Morgunblaðið - 06.03.1998, Blaðsíða 47

MORGUNBLAÐIÐ
FOSTUDAGUR 6. MARZ 1998
I
I
1
I
1
I
I
i
■é
:l
i
i
i
á
i
i
I
j
I
I
I
MINNINGAR
enginn skyldi þó undan kallinu
komast.
Þegar góð vinkona er kölluð
ótímabært frá eiginmanni og böm-
um rifjast upp margar góðar minn-
ingar frá langri samvist í sömu
sveit. Lífsganga hennar var á þann
hátt að það var ekki hávaði eða fyr-
irferð í hennar störfum, trú-
mennska og skyldurækni var henn-
ar lífsmáti.
Það er ekki alltaf sem starf kon-
unnar er metið sem skyldi. I dags-
ins önn vilja oft störf þeirra gleym-
ast og verður minna haldið á loft en
vera ber, störf konunnar sem eld-
inn fól að kveldi og blés í glæðurnar
að morgni, sem breytti ull í föt og
mjólk í mat, konunnar sem ætíð var
fræðandi og uppörvandi og allan
vanda leysti í önn og erli dagsins.
Þannig er minningin um hjarta-
hlýja og heilsteypta konu, konu
sem ætíð var reiðubúin að rétta
hjálparhönd ef á þurfti að halda.
Heimilið var hennar arinn, þar
sem hún varði öllum sínum kröft-
um. Umhirða öll bæði utan og inn-
an dyra, fáguð, hvort sem var við
bæjar- eða gripahús. Samtakamátt-
ur þeirra hjóna var á einn veg, bæði
höfðu þau þann metnað að starf
þeirra var fullnumið fegurð og
snyrtimennsku. Húsdýrin fengu
frábæra umhyggju enda afurða-
semi þeirra mjög góð. Túnið þeirra
ætíð svo vel ræktað og hirt, ætíð
byrjaði þar heyskapur snemma.
Bærinn þeirra Miklaholt II er ný-
býli stofnað 1956.
Frá Miklaholti sem stendur hátt
á mikilli flatneskju er víðsýni gott,
þar er kirkjustaður frá 12. öld, í
góðu skyggni má sjá þaðan sjö
kirkjustaði.
Ég hef tínt hér saman fátækleg
orð, sem á hugann leita við brottfor
Elínar Rósu Valgeirsdóttir. Lífsbók
hennar er lögð aftur, engin blaðsíða
er þar auð, drengskapur, hjarta-
hlýja og góðvild standa þar. Ekki
efa ég að fjölmenni verður við útför
hennar, frændgarður og vinir munu
mæta þar. Vinsemd hennar og við-
mót voru þess eðlis að þeir sem
kynntust henni fundu traust henn-
ar og góðvild. Með þessum fátæk-
legu orðum viljum við hjónin kveðja
Ellu Rósu með uppáhalds sálmi
ömmu minnar:
Guð allur heimur, eins í lágu og háu,
er opin bók um þig er fræðir mig,
já, hvert eitt blað á blómi jarðar smáu
er blað, sem margt er skrifað á um þig.
(V. Briem)
Guð blessi minningu góðs sveit-
unga. Aðstandendum vottum við
samúð og vonum að þeim hlotnist
huggun í sárri sorg.
Inga og Páll frá Borg.
Vinkona mín Elín Rósa Valgeirs-
dóttir hefur kvatt þennan heim eft-
ir langa og stranga sjúkdómslegu
langt fyi-ir aldur fram. Leiðir okkar
lágu saman fyrir tæplega 50 árum
eða sumarið 1948, en þá var Ella
Rósa (en það var hún ætíð kölluð)
12 ára en ég sex ára. Foreldrar
hennar höfðu verið svo væn að taka
mig til mánaðardvalar það sumarið.
En mánuðimir urðu tveir og sumr-
in urðu níu sem ég naut ástríkis
fjölskyldunnar í Miklaholti. Hjónin
Guðlaug og Valgeir og systumar
Ella Rósa og Gyða urðu upp frá því
hluti af mínu lífi, og minningarnar
frá þeim ámm em svo einstaklega
skemmtilegar og bjartar.
M skýrt er auga æskumanns og geymir,
og allt eins minnið, betur heldur en síðar
frk lífsins morgni myndir, ótal sögur.
(Bjami Jónsson frá Vogi)
Ég man Ellu Rósu vel fyrst þegar
ég sá hana. Þær systur höfðu verið
á sundnámskeiði í Kolviðarneslaug
og komu ekki heim fyrr en undir
kvöld og hafði ég beðið komu þeirra
með dálítilli óþreyju. Ella Rósa var
hávaxinn unglingur með mjög ljóst
hár, alveg glóbjart, og tvær þykkar
fléttur sem ég öfundaði hana strax
af. Þær systur leyfðu mér að leika
með dúkkurnar sínar og í minning-
unni finnst mér ég aldrei hafa séð
jafn fallegar dúkkur.
Þetta fyrsta sumar mitt í Mikla-
holti var sofið í baðstofuherbergi
uppi á lofti.
Til heimilis var þar einnig Eliveig
amma, fósturmóðir Valgeirs. Hún
svaf austanmegin á loftinu en við
hin vestanmegin. Snarbrattur stigi
var úr eldhúsinu upp á loftið. A
stigapallinum var oft setið þegar
allir voru samankomnir í eldhúsinu
og oft var þar glatt á hjalla. Heimil-
islífið einkenndist af mikilli sam-
heldni og ástúð, kímni og alvöru.
Þægindi voru lítil, t.d. var ekkert
rennandi vatn, enginn bíll, ekkert
rafmagn og eldavélin kynt með mó.
Flest var unnið heima, smjörið
strokkað, skyrinu hleypt, mysuost-
urinn soðinn, brauðið bakað og svo
mætti lengi telja. Allt var nýtt sem
nýtilegt var og farið vel með alla
hluti.
Ekki var mikið um skemmtanir á
nútíma mælikvarða, en margt var
sér til gamans gert sem er mér
ógleymanlegt. Ella Rósa spilaði á
gítar og söng, hafði fallega söng-
rödd. Mörgum frístundum var því
eytt við spil og söng. Stundum var
farin bæjarleið með gítarinn, t.d.
upp í Hólsland, þar sem lagið var
teldð með systrunum þar. Þá var
ekki síður gaman að taka dansspor-
ið á kvöldin. Tekinn var fram forláta
„grammófónn" handsnúinn og plöt-
umar settar á og síðan var dansað
og dansað, vals, polki, djæf, og jafn-
vel tjúttað. Viðargólfið brakaði og
brast og ég held að húsið hafi oft
leikið á reiðiskjálfi.
Skemmtiferðir vom famar niður í
Hausthús, þar sem Gísli í Haust-
húsum þeysti með okkur á hestum
eftir fjömnum. I Skógarnes var far-
ið eftir kríueggjum og rogast með
fullar fötur heim upp flóann. Og
ekld var síður gaman þegar hestar
vora beislaðir og riðið upp í Hlíðar-
hom til berja, með kakóboxin í
hnakktöskunum. Jafnvel finnst mér
í dag að það hafi verið skemmtiferð
að fara niður í Asa í leit að beljun-
um sem höfðu rásað þangað. Hins-
vegar var það engin skemmtiferð að
fara Illasundið ógurlega sem við
vorum dauðhræddar við, en það var
mikill fúaflóí sem dúaði svo mikið að
manni fannst við hvert spor að mað-
ur gæti horfið niður í fenið.
En auðvitað var lífið ekki bara
dans á rósum. Heimilið var fátækt
og ung að aldri þurfti Ella Rósa að
taka til hendinni og hjálpa til við bú-
störfin. Hún lærði því snemma öll
handtök innan húss og utan, vann
hörðum höndum og hlífði sér
hvergi.
Skólaganga hennar var ekki löng.
Skólaskyldan var frá tíu til 14 ára
aldurs eða aðeins fjögur ár. Far-
skólafyrirkomulagið var enn við lýði
(reyndar fram á miðjan sjöunda
áratuginn) og var kennt á mörgum
bæjum þar sem húsrými var helst
að fá. Hún fór í farskóla að Kleifár-
völlum og Gröf. Séra Þorsteinn
Lúther sá að mestu um kennsluna.
Kennt var í skólanum í hálfan mán-
uð en síðan vora nemendur hálfan
mánuð heima og sá þá heimilið um
heimanámið. Af þessum fjóram ár-
um missti Ella Rósa úr næstum
heilan vetur. Þegar hún var 11 ára
veiktist hún snögglega af botn-
langabólgu og þurfti að flytja hana
inn í Stykkishólm að vetrarlagi.
Hún var borin á böram yfir snjó-
skafla langan veg yfir fjallið. Botn-
langinn var sprunginn og upp úr
þessum veikindum fékk hún líf-
himnubólgu og var við rúmið langt
fram á vor. Gyða systir hennar man
eftir því þegar Valgeir faðir þeirra
bar Ellu Rósu út í sólskinið um vor-
ið. En ekki kom frávera hennar nið-
ur á kunnáttu hennar í skólanum,
enda var Ella Rósa mjög greind og
átti auðvelt með að læra.
Þegar Ella Rósa var 18 ára fór
hún í Húsmæðraskólann á Varma-
landi og var þar einn vetur. Þá var
hún þá nýbúin að kynnast verðandi
manni sínum Guðbjarti Alexanders-
syni frá Stakkhamri í Miklaholts-
hreppi. Foreldrar Guðbjarts voru
þau Alexander Guðbjartsson af
Hjarðarfellsætt, bóndi á Stakk-
hamri og kona hans Kristjana
Bjarnadóttir, en hún ólst upp á Lax-
árbakka og í Seli í Miklaholts-
hreppi. Þau hjón vora gott vinafólk
hjónanna í Miklaholti. Guðbjartur
og Ella Rósa stofnuðu nýbýlið
Miklaholt II og er það helmingur úr
Miklaholtslandi. Arið 1961 fluttu
þau inn í nýtt hús sem þau höfðu
byggt sér þar.
Ella Rósa gekk alla tíð jafnt að
heimilisstörfum sem bústörfum og
hlífði sér aldrei. Bæði var að Guð-
bjartur var lengi vel húsvörður við
félagsheimilið Breiðablik og sá þar
um allar framkvæmdir og viðhald
og eins var hann um árabil illa hald-
inn af liðagigt, þannig að hin dag-
legu bústörf hvíldu mikið á hennar
herðum, og þar að auki sá hún t.d.
um allt skýrsluhald sem varðaði
sauðfjárbúskapinn. Þau bjuggu
jafnan með kúa- og sauðfjárbúskap.
Þau vora ötul við búskapinn, stækk-
uðu túnin, byggðu nýtt fjós og fjár-
hús. Þau vönduðu til verka. Uppi á
hillu í eldhúsinu hjá þeim hjónum er
safn af litlum mjólkurbrásum, en
það era viðurkenningar fyrir úi-vals
mjólkurframleiðslu frá Mjólkur-
samlaginu í Borgamesi. Þessa við-
urkenningu hlutu þau í fjölda ára.
Ella Rósa bjó allan sinn aldur í
Miklaholti fyrir utan tvö fýrstu árin.
Hún var greind kona, feimin að eðl-
isfari og bar ekki tilfinningar sínar
á torg. Skapstór gat hún verið en
hafði góða stjórn á skapi sínu. Hún
var söngelsk og söng í kirkjukóm-
um alla tíð. Síðustu árin starfaði
hún einnig með Kvenfélaginu Lilj-
unni. Frístundir notaði hún til lestr-
ar og á seinni áram vaknaði áhugi
hennar fyrir ættfræði. Hún var
stálminnug og auðvelt var „að fletta
upp í henni“ eins og sagt er. Hún
var fyrirmyndar húsmóðir og bóndi.
Hún hafði mikið yndi af blómum og
hef ég óvíða séð jafnfalleg blóm og
vora í stofunni hennar. Fyrir utan
húsið hafði hún lítinn blómagarð.
Haustið 1996 hættu þau hjón með
kúabúið og ætluðu sér að fara að
njóta meira frelsis til tómstunda.
Arið áður hafði Ella Rósa greinst
með krabbamein, sem talið var að
væri hægvaxta og viðráðanlegt. En
snemma árs 1997 blasti allt önnur
mynd við. Meinið hafði breiðst út og
varð ekkert við það ráðið. Framan
af árinu gekk hún í gegnum erfiðar
lyfjameðferðir og um mitt árið var
hún alveg að þrotum komin en gat
þó verið heima vegna mikillar og
góðrar umönnunar eiginmanns síns.
Ella Rósa var flutt á St.
Fransiskusspítalann í Stykkishólmi
24. nóvember sl. og þar lést hún
hinn 26. febráar sl. Veikindastríð
hennar þessa síðustu mánuði var
mjög erfitt og gekk nærri öllum
sem þurftu að annast hana. Ég vil
því þakka starfsfólki spítalans í
Stykkishólmi fyrir mikla ósérhlífni
og frábæra umönnun.
Ég kveð Ellu Rósu vinkonu mína
og þakka henni samfylgdina. Hún
bar mig á höndum sér þegar ég var
lítil í bókstaflegri merkingu þess
orðs. Þótt langt væri á milli okkai-
slitnaði aldrei vináttan, sem stofnað
var til fyrir um hálfri öld. Mér
finnst sárt til þess að hugsa að hún
fékk ekki að njóta lengri lífdaga,
njóta frítímans sem framundan var
og þau hjón höfðu hlakkað svo mik-
ið tíl.
Fyrir hönd Gísla mannsins míns
og barna okkar votta ég Guðbjarti
eiginmanni hennar, sonunum Alex-
ander, Valgeiri og þeirra fjölskyld-
um, Rósu Gyðu, sonardótturinni
sem var ömmu sinni svo kær, og
einkasysturinni Gyðu dýpstu samúð
okkar.
Guð blessi minningu Elínar Rósu
Valgeirsdóttur frá Miklaholti.
Katrín Eymundsdöttir.
Handrit afmœlis- og minningargreina skulu
vera vel frá gengin, vélrituð eða tölvusett.
Sé handrit tölvusett er œskilegt, að disk-
lingur fylgi útprentuninni. Auðveldust er
móttaka svokallaðra ASCII-skráa, öðru
nafni DOS-textaskrár. Ritvinnslukerfin
Word og Wordperfect eru einnig auðveld í
úrvinnslu. Senda má greinar til blaðsins í
bréfasíma 569 1116, eða á netfang þess
(minning@mbl.is) — vinsamlegast sendið
greinina inni í bréfinu, ekki sem viðhengi.
Nánari upplýsingar má lesa á heimasíðum.
Það eru vinsamleg tilmæli að lengd greina
fari ekki yfir eina örk A-4 miðað við meðal-
línubil og hæfilega línulengd - eða 2.200
slög. Höfundar eru beðnir að hafa skírnar-
nöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.
+
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma,
langamma og systir,
INGIBJÖRG ÁSTA STEFÁNSDÓTTIR
frá Mýrum,
áðurtil heimilis
á Bragagötu 29A,
t
Yndisleg dóttir okkar, unnusta, systir okkar,
mágkona, frænka og dótturdóttir,
GUNNHILDUR LÍNDAL
ARNBJÖRNSDÓTTIR,
sem lést af slysförum fimmtudaginn 26. febrú-
ar, verður jarðsungin frá Keflavíkurkirkju laug-
ardaginn 7. mars kl. 14.00.
Blóm og kransar eru vinsamlegast afþakkaðir,
en þeim, sem vilja minnast hennar, er bent á nýstofnaðan minningarsjóð
í hennar nafni til styrktar kvennakörfuboltanum í Keflavík. Sjóðurinn er í
vörslu Sparisjóðsins í Keflavík nr. 1109-05-450000.
Sólveig Hafdfs Haraldsdóttir, Arnbjörn Óskarsson,
Guðlaugur Eyjóifsson,
Haraldur Líndal Arnbjörnsson, Þóra Brynjarsdóttir,
Bryndís Líndal Arnbjörnsdóttir, Gunnar Pétur Róbertsson,
Hafdís Hildur Gunnarsdóttir, Fjóla Eiríksdóttir.
+
Innilegar þakkir til allra þeirra, er sýndu okkur
samúð og hlýhug við andlát og útför föður
okkar, tengdaföður, afa og langafa,
ÞORGILS SIGURÐSSONAR
fyrrv. stöðvarstjóra
Pósts og sfma, Dalvík.
Sérstakar þakkir fær starfsfólk Dalbæjar fyrir
alla þeirra umhyggju, svo og starfsfólk lyfja-
deildar FSA.
Þórunn Þorgilsdóttir, Sævar Jónatansson,
Þorgerður Þorgilsdóttir, Helgi Aðalsteinsson,
Rósa Þorgilsdóttir, Valdimar Bragason,
Kristín Þorgilsdóttir, Sveinn Bjarman,
afabörn og langafabörn.
Sigurður G. Kristjánsson,
Valur Sigurðsson, Stefanfa Pálsdóttir,
Jón Kristján Sigurðsson, Hlff S. Arndal,
Rúnar Dagbjartur Sigurðsson, Ingibjörg Kjartansdóttir
og barnabörn.
verður jarðsungin frá Melstaðarkirkju laugar-
daginn 7. mars kl. 14.00.
Sætaferðir frá BS( kl. 10.00.
Þeim, sem vilja minnast hennar, er bent á Dvalarheimilissjóðinn Kvenna-
bandið, Hvammstanga.
Stefán Ásgeirsson, Guðrún Kristín Antonsdóttir,
Halldóra Ásgeirsdóttir, Sigþór Óskarsson,
Jóhann Ingi Stefánsson,
Þórunn Elfa Stefánsdóttir,
Aðalheiður Stella Stefánsdóttir,
Óskar Bragi Sigþórsson,
Ásgeir Sigþórsson,
Ásta Björk Sigþórsdóttir,
barnabarnabörn og systkini.
+
Ástkær faðir okkar, tengdafaðir, afi og langafi,
BJARNI ÞÓRARINN ÓLAFSSON
frá Neðri-Rauðsdal,
Aðalstræti 4,
Patreksfirði,
sem lést á Sjúkrahúsi Patreksfjarðar föstu-
daginn 27. febrúar sl., verður jarðsunginn
frá Brjánslækjarkirkju laugardaginn 7. mars
kl. 14.00.
Svanhvít Bjarnadóttir,
Ólafur Bjarnason,
Björg Bjarnadóttir,
Samúel Bjarnason,
Elsa Bjarnadóttir,
afebörn og
Sigurjón Árnason,
Arndís Sigurðardóttir,
Karl Höfðdal Magnússon,
Kolbrún Ingólfsdóttir,
Sigurður Jónsson,
iangafabörn.
+
Innilegar þakkir til allra þeirra, sem auðsýndu
okkur samúð og vinarhug við andlát og útför
eiginkonu minnar, móður okkar, tengdmóður
og ömmu,
SOFFÍU JÓNSDÓTTUR,
Lindargötu 57,
áður Grettisgötu 73.