
í Reykjavík, og hálfsystir Sig-
ríður Sigurðardóttir, búsett í
Bandaríkjunum. Sigurður Jóns-
son var af hinni kunnu og fjöl-
mennu Steinárætt og í beinan
karllegg kominn af Jóni Jóns-
syni bónda á Steiná, sem sú
ætt er rakin frá.
Margrét var að
hluta til alin upp
hjá þeim hjónum
Sveini Geirssyni og
Sigrúnu Gunnars-
dóttur, sem um
nokkurt skeið
bjuggu í Sléttárdal
í Svínavatnshreppi
og leit jafnan á þau
sem fósturforeldra
sína. Ung að árum
fór Margrét til Isa-
fjarðar og lærði
þar karlmannafata-
saum, en segja má
að ævistarf hennar upp frá því
væri saumaskapur. Að námi
þessu loknu flutti hún til
Reykjavíkur og vann þar að iðn
þessari þar til starfsævi lauk,
lengst af hjá Klæðaverslun
Andrésar Andréssonar. Eftir
það flutti hún í öldrunaríbúð
við Héraðshælið á Blönduósi
ásamt Soffíu systur sinni sem
þá var orðin ekkja, og héldu
þær þar heimili saman.
Útför Margrétar fer fram frá
Blönduóskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 14.
Magga frænka, eins og við syst-
urnar kölluðum hana gjarnan, gift-
ist aldrei og á því enga afkomend-
ur. Má því segja að hún hafi alla
tíð litið á okkur sem dætur sínar,
enda var samband hennar og móður
okkar mjög gott alla tíð.
Við minnumst þess frá æsku-
árum okkar í sveitinni að alltaf á
hverju sumri kom Magga í sumar-
leyfi sínu og dvaldi þá jafnan í nokk-
urn tíma. Var þá alltaf mjög
skemmtilegt. Þegar við svo fluttum
suður áttum við alltaf athvarf hjá
lingur er auðvitað margfalt erfið-
ara. Dagný fór að hegða sér ólík-
indalega og virtist helst af öllu vilja
forðast að horfast í augu við stað-
reyndir, hvernig sem foreldrarnir
reyndu óþreytandi að styrkja hana
og styðja og hjálpa og leiðbeina á
allan hátt. Loks var það haustið ’94
að ákveðið var að hún breytti um
umhverfi. Hún fór vestur á Barða-
strönd til sæmdarhjónanna í Stóra-
Krossholti, Helgu Nönnudóttur og
Torfa Steinson skólastjóra. Það var
mikið gæfuspor. Hjá þeim fór hún
að stunda fjarnám við fjölbrauta-
skólann á Akranesi, hjálpaði til á
heimilinu, naut þess að segja börn-
unum þar sögur og lífsgleðin vakn-
aði smám saman á ný. Dagný kom
heim í jólafrí um síðustu jól og
þurfti síðan að dvelja á sjúkrahúsi
þar sem hún var er hún lést.
Frá upphafi kom það í hlut Daní-
els að fara með henni allar ferðirn-
ar á sjúkrahúsin, bæði innanlands
og utan. Guðný hafði meira en nóg
að gera við að annast búið og öll
hin börnin. Því skapaðist afar sterkt
samband milli föður og dóttur. Hún
gat alltaf leitað til pabba á hverju
sem gekk.
Elsku Danni bróðir, Guðný og
allir krakkarnir. Við Kristinn og
Inga Rún biðjum Guð að vera með
ykkur í sorg ykkar.
Jófriður Björnsdóttir.
Okkur langar í örfáum orðum
að minnast bernskuvinkonu okkar
hennar Dagnýjar á Merkigili eins
og við kölluðum hana alltaf okkar
á milli, nú þegar hún hefur kvatt
þetta líf. Það er ekki langt á milli
bæjanna Hranastaða, þar sem við
systur erum fæddar og uppaldar,
og Merkigils þar sem Dagný og
Anna Dóra systir hennar áttu heima
ásamt foreldrum sínum og systkin-
um. Við þessar stelpur vorum allar
á sama aldri, og við vorum ekki
háar í loftinu þegar við fórum að
trítla yfir hæðina sem er á milli
bæjanna til að heimsækja hver aðra,
og þetta voru dýrðlegir dagar, lífið
einn leikur og sífellt sumar. Stund-
um vorum við útbúnar með nesti
og fórum þá í langa göngutúra upp
í fjall. Þar settumst við niður til að
borða nestið og þar var margt
spjallað um framtíðina eða lífið og
tilveruna. í slíkum umræðum lét
Dagný ekki sinn hlut eftir liggja,
hún hafði alltaf sitt til málanna að
leggja og var alls ófeimin að segja
sínar skoðanir á þeim málum sem
voru til umræðu hjá okkur hveiju
sinni. Fram í hugann koma líka
minningar um þau mörgu skipti
sem við ákváðum að hittast í
„merkjaskurðinum“ en það er
skurður sem við nefndum svo og
er nánast mitt á milli bæjanna.
Þarna hittumst við oft og lékum
okkur tímunum saman og nú þegar
við systur lítum til baka finnst okk-
ur það ótrúlegt hvað við vorum all-
ar uppfindingasamar að finna upp
leiki sem við svo undum okkur við.
Svona liðu fyrstu bernskuár okkar
vinstúlknanna við leik og gleði. En
skyndilega varð breyting á og syrti
að, haustið 1985 þegar Dagný var
tæplega 10 ára og við vorum allar
byijaðar i skólanum fer Dagný að
hætta að geta fylgt okkur eftir í
leikjum okkar og kvartar um las-
leika og á 10 ára afmæli sínu 23.
nóvember er hún flutt á sjúkrahús
og stuttu seinna berast þær fréttir
að Dagný hafi hlotið alvarlega löm-
un og yrði héðan í frá bundin við
hjólastól. Fyrir okkur systur 11 og
12 ára gamlar voru þetta slíkar
fréttir að við gátum ekki trúað
þeim. Hvernig mátti það vera að
hún Dagný sem kát og glöð hafði
hlaupið með okkur um allt fyrir
aðeins örfáum vikum síðan gæti það
aldrei meir? Við gátum ekki trúað
því að tilveran sem okkur hafði allt-
af fundist svo góð gæti verið svona
grimm við vinkonu okkar. En
tíminn leið og að lokum urðum við
að beygja okkur undir þá staðreynd
að framtíð Dagnýjar yrði bundin
við hjólastól. Síðan þetta gerðist eru
nú liðin rúm 10 ár, örlögin hafa
hagað því þannig til að nú síðustu
árin hefur liðið langur tími milli
þess sem við höfum hitt Dagnýju
en við höfum fylgst með baráttu
hennar úr fjarlægð. En nú er þeirri
baráttu lokið og hún Dagný á Merk-
igili komin til þeirra heima þar sem
engir sjúkdómar eru til. Við syst-
urnar geymum í huga okkar ljúfar
minningar um þessa bernskuvin-
konu okkar, blessuð sé minning
hennar.
Heiðdís Fjóla og Ásta
Arnbjörg frá Hranastöðum.
henni þar sem hún bjó lengst af
við Laugaveginn.
Um Möggu frænku má segja að
hún var greind í betra lagi, hafði
ákveðnar skoðanir, réttsýn og sann-
gjörn í öllum málum. Hún var af-
skaplega gjafmild og rausnarleg og
höfum við og okkar íjölskyldur not-
ið þess í ríkum mæli. Magga var
þessi trausta kona sem aldrei brást,
og ef eitthvað var að var hún ætíð
fyrsta manneskjatil að rétta hjálp-
arhönd.
Elsku Magga, nú er kallið komið
og þú ert horfin okkur í bili, en við
erum þakklátar hversu lengi við
fengum notið þinna samvista.
Sjá nóttin er á enda,
nú árdagsgeislar senda
um löndin ljós og yl.
í nafni náðar þinnar
ég nú til iðju minnar,
minn Guð, að nýju ganga vil.
(H. Hálfd.)
Að leiðarlokum kveðjum við
þessa góðu konu og þökkum henni
fyrir allt og allt.
Guð blessi minningu hennar.
Svala og Guðfinna
Valgeirsdætur.
Við fráfall Möggu, móðursystur
minnar, er margs að minnast og
margt að þakka. Hún, sem alltaf
var svo lífsglöð og ungleg í hreyf-
ingum, er skyndilega horfín yfir
móðuna miklu. Á dimmum vetrar-
degi í nóvember sá ég hana hressa
að vanda. Ekki grunaði mig þá að
ég væri að kveðja hana í síðasta
sinn. Það var hennar gæfa að þurfa
ekki að bíða um lengri tíma eftir
sínu lokadægri.
Magga frænka var glæsileg
kona. Fyrstu minningar um hana
eru frá mínum bernskudögum þeg-
ar hún kom í heimsókn til okkar
að Hnausum. Síðan hafa kynni okk-
ar aukist með árunum, einkum eft-
ir að hún flutti norður. Það var
okkur systkinunum mikið ánægju-
efni hvað þær systur undu sér vel
saman á Hnitbjörgum. Þar var
prjónað og saumað, spilað og skraf-
að saman. Alltaf var nóg að gera.
Magga vann við saumaskap
lengstan hluta ævi sinnar, fyrst á
ísafirði og síðan í Reykjavík. Ég
held næstum því að henni hafi aldr-
ei fallið verk úr hendi. Allt fram á
síðustu stund var hún óvenju frísk
og létt í spori, enda hafði einn sýsl-
ungi hennar orð á því hvað hún
dansaði vel. Þá var hún komin fast
að níræðu. Hún hafði létta lund svo
öllum leið vel í návist hennar.
Að endingu vil ég þakka fyrir
okkar góðu kynni og óska henni
gæfu á nýjum tilverustigum.
Guðrún Hafstelnsdóttir.
Sérlheðingar
i blóiiiasliroyting'iini
við öll Gokilæri
Skólavördustíg 12,
á horni Bergstaðastrætis,
sími 19090