Morgunblaðið - 13.11.1998, Blaðsíða 48

48 FÖSTUDAGUR 13. NÓVEMBER 1998
MINNINGAR
MORGUNBLABIÐ
SÓLVEIG
HJÁLMARSDÓTTIR
+ Sólveig Hjálm-
arsdóttir fædd-
ist á Akureyri 23.
október 1951. Hún
lést í Fjórðungs-
sjúkrahúsinu á
Akureyri 7. nóvem-
ber síðastliðinn.
Foreldrar liennar
voru Sólveig Eyfeld
f. 17. apríl 1924, d.
12. maí 1981 og
Hjálmar B. Júlíus-
son f. 16. september
1924. Sólveig átti
fimm systkin. Þau
eru; Þórdís f. 1950,
Unnur María f. 1953, Jón Björn
f. 1956, Kolbrún f. 1957, d. 1978
og Hjálmar f. 1963.
Sólveig var í sambúð með Jó-
el Kristni Ríkarðssyni og eign-
uðust þau tvö börn; Svein Rík-
arð f. 13. janúar 1973, eigin-
kona hans er Guðrún Dóra Cl-
arke og og Sigrúnu Sif f. 14.
febrúar 1975, sambýlismaður
hennar er Vernharð Þorleifs-
son, þeim fæddist sonur 28.
október síðastliðinn, en fyrir
átti Sigrún soninn Jóel Kristin
Hrafnsson f. 24. júní
1993. Sólveig og Jó-
el skildu. Árið 1984
giftist hún eftirlif-
andi eiginmanni
sínum Gunnari
Bergmann, kennara
við Verkmennta-
skólann á Akureyri.
Sólveig starfaði
við kennslu m.a. á
Stokkseyri og Hrís-
ey. Síðustu tvö ár
stundaði hún nám
við kennaradeild
Háskólans á Akur-
eyri. Hún söng með
ýmsum kórum, síðustu tvö ár
m.a. með Kirkjukór Akureyr-
arkirkju. Lagði hún stund á
söngnám, m.a. á Selfossi,
Reykjavík og Akureyri, en hún
lauk 8. stigi söngnáms frá Tón-
listarskólanum á Akureyri. Þá
lét hún leiklist einnig til sín
taka og starfaði með Leikfé-
lagi Dalvíkur og fleiri félög-
um.
Utför Sólveigar fer fram frá
Akureyrarkirkju í dag, föstu-
daginn 13. nóvember kl. 13.30.
Elsku Solla systir.
Manstu þegar þú hoppaðir upp í
fangið á pabba og hann söng „Eg
berst á fáki fráum fram um veg“?
Þegar við lékum okkur í fjörunni á
Dalvík, teiknuðum heilu blokkirnar
og glæsileg einbýlishúsin í sandinn.
Hoppuðum í parís, fórum í yfir, upp
fyrir öllum og í pflu um hálfa Dal-
vík. Manstu hestana, kindurnar og
endurnar hans pabba? Já, og svo
þegar við systurnar og mamma
tgengum með hrífurnar og snerum
heyinu og hlustuðum á Palla á Ufs-
um syngja hástöfum við slátt á
næsta túni. Manstu bófaleikina sem
ég hafði svo gaman af? Jæja, þú
varðst nú aldrei góð í þeim! Árin
liðu og áður en við vissum af vorum
við báðar komnar í sambúð, þú með
tvö börn en ég sex. Enn liðu árin,
þú varðst amma. Við Dísa systir
fengum að heyra það að við værum
ömmusystur, en ekki þú. Þú varst
ótrúlega natin við litla dótturson-
inn, sagðir sögur og hann teiknaði
myndir og svo seinna snerist þetta
við og hann sagði sögur og þú skrif-
aðir. Já, elsku Solla, oft var erfitt
hjá okkur, en við vorum sammála
um það að láta gleðina hafa vinn-
inginn. Oft söngst þú þig frá öllu
leiðinlegu og gerðir það vel. Þú
varst bjartsýn og glettin og við
munum það.
Elsku Gunnar, Svenni og Gunna
Dóra, Signin og Venni, Jóel og
hnoðri litli, sem amma gamla náði
að faðma áður en hún dó, Guð gefi
ykkur styrk á þessum erfiðu dög-
um. „Lífið heldur áfram og ekkert
er lagt á okkur sem við ekki stönd-
um undir.“ Þetta vorum við Solla
systir vanar að segja hvor við aðra
þegar á móti blés. Enn leitar margt
á hugann en hér er gott að stoppa.
Mér er huggun að vita að nú er
friður og ró hjá þér, systir, eftir
• erfiði síðustu mánaða.
Við reynum að syrgja ekki, bara
sakna.
Þín systir,
Unnur.
Deyrfé, deyjafrændr,
deyr sjálfur et sama;
en orðstírr deyr aldregi
hveims sér góðan getr.
(Ur Hávamálum)
Þakka samfylgdina.
Þín systir,
Þórdís.
Orð á blaði mega sín lítils þegar
góður vinur fellur frá. Samt langar
okkur til að þakka Sollu fyrir allar
góðar stundir og allt sem hún gaf
okkur meðan hún lifði. Um leið vilj-
um við senda öllum sem sakna
j hennar sárt kveðju í von um að við
getum gefið hvert öðru styrk í sorg
okkar og söknuði. Við vitum að
Solla lifir í huga okkar og hjarta og
þar á hún gott líf því minningar
okkar um Sollu eru góðar minning-
ar.
Hjálmar, Guðbjörg, Salka
Eyfeld og Hjálmar Óli.
í sumar, eftir að sýnt var hve
hörð glíma Sollu við erfíðan sjúk-
dóm yrði og óvíst um hvort hefði
betur, sóttu fast á mig minningar
frá æsku okkar og uppvaxtarárum
á Dalvík. Eins er mér farið nú.
í frábærri ræðu sem var blanda
af töluðu máli og söng, rifjaði hún
upp á fertugsafmæli mínu hvernig
við, þá smástelpur, kynntumst. Of-
an frá Sunnuhvoli sá hún stelpu
sem var að sippa af mikilli list á
stéttinni við Garða. Hún fór á stúf-
ana og úr varð vinátta sem entist
meðan báðar lifðu.
Þegar tvær stelpur verða vinkon-
ur svo ungar þá fer ekki hjá því að
þær hafi mótandi áhrif hvor á aðra.
Við skiptumst á margs konar visku
og reyndum að leiða hvor aðra inn á
þær brautir sem okkur þóttu
merkilegastar, eða skemmtilegast-
ar, hverju sinni. Eg kom að sunnan
snemma á vorin og gat einhverju
miðlað þótt mér þætti lífið þar
syðra heldur viðburðasnautt miðað
við Dalvík. Á Dalvík hafði líka ein-
lægt mikið gerst. Sett höfðu verið
upp leikrit sem ég fékk nákvæma
skýrslu um, einkum ef pabbi Sollu,
Hjálmar Júlíusson, hafði verið
beinn þátttakandi. Skólinn var vett-
vangur spennandi uppákoma og
mér varð ljóst hvflíkur reginmunur
var á því að vera í skóla þar sem
krakkarnir þekkja kennarana líka
utan skólatíma. Svo voru bækur
sem þurfti að lesa og ræða; textar
og lög sem þurfti að syngja. Með
góðu eða illu skyldi hin upplifa það
sem skipti máli eins og þegar samn-
ingur var gerður um það að Solla
héldi sér vakandi til að heyra Twist
and shout í Lögum unga fólksins en
á móti hét ég því að lesa Kapitólu.
Og þegar unglingsárin nálguðust
þurftum við að ræða stráka, kosti
þeirra og galla; útlit og innræti,
milli þess sem við teiknuðum
dúkkulísur.
Við treystum vináttuböndin á
fullorðinsárunum þegar við vorum
báðar orðnar mæður, leitandi og
áhugasamar um uppeldi barna okk-
ar, hvaða bækur skyldi lesa, hvaða
leikföng gefa? Og svo þurfti að
sinna eigin þroska. Solla var alltaf
leitandi og opin. Hún þroskaði
frábæra söngrödd sína með námi
og ögun. Hún var líka, eftir
margra ára árangursríkt kennslu-
starf, komin í formlegt kennara-
nám við Háskólann á Akureyri.
Vinátta okkar var alltaf formála-
laus. Það skipti engu þótt við hefð-
um ekki sést eða heyrst jafnvel ár-
um saman. Umsvifalaust gátum við
einhent okkur í spennandi umræð-
ur um lífið og dauðann, um mann-
legan styrk og veikleika, um mögu-
leika andans yfir efninu, um bækur,
leiklist eða tónlist og um börnin
okkar. Því héldum við áfram allt
fram á síðustu heimsókn á afmælis-
degi Sollu nú í lok október.
Oft dáðist ég að vinkonu minni
fyrir það af hve miklu æðruleysi
hún tókst á við lífið. Mest dáðist ég
þó að henni fyrir það af hve miklum
kjarki hún tókst á við banamein
sitt.
Þegar Solla er kvödd fer hluti af
okkur með henni, og mikið óskap-
lega er það sárt. En áhrifum vinátt-
unnar höldum við efth' og minning-
unum. Þannig lifir hún áfram með
okkur og heldur áfram að gera líf
okkar ríkara og betra. Fyrir það er
ég þakklát.
Fjölskyldu Sollu vottum við Jó-
hann og drengirnir okkar dýpstu
samúð.
Svanfríður Jónasdóttir.
Elsku Solla.
Nú er komið að kveðjustund.
Mín fyrsta minning um þig er
síðan við vorum litlar stelpur, ég
nýlega flutt til Dalvíkur í Sunnu-
hvol, en þar hafðir þú áður búið.
Náinn vinskapur okkar hófst á ung-
lingsárunum og hefur varað æ síð-
an. Við höfum gengið í gegnum
marga gleðina saman og reyndar
sorg líka. Unglingsárin voru
áhyggjulaus, þú varst þó djúpt
þenkjandi og veltir fýrir þér gangi
„lífanna" og smitaðir mig reyndar
með áhuga þínum.
Unglingsárum okkar lauk á svip-
uðum tíma, þótt ég væri tveimur
árum yngri en þú, því með fárra
mánaða millibili eignuðumst við
okkar fyrstu börn. Stutt sambúð
okkar byrjaði þar sem þú fluttir til
bróður míns og barnsföður þíns en
við bjuggum saman í fóðurhúsum
okkar. Eg veit að við lærðum mikið
hvor um aðra í þessari sambúð og
sú innstæða sem þar varð til var
lögð inn á þroskareikning okkar
beggja.
Eg ætla að minnast gleðistund-
anna, kátínunnar, hlátranna, frost-
pinnanna, söngsins og alls þess
góða sem þú gafst af þér. Eg
gleymi aldrei hvað við hlógum mik-
ið á Nordisk Forum í Osló hérna
um árið eða á Vestnorræna kvenna-
þinginu á Egilsstöðum. Það er líka
ógleymanlegt þegar við hlógum
„niður úr“ með Brynju Grétars í
eldhúsinu heima í Hólavegi. Mér
finnst einhvern veginn að við höfum
alltaf verið hlæjandi.
Líf þitt hefur svo sem ekki alltaf
verið dans á rósum. Þrátt fyrir það
varstu glöð og söngst þig í gegnum
það. Þú varst söngfugl. Söngurinn
gaf þér mikið og þú gafst öðrum
mikið með söng þínum. Þú söngst
fyrir okkur Jón Baldvin þegar við
giftum okkur. Þú söngst þegar
Sveinn Ríkarður, sonur þinn, og
Guðrún Dóra giftu sig. Þú hefur
sungið fyrir okkur á tónleikum. Þú
söngst enn, þegar þú varst á förum
héðan úr þessum heimi. Solla, það
var á Jónsmessunni 1993 að Sigi'ún
Sif, dóttir þín, sæmdi þig heiðurs-
nafnbótinni amma, þegar sólar-
geislinn og stoltið þitt, Jóel Krist-
inn, kom í þennan heim. Mikið
varstu stolt. Þá grétum við gleði-
tárum. Það var svo gaman að taka
þátt í gleðinni með þér. Ég, þú og
Jóna Stína gerðum okkur dagamun
af tilefninu með því að fara á verts-
hús til að fá okkur kakó og kruðerí.
Okkur fannst þú alveg sérstaklega
rík og ærin ástæða til að fagna. 28.
október sl. fæddi Sigrún annan lít-
inn sólargeisla í þennan heim. Þú
varðst svo glöð þegar þú fékkst litla
ömmuhnoðrann þinn í fangið. Nú er
komið að leiðarlokum. Þú ert farin
héðan. Það er mér ómetanlegt að
hafa getað fylgt þér til hinstu
stundar. Ég trái því eins og þú, að
þó að þessu jarðlífi þínu sé lokið, þá
eigum við eftir að verða aftur sam-
an. Ég sakna þín og syrgi þig mjög
mikið.
Nú veit ég að sumarið sefur
í sál hvers einasta manns.
Eitt einasta augnablik getur
brætt ísinn frá brjósti hans,
svo fjötrar af huganum hrökkva
sem hismi sé feykt á bál,
uns sérhver sorg öðlast vængi
og sérhver gleði fær mál.
(Tómas Guðm.)
Elsku Gunnar, Svenni og Gunna
Dóra, Sigrún, Venni, Jóel og litli
hnoðri, Bommi og Jódís og aðrir
ástvinh Sollu. Megi algóður Guð
styi'kja ykkur í sorg ykkar.
Solla, minningin um þig syngj-
andi glaða lifir í hjarta mínu alltaf,
megi góður Guð geyma þig.
Þín frænka og vinkona,
Margrét Ríkarðs.
Hver fugl skal þreyta flugið móti sól,
að fótskör Guðs, að lambsins dýrðarstól,
og setjast loks á silfurbláa tjörn
og syngja fyrir lítil englaböm.
Nú fljúga mínir fuglar, góða dís.
Nú fagna englar Guðs í Paradís.
(DavíðStef.)
Hún Solla okkar Hjálmars hefur
þreytt flugið til Paradísar. Við
kynntumst henni fyrst í Tónlistar-
skólanum á Akureyri við söngnám.
Þá urðum við „söngsystur“ og síðar
félagar í „hinu íslenska Brussufé-
lagi“. Hún kom utan úr Hrísey, í
hvaða veðri sem var, til að syngja
og við lærðum það fljótt að þessi
kona lét sér ekki allt fyrir brjósti
brenna.
Oft hafði verið lítill tími hjá henni
til undirbúnings á söngverkefnum
og þá gat komið sér vel hveru mikla
leikhæfileika hún hafði af Guðs náð.
Orð og textar skáldaðir á staðnum
án nokkuiTa svipbrigða og þeir sem
ekki þekktu verkin vissu ekki ann-
að en þau ættu að vera svona.
Solla átti mjög auðvelt með að
bregða fyrir sig gríni og glensi og
setja í leikrænan búning. Þannig
gat hún samið og sett upp „öróper-
ur“ fyrirvaralaust eða haldið uppi
skemmtan í kórferðalagi svo allir
viðstaddir veltust um af hlátri. Það
gleymist öllum seint sem voru í
fimmtugsafmæli einnar okkar fyrir
ári sú dagskrá sem þar var fram
borin, skipulögð og samin af undir-
búningsnefnd sem Solla var pottur-
inn og pannan í.
Það varð okkur mikið áfall þegar
hún greindist með illvígan sjúkdóm
fyrir rúmum tveimur og hálfu ári.
Én sá viljastyrkur og það baráttu-
þrek sem hún sýndi í sínum veik-
indum var einstakt og fleytti henni
í gegnum þessa raun svo eftir var
tekið. Að sama skapi var gleði okk-
ar einlæg þegar hún sagði okkur
frá því í fyrravor að meðferðin
hefði heppnast. Hún hafði á þessum
tíma flutt ásamt manni sínum til
Akureyrar og hafði hafið nám í
kennaradeildinni við Háskólann á
Akureyri. Það átti nú ekki við hana
Sollu að sitja aðgerðarlaus á meðan
á læknismeðferðinni stóð, það
þurfti að nota tímann.
Tónlistin var óaðskiljanlegur
hluti af henni, nú var haldið á ný til
söngs. Röddin hafði stækkað og
þroskast. Ásamt því að sækja söng-
tíma söng hún með kór Akureyrar-
kirkju. Á námskeiði í júlí á síðasta
ári í Reykjavík sat hluti okkar búst-
inn af stolti í salnum þegar Solla
söng á tónleikum í námskeiðslok
með leikrænum tilþrifum og átti
salinn. Henni þótti vænst um að
þar voru nokkrir áheyrendur úr
fjölskyldu hennar sem ekki höfðu
heyrt hana syngja oft. I vetur sem
leið var hún í námi í ljóða- og óp-
erudeild TA og þá söng hún margar
perlurnar. Við minnumst sérstak-
lega söngs Rúsölku til mánans sem
hún söng ógleymanlega í maí sl., á
vortónleikum sem voru jafnframt
þeir síðustu sem hún kom fram á
sem einsöngvari.
Svo kom stóra áfallið. Sjúkdóm-
urinn hafði tekið sig upp, var þá
orðinn óviðráðanlegur og eirði
engu. Baráttan varð stutt en
ströng. Við erum þakklátar fyrir að
hafa átt Sollu að vini. Hennar líf var
ekki alltaf dans á rósum, en hún
nýtti sér alla sína reynslu til þroska
og hún miðlaði okkur af reynslu
sinni bæði meðvitað og ómeðvitað.
Með glaðværð sinni og lífsgleði
tókst henni að leggja meiri birtu
inn í líf okkar allra.
Við sendum innilegar samúðai'-
kveðjur til allra þeirra sem syrgja
Sólveigu Hjálmarsdóttur og biðjum
Guð að blessa minningu hennar.
Margi'ét (Maddý), Kristín
(Stína), Þuríður, Guðný Erla,
Erla Ingólfs, Elma, Rósa
Kristín og Hildur.
Hvað leitar á hugann þegar kær
vinur á besta aldri deyr? Æði er
það margt, en endar alltaf eins, af
hverju hún, ung kona á besta aldri?
Ég kynntist Sollu fyrir rúmum
20 árum er ég fluttist til Dalvíkur
en Jóna mín og Solla hafa verið
nær óaðskiljanlegar vinkonur frá
barnæsku. Okkur varð strax vel til
vina og hélst það alla tíð. Þegar
hugurinn leitar til baka er mér
minnisstætt hvað Solla var alltaf
áhugasöm og natin við alla þá hluti
sem hún tók sér fyrir hendur. Ef
hún tók eitthvað að sér þá átti það
hug hennar allan. Hún var vel lið-
tæk í leiklist enda ekki langt að
sækja þá hæfileika, söngfugl var
hún einnig hinn mesti. Solla hafði
mjög blíða sópranrödd sem breytt-
ist töluvert þegar hún fyrir
nokkrum árum fór að læra söng, þá
fannst mér hún glata þýðunni í
röddinni en enginn var glaðari en
ég að heyra í henni þegar hún söng
einsöng í Möðruvallakirkju á síð-
astliðnu ári, þá var gamli góði blær-
inn kominn aftur. Fyrir um 2 árum
gi'eindist hún með illvígan sjúk-
dóm, þrátt fyrir reiðarslag tók hún
á því af stakri ró og æðruleysi stað-
ráðin í því að sigra þennan vágest.
Eftir aðgerð og erfiða lyfjagjöf virt-
ist allt lofa góðu og Solla hélt áfram
á þeirri braut sem henni var hug-
leikin en það var að afla sér mennt-
unar til kennslu. En hún hafði
kennt á undanþágu bæði á Eyrar-
bakka og í Hrísey. Hún flutti ásamt
eiginmanni frá Hrísey til Akureyr-
ar og stundaði nám við Háskólann.
Það var eins með það, hún fór á
kostum þegar hún var að lýsa
skólastarfinu það var svo gaman
hjá henni. En svo dró aftur fyrir
sólu, í júníbyrjun á þessu ári fékk
hún þann úrskurð að sjúkdómurinn
hefði tekið sig upp og að það væri
engin von um bata. Ekki sást það á
henni að hún bugaðist heldur var
alltaf sama jákvæðnin hún ætlaði
að sigra. En þessi óhugnanlegi
sjúkdómur er sterkur og fór svo að
Solla var lögð inn á FSA fyrir rám-
um mánuði. Það dró smám saman
af henni en alltaf var baráttuviljinn
og húmorinn á sínum stað. Jóna
mín hefur oft sagt, hvað skyldi
hjúkrunarfólkið hafa haldið þegar
hlátrasköllin bárust frá þeim vin-
konum. Einnig átti hún yndislegar
stundir með pabba sínum þar sem
þau tóku lagið saman. Solla var
ótráleg, við höfum margoft hugsað
hvernig getur hún þetta. Hvað
skyldi hún hafa hugsað þegar Jóel
litli kom að kveðja ömmu sína eða
þegar hún fékk nýfætt barnabarn
sitt lagt í fangið. Solla hræddist
ekki dauðann, sagði hann spenn-
andi upphaf á einhverju nýju og
kepptist við að segja Jónu frá og
lýsa því sem fyrir augu hennar bar.
Nú er kominn tími til að kveðja. Við
hér í Möðrusíðunni þökkum þér,
elsku Solla, alla ást og hlýju í okkar
garð, þín er sárt saknað. Við óskum
þér velfarnaðar á nýjum leiðum og
biðjum algóðan Guð að leiða þig og
styrkja með englunum sínum.
Elsku Gunnar og aðrir ástvinir, við
vottum ykkur okkar innilegustu
samúð og biðjum algóðan Guð að
styi'kja ykkur í ykkar miklu sorg.
Guð geymi ykkur öll.
Lárus, Kristín Jóna, Róbert
og Gunnlaugur.
• Fleiri minningargreinar um
Sólveigu Jónsdóttur bíða birtingar og
munu birtast i blaðinu næstu daga.