Morgunblaðið - 14.12.1996, Blaðsíða 48

48 LAUGARDAGUR 14. DESEMBER 1996
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
+Jón Gunnar
Ófeigsson
fæddist I Hafnar-
nesi í Homafirði 11.
nóvember 1918.
Hann lést á Skjól-
garði á Höfn 5. des-
ember síðastliðinn.
Foreldrar hans
voru Steinunn Guð-
björg Sigurðardótt-
ir frá Stapa í Nesj-
um, f. 31. júlí 1889,
" og Ófeigur Jónsson
bóndi í Hafnarnesi,
f. 14. júlí 1883. Jón
var eina barn
þeirra hjóna.
Hinn 24. júní 1947 kvæntist
Jón Friðrikku Margréti Aðal-
steinsdóttur, f. 28. júlí 1917, og
lifir hún mann sinn. Þau hófu
búskap í Hafnarnesi árið 1942
og bjuggu þar fram til ársins
1995 en þá fluttist Jón á Skjól-
garð á Höfn. Jón og Friðrikka
Margrét eignuðust eina dóttur,
—
Fregnin um andlát Jenna í Hafn-
arnesi, eins og flestir kölluðu Jón
-f^Lunnar Ófeigsson, kom ekki á
óvart því heilsu hans hrakaði jafnt
og þétt síðustu ár. Um áratuga
skeið átti hann við sykursýki að
stríða og þegar aldurinn færðist
yfir komu fylgikvillar þessa sjúk-
dóms smám saman í ljós. Sjóninni
tók að hraka og á endanum hætti
hann að geta lesið. Það voru held-
ur dapurleg örlög fyrir mann sem
ávallt hafði fylgst grannt með þjóð-
málunum í dagblöðum og hafði
haft mikla ánægju af því að taka
"•sr góða bók í hönd. Lengst af lét
Jenni þó sykursýkina lítt á sig fá
og sinnti hugðarefnum sínum
ótrauður.
Væri hægt að koma því við með
góðu móti skrapp ég í heimsókn
að Hafnarnesi þegar ég átti leið á
heimaslóðimar. Síðast þegar ég
hitti Jenna heima í Hafnarnesi að
haustlagi fyrir nokkrum árum lék
hann á als oddi og rifjaði upp
ýmsa löngu liðna atburði sem
greinilega stóðu honum jafnskýrt
fyrir hugskotssjónum og þeir hefðu
gerst daginn áður. Minnið var
óbrigðult og frásögnin einkar skýr.
Aður en ég kvaddi Jenna þarna
f síðla kvölds gaf hann mér bókina
^Lífsmörk í spori“ eftir nágranna
okkar Torfa bónda Þorsteinsson í
Haga. Bókin lá á eldhúsborðinu
og bar þess merki að hafa verið
lesin spjaldanna á milli og höfðum
við eitthvað verið að ræða innihald
hennar. Áður en hann afhenti mér
bókina tók hann sér penna í hönd,
ritaði nafn mitt í bókina og bætti
við að bókin væri gjöf frá Hafnar-
neshjónunum. Þótt sjónin væri far-
in að daprast verulega var rithönd-
in samt ennþá styrk og fögur.
Bókin skipar nú verðugan sess inn-
an um nokkrar aðrar bækur sem
ég hef safnað og fjalla um fjöl-
breytt mannlíf á Hornafirði.
-iMikill vinskapur var milli
heimilisfólksins í Borgum og hjón-
anna í Hafnarnesi. Var sú vinátta
alla tíð ræktuð af einlægni og bar
þar aldrei skugga á. Faðir minn,
Skírnir Hákonarson í Borgum, og
Jenni voru miklir mátar. Áhuga-
mál þeirra voru á margan hátt
svipuð. Starfsvettvangurinn var
sá sami þar sem báðir voru bænd-
ur og bústörfin báðurn hugleikin.
Eitt af því marga sem tengdi þá
saman var söngur og starf í kór-
um. Áratugum saman, svo lengi
* sfem heilsa leyfði, sungu þeir í
kirkjukór Bjarnaneskirkju. Um
árabil stóðu þeir líka hlið við hlið
og sungu annan bassa í ágætum
karlakórunum sem störfuðu á
Hornafirði, fyrst undir stjórn
Bjarna Bjarnasonar á Brekkubæ
og síðar í Karlakórnum Jökli und-
ir stjórn Sigjóns Bjarnasonar á
Brekkubæ. Kórstarfið var báðum
Eddu, f. 6. október
1940. Edda giftist
Jóhannesi Arnljóts
Sigurðssyni, f. 10.
desember 1931, d.
17. desember 1971.
Bjuggu þau í Hafn-
arnesi uns Jóhann-
es lést, langt um
aldur fram. Barna-
börn Jóns og Frið-
rikku Margrétar
eru fimm en barna-
barnabörnin 14. Jón
stundaði nám við
Bændaskólann á
Hvanneyri í tvo vet-
ur, 1937-38 og 1938-39. Búskap-
ur varð aðalævistarf Jóns. Um
tíma var hann umboðsmaður
Álafoss og sá um ullarkaup fyr-
ir fyrirtækið í Austur-Skafta-
fellssýslu.
Útför Jóns fer fram frá
Hafnarkirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30. Jarðsett
verður í Hafnarkirkjugarði.
kærkomin tilbreyting frá daglegu
striti og kjörinn vettvangur til
samfunda við menn með svipuð
áhugamál. Iðulega var glatt á
hjalla og átti Jenni ekki síst þátt
í því þar sem hann var að eðlis-
fari einstaklega glettinn og hrókur
alls fagnaðar hvar sem hann fór.
Frásagnargáfa Jenna var ein-
stök. Fáa hef ég hitt sem voru
naskari að glæða sögur úr daglega
lífinu því lífi sem með þurfti til
að gera þær skemmtilegar og eft-
irtektarverðar. Fyrir nokkrum
árum orðaði ég það við hann hvort
enginn hefði sýnt því áhuga að
skrifa niður eftir honum eitthvað
af þeim mikla fróðleik sem hann
bjó yfir um menn og málefni í
Hornafirði, fróðleik sem hann átti
svo auðvelt með að miðla öðrum
og líklega enginn kunni betur en
hann. Jenni tók þessu heldur fá-
lega enda hógvær að eðlisfari og
lítt fyrir að trana sér fram. Því
miður varð ekkert úr því að þetta
yrði framkvæmt. Vísast munu eft-
irlifandi vinir Jenna þó rifja upp
á góðri stund ýmsar glettnar og
græskulausar sagnir af látnum
hornfirskum sómamönnum eins
og til dæmis Eyjólfi á Horni, Kela
á Dýhól, Árnanesmönnum og Ein-
ari kaupmanni.
Auk kúa- og sauðfjárbúskaps
voru Hafnarnesmenn með hesta
og náðu ágætum árangri í hrossa-
rækt eins og þeir vita sem kunna
skil á ættartölum hrossa og kann-
ast við Blakk númer 999. Aðstæð-
ur í Hafnarnesi voru þó að sumu
leyti ólíkar því sem gerðist annars
staðar í sveitinni. Var það einkum
vegna þeirra hlunninda sem fylgdu
jörðinni en auk silungsveiði hlúðu
Hafnarnesbændur að æðarvarpi
sem nytjað var í hólmum sem til-
heyra jörðinni. Mest urðu þó sveit-
ungarnir varir við þau hlunnindi
sem fólust I lúruveiðum Hafnar-
nesmanna en lúru nefna Hornfirð-
ingar skarkola sem lifir fyrstu ár
ævinnar á leirbotni Skarðsfjarðar
og Hornafjarðar. Á sumrin drógu
ábúendur í Hafnarnesi reglulega
fyrir lúru í álum vestan bæjarins.
Oft veiddist vel og var báturinn sem
notaður var við veiðamar stundum
fylltur af lúru áður en menn unnu
sér hvíldar. Sveitungamir nutu góðs
af þessum veiðum og var lúran
kærkomin tilbreyting á matseðli
nágranna og vina Hafnamesbænda,
meðal annars heima í Borgum.
Frá uppvaxtarárunum minnist
ég tíðra og einkar skemmtilegra
heimsókna Jenna og Möggu inn í
Borgir. Þá var gjarnan sest niður
og málefni dagsins brotin til mergj-
ar yfir bakkelsi og bolla af kaffi.
Farið var með vísur, sagðar voru
sögur og stundum sungið.
Að leiðarlokum vil ég fyrir hönd
Borgafólksins þakka Jenna ein-
staka tryggð og vinsemd við fjöl-
skylduna, ekki hvað síst tíðar
heimsóknir hans á sjúkrabeð til
föður míns sem lést árið 1979 úr
einum þeim erfiðasta sjúkdómi sem
hægt er að fá. Þá kom berlega í
ljós hvers konar gull af manni
hann Jón Ófeigsson í Hafnarnesi
var.
Á skilnaðarstund votta ég eftir-
lifandi eiginkonu, dóttur, bama-
bömum og barnabarnabörnum
innilega samúð.
Karl Skírnisson.
Hann Jenni í Hafnarnesi er dá-
inn, og við sem eftir lifum og
þekktum hann og heimili hans í
Hafnarnesi í Hornafírði á ámnum
upp úr 1960, viljum gjarnan þakka
fyrir samfylgdina og minnast hans
með nokkram orðum.
Hann hét Jón Ófeigsson fullu
nafni og var sonur hjónanna Ófeigs
Jónssonar og Steinunnar Sigurðar-
dóttur, sem bjuggu allan sinn bú-
skap í Hafnarnesi. Þau hjón, Ófeig-
ur og Steinunn, voru bæði inn-
fæddir Hornfirðingar. Ófeigur
Jónsson í Hafnamesi var einn sjö
samhentra og samrýndra systkina,
sem þar ólust upp en Steinunn var
frá Stapa í Innsveitinni, ein af
mörgum systkinum þaðan.
Það var í landi Hafnarness, að
verslunarstaðurinn Höfn reis um
aldamótin og varð með tímanum
að kauptúni og er nú orðinn að
kaupstað, einum þeim stærsta og
lífvænlegasta á Austurlandi. Þess
vegna hlaut að koma að því að
búskapur legðist af í Hafnarnesi,
þessu gamla góðbýli. Þetta vissi
Jenni vel á sínum búskaparáram
og tók því eins og sjálfsögðum
hlut, en lét það þó engan veginn
aftra sér frá því að reka í Hafnar-
nesi myndarlegt bú með kindum,
kúm og kartöflum.
Þegar séra Skarphéðinn Péturs-
son faðir okkar gerðist prestur
austur í Bjarnanesi í Hornafirði
haustið 1959 og flutti þangað með
stóra fjölskyldu, reyndi oft á hjálp-
semi Nesjamanna. Að öllum öðrum
heimilum ólöstuðum, vora þau
Jenni og Magga alltaf boðin og
búin til þess að rétta hjálparhönd
og bjóða fram aðstoð sína ef eitt-
hvað væri sem þau gætu gert.
Stundum vora þau fram á nætur
í Bjamanesi að hjálpa til með þá
miklu vinnu, sem var við að flokka
kartöflur og koma þeim í verð.
Jenni var maður meðalhár vexti,
grannur og hvatlegur í hreyfing-
um, ræðinn og ávarpsgóður og
kunni ógrynni af skondnum sögum
af fyrri tíðar mönnum og ekki síð-
ur samtíðarmönnum. Hann var
fróðleiksfús og bókhneigður og
kunni góð skil á sögu héraðsins
og atvinnuháttum eins og þeir
gerðust á áram áður. í landi Hafn-
arness er mikill fjöldi eyja og smá-
hólma og bera öll sérstök nöfn.
Þetta land þekkti Jenni flestum
betur og var gaman að ræða við
hann um örnefnin og mannlíf á
liðinni tíð. Var auðfundið að þar
fór saman áhugi á máli, sögu og
tungu.
Jenni fékk snemma sykursýki
en hlífði sér þó lítt til erfiðis-
verka. Hann var kannski aldrei
þrekmikill en hann var svo hepp-
inn að konan hans, hún Margrét
Aðalsteinsdóttir frá Djúpavogi,
var margra manna maki til allra
hluta. Þau skruppu til Reykjavíkur
1947 og létu séra Jakob gefa sig
saman í hjónaband. Hann var líka
frá Djúpavogi.
Þau hjónin eignuðust eina dótt-
ur, Eddu, en það var alltaf fjöldi
af börnum hjá þeim í Hafnarnesi
og þannig hafði það alltaf verið
þar á bæ.
Það má mikið vera ef þessi börn
muna ekki alla tíð útsýnið af
bæjarhólnum í Hafnarnesi á kyrru
vorkvöldi, þegar háflóðið umlykur
hólma og nes. En nú hefur hann
Jenni fengið hvíldina og það væri
gaman að vita hvernig hann kemur
Sankti-Pétri til að hlæja.
Systkinin frá Bjarnanesi.
+ Helga Jóhann-
sdóttir var
fædd á Hrauni í
Sléttuhlíð 12. des-
ember 1922. Hún
lést á heimili sinu
Hólavegi 15, 8. des-
ember síðastliðinn.
Foreldrar Helgu
voru Stefanía Jón-
sóttir, f. 18.8. 1898,
og Jóhann Jónsson,
f. 24.5. 1892, d. 1.3.
1969. Systkini
Helgu voru Jón,
lögregluþjónn, f.
1918, d. 1971, og
Ragna, f. 1919.
Helga giftist Pétri Guðjóns-
syni 19.10. 1951, hann fæddist
9.6. 1916. Börn þeirra eru:
Ragna, f. 1951, m. Magnús Þor-
steinsson, þau eiga þijá syni.
Guðjón, f. 1953, m. Jakobína
Ásgrímsdóttir, þau eiga þijú
börn. Jóhann, f. 1953, m. Ingi-
Elsku besta tengdamamma. Þú
varst einstök mamma. Með alla þína
hlýju og kærleika, þú áttir svo stórt
hjarta. Það var alltaf nóg pláss fyr-
ir alla, börnin þín 8 og bamabörnin
24. Tengdabörnin urðu líka þín af
heilum hug. Það er stórt skarð
höggvið í hópinn. Við söknum þín
svo mikið. En minningarnar ylja
okkur og gleðja.
Elsku tengdapabbi, gullamma og
frænka, missir ykkar er mikill.
Guð styrki ykkur.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(V. Briem.)
Elsku Helga, takk fyrir og allt.
Þín,
Jakobína Ásgrímsdóttir.
Hún mamma er dáin. Þessi orð
líða mér seint úr minni. Þegar sím-
inn hringdi aðfaranótt sunnudags-
ins 8. desember datt mér ekki í hug
að verið væri að flytja slíka harma-
fregn. Elsku Helga mín, þú fórst
allt of snemma, við áttum eftir að
gera svo ótalmargt saman, ekki
bara á þessu ári heldur í svo mörg
ár. Enginn veit sína ævi fyrr en öll
er. Þegar við vorum hjá þér föstu-
daginn 6. des. ræddum við ýmis-
legt, þar á meðal að þú ætlaðir að
koma snemma út í Hraun næsta
sumar því nú þyrfti að setja nýtt
þak á gamla bæinn. Þú þráðir alltaf
að vera að ferðast eitthvað og þú
varst oft farin af stað í huganum.
Eftir að þú fluttir á Krókinn varstu
samt alltaf með hugann við búskap-
inn og þurftir að fylgjast náið með,
spurðir í þaula og hættir ekki fyrr
en þú varst búin að fá þau svör sem
þú vildir. Þú gerðir okkur Magga
kleift að fara í frí, þá komuð þið
Pétur og Stefanía bara í Hraun og
tókuð að ykkur búið og jafnvel
heimilið líka ef farið var lengra.
Fyrir þetta allt var ég ekki búin
að þakka nóg, ég geri það núna.
Vorboðinn okkar allra á Hrauni var
hvenær afi, amma og gullamma
kæmu í sveitina og það var svo
indælt að koma í gamla bæinn og
finna kaffiilminn, þá var eins og
þið hefðuð aldrei farið þaðan, gamli
bærinn fékk líf þegar þið voruð
komin.
Þú þurftir alltaf að hafa eitthvað
fyrir stafni og þér féll varla verk
úr hendi, alltaf að hugsa um að
aðrir hefðu það sem best, en
gleymdir að hugsa um sjálfa þig.
Elsku Helga, við gengum í gegnum
bæði súrt og sætt þau ár sem við
bjuggum saman á Hrauni en kom-
um alltaf heilar út úr því. Milli okk-
ar var visst samband sem ég mun
alltaf kunna að meta. Börnin okkar
vilja þakka þér fyrir hvað þú varst
þeim alltaf góð og hlý, þau kveðja
björg Ásmundsdóttir,
dætur þeirra eru
tvær. Rannveig, _ f.
1954, m. Ómar Ól-
afsson, eiga þau tvo
syni. Magnús, f.
1956, m. Elínborg
Hilmarsdóttir, eiga
þau fjögur börn.
Bergþóra, f. 1958,
m. Gunnar Stein-
grímsson, börn
þeirra eru fjögur.
Svanfríður, f. 1961,
m. Hilmar Zophan-
íasson, þau eiga þrjú
börn. Solveig, f.
1963, m. Finnur Sigurbjörns-
sonn þau eiga þijú börn. Helga
stundaði búskap á Hrauni ásamt
Pétri manni sínum til ársins
1981 er þau fluttu á Sauðár-
krók.
Útför Helgu verður gerð frá
Sauðárkrókskirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 14.
þig með söknuði, en minningin lifir.
Elsku Pétur, Stefanía, Ragna og
börnin, missir okkar allra er mikill
en við munum allar góðu stundirnar
og það hjálpar okkur yfir erfiðustu
sorgina.
Guð blessi minningu Helgu Jó-
hannsdóttur.
Þín tengdadóttir,
Elínborg.
Elsku amma mín, ég á bágt með
að trúa því að ég sé að kveðja þig.
Þú sem varst svo mikill „klettur"
eins og mamma mundi segja. Alltaf
svo hraust og full af lífsorku.
Þegar ég hugsa til baka þá er
mér efst í huga þegar ég heimsótti
þig á Hraun núna í september. Það
var orðið langt síðan ég hafði kom-
ið í sveitina. En það var allt á sínum
stað. Þú komst út á hlað til að taka
á móti okkur eins og öll hin skipt-
in. „Eruð þið svöng?“ var eitt af
því fyrsta sem þú sagðir eftir að
hafa knúsað okkur. Eg veit samt
ekki alveg af hverju þú spurðir því
að þú hlustaðir aldrei á svarið.
Hangikjöt, svið og vel sykruð kart-
öflumús var komin á borðið áður
en við gátum áttað okkur. Já, ég
varð alltaf að passa mig að koma
með tóman maga í heimsókn til þín
því þú fylgdist með því hvað ég
borðaði mikið af diskinum mínum.
Sama hversu mikið ég borðaði, þá
fannst þér ég aldrei borða nóg.
Eftir matinn var svo spilað. Spila-
mennskan var löngu orðin fastur
liður í heimsóknum til ykkar. Núna
seinast spiluðum við tvær saman á
móti Frænku og Gullþmmu. Við
vorum góðar saman. Ég held við
höfum unnið hveija einustu umferð.
Þá var þér skemmt. Þú hlóst og
slóst í lærið á þér eins og þú gerð-
ir alltaf.
Það er erfitt að hugsa til þess
að heimsækja sveitina án þess að
þú komir út á hlað að taka á móti
okkur, fá hangikjötið þitt eða heyra
hláturinn þinn. Eg á eftir að sakna
þín. En minningarnar um þig eru
ófáar. Ég ætla að halda fast í þær.
Ég kveð þig nú, elsku amma mín.
Guð geymi þig.
Góði guð, viltu styrkja afa minn,
gullömmu, frænku og pabba minn
í sorginni.
Þín
María Guðjónsdóttir (Mæja).
Með nokkrum orðum vil ég minn-
ast Helgu Jóhannsdóttur. Helga og
Pétur Guðjónsson, maður hennar,
bjuggu myndarbúi á Hrauni í
Sléttuhlíð. Þeim auðnaðist að koma
á legg átta börnum. Heimilið var
því ætíð mannmargt og stóð öllum
opið.
Þær voru ófáar ferðirnar sem
við fórum til að heimsækja þau,
tengdafólk systur minnar. Þá var
atast með heimilisfólkinu í heyskap,
kýrnar sóttar og mjólkaðar og öðr-
JON GUNNAR
ÓFEIGSSON
HELGA
JÓHANNSDÓTTIR