Morgunblaðið - 08.11.1998, Blaðsíða 42

42 SUNNUDAGUR 8. NÓVEMBER 1998
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ

t
Ástkær eiginkona mín, móðir, tengdamóðir,
amma og langamma,
MÁLFRÍÐUR GUÐSTEINSDÓTTIR,
Skúlagötu 20,
Reykjavík,
andaðist á Sjúkrahúsi Reykjavíkur föstu-
daginn 30. október.
Útför hennar hefur farið fram í kyrrþey að ósk
hinnar látnu.
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og hlýhug
Ólafur Diðriksson,
börn, tengdabörn, barnabörn og barnabarnabörn.
+
Ástkær sambýliskona mín,
SIGRÚN STEFÁNSDÓTTIR,
Hamrahlíð 17,
sem lést á Grensásdeild Sjúkrahúss Reykja-
víkur laugardaginn 31. október, verður jarð-
sungin frá Áskirkju þriðjudaginn 10. nóvem-
ber kl. 13.30.
Jón Jónasson.
t
Faðir minn, vinur og bróðir,
MAGNÚSÞÓRÐARSON,
Lindargötu 64,
Reykjavík,
verður jarðsunginn frá Fossvogskirkju þriðju-
daginn 10. nóvember kl. 15.00.
Sveinn Th. Magnússon, Halldóra Pálsdóttir,
Kristín Guðmundsdóttir,
Einar Þórðarson, Jensína Sigurðardóttir,
barnabörn, langafabörn
og aðstandendur.
t
Þökkum auðsýnda samúð og hlýhug við
andlát og útför móður okkar,
KRISTÍNAR JÓNSDÓTTUR.
- V
Hörður Björnsson og systkini.
t
Þökkum innilega auðsýnda samúð og vinar-
hug við andlát og útför eiginmanns míns,
föður okkar, tengdaföður og afa,
TEITS BJÖRNSSONAR
fyrrv. oddvita og bónda,
Brún,
Reykjadal.
Sérstakar þakkir sendum við starfsfólki Fjórð-
ungssjúkrahússins á Akureyri.
Elín Aradóttir,
Björn Teitsson, Anna G. Thorarensen,
Ari Teitsson, Elín Magnúsdóttir,
Erlingur Teitsson, Sigurlaug Svavarsdóttir,
Sigríður Teitsdóttir, Eggert Hauksson,
Helga Teitsdóttir, Jón Hermannsson,
ingvar Teitsson, Helen Teitsson
og barnabörn.
t
Þökkum innilega auðsýnda samúð og hlýhug
við andlát konu minnar, móður okkar, tengda-
móður, ömmu og langömmu,
GUÐRÚNAR BJARGAR
SIGURJÓNSDÓTTUR,
Nesvegi 49,
Reykjavík.
Björn Halldórsson,
dætur, tengdasynir, barnabörn og barnabarnabörn.
ÞORUNN SIGRIÐUR
GÍSLADÓTTIR
+ Þórunn Sigríð-
ur Gísladóttir
fæddist í Reykjavík
27. mars 1948. Hún
lést á Sjúkrahúsi
Reykjavikur 30.
október síðastlið-
inn. Foreldrar
hennar voru Gísli
Þorvarðsson, f. 15
október 1911, d. 25.
mars 1958, og Sig-
urborg Hansdóttir,
f. 24. apríl 1914, d.
21. apríl 1989.
Systkini Þórunnar
eru Hjalti, Gerður,
Gíslína og Einar, sem lést árið
1986. Árið 1966 giftist Þórunn
Matthíasi Þorkelssyni, f. 30.
ágúst 1939. Þau skildu. Þau
áttu eina dóttur sem heitir Sig-
urborg, f. 16. mars
1974. Hennar börn
eru Þorvarður, f.
19. júní 1992 og
Þórunn Anna, f. 1.
desember 1993.
Unnusti hennar er
Orri Gunnlaugsson,
f. 26. ágúst 1968.
Árið 1995 giftist
Þórunn Jónatan Jó-
hannessyni, f. 21.
ágúst 1928, d. 25.
nóvember 1995. Síð-
ustu ár ævi sinnar
var hún í sambúð
með Haraldi Torfa-
syni, f. 27. maí 1941.
Utför Þórunnar fer fram frá
Dómkirkjunni á morgun, mánu-
dag, og hefst athöfnin klukkan
13.30.
Þessa dagana er ég ekki aðeins
að syrgja móður mína heldur
einnig mjög góðan vin, vin sem ég
gat alltaf talað við um allt milli
himins og jarðar. Við höfum geng-
ið í gegnum súrt og sætt saman þó
að tíminn sem okkur var gefínn
hafi verið allt of stuttur. Það eru
svo margar minningar sem leita á
huga minn þessa dagana og verður
eflaust um alla framtíð. Sérstak-
lega eru það minningar um tímann
sem við eyddum saman úti í garði
á sumrin að spila og ræða málin og
þegar börnin mín komu í heiminn
og hvað þú varst hrifín af þeim
báðum. Þau munu alltaf muna þig
og minningum verður haldið við.
Svo ekki sé minnst á ferðalögin
sem við fórum í út um allt land
þegar ég hafði fengið bílprófíð.
Þau voru kannski ekki öll löng,
eins og þegar við skutumst í Með-
allandið til Sollu og krakkanna,
fram og til baka á einum degi. Eða
þá sá árstími sem nú fer senn að
hefjast, jólin, með öllu sínu um-
stangi. Við vorum stoltar yfir því
að vera jólakerlingar og nutum
þess út í ystu æsar að undirbúa
jólin. Ofáum jólablöðum flettum
við í gegn og ráðgerðum ýmislegt,
sem svo var ekki framkvæmt. Það
skipti ekki eins miklu máli heldur
var það tíminn og andinn sem
skipti máli. Það verður erfitt að
þurfa að upplifa þessar stundir
fyrir þessi jól en þó hef ég svo
margs að minnast sem á eftir að
gefa huga mínum ró.
Lífið heldur áfram, þeir sem eftir
eru læra að lifa með sorginni. Það
er erfítt á meðan á þessu stendur,
en svo eru það minningar sem eftir
eru, sem eru yndislegar og gott að
rifja upp. Þórunn háði erfitt stríð
og hafði ekki betur, eins og svo
margir aðrir. En það að horfa á ein-
hvern taka á erfiðleikum á þann
hátt sem hún gerði er mikils virði,
ekki er hægt að lýsa því með orð-
um. Hún var stolt, allt til þess tíma
að þrekið þraut og veikindin tóku
völdin. Hún var sátt við líf sitt þrátt
fyrir ungan aldur því hún hafði
upplifað mikla hamingju síðustu ár
ævi sinnar og var þakklát fyrir það.
Það gilti að vera sáttur við það sem
maður hafði og vera ekki að malda í
móinn, það kæmu betri tímar
seinna meir. Eg lít svo á að það séu
komnir betri tímar hjá henni og nú
sé hún laus við þjáningar og líði vel.
Eg vil með þessum fátæklegu orð-
um þakka fýrir allt sem var, er og
verður.
Með söknuði,
Sigurborg.
I Borghúsinu Laufásvegi 5, sem
svo var kallað, bjó Þórunn mág-
kona mín síðustu ár ævi sinnar.
Húsinu sem bókstaflega iðaði af
sögu og skemmtilegum atburðum
og það passaði henni Tótu minni vel
því frá unga aldri beindist hugur
hennar að bóklestri og grúski, um
sögu gamalla húsa og atburða.
Ein af fyrstu minningum mínum
um hana er að hún sat með stafla
þjóðsagna Jóns Árnasonar og las af
áhuga, þá 10 ára gömul. Seinna
gladdist hún yfir því að Laufásveg-
ur 5, sem átti svo mikla sögu og
henni þótti svo vænt um, var reist
af Jóni Árnasyni þjóðsagnaritara
árið 1880. I húsinu lifðu og dóu
listamenn, leikarar og síðar bjó þar
tónlistarfólk. I þessu húsi og í litla
húsinu í garðinum passaði hún
mörg böm og þar trítluðu margar
kisur um garðinn. Einu sinni spurði
lítill drengur Tótu ; Af hveiju eru
hérna svona margir krakkar og kis-
ur ? Þá svaraði hún honum; Af því
að mér þykir svo vænt um krakka
og kisur. Hún var sannur manna-
og dýravinur.
Eg er stolt af því að hafa átt hana
að vini. Guð gefi Boggu börnunum
hennar og Haraldi styrk í sorginni.
Minning hennar lifir hjá okkur.
Kristín Guðbjartsdóttir.
<v
<^hRs>,
q*
T
4
■Á

Þegar andlát
ber að höndum
Útfararstofa kirkjugarðanna ehf.
Sími 551 1266
Allan sólarhringinn
Kæra amma. Það var alltaf svo
gott að vera niðri hjá þér að föndra
og lita. Svo var líka svo gaman að
kúra hjá þér í svefnpoka á kvöldin
og svo gott að vera með þér. Við
vitum að þú átt eftir að fylgjast
með okkur af himnum, með
Jónatani afa og öllum köttunum.
Takk fyrir allt,
Þorvarður og Þórunn Anna.
Kæra vinkona mín. Hvernig á
ég að kveðja þig? Orðin em ekki til,
sem lýsa tilfinningum þeim sem
ryðjast fram. Æskuvinkona, sem
hverfur á braut og kemur aldrei
lomc

ir\
öaiðskom
v/ Fossvogskii-kjwgai-ð
Simh 554 0500
aftur nema í minningunum. En ég
er líka rík af þeim. Eg er rík að
hafa fengið að eiga þig að vini þótt
leiðir okkar hafi ekki endilega legið
saman. En það var hið einkennilega
samband, þau tryggðabönd sem við
bundumst frá barnæsku, sem hélt
utan um allt saman. Og minning-
arnar hendast fram, hver á fætur
annarri. Við hófum lífið saman, við
uppgötvuðum töfi'aheiminn saman,
við fullorðnuðumst saman.
Fyrsta vinkonan, sem ég eignað-
ist, þegar ég flutti í Laugames-
hverfið, ellefu ára gömul. Bekkjar-
systir í byrjun og vinur til eilífðar.
Rölt út á Laugarnestanga, gegnum
kampinn, hvískur og leyndarmál,
sem enginn mátti heyra nema við
tvær. Setið niðri í fjöru og rabbað
og gantast. Farið í bíó og labbað á
rúntinn. Það er gott að staldra við
og rifja upp. En þú áttir erfiða
æsku, sem ég gerði mér ekki grein
fyrir, fyrr en löngu seinna. Þú, sem
alltaf varst kát og hress og svo ynd-
islega hláturmild, lézt aldrei uppi
þínar sorgir við neinn. Ungar hóf-
um við lífsbaráttuna báðar, þótt við
færum hvor í sína áttina. En alltaf
þurfti að vera samband. Það mátti
ekki rofna og því urðu símtölin
mörg í gegnum árin. Linda dóttir
mín man svo vel, þegar við komum í
heimsókn á Framnesveginn, þar
sem þú bjóst með Matta og Boggu
litlu, sem var engillinn þinn allt til
enda. Þá höfðum við ekki sést í
nokkur ár. Henni fannst skrítið að
við værum vinkonur, en hittumst
aldrei! Það er engin skýring til á
því, en hlutirnir æxluðust þannig að
leiðir okkar lágu æ sjaldnar saman.
En alltaf var hringt og spurt frétta.
Áður en ég vissi af var ég farin að
treysta því að þú mundir hringja
rétt eftir áramótin á hverju ári. Þá
héldum við bara áfram að spjalla,
eins og venjulega. Ekkert var sjálf-
sagðara. Mér finnst við alltaf hafa
skilið hvor aðra, fundið barnið í
okkur í hvert sinn. Hið göfuga hlut-
verk að vera foreldri var þér kært
og gæfuríkt. Enda árangurinn í
samræmi við það. Bogga átti góða
og ástríka móður. Ást þín á börnum
og dýrum var þér í blóð borin, og
barstu gæfu til þess að annast
hvorttveggja alla tíð. Elsku vin-
kona, það, að þekkja þig og fá tæki-
færi til að endurnýja og styrkja vin-
áttuböndin fyrir nokkrum árum,
hefur gefið mér svo mikið. Það var
svo gott að hitta þig á ný, finna
hvað í raun lítið hafði breytzt okkar
á milli, þrátt fyrir mikla lífsreynslu
beggja. Þá gafst mér tækifæri til að
kynnast fullþroska konu í reynd,
sem upplifði svo mikinn missi aftur
og aftur, en lét aldrei bugast. Þess í
stað efldist trú þín og auðmýkt fyr-
ir lífinu. Jákvætt hugarfar og æðru-
leysi gagnvart mótlæti vöktu undr-
un mína og aðdáun. Veikindi þín
veiktu þig ekki, heldur hófu þig upp
til æðri þroska. Hugrekki þitt og
lífsvilji voru til fyrirmyndar öllum
sem þig þekktu. Samverustundir
okkar hefðu mátt vera miklu fleiri,
því við áttum svo mikið eftir að
spjalla. Við ræddum um trúmál, en
það gat aldrei verið tæmandi.
Áhugi okkar beggja var vakinn.
Trúin var okkar beggja. En fram-
haldið verður annars staðar, ég ef-
ast ekkert um það.
Kæra vina, ég kveð þig með
söknuð í hjarta, en fyrst og fremst
þakklæti fyrir allt, sem þú gafst
mér. Nú ertu laus úr viðjum þján-
inga, þótt engum finnist tímabært
að þú hverfir svo fljótt úr þessum
heimi.
Elsku Bogga mín, Guð gefi þér,
fjölskyldu þinni og ástvinum styrk
á þessari stundu. Missir ykkar er
mikill.
Vor tár, gera oss skammsýn á skilnaðar-
stund.
Og skuggi okkar sjálfra er það myrkur, sem
bugar
vort þrek, en ef andinn í hæðirnar hugar,
í hjartanu birtir og gleðst okkar lund.
Sjá! Dauðinn, er áfangi á eilífðarbrautum,
vort athvarf og lausn vor frá jarðneskum
þrautum.
(Reinhardt Reinhardtss.)
Kveðja frá vinkonu.
Sigrún L. Kvaran.