Morgunblaðið - 04.04.1997, Page 35

MORGUNBLAÐIÐ
MIIMNINGAR
FÖSTUDAGUR 4. APRÍL 1997 35
hugsa alltaf um þig. Mig dreymdi
í nótt að þú værir lifandi hjá ömmu
og ég væri hjá ykkur. Þú færðir
okkur, prinsessunum þínum, morg-
unmat í rúmið og við vorum öll svo
glöð. Nú ætla ég að hugsa vel um
ömmu mína, því hún er svo sorg-
mædd, því þú ert farinn.
Guð geymi þig, elsku afi.
Þín
Björg.
Elsku góði afi minn. Ég elska
þig rosalega mikið, þú varst svo
góður við mig, gafst mér frostpinna
og bland í poka. Mig langaði svo
að hafa þig lifandi lengur, en þú
varst svo veikur og þurftir að fara
á sjúkrahús.
Þar voru allir hjá þér. Ég er allt-
af sorgmædd því þú ert dáinn.
Núna ert þú hjá Guði og þar líður
þér vel.
Elsku góða amma, ég skal koma,
sofa hjá þér og hugga þig.
Gott er sjúkum að sofna
meðan sólin er aftamjóð,
og mjallhvítir svanir syngja
sorgblíð vögguljóð.
Gott er sjúkum að sofa
meðan sólin í djúpinu er,
og ef til vill dreymir þá eitthvað,
sem engin í vöku sér.
(Davíð Stefánsson.)
í minningu afa míns.
Þín
Valdís, 6 ára.
„Nú er hann afi minn dáinn,“
sagði 6 ára dóttursonur minn við
mig og var mikil sorg í röddinni.
Skildi ég það vel, því þeir voru ein-
staklega samrýndir nafnarnir. En
hann, Afi, og skrifa ég það með
stórum staf, var alveg sérstakur
afi barnabarna sinna fjögurra,
þeirra Bjargar og Valdísar Krist-
jánsdætra og Leifs Georges og
Kristófers Smára Gunnarssona.
Þeim hjónum Björgu og Leifi
kynntist ég árið 1986 þegar elstu
börnin okkar felldu hugi saman og
hafa þau kynni öll verið á einn veg,
ljúf og góð og hefi ég litið á þau
sem góða vini frá fyrstu kynnum.
Nú þegar Leifur hefur lagt upp
i ferðina löngu, sem bíður okkar
allra, þá minnist ég margra ánægju-
legra samverustunda með þeim
hjónum, bæði á heimili þeirra og
heimili barna okkar og ekki síður
nokkurra skemmtiferða, sem við
fórum ásamt fleira fólki til ýmissa
á afa sínum. Til aðgreiningar frá
Hallgrími eldri var sá litli ætíð
kallaður Haddi. Hallgrímur bar
Hadda litla á höndum sér frá fyrsta
degi og allt þar til yfir lauk. Þegar
Hallgrímur var að vinna fyrir norð-
an tók hann nafna sin, ungan, með
sér og voru þeir nafnarnir ófá
sumrin i Vatnsdal við leik og störf.
Árin liðu og Haddi fór að spila
handbolta. Afi hans var þá alltaf
á áhorfendapöllunum ef hann gat
komið því við og hvatti nafna sinn
með nærveru sinni. Fyrir ári síðan,
þegar Hallgrímur varð áttræður,
kom sú staða upp að Selfossliðið
fór norður til Akureyrar til að spila
við KA og fór hann þá með liðinu
norður. í byijun leiks var Hallgrím-
ur kallaður út á völl, og hann hyllt-
ur í tilefni dagsins af áhorfendum
og leikmönnum sem sýnir vel
hversu hlýjan hug leikmenn og
áhangendur Selfoss-liðsins báru til
hans.
Þó svo að leiðir okkar Jónasar
skildu var Hallgrímur áfram okkur
Hadda alveg sérlega góður og bjó
Haddi hjá afa sínum í Skaftahlíð-
inni í nokkur ár og stóð „hornstof-
an“ ávallt reiðubúin fyrir hann.
Hallgrimur var alltaf tilbúinn að
gera allt fyrir okkur sem hann
mögulega gat og eftir að ég
eignaðist eiginmann og fleiri börn
var hann ávallt hinn mesti aufúsu-
gestur á heimili okkar. Var hann
einatt hjá okkur á stórum stundum
og deildi með okkur bæði gleði og
sorg.
staða á okkar fagra landi. Líka
ferða í sumarbústaði og veiðihús
þar sem húsbóndinn naut sín vel
við að matreiða góðan mat fyrir
gesti sína, en hann var sérstaklega
flinkur matreiðslumaður.
En sl. sumar hittumst við svo öll
norður á Hvammstanga, þar sem
börnin okkar búa. Þar fór fram
brúðkaup þeirra og skírn yngri son-
arins og vorum við Leifur skírnar-
vottar barnabarnsins. Það var ynd-
islegur dagur, sem mun lifa í minn-
ingunni.
Fyrir nokkrum árum áskotnaðist
mér gamall stóll sem á sér svolítið
sérstaka sögu. Hann var illa farinn
og bað ég Leif um að taka hann
og laga fyrir mig. Var það auðsótt
mál og skemmst frá að segja þá
er þessi stóll í dag fallegasta hús-
gagnið, sem ég á í búi mínu og ber
meistara sínum fagurt vitni. Mér
er sagt af þeim sem til þekkja, að
Leifur hafi verið einn af fremstu
húsgagnabólstrurum landsins.
Um leið og ég kveð Leif með
þökk fyrir góða vináttu, sendi ég
Björgu, sonum þeirra, tengdadætr-
um og barnabörnum innilegar sam-
úðarkveðjur.
Lilja Hjartardóttir Howser.
Leifur Jónsson var góður maður.
Það sem einkenndi hann framar
öllu var traust hans á manngæsku
annarra og aldrei vildi hann trúa
því að illska gæti leynst í nokkrum
manni. Hann lifði lífi sínu með jafn-
aðargeði og tók þeim áföllum sem
á daga hans drifu eins vel og hann
gat. Hann var mjög atorkusamur
og gerði hvað sem var til þess að
öllum liði sem best í kringum hann.
Við munum bæði eftir öllum stund-
unum sem við áttum með þeim hjón-
um, en þar var ekkert til sparað
svo okkur liði sem kóngafólki í
návist þeirra. Við minnumst vinar
okkar Leifs Jónssonar með miklum
söknuði, og ekki síst þakklæti fyrir
að fá að fylgja slíkum heiðurs-
manni eins og honum í gegnum líf-
íð. Ennþá skilur Magnús ekki af
hveiju „afi Leifur" las alltaf með
gleraugun uppá enninu en ekki á
nefinu eins og allir hinir.
Kæri Leifur, takk fyrir allt sem
þú gafst okkur.
Elsku Bíbi „tanta“, synir,
tengdadætur og barnaböm, drott-
inn guð verndi ykkur og gefi ykkur
styrk í ykkar miklu sorg og gefi
ykkur ekki síður styrk til þess að
halda áfram að lifa lífinu lifandi.
Anna Guðný og Magnús.
Hallgrímur vann alla tíð sem
húsasmiður, en hann var húsa-
smíðameistari að mennt og þótti
sérlega vandvirkur fagmaður. Hann
átti við veikindi að stríða á miðjum
aldri, en með mikilli þrautseigju
komst hann yfir þau. Eftir það
tímabil tók hann til við að sauma
út myndir af mikilli snilld. Var sú
handavinna alveg stórkostlega vel
gerð og sum úttöldu verkin eftir
hann hreinustu listaverk og bar
heimili hans glöggt vitni um hve
góður handverksmaður hann var.
Haddi sér nú á eftir ástríkum
afa sínum og ég og fjölskylda mín
á eftir sérlega tryggum og ljúfum
vini. Ég þakka, fyrir hönd okkar
allra, góðar samverustundir og bið
Guð að blessa minningu hans.
Helga Jónsdóttir.
í dag kveðjum við ástkæran afa
okkar, Hallgrím Hansson.
Afi var okkur alltaf góður og
okkur þótti mjög vænt um hann.
Hann fór með okkur í mörg ferða-
lög og var alltaf hress og kátur.
Afi var einnig mjög heimilislegur.
Hann bakaði brauð og pönnukökur
og einnig saumaði hann mikið í,
bæði myndir og púða.
Afi eyddi miklum tíma í smíðar
í bílskúrnum sínum. Hann var mjög
duglegur og var alltaf vinnandi.
Við munum ávallt bera minn-
ingu hans í hjarta okkar og okkur
mun alltaf þykja vænt um hann.
Viktoría og Ágústa.
EINAR THORLA CIUS
HALLGRÍMSSON
+ Einar Thorlac-
ius Hallgríms-
son fæddist á Akur-
eyri 26. september
1941. Hann lést á
dvalarheimili
Sjálfsbjargar, Hát-
úni 12, 30. mars síð-
astliðinn.
Foreldrar hans
voru Hallgrímur
Einarsson, ljós-
myndari, f. 1878 á
Akureyri, d. 1948,
og Laufey Jónsdótt-
ir, f. 1907 i Klaust-
urhólum í Gríms-
nesi, d. 1953. Börn þeirra eru
Magnús, f. 6.11. 1932, Ólafur,
f. 11.8. 1934, og Eygló, f. 12.3.
1936.
Fyrri kona Hallgríms var
Guðný Marteinsdóttir, f. 30.4.
1886, d. 7.6. 1928. Börn þeirra
eru Einar Th., f. 10.3. 1912, d.
2.2. 1938. Ásta, f. 13.5. 1914,
d. 18.3. 1916, Jónas, f. 28.3.
1915, d. í jan. 1977, Olga Þor-
björg, f. 14.1. 1917, Kristján
Vilhelm, f. 8.2. 1919, d. 17.10.
1963, Gyða Vilhelmína B(jel-
seth, f. 3.6. 1922, og Ástríður
Marta, f. 22.8.1924, d. 4.4.1944.
Einar missti foreldra sína
ungur og fór þá í fóstur að
Klausturhólum í Grímsnesi hjá
þeim Guðnýju Friðbjörnsdóttur
og Björgvini Magnússyni.
Einar kvæntist 4. júní 1966,
Valgerði Helgadóttur, f. 28.11.
1938, og eignuðust þau þrjár
dætur. 1) Elín Björk, f. 11.11.
1963, maður hennar
er Ómar Kristjáns-
son, f. 30.7. 1957,
og eiga þau tvær
dætur saman, Val-
björgu, f. 15.2.
1988, og Ólínu
Björk, f. 16.9. 1992.
2) Laufey, f. 29.12.
1965, maður hennar
er Magnús Guðberg
Jónsson, f. 24.3.
1962, og eiga þau
tvö börn saman,
Einar Thorlacius, f.
14.6. 1992, og Mar-
ínu Hrund, f. 14.7.
1994. 3) Ólöf, f. 31.1. 1969,
maður hennar er Guðjón Skúla-
son, f. 1.1. 1967, og eiga þau
einn son: Hilmi Gauta, f. 23.6.
1995.
Einar lauk gagnfræðaprfói
frá Núpi, Dýrafirði, 1959.
Lærði skipasmíði í Skipasmíða-
stöð Njarðvíkur 1962-1966.
Lauk sveinsprófi frá Iðnskóla
Keflavíkur 1967.
Einar var virkur í félags-
störfum og starfaði m.a. í
Hjálparsveit skáta Njarðvík og
var einn af stofnendum sveitar-
innar, Kirkjukór Njarðvíkur og
Ungmennafélagi Njarðvíkur.
Arið 1970 varð Einar fyrir
slysi sem varð til þess að hann
lamaðist og hefur hann lengst-
um búið á dvalarheimili Sjálfs-
bjargar, Hátúni 12, Reykjavík.
Utför Einars fer fram frá
Ytri-Njarðvíkurkirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 15.
Elsku pabbi, nú er komið að leið-
arlokum á þinni löngu og ströngu
lífsgöngu. Við kveðjum þig með
söknuði og þakklæti, þakklæti fyrir
að kenna okkur að líta björtum
augum á lífið, taka erfíðleikum,
bíta á jaxlinn og læra að meta það
sem við höfum. Söknuði yfir því að
geta ekki lengur tekið þátt í glað-
værð þinni, sungið með þér og hleg-
ið.
Við munum misvel eftir þeim
tíma sem við höfðum þig heima,
en heyrðum seinna þær sögur hve
áhugasamur og stoltur pabbi þú
varst.
í blóma lífsins varstu sviptur
heilsu þinni og þeim tækifærum
sem við hefðum getað átt saman.
Það voru erfiðir tímar framundan,
en með viljastyrk mömmu og þraut-
seigju gátum við átt mjög ánægju-
legar stundir með þér. Þær eru
minnisstæðar ferðirnar úr Njarðvík
í Hátúnið. Alltaf tókstu á móti okk-
ur hress og kátur. Á hátíðisdögum
var mikil tilhlökkun að fá þig heim.
Söfnuðust þá saman fjölskyldan og
vinir til að hitta þig.
Elsku pabbi, við munum láta
minningu þína lifa með barnabörn-
unum sem þú varst svo stoltur af.
Kallið er koraið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinimir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst. þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Við viljum þakka starfsfólki og
vistmönnum í Hátúni 12 fyrir góða
umönnun og félagsskap.
Þínar dætur,
Elín, Laufey og Ólöf.
Það er 12. júní 1952. Ég bíð á
hlaðinu heima í Klausturhólum.
Mamma hafði sagt mér að Einar
kæmi í dag. Ég hlakkaði til að eign-
ast nýjan vin. Hann ætlaði ekki
bara að vera um sumarið, heldur
um veturinn líka. Þetta eru fyrstu
minningar mínar um uppeldisbróð-
ur minn og vin, Einar Th. Hall-
grímsson. Hann var fæddur á Akur-
eyri 26. september 1941 og var því
55 ára þegar hann lést á páskadag.
Þótt aldurinn væri ekki hár, kom
andlátið ekki á óvart, því árið 1969
fékk Einar heilablóðfall og hefur
verið bundinn við hjólastól síðan.
Eins og áður kemur fram kom
Einar alkominn að Klausturhólum
þegar hann var 10 ára gamall, en
þá var faðir hans látinn og móðir
rúmliggjandi á sjúkrahúsi. Hún lést
rúmu ári eftir að Einar kom að
Klausturhólum. Var hann eftir það
eins og einn af okkur systkinunum,
og tók þátt f gleði okkar og sorg-
um, svo og þeim störfum sem til
féllu á heimili okkar.
Við Einar urðum fljótt góðir félag-
ar, þrátt fyrir 6 ára aldursmun, sem
er talsverður á þessum árum. Margt
kemur upp í hugann þegar hugsað
er til baka. Ekki verður þó margt
talið upp í þessum fátæklegum orð-
um. Prakkarastrikin löngu gleymd,
ef þau hafa þá nokkum tíma verið
einhver, og ástæðulaust að rifja þau
upp nú. Ónnur atvik persónuleg og
einskis virði á prenti, þó í minning-
unni séu það stóratburðir hjá þeim
er þetta skrifar. Ég minnist hve
Einar var fljótur að lesa og las hann
fyrir mig margar sögur á kvöldin,
og einhvem tíma las hann fyrir mig
allar Ævintýrabækurnar, sem hann
hafði að ég held fengið í jólagjöf.
Samverunnar við Einar þessi ár
minnist ég með þakklæti og sökn-
uði. En bemskuárin liðu fljótt. Að
loknum bamaskóla fór Einar í gagn-
fræðaskóla í Reykjavík og að Núpi
í Dýrafirði. Þau ár var hann á sumr-
in í Klausturhólum, allt fram undir
1960. Þá fór Einar til sjós og var á
togara um tíma, en hóf síðan nám
í skipasmíðum hjá Skipasmíðastöð
Njarðvíkur og starfaði þar þar til
hann veiktist árið 1969. í Njarðvík
eignaðist Einar sitt heimili ásamt
eiginkonu sinni og dætmm. Þrátt
fýrir þau alvarlegu veikindi sem
hrjáð hafa Einar um helming af ævi
hans virtist hann alltaf glaður. Ég
veit þó, að hann hefur átt erfíðar
stundir í öll þessi ár, sem veikindi
hans hafa staðið. En Einar átti góða
að, sem gerðu allt það fyrir hann
sem þau gátu, og á ég þar við eigin-
konu hans, dætur, og systkini svo
og fjölskyldur þeirra. En nú er þessu
langa stríði lífs og dauða lokið. Eins
og ætíð, sigrar dauðinn að lokum.
Við, sem vomm samferða á lífsleið-
inni, kveðjum góðan dreng og vin, ^
og þökkum honum samfylgdina. Ég
sendi mínar innilegustu samúðar-
kveðjur til eiginkonu, dætra og
systkina, og íjölskyldna þeirra.
Björn Ó. Björgvinsson.
„Tilvera okkar er undarlegt
ferðalag,“ segir Tómas Guðmunds-
son þegar hann veltir fyrir sér lífs-
hlaupi manna og er það vel til fund-
ið. Mér dettur þessi samlíking í hug
þegar ég nú minnist Einars Hall-
grímssonar. Jafnframt hefí ég það
rakt í huga hve hann hefði verið
heftur seinni helming ævi sinnar.
Kynning okkar hófst með því að
ég hitti frænku mína í Austur-
stræti og hún sagði mér frá ungum
manni sem langaði að komast í iðn-
nám. Ekki síst fyrir það hvernig
hún lýsti þessum unga manni þá
greiddi það götuna og hann réðst
í skipasmíðanám í Skipasmíðastöð
Njarðvíkur. Þetta var árið 1962.
Þessi nýi vinnufélagi varð fljótlega
kær vinur minn og áttum við margt
sameiginlegt næstu átta árin.
Einar var á þessum árum glæsi-
legur maður, var vel á sig kominn,
íþróttamaður, félagslyndur og
söngmaður. Yndi Einars öðru frem- *
ur var útivist og fjallgöngur en sú
þrá hefír fest tök á fleirum af þeim
frændum. Tveir bróðursynir hans
eru nú um þessar mundir á leið upp
á Everesttind ef þeim greiðist för.
Við áttum samleið í nokkrar æf-
ingagöngur og leitir að týndum
mönnum á þessum árum og vorum
ávallt göngufélagar mér til mikillar
ánægju og upplyftingar.
Árið 1966 giftist Einar eftirlif-
andi konu sinni, Valgerði Helga-
dóttur, og eiga þau þijár dætur.
Árið 1970 réðst Einar til sjós á
netabát. Varð hann þá fyrir slysi
og hefír hann síðan verið örkumla
maður. Var allt gert til þess að
bægja frá þeim dómi en án árang-
urs. Eftir það lagði hann ekki á
meiri ófærur en hjólastóllinn leyfði.
Þetta var harður dómur og var
hann illa vopnum búinn til að mæta
honum. En þó. Hann var gæddur
jafnaðargeði og innri styrk og þetta
hélt honum uppi í þessi 27 ár sem
hann var bundinn við stólinn.
En síðast en ekki síst var það
fjölskylda hans sem stóð við bakið
á honum órofa öll þessi ár.
Þegar hugsað er til hlutverks
Valgerðar þá koma efst í hugann #■
hinar stóru konur fortíðarinnar sem
aldrei létu bugast af mótlætinu en
stóðu eins og klettar í gegnum
þykkt og þunnt. Þær bera heill og
velferð þjóðanna á herðum sér.
Við gömlu félagarnir þínir, Ein-
ar, í Skipasmíðastöð Njarðvíkur,
Hjálparsveitinni og kirkjukórnum
minnumst þín með hlýjum huga og
þökk fyrir samfylgdina.
Þú hefur heyrt þegar: „Hvellt er
í Bröttukleif hornið þeytt.“
Þér var ekkert að vanbúnaði.
Ég legg við eyra.
Oddbergur Eiríksson.
Skilafrestur
minningar-
greina
Eigi minningargrein að birtast
á útfarardegi (eða í sunnu-
dagsblaði ef útför er á mánu-
degi), er skilafrestur sem hér
segir: í sunnudags- og þriðju-
dagsblað þarf grein að berast
fyrir hádegi á föstudag. í mið-
vikudags-, fimmtudags-,
föstudags- og laugardagsblað -»
þarf greinin að berast fyrir
hádegi tveimur virkum dögum
fyrir birtingardag. Berist grein
eftir að skilafrestur er útrunn-
inn eða eftir að útför hefur
farið fram, er ekki unnt að
lofa ákveðnum birtingardegi.