Morgunblaðið - 26.10.1996, Blaðsíða 43

MORGUNBLAÐlí)
stutt, aðeins einn vetur í bamaskól-
anum að Látrum, þá var þar kenn-
ari Sigurður Sigurðsson, kallaður
Súddi.
Geirmundur byrjaði ungur að
stunda sjóinn og lenti í hrakningum
strax fimmtán ára en hér er ekki
rúm til að segja frá þeim.
Finnbogi Jósepsson faðir minn
og Geirmundur voru miklir félagar.
| Faðir minn minnist sérstaklega
ferðar sem þeir fóru tveir ungir og
hraustir strákar á árabát austur á
I Haugavíkur á rekafjöru. Vildi þá
svo illa til að annar fóturinn á
Geirmundi skorðaðist milli tveggja
steina er tijábolur valt yfir hann.
Vildi svo vel til að föður mínum
tókst að velta trjábolnum af fætin-
um og bjarga Geirmundi úr klemm-
unni. Varð Geirmundi þá að orði
að nú hefði Finnbogi tekið vel á.
Ungur kvæntist Geirmundur
| Guðmundu Regínu Sigurðardóttur
i frá Skriðu en það var þá fremsti
bærinn á Látrum í Aðalvík. Þar
byijuðu ungu hjónin búskap í sam-
býli við foreldra Regínu, þau Ólínu
Sigurðardóttur og Sigurð Þorkels-
son. Þau bjuggu á Skriðu allt til
1938 að þau fluttu yfir í Fljótavík
en þar reisti Geirmundur nýbýli
sem kallaðist Skjaldabreiða. Á
þessum árum var mikið um fólks-
flutninga úr Sléttuhreppi og fór svo
' að árið 1945 flytja þau Geirmundur
( og Regína með börn sín yfir að
Látrum þar sem þau bjuggu í eitt
ár í Steinhúsinu en flytjast síðan
til Hnífsdals þar sem þau áttu
heimili allt til elliára.
í Hnífsdal stundaði Geirmundur
í fyrstu sjómennsku og útgerð en
árið 1958 stofnaði hann ásamt
fleirum Trésmiðjuna hf. í Hnífsdal.
Þar vann hann og stjórnaði í mörg
ár, allt þar til að hann hætti, orð-
inn áttræður að aldri. Finnbogi
í faðir minn vann mikið með Geir-
mundi við húsa- og bryggjusmíðar
og minnist góðs starfsfélaga og
vinar.
Þegar Geirmundur fór að
minnka við sig vinnu, sneri hann
sér að öðrum áhugamálum. Meðal
annars reisti hann blómaskála við
hús sitt og ræktaði þar blóm og
ttjáplöntur sem hann hafði gaman
af að gefa vinum og ættingjum.
Einnig stóð hann fyrir útgáfu niðja-
tals foreldra sinna sem undirritaður
aðstoðaði hann við.
Þau Geirmundur og Regína voru
höfðingjar heim að sækja og eru
minnisstæðar allar stórveislurnar
sem þau hjónin héldu á merkum
tímamótum.
Við feðgar sendum ástvinum
Geirmundar samúðarkveðjur og
blessunaróskir á kveðjustund.
Guðjón Finndal Finnboga-
son frá Atlastöðum.
Þá hefur þú fengið hvíldina,
Geirmundur minn. Eftir 88 ára lífs-
baráttu. Lífið á Ströndum var eng-
inn dans á rósum. Það báru hendur
þínar vitni um; sigggrónar, stórar
og æðaberar. Orvar Dóri var alveg
heillaður af þeim, strauk þær oft
og varð tíðrætt um þær og reyndar
aldur þinn líka. Allt sem var gam-
alt var miðað við þig. Hann sagði
oft við mig: „Var Geirmundur til í
gamla daga.“ Þegar ég leitaði nán-
ari skýringa á því hvað gamla daga
væri gat það verið allt frá þeim
tíma þegar risaeðlumar voru til og
að þeim tíma er sjónvarpið kom.
Þrátt fyrir að heilsan væri farin
að gefa sig var minnið alltaf gott,
þá sérstaklega á atburði sem gerð-
ust áður fyrr. Þú fylgdist vel með
öllu sem var að gerast í kringum
þig og hafðir tölu á öllum afkom-
endunum, sem eru örugglega að
nálgast eða komnir yfir 120.
Síðast þegar ég kvaddi þig heima
á ísafirði kysstir þú mig á kinnina
og sagðir: „Við sjáumst nú um jól-
in.“ Mér þótti vænt um það hversu
borubrattur þú varst og tók þá
þegar ákvörðun um að koma heim
um jólin. Ég passa hana Regínu
litlu fyrir þig.
Guð geymi þig.
Nanný og Örvar Dóri.
MINNINGAR
OLAFUR
TÓMASSON
+ Ólafur Tómas-
son fæddist á
Sandeyri, Snæ-
fjallaströnd við Isa-
fjarðardjúp, 25.
september 1921.
Hann lést á Sjúkra-
húsi Reykjavíkur
11. október síðast-
liðinn. Útför Ólafs
fór fram í kyrrþey.
Nú er Ólafur minn
Tómasson, mágur móð-
ur minnar, Þórdísar
Toddu, dáinn.
í þau ár sem við Ólafur þekkt-
umst reyndist hann mér ávallt
traustur og góður vinur þó aldurs-
munur okkar hafi verið mikill. Sam-
skipti okkar voru traust og innileg
og hittumst við nokkuð reglulega
en að mínu mati alltof sjaldan.
Veikindi hans báru frekar brátt að.
Þau voru því miður alvarlegs eðlis
þannig að andlát hans kom mér
ekki á óvart en fregnin um þau
höfðu samt lamandi áhrif á mig þar
sem harmur og sárindi helltust yfir
mig og maður fann vanmátt sinn
gagnvart þeim máttarvöldum sem
ekkert mannlegt afl getur ráðið við.
Það fær mikið á mann þegar
fréttir af andláti náins fjölskyldu-
vinar berast en það var nokkuð sem
svo sannarlega var hægt að kalla
Ólaf. Hann sýndi vinum sínum og
samferðamönnum innilega vináttu
og fann ég oft til þess þegar við
hittumst. Sem dæmi, kom það ber-
lega í ljós þegar ég útskrifaðist sem
stúdent, fýrir um fjórtán árum,
þegar hann sagði við mig; „Þor-
steinn minn! Yfir öllum þeim áföng-
um sem þú nærð í lífínu mun ég
ávalt samgleðjast þér“ og hrærður
í huga tók hann utan um mig þess-
um orðum til staðfestingar. Þessu
mun ég aldrei gleyma og mun það
lifa í minningunni um þann mann
sem Ólafur hafði að geyma.
Þegar við hittumst þá hafði ég
alltaf gaman að setjast niður með
honum og ræða um svo til allt milli
himins og jarðar- hvort sem það
voru landsmálin, dæg-
urmál þau sem hæst
voru á baugi hveiju
sinni, málefni sem
tengdust fjölskyldunni
eða hvað annað.
Við náðum einnig
mjög vel saman í að
gera að gamni okkar
og hlógum oft dátt að
hinu og þessu því hann
hafði mjög gott skop-
skyn og var oftar en
ekki, gaman að láta
gamminn geysa. Síð-
asta skiptið sem við
áttum slíka stund var
úti á veröndinni við sumarhús for-
eldra minna þar við sátum úti í
sólinni og spjölluðum saman. Inn á
milli gátum við gert grín að sjálfum
okkur og ýmsum skondnum uppá-
komum.
Um þetta leyti hafði hann orðið
var við ákveðin sjúkdómseinkenni
en talaði lítið um þau og engan
óraði þá fyrir hversu hratt hlutimir
myndu ganga fýrir sig í þeim efn-
um. Ólaf hef ég þekkt frá því ég
var barn enda höfðu hann og Þóra
móðursystir mín gift sig löngu áður
en ég kom í heiminn. Því hefur
hann fylgst með uppvexti mínum
og verið hluti af mínu lífí allt til
nú þegar hann kveður þennan heim
og leiðir okkar skilja um stund.
Það sem eftir lifir í minningunni
er hæverskur og rólegur maður sem
ég hef ávalt borið virðingu fyrir.
Fyrir utan það hversu góður hann
hefur verið mér þá þykir mér vænst
um hve góður hann hefur verið
Þóru sem mér þykir vænt um sem
væri hún mín eigin móðir.
Bið ég algóðan Guð um að styrkja
hana þessari sorg, syni hennar, sem
hafa verið mér sem bestu bræður,
bamabörn, Sirrý systir hans, börn
hennar og alla ættingja og vini, sem
honum voru kærir.
Bið ég Ólafi ‘allrar guðsblessunar
og megi minningin um hann lýsa
upp hjörtu okkar, sem syrgjum
hann og söknum, um ókomna tíma.
Þorsteinn Erlingsson.
ARNYSVALA
KRISTJÁNSDÓTTIR
+ Árný Svala Kristjánsdóttir
fæddist I Hafnarfirði 1. jan-
úar 1927. Hún lést á Sjúkra-
húsi Reykjavíkur 12. október
síðastliðinn og fór útförin fram
í kyrrþey að ósk hinnar látnu.
Nú kveð ég þig, elsku amma
mín. Mér sem þykir svo vænt um
þig. Bara að ég hefði fengið svolít-
ið meiri tíma með þér, ég átti eftir
að segja þér svo margt. En að því
er ekki spurt, öll þurfum við að
lokum að fara á Drottins fund.
Loksins fékkst þú hvíldina sem þú
þráðir svo. En ég veit að þú verður
ávallt hjá mér og stelpunum mínum,
þér sem þótti svo vænt um
langömmutelpumar þínar. Það voru
ófá skiptin sem þú komst til mín
til þess að hjálpa mér með stelpum-
ar, passaðir að þær væm aldrei
svangar, þú sagðir að svöng böm
væm óhamingjusöm börn. Þú veitt-
ir stelpunum mínum líka mikla ást
og kærleika. Þær eiga eftir að
sakna þín mikið, elsku amma mín,
líka ég. Ég veit að við munum hitt-
ast seinna. Ég elska þig, amma mín.
Vaktu, minn Jesú, vaktu í mér.
Vaka láttu mig eins I þér.
Sálin vaki, þá sofnar líf,
sé hún ætíð í þinni hlíf.
Ég fel í sérhvert sinn
sál og líkama minn,
í vald og vinskap þinn.
Vemd og skjól þar ég finn.
Skijafrestur
minningargreina
Eigi minningargrein að birtast
á útfarardegi (eða í sunnudags-
blaði ef útför er á mánudegi),
er skilafrestur sem hér segir: I
sunnudags- og þriðjudagsblað
þarf grein að berast fyrir há-
degi á föstudag. í miðviku-
dags-, fímmtudags-, föstudags-
og laugardagsblað þarf greinin
að berast fyrir hádegi tveimur
virkum dögum fyrir birtingar-
dag. Berist grein eftir að skila-
frestur er útrunninn eða eftir
að útför hefur farið fram, er
ekki unnt að lofa ákveðnum
birtingardegi.
LAUGARDAGUR 26. OKTÓBER1996 43
t
„Ég er upprisan og lífið"
Við viljum þakka þeim fjölmörgu, sem sýndu okkur vináttu og
hlýhug við fráfall
HELGA SKÚLASONAR
leikara.
Þar fengu blómin að tala, ásamt gjöfum, bréfum og kortum.
Hjartans bestu þakkir.
Helga Bachmann,
Hallgrimur Helgi, Skúli,
Helga Vala, Þórdfs,
tengdabörn og barnabörn.
t
Innilegar þakkir fyrir hlýhug og auðsýnda samúð við andlát
og útför
KRISTJÁNS HRÓLFSSONAR
bónda,
Syðri-Hofdölum,
Skagafirði.
Guð blessi ykkur öll.
Rannveig Jóna T raustadóttir,
Valgerður Kristjánsdóttir,
Trausti Kristjánsson,
Helga Rögnvaldsdóttir,
tengdabörn, barnabörn
og barnabarnabarn.
t
Hjartkærar þakkir færum við þeim fjöl-
mörgu, sem sýndu ómetanlegan vinar-
hug og samúð við andlát sonar okkar,
bróður og unnusta,
JÓHANNS SVANS YNGVINSSONAR,
Langholtsvegi 99.
Hlýhugur ykkar hefur styrkt okkur í sorg
okkar.
Guð blessi ykkur, kæru vinir.
Yngvinn Gunnlaugsson, Jóhanna Þorleifsdóttir,
María Yngvinsdóttir, Helga Sigrfður Yngvinsdóttir,
Arnheiður Guðmundardóttir.
t
Þökkum innilega auðsýnda samúð og
hlýhug við andlát og útför móður okkar,
STEINUNNAR GUÐMUNDU
ÓLAFSDÓTTUR
frá Lækjarhvammi.
Fyrir hönd fjölskyldunnar,
Ingibjörg Ágústsdóttir,
Gréta Ágústsdóttir
Ingvi Ágústsson.
t
Innilegar þakkir færum við þeim fjöl-
mörgu sem sýndu okkur samúð og hlý-
hug við fráfall elskulegrar eiginkonu
minnar, móður okkar og ömmu,
SIGRÚNAR ÁSTU PÉTURSDÓTTUR
hjúkrunarkonu,
Gerðarkoti 6,
Bessastaðahreppi.
Pálmi Dagur Jónsson,
Ásta Kristín Pálmadóttir,
Ester Pálmadóttir,
Rúnar Pálmason,
Höröur Kristjánsson,
Freydís Halldórsdóttir.
t
Innilegar þakkirfærðum við öllum þeim,
sem sýndu okkur samúð og hlýhug við
andlát og útför ástkærs eiginmanns
míns, föður okkar, tengdaföður, afa og
langafa,
GREIPS Þ. GUÐBJARTSSONAR
kaupmanns
frá Flateyri.
Guð blessi ykkur öll.
Guðfinna Hinriksdóttir,
Guörún Greipsdóttir, Sigurður Lárusson,
Hinrik Greipsson, Ásta Edda Jónsdóttir,
Eiríkur Finnur Greipsson, Guðlaug Auðunsdóttir,
Guðbjartur Kristján Greipsson, Svanhildur Bára Jónsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.