Morgunblaðið - 02.02.1999, Blaðsíða 47

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
ÞRIÐJUDAGUR 2. FEBRÚAR 1999 4%
+ Guðrún Bjarna-
dóttir fæddist á
Leifsstöðum í Öng-
ulsstaðahreppi í
Eyjafirði 21. apríl
1918. Hún lést á
Fjórðungssjúkra-
húsinu á Akureyri
að morgni 27. janú-
ar síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
Bjarni Benedikts-
son (f. 16. febrúar
1873, d. 11. desem-
ber 1928) kennari,
sýsluskrifari, bóndi
og fjárbússtjóri á
Leifsstöðum, og Snjólaug Eyj-
ólfsdóttir kona hans (f. 26. des-
ember 1872, d. 11. ágúst 1961).
Systkini Guðrúnar voru Krist-
ján (f. 27. ágúst 1911, d. 5. febr-
úar 1992), Guðbjörg (f. 19. febr-
úar 1913, d. 2. febrúar 1987) og
Margrét Ingibjörg (f. 8. ágúst
1915, d. 3. mars 1963).
Guðrún útskrifaðist sem
gagnfræðingur frá Menntaskól-
anum á Akureyri 1935 og lauk
námi í tannsmíði og gull- og
postulínsvinnu árið 1948. Hún
starfaði sem tannsmiður frá
Þegar vinir manns deyja fer
hugurinn af stað, leitar í sjóð minn-
inganna og dregur fram skarpar
myndir frá liðnum tíma. Ein slík er
þegar ég hitti Guðrúnu Bjarnadótt-
ur í fyrsta sinn. Þessi stund var
þrungin mikilli eftii-væntingu. Árni
Jónsson, Addi frændi, eins og við
systurnar kölluðum hann, hafði
boðað komu sína til Seyðisfjarðar
og að þessu sinni ætlaði hann ekki
að vera einn á ferð eins og undan-
farin sumur. Hann hafði beðið fóð-
ur minn að gifta sig og Gunnu
Bjama, sem foreldrar mínir
þekktu frá skólaárum sínum í MA.
Þetta var stórfrétt. Eg, stelpuhnát-
an, hafði reyndar fyrr um sumarið
fært það vai'lega í tal við vin minn,
Arna, hvort hann teldi ekki tíma-
bært að fá sér konu. Eg efast ekki
um að hann hefur verið kíminn á
svip þegar hann svaraði mér. Svar-
ið var fallegt, sýndi trúnaðartraust
og grópaðist í huga lítillar stúlku.
„Jú, það vildi ég gjarnan og vel
gæti ég hugsað mér að eignast ein-
hvern tímann litla, góða stúlku eins
og þig“. Það var því ekki örgrannt
um að mér fyndist ég bera tölu-
verða ábyrgð á þessum ráðahag, þó
að líka læddist að mér sá grunur að
ef til vill hefði þetta nú verið ákveð-
ið án minnar tilhlutunar. En nú var
stundin mnnin upp, þarna stóð
Árni í forstofunni heima og hjá
honum fíngerð, grönn kona, rauð-
birkin, með þykkt og fallegt hár.
Hún var hæglát, hógvær og blíð og
bauð af sér góðan þokka. Ekki er
að orðlengja það að í henni eignað-
ist fjölskylda mín traustan og góð-
an vin og á þá vináttu hefur aldrei
borið skugga. Gunna var sannar-
lega gefandi í hæglæti sínu og
tryggð.
Heimili þeirra Gunnu og Árna að
Gilsbakkavegi 11 var fallegt menn-
ingarheimili, þar var mikið lesið,
margt spjallað og slegið á alla
strengi tilfinningahörpunnar, enda
sameinaði Árni það að vera djúpur
alvörumaður og leiftrandi grínisti.
Gunna var meiri alvörumanneskja
en grínisti en hún kunni vel að
meta kímni og hló oft hjartanlega
þegar hnyttin orð hrutu af vörum.
Gunna var lærður tannsmíða-
meistari og vann við þá iðn þangað
til börnin þeirra, María og Bjarni,
fæddust. Eftir það helgaði hún sig
heimilinu og uppeldi þeirra og
ræktaði garð sinn vel. í þessari fjöl-
skyldu réð hamingjan ríkjum þar
til skyndilega syrti. Árni veiktist al-
varlega og lést hinn 29. okt. 1970.
Það var þungt högg, eftir stóðu þau
þrjú, Maja 14 ára og Bjarni 10 ára.
Það þarf ekki að lýsa því hvílík
breyting varð á lífi þeirra við fráfall
1948 til 1956. Hún
var heimavinnandi
húsmóðir á Akur-
eyri 1956 til 1970 er
Iiún hóf störf sem
bókavörður á Amts-
bókasafninu á
Akureyri.
Hinn 12. ágúst 1955
giftist Guðrún Árna
Jónssyni (f. 28. maí
1917, d. 29. október
1970) amtsbóka-
verði, kennara og
rithöfundi. Þau
eignuðust tvö börn
Maríu (f. 11. júlí
1956) og Bjarna (f. 3. júní 1960).
María er leikkona, búsett í
Lundi í Svíþjóð, en Bjarni er
þjóðfélagsfræðingur, búsettur í
Reykjavík og starfar á auglýs-
ingastofunni YDDU. Bjarni er í
sambúð með Karin Bernhards-
son, lækni á SHR. Guðrún eign-
aðist tvö barnabörn Árna ísak
Rynell (f. 31. maí 1982) og Ölmu
Bjarnadóttur Bernhardsson (f.
9. janúar 1998).
títför Guðrúnar fer fram frá
Akureyrarkirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
Árna. Gunna var lengi að ná sér, ef
hún gerði það nokkum tímann al-
veg. En hún var ekki þeirrar gerð-
ar að gefast upp, áfram lifði hún
fyrir bömin þeirra og minningu
Arna. Hún fór aftur að vinna úti og
gerðist nú bókavörður við Amts-
bókasafnið en Ami hafði verið
Amtsbókavörður frá 1962 til dánar-
dægurs. Þau seldu Gilsbakkaveg 11
og fluttu að Víðilundi 10 og þar átti
Gunna heimili uns heilsan fór að
bila og hún flutti á Dvalarheimilið
Hlíð. Þangað var gott að heim-
sækja hana, setjast í gamla sófann
við kringlótta borðið, þiggja kaffí
og kökur og spjalla um gamla daga.
Eg og fjölskylda mín eigum
Gunnu og Adda frænda margt að
þakka. Öll mín menntaskólaár var
ég heimagangur hjá þeim á Gils-
bakkaveginum. Þangað kom ég ef
ég þurfti aðstoð við verkefni eða ef
mig langaði í eitthvert gómsæti, að
ég tali nú ekki um þegar mér lá
mikið á hjarta. Þau vom t.d. fyrsta
fólkið fyrir utan foreldra mína sem
ég sagði frá og sýndi mynd af
Helga mínum og þegar ég birtist
með hann í eigin persónu tóku þau
honum af sömu hlýju og mér. Við
voram alltaf velkomin á heimili
þeirra og það breyttist ekki við frá-
fall Árna. Aldrei fórum við um
Akureyri án þess að gista eða
a.m.k. að borða hjá Gunnu og
heima hjá okkur var hátíð í bæ
þegar Gunna og krakkarnir komu
suður. Bömin okkar hafa alltaf litið
á þau sem náið frændfólk og þegar
þau vora lítil og vora spurð um
skyldleikann vafðist þeim aðeins
tunga um tönn en svo kom svarið.
Jú, afí þeirra og Addi frændi vora
bekkjarbræður og bestu vinir. Við
systurnar og Maja og Bjarni vær-
um því „bekkjarbræðrabörn“ og
víst er að vináttan og væntumþykj-
an væru ekki dýpri þó að við vær-
um blóðskyld. Þessa vináttu og
tryggð þökkum við Helgi og börnin
okkar.
Elsku Maja, ísak, Bjarni og fjöl-
skylda, við sendum ykkur innilegar
samúðarkveðjur og einnig ber ég
ykkur kveðjur föður míns.
Það er bjart yfír minningu Guð-
ránar Bjarnadóttur. Guð blessi
hana.
Margrét Erlendsdóttir.
í sex ár meðan ég stundaði
skólanám á Akureyri var heimili
Guðránar föðursystur minnar og
Árna manns hennar og barna
þeiraa annað heimili mitt. Eg ýmist
bjó þar eða var kostgangari og
naut þar alls eins og ég væri
heimamaður. Þegar ég lít til baka
til þessara ára fæ ég á tilfinning-
una að vistin hjá henni og Árna á
Gilsbakkaveginum hafí ein og sér
verið á við drjúga skólagöngu.
Samræðurnar yfír kvöldkaffinu
teygðust stundum langt fram yfír
miðnætti, og varð þá fátt mannlegt
útundan. Að þessum kvöldstundum
með þeim hjónum bý ég enn og
verður svo áfram.
Guðrán Bjamadóttir var yngst
fjögurra systkina frá Leifsstöðum
og kveður nú síðust þeirra. Nú sér
æskuheimilis þeirra varla stað leng-
ur enda munu húsakynni á Leifs-
stöðum ekki hafa verið háreist og
ekki veraldlegur auður í garði.
Leifsstaðasystkinin vora alla tíð afar
náin og þótt bemska þeirra hafi
sjálfsagt ekki alltaf verið dans á rós-
um minntust þau æskustöðvanna
með miklum hlýhug og vora sann-
færð um að óvíða gæti að líta feg-
urra útsýni en af Leifsstaðahlaðinu.
Guðrán missti fóður sinn þegar
hún var aðeins tíu ára veturinn
1928 og vorið eftir flutti ekkjan,
Snjólaug amma mín og systkinin
fjögur, til Akureyrar. Systkinin
sóttu sér þá menntun sem efni
leyfðu, Guðrán lauk gagnfræða-
prófí og nam síðan tannsmíði.
Framan af bjó hún með móður
sinni, Guðbjörgu systur sinni og
Stefáni Reykjalín, manni hennar,
og stundaði iðn sína, eða allt þar til
hún giftist árið 1955, Árna Jóns-
syni, kennara, rithöfundi, leikara
og leikstjóra hjá Leikfélagi Akur-
eyrar og síðast amtsbókaverði.
Hún helgaði sig eftir það heimili og
uppeldi barna þeirra, meðan sam-
vistir hennar og Árna entust.
Það urðu mikil vatnaskil í lífi
Guðrúnar þegar maður hennar féll
frá langt um aldur fram árið 1970,
enda hafði sambúð þeirra verið af-
ar kærleiksrík. Guðrán var geðrík
og hafði viðkvæma lund og í raun-
inni varð hún ekki söm eftir þetta
áfall. Eftir að hún var orðin ekkja
tók hún upp þráðinn við vinnu utan
heimilis og nú við afgreiðslustörf á
Amtsbókasafninu, hinum gamla
vinnustað manns síns. Það starf
hentaði henni vel og gegndi hún því
af alúð þar til starfsævinni lauk.
Guðrán hélt eigið heimili meðan
ki-aftar leyfðu og vai' þar allt með
líkum brag og hjá þeim Áma á Gils-
bakkaveginum. Vandað og viðamik-
ið bókasafn hans setti ekki síst svip
á híbýlin. Það varð henni erfítt að
sætta sig við að hverfa þaðan þegar
heilsan þvarr og bar hún lengi þá
von í brjósti að sér auðnaðist að
snúa aftur heim. Því miður reyndist
það tálvon. Síðustu árin bjó hún á
dvalarheimili aldraðra á Hlíð.
Velvildin sem ég naut á heimili
Gunnu og Árna forðum hefur fylgt
mér æ síðan og fyrir það er ljúft að
þakka að leiðarlokum. Börnum
l>eirra og barnabörnum færi ég
samúðarkveðjur mínar, móður
minnar og systkina.
Jón Guðni Kristjánsson.
Guðrún Bjarnadóttir eða Gunna
Bjama, einsog hún var oftast köll-
uð meðal ættingja og vina, var
yngst af fjórum systkinum. Þessi
systkini, sem nú era öll látin, Krist-
ján, Bubba, Magga og Gunna, voru
í nánum tengslum við fjölskyldu
mína svo lengi sem ég man eftir, og
ég á ljúfar minningar um þau öll.
Amma mín, Guðbjörg Bjama-
dóttir, var afasystir þeirra, en það
vora forlögin, sagði hún amma mín,
sem sáu til þess að hún kynntist
þessu frændfólki sínu. Oft sagði
hún söguna af því þegar hún hitti
Benedikt hálfbróður sinn, afa
systkinanna, í fyrsta sinn. Amma
mín, sem átti tvö alsystkini og ell-
efu hálfsystkini, ólst upp hjá
frændfólki sínu í annarri sveit og
þekkti ekkert systkina sinna. Þá
var það dag einn snemma á þriðja
áratugnum að amma, sem þá var
löngu orðin ekkja og nýflutt til
Akureyrar, rakst þar á mann sem
henni var sagt að byggi yfír í
Kaupangssveit, og flaug henni þá í
hug að spyrja þennan mann um
Benedikt hálfbróður sinn, en hún
vai’ búin að frétta að hann byggi
GUÐRUN
BJARNADÓTTIR
hjá Bjarna syni sínum og
Snjólaugu konu hans á Leifsstöð-
um í Kaupangssveit.
„Þekkir þú Benedikt á Leifsstöð-
um?“ spurði amma.
„Já,“ svaraði maðurinn, „ég
þekki hann.“
Amma mín sagði þá hver hún
væri og hvers vegna hún væri að
spyrja um Benedikt, hann væri
bróðir hennar, en þau hefðu aldrei
sést.
„Já, það er nú það,“ sagði bónd-
inn með hægð, „ég er Benedikt á
Leifsstöðum."
„Þá eram við systkini," sagði
amma.
„Svo mun vera,“ sagði Benedikt.
Þannig hófust kynnin milli fjöl-
skyldna okkar Gunnu, og hafi for-
lögin verið þar að verki, einsog
amma mín tráði, þá vora forlögin
henni og okkur afkomendum henn-
ar sannarlega hliðholl á þeiiri
stundu. Foreldrar Gunnu, þau
Bjarni og Snjólaug, og síðar börnin
þeiraa fjögur áttu eftir að reynast
ömmu einstaklega vel og á efri ár-
um hennar má segja að hjá þeim
systkinunum hafí hún átt sitt ann-
að heimili, þegar svo bar undir.
Fyrst þegar ég man eftir Gunnu
bjó hún ásamt móður sinni á heim-
ili Bubbu systur sinnar og Stefáns
Reykjalín, sem þá vora nýlega gift.
Gunna var þá að læra tannsmíði,
en hún var ein fyrsta íslenska kon-
an sem lagði stund á þá grein og
starfaði hún við tannsmíði um ára-
bil. Frá fyrstu tíð var Gunna mér
einkar góð og hlýleg, og man ég
hvað mér fannst alltaf gaman að
koma inn í litla herbergið hennar í
Holtagötu 7, þar sem allt var svo
smekklegt og fallegt. Hún var líka
rauðhærð einsog ég, og það vakti
samkennd mína, því það var ekkert
gaman að vera rauðhærður á þeim
áram. Margan greiða gerði hún
mér þegar ég var í skóla á Akur-
eyri á unglingsáram mínum og var
svo heppin að vera kostgangari hjá
Bubbu og Stefáni.
Svo liðu árin, og þegar ég kom
heim eftir nokkurra ára dvöl í út-
löndum var Gunna gift Árna Jóns-
syni amtsbókaverði og þau búin að
eignast tvö indæl börn, Maríu og
Bjarna. Þá var gaman að koma á
heimili þeirra á Gilsbakkaveginum
og kynnast Árna, sem var svo ljúf-
ur og skemmtilegur. Árni lést
langt um aldur fram og var það
mikið áfall fyrir Gunnu og bömin.
Gunna fluttist í minni íbúð og fór
að vinna á Amtsbókasafninu. Á
þessum áram dvaldist ég með fjöl-
skyldu minni á Akureyri á hverju
sumri, og það var fastur liður hjá
okkur að fara út á bókasafn til að
hitta Gunnu fljótt eftir að við kom^*
um í bæinn, og alltaf var jafn nota-
legt að sjá hana á sínum stað við
afgi-eiðsluborðið, brosandi og alúð-
lega.
Gunna var hlédræg og tranaði
sér ekki fram, hæg í framkomu,
jafnvel dálítið feimnisleg, en bros
hennar fallegt og heillandi. Hóg-
værð var henni í blóð borin, og
kemur upp í huga minn að oft sagði
hún við mig og fjölskyldu mína,
þegar hún var að aka okkur um all-
ar trissur á litla bflnum sínum, að
hún væri nú ekki góður bílstjóri.®1
En Gunna var einmitt góður bíl-
stjóri, gætin og tillitssöm í umferð-
inni. Þannig vandaði hún allt sem
hún tók sér fyrir hendur. Útsaum-
aðir munir, sem prýddu heimili
hennar, bára vott um prýðisgott
handbragð, en líka fágaðan smekk
og næmi fyrir litum. Einhverntíma
sagði ég við hana að hún hefði list-
ræna hæfileika, og þá brosti hún
og fannst að ég hefði sagt mikla
fjarstæðu.
Síðustu árin fór heilsu Gunnu
hnignandi, alltaf bar hún sig þó
vel, en svo fór að lokum að hún gat
ekki lengur séð um sig sjálf í íbúð-
inni sinni í Víðilundi, og varð að^
flytjast á Dvalarheimilið Hlíð.
Þegar ég sagði dóttur minni að
Gunna væri komin í Hlíð varð
henni að orði: „Ég á erfitt með að
sjá Gunnu fyrir mér innan um
gamalt fólk, í mínum huga verður
Gunna aldrei gömul.“ Þessi orð
rifjast upp fyrir mér nú við andlát
Gunnu. Gunna var í rauninni aldrei
gömul þó að hún kæmist yfir átt-
rætt og líkamleg heilsa væri farin
að gefa sig. I útliti hélt hún sér
ótrálega vel; grönn og beinvaxin^r
og létt á fæti, rauðgullna hárið var
að vísu löngu orðið snjóhvítt, en
það var þykkt og fór henni vel. Og
málrómurinn var alltaf hinn sami,
þýður og unglegur.
Ævi Gunnu var löng og farsæl.
Ég, sem er ein af þeim mörgu sem
hlutu ríkulegan skerf af tryggð
hennar og vináttu, minnist hennar
með söknuði, og mikið er ég for-
sjóninni þakklát fyrir að hafa leitt
hálfsystkinin tvö, ömmu mína og
afa Gunriu, saman á Akureyri fyrir
nær áttatíu áram.
Una Margrét Jónsdóttir.
Markmið Útfararstofu Islands er að veita trausta og persónulega þjónustu.
Aðstandendur geta leitað útfararstjóra hvenær sólarhrings sem er. Otfarar-
stofa Islands er aðstandendum innan handar um alla þá þætti, er hafa ber i
huga er dauösfall ber að. Útfararstjórar Útfararstofu Islands búa yfir mikilli
reynslu og hafa starfað við útfararþjónustu um árabil.
Útfararstofa íslands sér um:
Útfararstjóri tekur að sér umsjón útfarar i samráði
við prest og aöstandendur.
Flytja hinn látna af dánarstaö í líkhús.
Aðstoða við val á kistu og iikklæðum.
Undirbúa lík hins látna i kistu og snyrta ef
með þarf.
Útfararstofa íslands útvegar:
Prest.
Dánarvottorð.
Stað og stund fyrir kistulagningu og útför.
Legstað í kirkjugarði.
Organista, sönghópa, einsöngvara, einleikara
og/eða annað listafólk.
Kistuskreytingu og fána.
Blóm og kransa.
Sálmaskrá og aðstoðar við val á sálmum.
Líkbrennsluheimild.
Duftker ef líkbrennsla á sér stað.
Sal fyrir erfidrykkju.
Kross og skilti á leiði.
Legstein.
Flutning á kistu út á land eða utan af landi.
Flutning á kistu til landsins og frá landinu.
Útfararstofa íslands - Suðurhlíð 35-105 Reykjavík.
Sími 581 3300 - allan sólarhringinn.
Sverrir Einarsson,
útfararstjóri
Sverrir Olsen,
utfararstjóri