Morgunblaðið - 07.02.1999, Blaðsíða 42

MORGUNBLAÐIÐ
42 SUNNUDAGUR 7. FEBRÚAR 1999
MINNINGAR
_1_ Bjarni Guð-
I björnsson var
fæddur í Reykjavík
29. nóvember 1912.
Hann lést 29. janúar
síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
Guðbjörn Guð-
brandsson prentari
og bókbindari í
Reykjavík, f. í
Miklagarði í Saur-
bæ 9.7. 1875, d.
26.7. 1927, og Jens-
ína Jensdóttir, f.
25.3. 1879 á Hóli í
Hvammssveit, d.
25.12. 1930. Börn þeirra, auk
Bjarna, voru Sigríður, f. 4.10.
1901, d. 27.7. 1930, Jens bók-
bandsmeistari og íþróttafröm-
uður, f. 30.8. 1903, d. 1.5. 1978,
Friðjón vélstjóri og síðar sund-
hallarvörður, f. 23.10. 1905, d.
29.3. 1982, Torfi, starfsmaður
hjá tollstjóra, f. 5.12. 1907, d.
18.3. 1983, Þórdís, f. 30.4. 1910,
d. 17.6. 1923, og Ásgerður Jens-
ína, f. 31.8. 1914, d. 24.10. 1930.
Hinn 1. nóvember 1941
kvæntist Bjarni Gunnþórunni
Björnsdóttur, f. 14.11. 1919.
Hún er dóttir Björns
Kristjánssonar,
kaupfélagsstjóra á
Kópaskeri og alþing-
ismanns, f. 22.2.
1880, d. 10.7. 1973,
og Rannveigar
Gunnarsdóttur, f.
6.11. 1901, d. 29.1.
1991. Börn Bjarna og
Gunnþórunnar eru:
1) Björn Ragnar, við-
skiptafræðingur og
framkvæmdastjóri, f.
15.5. 1943, kvæntur
Jóhönnu Brynjólfs-
dóttur lyfjatækni, f.
22.5. 1946, börn þeirra: Brynjólf-
ur, f. 28.12. 1970, og Guðrún
Arna, f. 7.4. 1972, gift Ólafi Erni
Jónssyni, f. 18.8. 1966. 2) Þórdís
hárgreiðslu- og skrifstofumaður,
f. 25.4. 1948, d. 5.10. 1995, gift
Henrik G. Thorarensen, f. 1.5.
1950, barn þeirra: Hulda, f.
17.12. 1987; barn Þórdísar og
Arnars Haukssonar læknis, f.
9.11. 1947: Gunnþórunn, f. 29.6.
1969. 3) Gunnar Þór, sagnfræð-
ingur og framhaldsskólakennari,
f. 8.4. 1957, kvæntur Jóhönnu
Einarsdóttur talmeinafræðingi,
f. 8.6. 1958, synir þeirra: Bjarni
Þór, f. 18.4.1980, Einar, f. 9.12.
1986, og Jóhann Helgi, f. 3.11.
1994.
Bjarni lauk gagnfræðaprófi
frá Menntaskólanum í Reykja-
vík 1930 og kennaraprófi frá
Kennaraskólanum 1941. Hann
var bifreiðastjóri í Reykjavík
1933- 1939 en hóf 1941 störf við
Utvegsbanka Islands. Hann var
við bankastörf í Kaupmanna-
höfn og Stokkhólmi 1946-47.
Hann var útibússtjóri við Út-
vegsbankann á Isafirði
1950-1973 og útibússtjóri í
Kópavogi 1973-1974. Bjarni var
aðalbankastjóri við títvegs-
bankann í Reykjavík
1974-1983, bæjarfulltriíi á ísa-
firði fyrir Framsóknarflokkinn
1955-1970, þar af forseti bæjar-
stjórnar 1962-1966. Hann var í
miðstjórn Framsóknarflokksins
og alþingismaður fyrir Vestfirði
1967-1974, varaþingmaður tvö
kjörtimabilin þar á undan.
Bjarni gegndi mörgum trúnað-
arstörfum og sat í stjórn fjölda
stofnana og fyrirtækja. Hann
var lengi norskur ræðismaður á
Isafírði og starfaði fyrir Knatt-
spyrnufélagið Val í Reykjavík.
títför Bjarna fer fram frá
Dómkirkjunni í Reykjavík á
morgun, mánudaginn 8. febr-
úar, og hefst athöfnin klukkan
15.
BJARNI
GUÐBJÖRNSSON
Það er alltaf sárt að kveðja þó að
aðdragandi hafi verið allnokkui-.
Tengdafaðir minn Bjarni Guð-
björnsson er látinn eftir langvinn
veikindi.
Bjarni var einstakur maður og
sérlega yndislegur tengdafaðir. Frá
honum stafaði óumræðilega mikilli
hlýju og einkenndust samskipti
hans við unga sem aldna af ást, um-
hyggju, auðmýkt og voru laus við
allan hroka. Hann var þó vandur að
virðingu sinni og gat verið fastur
fyrir. Ekki mátti hann til þess vita
að einhver í fjölskyldunni hefði ekki
nægt fé eða ætti einhverja óupp-
fyllta ósk án þess að hann reyndi af
fyllsta mætti að láta hana rætast.
Og alltaf var hann jafn kátur þegar
honum hafði tekist að gleðja aðra
með einum eða öðrum hætti.
Bjarni var mikill fjölskyldumaður
Blómnstofa
Friðfinns
Suðurlandsbraut 10,
108 Reykjavík, sími 553 1099.
Opið öll kvöld
til kl. 22 - einnig um helgar.
Skreytingar fyrir öll tilefni.
Gjafavörur.
UTFARARSTOFA
OSWALDS
sími 551 3485
ÞJÓNUSTA ALLAN
SÓLARHRÍNGINN
AÐALSl'RÆTI 4B • 101 RKVKJAVÍK
LÍK KISTU VIN N USTOFA
EYVINDAR ÁRNASONAR
og fannst gott að vera heima hjá
sér, dunda sér við eitt og annað,
lesa, dytta að eða lagfæra og ávallt
straujaði hann buxurnar sínar sjálf-
ur. Ég man hvað ég var hissa þegar
ég kom fyrst inn í fjölskylduna og
sá Bjama, sem þá gegndi ábyrgðar-
stöðum í þjóðfélaginu, skælbrosandi
við eldhúsborðið að hlusta á útvarp-
ið og smyrja nesti ofan í son sinn
tvítugan og raðaði því af mikilli að-
lúð og nákvæmni ofan í nestisboxið.
Bjarni reyndist mér sérstaklega
vel þegar ég kom heim úr námi á
undan Gunnari manni mínum og
var ein með drengina okkar. Oft
fannst mér eins og ég þyrfti ekki að
orða hvaða hjálpar ég þarfnaðist.
Bjarni var mættur, alltaf jafn kátur,
hvort sem það var að vera heima
hjá veikum bömum eða verða á ein-
hvem annan hátt að liði. Þá var
Í3i ómabúðí n
öauðskom
v/ l*ossvogsUii*kju0ar*ð
Sími: 554 0500
Skreytingar við
öll tœkifœri
Alvöru skreytinga-
verkstaði
§ wfflMsmmjjt
HILDU
587 9300
Kransar
Rauðihvammur Kistuskreytingar
v/Suðurlandsveg, llORvik. Brúðarvendir
Crfisdrykkjur
Veftingohú/ið
GDPi-mn
Sími 555 4477
Bjarni 76 ára gamall, hann skipti á
barnabarninu sínu árs gömlu og
annaðist það af stakri ástúð. Hann
reyndist nafna sínum Bjarna Þór
traustur bakhjarl í því umróti sem
fylgir því að flytja milli landa. Alltaf
gat nafni leitað til afa síns, sem tók
þátt í tilveru hans af einstöku næmi.
Þeir vora miklir félagar og vinir.
Bjarni uppfræddi nafna sinn, þeir
fóru saman á náttúrugripasafnið og
í göngutúra um Oskjuhlíð þar sem
hann sagði honum frá Pereatinu.
Þeir útréttuðu og keyptu eitt og
annað sem þá vanhagaði um og
keyrðu um bæinn. Enda var Bjarni,
þá sjö ára gamall, ákveðinn í að
verða eins og afi, annað hvort bfl-
stjóri eða bankastjóri. Blessuð sé
minning Bjarna Guðbjörnssonar.
Jóhanna Einarsdóttir.
Ég hef líklega ekki verið nema
fjöguma til fimm ára gamall en
samt sé ég það svo vel fyrir mér
þegar afi kom að taka á móti okkur.
Við vorum að koma frá Þýskalandi
og ég man hvað mér þótti skrýtið að
sjá hann bíða þama brosandi bak
við einhverja glerplötu. Ég man líka
hvað mér þótti gott að sjá hann þeg-
ar út var komið, fara í rauða bílinn
hans afa míns sem var mér alltaf
svo hlýr og góður.
Þegar við fluttum heim stuttu síð-
ar urðum við afi góðir vinir. Á næst-
um því hverjum degi kom afi og
sótti mig eftir skólann og fór með
mig á Grenimelinn þar sem hann og
amma áttu heima. Þar dvajdi ég
mikið og þótti gott að vera. Ég var
mikið með afa og er margt minnis-
stætt frá þeim tíma. Ég man eftir
öllum ferðum okkar hvort sem það
var ég sem fór með honum eða hann
með mér. Ég leit alltaf upp til hans
og draumur minn var að verða
bankastjóri eins og hann. Mig lang-
aði líka til að vera knattspyrnumað-
ur eins og hann var og ég æfði með
sama liði og hann hafði gert, knatt-
spymufélaginu Val.
Afi vildi alltaf að fólkinu í kring-
um sig liði vel. Hann var ávallt
reiðubúinn að gera hvað sem er til
þess, og þannig var hann ánægðast-
ur. Hann vildi alltaf sýna mér og
segja mér frá því sem ég hafði
áhuga á, hvort sem það var sædýra-
safnið eða Oskjuhlíðin eða íþróttir.
Mér eru mjög minnisstæðar ferð-
irnar okkar til Lýðs rakara eða
sumarbústaðarferðirnar á sumrin.
Þangað vildi ég alltaf fara með þeim
afa og ömmu. Ég man eftir því þeg-
ar við afí flögguðum saman, þegar
hann sýndi mér sveitina og bæinn
þar sem hann hafði verið í sveit sem
krakki. Mér þótti gaman að heyra
hann segja frá og minnist ég þess er
afi sýndi mér húsið þar sem hann
ólst upp, myndir af sér þegar hann
var í Val eða frímerkjasafnið sitt
sem hann var mjög stoltur af.
Alltaf leið okkur afa vel saman og
þótti mér mjög vænt um hann.
Hann var mér ætíð mjög góður og
reyndist mér sannur vinur fyrstu
árin eftir að við komum heim. Mér
þótti líka alltaf þægilegt að tala við
hann og hélt ég áfram að fara heim
til hans og ömmu eftir skólann langt
fram á unglingsárin.
Oft fannst mér erfitt að heim-
sækja hann afa þegar hann var orð-
inn veikur, jafnvel þótt hann bæri
sig alltaf vel. Honum þótti alltaf
gaman að sjá mig og fjölskylduna
og ég gat séð ánægjuna úr andliti
hans. Friður hvíldi yfir honum og
ég er viss um að hann hefur kvatt
okkur öll og þetta líf í sátt.
Bjarni Þór Gunnarsson.
Ágætismaðurinn Bjarni er nýlát-
inn. Ég held að hann hafi verið orð-
inn saddur lífdaga eftir erfið veik-
indi og fráfall kærrar dóttur. Eftir
það var hann lítt fús til samskipta
við aðra en sína allra nánustu.
Bjarni var glæsimenni, meðal há-
vaxinn á síns tíma vísu, andlitið frítt
með festudráttum og yfir fagurt lið-
að hár. Hann var sterklega vaxinn
og til allra hluta knár. M.a. lék hann
knattspyrnu með Val og gerði þar
oft góða, jafnvel ógleymanlega
hluti. Hann hefði með sæmd getað
gert sér að lífsstarfi, flest, sem mér
hugkvæmist, en aðaleinkenni hans
voru lítillæti og góðvild, sem ýmsir
nutu.
Ég kynntist honum fyrst þegar
þau fóðursystir mín Gunnþórunn
komu norður á Kópasker, þá nýgift.
Fljótt varð ég hrifinn af þessum
nýja meðlimi stórfjölskyldunnar.
Einkum þótti mér aðdáunarvert að
á örskotsstund náði hann tökum á
heyskaparaðferðum okkar og held
þó að hann hafi varla verið vanur
slíku frá æsku.
Svo vildi til, líklega 1948, að ég
varð að fara til lækninga suður til
Reykjavíkur og gerðist þá tíður
gestur á heimili þeirra á Grenimel
13 og var ævinlega vel tekið. Eitt
kvöld bauð Bjarni mér á „völlinn“,
en þar áttust við KR og Fram. Við
héldum svo sem með hvorugu lið-
inu. En þegar Gunnar Guðmanns-
son, kornungur vinstri útherji KR,
langbesti maður vallarins, var bor-
inn út af eftir fólskulega árás fann
ég djúpa gremju í huga Bjama.
Prúðmennska og drengskapur í leik
vora honum í blóð borin.
Margt fleira hefði mig langað að
segja um vin, sem aldrei brást mér.
En læt hér staðar numið.
Með mikilli og djúpri virðingu
kveð ég góðan vin og votta jafn-
framt frænku minni og öllum af-
komendum innilegustu samúð.
Ef til er gott og vont, þá veit ég
að Bjarni fær góðar viðtökur hinum
megin.
Björn Þórhallsson.
Vinátta er mikilvæg í samskipt-
um fólks. Vinarþelið lýsir og léttir
okkur gönguna í lífi og störfum.
Henni má líkja við lind, sem sprett-
ur fram í fjallshlíð, ryður sér braut
til að komast í réttan farveg og
rennur aldrei til baka.
Á skólaárum mínum syðra fyrir
hálfum sjötta áratug varð ég þeirr-
ar gæfu aðnjótandi, að velgjörðar-
fólk við Tjarnargötu, hjónin Arn-
heiður Jónsdóttir og Guðjón H. Sæ-
mundsson, opnuðu mér velbúið
heimili sitt, til að ég gæti notið að-
stöðu til náms í Verzlunarskólanum.
Á því heimili urðu fyrstu kynni
okkar Bjarna Guðbjörnssonar og
hans mætu eiginkonu Gunnþórunn-
ar Björnsdóttur.
Þar með var lagður hornsteinn að
vináttuböndum okkar, sem styrkt-
ust enn frekar, þegar þau fluttust
vestur. Bjarni var ráðinn útibús-
stjóri Útvegsbankans á Isafirði.
Heimili Gunnþórunnar og Bjarna
stóð á ísafirði sem næst í aldar-
fjórðung. Myndarlegt menningar-
heimili, þar sem gestum og gang-
andi var vel fagnað. Hann var borg-
arbarn frá frambernsku, og hún
orðin tengd þeim aðstæðum, þó að
sporin hefðu áður legið á öðru
landshorni.
Bjarni var fljótur að skynja að-
stæður og umhverfi hér vestra,
gang atvinnuvega og mannlífs.
Bankinn naut að sjálfsögðu góðs af
því. Bjami var slíkum mannkostum
búinn, að honum voru falin margvís-
leg, veigamikil trúnaðarstörf um
langt árabil fyrir bæjarfélagið, vest-
firzkar byggðir og ýmsar stofnanir
atvinnuveganna. Þau hjónin féllu
vel inn í samfélagið hér vestra og
tóku virkan þátt í menningar- og fé-
lagsstörfum. Nutu vinsældar og
urðu vinamörg. Bjarni var lipur-
menni, léttur á fæti og snar í snún-
ingum. Hugsun skýr og fyldist vel
með malefnum, sem efst vora á
baugi. Á yngri árum var hann virk-
ur þátttakandi í íþróttafélögum
syðra. Var jafnan mikill áhugamað-
ur um knattspyrnu og tileinkaði sér
heilbrigða lífshætti.
Á ísafjarðaráranum var mikill
samgangur á milli heimila þeirra
hjóna og barna og okkar Hildar,
konu minnar, og barna okkar í Bol-
ungarvík.
Bjarni gaf sér ávallt tíma til að
ræða við börnin okkar, sem urðu
góðir félagar hans. Ljúft er að
minnast hátíða- og gleðistundanna
frá þessum árum, og einnig stunda
sorgar, vináttutengslin voru náin.
Bjarni var gæfumaður í fjöl-
skyldulífi, kvongaðist vænni konu,
sem stýrði heimili þeirra af miklum
myndarskap. Þau eignuðust þrjú
efnileg börn, en urðu fyrir þeirri
sára sorg að missa einkadóttur sína
fyrir þremur áram í blóma lífsins.
Bjarni lifði langa og farsæla ævi,
þó að hin síðari árin reyndust hon-
um og fjölskyldu hans erfið.
Einlægar samúðarkveðjur send-
um við Hildur Gunnþóranni, vin-
konu okkar, börnum hennar og fjöl-
skyldum.
Vikið var að gildi vináttunnar í
upphafi þessara orða, en hún er
dýrmætur fjársjóður.
Nú þegar Bjarni hefur lokið
göngu sinni þessa heims, minnumst
við Hildur þakklátum huga langrar
og góðrar samfylgdar. Blessun fylgi
góðum, tryggum vini á nýrri veg-
ferð.
Benedikt Bjarnason.
Að morgni fóstudagsins 29. janú-
ar sl. lést Bjami Guðbjörnsson, fv.
bankastjóri Útvegsbanka íslands, á
87. aldursári. Síðustu árin átti hann
við vaxandi vanheilsu að stríða og
segja má að hann hafi verið hvfldinni
feginn þegar hún kom.
Árið 1941, þá 28 ára gamall, réðst
Bjarni til starfa í aðalbanka Útvegs-
banka íslands. Þar starfaði hann
fyrstu níu ár sín í bankanum að und-
anskildu árs hléi vegna starfsþjálf-
unar í Kaupmannahöfn og Stokk-
hólmi. Árið 1950 var Bjarni ráðinn
útibússtjóri bankans á ísafirði, 38
ára að aldri. Þar starfaði hann
næstu 23 árin eða þar til hann tók
við stjórn útibús bankans í Kópa-
vogi. Hann var ráðinn bankastjóri
bankans 1975 og gegndi því starfi
þar til hann fór á eftirlaun árið 1983.
Ungt fólk í dag, sem ekki þekkir
íslenska peninga- og fyrirtækja-
markaðinn nema síðustu 5-15 árin, á
áreiðanlega erfitt með að gera sér í
hugarlund hvernig ástand þessara
mála var um miðja öldina og langt
fram á níunda áratuginn. Ekki segi
ég þetta af lítilli tiltrú á ungt fólk
heldur hafa svo miklar breytingar
átt sér stað í þessum málum síðasta
einn og hálfan áratuginn, að réttar
væri að nota orðið bylting í stað
breytingar og því ómögulegt að bera
nútíðina saman við fortíðina.
Árið 1950, þegar Bjarni kom til
ísafjarðar, beið hans erfitt starf.
Ólíkt því sem nú er, var eftirspurn
eftir peningum þessi ár langt um-
fram framboð og almennt voru fyr-
irtæki þá ekki fjárhagslega byggð
upp eins og nú er krafist. Peningar
voru takmarkaðir í þjóðfélaginu og
aðgangur að erlendum peninga-
markaði ekki frjáls. Hins vegar var
nóg af áræði og dugnaði hjá fólkinu.
Bankar urðu að skammta lán, svo
óskemmtilegt sem það nú var og
fyrst og fremst var hugsað um að at-