Morgunblaðið - 13.11.1998, Blaðsíða 54

J>4 FÖSTUDAGUR 13. NÓVEMBER 1998
MINNINGAR
MORGUNB LAÐIÐ
+
* Ástkaer eiginkona mín, móöir okkar, dóttir,
systir og amma,
SÓLVEIG HJÁLMARSDÓTTIR,
Drekagili 3,
Akureyri,
sem lést á FSA laugardaginn 7. nóvember,
veröur jarðsungin frá Akureyrarkirkju í dag,
föstudaginn 13. nóvember, kl. 13.30.
Gunnar Bergmann,
Sveinn Jóelsson, Guðrún Dóra Clarke,
Sigrún S. Jóelsdóttir, Vernharð Þorleifsson,
Hjálmar B. Júlíusson, Jódís Kr. Jósefsdóttir,
Þórdís Hjálmarsdóttir,
Unnur M. Hjálmarsdóttir,
Jón Björn Hjálmarsson, Brynja Þorvaldsdóttir,
Hjálmar Hjálmarsson, Guðbjörg Ólafsdóttir,
Magdalena Bergmann Gunnarsdóttir
og barnabörn.
+
Ástkaer faðir okkar, stjúpfaðir, tengdafaðir, afi
og langafi,
AÐALSTEINN INDRIÐASON,
áður Lönguhlíð 21,
verður jarðsunginn frá Fossvogskapellu
mánudaginn 16. nóvember kl. 13.30.
Leifur Á. Aðalsteinsson, Margrét Valgerðardóttir,
Aðaisteinn Ó. Aðalsteinsson, Ásdís Elín Júlíusdóttir,
Jóhanna G. Sigurðardóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
+
Innilegar þakkir til allra, sem sýndu okkur
.samúð og hlýhug vegna andláts og útfarar
SVERRIS ÞORLEIFSSONAR,
Hrafnhólum 8,
Reykjavík.
Guðrún Guðjónsdóttir,
Hilmar Sverrisson, Fanney Þorsteinsdóttir,
Guðjón Sverrisson, Rungnapa Channakorn,
Sverrir Rúnar Hilmarsson,
Sigríður Rut Hilmarsdóttir.
+
Innilegar þakkir sendum við öllum þeim, sem
sýndu okkur samúð og hlýhug við andlát og
útför föður okkar, tengdaföður, afa og bróður,
MAGNÚSAR G. GUÐMUNDSSONAR
frá Sólbakka
í Súðavík.
Andrea Magnúsdóttir, Ólafur V. Ingimundarson,
Daníel Magnússon,
Einar Magnússon, Sussanna Budaí,
barnabörn og systkini hins látna.
+
Þökkum af alhug auðsýnda samúð og hlýhug
við andlát og útför móður okkar,
SUMARLÍNU MARGRÉTAR
KRISTJÁNSDÓTTUR
frá Kleifum,
Suðurgötu 6,
Sandgerði.
Börnin.
+
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og hlýhug við andlát og útför
móður minnar og fósturmóður,
ÞURÍÐAR EGGERTSDÓTTUR.
Fyrir hönd aðstandenda,
Birgir Magnússon,
Soffía Jóhannsdóttir.
+ Þorgeir Rúnar
Kjartansson lést
6. nóvember á Land-
spítalanum. Hann
fæddist 26. nóvem-
ber 1955, sonur Val-
gerðar Jónsdóttur
frá Skálholtsvík í
Hrútafirði og Kjart-
ans Jóhannessonar
frá Heijólfsstöðum /
Alftaveri. Kjartan
er nú látinn. Þau
bjuggu í Karfavogi
34. Unnusta Þor-
geirs og sambýlis-
kona var Rúna
Knútsdóttir Tetzschner. Systir
hans Kristrún Harpa Kjartans-
dóttir, sonur hennar er Jerry
Williams, maður hennar er Ingv-
ar Pétursson. Látinn sonur
Kristrúnar var Guðjón Kjartan
Viggósson. Þorgeir Rúnar lauk
stúdentsprófi frá Menntaskólan-
um við Tjömina, nam sögu í
París og við Háskóla íslands,
„Enginn veit allt sem Þorgeir
gerði.“ Þessi orð féllu í vinahópi
þegai- lát Þorgeirs Rúnars spurðist.
Að morgni dags 6. nóvember féll
hann fyrir krabbameini. Þá var
stödd hjá honum ástin hans, Rúna,
eins og hún hefði verið send af
örlögunum til að fylgja honum
síðasta æviskeiðið til að bæta fyrir
það óverðskuldaða harðræði sem
honum var skammtað.
Þorgeir var góðgjam maður.
Bernskuminningar úr Vogunum
eru tengdar glaðværð, kröftugum
krökkum, leikjum og námi í stórum
skóla þar sem alltaf var mikið fyrir
stafni. Þorgeir var vinsæll í hópi og
eftirsóttur þegar eitthvað stóð til.
Annríki æskudaga þyrlaði upp
stórum og smáum ævintýrum. Leið
tápmikilla drengja lá í Karfavoginn
að ná í Gogga þegar efnt var í fjör,
kvikan strák með snör augu og
djörf úthlaup ef þurfti að verja
mark. Krakkamir í hverfinu urðu
alvöru táningar með þeim brýnu
viðfangsefnum sem því ástandi
fylgja. Svo birtist strætisvagn einn
daginn til að færa þetta stóð niður í
bæ að takast á við „alvöru lífsins";
ekki hætti fjörið; Þorgeir var lífið
og sálin í kátum haug af
Álafossúlpum aftast í vagninum. Við
vomm á leið til móts við enn fleira
fólk og stærri ævintýri í
menntaskóla.
Hlutirnir bara gerðust. Engin
skipulagning eða formleg leyfi,
nema kannski of seint. Allt iðaði af
lífi, alla daga, öll kvöld, sumar,
vetur, alltaf að og Þorgeir með.
Skólablöð, skemmtanir, málfundir,
kaffihús, bókmenntakynningar,
sumarvinna, ferðalög, gleðskapur,
kakópottur og rúnstykki í
frímínútum, fleiri vinir, ógrynni
kunningja. Kankvís og sposkur,
orðheppinn og frjór,
uppátektarsamur en aldrei
meinfýsinn, forkur í félagslífi og
misduglegur í námi. Miðpunktur í
hópnum, spjallvinur í einrúmi. Það
lá beint við að Þorgeir yrði ármaður
skólafélagsins síðasta árið í MT.
Næstu árin gerist ekkert í neinni
sérstakri tímaröð. Hver í sína átt.
Heimurinn krás. Framtíðin
nægtaborð. Heilsað, kvatt, heilsað.
Næturlestin til Parísar skilar okkur
til Gogga, næst er hann að koma til
London, við hittumst heima í
Karfavogi, eða ... hvar sem er. Sami
þyngdarpunktur þekkir hvorki tíma
né rúm og dregur félagana saman,
aftur og aftur. Og enn nú, þegar við
göngum síðustu sporin með vini
okkar.
„... Mér þykir leitt að þurfa að
skrifa þetta um vin okkar.“ Bréfið
sem kom til Bandaríkjanna bar
ótíðindi. Fyrstu einkenni af
sjúkdómi Þorgeirs höfðu komið
fram og valdið ugg. Var í blóma
lífsins í París, vinmargur sem fyrr,
sagnfræðin hleypti kappi í kinn,
góður útvarpsmaður, kominn í
þaðan lauk hann
glæsiiegu prófi í
sagnfræði, auk upp-
eldis- og kennslu-
fræði. Hann kenndi
við Menntaskólann
við Sund og Fjöl-
brautaskóla Breið-
holts. Mörg sumur
var hann leiðsögu-
maður erlendra
ferðamanna. Þor-
geir var fréttaritari
útvarps um hríð,
dagskrárgerðar-
maður og blaðamað-
ur, gerði fjölda út-
varpsþátta og skrifaði greinar í
blöð og túnarit. Hann tók virkan
þátt í tónlistarlífi og lék meðal
annars á saxófón með hljóm-
sveitinni Júpiters. Eftir hann
liggur ein Ijóðabók: Þar sem það
er séð, 1997.
títför Þorgeirs verður gerð
frá Árbæjarkirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
slagtog við saxófóninn, atorkan og
gleðin streymdi úr bréfum. Þegar
hann kom heim eitt vorið brá vinum
í brún. Hugurinn frjói lét ekki að
stjórn.
Hjá Þorgeiri voru vitsmunir og
tilfínningar ekki andstæðir pólar
heldur eitt. Næmur, en sjálfsagt
næmari en okkur grunaði. Gáfaður,
en sjálfsagt snjallari en við sáum.
Hann greip saxann seint, en beygði
fljótt undir listhneigð sína. Tók
glæsilegt gróf í sagnfræði við
Háskóla Islands með hæstu
einkunn sem þá hafði verið gefin,
leyfði sér samt að skrifa ritgerðir
eins og hann vildi hafa þær. Agaði
hugsun sína þegar hann kaus, sendi
frá sér vandaða útvarpsþætti og
góðar blaðagreinar, samdi lög og
ljóð. Sleppti svo fram af sér
beislinu. Vanahugsun og formfesta
voru honum heilsuspillandi efni, en
öðrum slíkum hafnaði hann ekki.
Hvar sem var, hvenær sem var,
alltaf var fólk sem laðaðist að
Þorgeiri. Fljótur til endurgoldinna
ásta. Ekki það að okkur vinum hans
sumum hafi alltaf líkað þeir hnútar
sem hann kaus að hnýta bagga sína.
Breyskur var hann. Móður sinni
erfiður. „... íyrir bestu ...“ skildi
hann eins og andinn blés í brjóst og
þar var von á ýmsu. Bölvuð var
glíman sem hann tók þegar bálviðri
hugans mögnuðust. Og grátbölvað
að fá ekki langtímum saman að sjá
hæfileika hans og frjómátt takast á
við verðugri verkefni en þau
verkjalyf sem læknavísindin
skammta.
Svo komu frábærir tímar.
Nemendur hans í menntaskóla dáðu
hann og virtu. I fremstu víglínu
gleðisveitarinnar Júpíters með
saxófóninn frammi fyrir dansandi
skara var hann stolt vina og stjarna
kvöldsins.
En aðallega var hann góður
maður.
Og svo kemur sú ótrúlega frétt
fyrir ári að ofan í þetta erfiða stríð
sé nú komið krabbamein.
ástin og umferðarslysin
eiga það sameiginlegt
afl gera ekki boð á undan sér
annað veifið á þetta við
um dauðann
og stundum um
getnaðinn og jafnvel fæðinguna
en aldrei um dagrenninguna
Þegar ljóðabók Þorgeirs kom út
fyrir ári var ung kona við hlið hans.
Nýja ástin í lífinu. Hún var líka við
hlið hans þegar dagur rann þann
sjötta nóvember. Búin að berjast
með honum skref fyrir hvert
þungbært skref. Rúna var kannski
það eina góða sem kom fyrir
Þorgeir í háa herrans tíð. Eins og til
að bæta fyrir ofrausn þess sem
aflaga fór sendi forsjónin hana.
Manneskju sem skildi hann og
elskaði eins og hann var. Það
reyndum við, en hefði mátt takast
betur.
Samúð okkar er með Rúnu og
Valgerði móður Þorgeirs. Hann
lifir.
Stefán Jón Hafstein.
Þorgeir Kjartansson átti til-
finningapúður í heila flugelda-
verksmiðju. Hugmyndir hans voru
eftir því, fagrar, háleitar,
skrautlegar, óvæntar, ótrúlegar.
Þær náðu að kristallast, á meðan
hann lifði, í stórsveitinni Júpíters.
Húmorinn sem spratt upp var líka
svona, hitti beint í mark, smaug á
milli, fór ótrúlega leið, skaust á bak
við, bar gáfum hans og reynslu
vitni, og þessi hlátur, ótrúlegi
hlátur, ef maður hugsar um hann
verður maður glaður, sambland af
skrípahlátri, stráksskap og
karlmannlegum hlátri, og þessi
rödd, röddin maður minn, sem fékk
mann til að bráðna að innan, þessi
hljómur á röddinni, þessi styrki en
titrandi hljómur, sem spratt
einhverstaðar þaðan, þar sem var
málmbrynja fyrir framan, röddin
kastaðist á þessa málmbrynju og
bergmálaði, rödd sem kom úr
líkamanum, sem líkaminn bjó til, og
þó hann væri stundum skjálfandi,
þessar fallegu hreyfingar, en þessi
líkami hafði umbreytingarkraft,
þegar hann spilaði á saxófóninn
lifnaði hann við og var sólkerfi og
líkaminn hætti að vera líkami en
umbreyttist í aðra krafta, orku,
sálin geislaði í gegn og það var
einsog hann væri, einsog hann
væri... hann var tónlistin. Tónlistin
elskaði hann svo heitt að hún leyfði
honum að bráðna undan valdi sínu,
umbreytast, spila einsog enginn
annar gat spilað, hann var bestur,
besti saxófónleikarinn í heiminum,
þetta eru stór orð en um leið og
maður heyrði Þorgeir spila vissi
maður það, enginn spilaði betur,
þetta er það sem hægt er að ná úr
þessu hljóðfæri, sem hægt er að ná
úr einum manni, tónlistin tók sér
bólstað í honum, hún vissi að hann
fann svo mikið til, hann reyndi allt á
sjálfum sér, orðlausa sorg,
óútskýranlega gleði, gáskann og
háskann, barnsleg kætin, og
auðmýktin, hvflík auðmýkt, að
beygja sig fyrir valdi tilfinninganna
og tjá þær. Það var beint samband á
milli Þorgeirs og tilfinninga hans.
Gneistandi rafmagn, skær blossi,
helsært myrkur, óhuggandi
hræðsla, og ekkert af þessu gat
hann falið eða bælt, þetta braust út,
braust út með þvflíkum krafti en
líka hinum ofurlágu, viðkvæmu
tónum, en krafturinn er líka svo
viðkvæmur, það er nefnilega það,
Þorgeir.
Fyrst þegar ég sá Þorgeir var
hann að spila á Júpítersballi. Ég féll
í trans og meðan hann spilaði
gerðist eitthvað í mér sem ég get
sótt endalaust í. Guð var að búa til
brunn og ég sæki í brunninn. Ég
get horfið til þessarar stundar og
fengið kraft, einsog ég hverf í
huganum útí náttúruna og sæki
kraft. Þorgeir var nefnilega
náttúrukraftur. Ég veit ekki hvaða
náttúrukraftur, hvort hann var
eldurinn eða vatnið, kannski var
hann hljómurinn. Seinna var ég svo
heppin að kynnast honum. Hann
var eins og bróðir, vinur, sálufélagi,
hann gaf mér sum af fegurstu
augnabhkum sem ég á, stofnaði
fyrir mig lúðrasveit, stjórnaði með
tónsprota og bleiku yfírvaraskeggi.
Yið lékum á Tjarnarbrúnni, ungir
synir mínir komu og þegar ég
spurði hvernig þeim hefði fundist
sögðu þeir: Ágætt en þessi geðveiki
var bestur. Þá var Þorgeir
heilbrigður en þeir vissu um
veikindi hans sem fólki er svo oft
útskúfað fyrir, en börnin sáu að
hann var bestur og gátu sagt orðin.
Orð sem má varla segja en verður
að segja svo einhvern tíma breytist
eitthvað, svo eitthvað fari á
hreyfingu, því þá fáum við nýjan
skilning og Þorgeir var snillingur í
að koma hlutunum á hreyfingu,
hann kveikti í augnablikinu,
rafmagnaði það og skaut því á loft.
Þar með var komið nýtt pláss. Ný
hreyfing og ef eitthvað fer af stað
ÞORGEIR RUNAR
KJARTANSSON