Morgunblaðið - 30.04.1998, Qupperneq 46

46 FIMMTUDAGUR 30. APRÍL 1998
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
+ Anna Guðbjörg
Bjarnason
fæddist í Reykjavík
7. september 1933.
Hún lést í Borgar-
spítalanum síðasta
vetrardag, 22. apríl.
Foreldrar hennar
voru hjónin Anna
Guðrún _ Jónsdóttir,
prests Arnasonar í
Otradal, og konu
*• hans Jóhönnu Páls-
dóttur, f. 8. nóvem-
ber 1900, d. 15.
október 1982, og
Gunnar Bjarnason,
verkfræðingur og skólasljóri
Vélskóla íslands, f. 12. febrúar
1901, d. 24. september 1987,
sonur Nicolais Bjarnason kaup-
manns og skipaafgreiðslu-
manns _ í Reykjavík og konu
hans Önnu Amalie f. Thor-
steinsson.
Bróðir Önnu er Jón Páll, f.
6.2. 1938, hljómlistarmaður, bú-
settur í Los Angeles, kvæntur
Robertu Ostroff, rithöfundi, f.
8.12. 1940. Jón Páll á HÓImfríði
T^Ástu, f. 19.2. 1962, frá fyrra
hjónabandi með Ellý Vilhjálms,
söngkonu. Hólmfríður er gift
Kristjáni Helgasyni, f. 1.5. 1957.
Sonur hennar og Guðmundar
Inga Sveinssonar er Sveinn
Hólmar, f. 11.11. 1987.
Anna giftist 1954 Atla Stein-
arssyni blaðamanni, f. 30.6.
1929, St. Stefánssonar verslun-
arstjóra í Rvík, f. 7.4. 1896, d.
1980, og konu hans Ásu Sig-
urðardóttur, f. 26.1. 1895, d.
-í^-1984, bæði ættuð úr Eyjafírði,
og eignuðust þau fjögur börn:
1) Anna Vincens, f. 10.4. 1955,
gift Jay X. Vincens, f. 26.12.
1946, ráðgjafa. Þau búa í
Colorado og eiga fjögur börn,
Önnu Helenu, f. 7.10. 1978,
Elisabetu Júlíu, f. 16.12. 1980,
Atla James, f. 10.4. 1982, og
Gunnar Charles, f. 16.3. 1988.
2) Ása Steinunn, hjúkrunar-
fræðingur, f. 14.10. 1956, gift
Kjartani Sigtryggssyni, deild-
arstjóra, f. 8.4. 1944. Þau eiga
tvo syni, Kjartan Atla, f. 23.5.
1984, og Tómas Karl, f. 23.10.
1990. 3) Gunnar Þór, skrif-
stofumaður, f. 10.11. 1959.
'•- (Fyrri kona Áslaug Kristjáns-
dóttir, Stykkishólmi, f. 25.1.
Vertu sæl, elskulega systir. Það
er með ólýsanlegum söknuði að ég
kveð systur mína. Með henni er far-
inn skiki af sjálfum mér. Það verður
ekki meira rabbað um æskuminn-
ingar frá því að við vorum kölluð
Anna og Nonni. Þó er ekki allsendis
klippt á fortíðina, því að kærar
minningar um Önnu systur munu
verða með mér eins lengi og ég lifi.
Anna var mikill skörungur og ekki
ónýtt að eiga hana fyrir stóru syst-
ur. Atli Steinarsson mágur minn,
hefur verið mér eins og stóri bróðir
•Síðan 1954 þegar þau Anna giftust.
Og börn þeirra, Anna Sigga, Ása
Steinunn, Gunnar Þór og Atli Stein-
arr eru mér afar náin, þótt við sjá-
umst ekki daglega. Fáninn er í hálfa
stöng núna, en hann mun blakta í
fulla stöng síðar til heiðurs Önnu.
Jón Páll.
Anna Bjarnason mágkona!
Á þeim áratug sem ég hef verið
gift Jóni Páii hittumst við mágkon-
urnar aðeins fjórum sinnum. Það
-jj;ar mér hins vegar nægur tími til að
'tínna hve sérstök þú varst. Eldmóð-
ur þinn og umhyggja snart mig og
það var eins og þú hefðir endalausa
orku. Jafnvel eftir að þú veiktist
slóst þú aldrei af.
Ég tel það okkur Jóni Páli mikið
lán að við gátum komið til ísiands í
desember sl. og heimsótt þig á þínu
'%/ja fallega heimili þar sem þér leið
svo vel. Þarna varstu komin á óska-
1962, og eiga þau
Kristján Lár, f.
30.9. 1983. Síðari
kona Konný Agn-
arsdóttir, f. 13.6.
1965, og eiga þau
Önnu Guðlaugu, f.
21.11. 1992. 4) Atli
Steinarr, viðskipta-
og niarkaðsfræð-
ingur, f. 20.11.
1963, kvæntur Kar-
in Atlason, f. 8.11.
1962. Þau búa í
Halmstad í Svíþjóð
og eiga Viktoríu
Önnu, f. 5.6. 1997.
Anna Guðbjörg lauk prófi frá
Verzlunarskóla Islands 1951.
Löngu síðar lauk hún prófi frá
skóla Félags ísl. leiðsögumanna.
Hún var blaðamaður við Morg-
unblaðið 1951 til 1955 í fullu
starfi en síðan í ílilaupum og
hlutastarfi til 1962. Hún var
skrifstofusljóri Vélskólans
1964-70, læknaritari á Landa-
koti 1971-75, blaðamaður á Vísi
1975-76, blaðamaður við Dag-
blaðið 1976-83 þar sem hún auk
annars var brautryðjandi í
skrifum um neytendamál. Hún
var yfirritari á lyflækninga-
deild Borgarspítalans 1983-86,
ritstjóri og útgefandi Mosfells-
póstsins 1980-87, rak gestamót-
töku fyrir Islendinga í Flórída
1989 til 1997 og var á sama tíma
fréttaritari DV. Síðast var hún
afleysingaritari við heilsu-
gæslustöðina í Laugarási 1997.
Anna flutti íjölmarga pistla í
Ríkisútvarpinu bæði frá Flórída
og eftir heimkomuna og grein-
ar hennar birtust í ýmsum blöð-
um og tímaritum.
Anna lét málefni neytenda
sig miklu skipta og sat í stjórn
Neytendasamtakanna um ára-
bil. Hún var í hópi stofnenda
Vinafélags Borgarspítalans og
sat í stjórn þeirra samtaka um
langt árabil. Hún var varafor-
maður Kvenfélags Mosfells-
sveitar um skeið. I Flórída var
hún hvatamaður að stofnun ís-
lendingafélagsins Leifs Eiríks-
sonar 1991 og var forseti þess
frá stofnun til 1997 er hún flutti
aftur heim til íslands.
Utför Önnu fer fram frá
Dómkirkjunni í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
stað drauma þinna. Það var yndis-
legt að heyra það frá þér, að þrátt
fyrir váleg tíðindi af heilsufari þínu
hélst þú höfðinu hátt og þið Atli
tengdust sterkari böndum en
nokkru sinni fyrr. Ég veit að nú að
leiðarlokum ert þú umvafin þessari
sömu vellíðan, umhyggju og friði.
Roberta Ostroff.
Það eru ekki margir dagar síðan
Anna hringdi til mín og þakkaði fyr-
ir viðtal sem ég hafði tekið við hana
og birt í Hús og híbýli. Þegar ég
spurði um líðan hennar var frekar
fátt um svör, enda hef ég aldrei
heyrt þá konu kvarta. Þvert á móti,
eins og ávallt í mín eym var hún að
hrósa. „Elín, ef þú værir blaðamað-
ur í Ameríku hefðir þú fengið Pu-
litzer-verðlaunin fyrir þetta viðtal,“
sagði hún af einlægni. Ég veit sem
er að Anna var með þessum orðum
að lýsa innilegu þakklæti sínu og
hún sparaði ekki lofið frekar en
fyrr.
Það eru rúm tuttugu ár síðan ég
kynntist Önnu og með okkur hefur
alltaf verið kært. Þegar ég var að
stíga mín fyrstu spor í blaða-
mennsku um tvítugt á gamla DB
unnum við í sama herbergi. Anna
hafði viss forréttindi - hún var eini
blaðamaðurinn sem hafði rafknúna
ritvél. Hún sökkti sér niður í neyt-
endamái af fuilum krafti, bjó tii
heimilisbókhald með landsmönnum
og lét það síður en svo afskiptalaust
ef umframbirgðum af tómötum eða
lambakjöti var fargað á haugunum.
Þetta var spennandi tími þar sem
tvö síðdegisblöð bitust á markaðn-
um og sá samhenti hópur, sem
þarna starfaði, lagði allt í sölurnar
til að vera með betri fréttir en Vísis-
menn hinum megin við vegginn. Við
blaðamennirnir sátum jafnframt í
ströngum skóla Jónasar Kristjáns-
sonar sem hélt fundi um hvernig
ætti að skrifa fréttir og hikaði ekki
við að gagnrýna okkur sæi hann
ástæðu til. Það var ekki laust við að
nýbyrjaður blaðamaður væri hálf
óstyrkur í byrjun í þessum kalda
kariaheimi en Anna Bjarnason lét
ekkert hagga sér og sparaði ekki þá
frekar en nú lofsyrði í minn garð,
uppörvun og hvatningu. Ég sé það
núna, þegar litið er til baka, hversu
mjög það skortir í dag að ungir og
nýbyrjaðir blaðamenn fái þá hlýju
og leiðsögn sem ég fékk frá her-
bergisfélaga mínum.
Konum fjölgaði síðan á DB og við
ákváðum að draga okkur út úr
karlasamfélaginu á blaðinu einu
sinni í mánuði og héldum matarboð
hver heima hjá annarri. Allar þær
ánægjulegu minningar sem ég á frá
þeim tíma með þessum skemmti-
legu konum eigum við fyrir okkur
en sannarlega misstu strákarnir af
miklu.
Þótt Anna og Atli létu gamlan
draum rætast að flytja til Ameríku
slitnaði ekki vinskapur okkar Önnu
því við ræddum oft saman í síma
meðan ég sá um helgarblað DV sem
birti greinar eftir hana. Ég vissi að
hún var komin með heimþrá fyrir
talsvert löngu og varð þess vegna
svo glöð fyrir hennar hönd þegar ég
frétti að hún væri að flytja heim. Ég
hitti Önnu síðan þegar maður henn-
ar, Atli, var heiðraður af Blaða-
mannafélaginu sl. haust og hvatti
hana einmitt þá til að koma á af-
mælisfagnað félagsins sem þau
hjónin gerðu. Það kvöld geislaði hún
af hamingju yfir að vera komin
heim og öllu því sem hún ætlaði að
taka sér fyrir hendur. Nokkrum
dögum síðar kom reiðarslagið þegar
hún fékk vitneskju um þann ömur-
lega sjúkdóm sem nú hefur dregið
þessa góðu konu til dauða.
Ég er þakklát fyrir þann
skemmtilega dag sem við Anna átt-
um saman á Flúðum í janúar sl.
Henni fannst það heiður að Hús og
híbýli vildi mynda hjá sér og mér
finnst það heiður að hafa fengið að
kynnast henni. Ég mun ávallt minn-
ast Önnu fyrir hjartahlýju hennar
og einlægni. Ég veit hversu þung
spor það verða fyrir Atla að ganga
áfram veginn án hennar en ég vona
að minningin um einstaka konu
muni létta þau. Ég sendi Atla, Önnu
Sigríði, Ásu, Gunnari, Atla yngri og
fjölskyldum þeirra einlægar samúð-
arkveðjur.
Elín Albertsdóttir.
Það var hátíð í okkar hópi fyrir
réttu ári, þegar vinir okkar Ánna og
Atli fluttu aftur heim - frá Flórída
að Flúðum - eftir 10 ára búsetu þar
vestra. Þau voru fljót að koma sér
vel fyrir í fallega húsinu sínu á
Flúðum og framundan voru fyrir-
heit um margar góðar samveru-
stundir um ókomna framtíð. En
skjótt skipast veður í lofti. í byrjun
vetrar greindist Anna með þann ill-
kynja sjúkdóm sem engu eirir og
varð að lúta í lægra haldi fyrir,
þrátt fyrir harða og kjarkmikla bar-
áttu. Hún lést þ. 22. apríl, hinn síð-
asta vetrardag.
Anna var einstök kona. Flestir
landsmenn þekktu hana sem blaða-
mann og flytjanda áhugaverðra
fréttapistla í útvarp. Að okkur vin-
um hennar snéru auk þess aðrar
hliðar mannkosta hennar; hún var
fljúgandi greind og glæsileg, hátt-
vís, skemmtileg og hlý. Ungir sem
aldnir sóttust eftir návist hennar og
vinahópur þeirra Atla er stór. Vin-
áttubönd okkar bundust strax í
barnaskóla fyrir meira en hálfri öld
og fljótlega var saumaklúbburinn
góði stofnaður og nokkrir meðlimir
bættust í hópinn á Verslunarskóla-
árunum. Þær eru ótaldar ánægju-
stundirnar, sem við höfum átt sam-
an öll þessi ár, hér heima og á
Flórída, og bar þar aldrei skugga á.
Að leiðarlokum er margs að minn-
ast og margt að þakka. Hljóðar og
hnípnar kveðjum við okkar kæru
vinkonu í dag, en vitum að þótt hún
sé horfin okkur í bili munum við
hittast fyrir aftur „handan við fjöllin
og handan við áttirnar og nóttina“.
Við vottum Atla og fjölskyldunni
okkar innilegustu samúð og biðjum
Guð að styrkja þau í sorg þeirra.
Saumaklúbburinn og
fjölskyldur.
Veturinn var helgaður hetjulegri
baráttu við illvígan sjúkdóm sem
óvænt kvaddi dyra fyrir réttum
fimm mánuðum. Framan af var það
von okkar að þessi tápmikla kona
mætti aftur komast til heilsu, með
hækkandi sól og bjartari dögum, en
sú von átti ekki eftir að rætast. Síð-
ustu dagana, þegar ljóst var að
hverju stefndi, leituðu á huga okkar
hin máttugu bænarorð Stefáns frá
Hvítadal:
Ó, láttu, Drottinn,
þitt ljós mér skína
og sendu frið inn
í sálu mína.
Ó, vertu mér, Drottinn,
í dauða hlíf.
Eg bið ekki framar
um bata og líf.
Kynni okkar við Önnu Bjarnason
eru nú orðin næstum hálfrar aldar
gömul en alveg sérstakur þáttur
þeirra kynna hófst sumarið 1955,
þegar við réðumst í húsbyggingu
með Önnu og Atla Steinarssyni, eig-
inmanni hennar, við ofanverðan
Rauðalæk í Laugarneshverfi í
Reykjavík. Við Atli vorum skóla-
bræður og samstúdentar 1950 frá
Verslunarskóla íslands og síðasta
veturinn minn í þeim skóla átti ég
því sérstaka láni að fagna að fá að
búa á heimili hans og foreldra hans í
Reykjavík.
I fyllingu tímans fluttum við í
húsið á Rauðalæk 44 og í þessu fal-
lega umhverfi sköpuðust þau vin-
áttubönd á milli fjölskyidnanna sem
aldrei hafa rofnað. Þó höguðu atvik-
in því svo til að oft var vík milli vina.
Anna og Atli bjuggu í Bandaríkjun-
um frá 1988 til 1997, en löngu fyrr
höfðum við hjónin verið búsett í
Evrópulöndum um ára bil.
Anna og Atli áttu miklu barnaláni
að fagna. Fyrst komu tvær dætur
og þá tveir synir og það jók eflaust
á samkennd fjölskyldnanna að hjá
okkur var munstrið eins, tvær dæt-
ur og tveir synir, og börnin á báðum
heimilum á svipuðu reki. Þegar
dætur okkar og fjölskyidur þeirra
voru á ferð í Flórída fyrir tæpum
tveim árum áttu þau ljúfa kvöld-
stund með þeim hjónum, Önnu og
Atla, og er skemmst frá því að segja
að þar urðu miklir fagnaðarfundir.
Ánna Bjamason var nágranni
þeirrar gerðar sem hver fjölskylda
mundi kjósa sér. Hún var kona
glaðsinna, skemmtileg og hispurs-
laus í umgengni, og henni fylgdi
hressilegur blær hvar sem hún fór.
Ekkert var henni fjær en að
þröngva sér inn á gafl hjá nágrann-
anum, en alltaf var hún reiðubúin að
veita hjálp og liðsinni, hvenær sem
þess var þörf. Anna var prýðilega
ritfær, enda stundaði hún lengi
blaðamennsku. Skemmtilegjólabréf
hennar frá Ameríku hin síðari ár
munu vandlega varðveitt í bréfa-
safni fjölskyldu okkar.
Af orðum sem hún lét falla fyrr á
árum þykjumst við mega ráða að
það hafi verið draumur hennar að
búa um hríð vestan hafs og nú gleð-
ur það okkur að sá draumur skyldi
ná að rætast með svo farsælum
hætti sem raun varð á. Anna og Atli
fluttust aftur til Islands á sl. ári og
voru búin að koma sér vel fyrir að
Flúðum í Ái-nessýslu. Þar hugðust
þau sinna þjónustu við ferðamenn
með svipuðum hætti og þau höfðu
gert í Flórída og rómaður var af
þeim sem þar nutu fyrirgi-eiðslu
þeirra og gestrisni. Það hryggir
okkur að forlögin skuli hafa bundið
svo skjótan og óvæntan enda á end-
urfundi Önnu við heimaland hennar
sem þrátt fyrir útþrána var henni
kærast landa.
Við biðjum Guð að blessa minn-
ANNA GUÐBJORG
BJARNASON
ingu Önnu Bjarnason um leið og við
þökkum henni og fjölskyldu hennar
áratuga vináttu. Ókkar góða vini
Atla, börnum þeirra Önnu og fjöl-
skyldum þeiiTa sendum við dýpstu
samúðarkveðjur.
Inga og Sigurður Markússon.
- Og vorið kom -
þetta langþráða vor, árið 1951,
þegar við lukum námi í Verzlunar-
skóla Islands og flestir innrituðu sig
þá strax í lífsins skóla. Við fórum
hvert til sinnar áttar, skemmra eða
lengra frá Grundarstígnum, sextíu
og tvö ungmenni með sínar vænt-
ingar, vonir og margvíslegu áhuga-
efni. Við höfðum flest verið samvist-
um þrjá vetur, sumir þó lengur, ör-
fáir skemur.
Þarna bundumst við vináttubönd-
um sem enn eru sterk, svo sterk að
ennþá gleðjumst við og hlökkum til
hvers endurfundar, við fögnum
hvert öðru sem góður systkinahóp-
ur væri og fylgjumst með lífsferli
hvers og eins. Það er nú svo á lífs-
leiðinni, að sumir samferðamanna
okkar verða eftiminnilegri en aðr-
ir. Þegar við minnumst þeirra, bros-
ir okkar innri maður og okkur hlýn-
ar um hjartaræturnar. Þannig eru
minningar okkar um Önnu Bjarna-
son, bekkjarsystur okkar, sem við
kveðjum i dag. Allir vissu hver inn
kom þegar Anna birtist, hávaxin en
léttstíg, með bros á vör sem alltaf
náði til augna hennar og þaðan til
okkar. Hún var hinn fæddi foringi
og alltaf var gaman að vinna með
henni.
Við bekkjarfélagarnir hittumst
fyrstu þrjátíu árin eftir útskrift á
fimm ára fresti. Þegar þar var kom-
ið sögu okkar, ákváðum við, að
frumkvæði Önnu, að nú værum við
orðin alltof gömul til að hittast svo
sjaldan og að nú myndum við hittast
á hverju ári. Við það höfum við stað-
ið. Þegar leið að fjörutíu og fimm
ára útskriftarafmæli okkar var það
samhljóma álit okkar að biðja Önnu
að halda ræðu kvöldsins og gerði
hún það fúslega og með þeirri reisn
og fljúgandi mælsku sem henni var
svo ríkulega gefin.
Það var okkur mikið gleðiefni
þegar hún mætti á hinum árlega há-
degisverði okkar núna 21. marz sl.
Við vissum að hún átti og var búin
að eiga í harðri baráttu við skæðan
sjúkdóm, en hún kom samt. Við
höfðum glaðst svo innilega þegar
fréttist að þau hjón Anna og Atli
væi-u að flytjast aftur til íslands.
Því varð það okkur til mikillar sorg-
ar að heyra um veikindi hennar.
Hugur okkar bar til hennar vonir,
óskir og bænir um bata og langlífi,
en það átti ekki að verða.
- Og enn er komið vor - úti í garði
dansa páskaliljurnar í golunni, há-
vaxnar og yndislegar, þrátt fyrir
snjóinn sem á þær féll og vindinn
sem um þær blés. Vorblómin sem
vekja okkur von um fegurð sumars
og upprisu jarðar.
Þegar Anna skólasystir kvaddi
okkur bekkjarsystkinin tuttugasta
og fyrsta marz, þakkaði hún okkur
fyi’ir samveruna þennan dag, hún
brosti til okkar og sagði - við sjá-
umst -.
Þannig mun það verða, hún sagði
það.
Skólasystur og skólabræður
brottskráð frá Verslunarskóla ís-
lands vorið 1951 votta fjölskyldu
Önnu Bjarnason inhilegustu samúð
vegna andláts hennar. Við biðjum
þeim blessunar, svo og öllum öðrum
sem Önnu voru kærir, með ósk um
farsæla og fagra framtíð þeim til
handa.
F.h. VÍ 1951,
Stefanía M. Pétursdóttir.
„Hér hefur margur eignast jörð
og búsmala þrátt fyrir örðugleika,
hér hugðum við mamma okkar
framtíð góða.“
Þannig segir í bréfi vestan úr
Winnipeg fyrir réttum 100 árum;
bréfi heim til barnanna, sem urðu
eftir á íslandi, í snertandi frásögn
Böðvars Guðmundssonar af lífi, bar-
áttu og draumum vesturfaranna.
„Hér hugðum við mamma okkar
framtíð góða,“ segir sögumaður