Morgunblaðið - 07.07.1998, Blaðsíða 44

^Í4 ÞRIÐJUDAGUR 7. JÚLÍ 1998
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
UNNUR DÓRA
„ GUNNLA UGSDÓTTIR
HAGAN
+ Unnur Dóra
Gunnlaugsdótt-
ir Hagan var fædd í
Reykjavík 26. febr-
úar 1927. Hún lést í
Toronto í Kanada
14. júní síðastliðinn.
Hún var dóttir hjón-
anna Gunnlaugs
Einarssonar, lækn-
M is, f. 5. ágúst 1892,
d. 5. apríl 1944, og
Onnu Guðrúnar
Kristjánsdóttur, f.
17. júlí 1900, d. 9.
mars 1983. Eldri
bróðir hennar var
Kristján Eysteinn Gunnlaugs-
son, tannlæknir í Reykjavík, f.
13. maí 1925, d. 25. apríl 1971.
Hann var kvæntur Helgu Þórð-
ardóttur, f. 2. september 1926,
og eiga þau 4 börn.
Árið 1950 giftist Unnur eftir-
lifandi eiginmanni sínum, Eiríki
Hagan, f. 23. júlí 1921. Börn
þeirra eru Haraldur Gunnlaug-
ur, f. 22. janúar
1956, og Anna
Lára, f. 3. nóvem-
ber 1960. Barna-
börnin eru fjögur.
Unnur Dóra og Ei-
ríkur bjuggu víða
erlendis, en lengst
af í Toronto í
Kanada. Nú síðast í
3065 Lenester Dri-
ve nr. 58, Mississ-
auga, Ontario, L5C
2B8.
Unnur Dóra ólst
upp í Reykjavík.
Lauk prófi frá
Kvennaskólanum í Reykjavík
1944. Að loknu námi starfaði
hún um árabil á skrifstofu
Sveins Björnssonar forseta, en
þaðan lá leið hennar til New
York, þar sem hún vann á ís-
lensku ræðismannsskrifstof-
unni.
Utför Unnar hefur farið fram
í Toronto í kyrrþey.
j Við fylltumst söknuði og tómleika
þegar símhringingin barst frá
Kanada til að tilkynna okkur lát
Unnu frænku. Hún sem var okkur
alltaf svo nálæg í hug og hjarta,
þrátt fyrir fjarlægð milli landa.
Okkur verða ætíð minnisstæðar
þær heimsóknir sem við höfum farið
á ýmsum tímum til Kanada til að
heimsækja Unnu og Eirík.
Gestrisni þeirra og hlýtt viðmót var
einstakt. Þar var ekkert til sparað í
öllum viðurgjörningi og aldrei talið
eftir þótt sækja þyrfti gesti um
MINNINGAR- OG
TÆKIPÆRÍSKORT
Segðu hug þinn um leið
og þú lætur gott af þér
@5624400 leiða
<Slr hjAimkstofnun
Qg/ KIMUUNHM
Suðurlandsbraut 10
108 Reykjavík • Sími 553 1099
Opið öll kvöld
til kl. 22 - einnig um helgar.
Skrcytingar fyrir öll tilefni.
Gjafavörur.

egsteinar
Lundi
, v/Nýbýlaveg
SÓLSTEINAR 564 4566
ÍWIMWUÍ
'41ÖT-EL ÍOK
Miuniyiii • (jiií
Upplýsingar í s: 551 1247
Persónuleg,
alhliða útfararþjónusta.
Sverrir Olsen, Sverrir Einarsson,
útfararstjóri útfararstjóri
Útfararstofa íslands
Suðurhtið 35 ♦ Sími 584 3300
Altan sólarhringinn.
LEGSTEINAR
>
í rúmgóðum sýningarsölum okkar eigum
við ávallt fyrirliggjandi margar gerðir
legsteina og minnisvarða úr íslenskum
og erlendum steintegundum.
Verið velkomin til okkar eða
hafið samband og fáið myndalista.
S.HELGASON HF
STEINSMIÐJA

SKEMMUVEGI 48, 200 KÓP.,SÍMI:557-6677/FAX:557-8410
langan veg, leita að veitingastað
með uppáhaldsrétti einhvers eða til
að skoða fallega staði eins og Niag-
ara-fossana.
Unna var alla tíð sannur fslend-
ingur og hafði til að mynda gaman
af að íslenska hin ýmsu hugtök sem
notuð voru í þeirra enska umhverfi.
Ekki var minni gleðin yfir nýjum ís-
lenskum tækniorðum sem ekki voru
til þegar þau voru „heima“. Þar má
nefna orðið „örbylgjuofn", en þessi
tækni var ekki til þegar þau bjuggu
á íslandi og þar af leiðandi ekkert
íslenskt orð.
Þar er líka yndislega myndin sem
við eigum í huganum af Unnu
frænku þegar hún fann messu í út-
varpinu kl. 11 á sunnudagsmorgn-
um, sem var alveg eins og heima á
íslandi.
Hún Unna frænka var sönn hús-
móðir, móðir og amma, og þó að
hennar eigin böm og barnabörn
skipuðu þar sérstakan sess vom
þau líka mörg önnur sem áttu sér
stað í rúmgóðu hjarta hennar. Þetta
fengum við bróðurbörnin hennar og
börnin okkar að reyna. Og það em
þær góðu minningar sem munu lifa
áfram með okkur öllum.
í huga okkar er fyrst og fremst
söknuður og þakklæti til Unnu
frænku fyrir allt sem hún var okk-
ur. En hugur okkar er ekki síður
hjá ykkur, sem næst henni stóðu.
Elsku Eiríkur, Halli, Anna Lára og
fjölskyldur. Megi góður Guð vera
ykkur skjöldur og skjól í sorginni
og minningamar góðu veita ykkur
huggun í framtíð.
Helga Þórðardóttir, Anna, Unn-
ur Dóra, Gunnlaugur og Þórður
Kristjánsbörn og fjölskyldur.
Ég var að koma frá útlöndum
þegar ég frétti að Unnur Dóra Hag-
an hefði látist nokkram dögum áður
eftir stutta en erfiða baráttu við ill-
kynja sjúkdóm. Ég fylltist harmi og
söknuði í senn. Eg hafði haft tak-
mörkuð kynni af Unni Dóm og Ei-
ríki Hagan sem bam, en Unnur
Dóra var systir Kristjáns heitins
Gunnlaugssonar, tannlæknis, sem
var mágur móður minnar. Þau Unn-
ur Dóra og Eiríkur fluttu síðan til
Kanada fyrir meira en 40 árum, þar
sem þau hafa búið síðan. Ég fylgdist
auðvitað með þeim gegnum fjöl-
skylduna og fékk af þeim fréttir og
fannst alltaf vera ákveðinn ævin-
týraljómi yfir þessum hjónum sem
tóku þá afdrifaríku ákvörðun að yf-
irgefa ísland og freista gæfunnar í
öðru landi svo fjarri. Þegar ég fékk
boð um að stunda sérnám í heimilis-
lækningum við McMaster-háskól-
ann í Hamilton í Ontario í Kanada
sumarið 1978 kom í ljós að þau
Unnur Dóra og Eiríkur bjuggu í út-
borg Toronto, sem heitir Mississ-
auga og er um 40 mínútna akstur
frá Hamilton. Þar sem þau hjón
voru þau einu sem við þekktum var
haft samband við þau. Þau skrifuðu
til baka og buðu okkur Stellu og
strákunum okkar, þeim Guðmundi 6
ára og Gunnari Narfa 7 mánaða, að
dvelja hjá sér þangað til við fyndum
húsnæði í Hamilton. Er skemmst
frá því að segja að þau tóku á móti
okkur með kostum og kynjum og
dekruðu við okkur eins og við vær-
um þeirra eigin böm. Þau eyddu
mörgum dögum með okkur að leita
húsnæðis, sem gekk mjög brösug-
lega, en það er þolgæði Unnar Dóm
að þakka að við fundum loks yndis-
legt raðhús til leigu, sem síðar varð
athvarf annarrar læknafjölskyldu
frá Islandi og reyndar tveggja ann-
arra íslenskra fjölskyldna í sömu
raðhúsalengju. Það var erfitt fyrir
fjögurra manna fjölskyldu að koma
alla leið frá Islandi í gerólíkt samfé-
lag svo fjarri heimahögum. Þau
Unnur Dóra og Eiríkur höfðu hins
vegar gengið í gegnum þetta og
gátu miðlað af dýrmætri reynslu
sinni. Við erum þeim ævinlega
þakklát fyrir hjálpsemi þeirra og
umhyggju fyrir velferð okkar. Við
minnumst ótal greiða, svo sem láns
á annarri bifreið þeirra hjóna með-
an við leituðum að bifreið til kaups,
auðvitað með aðstoð Eiríks. Yndis-
legastar eru þó minningarnar frá
ótal heimboðum þeirra hjóna, sér-
staklega um jólin, þar sem við vor-
um hluti af fjölskyldunni. Heimili
þeirra var einstakt að því leyti að
þegar stigið var inn fyrir dymar þá
fann maður að nú var komið inn á
rammíslenskt menningarheimili.
Það vora íslenskar öndvegisbók-
menntir í hillum og íslensk listaverk
á veggjum. Enginn íburður, en allt
fágað og snyrt. Strákarnir okkar
vom sérlega hændir að Unni Dóm
og Eiríki, enda þau bamgóð með
eindæmum.
Unnur Dóra kom okkur fyrir
sjónir sem afskaplega jafnlynd og
þolinmóð. Hún var glaðlynd og
hafði góða kímnigáfu. Minnisstæð-
ust var þó hjartahlýja hennar og
manngæska. í okkar augum voru
þau Unnur Dóra og Eiríkur ákaf-
lega samhent hjón og nánast eins og
eins manneskja. Þess vegna er
manni tamt að tala um Unni Dóru
og Eirík í sömu andránni.
Þegar ég var að ijúka námi mínu
SIGURLÍN
GUNNARSDÓTTIR
+ Sigurlín Gunn-
arsdóttir fædd-
ist í Tobbakoti í
Þykkvabæ 20. nóv-
ember 1920. Hún
lést 27. júní síðast-
liðinn á gjörgæslu-
deild Landspitalans.
Foreldrar hennar
voru hjónin Gunn-
ar Eyjólfsson frá
Tobbakoti og Guð-
rún Jónsdóttir frá
Bolholti. Sigurlín
var elst af 9 systkin-
um. Hin eru: Jón
Óskar, f. 3. mars
1922, Karl, f. 22. júní 1924,
Jónína, f. 19. nóv. 1926, Haf-
steinn, f. 11. sept. 1928, Björg-
vin, f. 15. nóv. 1930, d. 12. feb.
1965, Svava, f. 11. júní 1934,
Alda, f. 1. feb. 1936, og Harald-
ur, f. 2. ágúst 1937.
Sigurlín giftist Baldri Jóns-
syni, f. 17. okt. 1910, d. 18.
ágúst 1962. For-
eldrar hans voru
hjónin Jón Sigurðs-
son og Guðrún Þor-
steinsdóttir. Barn
Sigurlínar og Bald-
urs er Gunnar, f. 6.
júlí 1943, kvæntur
Margréti Ólafsdótt-
ur og _ eiga þau 3
börn: Ólaf, Sigurlín
og Heiðar, og eru
barnabörnin fjögur.
Sigurlín og Bald-
ur slitu samvistir.
Hún giftist 9. okt.
1959 Jóni Gunnari
Kragh, f. 9. okt., d. 5. des. 1996.
Foreldrar hans voru Hans Mad-
sen Kragh og Kristólína Kragh.
Sigurlín starfaði lengst af við
saumaskap hjá Belgjagerðinni
og síðast hjá Tinnu.
títför Sigurlínar fer fram frá
Seljakirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
Nú er hún amma mín dáin og
minningamar um samvistir okkar í
þessu lífi streyma fram hver af
annarri. Tilfinningin er skrýtin en
ég veit að henni líður miklu betur
núna og þjáningamar eru liðnar
hjá,
Eg minnist þess þegar ég var lítil
og dvaldi hjá ömmu og afa í Garða-
bænum. Það var alltaf svo gaman að
koma til þeirra og það var oft mikil
tilhlökkun í huga mínum á föstudög-
um þegar framundan var helgar-
dvöl hjá ömmu og afa. Það vora
sannkallaðir dekurdagar þar sem
ég fékk að ráða öllu. „Silla mín,
og halda átti til íslands var okkur
farið að líka svo vel í Kanada að við
gátum alveg eins hugsað okkur að
dvelja þar áfram, en hins vegar
mörg ljón í veginum vegna strangr-
ar innflytjendalöggjafar. Þar vora
m.a. ákvæði um að fjölskylda sem
hygðist setjast að yrði að hafa
stuðningsfjölskyldu ef eitthvað bæri
út af. Þá buðu þau Unnur Dóra og
Eiríkur okkur að þau skyldu vera
okkar stuðningsfjölskylda ef við
vildum. A þetta reyndi hins vegar
aldrei vegna þess að við höfðum þá
þegar ákveðið að snúa aftur til Is-
lands. Hins vegar var þetta stór-
mannlega boðið og 1 raun einstakt
af fólki ekki nátengdara en þau
vora.
í kjölfar veru okkar í Hamilton
komu allmargar fjölskyldur frá ís-
landi, þar sem fjölskyldufeður
stunduðu sémám í heimilislækning-
um utan einn, sem stundaði nám á
viðskiptasviði. Þau Unnur Dóra og
Eiríkur tóku þetta fólk einnig að sér
og sýndu því öllu einstakan vináttu-
vott og umhyggju.
Eftir að fjölskylda mín flutti til
Islands höfum við verið svo lánsöm
að geta heimsótt þau hjón nokkmm
sinnum, síðast 1992, þegar við Stella
ásamt Gunnari Narfa vorum að
koma frá British Columbia. Okkur
langaði að vitja fyrri heimaslóða í
Hamilton og að sjálfsögðu heim-
sækja þau Unni Dóru og Erík. Okk-
ur var auðvitað boðið að gista enda
þótt þar væru þegar fyiir þrír gest-
ir frá Islandi. Þessi heimsókn er
okkur mjög minnisstæð því enn
einu sinni var okkur auðsýnd ein-
stök gestrisni, sem erfitt er að lýsa í
orðum. Sem fyrr vomm við hluti af
fjölskyldunni. Ekki má gleyma
börnum þeirra þeim Halla og Önnu,
sem ætíð vora svo hjálpsöm og
höfðu í svo ríkum mæli til að bera
hjartahlýju foreldra sinna. Þegar
við fluttum heim á sínum tíma
hjálpaði Halli okkur að flytja með
því að keyra stóran flutningabíl alla
leið frá Hamilton til Portsmouth í
Virginíu í Bandaríkjunum, sem er
tveggja daga leið. Svona var öll fjöl-
skyldan samhent og hjálpsöm.
Nú er hún Unnur Dóra okkar
fallin frá. Við sjáum á bak einstakri
öðlingskonu og góðum vini. Það var
mannbætandi að fá að kynnast konu
eins og henni. Ég, Stella, Guðmund-
ur og Gunnar Narfi kveðjum hana
með sáram söknuði. Við vottum Ei-
ríki, Halla, Önnu og fjölskyldum
þeirra innilega samúð okkar.
Blessuð sé minning Unnar Dóru
Hagan.
Gunnar Helgi Guðmundsson.
hvað langar þig að borða?“ Og það
var ekki erfitt val: Fondue, og eftir-
rétturinn „Mix max maggí dútí
gumms“. Hvað það var veit ég ekki
ennþá, nafnið bjuggum við afí til og
uppskriftina vissi enginn nema
amma. Og litla prinsessan fékk að
sjálfsögðu að sofa í hjónarúminu hjá
ömmu, aumingja afi mátti færa sig í
gestaherbergið.
Mér er einnig minnisstætt ferða-
lag okkar, þegar ég var fjögurra
ára, til Mallorca, sem var nú reynd-
ar bara Atlavík. Amma og afi höfðu
svo gaman af að ferðast til útlanda
og það var alltaf svo gaman að fá
þau heim aftur með gjafir og
skemmtilegar sögur frá fjarlægum
löndum. Og eins og veðurblíðan var
einstök í Atlavík þetta sumar þá gat
þetta alveg eins verið Mallorca. Ég
var búin að heyra svo margar sögur
úr þessari paradís að ég var alveg
viss um að við væram stödd þar.
Svona urðu alltaf allir hlutir að æv-
intýri með ömmu og afa.
Afi dó fyrir einu og hálfu ári og
var hann þá búinn að vera sjúkling-
ur lengi og var hvíldin honum kær-
komin. Og svona stuttu seinna fylg-
ir hún amma eftir og er ég viss um
að afi hefur tekið vel á móti henni
og þau hafa það gott saman núna.
Élsku amma og afi, megið þið
hvíla í friði.
Sofðu vært hinn síðasta blund
unz hinn dýri dagur ljómar.
Drottins lúður þegar hljómar
hina miklu morgunstund.
(V. Briem.)
Sigurlín (Silla).