Morgunblaðið - 10.04.1997, Síða 46

46 FIMMTUDAGUR 10. APRÍL 1997
MIIMIMINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
t
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, tengda-
faðir, bróðir, afi og langafi,
EYJÓLFUR ÁGÚSTSSON
bóndi,
Hvammi,
Landsveit,
sem lést 30. mars sl., verður jarðsunginn frá
Skarðskirkju, Landsveit, laugardaginn 12. apríl
kl. 14.00.
Blóm og kransar vinsamlega afþakkaðir, en þeim, sem vildu minnast
hins látna, er bent á Kirkjugarðssjóð Skarðskirkju.
Ferð frá BSÍ, Umferðamiðstöðinni, kl. 12.00.
Guðrún Sigríður Kristinsdóttir,
Katrín Eyjólfsdóttir, Már Jónsson,
Ævar Pálmi Eyjólfsson, Kolbrún Sveinsdóttir,
Knútur Eyjólfsson, Edda Halldórsdóttir,
Selma Huld Eyjólfsdóttir, Jóhann Guðmundsson,
Anna Magnúsdóttir,
systkini, barnabörn, barnabarnabörn
og aðrir aðstandendur.
t
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma,
langamma og langalangamma,
AÐALHEIÐUR GESTSDÓTTIR,
Hjallavegi 3,
Eyrarbakka,
lést á Sjúkrahúsi Suðurlands að morgni þriðju-
dagsins 8. apríl.
Jarðarförin auglýst síðar.
Bogi Þórir Guðjónsson,
Einara Sigurðardóttir,
Jónína Kjartansdóttir,
Bryndís Sigurðardóttir,
Jenný Gestsdóttir,
Hörður Jóhannsson,
Þóra Gísladóttir,
Ásgerður Jónsdóttir,
barnabörn, barnabarnabörn
og barnabarnabarnabörn.
Ársæll Karlsson,
Gestur Karlsson,
Kristinn Karlsson,
Magnús Karlsson,
Agnes Karlsdóttir,
Gunnar Karlsson,
Jón Ó. Karlsson,
t
Elskulegi eiginmaður minn, sonur, faðir og
vinur,
HLÖÐVER BJÖRN JÓNSSON,
Reynigrund 63,
Kópavogi,
lést á Landspítalanum 8. apríl.
Elísabet Þórarinsdóttir,
Jón Björnsson, Oddný Larsdóttir,
Hrafnhildur Hlöðversdóttir,
Gunnhildur Hlöðversdóttir,
Pétur Hlöðversson,
Jón Böm Hlöðversson,
Dóra Kristín Björnsdóttir.
t
Móðir okkar, tengdamóðir og amma,
RAGNHEIÐUR HAFSTEIN,
lést á Súkrahúsi Reykjavíkur að morgni 9. apríl.
Jóhann J. Hafstein, Elísabet Ó. Hafstein,
Pétur Kr. Hafstein, Inga Ásta Hafstein
og barnabörn.
Innilegar þakkir færum við öllum þeim, sem
sýndu okkur samúð og vinarhug við andlát og
útför ástkærrar móður okkar, tengdamóður,
ömmu, systur og mágkonu,
HULDU ERLU ÓLAFSDÓTTUR
(Dallý),
Engihlíð 20,
Ólafsvík.
Hjördís Björnsdóttir,
Baldur Baldursson, Anna Rún Einarsdóttir,
Auður Baldursdóttir,
Lára Ólafsdóttir, Jónas Guðmundsson,
Sigrún Ólafsdóttir, Ragnar Ágústsson,
Hilmar Ólafsson,
Sólveig Jóhannesdóttir, ívar Steindórsson.
STEFÁN
ÞORSTEINSSON
+ Stefán Þor-
steinsson fædd-
ist í Reykjavík 29.
ágúst 1913. Hann
lést á EHi- og hjúkr-
unarheimilinu
Grund í Reykjavík
þriðjudaginn 1.
apríl, 83 ára að
aldri. Foreldrar
hans voru hjónin
Aðalbjörg Alberts-
dóttir og Þorsteinn
Sigurgeirsson. Aðal-
björg f. 10.4. 1884,
var dóttir Alberts
Jónssonar, bónda á
Stóru-Völlum í Bárðardal og
konu hans Guðrúnar Jónsdóttur.
Þorsteinn, f. 14.8.1880, var fyrsti
bankagjaldkeri Búnaðarbank-
ans, sonur Sigurgeirs Stefáns-
sonar bónda í Álftagerði í
Skagafirði og Guðlaugar
Hjálmsdóttur konu hans.
Systkini: Garðar, f. 2.12. 1906,
prestur í Hafnarfirði, kvæntur
Sveinbjörgu Helgadóttur, bæði
látin. Guðlaug Oddný, f. 16.5.
1917, gift Gunnari Þórðarsyni,
bæði látin. Guðrún J. f. 26.7.
1922, pianókennari, gift Gunnari
B. Guðmundssyni, fyrrverandi
hafnarsfjóra. Sigrún, f. 29.4.
1926, snyrtifræðingur. Stefán
kvæntist 20. febrúar 1938 fyrri
konu sinni Liv Gunnhild Sanden,
hárgreiðslukonu frá Bremsnes í
Noregi, f. 8.4. 1915, d. 25.4.1951,
eignuðust þau sex böm: Þorstein,
f. 20.8. 1938, Aðalbjörgu, f. 9.10.
1940, Guri Liv, f. 18.12. 1941,
eiginmaður Gunnar Vilmundar-
son, látínn, Sigrúnu, f. 29.1. 1945
eiginmaður Jón Ólafsson, Birgi,
f. 11.7. 1948, og Liv Gunnhildi,
f. 3.5.1950, eiginmaður Snæbjöm
Þórðarson. Hinn 31. desember
1970 kvæntist Stefán síðari konu
sinni, Helgu Þorkelsdóttur, f.
22.12. 1914, d. 31.7. 1977. Sonur
þeirra er Haukur, f. 26.5. 1953,
eiginkona Jónína Loftsdóttir,
áður áttí Helga soninn Hilmar
Þór Bjömsson, f.
14.12. 1943.
Stefán nam við
Samvinnuskólannn
1929-31, Reykholts-
skóla 1931-32 og
Bændaskólann á
Hólum 1933. Bú-
fræðikandidat frá
Sem í Noregi 1936.
Landbúnaðarhá-
skólinn í Ási, Nor-
egi, 1937.
Stefán var ráðu-
nautur hjá Búnaðar-
sambandi Kjalnes-
þings 1937-39, kenn-
ari við Garðyrkjuskóla ríkisins á
Reykjum í Ölfusi frá stofnun
hans 1939-41. Hafði umsjón með
ýmsum garðyrkjuframkvæmd-
um næstu ár. Hann rak garðyrk-
justöð á Stóra-FJjóti í Biskups-
tungum 1946-56. Sinnti tíma-
bundið kennslu á eftirfarandi
stöðum: Héraðsskólanum Núpi,
Þorlákshafnarskóla, við barna-
skólana á Hellissandi og í Ólafs-
vík. Vann ýmis skrifstofustörf,
m.a. sýsluskrifari á Selfossi
1957-60.
Ritari og síðar formaður
Skógræktar-og náttúruvernd-
arfélags Ólafsvíkur 1969-78 og
fulltrúi Snæfells- og Hnappa-
dalssýslu í Náttúruverndarsam-
tökum Vesturlands 1977-80.
Stofnaði ásamt öðmm blaðið
Suðurland 1953. Hann skrifaði
um árabil greinar í dagblaðið
Vísi og var jafnframt fréttaritari
blaðsins i nokkur ár. Einnig
skrifaði hann greinar í norsk
blöð og tímarit. I Ríkisútvarpinu
flutti hann erindi um garðyrkju-
mál og í þættinum „Um daginn
og veginn".
Frá 1979 dvaldi Stefán á Dval-
arheimilinu Ási í Hveragerði og
síðar á Minni-Grund og Grund í
Reykjavík.
Utför Stefáns fer fram frá
Áskirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan kl. 13.30.
Tengdafaðir minn, Stefán Þor-
steinsson, kvaddi þennan heim hljóð-
lega, líkami þreyttur en hugsun og
minni skýr. Því bliknaði aldrei það
einkenni hans, að geta miðlað í frá-
sögu, fróðleik og skemmtun um fólk
og atburði, einatt með fyndni og
glöggu auga fyrir skoplegri hlið mála.
Stefán var maður skemmtilegur og
margir kunnu vel að meta félagsskap
hans.
Stefán var fæddur og ólst upp í
Reykjavík á heimili, þar sem tónlist
var iðkuð, mikið lesið og rætt um
málefni líðandi stundar. Frændrækni
var þar sjálfsögð og vinahópur stór.
Mér er minnisstæður sterkur per-
sónuleiki aldraðrar móður hans, Aðal-
bjargar Albertsdóttur. Um dagana
bjó Stefán lengstum utan Reykjavík-
ur. Hann átti í nokkur ár gróðrarstöð
að Stóra-Fljóti í Biskupstungum. Þar
bjó hann er fyrri kona hans, Liv, lést
úr berklum frá stórum bamahópi.
Þau Liv Sanden felldu hugi saman
er Stefán var við nám í Noregi og
hún flutti með honum til Islands að
námi loknu. Noregur og norsk mál-
efni áttu sterk ítök í Stefáni. Eftir
að Liv féil frá var um árabil lítið
samband við ijölskyldu hennar í Nor-
egi, enda fjarlægðin meiri en nú ger-
ist. Það veitti Stefáni mikla ánægju
er tengsl barna hans við norska ætt-
ingja efldust að nýju. Suma. þeirra
hitti hann er þeir komu til Islands í
sumarleyfi og ég hygg að það hafi
verið norsku ættingjunum einnig
mikils virði.
Er leiðir okkar Stefáns lágu saman
bjó hann í Ólafsvík með seinni konu
sinni, Helgu Þorkelsdóttur, og syni
þeirra Hauki. Þegar gesti bar þar að
garði var þeim tekið með rausn og
hlýju, og ekki var í kot vísað þegar
kom að leiðsögn Stefáns og fróðleik
um náttúru undir Jökli. Árin í Ólafs-
vík voru góður tími, þá naut sín áhugi
og þekking Stefáns á ræktun, land-
græðslu og náttúruvernd. Hann
stofnaði Skógræktar- og náttúru-
vemdarfélag Olafvíkur og stóð fyrir
uppgræðslu í nágrenni Hellisands og
Ólafsvíkur sem víða má sjá merki um.
Hann hafði áhuga á að íbúamir
snyrtu lóðir við hús sín, hvatti fólk
þar um og fékk miklu áorkað. Hann
skipulagði Sjómannagarðinn í Ólafs-
vík af mikilli framsýni og smekkvísi.
Þessi garður er nú stolt íbúanna.
Veit ég að Ólsarar eru þakklátir Ste-
fáni og Helgu sem starfaði löngum
við hlið hans í garðinum. í Ólafsvík
starfaði Stefán við kennslu í þrjú ár
en síðan hjá fískvinnslunni Bakka hf.
Þar eignaðist Stefán góða vini sem
reyndust honum vel. Húsráðendur á
Bakka kunnu vel að meta einstaka
snyrtimennsku Stefáns og fólu honum
umsjón þrifa og góðrar umgengni.
Bar staðurinn þess lengi merki síðan
að sögn verkstjóra hans þar.
Árin í Ólafsvík voru Stefáni hag-
stæð, hann var virkur í Rotaryklúbbi
staðarins auk fyrrgreindra starfa að
ræktun og náttúruvernd. Samfélagið
kunni að meta bestu eiginleika hans
og naut þeirra. Vinum hans þar ber
að þakka ævarandi velvild og ræktar-
semi.
Ymislegt var í lífinu Stefáni
andsnúið og hann mætti stundum
nöprum andbyr. Um það hafði hann
fá orð, hann kaus fremur að ræða
ýmislegt annað enda fjölfróður. Síð-
ustu árin dvaldi Stefán við góðan
aðbúnað og umönnun á Elliheimilinu
Grund í Reykjavík.
Stefán fylgdist vel með og var
hjartfólginn börnum mínum og með
honum áttum við góðar stundir.
Blessuð sé minning Stefáns Þor-
steinssonar. JÓ„ólafsson.
Elsku afi minn, mig langar að
kveðja þig með örfáum orðum og rita
síðasta bréfíð til þín. Mig langar að
þakka þér samfylgdina í þessu lífi. Á
svona tímamótum riflast allt upp, það
er eins og maður spóli til baka. Eg
man vel eftir þegar ég heimsótti þig
og Helgu ömmu til Ólafsvíkur 1970,
þá fjögurra ára, með mömmu og
pabba og bræðrum mínum. Minnis-
stæðast úr þeirri ferð var reyndar
búðarferð eftir stráhatti og tröppumar
í húsinu þínu. Manstu svo þegar þið
komuð vestur til okkar og Biggi skaut
minkinn og þú skammaðir hann því
seladráp væri bannað. Elsku afí, fyrst
fannst mér við ekki hafa umgengist
mikið en þegar maður rifjar upp gæti
maður talið heilmikið upp.
Þakka þér fyrir að skrifast á við'
mig um tíma, það var gaman að fá
bréf frá þér, þú hafðir glæsilega rit-
hönd.
Þegar ég heimsótti þig síðast til
að sýna þér nýjasta langafabarnið
þitt, sem ber nafn ömmu, sem dó ung
frá þér og börnunum ykkar, sá ég
að það var af þér dregið, en ég bjóst
þó við að hitta þig aftur.
Afi minn, ég vona að þér líði vel
núna. Hvíl í friði.
Lækkar lífdaga sól.
Long er orðin mín ferð.
Fauk í faranda skjól,
fegin hvíldinni verð.
Guð minn, gefðu þinn frið,
gleddu og blessaðu þá,
sem að lögðu mér lið.
Ljósið kveiktu mér hjá.
(H. Andrésd.)
Þín,
Aðalbjörg Þorsteinsd.
Þetta er Ólafsvíkurrútan. Maður er
einn og horfír út um gluggann. Rosa-
lega er hún lengi á leiðinni. Allan
daginn. Það fínnst manni allavega
þegar maður er bara átta ára. Það
fara allir inn í Hótel Borgarnes og fá
sér að borða. Nema ég. Ég er með
banana og samloku í poka. Ég hef
aldrei komið til Ólafsvíkur. Það er allt
í lagi. Rútan fer ekki lengra en þang-
að svo þá hlýt ég að vita að hún er
komin. Stefán ætlaði að taka á móti
mér. Hann hlýtur að þekkja mig. Það
er heldur enginn annar einn strákur
í rútunni. Ég er nefnilega ekki viss
um að ég þekki hann. Hann hefur að
vísu komið og gist hjá okkur í Reykja-
vík svo ég hef hitt hann. Nóg til þess
að vita að ég vil fara og heimsækja
hann í viku, þegar mamma segir að
hann hafí hringt til að bjóða mér það.
Ég hef aldrei verið í sveit eða neitt,
bara gist hjá Lóu frænku, en það er
nú allt öðruvísi, það er alltaf bara í
eina nótt og þá er Maja systir líka
alltaf með. Er ég nokkuð búinn að
týna fímmhundruðkallinum sem
mamma lét mig hafa? Nei, nei, allt í
lagi. Hún sagði að ég þyrfti að hafa
einhvetja peninga með mér. Mér hefði
nú eiginlega þótt bara betra að hafa
enga. Þá þyrfti ég ekki að vera að
hafa áhyggjur af því hvort ég væri
búinn að týna þeim. Rosalega er ann-
árs langt til Ólafsvíkur.
Ætli þetta sé endastöðin. Það er
allavega eitthvert fólk að bíða þarna.
Jú, mér sýnist allir ætla út hér. Þá
hlýtur þetta að vera Ólafsvík. Ætli
Stefán sé ekki örugglega kominn.
Sæll, elsku drengurinn minn, segir
maðurinn í rústrauða jakkanum með
derhúfuna. Svo tekur hann töskuna
mína og við göngum saman yfir
brúna og upp Langastíg heim til
Helgu. Og á leiðinni finn ég það á
mér, að þetta er hann Stefán frændi
minn. Og þá finnst mér að það sé
nú kannski ekkert svo rosalega langt
til Ólafsvíkur. Þó manni finnist það
á meðan maður er á leiðinni.
Eftir viku hringjum við í mömmu.
Ég vil vera aðra viku. Eftir hana vil
ég enn vera lengur. Og ég á eftir að
fara oftar til sumardvalar í Ólafsvík
og alltaf er ég lengur en áformað er.
Mér fínnst gott að vera með Stefáni.
Frá honum stafar hlýja og væntum-
þykja. Það er líka gaman að vera
með Stefáni. Hann hefur sérstakan
húmor sem mér fínnst skemmtilegur.
Stundum er honum tjaldað til að
brejða yfir það viðkvæma í sálinni.
Ég vinn með Stefáni í Sjómanna-
garðinum, set niður kartöflur, gróð-
urset tijáplöntur einhvers staðar úti
í sveit og eitthvað er paufast um
urðina uppi í Enni með fræ um helg-
ar. Það er nú ekki af því mér þyki
neitt af þessu svo óskaplega
skemmtilegt sem mig langar alltaf
aftur vestur. Mér fínnst gott að vera
með Stefáni frænda mínum. Af fólki
eins og honum lærir maður eitt og
annað án þess að veita því eftirtekt
og andi þess tekur sér ósjálfrátt ból-
festu innra með manni. Það sem
maður hefur öðlast á þann hátt ber
í manni sjálfum jákvæðan ávöxt.
Fyrir það er maður þakklátur.
Guðmundur Óli Gunnarsson.