Morgunblaðið - 10.04.1997, Qupperneq 43

MORGUNBLAÐIÐ
MIIMNINGAR
FIMMTUDAGUR 10. APRÍL 1997 43
EINAR THORLA CIUS
HALLGRÍMSSON
+ Einar Thorlac-
ius Hallgríms-
son fæddist á Akur-
eyri 26. september
1941. Hann lést á
dvalarheimili
Sjálfsbjargar, Hát-
úni 12, 30. mars síð-
astliðinn og fór út-
för hans fram frá
Ytri-Njarðvíkur-
kirkju 4. apríl.
Elsku bróðir. Við
þökkum þér hvað þú
varst og hvað þú ert
okkur. Því verður ekki
með orðum lýst.
Þegar þú varst lítill bauð mamma
þér góða nótt með ljóði, sem hún
orti til þín:
Nú svífur þú á svefnsins örmum
um sólarfögur draumalönd
svo langt frá sorg og lífsins hörmum
þig leiðir drottins friðarhönd.
Hann yfír þinni velferð vaki
og vemdi hvar sem liggja spor
og gefí að ekkert illt þig saki
þín ævi verði fagurt vor.
Á stundum uppfylltust þessar
óskir mömmu.
Fyrstu árin varstu umvafinn
kærleika mömmu og pabba og
systkina og okkur öllum sólargeisli.
Holskefla reið yfir þegar pabbi
dó á sjö ára afmælinu þínu og
mamma orðin mjög veik.
Af eigin rammleik og með hjálp
góðra manna komst þú yfir þann
krappa sjó.
Eg heimsótti þig fyrir 27 árum
og fór með þér í róður. Mér leið
vel þegar ég sat í flugvélinni á leið
aftur til Noregs. Ég fann að þú
varst kominn í höfn, hamingjusam-
ur, elskaður af konu þinni og börn-
um — því dýrmætasta sem þú áttir.
Þú hafðir eignast þinn græna
lund.
Vallý og dætumar stóðu með þér
eins og klettar í hafinu í því sem á
eftir kom.
Svo liðu nokkrir dagar og ný
holskefla reið yfir. Höggið af járn-
hurðinni olli þér örkumlun.
Róðurinn yfír lífsins haf hefur
síðan verið þungur en þú lagðir
aldrei árar í bát.
Sjálfur barst þú sársauka þinn
og lagðir hann aldrei á annarra
herðar. Þú varst gefandi og allir
sem til þín komu fóru frá þér ríkari.
Þú sagðir fyrir nokkru þegar þér
leið illa: „Þetta er orðinn þungur
róður.“ Þú varst orðinn þreyttur.
Þér leið eins og mömmu, þegar
hún að ævilokum orti:
Ég er þreytt og þjáð
þrái líkn og náð
láttu guð þitt ljós í sál mér skína.
Leystu líkams bönd
leyfðu að fijáls mín önd
fái að líta friðarsali þína.
Nú er þinni jarðsiglingu lokið.
Þú hefír fengið nýtt skip.
Við sjáum þig sigla í Ijúfum blæ
að sjóndeildarhring. Seglin eru hvít.
Báturinn góður. Fagurt ljós umlyk-
ur þig. Sigldu ávallt í Ijósi og friði,
elsku bróðir.
Ólafur, Eygló og Magnús.
Elsku Einar, mér leið
alltaf vel í návist þinni,
með söknuði kveð ég
þig-
Elsku tengdam-
amma, ég votta þér
mína dýpstu samúð.
Hver minning dýrmæt perla að
liðnum lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af al-
hug þakka hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf,
sem gieymist eigi,
og gæfa var það öllum, er
fengu að kynnast þér.
(Ingibj. Sig.)
Magnús Jónsson.
Einar, frændi minn var barn
náttúrunnar og hann langaði að
verða bóndi. Einar var mikill bar-
áttumaður og harður af sér. Hann
gerði sér ekki rellu út af ströngu
lífsstríði enda hafði hann betur, þar
til bóndinn ákvað á undurfögrum
páskadagsmorgni að hirða óþekkt
tún næsta vor.
Enginn veit hvaðan Einari kom
þessi styrkur en snemma var hart
á honum tekið og næst eftir að
missa föður sinn missti hann móður
sína bamungur. En sé það hollt
ungum börnum að missa það, sem
þau elskar heitast er það vegna
þess að „lífíð gerist í tveimur skaut-
um upp á móti sjálfu sér og það
er þess vegna sem það er líf. Að
hafa misst það, sem maður elskaði
heitast, það er ef til vill hið sanna
líf, að minnsta kosti sá, sem ekki
skilur það, hann veit ekki, hvað er
að lifa, hann kann ekki að lifa, -
og það sem meira er, hann kann
ekki að deyja.“ (H.L. úr Fegurð
himinsins.)
Eftir lát móður sinnar sleit Einar
áfram barnsskóm sínum að Klaust-
urhólum í Grímsnesi hjá Björgvini
bónda og Guðnýju. Þar minnist ég
okkur fyrstu funda, - hann rétt
kominn á táningsárin og ég sjö
árum yngri. Ferðir mínar austur
áttu eftir að verða miklu fleiri því
að nokkur sumur flæktist ég þar
fyrir vinnandi fólki. Löngu, löngu
síðar rifjuðum við aftur og aftur
upp þessar sælu minningar. Hann
varð alltaf glettinn og gamansamur
og...
„man ég víst hve hlýtt hann hló,
hversu augað geislum sló
og hve brosið bað og dró
blendin svör og fyndin."
(Ö.A.)
Síðar fluttist Einar til okkar er
hann gekk í framhaldsskóla. Hann
gekk mér í bróður stað og á þessum
viðkvæmu unglingsárum kippti
hann sér ekki upp við að drusla
ungum frænda sínum til fundar við
félaga sína. Eitt sinn um vetur flaug
snjóbolti úr hópnum og hitti gang-
andi vegfaranda, sem varð valtur á
fótum. Það sá undir sólana á öllum
en Einar fór við annan mann og
baðst afsökunar. Mér er enn minnis-
stætt hvað mér fannst „töff“ að
þora þetta og var ákaflega stoltur
af frænda mínum fyrir vikið. Ég
vissi ekki þá að einkunnarorðin
„drengskapur, virðing og vinátta"
höfðu verið valin sem grafskrift
föður hans og afa míns og nafna.
Eplið hafði ekki fallið langt frá eik-
Einar gekk í bændaskóla og
stefndi aftur í sveitina en í millitíð-
inni átti hann leið suður með sjó
og lærði skipasmíðar. Þar átti hann
eftir að lifa sinar bestu stundir með
Valgerði og dætrum sínum Elínu,
Laufeyju og Ólöfu, sem varla var
staðin í fæturna, þegar Einar varð
fyrir slysi á sjó, sem átti eftir að
halda honum örkumla við rúm-
stokkinn í þijá áratugi. En Einar
barðist til að lifa með þeim tak-
mörkunum sem honum voru settar
og naut ástar og umhyggju Val-
gerðar konu sinnar og dætra og
síðar barnabarna. Án þeirra hefði
lífið verið honum óbærilegt.
Megi faðmur hvíldarinnar um-
vefja Einar frænda minn að eilífu.
Helga og Hallgrímur.
Sá látni kvaddi lífið sem sigur-
vegari. Þó var meira lagt á hann
en margan manninn. Hann slasað-
ist illa við vinnu á sjó fyrir mörgum
árum. Þá var hann í blóma lífsins
— orkumikill ungur maður, tæplega
þrítugur, sem naut lífsins, átti góða
glæsilega konu og þijú indæl börn.
Hann lamaðist af völdum slyssins
og gat sig lítið eða ekkert hreyft
upp frá því. Engu að síður hélt
hann andlegum kröftum ótrúlega
vel. Svo vel var Einar Hallgrímsson
gerður, að sál hans hélt áfram að
vera sterk og einkenndist af vissu
æðruleysi. Það var lærdómsríkt að
hitta hann og blanda geði við hann.
Nærvera hans minnti alltaf á dýpt
lífsins og alvöru. Hins vegar var
það háttur hans að glæða orðræður
með glettni — og sérstakri birtu sem
stafaði af nálægð hans.
Einar Hallgrímsson var alinn upp
á gömlu Akureyri í góðu húsi af
góðu fólki kominn, sonur hjónanna
Laufeyjar Jónsdóttur, sem ættuð
var af Suðurlandi með austfírskt
ívaf, og Hallgríms Einarssonar ljós-
myndara, sem var artisti á borð við
Jón Kaldal í portrett-ljósmyndun
og í almennri ljósmyndun. Einar var
af seinna hjónabandi Hallgríms,
sem var af ætt Jónasar Hallgríms-
sonar skálds og af Thorlaciuskyni
— á öðrum og fímmta við skáld-
mæringinn Jónas. Einar fór ungur
að heiman frá Akureyri. Lá leiðin
suður. Hann stundaði sjómennsku
á bátum og skipum um hríð — lagði
stund á skipasmíði í Njarðvíkum
og var orðinn útlærður skipasmið-
ur, þegar ólánið skall yfir.
Eins og fyrr segir, þá hélt Einar
sálarkröftum ótrúlega lengi — nær
allan tímann, sem hann lifði eftir
slysið. Það var eins og drottinn
gæfi honum líkn í þraut. Hann hélt
sinni dæmalausu reisn sínkt og
heilagt, enda átti hann til fólks að
telja, sem alltaf hefur haldið sinni
reisn á hveiju sem hefur dunið. Það
er eins og sumt fólk lifí lífinu eins
og í hetjukvæði, sem heldur alltaf
áfram. Þegar Einar var hittur að
máli var ekkert óþægilegt að horfa
upp á fötlun hans. Hann var sterk-
ur persónuleiki. Hann minnti alltaf
á stríðshetju, sem hafði fórnað sér
fyrir eitthvað göfugt — eða ef til
vill sýndi hann manni leið inn á
guðsvegu. Romain Rolland segir í
Johanni Kristofer, að ekkert sé feg-
urra í þessu lífi en heiðarleg mann-
eskja. Slík fegurð fannst í viðmóti
Einars og — lýsti upp umhverfið —
og sýndi ljóslega, að hann var sigur-
vegari í orðsins fyllstu merkingu —
sál, sem ekki var hægt að deyða
með nokkru móti. Því lifír Einar
alltaf.
Með fáeinum orðum langar mig inni. Steingrímur St.Th. Sigurðsson.
að minnast elskulegs tengdaföður
míns, sem lést á páskadag.
Það sem einkenndi Einar var hve
jákvæður og brosmildur hann var,
þrátt fyrir mikla fötlun og að lífíð
fór ekki alltaf mjúkum höndum um
hann.
Söngur var honum mjög mikil-
vægur og yfírleitt fékk hann alla
til að syngja með sér.
Ánægjulegar minningar á ég um
allar ferðimar til og frá Njarðvík,
þar sem mikið var sungið og spjall-
að í bílnum og er mér oft hugsað
til þess sem okkur fór á milli um
lífið og tilgang þess.
Birting afmælis- og
minningargreina
Morgunblaðið tekur afmælis- og minningargreinar til birtingar endur-
gjaldslaust. Greinunum er veitt viðtaka á ritstjórn blaðsins í Kringlunni
1, Reykjavík, og á skrifstofu blaðsins í Kaupvangsstræti 1, Akureyri.
Þá er enn fremur unnt að senda greinarnar í símbréfi (5691115) og f
tölvupósti (MBL@CENTRUM.IS).
Um hvem látinn einstakling birtist ein uppistöðugrein af hæfilegri
lengd, en aðrar greinar um sama einstakling takmarkast við eina örk,
A-4, miðað við meðallínubil og hæfilega línulengd, - eða 2200 slög.
BJÖRN THORS
+ Björn Thors
blaðamaður
fæddist í Reykjavík
28. febrúar 1923.
Hann lést á Land-
spítalanum 26. mars
síðastliðinn og fór
útför hans fram frá
Fossvogskirkju 1.
apríl.
Mig langar til að
minnast ástkærs upp-
eldisföður míns með
fáeinum orðum. Hann
kom inn í líf mitt þegar
ég er aðeins tólf ára
gömul og ég er sannfærð um það,
að hann hafði mikil og djúp áhrif á
uppeldi mitt.
Ég er yngst fjögurra systkina og
eru 9 ár á milli mín og bróður míns.
Ég var því orðin ein eftir í kotinu
hjá mömmu, þegar þau gengu í
hjónaband.
Bjöm var af gamla skólanum,
eins og það er kallað þegar menn
eru aldir upp við breska hefðar-
hætti, því „herramaður" var hann
mikill og mikið gáfumenni. Mér eru
minnisstæð vorin sem við sátum
saman í skálanum á Melabrautinni
á Seltjarnarnesi, þar sem hann
hlýddi mér yfír fyrir prófín og hon-
um dugði ekki að hlýða mér yfir
það sem stóð í bókunum heldur lét
hann ýmsan annan fróðleik frá sér
um sama umræðuefnið til þess að
auðga huga minn ennþá meira.
Hann var hafsjór af fróðleik og
ætíð ef einhvem vantaði vitneskju
um gamla eða nýja tíma, hvort sem
það var landafræði, stærðfræði eða
bara eitthvað allt annað, þá vissi
hann það. Hann var eins og besta
alfræðiorðabók.
Hann var mér ómetanlegur faðir
og kynnti mér, meðal annars, mitt
helsta áhugamál, hestamennskuná.
Seinna á mínum ferli þegar mér
bauðst að fara til starfa erlendis sem
fyrirsæta og þegar ég ákvað að taka
þátt I hinum ýmsu keppnum var
hann alltaf boðinn og búinn til alls
og sífellt að hvetja mig til dáða
ásamt móður minni.
Þegar vel gekk, þá sagði hann
svo oft: „Þetta hefur
hún frá mér.“ Þá hlýn-; <
aði mér um hjartarætur
og fannst ég vera hluti
af honum.
Ég gæti endalaust
talið upp skemmtileg
atriði, sem gerðust á
þessum 23 árum en það
yrði ekki í anda Bjöms
að upphefja hann.
Börnin mín þijú eiga
eftir að sakna afa í
Koti mikið, en það var
hann alltaf kallaður af
bamabörnum sínum og
vinum þeirra í götunni.
Við emm nefnilega svo lánsöm að
hafa fengið að búa í næsta húsi við
ömmu Gull og afa í Koti.
Sérstaka kveðju vill Steinar Torfi,
10 ára, senda afa sínum en hann
hefur átt erfitt með að skilja við afa
sinn. Þeir eyddu mörgum klukku-
tímum saman á dag við að spjalla
ýmislegt eða horfa á hand- og fót-
boltann í sjónvarpinu og var þá oft
erfítt að sjá hvor þeirra væri 10 ára.
Bjöm átti fjögur böm frá fyrra
hjónabandi, þau Kjartan, Stefán,
Björn og Systu, sem ég þekki best
og er sama íjúfmennið og pabbi sinn.
Þeim öllum vil ég senda samúðar-
kveðjur. . „
Eitt er víst í þessu lífí, öll deyjum
við að lokum. Að missa foreldri eða
eiginmann er erfítt, maður heldur
alltaf að maður eigi þau endalaust
og geti gengið að þeim vísum.
Elsku mamma mín, þú ert ekki
ein. Það kemur sá tlmi í lífi okkar
allra að það er gott að vita að alltaf
er einhver til staðar, til að hugsa
um mann og skynja tilfínningar í
sorg sem þessari. Mundu því alltaf,
að þú átt marga að.
Bestu kveðjur koma að austan frá A
Helgu, Einari og börnum, einnig frá
Inger og Óla og frá Jóhanni, Jennýju
og börnum. En Jóhann reyndist
Birni mikill styrkur og stoð síðustu
dagana.
Að síðustu er kveðja frá Vil-
hjálmi, Unni Bimu, Steinari Torfa
og Villa Skúla.
Með kveðju,
Unnur Steinsson.
GUÐRÚN
JÓNSDÓTTIR
+ Guðrún Jónsdóttir fæddist
í Loðmundarfirði 26. maí,
1918. Hún lést á Landspítalan-
um hinn 17. mars síðastliðinn
og fór útförin fram frá Bú-
staðakirkju 25. mars.
Föstudaginn 14. mars, tveimur
dögum fyrir ferminguna mína,
hringdi Rúna og sagðist vera að
fara á sjúkrahús, í erfíða hjartaað-
gerð. Hún sagðist því ekki geta
komið í ferminguna. Á mánudaginn
hringir Álfrún dóttir hennar og seg-
ir að hún hafí veikst skyndilega og
því hafí hún ekki komist í aðgerðina
sem hún hefði átt að fara í. Rúna
var besta vinkona hennar Siggu
ömmu. Henni fannst hún alltaf eiga
í honum pabba. Hún var alltaf eins
og amma okkar og hringdi alltaf á
afmælisdögunum okkar. Ef hún
hringdi ekki vissum við að það var
eitthvað að. Það skipti hana miklu
að öllum liði vel. Hún var okkur
mjög trygg, aldrei fann maður á
henni þótt eitthvað væri að. Hún
hugsaði alltaf um hvernig öðrum*
liði, henni fannst það ekki skipta
miklu máli þótt hún væri ekki alveg
hress, það myndi lagast.
Rúna og Siggi eru í hugum okk-
ar krakkana, sem einn hjartkær og
einlægur vinur. Elsku Siggi, Rúna
okkar er frá okkur farin en minn-
ingin lifír skýr og kær.
Elsku Siggi, Alfrún, Jón Friðrik
og fjölskyldur, við biðjum góðan
Guð að styrkja ykkur og umvefja.
Drottinn er minn hirðir, mig mun ekkert
bresta.
Á grænum grundum lætur hann mig hvíl-
ast, leiðir mig að vötnum, þar sem ég má
næðis njóta.
Hann hressir sál mína, leiðir mig um réttá^*
vegu fyrir sakir naftis síns.
Jafnvel þótt ég fari um dimman dal, óttast
ég ekkert illt, því að þú ert þjá mér, sproti
þinn og stafur hugga mig.
(23. Davíðssálmur.)
Sigurður, Magnea, Sólveig
og Guðmundur.
Erfidrykkjur
HOTEL
REYKJAVÍK
Sigtúni 38
Upplýsingar í síma 568 9000
inninii^,
^Erfidrykkjur
M
P E R L A N
Slmi 562 0200
TlIIIIIIIlf