Morgunblaðið - 06.08.1998, Blaðsíða 58

58 FIMMTUDAGUR 6. ÁGÚST 1998
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
+
Elskuleg eiginkona, móðir, tengdamóðir,
amma og langamma,
SUMARRÓS (Rósa) GUÐJÓNSDÓTTIR,
Hrafnistu í Reykjavík,
lést á Hrafnistu aðfaranótt þriðjudagsins
4. ágúst.
Guðmundur J. Jónsson,
Jón H. Guðmundsson, Hrafnhildur Matthíasdóttir,
Svanhildur Guðmundsdóttir, Pálmi Stefánsson,
Karl Kristján Guðmundsson, Alla Ólöf Óskarsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
Ástkær sonur okkar, fóstursonur, bróðir og
barnabarn,
JÓHANN ÞÓR JÓHANNSSON,
Háengi 8,
Selfossi,
lést af slysförum mánudaginn 3. ágúst.
Jóhann Þorvaldsson, Dagbjört K. Ágústsdóttir,
Hulda Snorradóttir Jóhann Finnsson,
Snorri Þór Jóhannsson,
Þorsteinn Jóhannsson,
Ágúst Jóhannsson
og aðrir aðstandendur.
+
Sambýlismaður minn, faðir okkar, tengdafaðir
og afi,
JÓN RÚNAR SIGURÐSSON
vélvirki,
Trönuhjalla 19,
Kópavogi,
verður jarðsunginn frá Bústaðakirkju föstu-
daginn 7. ágúst kl. 13.30.
Blóm og kransar afþakkaðir, en þeim, sem vilja
Heimahlynningu Krabbameinsfélagsins.
Ingibjörg Guðmundsdóttir,
Sveinn Pálsson, Margrét Eyjólfsdóttir,
Anna Finnbogadóttir, Jón Ingimar Jónsson,
María Finnbogadóttir, Kristinn Tómasson,
Aðalheiður S. Jónsdóttir, William D. Chalmers,
Helena Jónsdóttir,
Númi Jónsson,
Rúnar Þór Jónsson
og barnabörn.
+
Elskulegur eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir, afi og langafi,
ÁRNI MAGNÚS INGÓLFSSON,
Drekagili 18,
Akureyri,
sem lést þriðjudaginn 28. júlí, verður
jarðsunginn frá Akureyrarkirkju á morgun,
föstudaginn 7.ágúst, kl. 13.30.
ÞÓRDÍS
ÓLAFSDÓTTIR
+ Þórdís Ólafs-
dóttir fæddist á
Vindási í Kjós 19.
júní 1908. Hún lést á
Landspítalanum 27.
júlí síðastliðinn og
fór útfór hennar
fram frá Dómkirkj-
unni 4. ágúst.
Mér finnst ég verða
að skrifa nokkrar línur
um Þórdísi mína sem
jarðsett var þriðjudag-
inn 4. ágúst. Þótt ekki
væri annað en í þakk-
lætisskyni, því lofgrein hefði ekld
verið í anda hennar. Við skiptum
eflaust hundruðum sem eigum að-
stoð hennar að þakka við fæðingar.
Ef við allar tækjum upp penna
myndi það fylla mörg Morgunblöð.
Okkar kynni urðu fyrst haustið
1957 er ég gekk með fyrsta barn
mitt, og var enn í foreldrahúsum.
Eg mun seint gleyma er ég sá
hana í fyrsta sinn. Inn gekk fínleg
kona, bein í baki með fallega greitt
hár og kápu hnepptri upp í háls. Er
hún var búin að hneppa kápunni frá
sér og hengja upp á herðatré sneri
hún sér við að sagði lágt „sæl, ég
heiti Þórdís Ólafsdóttir". Állar
hreyfingar og allt í fari hennar var
það sem við kölluðum „akkurat".
Eg var nýlega orðin 18 ára, og er
ég leit á hana virkaði hún frekar
stíf, og ég vissi varla hvað ég átti að
segja eða gera. Hún hafði tyllt sér,
svo sagði hún lágt og pírði augun
um leið „er ekki best að fara að líta
á þig“. Hún skoðaði mig án þess að
segja orð, og sagði svo í aðeins
hærri tón „þetta virðist allt líta vel
út“. Síðan ræddu hún og móðir mín
saman. Eg hafði tekið þá ákvörðun
að eiga barnið heima. Hún kom
tvisvar eftir þetta, áður en að fæð-
ingunni kom sem var á sjálfan að-
fangadagsmorgun, þegar jólaundir-
búningurinn stóð sem hæst. Þórdís
var sótt heim á Barónstíg þar sem
hún bjó þá. Veðrið var hið versta,
blindbylur og rok. Nú fann ég að
traustari, rólegri og yndislegri
manneskju gat ég ekki haft hjá mér
við fæðinguna. Þórdís hringdi í
Jónas Bjarnason lækni og það var
rétt að hann kæmist i tíma frá
Hafnarfirði vegna veðurs. Enda
sagði hann að hann myndi seint
gleyma þessum aðfangadegi.
Mamma hafði orð á hvað snör og
örugg handtökin væru hjá Þórdísi,
hún sannanlega gerði allt það sem
hægt er að gera fyrir konu sem er
að fæða. Þetta gerði mig óhrædda
og örugga. Er fæðingunni lauk kl.
15.05 var hún sko ekki að flýta sér
heim, nei hún var hjá
okkur til að verða 6 á
sjálfu aðfangadags-
kvöldi. Hún kom á
hverjum degi í 10 daga
á eftir og fyrstu 5 dag-
ana tvisvar á dag,
þrátt fyrir jólahátíð-
ina. En Þórdís mín átti
ekki bara eftir að vera
viðstödd þessa einu
fæðingu hjá mér held-
ur sex í viðbót. Síðustu
tvö skiptin sagði hún
,Áslaug mín, þú veist
að nú er ég hætt.“ Hún
var rúmlega 69 ára er hún tók á
móti síðasta barninu mínu árið
1977, sem skírður var Andrés Þór, í
höfuðið á bæði henni og Andrési
Ásmundssyni lækni, sem hafði ver-
ið viðstaddur fimm fæðingar hjá
mér við að aðstoða Þórdísi. Eg
hafði ákveðið að ef barnið yrði
stúlka þá myndi hún heita Þórdís.
Samband okkar í 41 ár hefur
alltaf haldist með heimsókn frá mér
eða börnunum á aðfangadag og svo
með símasambandi. Þórdís var
fædd 19. júní, á baráttudegi
kvenna, barátta og dugnaður áttu
vel við hana. Hljóðlega lét hún
skoðanir sínar óhikað í ljós. Hún
var stolt af barnabömunum sínum,
sem bjuggu lengst af á sama stað
og hún, er hun hafði íbúð á jarðhæð
hjá Braga syni sínum. Eg hringdi í
hana 19. júní sl. þegar hún varð 90
ára en var þó of veikburða til að
taka á móti gestum. Meðan ég var
að tala við hana komu starfsstúlk-
urnar á Seljahlíð og færðu henni af-
mæliskaffi og sungu fyrir hana
„Hún á afmæli í dag“. Hún bað mig
um að koma fljótlega í heimsókn,
en þó ekki á miðvikudögum kl. 2 því
þá væri hún í hárgreiðslu. Alltaf
jafn „akkurat". Hún sagði í síðasta
símtali okkar að nú væri hún orðin
ansi þreytt. Nú hefur Þórdís mín
fengið hvfldina.
Takk fyrir allt, Þórdís mín. Guð
gefí þér frið.
Áslaug H. Kjartanson
og fjölskylda.
Markús Túllíus Cíceró rómversk-
ur stjórnmálamaður og rithöfundur
sem uppi var fyrir meir en tvö þús-
und árum sagði: „Þau eru farsælust
ævilok er náttúran leysir upp það
sigurverk sem hún sjálf setti sam-
an, meðan hugsun vor er enn skýr
og skynfærin óslævð." Á þann veg
urðu ævilok Þórdísar Olafsdóttur
Ijósmóður. Hún var þrotin að kröft-
um en hugsunin ótrúlega skýr fram
á síðustu stund. Það var Ijúft að
GUNNAR
FREYSTEINSSON
Björg Sigurjónsdóttir,
Margrét Árnadóttir, Heimir Tómasson,
Auður Árnadóttir, Snæbjöm Sigurðsson,
Gunnlaug Árnadóttir, Gunnar Jóhannsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
+
Þökkum auðsýnda samúð og vinarhug til
okkar við andlát og útför eiginkonu minnar,
móður okkar, tengdamóður og ömmu,
HRAFNHILDAR STEFÁNSDÓTTUR,
Brekkutúni 11,
Sauðárkróki.
Stefán Guðmundsson,
Ómar Bragi Stefánsson, María Björg Ingvadóttir,
Hjördfs Stefánsdóttir, Kristinn Jens Sigurþórsson,
Stefán Vagn Stefánsson, Hrafnhildur Guðjónsdóttir
og barnabörn.
+ Gunnar Freysteinsson fædd-
ist á Selfossi 27. apríl 1970.
Hann lést í bflslysi 5. júlí síðast-
liðinn og fór útför hans fram frá
Kópavogskirkju 15. júli.
Maður getur endalaust spurt af
hverju en fær ekkert svar. Góður
vinur og félagi er fallinn frá, öllum
að óvörum. Gunna kynntumst við
fyrst á Ási í Noregi þar sem við vor-
um við nám. í svo litlum íslendinga-
hóp fjarri heimaslóðum kynnist fólk
vel og heldur sambandi áfram þó
svo að leiðir skilji þegar heim er
komið. Skógræktin hélt okkur sam-
an fyrst í stað þegar heim var komið
og við bjuggum á Norðurlandinu en
nálægðin varð enn meiri þegar við
fluttum á Suðurlandið.
Gunni var einstakur. Þessi „ljós-
hærði víkingur“ okkar Islendinga í
Noregi mætti teinréttur og tíguleg-
ur í fasi í sunnudagskaffí Asverja -
sem reyndar var haldið á laugar-
dögum. Hann hafði tekið Norðmenn
sér til fyrirmyndar og mætti stund-
víslega og þá gjarnan fyrstur því við
hin héldum Islendinga sið og mætt-
um seint sem slapp samt. Hann var
alltaf eins og eðlilegur; kastaði
kveðju á alla sem komu og laumaði
út úr sé athugasemdum sem gjarn-
an kitluðu okkur hin. Gunni var
ótrúlegur hafsjór af fróðleik og
leiddi mann inn í heim konunga og
lávarða liðinnar tíðar. Honum gekk
vel í námi og var svo ótrúlega af-
slappaður í prófatíma að maður gat
smitast og róað sig niður þegar
Handrit afmælis- og minningargreina skulu vera vel frá gengin, vélrituð eða tölvusett. Sé
handrit tölvusett er æskiíegt, að disklingur fylgi útprentuninni. Auðveldust er móttaka
svokallaðra ASCII-skráa, öðru nafni DOS-textaskrár. Ritvinnslukerfin Word og Wordper-
fect eru einnig auðveld í úrvinnslu. Senda má greinar til blaðsins í bréfsíma 569 1115, eða á
netfang þess (minning@mbl.is) — vinsamlegast sendið greinina inni í bréfinu, ekki sem
viðhengi. Nánari upplýsingar má lesa á heimasíðum. Það eru vinsamleg tilmæli að lengd
greina fari ekki yfir eina örk A-4 miðað við meðallínubil og hæfilega línulengd — eða 2.200
slög. Höfundar eru beðnir að hafa skírnarnöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.
njóta visku og hlýju þessarar konu.
Þórdís „átti sig sjálf' í orðsins
fyllstu merkingu. Hún var talsmað-
ur kvenréttinda og sat í kvenrétt-
indanefnd nær óslitið frá 1959 -
1980. Er hún missti mann sinn,
þurfti hún að sjá sér og syni sínum
farborða og hóf þá nám í ljósmóður-
fræðum og lauk prófi 1936. Lengst
af starfaði hún sem embættisljós-
móðir í Reykjavík, eða á árunum
1944-1969. Hún var ekki margorð
um þessi ár, en fátækt var mikil í
upphafi starfsferils hennar og mörg
heimili í vanda stödd. Þórdís hjólaði
fyrstu árin á milli sængurkvenn-
anna, en síðar eignaðist hún bfl.
Hún var fljót að losa sig við bílinn
þegar hún þurfti hans ekki lengur
við í tengslum við vitjanirnar, hún
hafði enga þörf fyrir að safna að sér
dauðum hlutum. Síðan hóf hún
störf á mæðradeild og var þar
deildarstjóri frá 1973-1978. Arið
1979 vann hún þar við afleysingar.
Eitt sinn spurði undirrituð hana
hvort ekki væri óþarfi að lengja
nám ljósmæðra í þá veru sem nú er
orðið þ.a. ljósmæðranámið er fram-
haldsnám eftir að viðkomandi hefur
lokið hjúkrunarfræðiprófi. Hún
sagðist alltaf hafa verið talsmaður
aukinnar menntunar ljósmæðra og
sagðist oft hafa óskað sér meiri
menntunar. Hún var farsæl í starfi
pg heiðursfélagi í Ljósmæðrafélagi
íslands.
Alla tíð var hún að víkka sjón-
deildarhringinn og ferðaðist meðan
hún gat. Hún hefði eflaust getað
ferðast lengur en hún gerði, en hún
varð að geta allt óstudd, þannig var
hennar stíll... ég hef ferðast nóg.
Hún átti svolítið erfitt með að
klæða sig undir það síðasta: „Af
hverju biður þú ekki starfsstúlk-
urnar að aðstoða þig?“ „æ ... það er
svo mikill Bjartur í Sumarhúsum í
mér, ég er ekkert að því“, siðan
kom vel valin setning úr Sjálfstæðu
fólki, þar með var það afgreitt.
Hún las og las, þar til fyrir fáum
mánuðum. Hún las bækur Vigdísar
Grímsdóttur nánast í striklotu er
þær komu út, aðeins fárra stunda
nætursvefn. Ljóð séra Rögnvaldar
Finnbogasonar féllu henni í geð og
svo má lengi telja. Hún vildi miðla
og ræða það sem hún las, það sem
hún heyrði og það sem hún sá. Hún
var algert „fréttafrík", las dagblöð-
in, hlustaði á fréttirnar, mundi og
pældi. Kompásar okkar voru ekki
alltaf stilltir í sömu átt, hvað varð-
aði stjórnmál og fóru oft fram hár-
fínar umræður, þar sem báðar
vissu að höfuðáttinni yrði ekki
breytt. Hún sagði þá gjarnan,
„hvað finnst þér um?...“ Við eigum
ekki oftar eftir að leita að svari
hvor annarrar. Nú er hún öll, þessi
stórmerkilega kona, sem vildi
standa meðan stætt var.
Blessuð sé minning hennar.
Bryndís Helgadóttir.
maður hitti hann á „Póstinum".
Klukkan var fjögur síðdegis, hann
búinn að lesa, kaupa sér dagblaðið í
litlu sjoppunni á Klukkubygging-
unni og var að ná í póstinn - svona
til að hafa eitthvað annað að gera
það sem eftir var dags!
Hann var áfram teinréttur og
tígulegur þegar hann var að koma í
heimsókn til okkar á Stóra Armót,
alltaf eins og eðlilegur. Hann sýndi
líka á sér hliðar gagnvart strákunum
okkar sem gaman var að sjá; sýndi
þeim áhuga og hlustaði og spjallaði.
Það er sérstaklega minnisstætt þeg-
ar sá yngri var skírður og Gunni
mætir stundvislega í kirkjuna, fyrst-
ur heim að athöfn lokinni og bauð
gestina velkomna þar sem húsráð-
endur voru ókomnir! Svo færði hann
þeim litla stóran apabangsa og dóta-
körfu - nokkuð sem maður hélt nú
að ungir og ólofaðir menn væru ekk-
ert að spá í. Auk þess gleymdi hann
ekki þeim stærri sem fékk hinar
ýmsu litagerðir og er enn að kætast
yfir fínu litunum sínum.
Við biðjum Guð um að styrkja
foreldra og systur í þeirri sorg sem
nú ríkir á heimilinu. Takk fyrir að fá
að njóta samvista við þig, Gunni.
Brynjar, Sigríður,
Freyr og Fjölnir.