Morgunblaðið - 30.04.1996, Blaðsíða 38

38 ÞRIÐJUDAGUR 30. APRÍL 1996
MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
t Ástkær eiginkona mín og móðir okkar,
MARGRÉT JÓNSDÓTTIR,
Skipagötu 12,
Isafirði,
lést í Landspítalanum þann 28. apríl sl. Edward Hoblyn, Edward Örn Hoblyn, Aðalheiður Hoblyn.
t
Ástkær móCir okkar,
SVANHILDUR GUÐMUNDSDÓTTIR
frá Múla
við Suðurlandsbraut,
síðasttil heimilis
að Norðurbrún 1,
Reykjavík,
í Borgarspítalanum 28. apríl
andaðist
1996.
Auður, Bergljót, Hörður
og Hildigunnur Gunnarsbörn
og aðrir vandamenn.
t
Ástkær eiginkona mín, móðir okkar,
tengdamóðir og amma,
SIGRÍÐUR SIGMARSDÓTTIR,
Lækjargötu 22b,
Akureyri,
verður jarðsungin frá Akureyrarkirkju
föstudaginn 3. maí kl. 13.30.
Þeim, sem vildu minnast hennar, er
bent á heimahlynningu.
Egill Jónasson,
Hólmfríður Svala Jóhannsdóttir,
Jónas Óli Egilsson, Oddný Hjálmarsdóttir,
Maria Egilsdóttir, Jan Larsen,
Ingibjörg S. Egilsdóttir, Jósep Zhoponíasson,
Eygló Egilsdóttir
og barnabörn.
t
Faðir minn, tengdafaðir og afi,
ÁSMUNDUR EINAR SIGURÐSSON
sérleyfishafi,
Hrafnistu,
Reykjavi'k,
sem andaðist aðfaranótt 23. apríl sl.
verður jarðsunginn frá
Áskirkju fimmtudaginn 2. maí kl. 15.00.
Þorsteinn S. Asmundsson,
Elsa Björk Asmunsdóttir,
Helgi Þorsteinsson,
Margrét Ása Þorsteinsdóttir, Friðrik Larsen,
Ingvar Þór Þorsteinsson.
t
Innilegar þakkir til allra, sem sýndu
okkur samúð, hlýhug og vináttu við
andlát og útför eiginmanns míns, bróð-
ur, föður, tengdaföður, afa og langafa,
GUÐMUNDAR GÍSLASONAR
húsgagnasmiðs,
Flyðrugranda 20,
Reykjavík.
Guðbjörg Sigurbergsdóttir,
Guðrún Gisladóttir, Dóra Guðmundsdóttir,
Oddný Guðmundsdóttir, Guðmundur Guðmundsson,
Erna Guðmundsdóttir, Daði Jóhannesson,
afabörn og langafabörn.
t
Þökkum auðsýnda samúð og vináttu
við andlát og útför
BJÖRNSPÁLSSONAR
fyrrv. alþingismanns og bónda,
Ytri-Löngumýri.
Austur-Húnavatnssýslu.
Sérstakar þakkir færum við öllu starfs-
fólki sjúkrahússins á Blönduósi og
krabbameinsdeildar Landspítalans fyrir
góða umönnun og hlýhug í garð hins
látna.
Ólöf Guðmundsdóttir,
börn og barnabörn.
VALGARÐ
ÁSGEIRSSON
-J- Valgarð Ásgeirsson fæddist
' á Blönduósi 25. október
1927. Hann lést á heimili sínu
á Blönduósi 22. apríl síðastlið-
inn og fór útför hans fram frá
Blönduóskirkju 27. apríl.
Veturinn var okkur landsmönnum
óvenju mildur ef frá eru taldar nátt-
úruhamfarirnar sem urðu á Flateyri
í haust og lamaði þjóðina af sorg.
Vorið fór um okkur enn mildari
höndum og farfuglarnir komu í hóp-
um óvenju snemma til að huga að
hreiðurgerð. Þeir sem fyrstir komu
eru þegar farnir að tína orma fyrir
iitlu afkvæmin og mata þau með
móðurlegu stolti. Aðrir, sem voru
seinni á ferðinni, voru lengi að kasta
mæðinni eftir iangt flug yfir hafið.
Það voru aðeins tveir dagar í sumar-
daginn fyrsta og ég var að miðla
nokkrum kollegum mínum af þeim
fræðum sem ég hafði numið ungur.
Allt lék í lyndi. Þá gall síminn við
og á línunni var Sigríður, systir
mín. Hún tjáði mér að lærimeistari
minn og frændi, Valgarð Ásgeirsson
múrarameistari á Blönduósi, væri
allur. Hann hafði fengið hægt and-
lát daginn áður. Fréttin kom mér
ekki alveg í opna skjöldu því fyrir
fáum árum hafði hann fengið slæmt
áfall og ekki gengið heill til skógar
eftir það.
Það var árið 1952 sem ég hóf
nám í múrsmíði hjá Valgarð. Þá var
gaman að lifa. Aldursmunur okkar
var aðeins sjö ár og urðu kærleiks-
bönd okkar frændanna fljótt sterk.
Sjaldan vorum við svo þreyttir eftir
erfiði dagsins að ekki væri rennt
eftir laxi í Blöndu eða vitjað um net
á „Sandinum". Og oft slógust aðrir
vinnufélagar með í för. Þegar veiði
var góð kom glampi í augu. Valla,
eins og hann var alltaf kallaður.
Við stunduðum ýmsar veiðar í frí-
stundum, bæði sela- og fuglaveiðar.
Valli var veiðimaður að eðlisfari en
bar engu að síður virðingu fyrir
bráð sinni. Hann hafði oft á orði
að við skyldum ekki veiða meira en
það sem við gætum nýtt eða gefið.
Þannig var Valli. Á námsárum mín-
um eignaðist Valli farartæki sem
nefndist ,jeppi“. í kjölfar þess voru
allir vegir færir. Við fórum fyrir
Skaga, fyrir Vatnsnes að ógleymd-
um ferðunum upp til heiða. Við
nutum náttúrufegurðar og veiddum
í vötnum. Það var gantast öllum
stundum, á okkar máta, og vinnufé-
lagarnir létu óspart í sér heyra. Það
er ógleymanlegt að hafa verið við-
staddur þegar Valli bjó til þessa
vísu og engan grunaði að yrði lands-
fræg:
Fögur er hún Seiðisá
séð af brúnni.
Hvaða brú er það nú þá.
Það er nú brúin jamm og já.
Fleiri gullkorn hnutu af vörum
okkar sem ekki verður getið hér. Á
vordögum 1952 kvæntist Valli unn-
ustu sinni, Önnu Árnadóttur frá
Miðgili í Langadal. Hún var meðal
glæsilegustu meyja þar um slóðir,
fluggreind og skáld gott. Upp frá
því var alltaf talað um Valla og
Ónnu eða Önnu og Valla. Þeim varð
sjö barna auðið og eru ömmu- og
afabörnin orðin þrettán. Langafa-
og langömmubörnin eru orðin tvö
og fleiri á leiðinni, að sögn Önnu.
Það varð almyrkvi á sólu í fjölskyld-
unni vorið 1977 þegar þriðja barn
þeirra hjóna, Sturla, lést af slysför-
um fyrir utan Blönduósinn. Hans
var leitað lengi en fannst aldrei.
Þetta hörmulega slys risti það skarð
í hjarta Valla að það greri aldrei
meðan hann lifði. Anna var sterk-
ari. í minningu sonar þeirra gerði
Valli fallegt minnismerki í garði
þeirra hjóna, sem bar vott um hag-
leik Valla og hjartahlýju. Ég er enn
þeirrar skoðunar að Valli hafi verið
meiri listamaður en múrari þó að
hann hafi sýnt hæfni sína á flestum
byggingum á Blönduósi um ára-
tugaskeið. Valli var ekki allra en
hann var vinur vina sinna. Það var
gott að koma til Önnu og Valla þó
að það væri alltof sjaldan, enda vik
á milli vina. Þegar við hittumst var
einatt glatt á hjalla.
Nú hefur þú frændi fetað þau
s_por sem við öll þurfum að ganga.
Eg veit að pabbadrengurinn hefur
tekið vel á móti föður sínum og
orðið fagnaðarfundir. Elsku Anna
mín, börn, barnabörn og aðrir ást-
vinir. Ykkar bið ég guðsblessunar í
mikilli sorg. En við vitum öll að
Valla líður vel.
Þráinn Þorvaldsson.
Erfidrykkjur
Glæsileg kaffi-
hlaðborð, fallegir
salir og mjög
góð þjónusta
Upplýsingar
ísíma 5050 925
og 562 7575
FLUGLEIÐIR
HÓTEL LÖFTLEIDIR
ERFI
DRYKKJUR
Látið okkur annast
erjiclrykkjuna.
Fýrsta jlokks þjónusta
og veitingar.
Rámgóó og þœgileg
salarkynni.
Upplýsingar í síma 552-9900
Minnismerki úr steini
Steinn er kjörið efni í allskonar minnismerki. Veitum
alla faglega ráðgjöf varðandi hverskonar minnismerki.
Áralöng reynsla.
BSS. HELGASON HF
ISTEINSMIÐJA
SKEMMUVEGI 48 • SÍMI 557 6677
í byrjun apríl fórum við hjónin í
frí til Kanaríeyja. Á leiðinni til
Keflavíkur litum við inn hjá foreldr-
um mínum í Hafnarfirði og þar frétti
ég lát föðursystur minnar, hennar
Ásu, en hún hafði kvatt þennan
heim þá um morguninn. Örfáum
dögum síðar lést Þórir, maðurinn
hennar Ásu frænku, og þótti mér
miður að geta ekki fylgt þeim heið-
urshjónum til hinstu hvílu. Daginn
sem við komum heim úr fríinu lést
Valgarð Ásgeirsson, föðurbróðir
minn. Kannski var Valli frændi sá
maður sem mest áhrif hafði á mig
á unglings- og uppvaxtarárum. Það
var mitt lán vorið 1963, þá fimmtán
ára gamall og vantaði sumarvinnu,
að Valli frétti það og sagði mér
bara að koma í vinnu til sín, það
vantaði handlangara. Þá voru þeir
frændur, hann og Kiddi heitinn
Biöndal, að byija að múra félags-
heimilið á Blönduósi að utan. Það
fór svo þannig að Valli tók mig á
samning í múrverkinu. Ekki var
maður nú mikill bógur fyrstu mán-
uðina, en Valli hvatti mig áfram og
hleypti í mig kjarki eins og honum
einum var lagið. „Þetta er ekki verra
en hver önnur vinna,“ sagði hann,
„enda voru þeir pabbi þinn, afí og
langafi í þessu múrarastússi og varð
ekki meint af.“ Þetta eru orð að
sönnu. Valli var engum líkur. Hann
sagði skoðun sína ávallt umbúða-
laust, hvort sem hann talaði við Jón
eða séra Jón. Honum var hjartan-
lega sama hvernig samferðarmenn-
irnir tóku uppátækjum hans, þó þau
væru ekki alltaf eins og tíðarandinn
teldi mátulegt. Pabbi er ákaflega
stundvís maður og sama var upp á
teningnum hjá Valla. „Hér mæta
menn í vinnu klukkan átta eða
sleppa því bara að mæta,“ sagði
hann.
Valli kenndi mér múrverk, hann
kenndi mér líka ýmislegt annað. Að
vinna með honum, hlusta á hann í
gamni og alvöru, segja sögur, fara
með allar skrítnu vísurnar. Þeir ortu,
hann, pabbi, Jón Erlends, Maggi á
Kleifum og fleiri, þegar þeir voru
að múra Héraðshælið. Svo varð að
gefa gæsunum og sinna hænunum,
vinna uppi í svínabúi, fara til íjúpna,
veiða silung og svo margt annað;
allt þetta fylgdi aukreitis við múrara-
námið. Valli gaf öllu og öllum nafn,
hvort sem það voru menn, málleys-
ingjar eða dauðir hlutir. Öll verkfær-
in hétu einhveijum nöfnum. Skódinn,
hann Jónatan faldafeykir, var þar
engin undantekning, allt og allir
höfðu sinn karakter í hans augum.
Valli var einstaklega handfljótur og
góður múrari, svo að unun var að
fylgjast með honum við vinnu. Hann
varð þó að söðla um og snúa sér að
öðru, heilsunnar vegna. Og það var
sama hvað hann tók sér fyrir hend-
ur, hann gerði það vel.
Seinna skildu leiðir er ég flutti
til Vestmannaeyja. Alltaf kom ég
þó við hjá Önnu og Valla ef ég fór
norður. Þó margt breyttist á Blöndu-
ósi var þó eitt á hreinu, Anna og
Valli á Varðbergi, eins og þau kusu
að kalla húsið sitt á brekkubrún-
inni. Alla tíð voru þau einstaklega
samhent í hveiju sem þau tóku sér
fyrir hendur.
Fyrir nokkrum árum fór ég norð-
ur að hausti til og Valli lánaði mér
jeppann og haglabyssuna og ég rölti
upp í Langadalsfjall til ijúpna. Ekki
dó þó nein ijúpa af mínum völdum
daginn þann, en endurnærður á sál
og líkama sneri ég aftur og kom
heim að Varðbergi um kvöldmatar-
leytið. Þar var tekið á móti mér eins
og ævinlega.
Síðustu misserin voru Valla mín-
um erfið, en nú ertu vinurinn kom-
inn til Sturlu frænda, sonarins sem
þú syrgðir í nítján ár. Ég veit að
það fer vel á með ykkur feðgum sem
aldrei máttuð hvor af öðrum sjá í
lifanda lífi.
Elsku Anna mín. Ég votta þér
og þínum innilega samúð.
Ásgeir Þorvaldsson.
Crfisdrykkjur
GAPI-mn
Slmi 555-4477