Morgunblaðið - 06.08.1998, Qupperneq 56

56 FIMMTUDAGUR 6. ÁGÚST 1998
IMINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
OLAFUR
THORARENSEN
+ Ólafur Thorar-
ensen fæddist í
Reykjavík 4. apríl
1939. Hann lést hinn
27. júlí síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
séra Jón Thoraren-
sen, fv. prestur í
Neskirkju, fæddur
31. október 1902,
dáinn 23. febrúar
1986, og kona hans
Ingibjörg Ólafsdótt-
ir Thorarensen, f. 2.
mars 1905, d. 24.
mars 1992. Systur
Ólafs eru Hildur,
fædd 1931, og Elín, fædd 1934,
dáin 1994, og hálfbróðir hans er
Aðalsteinn, fæddur 1925.
Eftirlifandi eiginkona Ólafs
er Þóra Ölversdóttir, fædd 3.
ágúst 1939 í Neskaupstað, dótt-
ir Ölvers Guðmundssonar út-
gerðarmanns, f. 6. apríl 1900, d.
11. febrúar 1976, og konu hans
Matthildar Jónsdóttur, f. 16.
september 1904, d. 26. septem-
ber 1989. Dóttir Ólafs og Þóru
Ólafur Thorarensen vinur minn
er látinn, kallaður burt úr dagsins
önn á einu augnabliki. „Ég hringi til
þín eftir veðurfréttir," hafði hann
sagt um eftirmiðdaginn. Við vorum
að leggja á ráðin um viðgerðaferð í
sumarbústað. Mig var farið að
lengja eftir viðtalinu þegar síminn
hringdi. Dáinn.
Atvik úr lífí okkar rifjast upp og
líða fyrir hugskotssjónum: Óli
snyrtilegur og vatnsgreiddur að
semja vinnubók um sjávarútveg hjá
Guðmundi Pálssyni, kennara í Mela-
skóla, handlaginn og duglegur í
smíðum, skotfastur í handbolta,
enda bráðþroska, karlmannlegri en
við litlu guttamir. Heima á Ægis-
síðu lærðum við að hlusta á Lizt og
Chopin, síðar á óperur - sérstaklega
Verdi og þá í félagi við séra Jón,
þann elskulega mann. Þeir feðgar
kenndu mér að borða hákari. Áhugi
á ljósmyndun vaknar og við göngum
í Félag áhugaljósmyndara, fræð-
umst um framköllun, stækkun,
myndform og myndbyggingu. Færir
í flestan sjó, tökum listrænar mynd-
ir af fegurðarsamkeppni í Tívolí.
í gagnfræðaskóla tók Óli virkan
þátt í félagslífí, í árshátíðamefnd,
lék í leikritum, söng raddað - Kata
litla í koti og Abba labba lá. Hann
var vinmargur og þekkti að mér
fannst annan hvem mann þegar við
gengum „Rúntinn“.
Eftir stutta vem í menntaskóla
tók Stýrimannaskólinn við og að
honum loknum sjómennskan, fyrst
sem háseti, þá stýrimaður og sldp-
stjóri. Hann sigldi mikið milli
Bandaríkjanna og Evrópu, með
ávexti í Miðjarðarhafinu og með
skreið til Nígeríu. Það var frá
mörgu að segja, skrifast á og stund-
um hringt þegar hann átti leið suð-
ur með landinu.
Á þessum áram gekk hann að
eiga Þóra Ölversdóttur og eignuð-
ust þau sína einkadóttur, Ingi-
björgu, augasteininn sinn.
Að siglingum loknum kom Óli í
land og starfaði m.a. hjá Austur-
bakka og Skipafélaginu Víkum og
loks við eigið fyrirtæki, Granít, leg-
steinagerð.
Alltaf var Óli sami góði drengur-
inn. Óéndanlega hjálpsamur og
greiðvikinn og svo sannarlega þótti
honum sælla að gefa en þiggja.
Matmaður var hann ágætur og
stundaði það áhugamál sitt á hverj-
er Ingibjörg, f. 17.
september 1974, há-
skólanemi.
Ólafur lauk far-
mannaprófí frá
Stýrimannaskólan-
um í Reykjavík
1964 en hóf sjó-
mennsku árið 1955
sem háseti. Hann
var stýrimaður hjá
Eimskip, Jöklum og
Víkum árin
1960-1969 og leysti
af sem stýrimaður
árin 1970-1972 en
leysti einnig af sem
skipstjóri árin 1978 og 1980.
Ólafur starfaði hjá heildversl-
uninni Austurbakka á árunum
1969-1977, hjá skipafélaginu
Víkum frá 1977-1984 er hann
stofnaði legsteinafyrirtækið
Granít sf. ásamt öðrum. Frá ár-
inu 1996 starfaði hann sjálf-
stætt við ymis störf.
títför Olafs fer fram frá Foss-
vogskirkju, í dag, og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
um fostudegi með nokkram vinum
sínum. Ferðalög vora honum einnig
hugleikin og undanfarin ár vora það
Ítalía og Rómaveldi sem áttu hug
hans allan.
Það er margs að minnast og
margs að sakna. Mestur er þó sökn-
uður fjölskyldunnar, eiginkonu,
dóttur og systur, sem sjá á bak blíð-
um, traustum og umhyggjusömum
ástvini. Megi góður Guð styrkja
þær í sorginni.
Vertu sæll Óli, kæri vinur.
Haukur Filippusson.
í dag er til moldar borinn vinur
minn og æskufélagi Ólafur
Thorarensen. Það var rétt fyrir há-
degi að síminn hringdi og spurt var
eftir Ásgeiri frá Bollagörðum. Það
var hún Þóra, sem sagði mér að
maðurinn sinn, hann Óli, hefði látist
daginn áður, mánudaginn 27. júlí.
Mig setti hljóðan. Við Oli Thór, eins
og vinir hans kölluðu hann, voram
mjög samrýndir til margra ára.
Óli fæddist 4. apríl 1939 og var
því aðeins hálft ár milli okkar.
Kynni okkar hófust þegar faðir
hans, sr. Jón Thorarensen, varð
sóknarprestur í Nesprestakalli. Þá
urðu mæður okkar leiðandi í starfí
safnaðarins. Þetta var við lok her-
námsins og Seltjarnamesið fullt af
ævintýram. Við Óli urðum óaðskilj-
anlegir leikfélagar og vinir og deild-
um sömu áhugamálum. Víðátta Sel-
tjamamess og Bollagarðafjaran
heillaði Óla jafn mikið á sumrin og
gortið á Brávallagötunni, þar sem
Óli ólst upp, heillaði mig þegar við
strákamir frömdum saklaus stráka-
pör og leiki á vetuma. Ekki mátti á
milli sjá hvort hjónabandssælan
hennar Ingibjargar móður Óla var
betrí en kleinumar hennar mömmu.
Ég minnist með hlýju áhugamáls
okkar, þegar við söfnuðum og
skráðum egg alls þess fjölda fugla
sem þá verptu á Seltjamamesi. Öli
átti líka sterk ítök í söfnun eggja
margra bjargfugla. Á fullorðinsár-
um gáfum við þetta ágæta safn
bamaskólanum á Seltjamamesi.
Það vora ófáar veiðiferðirnar,
sem við vinimir fórum á Bolla, ára-
bátnum hans pabba. Þá reram við
út á Boða eða út í eyjamar á Kolla-
firði og lentum í ævintýram. Óli var
miklu betrí að róa en ég.
Elsku Þóra mín, Ingibjörg, Hild-
Formáli minningargreina
ÆSKILEGT er að minningargreinum fylgi á sérblaði upplýsingar um
hvar og hvenær sá, sem fjallað er um, er fæddur, hvar og hvenær dá-
inn, um foreldra hans, systkini, maka og böm, skólagöngu og störf og
loks hvaðan útför hans fer fram. Ætlast er til að þessar upplýsingar
komi aðeins fram í formálanum, sem er feitletraður, en ekki í grein-
unum sjálfum.
ur og Aðalsteinn; megi Guð veita
ykkur styrk í sorg ykkar.
Ásgeir frá Bollagörðum.
Ég minnist þess skýrt þegar við
Óli Thor fundumst fyrst, slétthúðað-
ir menntaskólabusar, uppfullir af
spumingum og blönduðum tilfinn-
ingum gagnvart því nærliggjandi
framtíðarverkefni að ráða lífsgátuna.
Það var þama í Bankastrætis-
brekkunni þennan gráslyddudag,
sem mér ungum jókst skyndilega
svo auður skv. hljóðan Hávamála, að
auðigur þóttumk/er ek annan fann.
Saman minntumst við oft þessarar
stundar.
Óli var þá þegar orðin þekkt
legenda, lífsglaður prestsstrákur,
sjarmatröll, töluverður heimsmaður,
ljósmyndasmiður, mjúkim og hlýr og
umfram allt tryggur félagi í þeim
hópi, sem þá bar tignarheitið Vestur-
bæjarklíkan og ég gat svo smyglað
mér inní mér til ævarandi heilla.
Svona leit þá þessi Óli Thor út!
Þetta varð upphafið að ævilangri
vináttu, sem kunni ekki annað en að
vaxa innaní okkar sameiginlega
vinahópi. Innan tíðar gátum við átt
það til að draga okkur útúr þeim æv-
intýram til að leggja á fón „longplay-
ing“-plötu og hlusta einir saman.
Rachmaninoff, Verdi, Chopin mættu
hvað fyrstir til strangrar stúdering-
ar; síðan hersing annarra tónsnill-
inga og flytjenda að meðtaka lárvið-
arsveigi eftir þeirri náð, sem þeim
var útdeild hverju sinni. Á þeim
stundum lærðist okkur sú list að
þegja saman og nærveran ein skipti
öllu. Oft. Oft. Og æ síðan hefur Oli
verið að kenna mér um innihald vin-
áttunnar með nærvera sinni, breytni
og eiginleikum. í návist hans fundust
straumar mildi, hlýju, fordómaleysi
og gjöfullar gæsku. Ekki varð hon-
um bifað til umtalsillsku. Látleysi:
lífsvihorf hans bar sterkt mót af há-
vaðalausri andúð á gauragangi nú-
tímans, síbyljandi innsogsupplýs-
ingamiðlun um ekkert. Átti til góð-
legt glens um uppastreð, vegtyllupot
og sjálfsdýrkun, jafnvel þegar hann
mátti umbera einhver slík sporða-
köst hjá sjálfum vini sínum. Hjálp-
semi var hans aðalsmerki, það munu
allir votta. Sú hjálp, sem hann átti sí-
fellt til reiðu samstundis var ávallt
að vandvirkni og atfylgi miklu meiri
og langvinnari en beðið var um.
Einsog trygglyndið. En í gjafmildi
kenndi Óli mér þó mest. Sígefandi.
Tilefnislaust. Uglur handa uglusafn-
aranum. Plötur. Sífellt sjálfan sig.
Drengur góður. Slíkur, að ég varð
af og til að monta mig af því, að við
ættum til frændsemi að rekja.
Nú er Óli vinur minn og frændi
allur. Skyndilega horfinn. Eftir situr
söknuðurinn. Treginn. Og hin áleita
spuming: ræktaði maður garðinn
sinn? Síðasta kennslustundin er
runnin upp. Aftur Hávamál:
Vin sínum
skalmaðurvinurvera
og gjalda gjöf við gjöf.
0g
geði skaltu við þann blanda
og gjöfum skifta,
fara að finna oft.
Fór maður að finna nógu oft?
Gjalt maður gjöf við gjöf? Hugsum
þetta öllum stundum. Þetta kunni
Óli.
Og eftir lifa minningar. Unglings-
áranna plötustundir eða glannaleg-
ar ævintýratilraunir þeirra tíma.
Óvænt skyndimæting undirritaðs
með brotna paraply eina farangurs
á kajann í Hamborg, eftir að hafa
sem stúdent í Miinchen séð í reglu-
bundnu eftirliti um heimssiglingar
Óla stýrimanns, að þangað væri
hans von innan tíðar. Ferðalög
ásamt Bjama frænda í Skagafjörð
eða kúlukallaferð ásamt Loga til
Portúgal. Nú löngu aflagðar þaul-
setur um langar nætur, þegar seint
ætlaði að ganga að gera Bachusi
nógu sæmileg skil, linnulaus faðm-
lög og ástarjatningar.
Margra ára samfylgd á Sinfóní-
una. Og ekki sízt 14 ára vikuleg
föstudagssymposia í hópi fóst-
bræðranna Hauks og Reinholds,
aldrei annað en helgar stundir. Við
hinir munum reyna að rækta áfram.
En mjög hefúr nú gengið á auð-
legð Ólalauss Óla, þegar höfuðstóll-
inn úr Bankastrætinu forðum er
brottnuminn. Sorg hreiðrar um sig í
Bjarmalandi 20. Engri manneskju
leiðst að kalla Kristínu „Stínu“
nema þegar sérleifishafinn, öðling-
urinn hennar, sagði Elsku Stína
mín. Og mýkra faðmlag en frá Óla
hefur Kata „frænka" heimasæta
enn ekki prófað. En hvað er þá okk-
ar tregi á móti þeim missi, þeirri
kreppu, sem þær mega þola, Þóra,
Inga og Hildur. Megi almættið veita
ykkur styrk, huggun og blessun um
alla framtíð. Sjálfur get ég að lokum
verið forlögunum sárreiður, en við
Kristín aðeins sagt: Vertu kært
kvaddur. Þökkum þér allar þínar
gjafir, okkar dýri vin, Óli Thor.
Ólafur Mixa.
Það var erfitt að fá andlátsfrétt
Óla vinar míns símleiðis til útlanda
í síðustu viku. Þremur dögum áður
BERT
LINDSTRÖM
+ Bert Lindström
fæddist í Stokk-
hólmi 13. mai 1922.
Hann lést í Stokk-
hólmi 10. júlí síðast-
liðinn. Foreldrar
hans voru Hjalmar
Lindström, banka-
maður, og Anna
Lisa, f. Carlson.
Bert lætur eftir
sig eiginkonu,
Birgittu Dahl, f. Es-
sén, og börn hans
eru Nina Thomas
og Anna.
títför Berts fer
fram frá Djurökirkju í dag.
í dag er til grafar borinn frá
Djurökirkju utan við Stokkhólm
Bert Lindström fyrrverandi aðal-
bankastjóri Norræna fjárfestingar-
bankans í Helsingfors.
Bert Lindström var fæddur i
Stokkhólmi,og var 76 ára þegar
hann lést.
Að loknu prófi frá Viðskiptahá-
skólanum í Stokkhólmi 1944 réðist
hann til hagrannsóknarstofnunar
heildsölusamtakanna í Svíþjóð. Þar
varð hann forstöðumaður árið 1946.
Hann stundaði síðan nám í Banda-
ríkjunum og Frakk-
landi og sinnti rann-
sóknarverkefnum íyrir
ýmis sænsk fyrirtæki
áður en hann lauk
ekon.lic.-prófi 1951. Að
því loknu hóf hann störf
hjá skógariðnaðar- og
pappírsfyrirtækinu
SCÁ, þar sem hann
varð aðstoðarfram-
kvæmdastjóri. Frá
SCA réðist hann til
Grángesbergsfyrirtæk-
isins, en þar var hann
framkvæmdastjóri
1959-1963, þaðan lá
leiðin í stöðu forstjóra sænsku
málmframleiðslusamsteypunnar
Lamco, sem hafði framleiðslu í Lí-
beríu.
Árið 1964 var hann ráðinn banka-
stjóri Götabanken. Því starfi gegndi
hann til ársins 1971, er hann varð
forstjóri stórblaðsins Dagens Nyhet-
er. Þaðan lá leiðin 1972 til Samein-
uðu þjóðanna, þar sem hann var að-
stoðaríbrstjóri Þróunaraðstoðar SÞ í
New York í fjögur ár. Þegar Nor-
ræni fjárfestingarbankinn (NIB) hóf
starfsemi sína árið 1976 varð Bert
fyrsti aðalbankastjóri bankans.
Það var NIB mikið lán að fá í
upphafi til forystu mann eins og
hafði ég hringt til hans frá Kaup-
mannahöfn þar sem við hjónin vor-
um þá nýlent eftir flug frá íslandi
og var hann mjög hress í símanum.
Upphaf að okkar kynnum var í
Liibeck í Þýskalandi árið 1977.
Hann kom þar um borð í Eldvík
sem stýrimaður en ég var þá vél-
stjóri og höfðum við verið með
skipið í dokk í Hamborg og vorum
að ljúka ýmsum viðgerðum, óhrein-
ir upp fyrir haus og skipið allt
heldur illa útlítandi. Oli sagði mér
seinna að sér hefði eiginlega ekk-
ert litist á útganginn um borð við
fýrstu sýn, en þarna hittumst við í
fyrsta skipti og upp frá því lágu
vegir okkar saman í gegnum þykkt
og þunnt. Við unnum báðir fyrir
Skipafélagið Víkur, bæði til sjós og
lands, í mörg ár. Við stofnuðum
seinna saman fyrirtækið Granít sf.
Legsteinar, rákum það í nokkur ár
og ferðuðumst mikið saman erlend-
is á vegum þess, seldum það síðan,
en keyptum það aftur nokkrum ár-
um síðar og höfðum nýlega selt það
í annað sinn dóttur minni og
tengdasyni. Óli hafði þó síður en
svo sleppt hendinni af fyritækinu
og var nýju eigendunum hjálpar-
hella á margan hátt. Aldrei bar
skugga á samvinnu okkar og vin-
áttu.
Slíkan vin sem Óla er bara hægt
að eignast einu sinni á lífsleiðinni
og erum við hjónin svo heppin að
hafa eignast hann sem vin. Öli var í
orðsins fyllstu merkingu mannvin-
ur sem vildi öllum gott gera og tal-
aði aldrei illa um aðra, hann var
mjög einlægur og hreinskilinn og
greiðviknari manni höfum við ekki
kynnst.
Nú er skarð fyrir skildi og sökn-
uður okkar er mikill, við eigum
erfitt með að horfa til framtíðar án
Óla, en öll sár gróa um síðir og
hann hefði síst af öllu viljað að
menn færu út af sporinu þó að hans
nyti ekki lengur við og verðum við
að reyna að sætta okkur við orðinn
hlut. Lífið verður öðruvísi héreftir,
þegar ekki er lengur hægt að slá á
þráðinn til Óla og ræða þessa
hversdagslegu hluti sem allir era
að fást við daglega, en svo mikil-
vægt er að geta talað um við vini
sína.
Þótt missir okkar sé mikill er
hann sjálfsagt smámunir miðað við
það sem fjölskylda Óla stendur nú
frammi fýrir. Við vottum einlæga
samúð okkar Þóru eiginkonu hans,
Ingibjörgu dóttur hans og systur
hans Hildi, Guð gefi þeim styrk í
sorginni svo og öllum hans fjöl-
mörgu vinum.
Logi og Helga.
Bert Lindström með óvenju fjöl-
breytta og árangursríka starfs-
reynslu á sviði iðnaðar, viðskipta,
bankastarfsemi og þróunarstarfs.
Þessi víðtæka reynsla nýttist hon-
um vel á vegum NIB.
Sá sem þetta skrifar átti því láni
að fagna að kynnast Bert vel. Fyrst
sem stjórnarmaður í NIB frá upp-
hafi og síðar voru kynnin endumýj-
uð, þegar ég tók við starfi sem aðal-
bankastjóri NIB vorið 1994. Með
okkur tókst gott samstarf og vin-
átta.
Á tíu ára starfstíma Berts hjá
NIB var grannurinn lagður að efl-
ingu bankans. Það að bankinn nýtur
viðurkenningar sem eitt Ijósasta
dæmið um árangursrfka norræna
samvinnu og nýtur jafnt trausts at-
vinnulífs og fjármálastofnana á
Norðurlöndum sem á alþjóðvett-
vangi, er ekki síst Bert Lindström
að þakka. Hann hafði góða hæfi-
leika til þess að laða menn til sam-
starfs og var óþreytandi að kynna
NIB og efla tengsl hans við norræn
fyrirtæki, heima og erlendis. Bert
Lindström sýndi íslenskum málefn-
um alla tíð mikinn áhuga og stuðlaði
að lánveitingum NIB til mikilvægra
verkefna á Islandi. Hann var sæmd-
ur stórriddarakrossi íslensku fálka-
orðunnar árið 1986.
Ég minnist hans með söknuði og
þakklæti. Eftir lifir minningin um
vitran mann og góðgjaman og góð-
an vin. Ég sendi fjölskyldu hans
innilegar samúðarkveðjur.
Jún Sigurðsson.