Morgunblaðið - 13.07.1999, Side 56

v 56 ÞRIÐJUDAGUR 13. JÚLÍ 1999
MORGUNBLAÐIÐ
r 1 ^
HÁSKÓLABÍÓ
NYTT OG BETRA'
iúm liuuúi iijJjuii :i
UjíIíii it JjáiimE^
Drew Barrymore Davíd Arqut
-fLC.HÚNHEEURALDREIj
WÍ, TOLLAÐ «
í TlSKUNNI... Æ
FYRIR
990 PUNKTA
FERDU IBÍÓ
Álfabakka 8, simi 587 8900 og 587 8905
MELGl
www.samfilm.is
S-
Þ
ÓMAR Ragnarsson söng forðum
að ekkert jafnaðist á við sveitaball
og það eru svo sannarlega orð að
sönnu. Um það voru ballgestir í
Njálsbúð í það minnsta sam-
mála á laugardagskvöldið er
Stuðmenn tróðu þar upp. í
för með þeim voru tveir eðal
tónlistarmenn; þeir Addi rokk
og Úlfur skemmtari og ald-
ursbilið var því brúað á svið-
inu þótt flestir gestanna væru
undir tvítugu.
„Sveitaböll eru séríslenskt
fyrirbæri og því er mjög gam-
an að fá að taka þátt í þeirri
upplifun sem þeim fylgir,“ sagði
Jakob Frímann Magnússon
Stuðmaður baksviðs í hálfleik.
„Sveitaböll hafa verið að þróast í
gegnum árin. Hér áður fyrr voru
harmonikuböll og dansaðir gömlu
dansarnir á öllum böllum. Það hef-
ur breyst en þetta er alltaf jafn
gaman,“ sagði hann brosandi og
dreif sig svo inn í búningsklefann
að skipta um föt því á sveitaböllum
með Stuðmönnum er snyrti-
mennskan ávallt í fyrirrúmi og
klæðnaðurinn eftir því.
Böllin hafa breyst
Egill Ólafsson söngvari tók því
rólega í hléinu og var á því að
sveitaböll hefðu breyst í gegnum
tíðina. „Við spiluðum fyrst á sveita-
böllum fyrir um 25 árum og þetta
hefur breyst mikið síðan þá,“ sagði
hann. „Ætli það sé ekki bara betra
fólk sem kemur á böllin núna? Það
er ekki sami „barbari" í gangi. Eg
man eftir því hér áður að það log-
aði allt í slagsmálum á böllum,
slagsmál voru normið. Nú er fólk
fyrst og fremst komið til þess að
skemmta sér og gleyma raunveru-
leikanum um stund. Það er gott að
gleyma sér í dansi og söng, hvort
sem er með Sigurjóni digra eða
Evu á Rifí,“ sagði hann brosandi og
á við persónur úr vinsælum Stuð-
mannalögum. „Ég gleymi mér líka
oft á sviðinu. Þetta er svona „ping-
pong“-samband. Við segjum „ping“
og ballgestir verða að segja
„pong“, ef það gerist
ekki getur maður
hætt og snúið sér að einhverju
öðru,“ sagði Egill og þurrkaði svit-
ann af enninu því fjörið á sviðinu
og dansgólfínu var geysilegt og
mikill hamagangur.
- Eruð þið að halda upp á þrjátíu
ára afmæli Stuðmanna með því að
koma saman aftur?
„Ja, við höfum verið sundur og
saman lengi. Það fylgir eiginlega
veðurfarinu hvenær við störfum.
Ef vindurinn blæs að hausti þá er-
um við yfírleitt að spila, ef hann
snýr sér í aðra átt þá tökum
við frí.“
- Er einhver munur á að
spila í Iieykjavík og úti á
landi?
„Það er enginn munur.
Vandamálið með borgina er
að það er í fá hús að venda.
Við þyrftum að eiga eitt gott
félagsheimili í Reykjavík. Úti
um allt land eru góð félags-
heimili, hver hreppur, hver
sýsla, á gott félagsheimili,
en ekki menningarborgin
Reykjavík. Það er líka ákveðið
„sport" að spila úti á landi; „tröll-
um og tjúttum og tökum svo lagið í
lundi, hvar enginn veit,“ sagði Égill
með tilþrifum áður en hann stökk
upp á sviðið á ný.
Það virtust líka allir vera komnir
til þess eins að skemmta sér í
Njálsbúð eins og meðfylgjandi
myndir bera með sér, þótt tár á
kinn og brostin hjörtu mætti einnig
fínna meðal unglinganna. En eins
og skáldið sagði: „Æskuhryggð er
eins og föl á apríldegi" og sárin
sem virtust svo djúp um helgina
verða algróin á næsta balli.