Morgunblaðið - 13.11.1998, Blaðsíða 47

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
FÖSTUDAGUR 13. NÓVEMBER 1998 47
þai- höfðu þá leiðir þeirra legið sam-
an, er hann var þar við tímabundin
störf. Pótti okkur þetta hin gleðileg-
asta frétt. Bæði voru þau mann-
kostafólk, glaðvær og skemmtileg
og áttu vel saman. Gylfí var afar
traustur og hressilegur félagi, sem
hreif alla með lífsgleði sinni og höfð-
ingsskap og hún Sigga litla lumaði á
stórbrotnum hæfíleikum sem mynd-
arleg húsmóðir þannig að ljóst var
að framtíðin yrði þeirra.
Gylfí lenti ungur í erilsömum
störfum í viðskiptalífínu. En árið
1981 varð hann starfsmaður SH.
Dvöldust þau hjón um sex ára skeið
í Hamburg á vegum þess fyrii-tækis
þar sem Gylfí byggði upp sölukerfi
þess í Þýzkalandi.
Er þau komu heim aftur varð
Gylfí einn framkvæmdstjóra SH og
hafði með höndum sölu- og mark-
aðsmál fyrirtækisins víða um heim.
Fyrir þremur árum var hluti SH
fluttur til Akureyrar og var Gylfi
fenginn til forstöðu þar. Gylfí hafði
til að bera mikla háttvísi, var afar
mannbiendinn og átti auðvelt með
að umgangast fólk. Þessi hæfileiki
kom sér nú vel í störfum hans hér í
bæ. Þótti okkur, sem tengd voru
þeim hjónum, nú ekki ónýtt að fá
þau norður.
í kringum þau var lífsgleðin alltaf
við völd og þau kunnu svo sannar-
lega að miðla henni til annarra. Ófá-
ar urðu samverustundimar með
þeim og börr.um þeirra, Magnúsi
Þór og Helgu Björgu. Þetta var
samrýnd og hamingjusöm fjöl-
skylda, sem gaman var að umgang-
ast.
Erilsamt starf og ábyrgðarmikið
varð hlutskipti Gylfa hjá þessu
stærsta fyrirtæki landsins. Þurfti
hann mikið að vera á viðskiptaferð-
um, þannig að hann var æði oft fjar-
verandi, ýmist var hann nýkominn
að utan eða nýfarinn.
Síðastliðið sumar flutti fjölskyld-
an aftur til Reykjavíkur, þar sem
Gylfa var þörf. Hann dvaldist í
Moskvu á þriðja mánuð við öflun
söluverkefna fyrir íslendinga. Eftir
heimkomu hans fyrir nokkrum vik-
um fluttu þau fyrst í framtíðaríbúð
sína í Reykjavík og hann hlakkaði til
þess að takast á við verkin hér
heima, þar sem frá var horfið.
En þá kom kallið, sem við verðum
öll að hlýða, svo gjörsamlega óvænt,
fyrirvaralaust og svo óvægið. Þessi
góði drengur var hrifinn á brott frá
fjölskyldunni sinni og okkur, sem
tengdust honum vinaböndum. Eftir
stöndum við hnípin, og á slíkum
augnablikum skilur maður ekki rök
tilverunnar, enda okkur líklega ekki
ætlað slíkt. Við reynum að hugga
okkur við þá von, að ný störf bíði
slíkra manna á æðri sviðum.
Minningarnar, sem við eigum um
þennan glaða og reifa dreng, munu
þó lýsa okkur í myrkrinu, sem um-
lykur okkur þessa erfiðu daga. Við
biðjum góðan Guð að styrkja þá sem
eftir standa, Siggu Dóru og bömin
þeirra svo og aldraða móður og
systkin, svo sem tengdafólk annað.
Við þökkum Gylfa Þór alla birtuna,
lífsgleðina og hlýju faðmlögin hans,
sem yljuðu okkur alltaf svo mikið í
sálinni, og biðjum honum blessunar
Guðs á nýjum vegum. Far í friði,
vinur sæll.
Svanur og Erla.
Það að skrifa bók er eins og að
veita við flögum, voru orð skáldsins
um leið og það fletti upp gömlum
gólfflísum með öðrum fætinum. Nú
þegar staldrað er við og hugsað til
baka þá flettist upp hvert minninga-
lagið af öðru þar til komið er að
fyrstu kynnum okkar Gylfa Þórs,
besta drengs sem ég hef kynnst og
einlægasta vinar sem ég hef átt. Það
var í landsprófi í þá tíð. Strax í
menntaskóla styrktust vinaböndin
og voram við í fiestu saman hvort
sem var innan skóla sem utan. Okk-
ur fannst líka í þá daga félagar okk-
ar í X-bekknum í MR vera hver öðr-
um betri - og það hefur ekkert
breyst. A þessum árum notuðum við
sumrin vel til tjaldferða og útivistar
ásamt Guðmundi Agústssyni
frænda hans, sem einnig hefur feng-
ið vænan skerf af góðu genunum
sem Gylfa prýddu. Þó svo að við
værum mikið saman á þessum tím-
um ræktaði Gylfi vel aðra vini sína,
s.s. skátana og fleiri og naut ég þess
að vera tekinn með í hópinn sem
brúklegur „ballskáti".
Góðar minningar frá Þýskalandi
kallast nú fram, þegar hann heim-
sótti mig, þar sem við nutum
„Schlofibeleuchtung“ í Heidelberg
og hlýira sumarnátta á skrafi um
fortið, nútíð, framtíð og heimspeki-
legar bollaleggingar um lífíð og til-
veruna. Hann á leið til vinnu í
Munchen í stúdentaskiptum en ég á
leið til íslands til sumai-vinnu og
ævintýra. Að hausti hittumst við aft-
ur á sama stað, hann með reynslu-
sögur úr Munchen en ég að heiman.
Ef vináttan hafði ekki verið treyst
áður, þá var hún það þama.
Ekki er hægt að rifja þetta skeið
upp án þess að nefna hve gott var að
koma á æskuheimili vinar míns í
Barmahlíðinni, hjá Sigríði Benónýs-
dóttur og Magnúsi Guðbjartssyni,
og varla þyngdist ísskápm-inn við
heimsóknir okkar í eldhúsið. Þau
hjónin tóku öllum vinum Gylfa sem
jafningjum og af hlýju.
Þegar við sem þetta skrifum
felldum hugi saman varð Gylfi strax
sami vinur okkai- beggja. Því var
það okkur einlæg gleði þegar hann
kynnti okkur ávöxt Akureyrardval-
ar sinnar - hana Siggu Dóru. Frá
fyrstu kynningu varð vinskapur úr.
Við sáum strax hve vel þau áttu
saman og kynni okkar af foreldrum
hennai-, Björgu og Jóhanni, segja
okkur að svo hlaut að vera.
Fjölskyldurnar sem við höfðum
stofnað stækkuðu. Gleði okkar og
sorgir í barnaláni voru að nokki'u
líkar framan af. Magnús Þór og
Helga Björg eru stolt Siggu Dóru
og Gylfa og góðir ávextir ástar
þeirra og umhyggju. Á síðustu vor-
dögum heyrðumst við og hittumst
oftar í tilefni 35 ára stúdentsafmælis
okkar og þar með X-bekkjarins áð-
urnefnda þar sem við flestir hitt-
umst hjá einum félaga okkar.
Nokki'um dögum síðai' hringdi
hann til að segja að þau Sigga Dóra
myndu flytja á Lynghagann frá
Akureyri - hans orð: „Við hlökkum
til að flytja þangað, það er stutt til
mömmu, við getum þá líka alltaf hitt
tengdaforeldrana. Það verður gott
að fara að trimma með Depil á Ægi-
síðunni og þið eruð þama skammt
frá.“
Við hittumst fyrir rúmri viku
ásamt öðrum og heilsuðumst við
Gylfi að okkar venju með því að
taka vel hvort utan um annað. Hann
sat hjá okkur hjónunum, án Siggu
Dóru og var skemmtilegur eins og
alltaf. Aður en borðhaldi lauk hvísl-
aði hann að okkur: „Eg ætla að
lauma mér burt, til að hitta Siggu
Dóru,“ og þannig hvarf hann okkm'.
Sigga Dóra og fjölskyldan var hon-
um ætíð efst í huga. Engin bók hef-
ur hér verið skrifuð á blað, aðeins
nokkrar minningar ski'áðar. Minn-
ingabók hugans er lögð aftur um
sinn og flögunum velt til baka. Nú
hefur Gylfa vini okkar orðið að ósk
sinni með síðasta flutningi fjölskyld-
unnar og lokið sinni göngu á Ægi-
síðunni með Depli. - Guð geymi
Gylfa Þór -.
Við og börnin okkar biðjum Al-
mættið að veita styrk Sigríði Dóru,
Magnúsi Þór, Helgu Björgu og Sig-
ríði, móður hans, Elísbetu, systm-
hans, tengdaforeldrunum, Björgu
og Jóhanni, og öðrum ættingjum.
Við viljum að vinátta okkar hald-
ist svo sem Gylfi okkar Þór vildi
leiða hana.
Arndís og Erlingur.
„Mér þykir svo gaman að vera
kominn aftur af fullum krafti inn í
stjórnunarhópinn, kominn að norð-
an, kominn frá Moskvu og búinn að
koma mér almennilega fyrir,“ sagði
Gylfi Þór við mig í samtali okkar
daginn fyrir andlát sitt. „Það er svo
margt spennandi að gerast og ég er
tilbúinn að hella mér í þessi verkefni
og ef það er eitthvað, sem ég get
gert til að taka af þér eitthvað af
þínu amstri, láttu mig þá endilega
vita,“ hélt hann áfram.
Daginn eftir fylgdi hann sérstak-
lega úr hlaði umræðum um verkefni
deildar sinnar til næstu vikna og
mánaða á fundi okkar stjórnenda fé-
lagsins með nánustu samstarfs-
mönnum hans. Hann var brennandi
af áhuga og lagði málin fyrir af
þeirri lipurð en um leið af þeirri
festu, sem honum var einum lagið.
Hann kom til mín síðdegis með
gögn til að fylgja þeim málum enn
frekar eftir og sagði mér, að þetta
væri gott lesefni fyrir mig í flugvél-
inni og að við myndum svo fara bet-
ur yfir þau, þegar ég kæmi heim aft-
ur. Um kvöldið var hann allur.
Vegir Guðs era órannsakanlegir
og fyrir því hljóta að vera ríkar
ástæður hjá æðri máttarvöldum að
kalla Gylfa Þór frá okkur svona
fljótt og svona fyrirvaralaust. Hann
lauk góðu dagsverki, en samt átti
hann svo margt ógert í mannheim-
um að honum hljóta að vera ætluð
mikilsverð verkefni á æðri vett-
vangi, verkefni sem ekki máttu bíða.
Gylfi Þór Magnússon var um flest
einstakur maðui'. Hann var prúð-
menni svo af bar, lipur og skilnings-
ríkur í mannlegum samskiptum, en
þó fastur fyrir. Hann var vinnusam-
ur og einstaklega samviskusamur
og hjálpsamur. Það sem prýddi þó
Gylfa Þór mest var sú einlæga trú-
mennska og traust í öllum dagleg-
um samskiptum, smáum og stórum,
að við fáa er saman að jafna.
Gylfi Þór hóf störf fyrir SH í
Hamborg árið 1981 og stofnaði þar
söluskrifstofu SH og stýrði henni í
sex ár, þangað til hann var beðinn
að koma til Islands aftur og verða
framkvæmdastjóri markaðssviðs
SH í Reykjavik. Síðan tók hann við
stöðu framkvæmdastjóra erlendra
verkefna fyrir rúmu ári og gegndi
henni til dauðadags. Þegar SH
flutti hluta starfsemi sinnar til
Akureyrar tók Gylfi Þór sig upp
með fjölskyldu sinni og sinnti, auk
annarra starfa, forstöðu skrifstofu
SH þar. Þegar hann flutti suður aft-
ur, eftir þriggja ára dvöl á Akur-
eyri, hljóp hann í skarðið fyrir sam-
starfsmann sinn í Moskvu um
tveggja mánaða skeið, en þar var
hann öllum hnútum kunnugur frá
áratuga löngu starfi að markaðs-
málum í þeim heimshluta. Öllum
þeim störfum er Gylfi Þór tók að
sér gegndi hann af einstakri alúð.
Hann kom heim frá Moskvu í sept-
emberbyrjun og tók til við verkefn-
in hér heima, þar sem frá var horf-
ið, jafnframt því sem hann og fjöl-
skylda hans komu sér fyrir í nýjum
heimkynnum á Lynghaga. Gylfi Þór
var í hópi reyndustu Islendinga á
sviði sölu- og markaðsmála á er-
lendum vettvangi. í aldarfjórðung
hafði hann helgað þeim verkefnum
staiískrafta sína og skapað sér
mjög gott orð. Hann var virtur
jafnt af samherjum sem keppinaut-
um fyrir drengilega framkomu í
viðskiptum, sem skapaði honum
traust og vináttu viðskiptavina.
Sterkur liðsmaður er horfinn, en
víða standa minnisvarðar um verk
hans.
Gylfi Þór var einstakur félagi, til-
litssamur, hugmyndaríkur og glað-
sinna og umfram allt jákvæður. Það
streymdu frá honum sterkir já-
kvæðir straumar. Við vinir hans og
samstarfsmenn munum ætíð minn-
ast hans með miklu þakklæti fyrir
samfylgdina, sem mildð skilur eftir.
En Gylfi Þór stóð ekki einn. í Siggu
Dóru átti hann dýrmætan og skiln-
ingsríkan lífsförunaut og félaga. Því
fengum við að kynnast hjá SH.
Sigga Dóra, Magnús Þór og
Helga Björg, mikill er missh' ykkar,
en dýi'mæt er sú minning sem lifir
að eilífu um yndislegan og farsælan
fjölskylduföður, sem allir voru stolt-
ir af að eiga fyrir vin. Við Ólöf þökk-
um fyrir samfylgdina við Gylfa Þór
og biðjum algóðan Guð að styrkja
og blessa ykkur og alla ástvinina.
Friðrik Pálsson.
Góður félagi, bekkjarbróðir og
vinur er fallinn frá langt um aldur
fram. Á snöggu augabragði var
Gylfi Þór Magnússon hrifinn frá
okkur. I hjörtum okkar ríkir tóm-
leiki, sorg og söknuður. Svipmyndir
liðins tíma koma í hugann. Við átt-
um samleið í skátahreyfingunni á
æsku- og unglingsárunum og vor-
um bekkjarbræður í Menntaskólan-
um í Reykjavík. Vel á þriðja áratug
höfum við hist reglulega ásamt
nokkrum vinum, sem störfuðu sam-
an í Heimdalli og SUS fyrr á árum.
Gylfi Þór var vinsæll maður og fé-
lagslyndur. Hann var glaðvær og
geðprúður. í samstarfi var hann
ósérhlífinn og þess vegna eftirsóttur
jafnt í vinnu og félagsstörfum. Gylfi
var gæfumaður í einkalífi sínu. Þeg-
ar hann starfaði um skeið ungur
maður á Akureyri kynntist hann
Sigríði Dóru Jóhannsdóttur. Þau
stofnuðu til hjúskapar og eiga tvö
böra, Magnús Þór og Helgu Björgu.
Sigga Dóra og Gylfi vora samhent
og samband þeirra hamingjuríkt.
Heimili þehra, hvort sem það var
hérlendis eða erlendis, bar smekk-
vísi þeirra glöggt vitni og stóð ætíð
opið vinum og kunningjum enda
gestrisni þeirra við brugðið. Þau
höfðu þann hæfileika að láta öllum
líða vel í návist sinni.
Hugurinn hvai-flar til æskuár-
anna, þegar Gylfi bjó í foreldrahús-
um í Bai-mahlíðinni. Ég minnist
gleðistundanna í hópi skólafélag-
anna. Heimsókn til þeirra hjóna,
þegar þau bjuggu í Hamborg, er
mér ógleymanleg. Þrátt fyrir eril í
dagsins önn hafði Gylfí ætíð tíma
fyrir vini sína. Það er bjart yfir
minningunni og hvergi bregður fyr-
ir skugga.
Það er sárt þegar skyndilega er
höggvið skarð í vinahópinn. Og það
er svo erfitt að skilja hvers vegna
menn eru kallaðir burt í blóma lífs-
ins. Við félagarnir í Miðvikudags-
klúbbnum söknum vinar, en við er-
um jafnframt þakklátir fyrir að hafa
fengið að kynnast góðum félaga og
njóta vináttu hans og samveru-
stunda. Hugui- okkar allra er hjá
þeim, sem syrgja eiginmann, fóður
og son. Við biðjum góðan Guð að
styrkja ástvini Gylfa Þórs í sorg
þeitra. I okkar hópi mun minningin
um góðan dreng lifa.
Friðrik Sophusson.
Mikill drengskaparmaður í blóma
lífsins er skyndilega kallaður yfir
móðuna miklu. Á svipstundu er sem
heimurinn breytist. Allt sem áður
var svo sjálfsagt og eðlilegt er farið
og kemur ekki aftur. Og fjölskyldan,
vinimir og starfsfélagar sitja hljóðh'
eftir og reyna að ná nýjum áttum.
Minningamar hrannast upp.
Eftir áratuga vináttu sem spann-
ar tímann frá menntaskólaárunum
til gærdagsins leitar margt á hug-
ann. Árin í menntaskóla og háskóla
voru tími glaðværðar og stai'fið með
ungum sjálfstæðismönnum á við-
reisnarárunum var spennandi. Þar
bundust félagar tryggðarböndum
sem aldrei hafa rofnað. Síðan tók al-
vara lífsins við. Fjölskyldur voru
stofnaðar og hver og einn fann sinn
farveg í fjölbreyttu þjóðfélagi nú-
tímans.
Gylfi Þór Magnússon var allra
vinur. Gilti einu hvert hann fór um
heiminn í starfi sínu eða hvar þau
hjónin bjuggu heimili sitt, Gylfi Þór
stofnaði alls staðai' til vinskapar.
Hver sem kynntist honum hlaut að
verða vinur hans.
Hann var félagslyndur maður
með afbrigðum. Kom hann víða við.
Ungur gekk hann til liðs við Frí-
múrararegluna og þar sem annars
staðar var honum vel fagnað. Hann
naut ríkulega samvista við bræður í
reglunni og þeir fólu honum tránað-
arstörf. Svo var reyndar hvar sem
hann fór. Hann sóttist ekki eftir
trúnaðarstörfum en þau hlóðust á
hann. Trúmennskan og samvisku-
semin vora honum í blóð borin.
Gylfi Þór naut trúnaðar vegna
hæfileika sinna og hógværðar. Hann
var maður hófsemdar og vissi að
hafa skal aðgát í nærveru sálar.
Hann var einnig sá kærleiksríki sem
ávallt var fyrstur til að rétta hönd
fram til aðstoðar öðrum.
Og nú er þessi einlægi, glaði og já-
kvæði vinur fallinn frá. Hinn hæsti
höfuðsmiður hefur kallað til sín
dyggan þjón sinn. Okkur, sem eftir
stöndum, finnst kallið ótímabært.
Svo margt var ógert og ósagt. En fá-
ir hafa ræktað garðinn sinn jafn vel
og Gylfi Þór Magnússon. Og fáir eru
því jafn vel undirbúnir að mæta kall-
inu mikla þegar það kemur.
Á þessari stundu leitar hugurinn
til fjölskyldunnar, til Siggu Dóru og
bamanna, til móður og tengdafor-
eldra. Mikill er harmur þein-a og
söknuður. Við Guðrán biðjum algóð-
an Guð að styrkja þau og blessa.
Valur Valsson.
Að kveldi föstudagsins 6. nóvem- _
ber barst mér sú harmafregn til Am-
eríku að vinur minn Gylfi Þór Magn-
ússon væri látinn. Fréttin olli mér
djúpri sorg, söknuði og eftirsjá og
minningarnar streymdu fram í hug-
ann.
Við Gylfi kynntumst upp úr 1980
þegar báðir störfuðu erlendis, Gylfi í
Hamborg fyrir Sölumiðstöð hrað-
frystihúsanna og undirritaður í
Englandi fyrir Sjávarafurðadeild
Sambandsins. Báðir fluttum við
heim árið 1987, Gylfi til þess að taka
við krefjandi starfi framkvæmda-
stjóra sölumála hjá Sölumiðstöðinni
og ég til að taka við starfi aðstoðar-
framkvæmdastjóra Sjávarafurða-
deildar.
Fyrirtækin tvö voru á þeim tíma
sameiginlega ábyrg fyrir sölu á freð-
fiski frá Islandi til Sovétríkjanna
samkvæmt rammasamningi land-
anna og þar sem við félagamir bár-
um ábyi’gð á sölumálunum, hvor hjá
sínu félagi, hófst mikil og náin sam-
vinna okkar á milli í viðskiptunum
við Rússland.
Fljótlega eftir að samvinna okkar
Gylfa hófst varð mér ljóst að ég
hafði ekki bara eignast góðan félaga
og samstarfsmann í viðskiptum
heldur einlægan vin, sem er mikil
gæfa og ég mun meta mikils allt mitt t*
líf. Þessi vinátta, sem aldrei bar
skugga á, leiddi einnig til þess að
eiginkonur okkar kynntust og
þannig margfaldaðist vinskapurinn.
Við félagamii', eins og við kölluð-
um okkur oft, ferðuðumst reglulega
saman til Rússlands og dvöldum þar
oft talsvert lengi við flókna samn-
ingagerð, enda viðskiptin stór í snið-
um. Einu sinni reiknuðum við það út
að við hefðum setið saman í flugvél-
um í um 140 klukkutíma og saman-
lagt mátti mæla samveruna í Rúss- ^
landi í mánuðum. Aldrei man ég eft-
ir því að okkur leiddist þótt samn-
ingar tækju langan tima og mikill
tími færi í að bíða og ná athygli við-
semjandans. Oft var reyndar biðin
stytt með ánægjulegum og eftir-
minnilegum samskiptum við Tómas
Tómasson, sendiherra í Moskvu,
Gunnar Flovenz og Einar Bene-
diktsson hjá Síldarátvegsnefnd og
aðra heiðursmenn sem voru í svipuð-
um erindagjörðum og við í Moskvu.
Þegar svo hagar til að menn vinna
saman, ferðast saman og búa saman
á hótelum í framandi löndum í
lengri tíma reynir á samvinnu og
vinskap og menn kynnast vel. Ég
mun ætíð minnast þess frá þessum
tíma hversu glaðlyndur og lipur
Gylfí var í öllum samskiptum og
hversu gott var að vinna með hon-
um. Ég mun einnig minnast þess
hversu nærgætinn hann var, vand-
virkur og hvað framkoman öll var
falleg. Vinnusemi og fagmennska
var ætíð til staðar og í öllum þeim
átökum sem fylgja viðskiptum sýndi
hann ætíð drenglyndi og viðskipta-
vininum virðingu og naut mikillar
virðingar á móti. Ég vona að okkar
litla þjóð, sem byggir afkomu sina
að rniklu leyti á útflutningi og sölu
sjávarafurða og samskiptum við er-
lenda viðskiptamenn, fái notið fleiri
slíkra heiðursmanna í framtíðinni
því við þurfum á þeim að halda.
Þegar hefðbundnum viðskiptum '
við Rússland lauk upp úr 1990 varð
samvinna okkar félaganna minni en
vináttan stóð áfram óhögguð. Eftir
að Gylfi flutti með fjölskyldu sinni
til Akureyrar hittumst við sjaldnar
en við báðir hefðum viljað og það
harma ég nú og hugsa sem svo að
aldrei skuli vinarfundum frestað.
Þeir verða þó að bíða að sinni, en ég
hugga mig með því að sá sem öllu
ræður fagni vini mínum og gæti
hans vel.
Elsku Sigga Dóra og böm. Við Sif
sendum ykkur okkar innilegustu
kveðjur og biðjum Guð að styrkja
ykkur og þökkum fyrir að fá að
deila með ykkur minningunni um
góðan dreng og kæran vin.
Benedikt Sveinsson
• Fleiri minningargreinar um Gylfa
Þór Magnússon bíóa birtingar og
munu birtast ibiaðinu næstu daga. r