Morgunblaðið - 01.10.1998, Side 28

28 FIMMTUDAGUR 1. OKTÓBER 1998
MORGUNBLAÐIÐ
LISTIR
FINNSKI táning’urínn Mikko Franck lætur verkin tala á æfingu Sinfóníuhtjómsveitar íslands. „Það gildir einu hvort hljómsveitarstjóri
er nítján ára eða níræður, hann verður að sinna skyldum sínum.“
Morgunblaðið/Kristínn
Töfrar táningsins
19 ára gamall Finni, Mikko Franck, mun
---------------------------y--------------
stjórna Sinfóníuhljómsveit Islands í fyrsta
sinn á tónleikum hennar í Háskólabíói í
7 1
kvöld. I samtali við Qrra Pál Ormarsson
segir hann meðal annars frá draumnum
sem rættist, ferli sínum, þar sem hlutirnir
hafa gerst hratt, og svarar gagnrýni sem
beint hefur verið að honum vegna þess að
sumum þykir hann hafa stigið „of
snemma“ fram í sviðsljósið.
ÞEGAR blaðamaður var
fimm ára ætlaði hann að
verða kúreki eða lögga
þegar hann yrði stór -
eða jafnvel Tarzan í
trjánum. Margir hafa iíkast til svip-
aða sögu að segja. Mikko Franek
ætlaði að verða hljómsveitarstjóri.
Hann gat ekki hugsað sér annað en
ferðast um heiminn og stjórna stór-
um og kraftmiklum hljómsveitum.
Nú, fjórtan árum síðar, gerir hann
einmitt það. „Það tók mig fimm ár
að ákveða hvað ég ætlaði að leggja
fyrir mig í lífinu, síðan hef ég ekki
litið um öxl.“
Mikko Franck er óvenjulegur
unglingur, það fer ekkert á milli
mála þegar horft er á hann sveifla
tónsprotanum á æfingu Sinfóníu-
hljómsveitar Islands í Háskólabíói.
Einhver efast sjálfsagt um að svo
ungur maður valdi verkefni af þessu
tagi - ekki aldeilis! Hann er öryggið
uppmálað, þar sem hann rennir í
gegnum píanókonsert Atla Heimis
Sveinssonar með hljómsveitinni,
eins og hann hafi aldrei gert annað
um dagana. Það lætur raunar
nærri. Ekki fer milli mála hver ræð-
ur ferðinni á æfingunni, hvers
vegna ætti það líka að gera það,
drengurinn er atvinnumaður í fag-
inu - og hefur verið síðan hann var
sautján ára.
Mikko er lágur maður vexti, fín-
legur og glaðvær. Þó hann sé með
vísi að skeggi lítur hann alls ekki út
fyrir að vera eldri en hann er - enda
ekkert markmið í sjálfu sér. Þegar
hann tekur til máls gleymist aftur á
móti fljótt að hann skuli vera fædd-
ur árið 1979. Hann kemur manni
fyrir sjónir sem ákveðinn, sjálfsör-
uggur og skynsamur maður, nokk-
uð sem fáum tekst að sameina svo
ungir að árum. Á hitt ber þó að líta
að Mikko Franck er ekki ungmenni
í eiginlegum skilningi þess orðs.
Þegar við göngum að æfingu lok-
inni sem leið liggur yfir Hagatorg,
frá Háskólabíói að Hótel Sögu, þar
sem viðtalið á að fara fram, minnist
hann þess að hann kom hingað til
lands fyrir um áratug til að spila á
víólu á barnatónleikum. Hann man
ekki nákvæmlega hvar en segir
dvölina hafa verið ánægjulega - Is-
land sé áhugavert land. Þegar við
nálgumst aðalinnganginn á Sögu
lýsir hann svo ánægju sinni með
staðsetningu hótelsins. „Eg var að
stjórna í Amsterdam um daginn og
þar tók það mig klukkutíma að
komast frá hótelinu að tónleikahús-
inu - í bíl. Þetta er allt annað líf,
mínútu gangur, sem þýðir að ég get
lúrt svolítið lengur á morgnana. Það
kann ég að meta,“ segir Mikko og
bros færist yfir andlitið. Það er þá
einhver unglingur í honum eftir allt
saman!
Lítil tónlist
á heimilinu
Ætla mætti að Mikko hefði, líkt
og svo mörg undrabörn, drukkið í
sig tónhst með móðurmjólkinni.
Öðru nær! „Ég á íjögur systkini og
ekkert þeirra hefur helgað sig tón-
listinni. Faðir minn spilar reyndar á
hljómborð á veitingastöðum en
heimur sígildrar tónlistar er honum
framandi. Það hljómaði því lítil sem
engin tónlist á mínu æskuheimili."
Hvaðan kemur þá tónlistargáfan?
„Það er góð spurning en því mið-
ur kann ég ekki svarið. Ég var sext-
án ára þegar ég fékk mitt fyrsta
tækifæri sem hljómsveitarstjóri,
þannig að ég beið ellefu ár eftir þvi