Morgunblaðið - 13.11.1998, Blaðsíða 55

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
FÖSTUDAGUR 13. NÓVEMBER 1998 55 —
heldur það áfram, umbreytir sér og
Þorgeir kom af stað þessari
hreyfingu í okkur, það er hreyfing í
okkur sem við skilum áfram... og
áfram... eitthvað víbrar í
andrúmsloftinu, eitthvað titrar en
það er nóg, það er komið af stað, -
Seinna þegar ég veiktist á
svipaðan hátt og Þorgeir fann ég
það hvað þetta var sárt, innilokunin,
útskúfunin, geðveikin lokar á
tilfinningar, lífsaflið, maður festist í
skelfilegum hugmyndaheimi, sem
tærir mann upp, nagar inn að beini,
maður fuðrar upp, brennur út,
vegna þess að það er of sárt að finna
til, það er enginn til að taka á móti
svona skelfilegum sársauka, svo
sársaukinn ræðst á mann sjálfan og
læsir mann í neti hugmyndanna,
flækir mann þar og maður flýgur
ekki, maður flýgur ekki lengur,
maður er í kremju, en bara að
maður fái eina hugmynd enn, eina
helvítis hugmyndina í staðinn fyrir
að finna til, því það er engin útrétt
hönd í myrkrinu og þó hún væri
treystir maður ekki hendinni,
treystir ekki snertingunni, maður er
hræddur við snertinguna... að snerta
eigin sársauka, svo maður lokar
hann inni í hugmyndanetinu.
Við snertingu tengist maður, og
er bara ekkert vanur því, hefur ekki
lært það, hvað er svona ægilegt við
snertingu... segðu mér það, jú
maður er til, hafnar ekki lengur
lífinu eða sjálfum sér, tekur þátt í
lífinu, verður hluti af því, blómunum,
manneskjunum, veðrinu, og kann
það ekki heldur, hræddur við
strauminn, blossann sem kemur við
snertingu. Blossi sem lýsir upp
myrkrið. Svo maður skilur... og
skilningurinn getur verið ægilegur
og það þarf líka að deila honum.
Deila styrk, reynslu og vonum. Og
við snertingu rennur maður saman
við eitthvað. Maður er hræddur við
samruna. Trúir að maður glatist.
Samruni getur ekki verið neitt
annað en ást. Kannski finnst manni
ástin svona skelfileg. Og afhverju?
Þá verður maður til, opnast. Ekki
lokun, ekki ritskoðun. Eða hvað?
Maður kemst ekki að því fyrr en
maður þorir að elska. Það er
vítahringurinn sem verður að
gangast á vald til að geta brotist úr.
Maður verður að eiga vin sem
skilur ... og þú, Þorgeir, varst svo
góður... svo góður, þegar ég var á
spítalanum, enginn var betri en þú
og það hélt í mér lífinu, hjálpaði
mér... að fá þessar ótrúlegu
sendingar, uppátækin, lífsmark utan
úr geimnum, og ég vildi að ég hefði
getað bjargað þínu, en ég brást þér
einsog svo margir, við brugðumst
þér svo mörg Þorgeir, því við
kunnum ekki, gátum ekki verið
svona einsog þú, svona lítil og stór,
einsog þú gast verið en mig langar
að læra það í framtíðinni. I
framtíðinni skilurðu. Núna. Allt var
hengiflug hjá þér, þú kastaðir þér
fram af í öllu því sem þú tókst þér
fyrir hendur, gafst þig allan, ýmist
flaugst eða brotlentir. En hvílík
náðargáfa að geta gefið svona mikið.
Og svona skrautlega. Hatturinn,
klúturinn, blikið, sveiflan.
Og við gátum gert grín að
veikindum okkar: Finnst þér ekld
sætt af mér að hafa farið í maníu þér
til samlætis? Jú, það munar öllu. Og
fórstu uppí sjónvarp? Já, en bara til
að segja þeim að Island væri Ijón.
Og guð var góður við þig, að hann
sendi þér engil, hana Rúnu, sem
elskaði þig þótt þú værir veikur, og
einsog tónlistin elskaði þig var þér
sendur engill, og þú elskaðir, þú
gast elskað þetta síðasta ár.
Elísabet Kristín Jökulsdóttir.
Látinn er fyrir aldur fram vinur
minn, skólabróðir og samferðamaður
Þorgeir Rúnai' Kjai-tansson
sagnfræðingur. Þrátt fyrir að hafa
alist upp í sömu götunni og verið
samferða allan bama- og
unglingaskólann tókust ekki kynni
með okkur Þorgeiri fyrr en leiðir
okkar lágu saman á skólabekk í
Menntaskólanum við Tjömina sem
þá hét. Kom þá fljótlega í ljós að í
drengnum bjó leiftrandi frjór hugur
og sterk kímnigáfa, sem smitaði frá
sér á þann hátt að auðvelt var að
hrífast með í því sem Þorgeir tók sér
fyrir hendur. Nemendur treystu
honum til áhrifastarfa innan
skólafélagsins bæði sem ármanni
þess og í ritstjóm skólablaðsins og
hópurinn í kring um forkólfinn var
stór. Námið var á þessum áram
ekkert aðalatriði og það stundaði
Þorgeir ekki af neinu kappi. Það
duldist þó engum að hann var
gæddur ágætum námshæfileikum og
þá átti hann eftir að nota síðar. Líf
líðandi stundar og gleðin yfir því að
vera til var mikilvægara þeim
kröfum að standa sig og lífið þurfti
að kryfja til mergjar. Eftir nám í
París og hér heima, lauk Þorgeir
prófi í sagnfræði og starfaði m.a.
sem framhaldskólakennari við gamla
menntaskólann sinn, sem
leiðsögumaður og sem þáttagerðar-
og fréttamaður hjá Ríkisútvarpinu.
Þorgeir tók sér ýmislegt fyrir
hendur og gerði það vel sem hann
hafði áhuga á og eins og hans var
von og vísa. En það fylgdi böggull
skammrifi. Þorgeir tók að kenna
sjúkdóms sem átti eftir að móta h'f
hans það sem eftir var. Það tók
okkur félaga hans og vini nokkum
tíma að átta okkur á því hvað var að
gerast og það var sárt að sjá þennan
hæfileikaríka mann verða á stundum
heltekinn þessum sjúkdómi og fá
ekkert að gert. Sjúkdómi sem braut
allt niður og kom í veg fyrir að
hæfileikar hans fengju notið sín sem
skyldi. Þó svo að leiðir hafi skilið og
hvor hafi farið sína, þá roftiuðu
aldrei þau bönd vináttu sem bundust
á skólaáranum og fyrir það vil ég
þakka. Þeir sem næst stóðu Þorgeiri
vissu að áhugamál hans snérast ekki
alfarið um sagnfræðileg efni. Tónfist
og skáldskapur vora þær greinar
sem hann hafði einna mestar mætur
á. Hann fékkst sjálfur við að semja,
bæði tónsmíðar og Ijóð en hann var
feiminn við að koma á framfæri
þessum hugarfóstram. Eftir hann
liggur þó ein ljóðabók og
hljómdiskur með gleðisveitinni
Júpíters sem Þorgeir átti stóran þátt
í að skapa. Þorgeii- sagði eitt sinn:
„Eg á eftir að segja, komdu og
skoðaðu í kistuna mína,“ og sýndi
mér ofaní gamla og lúna ferðatösku
sneisafulla af skrifuðum ljóðum og
sögum. Þorgeiri auðnaðist ekki
nema rétt að rifa lokið af kistli sínum
þegar annar harðvítugur sjúkdómur
greip hann þeim tökum að honum
varð ekki lengri lífdaga auðið.
Ég vil votta aðstandendum
Þorgeirs mína dýpstu samúð og þá
sérstaklega Valgerði móður
Þorgeirs og Rúnu sambýliskonu
hans sem stóðu við hlið hans og
studdu á erfiðum tímum.
Ég vil þakka Þorgeiri
samfylgdina, megi hann hvíla í friði.
Viktor Smári Sæmundsson.
Þeir voru ekki árennilegir
Júpítersmenn þegar þeir stóðu á
sviði og á manni skullu voldugar
brasskviður, satýrískar sýrufléttur í
bland við þungstígt tja-tja-tja: hún
var full af ofsafenginni gleði og
tömdu frelsi þessi músík, full af
fysnum, full af eldi og myrkri og
örvæntingu; og þeir stóðu þama í
röð þungir á brún með rörin sín
menn á öllum aldri, sumir markaðir
lífsreynslu og aðrir með bamsandlit,
sumir skartlega búnir og aðrir í
snjáðu leðri og Goggi í miðjum
hópnum með sólgleraugu og blés
eins og hann ætti lífið að leysa með
þessum sára háskatóni innblásnum
af Dexter Gordon, John Colfrane og
Gato Barbieri, þessum tóni sem gaf
Júpítershljómnum svo sérstakan lit.
Þá var hann hamingjusamur: það
sem til áhorfenda streymdi og það
sem hann heyrði inni í sér var í
undursamlegri einingu.
Þá var hann hamingjusamur.
Þeim kom eins og sagt er
misjafnlega saman honum og
heiminum. Þessi næma sál tók á sig
mörg gervi á stuttri ævi. Um tvítugt
tók hann sig til og gerðist
saxófónleikari eins og okkur
nágrönnum hans er í fersku minni,
strófumar ómuðu dögum, rikum,
mánuðum og loks áram saman um
Karfavoginn og allt í einu var hann
kominn með þennan tón. Hann var
líka vandaður sagnfræðingur, hafði
frábær tök á lausamáli, orti sterk og
tjáningarrík Ijóð, gat rímað eins og
hann lysti, flutti greinargóða
fréttapistla frá París í útvarp, var
vellátinn kennari í menntaskóla; og
aldrei virtist hann þurfa ýkja mikið
að hafa fyrir neinu - hann var
geysifljótur að átta sig og átti afar
auðvelt með að tjá sig. I Þorgeiri
bjuggu svo margir menn, svo miklir
hæfileikar á svo ólíkum sviðum,
hann kom svo víða við, að hægt yrði
að skrifa margar og ólíkar greinar
um hann. Sjálfur þekkti ég hann
einungis náið sem bam í
Karfavoginum. Hann var tveimur
áram eldri en ég, elstur í hópnum,
foringinn sem kom og fór og hvarf
okkur loks á unglingsáranum. Við
höfðum lítið saman að sælda sem
fulltíða menn en þegar við hittumst
hafði hann alltaf sömu sterku áhrifin
á mig og þegar við voram drengir og
við voram vinir. Ég leit upp til hans
eins og ég hafði alltaf gert. Augu
hans vora svo sterk að jafnvel á
þéttsetnum stað drógu þau mig eins
og segull til sín, lágmælt röddin var
full trúnaðar og ákefðar og allt
skipti máli sem hann sagði - hann
kallaði umsvifalaust fram í manni
skýlausa einlægni, afvopnaði mann
kaldhæðni og hversdagsfasi. A
slíkum stundum var Þorgeir maður
sem undurgott var að vera nálægt.
Astvinum votta ég mína
innilegustu hluttekningu. Guð blessi
minningu Þorgeirs Kjartanssonar.
Guðmundur Andri Thorsson.
Fingur hreyfast ekki lengur.
Saxinn er þagnaður, en minningin
lifir. Minning um góðan dreng sem
átti tón. Tón sem hreif fjöldann en
var svo brothættur.
Þorgeir var vinur vina sinna.
Hann var gleðigjafi hvort heldur
var í líflegum samræðum um
ótrúlegustu málefni eða sem
spunameistari með titrandi blað
milli tanna.
Hann var kollegi okkai- í MS í
nokkur ár og var vinsæll mjög
meðal kennara og nemenda, enda
afburða fróður og víðlesinn. Við
nutum hæfileika hans í allt of
stuttan tíma, en eram betri menn
eftir. Nemendur sakna hans, við
söknum hans.
Fyrir hönd samstarfsmanna í
Menntaskólanum við Sund,
Ársæll, Gísli og Hákon.
• Fleiri minningargreinar um Þor-
geir JRiínar Kjartansson bíða
birtingar og munu birtast í blaðinu
næstu daga.
t
Þökkum innilega öllum þeim, sem sýnt hafa
okkur samúð og vinarhug við andlát og útför
elskulegrar eiginkonu minnar, móður okkar,
tengdamóður, ömmu og langömmu,
ODDNÝJAR GUÐBJARGAR
ÞÓRÐARDÓTTUR,
Digranesvegi 54,
Kópavogi.
Karl Jóhann Gunnarsson,
Þórður Karlsson, Þórsteina Pálsdóttir,
Jón Ólafur Karlsson, Elísabet Sigurðardóttir,
Gunnar Már Karlsson, Matthildur Jónsdóttir,
Ása Kristbjörg Karlsdóttir, Þröstur Einarsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Útför elskulegs eiginmanns míns, föður,
tengdaföður og afa,
GUNNARS SIGURÐSSONAR
fyrrv. byggingarfulltrúa,
Ljósheimum 1,
Reykjavfk,
verður gerð frá Langholtskirkju mánudaginn
16. nóvember kl. 10.30.
Þeim, sem vilja minnast hans, er bent á
Landssamtök hjartasjúklinga.
Ingibjörg Ólafsdóttir, Sigurður Bjarni Gunnarsson,
Ásta Gunnarsdóttir, Björn Reynir Friðgeirsson,
Ásthildur Kristín Björnsdóttir, Gunnar Ingi Björnsson.
t
Hjartanlegar þakkir færum við öllum þeim fjöl-
mörgu sem sýndu okkur samúð sína og hlý-
hug við andlát og útför móður okkar, tengda-
móður, ömmu, systur og vinkonu,
ÁSTU HALLDÓRSDÓTTUR,
Mjóuhlíð 8,
Reykjavík.
Sérstakar þakkir til lækna og starfsfólks
Sjúkrahúss Reykjavíkur, deild 7A.
Guð blessi ykkur öll.
Erla Óladóttir, Fernando Mendonca,
Matthew Wakefield, Natalie Wakefield,
Sólveig Óladóttir, Sveinn Rúnarsson,
Snorri Örn Sveinsson, Ásta Kara Sveinsdóttir,
Björg Óladóttir, Óli Páll Ómarsson,
Ragnar Halldórsson, Sverrir Halldórsson,
Oddný Erla Valgeirsdóttir
og aðrir aðstandendur.
t
Hugheilar þakkir fyrir hlýhug og samúð við
andlát og útför móður okkar, tengdamóður,
ömmu og langömmu,
HÓLMFRÍÐAR ÞÓRDÍSAR
INGIMARSDÓTTUR.
Hildur Kristín Jakobsdóttir, Gunnar V. Sigurðsson,
Sigurjóna Jakobsdóttir, Jón Þórarinsson,
Oddný Jakobsdóttir, Grettir Pálsson,
Halldóra Karlsdóttir,
Katrín Helga Karlsdóttir,
Steingrímur V. Björgvinsson, Edda Jónsdóttir,
Karl Davíðsson, Margrét Eyfells,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Þökkum innilega auðsýnda samúð og hlýhug
við andlát og útför föður okkar, tengdaföður,
afa og langafa,
KRISTJÁNS R. ÞORVARÐARSONAR
fyrrv. brunavarðar,
áðurtil heimilis í Hólmgarði 27,
Reykjavík.
Sérstakar þakkirtil starfsfélaga Brunavarðafé-
lags Reykjavíkur og alls starfsfólks Sjúkra-
húss Sauðárkróks.
Þórhildur Kristjánsdóttir, Eggert Bogason,
Sigríður Kristjánsdóttir, Viðar Vilhjálmsson,
afabörn og langafabörn.
t
Færum öllum hjartans þakkir fyrir auðsýnda
samúð, stuðning og hlýhug við andlát og út-
för sambýliskonu minnar, móður, dóttur og
systur,
SIGRÚNAR ÓLAFSDÓTTUR.
Sérstakar þakkir til hjúkrunarþjónustu Karitas,
lækna og hjúkrunarfólks deildar A-7 á Sjúkra-
húsi Reykjavíkur og Hildar Stefánsdóttur.
Einar Óskarsson,
Ólafur ísak Friðgeirsson,
Lilja Gunnlaugsdóttir,
Ólafur Gunnarsson
og bræður.