Morgunblaðið - 13.11.1998, Blaðsíða 53

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
FÖSTUDAGUR 13. NÓVEMBER 1998 53
SKÚLIBIRGIR
KRIS TJÁNSSON
+ Skúli Birgir Ki'i-
stjánsson sjó-
maður fæddist í
Reykjavili 15. febrú-
ar 1946. Hann and-
aðist á heimili sínu 5.
ndvember síðastlið-
inn. Foreldrar hans
voru Þdrdís Magnús-
ddttir og Jdn Finn-
bogason, fyrrver-
andi bdndi á Skálm-
amesinúla. Systkini
Skúla eru Finnbogi,
f. 1950; Kolbrún, f.
1955, og Nanna Ás-
laug, f. 1960.
Arið 1982 kvæntist Skúli
Steinunni Pétursddttur hjúkr-
unarfræðingi, f. 1945. Þau eign-
uðust. tvö börn; Pétur, f. 1977,
og Steinunni, f. 1983. Fyrir átti
Skúli Þdrdísi, f. 1970, og á hún
tvö börn; Elsu Björgu, f. 1988,
og Eyþör Fannar, f. 1998.
títför Skúla fer fram frá
Köpavogskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 15.
Skúli, mágur og frændi okkar, er
látinn. Það er með trega sem við
kveðjum hann sem hrifmn er burt
frá fjölskyldu sinni langt um aldur
fram. En minningamar munu lifa
og um hann eigum við einungis góð-
ar minningar.
Skúli ólst upp á Skálmarnesmúla í
Múlasveit sem nú nefnist Reykhóla-
hreppur og var sá staður honum
ákaflega kær, sem og sveitin öll.
Hann var náttúruunnandi og sveita-
maður í eðli sínu, hafði alist upp við
sveitabúskap, selveiðar, dúntekju,
lundaveiði og annað sem til féll á
Skálmamesmúla og kunni vel við
þau störf. Foreldrar hans hættu bú-
skap á Skálmamesmúla árið 1975 og
eftir það dvaldi fjölskyldan þar á
sumrin meira og minna. Sjómennsku
stundaði Skúli lengst af og átti bát-
inn Helga SH 144 og gerði hann út
mörg síðustu ár. Hentaði það honum
vel þar sem hann unni útiveru.
Hann var mjög traustur maður,
rólegur og yfirvegaður, alveg laus
við tilgerð og kom til dyranna eins
og hann var klæddur. Hann var
mikill fjölskyldumaður og eyddi
mestum tíma sínum með fjölskyld-
unni. Þá var hann ákaflega hjálp-
samur og greiðvikinn og nutum við
fjölskyldan oft góðs af því. Skúli var
stríðinn á sinn góðlátlega hátt og
hafði gaman af að glettast við börn
og þau hændust að honum. Mikill
áhugamaður var hann um sjávailit-
vegsmál og lét sig þau varða. Hann
var og vel heima í öllu því sem í
kringum hann gerðist og fylgdist
vel með fréttum.
Skúli og Steinunn, kona hans,
voru samhent hjón og báru virðingu
hvort fyrir öðru og í samskiptum
þeirra ríkti glettni og kankvísi.
Heimili sitt áttu þau hjónin ásamt
bömum sínum, Pétri og Steinunni,
á Hraunbraut í Kópavogi og þangað
var ætíð notalegt að koma og þiggja
kaffisopa og spjalla. Jafnan bar
Múlasveitina á góma, bæði í nútíð
og fortíð, hún gekk sem rauður
þráður í gegnum allar samræður
hvenær sem við hittum Skúla, enda
eru flestar minningar okkar um
hann tengdar sveitinni. Voru þau
hjón einnig góðir gestir. Þegar við
stofnuðum heimili fengum við okkur
gestabók og voru þau fyrsta fólkið
sem skrifaði nafn sitt í hana.
Það var orðin hefð fyrir því að
Skúli kæmi til okkar á aðfangadag
með jólagjafir, þá gaf hann sér tíma
til að setjast niður og ræða málin á
meðan beðið var eftir jólunum. Var
hann jafnan síðasti gestur fyrii- jól
og munum við ætíð minnast þess.
Við þökkum Skúla samfylgdina
og kveðjum hann með söknuði.
Blessuð sé minning hans.
Hver minning dýrmæt perla að liðnum
lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug þakka hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem
gleymist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu
aðkynnastþér.
(Ingibjörg Sig.)
Fjölskyldu hans
sendum við okkar inni-
legustu samúðarkveðj-
ur og biðjum Guð að
styrkja hana í sorg
sinni.
Þuríður Kristjáns-
ddttir, Anna Freyja,
Jdn og Auður Elín
Finnbogabörn.
Nú er vetur genginn
í garð og þú sem unnir sveitinni
þinni á einstakan hátt ert horfínn
inn í eilífðina. Það er skrítið að
hugsa til þess að þú sért ekki lengur
á meðal okkar. Erfítt er að sjá á eft-
ir þér, kæri frændi, og allt of
snemma hverfur þú frá okkur. Það
er margs að minnast þegar hugsað
er til baka. Þú varst ákaflega þægi-
legur í umgengni og rólyndur mað-
ur en hafðir jafnframt gaman af því
að vera innan um fólk.
Þú varst mikill athafnamaður og
tókst virkan þátt í þeim fram-
kvæmdum sem gerðar voru á
Skálmarnesmúla. Þegar eitthvað
þurfti að gera varstu ávallt hjálp-
samur og reiðubúinn að leggja þitt
af mörkum. Eins lengi og þú hafðir
getu til varstu eitthvað að aðhafast.
Þó svo að undir það síðasta væri
það meira vilji en geta.
Þegar ég var lítil stelpa minnist
ég þess að ég hafði gaman af því að
spjalla við þig. Þá oft heima á
Skálmamesmúla þar sem þú varst
mikið á sumrin. Það eru þessar inni-
legu og látlausu stundir sem oft eru
manni minnisstæðar.
Þú unnir náttúrunni mikið og
segja má að þú hafir þekkt hverja
þúfu og hvem stein í landi Skálmar-
nesmúla og sveitinni í kring. Þessi
sveit átti stóran þátt í lífi þínu og
þar dvaldistu oft með fjölskyldu
þinni sem var þér mikils virði. Þar
áttum við margar góðar samveru-
stundir sem munu varðveitast í
minningunni.
Það fékk á okkur öll að vita af
veikindum þínum og þein-i erfíðu
baráttu sem þú þurftir að ganga í
gegnum. I þessum erfíðleikum
sýndirðu mikinn styrk og æðruleysi
og stóðst þig eins og hetja and-
spænis þessum erfíða sjúkdómi.
Það er margt sem minnir mig á
þig, kæri frændi, og sá tími sem þú
varst hjá okkur verður ógleyman-
legur. Þú deildir með okkur dýr-
mætum stundum og minning þín
mun lifa með okkur.
Andartak og tíminn stendur kyrr.
Örskömm stund og allt er augljóst.
Svona tilfinning er óskiljanleg, eins
og tíminn.
Andrúmsloftið er doflð af þrúgandi tómleika
og sársauka sem enginn fær lýst með orðum.
(Þórdís Eva.)
Lífsins faðm, ljóssins herra
leiði þig um gæfu stig.
Vonin sanna, vorið blíða,
vefji kærleiks örmum þig.
(E.B. Gíslason.)
Ég mun alla tíð minnast þín með
söknuði, frændi minn.
Þórdis Eva.
í dag kveð ég vin minn og félaga
frá barnæsku, Skúla B. Kristjáns-
son, frá Skálmarnesmúla í Austur-
Barðastrandarsýslu en hann lést 5.
þ.m. langt fyrir aldur fram fyrstur
af okkur félögum af Múlanesinu en
við vorum fímm, allir á svipuðum
aldri. Við byrjuðum allir saman sem
ungir drengir í barnaskóla og upp-
frá því hélst vinátta sem aldrei bar
skugga á. Skúli hefði ekki getað
verið betri við okkur Fjarðarbræð-
ur þótt bróðir væri. Skúla þótti
vænt um sveitina, sveitastörfin
vann hann mikinn hluta ævinnar.
Margar smalaferðimar fórum við
saman síðustu árin sem sveitin var í
byggð. Skúla var margt til lista lagt,
hann var grenjaskytta í sveitinni
um árabil og fórst það vel úr hendi,
eins ef þurfti að gera við vélar þá
var hann snillingur á því sviði og er
mér minnisstætt sumarið 1974, þá
kom ég úr Reykjavík á rússajeppa
með brotna grind og bað ég Skúla
að hjálpa mér, því þjóðhátíðin í
Vatnsfirði var daginn eftir, það stóð
ekki á því og lá hann undir bílnum
meirihluta nætur og sauð grindina
og það svo vel að það gaf sig aldrei
eftir það. Og á þjóðhátíðina
komumst við. Já, hann Skúli var
einstakur maður, aldrei sá ég hann
reiðast eða rífast við nokkurn mann,
alltaf jafn rólegur og honum virtist
aldrei liggja neitt á, aldrei neitt fum
eða flumbrugangur, þó gat hann
gert allt sem hann ætlaði sér. Hann
var góður verkmaður og afkasta-
mikill til vinnu þó að hann færi
hægt. Síðastliðin 20 ár rak hann
sína eigin útgerð á 8 tonna bát,
Helga SH 144, og marga sjóferðina
fór hann einn hvort sem hann var á
netum eða línu og það gera engir
aukvisar. Það er mikil eftirsjá að
slíkum manni sem Skúli var og
munum við lengi eiga eftir að sakna
hans úr hópi félaganna. Ég votta
eiginkonu, börnum, foreldrum og
systkinum innilega samúð, megi
Guð blessa minningu Skúla B.
Kristjánssonar.
Einar Óskarsson.
Við leiðarlok rifjast margt upp í
samskiptum okkar Skúla. Við höf-
um mikið til fylgst að í gegnum lífið,
unnið saman á mörgum stöðum og á
bátum. Tvö ár unnum við saman hjá
Aðalbraut, síðan lágum við oft á
grenjum í Múlasveitinni og var al-
veg sama í hvernig samstarfí maður
var með Skúla, alltaf var hann sami
gæðamaðurinn. Eftir að búskap var
hætt fyrir vestan heillaði sjó-
mennskan hann mest og byrjaði
hann í útgerð um svipað leyti og ég
og hittumst við þá oft við höfnina og
settumst við þá oft inn á Kaffivagn-
inn. Þar voru málin rædd bæði í
gamni og alvöru. Það verða mikil
viðbrigði að sjá ekki þennan
öðlingsmann koma þar oftar. Ég
votta eiginkonu, börnum, foreldrum
og systkinum mína innstu samúð.
Guð blessi þau.
Þórður Óskarsson.
Skúli Kristjánsson, vinur minn,
er fallinn frá langt um aldur fram,
eftir erfíð veikindi. Við kynntumst
fyrir um 15 árum og það var alltaf
notalegt að vera nálægt Skúla.
Skúli var harðduglegur og öruggur
sjómaður, kunni vel til verka og var
einkar ósérhlífinn. Hann fiskaði af
lagni og ekki var hávaðanum fyrir
að fara, enda líkaði öllum vel við
Skúla, sem reru með honum.
Þrátt fyrir að sjórinn hafí átt all-
an hug Skúla, þá var hann einnig
blikksmiður að iðn, því hann vann í
mörg ár í blikksmiðju á haustin og
þar til hann hóf róðra á vetrarver-
tíðinni. Skúli þótti mjög góður verk-
maður. Síðustu 12 árin stundaði
hann eingöngu sjóinn á eigin bát,
Helga SH, mest á netaveiðum. A
haustin veiddi hann oft sel við
Breiðafjörðinn og hann var einnig
afburðaduglegur við þangskurð fyr-
ir Þörungaverksmiðjuna á Reykhól-
um, sem hann vann við tímabundið í
sinni heimabyggð.
Skúli var mjög hæglátur og oft á
tíðum fámáll, en hann var víðlesinn
og mjög vel að sér í öllu því, sem
viðkom trillubátaútgerð og sjávar-
útvegi almennt. Það var gaman að
ræða við hann um báta og fiskveið-
ar, enda var hann kunnugur á hin-
um ýmsu miðum bæði í Faxaflóan-
um og við Reykjanesið. Aldrei
heyrði ég Skúla hallmæla nokkrum
enda enda hafði hann mjög
skemmtilegan húmor.
Það var unun að sjá hve Skúli var
nýtinn og hve vel hann hugsaði um
bátinn sinn. Nánast allt viðhald
vann hann sjálfur. Skúli var skarp-
greindur eins og fjölmargir íslensk-
ir sjómenn, sem ekki áttu þess kost
að stunda langskólanám. Lengi stóð
til að ég færi í róður með Skúla, en
því miður verður ekkert af því.
Skúla verður sárt saknað af vinum
og félögum á Grandanum, en minn-
ing um góðan dreng lifir.
Ég votta fjölskyldu Skúla inni-
lega samúð mína.
Hilmar Viktorsson.
Við sitjum saman hér á Kaffi-
vagninum nokkrir félagar hans
Skúla Kristjánssonar. Eflaust situr
hann hjá okkur og slær úr pípunni
sinni. Það eru fáar persónur sem
maður hefur kynnst á lífsgöngunni
jafn göfuglyndar og greiðviknar. Þú
gerðir meira en gleðja okkur. Ró-
lyndi þitt var mörgum gott fordæmi
og sögur þínar frá Barðaströnd og
nesjunum, sem voru þér svo kær.
Fuglinn, selirnir og það einfalda líf
sem þú fékkst að njóta í æsku.
Við þökkum þér samveruna, sem
stóð alltof stutt. Ættingjum vottum
við virðingu og samúð.
Fyrir hönd vina á Grandanum.
Gunnar, Eiríkur, Hörður,
Sævar, Arnar, Jón, Reynir,
Helgi, Benedikt, Trausti,
Sigþór og allir hinir félagarnir.
Kallið er komiú,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinimir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
(V. Briem.)
Hinn 5. nóvember síðastliðinn
andaðist kær vinur okkar, Skúli
Kristjánsson sjómaður, eftir
stranga baráttu við harðskeyttan
sjúkdóm.
Hann háði sína baráttu á sinn
hæga og Ijúfa hátt þótt auðvitað
væru stundimar oft erfiðar, en
Skúli kvartaði ekki.
Eftir stöndum við sem þekktum
hann og virtum með sorg í hjarta.
Minningamar streyma til okkar ojf" "
við söfnum þeim saman eins og
perlum á band. Vinátta okkar hjón-
anna er orðin löng, mennirnir hafa
þekkst frá unglingsárum fyrir vest-
an og við frá upphafi hjúkrunar-
náms okkar. Skúla voru hugleiknar
bemskustöðvaimar á Skálmarnes-
múla og kom okkur Sunnlendingum
í skilning um að veður væm alltaf
betri fyrir vestan. Það var gott að
koma á heimili þeirra hjóna og sam-
heldnin mikil. Steina hefur staðið
sem klettur við hlið Skúla í veikind-
um hans, og það hefur verið aðdá-nr
unarvert að fylgjast með þeim
dugnaði og styrk sem fjölskyldan
hefur sýnt við umönnun Skúla á
þessum erfiða tíma.
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur hið sama;
en orðstír
deyr aldregi
hveim er sér góðan getur.
(Hávamál.)
Með þessum orðum viljum við
þakka Skúla samfylgdina í gegnum
árin. Það var gott að eiga hann að
vini, hann var afar vel gerður maður
og ávallt reiðubúinn að rétta fram
hjálparhönd. Elsku Steina, Pétur,^
Steinunn og Palli, hugur okkar er
hjá ykkur. Þórdísi, foreldmm og
öðmm ástvinum sendum við samúð-
arkveðjur.
Aðalsteinn, Laufey og Sigurður.
t
Elskuleg systir okkar og mágkona,
SVANHVÍT EGILSDÓTTIR
prófessor,
lést á Landakotsspítala fimmtudaginn 12. nóvember.
Einar Egilsson, Margrét Thoroddsen,
Gunnþórunn Egilsdóttir.
t
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, tengda-
faðir, afi og langafi,
GUÐJÓN ÞÓR ÓLAFSSON,
Jörundarholti 170,
Akranesi,
verður jarðsunginn frá Akraneskirkju í dag,
föstudaginn 13. nóvember, kl. 14.00.
Þeim sem vilja minnast hans er vinsamlega
bent á líknarfélög.
Jóna Kristín Ólafsdóttir,
Ólafur Rúnar Guðjónsson, Hrafnhildur Geirsdóttir,
Valur Þór Guðjónsson, Hulda Björg Birgisdóttir,
Bryndís Ólöf Guðjónsdóttir, Júlíus Pétur Ingólfsson,
Smári Viðar Guðjónsson, Guðlaug Margrét Sverrisdóttir,
Garðar Heimir Guðjónsson Kristín Líndal Hallbjörnsdóttir,
Hugrún Olga Guðjónsdóttir, Haraldur Helgason,
Kristin Mjöll Guðjónsdóttir,
barnabörn og iangafabarn.

+
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar og
tengdafaðir,
EINAR SÍMONARSON
fyrrv. skipstjóri og útgerðarmaður,
Ránargötu 2,
Grindavík,
verður jarðsunginn frá Grindavíkurkirkju laug-
ardaginn 14. nóvember kl. 13.30.
Sólrún Guðmundsdóttir,
Hjáimey Einarsdóttir, Halldór Leví Björnsson,
Sigurpáll Einarsson, Valgerður Ragnarsdóttir,
Helgi Einarsson, Bjarghildur Jónsdóttir,
Guðmundur Einarsson, Guðrún Halldóra Jóhannesdóttir,
Erling Einarsson, Guðbjörg Ásgeirsdóttir
og aðrir aðstandendur.