Morgunblaðið - 26.10.1996, Blaðsíða 41

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
LAUGARDAGUR 26. OKTÓBER 1996 41
marga vini á svo skömmum tíma sem
raun ber vitni.
Hún Harpa átti margar hliðar og
hafði ótalmarga góða kosti. Hún var
hlý, brosmild, bjartsýn, ákveðin en
sanngjörn og voru þetta hennar
helstu kostir sem við munum öll
sakna.
Þótt hún Harpa sé horfin mun
minningin um hana ávallt lifa í
hjarta okkar.
Við viljum votta nánustu aðstand-
endum hennar okkar dýpstu samúð
og biðja góðan Guð að gefa þeim
hugrekki og styrk á þessum erfiðu
tímum.
Elsku Harpa, takk fyrir að vera
vinur okkar.
„Þegar þú ert sorgmæddur, skoð-
aðu þá aftur huga þinn og þú munt
sjá, að þú grætur vegna þess, sem
var gleði þín.“ (Spámaðurinn.)
Aðalheiður, Anna María, Bóas,
Eygló, Guðrún, Hulda, Jóhanna,
Linda, Ragnhildur, Sigríður, Val-
garður, Yr, Þórdís og Osp.
Heilsa, máttur, fegurð, fjör
flýgur burt sem elding snör.
Hvað er lífið? Logi veikur,
lítil bóla, hverfull reykur.
(B. Halld.)
Þegar fólk er ungt virðist lífið svo
fullt af fyrirheitum, framtíðin óend-
anlega löng og dauðinn svo víðs-
fjarri. En þó allir viti að skammt er
milli lífs og dauða er alltaf erfitt að
sætta sig við þegar ungt og hraust
fólk er hrifið á braut. Við urðum því
mjög slegin þegar sú harmafregn
barst að Harpa hefði látist af slysför-
um. Gat það verið að hún sem átti
allt lífið framundan og hafði gengið
hér glöð um ganga síðastliðið vor
væri horfin á braut?
Harpa kom hingað til náms haust-
ið 1992 og stundaði hér nám jafn-
hliða vinnu. í haust hélt hún suður
til Reykjavíkur og réð sig til starfa
hjá Hagkaupi í Kringlunni. Eins og
oft er um ungt fólk vildi hún breyta
til og prófa eitthvað nýtt.
Þegar Harpa kom hingað í skól-
ann skipaði hún sér strax sess í
hugum okkar. Hún var glaðleg og
elskuleg stúlka sem átti hér stóran
vina- og kunningjahóp. Okkur
starfsmönnum er hún eftirminnileg
fyrir einstaklega hlýja og elskulega
framkomu. Það var sama hvar við
hittum Hörpu, hér á skólagöngun-
um, á bókasafninu eða utan skól-
ans, alltaf var stutt í brosið og
skemmtilegt spjall.
Harpa var svo sannarlega gleði-
gjafi og mikið var notalegt að hitta
hana við búðarkassann í Skagfirð-
ingabúð, glaðlega og skemmtilega.
Sama viðmótið mætti okkur sem
áttum leið um Hagkaup í Kringlunni
nú í haust. Þar bauð hún aðstoð sína
glöð og kát og ánægð í nýju starfi.
Einstaklega ljúf og einlæg fram-
koma Hörpu er okkur öllum efst í
huga og öll samskipti við hana skilja
því eftir bjartar minningar í hugum
okkar á þessari kveðjustundu.
Foreldrum, systrum, ættingjum
og vinum sendum við dýpstu sam-
úðarkveðjur og biðjum þeim Guðs
blessunar á stundu sorgar og sakn-
aðar.
Blessuð sé minning Hörpu.
Starfsfólk Fjölbrautaskóla
Norðurlands vestra.
Þau deyja ung sem æðri völd hafa
ætlað stærri hlutverk. Ósanngirni
er mikil þegar ung stúlka er hrifin
á brott og send út í það óendanlega.
Ég kynntist Hörpu Steinars eins
og hún var alltaf kölluð fyrir þremur
árum þegar ég bjó á Króknum.
Harpa var ljúf og góð tilfinninga-
vera sem gat grátið yfir því hvað
heimurinn væri ósanngjarn.
Það sem braut Hörpu alveg niður
var það ef hún lenti upp á kant við
foreldra sína. Eitt skiptið kom hún
heim til mín hágrátandi og sagðist
hafa rifist við móður sína og henni
þætti það leitt því henni þætti vænt
um hana og hún þyldi ekki að vera
ósátt við foreldra sína né systur. Ég
ráðlagði henni bara að drífa sig heim
því það borgar sig ekki að sofna
ósáttur við einhvern. Daginn eftir
var allt fallið í ljúfan farveg aftur
og hún tók gleði sína á ný.
Ég vona að hún hafi verið í sátt
við alia því það skipti hana miklu
máli að allir væru sáttir.
Ég þakka fyrir að hafa þekkt
Hörpu og líka að hafa hitt hana í
síðustu viku, því ég var ekki búin
að hitta hana í margar vikur. Reynd-
ar vorum við búnar að ákveða að
hittast í næstu viku og gera eitthvað
sniðugt, en það verður að bíða betri
tíma. Ég mun sakna þess að rekast
ekki á hana á ólíklegustu stöðum á
ólíklegustu tímum.
Ég votta foreldrum, systrum, vin-
um og vandamönnum mína dýpstu
samúð og megi guð styrkja ykkur á
þessari erfiðu stundu.
Inda Björk.
Elsku Harpa mín. Þegar ég fékk
þessa hörmulega frétt á sunnudags-
kvöldið að það hefði verið þú sem
að lést í þessu hörmulega slysi varð
ég harmi slegin. Við sátum öll við
matarborðið og gátum ekkert sagt.
Sennilega hugsuðum við öll það
sama: Það getur ekki verið að hún
Harpa okkar sé dáin. Af hveiju er
lífið svona ósjanngjarnt? Ung stúlka
í blóma lífsins, rétt að verða tvítug,
er tekin úr þessum heimi. Aldrei
bjóst ég við því þegar þú komst í
heimsókn í seinustu viku að ætti
ekki eftir að sjá þig aftur.
Þær voru ófáar stundinar sem við
gátum setið og hlegið. Ef manni leið
illa gat maður alltaf talað við þig
og þú skildir alla svo vel. Sumarið
1992 var yndislegt sumar. Þá kynnt-
umst við og urðum strax bestu vin-
konur. Margir héldu að við værum
systur eða frænkur, og við skildum
aldrei af hveiju fólk hélt þetta, en
sennilega af því að við vorum svo
samrýndar. Þú varst besta vinkona
mín og þegar þú komst suður varstu
alltaf hjá okkur. Okkur öllum í fjöl-
skyldunni þótti svo óskaplega vænt
um þig.
En þú lifir í öllum góðu minning-
unum sem við eigum um þig. Eg
þakka þér, elsku Harpa mín, fyrir
allar þær stundir sem við áttum sam-
an. Elsku Steinar, Munda og aðrir
aðstandendur, Guð blessi ykkur og
hjálpi ykkur í gegnum þennan erfiða
tíma.
Nú ertu leidd, mín ljúfa,
lystigarð Drottins í,
þar áttu hvíld að hafa
hörmunga’ og rauna frí,
við Guð þú mátt nú mæla,
miklu fegri en sól
unan og eilíf sæla
er þín hjá lambsins stól.
Dóttir, í dýrðar hendi
Drottins, mín sofðu vært,
hann, sem þér huggun sendi,
hann elskar þig svo kært.
Þú lifðir góðum Guði,
í Guði sofnaðir þú,
í eilífum andarfriði
ætíð sæl lifðu nú.
(Hallgr. Pét.)
Þin vinkona
Snærún Ösp.
Með söknuði og hryggð í hjarta
kveðjum við kæran vinnufélaga,
Hörpu Steinarsdóttur.
Þau ljós sem skærast lýsa,
þau ljós sem skína glaðast
þau bera mesta birtu
en brenna líka hraðast
og fyrr en okkur uggir
fer um þau harður bylur
er dauðans dómur fellur
og dóm þann enginn skilur.
En skinið logaskæra
sem skamma stund oss gladdi,
það kveikti ást og yndi
með öllum sem það kvaddi.
Þótt burt úr heimi hörðum
nú hverfi ljósið bjarta
þá situr eftir ylur
í okkar mædda hjarta.
(Friðrik Guðni Þórleifsson.)
Við sendum ættingjum hennar
og vinum okkar innilegustu samúð-
arkveðjur.
Auður, Sigríður, Sveinn,
Haraldur, J6n Brynjar,
Ýr og íris, samstarfsfé-
lagar í Hagkaupi.
ÁSTA
ÞORSTEINSDÓTTIR
+ Ásta Þorsteins-
dóttir frá Efri-
Rauðsdal á Barða-
strönd fæddist í
Litluhlíð á Barða-
strönd 10. mars
1936. Hún lést á
Sjúkrahúsi Pat-
reksfjarðar 14.
október síðastlið-
inn. Foreldrar
hennar voru hjónin
Guðrún Finnboga-
dóttir ljósmóðir og
Þorsteinn Olafsson
bóndi í Litluhlíð og
var Ásta yngst ell-
efu barna þeirra.
Hinn _ 25. september 1955
giftist Ásta Gísla Hjartarsyni
á Efri-Rauðsdal, f. 16.8. 1924,
d. 6. des. 1986. Börn þeirra
eru: Bylgja Dröfn,
15.7. 1955, gift
Asgeiri Einarssyni;
Guðrún Jóna, f.
15.9. 1957,gift Jóni
Bessa Árnasyni;
Steina Ósk, f.
19.10. 1962, gift
Gunnari Þór Jóns-
syni; Hulda Hjör-
dís, f. 2.1.1964, gift
Smára B. Jóhanns-
syni; Gísli Ásberg,
f. 29.6. 1965,
kvæntur Nönnu Á.
Jónsdóttur; Þuríð-
ur Margrét, f. 25.9.
1971; og Kristján Geir, f. 9.6.
1973.
Útför Ástu fer fram frá
Brjánslækjarkirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 14.
Mágkona mín elskuleg, hún Ásta,
er látin. Ásta var glaðleg, hjálpsöm
og félagslynd. Hún hafði yndi af
dýrum og hafði áræði og handlag
til að hjálpa skepnum þegar á þurfti
að halda. Ung lofaðist hún Gísla
Hjartarsyni, Efri-Rauðsdal á Barða-
strönd. Um það leyti fór hún á
Húsmæðraskólann á Blönduósi, sem
frú Hulda Stefánsdóttir hafði þá
nýlega stofnað, og naut þess tíma
vel og hélt lengi vel sambandi við
skólasystur sínar. Þegar þau Gísli
hófu búskap í Rauðsdal — í fyrstu
með foreldrum Gísla, Hirti Erlends-
syni og Guðrúnu Pálsdóttur, og
bróður, Valdimar — voru miklar
breytingar framundan í landbúnaði:
Vélvæðing, nýrækt og byggingar-
framkvæmdir. Þau reistu stórt og
fallegt íbúðarhús í Rauðsdal. Þaðan
sem er fagurt útsýni yfir Breiða-
fjörðinn, eyjar, sker og jökulinn, að
ógleymdum Skörðunum sem ganga
langt fram í sjó.
Ásta starfaði í kvenfélagi sveitar-
innar og söng við messur í kirkjun-
um. Hún hafði gaman af að hitta
fólk og sjá sig um. Þegar fór að
hægjast um fóru þau Gísli i ferðir
um landið eftir því sem tök voru
á. Gott var að heimsækja þau að
Rauðsdal og var gestkvæmt þar.
Þegar Gísli lést varð það Ástu
og fjölskyldunni mikið áfall. Hann
mun hafa verið búinn að finna fyrir
óþægindum en ekki gert mikið úr,
enda slíkt ekki hans háttur. Ásta
tók þó fráfalli hans með stillingu.
Hún hélt áfram búskap með bömum
sínum, þeim sem enn voru heima,
en tveimur árum seinna greindist
hún með Parkinsonsveiki og enn
sýndi hún sama æðruleysi. Hún
hélt áfram á sömu braut, pijónaði
á bamabörnin, breytti aðeins að-
ferðum við pijónaskapinn, bakaði
og hélt sínum fyrri háttum svo lengi
sem unnt var. Árið 1991 flutti hún
út á Krossholt, keypti hús þar og
bjó þar ásamt yngri syni sínum.
Hún fór að vinna í verslun á Holtun-
um sem eldri sonur hennar og
tengdadóttir reka. Sumarið 1995
fluttu þau mæðginin aftur inn að
Rauðsdal í skemmtilega íbúð sem
sonur og tengdadóttir hennar út-
bjuggu handa þeim og undi hún sér
vel þar. Um sl. áramót kom í ljós
að hún átti einnig við annan og enn
verri sjúkdóm að stríða og gekkst
hún undir stóraðgerð í byijun árs-
ins. Þessir mánuðir sem sípan eru
liðnir vom mjög erfiðir en Ásta var
ákveðin í því að gefast ekki upp,
heldur takast á við vágestinn af
bjartsýni. Allt var síðan gert sem
unnt var til lækningar en kom fyrir
ekki.
Við Jóhann sendum börnum
hennar og fjölskyldum þeirra inni-
legar samúðarkveðjur.
Kolbrún.
Mér andlátsfregn að eyrum berst
og út í stari bláinn
og hugsa um það, sem hefur gerst
til hjarta mér sú fregnin skerst:
hún móðir mín er dáin!
Þú varst mér ástrík, einlæg, sönn,
mitt athvarf lífs á brautum,
þinn kærleik snart ei tímans tönn
hann traust mitt var í hvíld og önn,
í sæld, í sorg og þrautum.
Ég veit þú heim ert horfin nú
og hafin þrautir yfir,
svo mæt og góð, svo trygg og trú,
og tállaus, falslaus reyndist þú
ég veit þú látin lifir!
Ei þar sem standa leiðin lág,
ég leita mun þíns anda,
er lít ég pllin fagurblá
mér finnst þeim ofar þig ég sjá
í bjarma skýjalanda!
(Steinn Sig.)
Elsku mamma mín. Hafðu þökk
fyrir allt og allt.
Þín dóttir
Steina Ósk.
Elsku amma mín.
Það er sárt að missa þá sem
maður elskar og það er sárt að
sakna en nú veit ég að þér líður vel
hjá afa. Það var svo gott að fá að
alast upp hjá þér í sveitinni, mín
fyrstu sex ár umvafin ást og kær-
leika. Ég ætla að gera það sem þú
baðst mig um þegar ég var lítil, að
láta loga á útskoma kertinu þínu
þegar þú yrðir jarðsett.
Takk fyrir allt, elsku amma mín.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Þóra Kristín.
Elsku Ásta.
Að leiðarlokum langar mig að
þakka allar okkar samverustundir.
Þú varst mér svo einstaklega kær.
Öll mín bemskuár eru svo ljúf í minn-
ingunni. Ég vildi geta sagt þér hversu
vel mér leið í sveitinni hjá þér. Þökk
sé þér, Ásta mín.
Ég kom eins og farfuglamir á
vorin, dyr þínar stóðu mér ætíð opn-
ar og kunni ég svo sannarlega að
meta það.
Þú hefur barist hetjulega við þenn-
an vágest sem erfitt er að ráða við.
Nýju ári heilsaðir þú með kvíða en
brosi á vör.
Það var þinn eiginleiki, alltaf hlæj-
andi, svo mikil bjartsýniskona sem
sá alltaf björtu hliðamar á öllu.
Þú varst ákveðin að takast á við
þessa erfiðleika með jákvæðni og
dugnaði eins og þér var líkt. Það
birti mikið til fyrri hluta sumars og
þú svo glöð að vera komin heim,
heim í Rauðsdal.
En þú fékkst ekki að una þar lengi,
við tók önnur stóraðgerðin, en ekkert
dugði til. Þér var ætlað annað hlut-
verk á nýjum stað, laus við allar þján-
ingar og þrautir. Núna líður þér vel,
komin til hans Gísla þíns, þú varst
aldrei söm eftir fráfall hans sem bar
svo brátt að.
Þú varst sannur Barðstrendingur,
áttir þar heima alla ævi.
Rauðsdalur varð þinn unaðsreitur,
Rauðsdalur er paradís á jörðu, það
vita allir sem þar hafa dvalið.
Bemska mín er svo samofin þér
og þínum í Rauðsdal, fyrst hjá afa
og ömmu í gamla bænum, svo tókuð
þú og Gísli við.
Afi og amma undu ævikvöldunum
undir þínum verndarvæng og máttu
vel við una. í minningunni er alltaf
sól, sól úti og sól inni. Sólskinsdagar
í Rauðsdal. Þú og mamma áttuð
margar stundirnar við störf og leik
með krökkunum ykkar.
Það var endalaus uppspretta við-
fangsefna daginn út og inn.
Þú varst með eindæmum gestrisin
og bærinn þinn alltaf fullur af fólki
og alltaf þéttsetinn bekkurinn við
stóra eldhúsborðið.
Minnisstæður er mér 15. júlí ár
hvert, þá átti Bylgja afmæli, bærinn
fylltist af gestum, hlé var gert á
heyvinnu, sveitungar hittust, ijóminn
bráðnaði af hnallþórunum, nöfnumar
og ömmur afmælisbamsins föðmuð-
ust og dáðust að bamabömunum sín-
um.
Þetta voru dýrðardagar. Fjöruferð-
imar okkar em líka ógleymanlegar,
borgir við byggðum í gullnum sandin-
um, lékum í eltingarleik við öldur
Breiðafjarðar, fómm í ævintýraleit í
Skörðunum og jafnvel kríueggja-
veisla að kveldi.
Eftirfarandi ljóðlínur finnst mér
eiga svo vel við þig og umhverfi þitt:
Háflóðið eyðir, því allt mun þar hverfa
orðvana sandurinn grár,
alltaf jafii hýr eins og mynd þín í muna
mér verður um ókomin ár.
Fortíðin geymist í fjörunnar sandi
fegurstu draumar og þrár.
(Hilmir Jóh.)
Að lokum vil ég og allt mitt fólk
senda bömunum þínum, þeim
Bylgju, Guðrúnu, Steinu, Huldu,
Gísla, Þuríði, Kristjáni og fjölskyld-
um þeirra okkar innilegustu samúð-
arkveðjur.
Hvíl í friði, Eydís.
Sérfræðingar
í blómaskreytingum
við öll tækifæri
I H® blómaverkstæði I
| JPINNA J |
Skólavörðustíg 12,
á horni Bergstaðastrætis,
sími 551 9090
t
Innilegar þakkir færum við öllum þeim
fjölmörgu, sem sýndu okkur samúð og
hlýhug við andlát og útför ástkærrar
eiginkonu minnar, móður okkar,
tengdamóður og ömmu,
JÓNU ÞORSTEINSDÓTTUR,
Mánasundi 2,
Grindavík.
Guðmundur Kristjánsson,
börn, tengdabörn og barnabörn.