Morgunblaðið - 26.10.1996, Blaðsíða 42

42 LAUGARDAGUR 26. OKTÓBER 1996
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
GEIRMUND UR
JÚLÍUSSON
+ Geirmundur
Júliusson var
fæddur á Atlastöð-
um í Fljótavík 4.
mars 1908. Hann
lést 17. okt. síðast-
liðinn á Fjórðungs-
sjúkrahúsinu á
Isafirði. Foreldrar
hans voru Júiíus
Geirmundsson, f.
26. maí 1884 á
Látrum í Aðalvík,
d. 6. júní 1962, og
Guðrún Jónsdóttir,
f. 18. júní 1884, d.
24. mars 1951.
Systkini hins látna voru Ingi-
björg, f. 1906, d. 1992, Sigur-
lína, f. 1909, d. 1996, Jón Olaf-
ur, f. 1910, d. 1941, Jóhann,
f. 1912, Guðmundína, f. 1915,
Snorri, f. 1916, d. 1995, Þórð-
ur, f. 1918, Júdit, f. 1920, Júl-
íana, f. 1921, d. 1960, Anna,
f. 1923, og Guðmundur, f.
1925, d. 1990.
Hinn 6. nóvember 1931
kvæntist Geirmundur Guð-
mundu Regínu Sigurðardóttur
frá Látrum í Aðalvík, f. 1904,
d. 1994. Börn þeirra eru: Hall-
dór, f. 29. jan. 1930, kvæntur
Guðnýju Hermannsdóttur,
Gunnar, f. 15. apr. 1931,
kvæntur Gunnhildi Magnús-
dóttur, Geir Sigurlíni, f. 25.
maí 1932, kvæntur Sigríði
Sigfúsdóttur, Helgi, f. 17. nóv.
1934, kvæntur Ernu Magnús-
dóttur, Ásthildur, f. 19. júní
1936, gift Kristófer Edilons-
syni, Baldur, f. 15. okt. 1937,
giftur Karitas Pálsdóttur,
Karl, f. 13. mars 1939, kvæntur
Rannveigu Hjaltadóttur. Geir-
mundur átti 33 barnabörn, 71
barnabarnabarn
og þijú langalan-
gafabörn.
Geirmundur hóf
búskap á Látrum í
Aðalvík 1930 ásamt
tengdaforeldrum
sínum Sigurði og
Ólínu, og stundaði
hann sjóróðra á
Látrum ásamt bú-
skap til ársins 1938
þegar hann flutti
til Atlastaða og
byggði þar nýbýli
sem nefnt var
Skjaldabreið og
stundaði þar búskap og sjó-
róðra. Árið 1946 flutti fjöl-
skyldan til Hnífsdals. Var hann
sjómaður á bátum og vann í
Hraðfrystihúsi Hnífsdals, en
1949 keypti hann vélbátinn
Geir ÍS ásamt fleirum sem var
gerður út á línuveiðar og drag-
nót til ársins 1952, en þá var
hann seldur. Hóf hann þá aftur
störf í Hraðfrystihúsinu í
Hnífsdal og vann þar við smíð-
ar og flökun. Árið 1958 stofn-
aði hann ásamt fleirum Tré-
smiðjuna í Hnífsdal og var
hann framkvæmdasljóri henn-
ar þangað til hann lét af störf-
um og sonarsonur hans tók við
rekstrinum. Flest húsin sem
byggð voru í Hnífsdal á þessu
tímabili voru byggð af Tré-
smiðjunni og stór hluti af
Hraðfrystihúsinu í Hnífsdal.
Geirmundur var mikill dugn-
aðar- og atorkumaður og eign-
aðist hann Trésmiðjuna hf. að
stærstum hluta.
Útför Geirmundar fer fram
frá Kapellunni í Hnífsdal í dag
og hefst athöfnin klukkan 14.
SVERRIR KARL
STEFÁNSSON
+ Sverrir Karl Stefánsson
fæddist á ísafirði 16. sept-
ember 1975. Hann lést á heim-
ili sínu á ísafirði 13. október
siðastliðinn og fór útför hans
fram frá ísafjarðarkirkju 18.
október.
Nú er Sverrir Karl, vinur okkar,
farinn, farinn á staðinn sem allir
fara einhvem tímann. Ég kynntist
Sverri haustið 1994 en Tóti kynnt-
ist honum vorið 1995. Við vorum
saman í Reykholtsskóla og áttum
þar mjög góðar og glaðar stundir,
því Sverrir átti auðvelt með að fá
alla til að hlæja. Okkur fannst allt-
af jafn gaman þegar hann kom
og sýndi okkur ný og ný ljóð, hann
var mjög hugmyndaríkur og list-
rænn.
Við munum minnast þín eins og
þú varst, kátur og hress. Við sökn-
um þín að eilífu, elsku Sverrir, um
leið og við horfum á eftir þér til
hins æðra.
Við sendum fjölskyldu þinni
okkar dýpstu samúðarkveðjur.
Rósa Björk og
Þórir Karls, Bíldudal.
Elsku Sverrir Karl, ég trúði því
ekki þegar ég frétti að þú værir
farinn frá okkur, svo hress, kátur
og glaður, það var alltaf svo stutt
í bros þitt, þú varst svo listrænn,
þú teiknaðir, samdir falleg ljóð og
bjóst til svo fallegar hálsfestar.
Maður hugsar hvers vegna Sverr-
ir, maður hugsar hvað þetta er
ósanngjamt en svo er sagt að þeir
góðu deyi ungir og það átti svo
sannarlega við um Sverri Karl. Það
eru margar góðar minningar sem
Sverrir skildi eftir sig, ég man t.d.
föstudaginn 11. október þar sem
Sverrir sat á Eyrinni svo glaður,
brosandi og hlæjandi. Ég geymi
þær minningar sem ég á um Sverri
Karl, árið sem ég fékk að kynnast
honum, ávallt vel. Ég veit að Sverr-
ir er kominn á stað sem enginn
lifandi maður veit hvernig er og
ég veit að honum líður vel þar sem
hann er.
Elsku Stebba, Ransý, Hörpu,
Selmu og Helga Dan og öðrum
aðstandendum sendi ég mínar inni-
legustu samúðarkveðjur og megi
Guð styrkja ykkur á erfiðum tím-
um sem þessum.
Sigrún Sigurgeirsdóttir.
Sverrir, ég man fyrst eftir þér
þegar ég var ný byijuð í Gaggó.
Beggi var að stríða mér og þú
baðst hann að gefa mér „sjens“.
En árin liðu og við urðum góðir
vinir. Maður skilur ekki hvernig
svona ungur maður svo fullur af
lífi getur farið svo fljótt. Nú ertu
kominn { heim sem enginn lifandi
maður veit hvemig er, en ég er
viss um að þér líði vel, hvar sem
þú ert. Þú skilur eftir mjög góðar
minningar sem munu aldrei nokk-
um tímann hverfa. Þú lifir enn í
hjarta okkar allra.
Ég kveð þig nú, elsku Sverrir,
og þakka þér fyrir þau ár sem ég
fékk að hafa þig við hlið mér. Þú
veist að þín er sárt saknað af mér
og öllum öðrum.
Elsku Stebbi, Ransý, Harpa,
Selma og Helgi Dan, mínar innileg-
ustu samúðarkveðjur og megi Guð
styrkja ykkur og aðra ástvini á
hörðum tímum sem þessum.
Anna Ragnarsdóttir.
Elsku afi.
Nú ert þú búinn að fá hvfldina
og farinn á vit ljóssins, þar sem
hún amma bíður þín. Þegar fregnin
kom um að Geirmundur afi væri
dáinn, komu ýmis minningarbrot
upp í huga minn, þó svo að ég
hafi nú ekki mikið umgengist þig,
afi minn, þá er minningin góð. Til
dæmis þegar ég var hjá ykkur
ömmu í Ögri þegar þú vannst við
að byggja bryggjuna. Var ég þá
bara 7 ára; man ég nú ekki mikið
frá þeim tíma; einnig var ég hjá
ykkur á Suðureyri eitt sumar, þá
varst þú líka í byggingarvinnu. Var
ég þá mest með ömmu, henni til
dægrarstyttingar, meðan þú varst
að vinna. Man ég svo líka þegar
ég var 10-11 ára, þá fór ég með
ykkur í bfl til Ólafsvíkur til Ástu
frænku. Varst þú þá nýkominn með
bílpróf. Þótti mér mikið gaman að
því ferðalagi. Þá fékk ég oft lánað-
ar bækur hjá þér, þar sem þú áttir
stórt bókasafn sem var alltaf hægt
að ganga í.
Þegar ég og núverandi maðurinn
byrjuðum saman fékk hann vinnu
hjá þér og reyndist þú okkur vel
fyrsta búskaparárið mitt. Ætla ég
nú að kveðja þig, afi minn. Takk
fyrir yndislegar stundir og þykir
mér leitt að komast ekki í jarðarför-
ina til að kveðja þig. hinsta sinn.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Sigurlaug Regína
Halldórsdóttir.
Elsku afi okkar.
Nú ert þú búinn að fá hvíldina
sem þú þráðir, og farinn til ömmu
sem hefur beðið þín. Minning okkar
um afa er bundin Hnífsdal, og ef
ég tala um afa kemur amma líka
upp í hugann því þau voru eitt.
Regína amma og afi bjuggu í mörg
ár á Strandgötunni í Hnífsdal eða
þar til þau fluttu fyrir nokkrum
árum að Hlíf á ísafirði, en amma
lést 23. júní 1994.
Það var alltaf gott að koma á
Strandgötuna og búa hjá þeim. Afí
var smiður af guðs náð, og hefur
hann smíðað mörg húsin í Hnífs-
dal, ísafírði, og víðar. Hann var
mikill atorkumaður, og honum varð
aldrei misdægurt. Það eru góðar og
hugljúfar minningar sem við eigum
frá þeim. Húsið þeirra var alveg við
félagsheimilið og var oft gaman að
horfa á ömmu sitja við gluggann
og hlusta á músíkina og láta sig
dreyma, því það var mikil músík í
henni ömmu, og táafjör, en það
kölluðum við dansinn. Það var ann-
að með afa, hann hafði ekki gaman
af þessari hlið lífsins, það var bókin
sem átti hug hans og vinnan.
Blessuð sé minning afa okkar
og ömmu.
Minning ykkar lifir með okkur.
Sál rís frá foldu,
birta umlykur,
allar kvalir burt strýkur.
Kristur við tekur,
hans kærleikur þekur,
til himna hann leiðir.
(Maren Jakobsdóttir.)
Ingunn, Geir, Auður,
Magnús, Jónas.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(V. Briem.)
Elsku afi, við sendum þessa
kveðju til þín þar sem við erum
stödd erlendis og getum því ekki
fylgt þér til hinstu hvflu.
Kallið kom og þú kvaddir veru
þína hér á jörð, en handan Gullna
hliðsins beið hún amma eftir þér
með útbreiddan faðminn.
Við minnumst þín og ömmu með
hlýju og söknuði í hjarta, en gleðj-
umst jafnframt yfír því að nú ert
þú í góðum höndum og við vitum
að þér líður vel.
Kveðja frá
Ólafi, Hörpu
og fjölskyldu.
í dag verður til moldar borinn
elsku frændi minn, Geirmundur
Júlíusson frá Atlastöðum í Fljóta-
vík og ég minnist hans með miklum
söknuði. Reyndist hann mér oft og
tíðum sem faðir þegar ég missti
móður mína 1950. Ekki var ég hár
í loftinu þegar ég fór fyrst að
muna eftir mér í Geirmundarhús-
inu. Munda og Geiri, eins og þau
voru kölluð í Hnífsdal, voru mér
alltaf ákafiega góð og ég minnist
þess sérstaklega hvað þau voru
ánægð þegar ég gifti mig og búinn
að ná í konu sem var kölluð Munda.
Elsku Geiri minn, ég man þegar
þú tókst mig í faðm þinn þegar
mamma dó. Eg var þá 15 ára gam-
all og nýbyijaður á sjónum, þú
sagðir við mig: „Júlli minn, þú get-
ur leitað til mín þegar þú þarft ein-
hvers með.“ Minnist ég þess hvað
Geiri reyndist mömmu vel í hennar
veikindum. í sumar sem leið var
haldið ættarmót og var það honum
mikils virði að ættin héldi hópinn,
eins og hann segir í ættartali sem
hann gaf út 1989. Þegar ég kvaddi
hann í sumar sagði hann við mig:
„Ég sé ykkur þegar ég kem suð-
ur“; en af þeirri ferð varð aldrei,
en ég veit að þú munt heimsækja
okkur þótt á öðrum vettvangi verði.
Ég man hvað það var gaman þegar
við fórum saman í Fljótavík sumar-
ið 1993, þar sem þú þekktir hverja
þúfu. Ég mat það mikils hvað þið
Munda voruð góð við börnin okkar
þegar við komum vestur, sögðu þau
alltaf Geiri afi og Munda amma.
Regína mín, sem er búsett í Banda-
ríkjunum, saknar þess að geta ekki
fylgt þér síðasta spölinn.
Elsku Dóri, Gunnar, Líni, Helgi,
Ásta, Baldi og Kalli. Megi minning-
in um góðan föður ylja ykkur um
ókomin ár. Ég og fjölskylda mín
kveðjum góðan frænda.
Július Högnason
og fjölskylda.
ÁRNIPÉTURSSON
tÁrni Pétursson fæddist í
Vestmannaeyjum 4. febrúar
1941. Hann lést á heimili sínu
í Garðabæ 9. október síðastlið-
inn og fór útför hans fram frá
Háteigskirkju 18. október.
Fyrstu kynni mín af Árna urðu
fyrir fímm árum. Fyrir framan
mjólkursöluna í Hlíðaskóla. Ég var
þá ellefu ára óþekktarormur, hann
kennari í gagnfræðideildinni. Eitt-
hvað var ég að gera sem féll í grýtt-
an jarðveg hjá aðstoðarskólastjór-
anum, þ.e.a.s. Árna, og biður hann
mig um að fylgja sér. Þau voru þung
skrefin fyrir ellefu ára pjakk að
þurfa að elta Árna eins og lítið lamb
heilan skóladag, sitja kennslustundir
eldri nemendanna og fylgja honum
hvert fótmál þar til hann segði að
ég mætti fara heim. Þessi sérstaka
refsing verður mér alltaf minnis-
stæð. En innst inni vonaðist ég mik-
ið til að fá Árna sem kennara. Og
sú varð raunin. Hann kenndi okkur
íslensku í 9. og 10. bekk. Það var
alltaf gaman í tímum hjá Árna.
Maður sá að hann hafði gaman af
kennslunni, til að mynda las hann
alltaf nöfnin upp syngjandi, kenndi
utanbókarreglur syngjandi og alltaf
ljómaði af honum.
Síðasta veturinn minn í Hlíðaskóla
var Árni skólastjóri. Hann var góður
skólastjóri, bar mikla virðingu fyrir
nemendum og þeir fyrir honum.
Hann var tillitssamur, mikill grínari
og lét alla hluti innan skólans skipta
sig máli. En það sem mestu máli
skipti var að hann gat verið vinur
Hin langa þraut er liðin,
nú loksins hlaustu friðinn,
og allt er orðið rótt,
nú sæll er sigur unninn
og sólin björt upp runnin
á bak við dimma dauðans nótt.
(V. Briem.)
Elsku Geirmundur afí, nú ert þú
búinn að fá þína hinstu hvíld og
hún Regína amma hefur örugglega
tekið vel á móti þér. Ég sé ykkur
fyrir mér saman á ný, á einhveijum
fallegum stað. Margar minningar
skjóta upp kollinum þegar horft er
til baka, þó er mér minnisstæðast
þegar ég 6 ára gömul fór í fyrsta
skipti að heimsækja ykkur vestur
í Hnífsdal. Við fjölskyldan fórum
sjóleiðina með Esjunni og var til-
hlökkunin mikil. Mikið var maður
nú hissa að sjá stóru, háu fjöllin
og litla húsið ykkar sem stóð alveg
niður við sjóinn. Svo liðu árin, þú
keyptir þér bfl og komuð þið oft
keyrandi til okkar í Sandgerði og
dvölduð hjá okkur í nokkra daga.
Þá tvo vetur sem ég var í skóla
á ísafírði var alltaf gott að koma
á Strandgötuna til ykkar, yfírleitt
kræsingar á borðum, því hún amma
var snillingur að baka góðar kök-
ur. Gaman var að hlusta á þig segja
sögur úr Aðalvík og Fljótavík, það-
an sem þið voruð ættuð og bjugguð
ykkar fyrstu búskaparár. Fannst
þér að við ættum öll að fara þang-
að og uppiifa dýrðina og skipulagð-
ir þú ferð þangað með alla fjöl-
skylduna sumarið 1973 sem var
mjög ánægjuleg þrátt fyrir rok og
rigningu.
Þú varst heljarmenni, dáðir að
vinna og þú reistir mörg hús, bæði
hér í Sandgerði og fyrir vestan,
dundaðir löngum á verkstæðinu
þínu en gafst þér alltaf tíma fyrir
heimilið og rósirnar í gróðurhúsinu
þínu.
Elsku afí minn, ég veit þér líður
vel þar sem þú ert núna, í garði
þeirra rósa sem aldrei fölna.
Hvíl þú í friði.
Hrafnhildur Geirsdóttir.
í dag er kvaddur góður vinur
minn og frændi Geirmundur Júlíus-
son. Hann fór ársgamall í fóstur
til afa síns og ömmu, Geirmundar
Guðmundssonar og Sigurlínu Frið-
riksdóttur. Var hann borinn í poka
frá Fljótavík yfir Tunguheiði og
Kjöl yfír í Stakkadal í Aðalvík. Þar
var hann í tvö ár, eða þar til hann
flutti með þeim að Borg í Skötu-
fírði og átti heima þar næstu tvö
árin. Þá flytja þau norður að Atla-
stöðum í Fljótavík. Þangað fara þau
með búslóð sína og svartan hest á
þriggja og hálfs tonna báti sem hét
Hlöðver og var í eigu Friðriks
Magnússonar á Látrum, var bátur
þessi með fyrstu vélbátum þar
norður frá. Þegar þau komu að
Atlastöðum voru tvær fjölskyldur
með sömu baðstofuna og þótti Geir-
mundi hún mjög stór.
Afi hans byggði sér fljótlega lít-
ið hús sem kallað var Geirmundar-
bær og þar áttu þau heima þar til
Geirmundur eldri lést, árið 1921,
en þá flutti Geirmundur til foreldra
sinna. Skólaganga Geirmundar var
allra nemenda, óþekktarormanna
líka.
Eftirminnilegast er þó lokaferða-
lag 10. bekkjarins til Vestmanna-
eyja, þar sem Árni lék við hvern
sinn fingur. Hann söng og trallaði,
sagði sögur og var einhvern veginn
svo fullkomlega einn úr hópnum.
Ábyggilega allir sem fóru í þessa
ferð muna eftir bröndurunum í rút-
unni á leiðinni heim, en munið krakk-
ar, leyndarmál eru leyndarmál.
Það var síðan á skólaslitunum í
júní síðastliðnum fyrir framan mjólk-
ursöluna í Hlíðaskóla sem hann gekk
til mín, tók þéttingsfast í höndina á
mér og óskaði mér góðs gengis í líf-
inu. Ég þakkaði fyrir og kvaddi hann.
Við viljum votta eiginkonu Árna,
bömum og ættingjum og öllum þeim
er Árna þekktu samúð okkar. Hvíl
þú í friði.
Fyrir hönd 10. bekkja veturinn
1995-96.
Hannes Jón.