Morgunblaðið - 28.02.1998, Page 44

44 LAUGARDAGUR 28. FEBRÚAR 1998
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
SIGURÐUR
SNORRASON
+ Sigurður Snorrason
fæddist í Stóru-Gröf
á Langholti í Skagafirði
6. aprfl 1919. Hann lést
á Sjúkrahúsinu á Sauð-
árkróki 20. febrúar síð-
astliðinn. Foreldrar
hans voru hjónin Snorri
Stefánsson, bóndi í
Stóru-Gröf, f. 1878, d.
1967, og Jórunn Sigurð-
ardóttir, f. 1882, d.
1960. Börn þeirra hjóna
voru fimm og náðu þrjú
fullorðinsaldri: Sigrún
Ólöf, Sigurður og Guð-
rún.
Sigurður lauk prófi frá gagn-
fræðaskóla í Reykjavík. Hann hóf
störf við málaraiðn ungur að árum
og starfaði við þá iðn til starfs-
loka.
Hann lauk sveinsprófi í málara-
iðn á Sigiufirði 20. ágúst 1956 með
ieyfi iðnaðarráðuneytisins og
meistararéttindi fékk hann 1971.
Jafnframt málarastörfum var Sig-
urður bóndi í Stóru-
Gröf framan af ár-
um. Hinn 8. okt.
1949 kvæntist Sig-
urður Þorbjörgu
Þorbj arnardóttur
frá Geitaskarði, f
10. sept. 1928. Þau
eignuðust fimm
böm: 1) Snorri
Bjöm, f. 23.7. 1950,
eiginkona Ágústa
Eiríksdóttir, eiga
þau þrjú börn. 2)
Jórann Guðlaug, f.
21.11. 1951, sambýl-
ismaður Haraldur
Bjargmundsson, hún á þrjú böm.
3) Hiidur Sigfríður, f. 9.1. 1953, eig-
inmaður Jóhann Friðriksson, eiga
þau tvo syni. 4) Kristrún, f. 24.10.
1955, hún á eina dóttur. 5) Eva, f.
1.12. 1958, eiginmaður Haraldur
Jón Arason, þau eiga tvær dætur.
Utför Sigurðar fer fram frá
Sauðárkrókskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 14.
Andlátsfregn Sigurðar Snorrason-
ar frá Stóru-Gröf kom okkur tengda-
fólki hans nokkuð á óvart þótt hann
+ hefði ekki gengið heill til skógar um
alllangt skeið. Söknum við nú vinar í
- stað og kærs tengdabróður. Hann
ólst upp með foreldrum sínum og
tveim systrum, Sigrúnu og Guðrúnu í
Stóru-Gröf og átti hann þar heima
þangað til hann fluttist til Sauðár-
króks með konu sinni tyrir nokkrum
árum. Að honum stóðu á báða bóga
traustar bændaættir.
Strax í æsku kom í ljós að dreng-
urinn hafði mjög gaman af því að
teikna og mála og einnig hreifst hann
mjög af söng og tónlist.
Sigurður lauk prófi frá Gagn-
fræðaskóla í Reykjavík 1936 og hóf
þá störf við málaraiðn sem aðalstarf,
bjó jafnframt að hluta til heima í
Stóru-Gröf. Þá lauk hann sveinsprófi
á Siglufirði með leyfi iðnaðarráðu-
neytisins.
Eins og áður segir var Sigurður
snemma listrænn og var hann tvo
vetur í námi hjá Freymóði Jóhann-
essyni listmálara á árunum 1935-37 í
teiknun og í meðferð lita. Hafði Sig-
urður ótvíræða hæfileika sem list-
málari og gerði hann talsvert af því
framan af ævi að mála fallegar lands-
lagsmyndir sem víða er að finna á
heimilum Skagfirðinga. Einnig eru
veggskreytingar hans á nokkrum
stöðum í Skagafirði, þar sem þær eru
hafðar í heiðri.
Það kom fljótt í ljós að erfitt var að
sameina í sömu persónu listmálara
og bónda sem þurfti að hafa góðan
arð af búi þvi að nú skyldi ráðist í að
byggja steinhús í Stóru-Gröf. Það
gekk eftir því að þegar hann tók á
móti sinni ungu eiginkonu, Þorbjörgu
Þorbjamardóttur frá Geitaskarði,
1949 var húsið risið eftir teikningum
sem Sigurður hafði sjálfur unnið. Er
óhætt að segja að þar hafi vel til tek-
ist, því að þetta fallega hús var út-
fært af smekkvísi listamannsins og
var verðugur rammi um heimilið sem
þau hjón bjuggu sér og fimm bömum
sínum í Stóru-Gröf og varð með tim-
anum þekkt fyrir myndarskap og
hlýleika. Síðar óx upp fallegur trjá-
garður í kringum húsið og hefir ekki
verið sársaukalaust fyrir þau hjón að
yfirgefa þennan indæla stað er þau
seldu og fluttu til Sauðárkróks.
Einhverju sinni sagði gestur hjá
þeim hjónum: „Hvar er að finna feg-
urra útsýn en úr gluggunum í Stóm-
Gröf, þar sem sér til allra átta um
Skagafjörð?"
Eftir að Sigurður fékk iðnaðar-
mannsréttindi 1961 var hann húsa-
málari með aðsetur í Stóra-Gröf en
konan annaðist búskapinn og tók
börn til dvalar í nokkur sumur. Var
sonur okkar meðal þeirra barna sem
nutu áhyggjulausra æskudaga sumar
eftir sumar í skjóli móðursystur sinn-
ar á þessum yndislega stað.
Sigurður var eftirsóttur í starfi og
tók verkefni víðar en í Skagafirði.
Heima tók hann að sér málningu á
Hóladómkirkju eftir breytingar og
viðgerð á henni. Einnig var hann
fenginn til að mála aðra fagra kirkju,
Þingeyrakirkju í Húnaþingi svo eitt-
hvað sé nefnt.
Eins og allir sannir Skagfirðingar
hafði Sigurður unun af góðri tónlist
og hafði sjálfur fallega söngrödd með
þýðum hljómi og minnumst við hjón-
in ótal ljúfra stunda í söng og gleði.
I sjóði minninganna er að finna
stórskemmtilega ferð sem við fjögur
fórum saman um Evrópu. Þá kom í
ljós hve Sigurður var víðlesinn og vel
heima í sögu þjóðanna. Hafði hann
greinilega sótt fróðleik í sitt góða og
mikla bókasafn heima í Stóru-Gröf.
Hann átti trúlega óvenju marga titla
íslenskra bóka sem komið hafa út síð-
ustu áratugina og naut þess á ferða-
laginu hve hann vissi margt um það
sem fyrir augu bar.
Þótt honum fyndist afar athyglis-
vert allt sem hann sá í Þýskalandi,
Frakklandi og víðar var hann í eng-
um vafa um hvar honum fannst veldi
listarinnar rísa hæst, en það var í
borgum Italíu, en ekki t.d. söfnum né
kastölum Frakklands og um Louvre
eða Versali vildi hann lítið segja.
Bóndinn frá Stóra-Gröf bar ekki
með sér að þar færi maður frá nyrstu
mörkum hins byggða heims - hann
bar mikið fremur - ómeðvitandi - fas
heimsmannsins sem lítur yfir sviðið
með stóískri ró - metur og vegur og
myndar sér skoðanir sem fylgja hon-
um allt á leiðarenda.
Sigurður gat ef svo bar undir haft
sterkar skoðanir í umræðu dagsins
og átti þá til að nota sterk orð en
alltaf gat þessi eiginleiki frekar vakið
kátínu en sárindi vegna þess að það
lá eiginlega í loftinu að þetta var hans
máti að lyfta umræðu upp úr lágkúru
hversdagsins og eitt er víst að þegar
um var að ræða mál mannúðar þá var
hann réttum megin og þeir sem gerst
þekktu hann vissu, að hann vildi eng-
an særa.
Gegnum veikindi af ýmsu tagi síð-
ustu árin var Sigurður í umsjá konu
sinnar, alltaf heima. Hann vildi ekki
annars staðar vera. Þó mun hann
hafa þegið mánaðartíma á síðasta
sumri í hvíldarinnlögn á Sjúkrahúsi
Skagfirðinga sem þau höfðu bæði
mjög gott af.
Tæpri viku fyrir andlát Sigurðar
fór fram síðasta símtal okkar tengda-
systkinanna. Fóra orð á þá leið að
mikið væri að þakka, þegar hallaði
undan fæti - ef makinn væri traustur
og brygðist ekki, er mest á reyndi.
Var slegið á létta strengi og minnt á
að hann væri nú einn af þeim sem
ættu því láni að fagna að hafa bæði
góða og skemmtilega „hjúkrunar-
konu“ sem hugsaði vel um hann í öll-
um aðstæðum og brygðist aldrei.
Svar Sigurðar sem um leið voru hans
síðustu orð við okkur vora: „Já, og
það er ekki hægt að gera það betur.“
Aðeins fjóram dögum síðar kom
óvænt áfall sem batt enda á líf hans
eftir aðeins sólarhrings sjúkra-
hússvist. Nú kveðjum við kæran vin
og góðan félaga og biðjum þann sem
útdeilir öllum gæðum að blessa eigin-
konuna sem eftir lifir og bömin
þeirra öll.
Gleymum að syrgja - en munum
gleðistundirnar. í nafni fjölskyldu
okkar þökkum við allt, elsku systir
og mágkona. Blessuð sé minning Sig-
urðar Snomasonar.
Hiidur og Agnar Tryggvason.
Mig dreymir enn ljúfa drauma um
gömlu sveitina mína í Skagafirði, þar
sem ég fékk að vera sem bam í mörg
sumur hjá móðursystur minni Þor-
björgu og Sigurði Snorrasyni manni
hennar, sem nú er allur. Og þegar ég
dregst á spinnhjólið í líkamsræktinni
og loka augum hjóla ekki um Vestur-
bæinn í huganum heldur Langholtið
norðan heiða.
Mér finnst að þessi elskulegu hjón
þau Hobba frænka og Siggi, húsráð-
endur í Stóru-Gröf, hafi reynst mér
þá og reyndar alla tíð, eins og bestu
foreldrar og standa fáir nær hjarta
mínu en þetta góða fólk og niðjar
þess. A ég þeim allt að gjalda og bara
gott eitt.
Ég álít það gæfu mína að hafa
fengið að kynnast íslenskri sveit eins
og ég gerði þarna. Hugur minn er
stútfullur góðra minninga frá þessum
tíma. Þarna fékk ég, borgarbamið,
sem hafði auk þess alið aldur minn
erlendis að kynnast svo mörgu
áhugaverðu og skemmtilegu. Kátt
var á hjalla. Mikið var sungið. Fátt
held ég að Siggi hafi gert skemmti-
legra en að syngja fullum hálsi og
ekki einungis með öðram. Þau hjón
vora bæði gott söngfólk. Ég held að
ánægja mín af því að þenja radd-
böndin í góðra vina hópi sé mest arf-
ur frá Stóra-Gröf. Ég kynntist Soffa
gamla, sem var óskyldur heimilis-
fólkinu, en átti heimili þama í skjóli
+
Frændi minn,
GUÐMUNDUR ÞORSTEINSSON
frá Gaularási,
Austur-Landeyjum,
lést á elliheimilinu Grund fimmtudaginn 26. febrúar.
Fyrir hönd aðstandenda,
Ingólfur Þórir Hjartarson.
+
Elskuleg eiginkona mín,
ELÍN RÓSA VALGEIRSDÓTTIR,
Miklaholti II,
lést á Sjúkrahúsi Stykkishólms að kvöldi fimmtudagsins 26. febrúar.
Fyrir hönd vandamanna,
Guðbjartur Alexandersson.
INGIBJÖRG
STEPHENSEN
+ Ingibjörg Steph-
ensen fæddist í
Hafnarfirði hinn 8.
júní 1897. Hún lést á
Sólvangi í Hafnar-
firði 10. febrúar síð-
astliðinn. Foreldrar
hcnnar voru hjónin
Guðmundur
Böðvarsson kaup-
maður og Kristín
Stephensen frá Við-
ey. Þau bjuggu
lengst af á Grundar-
stíg 9 í Reykjavík.
Kristín og Guð-
mundur eignuðust
fjórar dætur: Áslaugu, Guðrúnu
Elísabetu, Ingibjörgu og Sigríði,
en dóttir Áslaugar, ída Sigríður,
var fóstursystir þeirra. Þær Sig-
ríður og fda Sigríður
eru eftirlifandi.
Eiginmaður Ingi-
bjargar var Stephan
Stephensen, d. 1988,
kaupmaður í veiðar-
færaversluninni
Verðandi, en þau
hjónin voru systkina-
börn. Stephan var
sonur sr. Ólafs Steph-
ensen, bróður Krist-
ínar. Ingibjörg og
Stephan eignuðust
einn son, Ólaf Steph-
ensen, markaðsráð-
gjafa og tónlistar-
mann.
Utför Ingibjargar Stephensen
var gerð í kyrrþey frá Fossvog-
skapellu hinn 18. febráar.
+
Ástkær konan mín, móðir okkar, tengdamóðir og amma,
JÓHANNA BJÖRGVINSDÓTTIR
fyrrum prestskona
á Raufarhöfn og Skinnastað,
verður jarðsungin frá Akureyrarkirkju þriðjudaginn 3. mars kl. 13.30.
Eiginmaður, dætur, dætradætur
og tengdasynir.
Þegar Ingibjörg Stephensen lést
hinn 10. febrúar sl. var hún komin á
101. aldursár og búin að dvelja á
hjúkrunarheimili í mörg ár. Hún
hélt þó alltaf þeirri reisn og mynd-
ugleik, sem bar persónuleika henn-
ar svo sýnilegt vitni, þegar ég sá
hana fyrst á tröppunum að Bjarkar-
götu 4 um þetta leyti árs fyrir
röskri hálfri öld. Þá leit hún á mig
hlýjum en rannsakandi augum móð-
ur, sem var að líta skólafélaga
einkasonarins í fyrsta sinn. Eftir að
ég hafði kynnt mig bauð hún upp á
efri hæðina til Olafs, augasteins
þeirra hjóna, sem sat þar á bakvið
120 bassa harmoniku, svo varla sást
annað en freknótt, brosandi andlit-
ið. Það var að hefjast æfmg í nýju
skólahljómsveitinni okkar. Þann
dag hófst vináttusamband mitt við
þessa fjölskyldu. Ingibjörg og mað-
ur hennar Stefán heitinn Stephen-
sen, kaupmaður í Verðandi, reynd-
ust mér og öðrum félögum Óla frá-
bærlega vel. Gestrisnin var mildl og
ósjaldan var mér boðið til kvöld-
verðar, þegar við félagar komumst
ekki yfir verkefni dagsins íyrr en
kvölda tók.
þeirra hjóna. Mér fannst hann raun-
ar alltaf vera af annarri öld. Sigga
frænka var 1. hjálparkokkur Soffa
við bústörfin, á meðan hans naut við
en að honum gengnum varð hún
röggsöm bústýra og ég og Eva, syst-
ir hennar, þegar hún stækkaði, vor-
um til aðstoðar við verkin, en eldri
systkinin Snorri Bjorn og Jóa voru
mikið að heiman. Ég held að þau
systkini hafi nú í fyrstu haft allan
fyrirvara á mér, fulltráa góðu barn-
anna hennar Hildar, sem sögð voru
svo (óþolandi) práð og hlýðin.
Sigurður, sem var málari að at-
vinnu og listamaður að upplagi, fór
um alla sýslu og víðar að draga björg
í bú. Ég var alltaf ákaflega stoltur af
myndunum hans Sigga. Botnaði
aldrei í því af hverju svona góður
listamaður lagði ekki fyrir sig að
mála myndir og selja. Það varð að ná
heyi í hús og gæta reglulega að
búsmalanum niðri á Mýram, þar sem
grimmir krummar sátu fyrir litlu
lömbunum okkar. Fyrstu sumrin dró
hestur sleða hlaðinn heyi heim í hlöð-
ur og byggðar af torfi, eins og gert
hafði verið á Islandi síðustu 1000 ár-
in. Vegna þessa finnst mér stundum
ég muna tímana tvenna. Hundurinn
Skuddi var lifandi vekjaraklukka,
sem sleikti snáðann morgunkátur.
Hundarnir Hnoðri og Bjana standa
líka glaðlegir í minningaflaumnum.
Og fallega góða folaldið, alið heima,
sem dó vegna þess að það komst í til-
búna áburðinn. En það fékk virðu-
lega útför við garðsendann. Vinalegir
klárar, Gamli Gráni, Sjúss og Lýs-
ingur voru alltaf tilbúnir í útreiðar.
Bjössi frændi að keppa í sundi á 17.
júní. Girnilegar kjötbollur Hobbu og
ljúfur kvöldskattur, kökusneið og
mjólkurglas. Kaupa karamellur í
Holtsmúla. Og bralla ýmislegt. Eftir
að sumardvölum lauk, var það ætíð
sérstakt tilhlökkunarefni að koma í
heimsókn. Þegar ég kom með Helgu
Lilju mína og börnin okkar fannst
mér eins og ég væri að sýna þeim óð-
al mitt. Ég játa að mér fannst ég
missa einhvers þegar Stóra-Gröf var
seld.
Sigurð vin minn kveð ég með sökn-
uði og þakka honum það sem hann
gaf mér. Ég harma það að hafa ekki
getað hitt hann og hans fólk síðustu
áratugina meira en raun hefur orðið
á. En ég held að hans tími hafi verið
kominn og hann hafi vitað það og
sætt sig vel við það. Ég bið Guð að
gæta Hobbu, fóranautar hans í næst-
um 50 ár og besta vinar og banda-
manns, sem alltaf sá það besta í hon-
um og stóð góð og trá og trygg með
honum til hinstu stundar.
Tryggvi Agnarsson.
Þótt Ingibjörg hefði í mörg horn
að líta, gaf hún sér alltaf tíma til að
sinna okkur strákunum og fylgdist
með því, sem við vorum að gera og
hugsa. Henni var einkar lagið að
tala við okkur unglingana sem jafn-
ingja og láta okkur fínna, að við
værum málsmetandi persónur. Við
urðum auðvitað í kjölfarið að haga
okkur samkvæmt því.
Ingibjörg var listelsk og las mik-
ið. Hún reyndi að hafa áhrif á það,
sem við lásum. Þegar við tókum að
halla undir flatt og flissa í návist
kvenna lánaði hún okkur fallegar
ástarsögur, svo við gætum kynnst
rómantíkinni örlítð. Það bar m.a.
þann árangur, að Óli kvæntist henni
Klöra, sem bæði hefur reynst góð
eiginkona og afbragðs tengdadóttir.
Ungu hjónin hafa nú komið mann-
vænlegum börnum sínum fjórum á
legg og fagna nú þegar fyrstu
barnabörnunum. Bamaauðurinn
var Ingibjörgu mikið fagnaðarefni.
Fyrir röskum áratug dó Stefán
88 ára, en skömmu síðar vistaðist
Ingibjörg á Sólvang í Hafnarfírði,
ekki langt frá heimili sonar síns og
fjölskyldu. Þar hittumst við
nokkram sinnum og alltaf mundi
hún mig, þótt hún væri orðin blind
og nærri heyrnarlaus. Hún var enn-
þá jafn áhugasöm um hag annarra
eins og á meðan hún starfaði af
fullri atorku fyrir Kvenfélagið
Hringinn í fyrri tíð. Ef til vill sá hún
mig ennþá fyrir sér sem ungviði,
sem hlúa þyrfti að. Góð vinkona er
gengin, en andi hennar og um-
hyggja mun Iifa með okkur, sem
urðum þeirrar gæfu aðnjótandi að
eiga hana að.
Hrafn Pálsson