Morgunblaðið - 03.05.1997, Blaðsíða 50

50 LAUGARDAGUR 3. MAÍ 1997
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
+ Kristín Halla
Haraldsdóttir
fæddist í Reykjavík
9. apríl 1981. Hún
lést 20. apríl síðast-
liðinn og fór útför
hennar fram frá
Bústaðakirkju 29.
apríl.
Að kvöldi 20. apríl
síðastliðinn barst mér
mikil sorgarfrétt. Mér
var sagt að einn nem-
andi minn hefði látist
þá um daginn og að
það væri Kristín Halla.
Ég vissi ekki, sökum veikinda
minna, að nokkuð hefði amað að
henni undanfarið enda reyndist svo
ekki vera, hún var glöð og kát í
skólanum á föstudegi og því enn
óskiljanlegra að hún skuli vera
horfin okkur á sunnudegi.
Kristín Halla var nemandi í 10.
bekk Réttarholtsskóla og hafði
verið í mínum umsjónarbekk í þijá
vetur. Kristín Halla var mörgum
kostum gædd. Hún var óvenju-
skörp námsmanneskja þannig að
til undantekninga heyrði ef hún
fékk ekki 10 á prófum. Það var
ekki einungis hið bóklega nám sem
lá svona vel fyrir henni, heldur var
alveg sama hvaða verklega grein
hún fékkst við, öllu sinnti hún af
mikilli kostgæfni og lagði sig alltaf
fram um að gera hlutina vel. Fyrir
utan skólann átti hún sér ýmis
áhugamál sem hún sinnti af engu
minni kostgæfni. Kristínu Höllu
var alltaf hægt að treysta fullkom-
lega. Hún var alltaf jákvæð gagn-
vart þeim verkefnum sem þurfti
að leysa og var alltaf boðin og
búin til að hjálpa öðrum ef hún sá
að hún gæti orðið að liði. Það var
eins með framkomu hennar og með
námið að alltaf kom hún fram á
óaðfínnanlegan hátt. Hún átti sér
ekki stóran vinahóp í skólanum því
hún var í eðli sínu hlédræg en hún
átti trygga og góða vini. Hún var
sannur vinur vina sinna og aldrei
lagði hún illt orð til nokkurs af
sínum skólafélögum.
Er hún andaðist
voru tveir dagar til
samræmdra prófa. Ég
þori að fullyrða að
hún hefði orðið í hópi
þeirra sem hæstu
meðaleinkunn fá í vor
út úr þeim prófum,
ef ekki þá hæstu.
Svona getur lífið verið
einkennilegt og dauð-
inn hræðilega ósann-
gjarn. Það virðist svo
fjarlægt að í þessari
tækniveröld skuli
sjúkdómur geta lagt
ungling með
jafnglæsta framtíð að velli á svo
skömmum tíma. Þetta er erfitt að
sætta sig við og ekki óeðlilegt að
sumir fyllist biturleika gagnvart
æðri máttarvöldum. Manni verður
erfitt tungu að hræra og orð að
mynda eftir svona skelfilegt áfall.
Það var höggvið stórt skarð í bekk-
inn minn, skarð sem aldrei verður
fyllt, sár sem erfitt verður að
græða. Hennar verður ævinlega
minnst hvenær sem þessi hópur
kemur saman á þeim stutta tíma
sem eftir lifir skólaársins og í kom-
andi framtíð.
Foreldrum, systrum og öðru
venslafólki votta ég mína dýpstu
samúð og bið þeim blessunar. Það
er kannski huggun harmi gegn að
vita að okkur hér á jörðinni er
ætlað annað og meira hlutverk
þegar þessari jarðvist lýkur. Það
hvarflar óneitanlega að mér að
Kristín Halla hafi ekki þurft nema
svo skamman aðlögunartíma hér á
jörðinni til þess að taka við því
hlutverki sem henni var búið fyrir
handan því svo miklir voru hæfi-
leikar hennar.
Birgir Sigurðsson.
Elsku Kristín Halla. Nú sitjum
við hér gömlu bekkjarsystur þínar
og rifjum upp gamlar minningar
úr barnaskólanum.
Það er erfitt að hugsa sér að
ein af okkar fáu bekkjarsystrum
hafi kvatt þennan heim. Þú sem
áttir aðeins bjarta framtíð fyrir
þér. Nú hefur þú kvatt þennan
harða heim þótt fyrirvarinn hafi
verið lítill. Við trúum því að þér
sé ætlað eitthvert meira og stærra
hlutverk þarna hinum megin þar
sem allt er svo bjart og gott. Við
spyijum af hveiju Guð taki svona
unga stelpu eins og þig í blóma
lífsins, þig sem varst ætíð þessi
skynsama stelpa með góðar ein-
kunnir og vildir alltaf öllum vel.
Það er erfitt þegar einhver svona
góð og hlý manneskja, eins og þú,
ert hrifin á brott án tækifæris til
að kveðja þig í hinsta sinn.
Nú hugsum við tii allra þeirra
skólamóta sem við tókum þátt í
og bárum yfirleitt sigur úr býtum.
Þar sem við hittumst tveimur tím-
um fyrir mót og æfðum stíft. Það
var þannig sem við sýndum hver
annarri hversu góð heild við vorum
þegar við stóðum allar við bak
hver annarrar. Það er þannig sem
við munum minnast þín.
Þú hefðir staðið þig vel á sam-
ræmdu prófunum því þú lagðir þig
alla fram við námið og sýndi það
sig strax í barnaskóla.
Nú hefur þú horfið á vit örlag-
anna til betri staðar þar sem þú
munt hjálpa öðrum með hæfileik-
um þínum. Við viljum að þú vitir
að okkur þykir vænt um þig og
munum við minnast þín. Megi ljós-
ið fylgja þér og vonum við að leið-
ir okkar muni liggja saman á ný,
en hvar veit enginn. Við stelpurnar
viljum fá að kveðja þig og þakka
þér fyrir allar þær samverustundir
sem við áttum með þér.
Megi vonin og kærleikur styrkja
ykkur, elsku Helga, Haraldur, Sig-
ríður Sóley og Ragnheiður, í gegn-
um þessa miklu sorg. Við hugsum
til ykkar og vottum ykkur dýpstu
samúð því missir ykkar er mikill.
Megi góður Guð vaka yfir ykkur
og varðveita ykkar elskulegu
Kristínu Höllu.
Nú legg ég augun aftur,
6 Guð þinn náðarkraftur
mín veri vöm í nótt.
Æ, virzt mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engill, svo ég sofi rótt.
(Þýð. S.E.)
Hvíl þú í friði.
Erla Víðisdóttir,
Helga Björk Haraldsdóttir,
Eydís Jónsdóttir,
Guðrún Rútsdóttir,
Árný E. Ásgeirsdóttir,
Erla B. Hjaltadóttir,
Fanney D. Ólafsdóttir,
Guðrún Þórisdóttir,
Alfa Rut Höskuldsdóttir.
Þegar ég settist niður og ætlaði
að skrifa minningargrein, skorti
mig orð. Þó að ég hefði bara þekkt
þig í tvö ár gafstu mér heilmikið.
Þegar þú veiktist var það eiginlega
það eina sem ég hafði áhyggjur
af að þú myndir ekki komast í
samræmdu prófin. Þá óraði mig
ekki fyrir því að þú myndir deyja.
Svo þegar ég frétti að þú værir
dáin, hrönnuðust minningarnar
upp. Eins og til dæmis þegar við
vorum á leið heim úr sumarbú-
staðnum og við sungum nánast
alla leiðina og það var alveg rosa-
lega gaman. Það var svo skrýtið
að það er örstutt síðan að við
Ragna sátum og spiluðum og eins
og venjulega var Ragna að vinna
mig. Þá komst þú og hjálpaðir mér
og það var svo æðislega gaman
hjá okkur.
Það verður skrýtið að hitta þig
ekki á göngunum í skólanum og
geta ekki spjallað við þig. Það að
þú skulir deyja er svo mikið órétt-
læti. Þegar svona gerist fer maður
að velta því fyrir sér hver til-
gangurinn með þessu lífi sé eigin-
lega. Þegar svona ung stúlka er
hrifin frá fjölskyldu sinni. Ég mun
sakna þín, Kristín.
Elsku Ragna, Helga, Halli og
Sigga Sóley, Guð veri með ykkur
og styrki ykkur. Ykkar vinkona
Sigríður Linda.
Frágangur afmælis-
og minningargreina
Mikil áhersla er lögð á, að handrit séu vel frá gengin, vélrituð
eða tölvusett. Sé handrit tölvusett er æskilegt, að disklingur fylgi
útprentuninni. Það eykur öryggi í textameðferð og kemur í veg fyr-
ir tvíverknað. Þá er enn fremur unnt að senda greinarnar í símbréfi
(5691115) og í tölvupósti (MBL@CENTRUM.IS).
Auðveldust er móttaka svokallaðra ASCII skráa sem í daglegu
tali eru nefndar DOS-textaskrár. Þá eru ritvinnslukerfin Word og
WordPerfect einnig nokkuð auðveld úrvinnslu.
Um hvern látinn einstakling birtist ein uppistöðugrein af hæfi-
legri lengd, en aðrar greinar um sama einstakling takmarkast við
eina örk, Á-4, miðað við meðallínubil og hæfilega línulengd, - eða
2200 slög (um 25 dálksentimetra í blaðinu). Tilvitnanir í sálma eða
Ijóð takmarkast við eitt til þijú erindi. Greinarhöfundar eru beðnir
að hafa skírnarnöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.
t
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og
vinarhug við andlát og útför eiginmanns míns,
föður okkar, tengdaföður og afa,
EIRÍKS JÓNASAR GÍSLASONAR
brúarsmiðs,
Huldubraut 1,
Kópavogl.
Þorgerður Þorleifsdóttir,
Gísli Eiríksson, Aðalbjörg Sigurðardóttir,
Björg Eirfksdóttir, Magnús Ólafsson,
Þorleifur Eiríksson, Heiðveig Pétursdóttir,
ívar Eirfksson, Hrund Þorgeirsdóttir,
Elín Eirfksdóttir, Magnús Bollason,
Flosi Eirfksson,
og barnabörn.
KRISTIN HALLA
HARALDSDÓTTIR
GUNNAR M.
GUÐMUNDSSON
+ Gunnar Magnús
Guðmundsson,
fyrrverandi hæsta-
réttardómari, fædd-
ist í Reykjavík 12.
febrúar 1928. Hann
lést á heimili sínu
23. apríl síðastliðinn
og fór útför hans
fram frá Dómkirkj-
unni 30. apríl.
Gunnar M. Guð-
mundsson lauk laga-
prófi 1954 og hóf
skömmu síðar störf
sem fulltrúi borgardómarans í
Reykjavík, Einars Arnalds. Skipan
dómstólanna í Reykjavík var þá
önnur en nú er og fékkst borgar-
dómaraembættið nær eingöngu við
einkamál. Þar var þá aðeins einn
borgardómari, en hjá honum störf-
uðu margir fulltrúar. Gunnar fékk
vandasöm mál til meðferðar. Hann
vann að því að semja dóma í skaða-
bótamálum, aðallega málum um
líkamstjón. Reglurnar um bætur í
þessum málum byggðust þá á for-
dæmum í eldri dómsmálum. Ör-
orka var metin af lækni og tjónið
reiknað af tryggingarstærðfræð-
ingi á grundvelli tekna tjónþola
fyrir slysið svo og aldurs hans og
annars, sem talið var að þýðingu
hefði og um höfðu skapast nokk-
urn veginn ljósar reglur. Það kom
í hlut dómarans að meta fram
komin gögn, ákveða hvort annar
aðili ætti að bera tjón hins slasaða
vegna sakar eða reglna um bætur
án sakar og loks að tilgreina bót-
afjárhæðina endanlega. Meðferð
dómsmála á þessu sviði var þá og
er enn ábyrgðarstarf, þar sem
mikilvægir fjárhagslegir hagsmun-
ir geta verið í húfi og þar sem
réttlætiskennd manna kemur
ósjaldan við sögu. Gunnar leysti
þessi störf af hendi með öryggi og
af nákvæmni og naut af því trausts
þeirra, sem til þekktu og við þessi
mál komu. Lýsingar í dómum hans
á atvikum og sérstaklega aðstæð-
um á slysstað voru nákvæmar og
mjög vandaðar. Hann undi ekki
hag sínum nema sæmilega við
dómsstörf, þegar árin liðu. Fór
svo, að hann samdi um félagsskap
við lögmann, sem rak stóra og vel
metna fasteignasölu, Vagn E.
Jónsson, og hóf störf með honum
1960. Vann Gunnar bæði að gerð
samninga um sölu
fasteigna og að al-
mennum • málflutn-
ingi. Gætti hann
hagsmuna einstakl-
inga og stofnana fyrir
dómstólunum, þar á
meðal í málum, sem
á sínum tíma vöktu
að verðleikum athygli
alls almennings.
Vegna reynslu hans
og þekkingar var sóst
eftir aðstoð hans, þar
sem vandi kom upp.
Hann tók að sér ráðu-
nautarstörf fyrir
Samvinnutryggingar. Fór til þess,
þegar frá leið, verulegur hluti tíma
hans. Ýmis umsýsla á sviði vá-
trygginga tengdist þessu ráðu-
nautarstarfi. Gunnar sinnti fleiru,
m.a. háskólakennslu um skeið. Síð-
ustu starfsár sín var hann dómari
í Hæstarétti.
Tvö atriði í einkalífi Gunnars
verða nefnd hér, enda voru þau
uppspretta ánægju fyrir vini þeirra
hjóna, Gunnars og Guðbjargar
Pálmadóttur. Hið fyrra er sú
áhersla sem þau lögðu á ræktun
heimilis síns. Flestum öðrum hefði
þótt endanleg lausn fengin á hús-
næðismálunum, þegar þau byggðu
hús við Einimel fyrir rúmlega 30
árum. Þó komu þau við á Víðimeln-
um, áður en þau keyptu hús við
Sjafnargötu. Þá töldu þau loks það
fundið, sem eftir hafði verið leitað.
Hið síðara er, að á heimili þeirra
var óvenjugott málverkasafn. Létu
þau reyndar ekki við það sitja að
viða að sér verkum í það safn.
Gunnar tók að sér eignaumsýslu
fyrir að minnsta kosti tvo lands-
kunna listmálara, kom ijármálum
þeirra í viðunandi horf og sá um,
að þeir notuðu fjármuni sína til
íbúðakaupa og seldu verk sín fyrir
hæfilegt verð. Um skeið voru
myndir úr safni Guðbjargar og
Gunnars í húsi Hæstaréttar þeim
til ánægju, sem þar störfuðu eða
þangað áttu erindi.
Sá sem þessar línur setur á blað
þekkti Gunnar M. Guðmundsson í
rúmlega hálfa öld og átti við ýmis
tækifæri við hann mikil samskipti.
Sumt var það um lög og rétt, ann-
að um persónusögu og ættir
manna. Ég minnist góðs vinar með
söknuði og sendi fjölskyldu hans
samúðarkveðjur úr fjarlægu landi.
Þór Vilhjálmsson.
LEIFUR
MALMBERG
+ Leifur Malmberg fæddist í
Stokkhólmi 29. nóvember
1952. Hann lést í Stokkhólmi
11. apríl síðastliðinn og fór
útför hans fram frá Heliga
Korsets Kapell, Skogskremat-
oriet í Stokkhólmi, 2. maí.
Minningarathöfn um Leif var
í Dómkirkjunni í Reykjavík
sama dag.
Við lát Leifs Malmbergs vakna
minningar um góðan dreng. Hann
var alinn upp í Svíþjóð en við
kynntumst er hann kom fyrst til
landsins og bjó á heimili ömmu
okkar á Ránargötu í Reykjavík.
Leifur var leitandi maður og
kom það m.a. fram í ræktarsemi
hans við ættingja sína hér á landi.
Hann var hláturmildur og frá hon-
um stafaði mikilli hlýju þótt undir
blíðu viðmótinu mætti finna ein-
hvers konar tilfinningaleg átök eða
athafnaþrá sem mótuðu sennilega
skarpar hans innri mann en í fljótu
bragði kann að virðast.
Leiðir okkar áttu eftir að liggja
saman þegar hann kom hingað til
lands fyrst í sumarvinnu hjá Isbirn-
inum á Seltjarnarnesi seint á sjö-
unda áratugnum og síðar á fullorð-
insárum er við störfuðum saman
að verkefnum á sviði markaðs-
mála.
Hann hafði mjög næmt auga
fyrir því sjónræna og kom það sér
vel í starfi hans sem auglýsinga-
teiknari. Hæfileikar hans á því
sviði fengu þar að njóta sín og
báru smekklegir kynningarbækl-
ingar hans um íslandsferðir m.a.
vitni um það. í þeim mátti augsýni-
lega merkja fegurðaraðdáun hans
á náttúru landsins og á vissan
hátt voru þeir sterkt tákn um þær
rætur sem hann lagði sig svo fram
um að finna á íslandi.
Leifur gaf okkur frændfólkinu
mikið með sinni ljúfu framgöngu
og hin síðari ár var hann mér
meira en bara frændi. Vinátta hans
og hlýhugur er mér mikils virði.
Við Laura sendum móður Leifs,
systrum hans og öðrum ættingjum
hugheilar samúðarkveðjur. Við
viljum kveðja Leif með orðum sem
Jesús sagði:
„Ég lifi og þér munuð lifa.“ (Jóh.
14.19.)
Magnús Pálsson.