Morgunblaðið - 08.08.1998, Blaðsíða 40

40 LAUGARDAGUR 8. ÁGÚST 1998
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
OTTAR
VIÐAR
+ Ottar Viðar
fæddist í Reykja-
vík 29. nóvember
1930. Hann lést á
Sjúkrahúsi Húsavík-
ur 31. júlí síðastlið-
inn. Foreldrar hans
eru Guðrún Helga-
dóttir Viðar, f. 17.4.
1899, d. 12.7. 1986,
húsfreyja, og Gunn-
ar Viðar, f. 9.6.1897,
d. 7.5. 1972, hag-
" fræðingur. Eigin-
kona Ottars er Aðal-
heiður Runólfsdótt-
ir, f. 10.11. 1929.
Foreldrar hennar eru Runólfur
Dagsson, f. 3.9. 1895, d. 16.4.
1953, og Guðrún Sigurðardóttir,
f. 17.9.1890, d. 21.1.1972.
Aðalheiður og Óttar giftu sig
11.5. 1957. Börn þeirra eru:
Björn Viðar, f. 7.7. 1957, sjó-
maður, giftur Hrönn Steinþórs-
dóttur, f. 13.9.1962, og eiga þau
þrjú börn, Grétar Þór, f. 14.7.
1982, Óli Jakob, f. 18.12. 1984,
og Harpa Hrönn, f.
10.4. 1986. Guðrún
Viðar, f. 26.3. 1960,
gift Hallgn'mi Sig-
urðssyni, f. 24.7.
1958, eiga þau þrjú
börn, Sigurð Viðar,
f. 4.11. 1978, Ellen
Mjöll, f. 27.9. 1983,
Þuríði, f. 1.12. 1992.
Grétar Þór Viðar, f.
18.5. 1963, d. 11.6.
1980. Ásta Helga
Viðar, f. 3.11. 1968,
gift Geir Bjama-
syni, f. 8.6. 1964,
eiga þau tvö böm,
Amar Þór, f. 5.10. 1994, og
Bjarna Þór, f. 19.4. 1997.
Ottar var búfræðingur að
mennt og bóndi á Geirbjarnar-
stöðum í Ljósavatnshreppi, og
síðar starfsmaður Húsavíkur-
bæjar frá 1982.
Ottar verður jarðsunginn frá
Þóroddsstaðarkirkju í Ljósa-
vatnshreppi í dag og hefst at-
höfnin klukkan 11.
Fyrir um það bil 35 árum voru
'■“íiokkur börn úr Reykjavík sem
kenndu Köldukinn í Ljósavatns-
hrepp við írænda sinn sem var
bóndi á Geirbjamarstöðum þar í
sveit og var sveitin aldrei nefnd
annað en Óttarssveit. Undirrituð
,var ein af þessum bömum.
Óttar móðurbróðir minn var sá
besti frændi sem nokkur gat átt.
Hann var hjartahlýr, félagslyndur
og umfram allt var hann sú altrygg-
lyndasta manneskja sem sögur fara
af. _
•fc- Ég hef þekkt Óttar svo lengi sem
ég man eftir mér og raunar áður en
ég fór nokkuð að muna. Hann var
litli bróðir hennar mömmu minnar,
en hún lést þegar ég var 10 ára
gömul. Óttar lá aldrei á liði sínu
gagnvart systkinabörnum sínum og
vomm við flest i sveit hjá honum og
Heiðu. Tengslin urðu ákaflega
sterk og Óttar sá svo sannarlega
um að þau slitnuðu ekki. Hann
ræktaði samband sitt ákaflega vel
við okkur.
Margar minningar á ég frá Geir-
bjamarstöðum og á mismunandi
aldri. Þegar bíllinn renndi að bæn-
um var öll fjölskyldan komin að
taka á móti okkur og það urðu
«4Þltaf miklir fagnaðarfundir. Ég
man að frændsystkini mín, Bjössi,
Guðrún og Grétar Þór, höfðu alltaf
tekið miklum breytingum í vexti og
þroska frá þvi árinu áður. Svo urðu
árin fleiri á milli sem ég kom í Geir-
bjamarstaði en þá hafði Óttars-
sveitin fest rætur í mér og tengslin
þangað vom sterk í mér. Alltaf var
gott að koma í sveitina þegar hugsa
þurfti einhver erfið mál sem hrjáðu
gjaman unglinga. Síðasta sumarið
mitt á Geirbjamarstöðum var þeg-
ar Ásta Helga, litla frænka mín, var
á leiðinni í heiminn.
Ef ég á að rifja upp minningu um
frænda minn þegar ég var hjá hon-
um sem barn þá kemur hér ein af
’vSörgum.
Það fæddist kálfur þarna í júní.
Óttar hafði samið við mig um það
að ef kálfurinn yrði kvíga mætti
hann lifa, en ef hann yrði naut yrði
honum fljótlega slátrað. Kálfurinn
fæddist naut. Ég var ákaflega hrif-
inn af dýmm sem barn og tók ein-
hverju ómældu ástfóstri við naut-
kálfinn, en Óttar sagði mér svo einn
daginn að ég skyldi kveðja hann því
hann myndi slátra kálfmum áður en
við krakkarnir vöknuðum morgun-
inn eftir. Ég tók þetta ákaflega
tí*œrri mér, en gerði eins og hann
bað, kvaddi kálfinn með miklum
grát og söknuði og reyndi Óttar að
hugga mig eftir bestu getu. Ég
sofnaði svo um kvöldið og vaknaði
óvenju seint morguninn eftir. Eftir
að hafa klætt mig fór ég niður og
var viss um að kálfurinn væri allur.
4n hver stóð þá á fjómm fótum,
•áðlifandi úti á túni að bíta gras
annar en kálfurinn. Óttar hafði þá
ekki getað slátrað honum og gerði
það ekki fyrr en ég fór heim að
hausti. Ég á ótal samskonar minn-
ingar um hann frænda minn; ég
gæti raunverulega skrifað bók um
hann.
Árið 1980 dó Grétar Þór og
ákváðu þá Óttar og Heiða að flytja
til Húsavíkur sem þau svo gerðu.
Þetta var mikið áfall eins og nærri
má geta. Þar sem Grétar Þór,
frændi minn, var mjög ákveðinn og
fastur á sínu kallaði Óttar hann oft
forstjórann. En lífið hélt áfram og
nú á Húsavík, þar sem Óttar fékk
vinnu hjá bænum. Hann hafði samt
ákaflega sterkar taugar til Geir-
bjarnarstaða. Oft þegar ég kom í
heimsókn til Húsavíkur fómm við í
Óttarssveitina og stoppuðum að-
eins við Geirbjamarstaði. En eftir
að Óttar og Heiða fluttu til Húsa-
víkur, gátu þau oftar tekið sér frí
og urðu komur þeirra tíðari til
Reykjavíkur en áður. Og árin liðu.
Eitt sinn komu þau í félagi með
fleira fólki að norðan og var ég með
þeim kvöldstund á skemmtistað
sem þá var og hét Broadway. Þau
létu mig svo koma með sér í rútuna
og báðu bflstjórann að keyra mig
heim áður en hann færi með hópinn
á hótelið sem þau bjuggu á. Oftast
voru þau samt hjá Ingu í Garða-
bænum og hringdi Óttar alltaf í mig
þegar hann var staddur hér og vildi
að við hittumst. Ég kom sjálf norð-
ur í Aðaldal ásamt vinafólki mínu
og var þar í sumarbústað og vildu
Óttar og Heiða fá okkur öll í mat.
Við fórum líka saman út að
skemmta okkur það sumar, við fór-
um að Björgum að heimsækja Ástu
frænku, að Nípá og svona gæti ég
endalaust talið. Óttar var ákaflega
félagslyndur og kom sér vel alls-
staðar, enda var ekki hægt annað
en láta sér þykja mjög vænt um
hann.
Ég man þegar Gunni frændi
minn og bróðursonur Óttars gifti
sig fyrir u.þ.b. 2 árum. Þá hélt Ött-
ar ræðu um það þegar Gunnar var
hjá honum í sveitinni og inn á milli
sagði hann alltaf þessa setningu
„og mér finnst ég eiga eitthvað
mikið í þessum strák“. Og Óttar
átti einmitt mikið í okkur sem höfð-
um dvalið hjá þeim á Geirbjarnar-
stöðum og við áttum mikið í Óttari.
Hannes bróðir minn var hjá honum
í nokkur sumur. Þegar Hannes full-
orðnaðist þá einhvern veginn virtist
sambandið við Óttar vera fjarlæg-
ara, en það var nú mikill misskiln-
ingur. Þegar Hannes varð þrítugur
hringir síminn og var það þá Óttar.
Hannes var hissa og glaður að
heyra í honum og sagði þá Óttar:
„Hvað, er ekki stór dagur hjá þér í
dag.“ Ekkert var Óttari eðlflegra
en muna allt svona. Hann spurði
mig alltaf um bræður mína, það
brást aldrei. Líka hvemig pabba
heilsaðist og fréttir af honum og
stjúpu minni.
Þegar elsta dóttir mín dvaldi í
sex vikur nokkur sumur á Hafra-
lækjaskóla í Aðaldal heimsóttu Ótt-
ar og Heiða hana alltaf og buðu
henni heim með sér. Hún fór líka
alltaf til Guðrúnar sem þá var kom-
in með mann og böm. Alltaf
hringdi hún í mig frá þeim og rifjar
upp þessar heimsóknir í dag sem
em henni ákaflega dýrmætar
minningar úr hennar barnæsku.
Enn margir eiga einmitt dýrmætar
minningar úr barnæsku þar sem
rótin liggur einmitt til heimilis
frænda míns. Öll börn hændust að
Óttari. Ég get nefnt dæmi um það
þegar ég kom með dætur mínar,
Möggu og Drífu Hrönn, í heimsókn
í Geirbjamarstaði. Drífa Hrönn var
ákaflega ómannblendin og hrædd
við dýr og hékk mikið í mér. Hún
var rétt rúmlega árs gömul og ekki
nokkur leið að tala hana til. Eða
það hélt ég. Þá rétti Óttar fram
hendurnar til hennar og sagði
ósköp eðlilega: „Komdu til frænda."
Drífa Hrönn fór fús í fangið á hon-
um eins og hún hefði alltaf þekkt
hann. Óttar hændi hana að sér án
nokkurrar fyrirhafnar, og alltaf
þegar hann kom inn í mat og kaffi
tók hann við henni til að hvfla mig.
Elsku frændi minn, nú ertu farin
úr þessum heimi alltof fljótt. Eftir
stutt veikindi, sem ég þakka þó
Guði fyrir að hafa losað þig úr og
tekið þig til sín. Ég vil þakka þér
fyrir allt sem þú gafst mér og mun
alltaf varðveita minningu þína. Ég
gleðst yfir því að þú skulir vera
jarðsungin og jarðsettur í sveitinni
ÞORUNNA.
SIGJÓNSDÓTTIR
+ Þórunn A. Sig-
jónsdóttir
fæddist í Vest-
mannaeyjum 26.
febrúar 1913 og
ólst þar upp. Hún
lést 25. júlí síðast-
liðinn. Foreldrar
hennar voru Sigjón
Halldórsson, fædd-
ur 31. júlí 1888, dá-
inn 1931, og Sigrún
Runólfsdóttir, fædd
26. maí 1889, dáinn
1991. Þórunn var
næst elst systkina
sinna, Sigjón, sem
var elstur, dó ungur, Bragi,
sem er Iátinn, Garðar,
Tryggvi, Þórhallur, sem er lát-
inn, Friðrik, sem drukknaði
við Reykjanes, Halldór, dó 8
ára gamall, Guðríður, sem er
látin, Kristbjörg, Gústaf og
Guðmundur.
Þórunn giftist Svavari Þórð-
arsyni, f. 11. febrú-
ar 1911, d. 1978.
Þórunn og Svavar
eignuðust sex dæt-
ur: 1) Edda Sigrún,
gift Garðari Gísla-
syni, búsett í Vest-
mannaeyjum. 2)
Dóra Guðríður, gift
Halldóri Pálssyni,
búsett í Vestmanna-
eyjum. 3) Frið-
rikka, gift Hrafni
Oddssyni, búsett í
Vestmannaeyjum.
4) Áslaug, gift
Ingvari Vigfússyni,
búsett í Reykjavík. 5) Svava,
gift Agli Ásgrímssyni, búsett í
Kópavogi. 6) Sif, gift Stefáni S.
Guðjónssyni, búsett í Vest-
mannaeyjum.
Útför Þórunnar fer fram frá
Landakirkju í Vestmannaeyjum
í dag og hefst athöfnin klukkan
11.
þinni við hliðina á Grétari þínum
sem er nú vafalaust búinn að taka á
móti þér. Megi Guð varðveita þig
og blessa um alla eilífð.
Elsku Heiða mín, við megum
ekki gleyma að við eigum öll hvert
annað eftir. Óttar vill örugglega
að við höldum hópinn. Ég votta
þér samúð mína og bið Guð að
styrkja þig. Bjössi, Guðrún, Ásta
Helga, makar og börn, Ég segi
það sama við ykkur. Reynum að
nýta okkur það sem Óttar kenndi
okkur, halda tryggð og vináttu á
milli okkar. Hann virtist hafa lítið
fyrir því.
Fyrir hönd pabba míns, stjúpu,
bræðra, dætra minna og mín eru
sendar innilegar samúðarkveðjur
til ykkar allra og þakklæti fyrir öll
árin.
Ykkar frænka,
Drífa.
Vor er í lofti, skóla lokið og við
krakkarnir sitjum í aftursætinu í
bflnum hjá mömmu og pabba. Fyr-
irhugað er að ferðalagið taki tvo
daga, enda um langan veg að fara,
eða alla leið norður í land að Geir-
bjarnarstöðum í Köldukinn. I hug-
anum bærast andstæðar kenndir
söknuðar eftir að hafa kvatt vini
heima fyrir en jafnframt eftirvænt-
ingar því ætlunin er að dvelja í
sveitinni hjá Óttari og Heiðu allt
sumarið sem framundan er við leiki
og störf. Þannig stund upplifðum
við systkinin hvert af öðru, eftir því
sem við bárum aldur til. Lífið var
ekki alltaf auðvelt fyrir unga
krakka af höfuðborgarsvæðinu
sem skyndilega voru komin í annað
umhverfi þar sem allir voru vanir
að vinna frá morgni og fram á
kvöld. Maður fékk ekki mikið að
sofa út í miðjum sauðburði og ekki
búið að mjólka kýrnar og reka þær
suður á engi. Ekki brást það að
Óttar kom síðastur inn að kvöldi og
var farinn fyrstur út að morgni.
Alltaf beið líka hafragi-auturinn
hennar Heiðu á eldavélinni þegar
við höfðum náð að nudda stírurnar
úr augunum og koma okkur fram
úr. Að loknum sauðburði voru
óþrjótandi hlutir sem þurfti að
dytta að, girðingar sem þurfti að
gera við, kindur í túnum sem þurfti
að stugga burt. Síðan tók við hey-
skapur sem einnig kallaði á vinnu-
törn.
Eftir á að hyggja rísa þó hærra
þær stundir sem gáfust til skemmt-
unar. Þannig var nóg af silungi í
Pollunum og einhvern veginn var
alltaf logn, í það minnsta í minning-
unni, þegar við fórum í veiðiferðir
þangað. Á sólríkum sumardögum
stunduðum við krakkarnir það sem
við kölluðum engjahlaup, en þau
fólust í því að hlaupa um á stutt-
buxum einum fata og stinga sér í ís-
kalt vatn á milli til kælingar. Á
stundum fór Óttar með okkur í
Mér fannst þú svo glæsileg
kona, vildir alltaf vera vel til höfð,
hárið vel greit og gaman að gera
þig fína. Alltaf varstu þakklát fyr-
ir það sem maður gerði fyrir þig,
alltaf með létta lund og gaman var
að spjalla við þig um heima og
geima enda fylgdist þú líka vel
með. Alltaf spurðir þú um líðan
okkar allra og hvernig við hefðum
það. Þú varst alltaf svo ánægð
þegar við vorum að koma heim til
Eyja að heimsækja þig. Systur
mínar hugsuðu svo vel um þig;
skiptust á um að koma til þín til að
laga til hjá þér, færa þér mat og
þvo fötin þín og ég fann hvað þér
þótti vænt um þetta því þú nefndir
þetta alltaf við mig í símann þegar
ég hringdi til þín. Og það var gam-
an þegar við vorum hjá þér syst-
urnar, allar sex, og gátum hlegið
af öllu því skemmtilega sem okkur
datt í hug, síðast á 85 ára afmæl-
inu þínu í febrúarmánuði sl.,
mamma!
Árið 1993 ákváðum við, ég og
Egill, að fara með þig og tengda-
foreldra mína, Heiðu og Ása, til
Benidorm í tvær vikur. Dætur okk-
ar Egils urðu eftir í Vestmannaeyj-
um; Agla hjá Dóru systur og Dóra
sund eða þá keyrt var inn í Vagla-
skóg og notið náttúrunnar. Viku-
legar íþróttaæfingar voru
ómissandi liður þar sem bæði var
stundaður fótbolti og ýmsar frjáls-
ar íþróttir. Ekki stóðumst við borg-
arbörnin samanburð við sveitafólk-
ið hvað líkamlegt atgei-vi snerti en
fengum að vera með engu að síður.
Nú eru þessar stundir allar langt
að baki og við krakkamir búin að
fullorðnast. Einhvern veginn tók
maður nú samt ekki mikið eftir því
að Óttar eltist með okkur hinum.
Hann var alltaf jafn þreklega vax-
inn og léttur í spori að manni
fannst. Því er ótrúlegt til þess að
hugsa að hann skuli nú látinn. Með
þessum fátæklegu orðum viljum við
systkinin þakka Óttari allar þær
samverustundir sem við áttum og
þann góða þátt í okkar uppeldi sem
hann lagði til ásamt Heiðu konu
sinni. Jafnframt sendum við okkar
innilegustu samúðarkveðjur til
Heiðu, Björns, Guðrúnar og Ástu
Helgu að ógleymdum barnabömun-
um.
Indriði Einarsson, Bima
Einarsdóttir, Gunnar
Viðar og Margrét Viðar.
Látinn er tengdafaðir minn, Ótt-
ar Viðar. Óttar fæddist í Reykjavík
1930, en gerðist bóndi að Geir-
bjamarstöðum í Kinn ásamt eigin-
konu sinni, Aðalheiði Runólfsdótt-
ur, árið 1957. Ég kynntist Óttari
fyrst fyrir um 20 árum þegar ég fór
að vera með dóttur hans, Guðrúnu
Viðar.
Þegar ég kom í fyrsta skipti í
sveitina til Heiðu og Óttars var
eins og maður hefði alltaf átt heima
þar, þannig vom móttökur þeirra.
Óttar var mjög merkilegur maður,
fróður um hin ýmsu mál enda víð-
lesinn.
Hann hafði mjög gaman af því
að ferðast og skoða landið sitt.
Óttar var einstaklega barngóður
og vildi ólmur hafa barnabörnin
með í ferðalög og útilegur, enda er
söknuður þeirra mjög mikill.
Hann var mjög hraustur maður og
duglegur, tilbúinn að bjóða fram
aðstoð sína í bæði stór og smá
verk.
Hann hætti búskap í sveitinni ár-
ið 1982 og fluttist þá til Húsavíkur.
Þar kom hann sér upp fjárhúsi og
gat haldið áfram að hugsa um kind-
urnar sínar sem hann gerði fram á
síðustu stundu.
Ég vil fá að þakka Óttari fyrir
þau ómetanlegu 20 ár sem ég fékk
að þekkja hann.
Við höfum öll misst mjög mikið
við fráfall hans, en þó er missir
Heiðu mestur þar sem hún er að
missa ástkæran eiginmann, vin og
félaga til margra ára.
Elsku Heiða, Guð gefi þér styrk í
þessari miklu sorg.
Hallgrímur Sigurðsson.
Sif hjá Kæju frænku. Þegar við
vorum sestar í flugvélina kreistir
þú á mér handlegginn og sagðir við
mig: „Svava, þetta verður yndisleg
ferð hjá okkur öllum.“ Það urðu
orð að sönnu. Þú naust þín vel í
garðinum við hótelið sem við gist-
um á og dáðist að fallegu blómun-
um í kring um okkur og þig langaði
helst til til þess að taka þau með
heim. Áður en kvöldaði lögðum við
okkur og fórum síðan út að borða
góðan mat og fengum okkur smá
koníakstár á eftir. Að sitja úti við
og borða var svo notalegt, eins og
það að fara í bæinn og skoða allt
sem fyrir augun bar. Já, mamma,
þetta var yndisleg ferð hjá okkur
og við gleymum henni aldrei enda
tölum við oft um hana. Okkur kom
öllum svo vel saman. Þó að þú og
Ási og Heiða hefðuð ekki þekkst
mikið áður en við fórum í þessa
ferð var engu líkara en þið hefðuð
alltaf þekkst.
Elsku mamma! Hafðu þakkir
fyrir allt og líka fyrir að eiga svona
góðar systur sem hugsuðu svo vel
um þig. Ég veit að pabbi og amma
Sigrún taka vel á móti þér.
Kveðja, þín dóttir,
Svava og fjölskylda.